H Ελλάδα καίγεται...
Νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού της αστυνομίας έπεσε το βράδυ του Σαββάτου 16χρονος στην περιοχή των Εξαρχείων
Αυτό είναι ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ.
Οτι ένα 16χρονο παιδί είναι νεκρό.
Τις πορείες, τα επεισόδια , τις δηλώσεις, θα τα δείτε στις ειδήσεις. Θα ακολουθήσουν αναλύσεις επί αναλύσεων, τι έγινε , γιατί, ποιός και πού. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει όμως!
ο κόσμος ξεχειλίζει από ΟΡΓΗ. Και δεν ειναι μόνο η οργή κατά της αστυνομίας που πολλές φορές φέρεται ασύδοτα και δεν έχει τη στοιχειώδη παιδεία. Είναι και κατά των πολιτικών, είναι και για την ανεργία, είναι και για τα 700 ευρώ που δε φτάνουν να ζήσεις, είναι και για την παιδεία που πάει κατά διαόλου, και για την τράπεζα που θα πάρει το σπίτι για 3000 ευρώ...
Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το μπαμ.
ΑΛΛΑ... αφήστε τις περιουσίες του κόσμου. Δε σας φταίει ο μεροκαματιάρης που αγόρασε ένα αυτοκινητάκι, ούτε ο εμποράκος. Θα μπορούσατε να τους έχετε όλους με το μέρος σας. Σε αυτό, είμαστε όλοι μαζί. Είτε μας αρέσει είτε όχι, την ίδια αστυνομία αντιμετωπίζουμε, και τα ίδια προβλήματα.
όσον αφορά τα περιστατικά, δεν έχει κανείς ιδέα τι ακριβώς έχει γίνει.
ανακοίνωση της Αστυνομίας (in.gr)
Σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας, που παίρνει αποστάσεις από τους «ισχυρισμούςε» των δύο αστυνομικών, τα γεγονότα που κατέληξαν στον φόνο του εφήβου εξελίχθηκαν ως εξής:
«Περιπολικό αυτοκίνητο του Αστυν. Τμήματος Εξαρχείων στο οποίο επέβαιναν δύο (2) Ειδικοί Φρουροί δέχθηκε επίθεση στη συμβολή Χ.Τρικούπη και Ναυαρίνου,(Αυτόπτες μάρτυρες λένε για Ζωοδ Πηγής και Ναυαρίνου, υπόψιν η Ζ.Πηγής κατεβαίνει Ακαδημίας, δεν ανεβαίνει Αλεξάνδρας) με ρίψη αντικειμένων από τριάντα (30) άτομα περίπου. Μετά την αρχική επίθεση, το πλήρωμα του περιπολικού στάθμευσε το αυτοκίνητο επί της οδού Χ. Τρικούπη (πλησίον αστυνομικής δύναμης) και κατευθύνθηκαν πεζή προς τους επιτιθέμενους για την σύλληψή τους. Δηλαδή, πλησίον των γραφειων του ΠΑΣΟΚ, όπου βρίσκονται σε μόνιμη βάση τουλάχιστο 2 διμοιρίες των ματ, ζωσμένες υπερήφανα τα ληγμένα (?) δακρυγόνα, και πήγαν, ηρωϊκά, ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ, αντί να ζητήσουν βοήθεια από τα ματ -που είχαν και έναν στοιχειώδη εξοπλισμό να προστατευθούν από πιθανή ρίψη αντικειμένων- ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΟΥΝ 30 ΑΤΟΜΑ???? ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ????
»Οι συγκεντρωθέντες, πάντα κατά τους ισχυρισμούς των Ειδικών Φρουρών, επιτέθηκαν εκ νέου στους δύο Ειδικούς Φρουρούς, οι οποίοι αντέδρασαν: ο μεν ένας δια ρίψεως χειροβομβίδας κρότου – λάμψεως, ο δε άλλος με χρήση του υπηρεσιακού του όπλου πυροβολώντας τρεις φορές, με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του ανηλίκου, που μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο 'Ευαγγελισμός'». Όπως και να επιτέθηκαν, φραστικά ή με μπουκάλια, ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ Ο ΠΥΡΟΒΟΛΙΣΜΟΣ. Υπάρχει μάλιστα και ειδικός νόμος, που λέει πότε επιτρέπεται και ποια μορφή πυροβολισμού. Και εν πάσει περιπτώσει, ένας μέσος άνθρωπος, πόσο μάλλον ένας αστυνομικός, γνωρίζει για τον εξοστρακισμό. Και δηλαδή η σφαίρα έκανε γκελ και βρήκε στόχο κατευθείαν στον αριστερό θώρακα???
Είναι πολλές οι απορίες. Και έντονα τα συναισθήματα.
ΑΛΛΑ, ας εξηγήσει κάποιος στους δημοσιογράφους που βγάζουν κόσμο αβέρτα να μιλήσει ότι αυτόπτης μάρτυρας είναι αυτός που ήταν ΠΑΡΩΝ στο περιστατικό και ΑΚΟΥΣΕ και ΕΙΔΕ με τα ίδια του τα αυτιά/μάτια. γιατί το να βγαίνει κόσμος και να λέει έγινε αυτό κι αυτό , όπως μου είπαν,κλπ ή, έγινε έτσι κι έτσι αλλά δεν έιμαι και σίγουρος, είναι αστείο.
Σίγουρα πάντως υπήρχε κόσμος εκεί γύρω. Διαμερίσματα και μαγαζιά. Και ελπίζω να μάθουμε τι έγινε, αν και ούτε στη δικαιοσύνη είναι σίγουρο ότι μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη πλέον.
Το θλιβερό είναι πως χάθηκε ένα νέο παιδί. Και η άποψη ότι όποιος πηγαίνει στα εξάρχεια ή μπλέκει σε καυγάδες τα θέλει και καλά να πάθει, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΑΥΤΟ.
και τη στιγμή που μου το έλεγες, ήθελα να σου ρίξω μπουνιά. Έχε χάρη που είσαι μακριά. έχε χάρη...
Σάββατο βράδυ, θα μπορούσα να περνάω κι εγώ από εκεί. Να πηγαίνω για φαγητό ή για ποτό στα εξάρχεια, και να έτρωγα μια αδέσποτη σφαίρα. Ήταν μόνο 16 χρονών...
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
Το αποφάσισα!!!!
Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάω φίνα,
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα φύγω σ' ένα μήνα.
Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
τον παιδικό μου φίλο,
παρέα με τον ελέφαντα
να μη μου δίνουν ξύλο.
Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
Θ' αφήσω το γραφείο μου
και τα υπάρχοντά μου,
θα πάρω το κορίτσι μου/αγόρι μου
να το 'χω συντροφιά μου.
Κι αν θα μας φάνε τ' άγρια θηρία
θα μας γράψουν και στην ιστορία
πως μας φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
Θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάμε φίνα,
θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα πάμε σ' ένα μήνα.
.
θα την περνάω φίνα,
θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα φύγω σ' ένα μήνα.
Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
τον παιδικό μου φίλο,
παρέα με τον ελέφαντα
να μη μου δίνουν ξύλο.
Κι αν θα με φάνε τ' άγρια θηρία
θα με γράψουν και στην ιστορία
πως με φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
Θ' αφήσω το γραφείο μου
και τα υπάρχοντά μου,
θα πάρω το κορίτσι μου/αγόρι μου
να το 'χω συντροφιά μου.
Κι αν θα μας φάνε τ' άγρια θηρία
θα μας γράψουν και στην ιστορία
πως μας φάγανε τα ζώα
κι όχι η μπόρα του αιώνα.
Θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα την περνάμε φίνα,
θα πάμε στη ζούγκλα με τον Ταρζάν
θα πάμε σ' ένα μήνα.
.
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008
no title
Νόμιζα πως θα συνηθίσω, αλλά όσο περνάει ο καιρός δυσκολεύομαι όλο και πιο πολύ με το πρωϊνό ξύπνημα. Είναι βάρβαρο!!!! Νοσταλγώ τις φοιτητικές μέρες, που έριχνα τον ύπνο του δικαίου (του συνταγματικού δικαίου 9-10 το πρωί, του αστικού δικαίου 10-11 και πολλές φορές και του οικογενειακού δικαίου 11-12).
Αποφάσισα να συνδιάσω δουλειά και μεταπτυχιακό, αλλά με βλέπω μέρα με τη μέρα να τα φτύνω. όλοι μου λένε τι τυχερή που είμαι που δουλεύω εκεί που δουλεύω, αλλά η ένταση είναι τόσο μεγάλη, που ακόμα και με το 7ωρο σέρνομαι μετά! Και να μπορούσα να ζήσω, να πήγαινε στο καλό. Πέρα από το νοίκι, δεν έχει περάσει μήνας που να μην έχουν τσοντάρει οι γονείς μου!
Ίσως θα ήταν καλύτερα να επένδυαν σε γη (σταθερή αξία, βλέπε βατοπαίδι) ή σε αμοιβαία ομόλογα αντί για τη μόρφωσή μου. Γιατί αν κάτσουμε και τα μετρήσουμε, από το δημοτικό ήδη (αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, φροντιστήρια, σπίτι αλλού για σπουδές, έξτρα βιβλία για τη σχολή κλπ), μαζεύεται ένα τεράστιο ποσό. Και όλα αυτά, για να παίρνω 440 ευρώ το μήνα!!!
Ναι, ξέρω, ξαναγκρινιάζω για τα χρήματα. Δεν είμαι μίζερη συνήθως, αλλά μου τη δίνει να έχω παιδευτεί τοοοοσο πολύ, να έχω (έχουμε ) περάσει τόσα, να κάνουμε όλη τη λάντζα δήθεν για να μάθουμε , επί 18 μήνες και στη συνέχεια να ξεκινάμε ως νέοι δικηγόροι με 800 ευρώ (μια από τις καλές εκδοχές).
Το χειρότερο δε είναι ότι πολύ συχνά τα αφεντικά σου βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους. Δεν μιλάω απαραίτητα για την περίπτωσή μου, αλλά και για διάφορα πράγματα που βλέπω καθημερινά.
Ξύπνησαν στραβά? Τους εκνεύρισε κάποιος? Ο ασκούμενος είναι ένας καλός σάκος του μποξ! άσε που γλυτώνουν τα χρήματα για τον ψυχαναλυτή.
Φοβούνται ότι ο αντίδικος θα τους ανακατέψει το φάκελο?? Βάζουν τον ασκούμενο να τον κρατάει αγκαλιά ως τις 12.
Θέλουν να πάρουν άδεια? εξαφανίζονται όλοι και αφήνουν τον ασκούμενο να κρατάει τα μπόσικα και να του τσιρίζουν υστερικά στο τηλέφωνο όλοι αυτοί που ψάχνουν τους δικηγόρους για κάποια δουλειά.
έχουν χάσει κάτι? όχι, δεν το είχαν εκείνοι, ο ασκούμενος το ανέλαβε.
και άλλα πολλά φυσικά...
Έτσι λοιπόν κάθε μέρα τεστάρουν τις αντοχές μας, γυμνάζουν ανελέητα το σώμα το πνεύμα και τα νεύρα μας. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά εν πάσει περιπτώσει,αξίζουμε κάτι καλύτερο από τον γενικό μέσο όρο.
και αφήνοντας πίσω το θυμωμένο και ενδεχομένως ασυνάρτητο ποστ, συνεχίζω..
Γύρισε ο τροχός (ναι, άσχετο!)
Ελπίζω μόνο σε χαμόγελα από δω και πέρα... :)
Αποφάσισα να συνδιάσω δουλειά και μεταπτυχιακό, αλλά με βλέπω μέρα με τη μέρα να τα φτύνω. όλοι μου λένε τι τυχερή που είμαι που δουλεύω εκεί που δουλεύω, αλλά η ένταση είναι τόσο μεγάλη, που ακόμα και με το 7ωρο σέρνομαι μετά! Και να μπορούσα να ζήσω, να πήγαινε στο καλό. Πέρα από το νοίκι, δεν έχει περάσει μήνας που να μην έχουν τσοντάρει οι γονείς μου!
Ίσως θα ήταν καλύτερα να επένδυαν σε γη (σταθερή αξία, βλέπε βατοπαίδι) ή σε αμοιβαία ομόλογα αντί για τη μόρφωσή μου. Γιατί αν κάτσουμε και τα μετρήσουμε, από το δημοτικό ήδη (αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, φροντιστήρια, σπίτι αλλού για σπουδές, έξτρα βιβλία για τη σχολή κλπ), μαζεύεται ένα τεράστιο ποσό. Και όλα αυτά, για να παίρνω 440 ευρώ το μήνα!!!
Ναι, ξέρω, ξαναγκρινιάζω για τα χρήματα. Δεν είμαι μίζερη συνήθως, αλλά μου τη δίνει να έχω παιδευτεί τοοοοσο πολύ, να έχω (έχουμε ) περάσει τόσα, να κάνουμε όλη τη λάντζα δήθεν για να μάθουμε , επί 18 μήνες και στη συνέχεια να ξεκινάμε ως νέοι δικηγόροι με 800 ευρώ (μια από τις καλές εκδοχές).
Το χειρότερο δε είναι ότι πολύ συχνά τα αφεντικά σου βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους. Δεν μιλάω απαραίτητα για την περίπτωσή μου, αλλά και για διάφορα πράγματα που βλέπω καθημερινά.
Ξύπνησαν στραβά? Τους εκνεύρισε κάποιος? Ο ασκούμενος είναι ένας καλός σάκος του μποξ! άσε που γλυτώνουν τα χρήματα για τον ψυχαναλυτή.
Φοβούνται ότι ο αντίδικος θα τους ανακατέψει το φάκελο?? Βάζουν τον ασκούμενο να τον κρατάει αγκαλιά ως τις 12.
Θέλουν να πάρουν άδεια? εξαφανίζονται όλοι και αφήνουν τον ασκούμενο να κρατάει τα μπόσικα και να του τσιρίζουν υστερικά στο τηλέφωνο όλοι αυτοί που ψάχνουν τους δικηγόρους για κάποια δουλειά.
έχουν χάσει κάτι? όχι, δεν το είχαν εκείνοι, ο ασκούμενος το ανέλαβε.
και άλλα πολλά φυσικά...
Έτσι λοιπόν κάθε μέρα τεστάρουν τις αντοχές μας, γυμνάζουν ανελέητα το σώμα το πνεύμα και τα νεύρα μας. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά εν πάσει περιπτώσει,αξίζουμε κάτι καλύτερο από τον γενικό μέσο όρο.
και αφήνοντας πίσω το θυμωμένο και ενδεχομένως ασυνάρτητο ποστ, συνεχίζω..
Γύρισε ο τροχός (ναι, άσχετο!)
Ελπίζω μόνο σε χαμόγελα από δω και πέρα... :)
Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χε κάτι απ τις φωτιές....
Αύριο ξημερώνει η 17η Νοέμβρη, μια μέρα πολυσυζητημένη για διάφορους λόγους. Πάντα αυτή τη μέρα την ένιωθα πιο οικεία σε σχέση με τις άλλες σχολικές γιορτές, ήταν πιο κοντινή σε μένα, τα είχαν ζήσει οι γονείς μας κλπ.
Και στεναχωριόμουν αφάνταστα κάθε φορά που έβλεπα επεισόδια και το πολυτεχνείο να καίγεται, και έκλεινα την τηλεόραση, πάντα με μια λύπη να περιπλανιέται στον αέρα. Αστυνομία , αναρχικοί, φανατισμένοι. Αυτό είναι δικό μας, αυτό δικό σας. Ανθρωποι που καπηλεύονται την συμμετοχή τους και την εξαργυρώνουν. Οι πολλοί, φυσικά δεν φαίνονται.
Δεν θέλω να μπω στο πολιτικό κομμάτι, ούτε στο αν υπήρξαν νεκροί/τραυματίες κλπ κλπ. Καθένας πιστεύει ό,τι θέλει, και κανείς δε φαίνεται να αλλάζει γνώμη.
Αυτό που πρέπει να μας μείνει , είναι το γεγονός καθεαυτό. Τόσος κόσμος. όλοι μαζί.
Σήμερα? όλοι χώρια. Καθένας βουτάει το κομμάτι του και πάει στην άκρη του να το φάει με την ησυχία του.. Στην Πάτρα, 2 πορείες για το πολυτεχνείο. Στην ΑΘήνα, νομίζω επίσης (αλλά δεν παίρνω και όρκο).
Εν πάσει περιπτώσει, αλλού πήγα πάλι. Δεν ήθελα να πω πολλά. Εξάλλου, μια εικόνα, χίλιες λέξεις.
..
Και στεναχωριόμουν αφάνταστα κάθε φορά που έβλεπα επεισόδια και το πολυτεχνείο να καίγεται, και έκλεινα την τηλεόραση, πάντα με μια λύπη να περιπλανιέται στον αέρα. Αστυνομία , αναρχικοί, φανατισμένοι. Αυτό είναι δικό μας, αυτό δικό σας. Ανθρωποι που καπηλεύονται την συμμετοχή τους και την εξαργυρώνουν. Οι πολλοί, φυσικά δεν φαίνονται.
Δεν θέλω να μπω στο πολιτικό κομμάτι, ούτε στο αν υπήρξαν νεκροί/τραυματίες κλπ κλπ. Καθένας πιστεύει ό,τι θέλει, και κανείς δε φαίνεται να αλλάζει γνώμη.
Αυτό που πρέπει να μας μείνει , είναι το γεγονός καθεαυτό. Τόσος κόσμος. όλοι μαζί.
Σήμερα? όλοι χώρια. Καθένας βουτάει το κομμάτι του και πάει στην άκρη του να το φάει με την ησυχία του.. Στην Πάτρα, 2 πορείες για το πολυτεχνείο. Στην ΑΘήνα, νομίζω επίσης (αλλά δεν παίρνω και όρκο).
Εν πάσει περιπτώσει, αλλού πήγα πάλι. Δεν ήθελα να πω πολλά. Εξάλλου, μια εικόνα, χίλιες λέξεις.
..
Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008
Ωρέ που πάμε ρε..
Ο γιος του ταχυδρόμου που μέσα σε 8 χρόνια απέκτησε 3 σπίτια, σκίζεται περί της εντιμότητας κλπ του, παραιτείται για να στηρίξει τον πρόεδρο του κομματός του και ανηψιό πολιτικού και κατηγορεί τον πολιτικό αντίπαλό του , ότι ως γιος πολιτικού τα βρήκε όλα έτοιμα. wow!
Αλήθεια, η Βέρα Λάμπρου πότε θα παρέμβει στα πολιτικά δρώμενα?
Αλήθεια, η Βέρα Λάμπρου πότε θα παρέμβει στα πολιτικά δρώμενα?
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008
μια συνηθισμένη μέρα :
Ξυπνητήρι. όχι, δε θέλω να ξυπνήσω. Άσε με 10 λεπτά ακόμα. Ξανά. ΠΡΕΠΕΙ να σηκωθώ. Ανοίγω μάτια , όσο μπορώ (τα παντζούρια πλέον δεν τα κλείνω), πιάνω κότσο τα μαλλιά, βάζω γυαλιά, πόδια στο πάτωμα, όρθια. Ανοίγω ράδιο, σέρνομαι στο μπάνιο, ρίχνω νερό στη μούρη μου, πλένω δόντια, πάλι πίσω, τσεκάρω την τσάντα (το μαρτύριο της γυναίκας που αποφασίζει να έχει πάνω από μια τσάντες), χώνομαι στα ρούχα και ψάχνω παπούτσια. Αυτά, πολύ άβολα. Τα άλλα, τα φόρεσα 3 μέρες συνεχόμενα και έκανα το γύρο της Αθήνας. τα παράλλα, πολύ επίπεδα. Καταλήγω τελικά στην πιο άκυρη (όπως θα αποδειχθεί στη διάρκεια της μέρας) επιλογή, και αναρωτιέμαι: τι καιρό θα κάνει? Κοιτάζω έξω, σκοτεινούτσικα είναι άρα, σκέφτομαι, ψύχρα. Φοράω καπαρντίνα, ζώνομαι την τσάντα και ξεκινάω...
Λεωφορείο, ή πόδια για τη δουλειά, ανάλογα το χουζούρεμα. Το θερμός με ρόφημα κατά βούλησιν και ένα κουλούρι από τον κουλουρά στη γωνία. Φτάνω γραφείο. Περιμένω το ασανσέρ και είμαι έτοιμη να χτυπήσω τη διπλανή μου που πατάει όλα τα κουμπιά (πάνω και κάτω) ενώ είμαστε στο ισόγειο και μετά αναρωτιέται γιατί ανοιγοκλείνουν οι πόρτες 2 φορές. Στριμωχνόμαστε όπως όπως, και μετά από 5 τουλάχιστο στάσεις (ευτυχώς όχι ΚΑΙ στον ημιόροφο), φτάνω πάνω. Σπρώξιμο πόρτας αν δεν έχω ελεύθερο χέρι, στον Γιάννη για να πω καλημέρα, και, τσουπ! γραφείο.
Επειδή συνήθως φθάνω πρώτη, ανάβω φώτα, ανοίγω παράθυρα κλπ.
και πάμε:άνοιγμα υπολογιστή, τσεκάρισμα αλληλογραφίας, πέρασμα αγωγών. Τηλέφωνο, πήγαινε αυτό το φάκελλο εκεί. Επιστροφή και πάλι τα ίδια.
Σήμερα έκλεινα φάκελο (για τους μη γνωρίζοντες οι φάκελλοι κλείνουν στις 12.00). 11.40, ήμουν ακόμα γραφείο. Χτυπάει το τηλέφωνο, στην άλλη γραμμή μια φίλη μου σε έξαλλη κατάσταση: Πες μου πως είσαι στα δικαστήριααααα!!!Είναι παρά τέταρτο! Κλείνω φάκελλο και έχω κολλήσει στα γραμμάτια (εδώ να σημειώσουμε πως με φώτισε ο Θεός και έκοψα αλλού το γραμμάτιό μου γιατί στην Ευελπίδων όχι μόνο τους τέλειωσε το μηχανογραφημένο χαρτί, αλλά και τα μπλοκάκια μετά από λίγο!)!!Τι να κάνω????
(εγώ: είναι παρά τέταρτο, κλείνω φάκελλο στις 12 και είμαι ακόμα στο γραφείο. οπότε χειρότερα αποκλείεται να είσαι. κόψε γραμμάτιο, πήγαινε, πάρε την αθώα- γλυκιά έκφραση και πες τους "ασκούμενη είμαι δεν ήξερα ,είχαν ουρά στα γραμμάτια κλπ.". Αν δεν πιάσει , δοκίμασε το " έχει πορείες στο κέντρο, κόλλησα στην κίνηση , σας παρακαλώωωωω", ή, ευγενικά, "συγγνώμη για την καθυστέρηση, σας παρακαλώ αφήστε με να τον κλείσω, σημειώστε στο φάκελο αν θέλετε ότι ήρθα 5 λεπτά αργότερα".
Την ίδια στιγμή, με φωνάζει η δικηγόρος να πάρω τα χαρτιά να ξεκινήσω για ευελπίδων. Εκτοξεύομαι λοιπόν, αλλά...
Το ασανσέρ σταματάει σε όλους τους ορόφους.. Η πιάτσα είναι άδεια από ταξί.. και όταν βρίσκω επιτέλους, έρχονται και άλλοι 2 και στριμώχνονται πίσω με το έτσι θέλω. Κολλήσαμε και στο μποτιλιάρισμα..
Φτάσαμε με το καλό, πλήρωσα, τσέκαρα τα ρέστα και άρχισα να τρέχω ανεμίζοντας την προσθήκη για να προλάβω το φάκελο... (πρόλαβα!)
Βγήκα λοιπόν στον πηγαιμό για την Ομόνοια... Στη στάση, κόσμος για 6 λεωφορεία!!!Ευτυχώς ήρθε πρώτα αυτό που δεν παίρνω. Λεφούσι ο κόσμος, ορμάει μέσα. Γιαγιάδες ξεχάσαν τα αρθριτικά, παπούδες τα κουτσά πόδια, όλοι μέσα, ένα σώμα (μια φωνή , όλο αχ, ωχ, αουτς). Να προσπαθεί ο οδηγός να κλείσει την πόρτα και να μην κλείνει!!Και πως να κλείσει, που μόνο από την πίσω πόρτα περίσσευαν 2 χέρια, 3 πόδια,2 τσάντες και ένας άνθρωπος ολόκληρος! Και φυσικά οι κλασικές ατάκες : πηγαίνετε λίγο πιο πέρα - μα δεν έχει χώρο- μα πως δεν έχει?-μα σας λέω δεν έχει- θέλω να πάω πίσω- ε περάστε να πάτε-που να περάσω που κάθεστε μες στη μέση?- κλπ.
Με τα πολλά φύγανε (και νομίζω χωρίς να μείνει κανα πόδι απέξω) και ήρθε το άλλο λεωφορείο. Ξέχασα την καλή μου ανατροφή και ελίχθηκα, ίσως και να έσπρωξα λιγουλααακι, και τσουπ!θρονιάστηκα πάνω σε ενα κενο πανω σε μια ρόδα του λεωφορείου. Ετσι δεν ένιωθα το στρίμωγμα, και μάλιστα διασκέδαζα με τις φιγούρες που έκανε ένας συνεπιβάτης συνάδελφος προσπαθώντας να κρατηθεί, γιατί ως γνωστόν και ο οδηγός του λεωφορείου κρύβει έναν σουμάχερ μέσα του (άσχετα που το λεωφορείο μπορεί να είναι τόοοοσο καινούριο που κοντεύει να μείνει στο δρόμο!). Αυτά δε τα απότομα φρεναρίσματα και ξεκινήματα, όταν το λεωφορείο δεν έιναι φίσκα, κάνει τα γεροντάκια να κολλάνε τη μια στο μπροστινό τζάμι, την άλλη στο πίσω, σαν τα μυγάκια.
Κατεβαίνω πανευτυχής και κυρίως αρτιμελής, και παίρνω το δρόμο για το γραφείο. Μόλις λοιπόν πιστεύω πως απέκτησα την ησυχία μου, τσουπ! αρχίζουμε πάλι!!
Θα πάτε αυτό εκεί? Θα τυπώσετε αυτό? Θα βρείτε εκείνο κι ετούτο?
Περιττό να πω ότι είμαι και η πρώτη φωτοτυπατζού. Αν δεν είχαμε ξεμείνει από χαρτί και δεν είχα να βουτάω από τον 5ο, θα ήταν ακόμα καλύτερα!
Κι εκεί που πήγαινα να σχολάσω..έπρεπε επειγόντως να πάω να πάρω έναν φάκελο! Γιατί δεν έχουμε φαξ, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, έναν κλητήρα,έστω ένα κούριερ να βολευτούμε, όοοοοχι!!!και το θέλουμε τώρα!!Γρήγορα!!!
Α, και αποφασίσαμε να χρησιμποιήσουμε μια νομολογία που χρησιμοποιούσαμε 3 χρόνια πριν. και ψααααααααξε ψααααξε, έφυγα κοντά μια ώρα αργότερα..
θα είμαι σύντομη στα υπόλοιπα: στρίμωγμα σαν τις σαρδέλες στο λεωφορείο, σπίτι, πυζάμες, πάλι άφησα απότιστα τα λουλούδια, φαγητο, ύπνος, ξύπνημα, χάζεμα στο πισι, ξαναχάζεμα, φαγητό, πισι και ύπνος.
καληνύχτα σας..
Λεωφορείο, ή πόδια για τη δουλειά, ανάλογα το χουζούρεμα. Το θερμός με ρόφημα κατά βούλησιν και ένα κουλούρι από τον κουλουρά στη γωνία. Φτάνω γραφείο. Περιμένω το ασανσέρ και είμαι έτοιμη να χτυπήσω τη διπλανή μου που πατάει όλα τα κουμπιά (πάνω και κάτω) ενώ είμαστε στο ισόγειο και μετά αναρωτιέται γιατί ανοιγοκλείνουν οι πόρτες 2 φορές. Στριμωχνόμαστε όπως όπως, και μετά από 5 τουλάχιστο στάσεις (ευτυχώς όχι ΚΑΙ στον ημιόροφο), φτάνω πάνω. Σπρώξιμο πόρτας αν δεν έχω ελεύθερο χέρι, στον Γιάννη για να πω καλημέρα, και, τσουπ! γραφείο.
Επειδή συνήθως φθάνω πρώτη, ανάβω φώτα, ανοίγω παράθυρα κλπ.
και πάμε:άνοιγμα υπολογιστή, τσεκάρισμα αλληλογραφίας, πέρασμα αγωγών. Τηλέφωνο, πήγαινε αυτό το φάκελλο εκεί. Επιστροφή και πάλι τα ίδια.
Σήμερα έκλεινα φάκελο (για τους μη γνωρίζοντες οι φάκελλοι κλείνουν στις 12.00). 11.40, ήμουν ακόμα γραφείο. Χτυπάει το τηλέφωνο, στην άλλη γραμμή μια φίλη μου σε έξαλλη κατάσταση: Πες μου πως είσαι στα δικαστήριααααα!!!Είναι παρά τέταρτο! Κλείνω φάκελλο και έχω κολλήσει στα γραμμάτια (εδώ να σημειώσουμε πως με φώτισε ο Θεός και έκοψα αλλού το γραμμάτιό μου γιατί στην Ευελπίδων όχι μόνο τους τέλειωσε το μηχανογραφημένο χαρτί, αλλά και τα μπλοκάκια μετά από λίγο!)!!Τι να κάνω????
(εγώ: είναι παρά τέταρτο, κλείνω φάκελλο στις 12 και είμαι ακόμα στο γραφείο. οπότε χειρότερα αποκλείεται να είσαι. κόψε γραμμάτιο, πήγαινε, πάρε την αθώα- γλυκιά έκφραση και πες τους "ασκούμενη είμαι δεν ήξερα ,είχαν ουρά στα γραμμάτια κλπ.". Αν δεν πιάσει , δοκίμασε το " έχει πορείες στο κέντρο, κόλλησα στην κίνηση , σας παρακαλώωωωω", ή, ευγενικά, "συγγνώμη για την καθυστέρηση, σας παρακαλώ αφήστε με να τον κλείσω, σημειώστε στο φάκελο αν θέλετε ότι ήρθα 5 λεπτά αργότερα".
Την ίδια στιγμή, με φωνάζει η δικηγόρος να πάρω τα χαρτιά να ξεκινήσω για ευελπίδων. Εκτοξεύομαι λοιπόν, αλλά...
Το ασανσέρ σταματάει σε όλους τους ορόφους.. Η πιάτσα είναι άδεια από ταξί.. και όταν βρίσκω επιτέλους, έρχονται και άλλοι 2 και στριμώχνονται πίσω με το έτσι θέλω. Κολλήσαμε και στο μποτιλιάρισμα..
Φτάσαμε με το καλό, πλήρωσα, τσέκαρα τα ρέστα και άρχισα να τρέχω ανεμίζοντας την προσθήκη για να προλάβω το φάκελο... (πρόλαβα!)
Βγήκα λοιπόν στον πηγαιμό για την Ομόνοια... Στη στάση, κόσμος για 6 λεωφορεία!!!Ευτυχώς ήρθε πρώτα αυτό που δεν παίρνω. Λεφούσι ο κόσμος, ορμάει μέσα. Γιαγιάδες ξεχάσαν τα αρθριτικά, παπούδες τα κουτσά πόδια, όλοι μέσα, ένα σώμα (μια φωνή , όλο αχ, ωχ, αουτς). Να προσπαθεί ο οδηγός να κλείσει την πόρτα και να μην κλείνει!!Και πως να κλείσει, που μόνο από την πίσω πόρτα περίσσευαν 2 χέρια, 3 πόδια,2 τσάντες και ένας άνθρωπος ολόκληρος! Και φυσικά οι κλασικές ατάκες : πηγαίνετε λίγο πιο πέρα - μα δεν έχει χώρο- μα πως δεν έχει?-μα σας λέω δεν έχει- θέλω να πάω πίσω- ε περάστε να πάτε-που να περάσω που κάθεστε μες στη μέση?- κλπ.
Με τα πολλά φύγανε (και νομίζω χωρίς να μείνει κανα πόδι απέξω) και ήρθε το άλλο λεωφορείο. Ξέχασα την καλή μου ανατροφή και ελίχθηκα, ίσως και να έσπρωξα λιγουλααακι, και τσουπ!θρονιάστηκα πάνω σε ενα κενο πανω σε μια ρόδα του λεωφορείου. Ετσι δεν ένιωθα το στρίμωγμα, και μάλιστα διασκέδαζα με τις φιγούρες που έκανε ένας συνεπιβάτης συνάδελφος προσπαθώντας να κρατηθεί, γιατί ως γνωστόν και ο οδηγός του λεωφορείου κρύβει έναν σουμάχερ μέσα του (άσχετα που το λεωφορείο μπορεί να είναι τόοοοσο καινούριο που κοντεύει να μείνει στο δρόμο!). Αυτά δε τα απότομα φρεναρίσματα και ξεκινήματα, όταν το λεωφορείο δεν έιναι φίσκα, κάνει τα γεροντάκια να κολλάνε τη μια στο μπροστινό τζάμι, την άλλη στο πίσω, σαν τα μυγάκια.
Κατεβαίνω πανευτυχής και κυρίως αρτιμελής, και παίρνω το δρόμο για το γραφείο. Μόλις λοιπόν πιστεύω πως απέκτησα την ησυχία μου, τσουπ! αρχίζουμε πάλι!!
Θα πάτε αυτό εκεί? Θα τυπώσετε αυτό? Θα βρείτε εκείνο κι ετούτο?
Περιττό να πω ότι είμαι και η πρώτη φωτοτυπατζού. Αν δεν είχαμε ξεμείνει από χαρτί και δεν είχα να βουτάω από τον 5ο, θα ήταν ακόμα καλύτερα!
Κι εκεί που πήγαινα να σχολάσω..έπρεπε επειγόντως να πάω να πάρω έναν φάκελο! Γιατί δεν έχουμε φαξ, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, έναν κλητήρα,έστω ένα κούριερ να βολευτούμε, όοοοοχι!!!και το θέλουμε τώρα!!Γρήγορα!!!
Α, και αποφασίσαμε να χρησιμποιήσουμε μια νομολογία που χρησιμοποιούσαμε 3 χρόνια πριν. και ψααααααααξε ψααααξε, έφυγα κοντά μια ώρα αργότερα..
θα είμαι σύντομη στα υπόλοιπα: στρίμωγμα σαν τις σαρδέλες στο λεωφορείο, σπίτι, πυζάμες, πάλι άφησα απότιστα τα λουλούδια, φαγητο, ύπνος, ξύπνημα, χάζεμα στο πισι, ξαναχάζεμα, φαγητό, πισι και ύπνος.
καληνύχτα σας..
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
Άμα δεις τα παιδιά...
Είπαμε, διαβάζω. αλλά προκειμένου να μη διαβάσω (πείτε το βαρεμάρα, πείτε το μπουχτισμα, πείτε το όπως θέλετε, το αποτέλεσμα μετράει) και περιπλανήθηκα στο φέισμπουκ.
Μπαμ! Με κατέκλυσαν εικόνες από παλιούς συμμαθητές και ονόματα. Δεν αντιστάθηκα, προσέθεσα μερικούς, αυτούς που θέλω να μαθαίνω νέα τους.
Απλώς αναρωτήθηκα... μεγαλώσαμε μαζί, 9 και 12 χρόνια στις ίδιες τάξεις.. Πού να είναι, τι να κάνουν, αν είναι ευτυχισμένοι. Πιο πολύ το τελευταίο μάλιστα. Όμορφα χρόνια.
άμα δεις τα παιδιά, πες ένα γεια ... :)
Μπαμ! Με κατέκλυσαν εικόνες από παλιούς συμμαθητές και ονόματα. Δεν αντιστάθηκα, προσέθεσα μερικούς, αυτούς που θέλω να μαθαίνω νέα τους.
Απλώς αναρωτήθηκα... μεγαλώσαμε μαζί, 9 και 12 χρόνια στις ίδιες τάξεις.. Πού να είναι, τι να κάνουν, αν είναι ευτυχισμένοι. Πιο πολύ το τελευταίο μάλιστα. Όμορφα χρόνια.
άμα δεις τα παιδιά, πες ένα γεια ... :)
Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008
Ακόμα ένα Σάββατο μέσα,
με το βιβλίο να με κοιτάει . Και να το κοιτάω. Και να με κοιτάει (και φτου κι απ την αρχή).
Καλά, οι διαφημιστές δεν ξέρουν ότι ο δέκατος μήνας του χρόνου γράφεται Οκτώβριος και όχι Οκτώμβριος???? Στα διαφημιστικά του H&M στην Αιόλου, είχε κάθε αφίσα από ένα Μ να σε κάθε Οκτώβρη. Ελεος!!!
Επίσης σουρεάλ διαδρομή με ταξιτζή. Τ=ταξιτζής, Ε2 επιβάτης (μια κακόμοιρη κοπελίτσα), Ε (εμείς, δηλ εγώ και η δικηγόρος).
Ψιχαλίζει και παίρνουμε ταξί μπροστά από Ευελπίδων. Αφού στρογγυλοκαθόμαστε, πατάει γκάζι και απογειώνεται, για να φρενάρει απότομα 200 μέτρα παρακάτω (αφού κόβει όλη την κυκλοφορία, πατάει κόρνα, παραλίγο να προκαλέσει καραμπόλα και μοιράζει μούντζες), και παίρνει μια κοπέλα που θέλει να πάει στην Πάντειο (Ευελπίδων- Ομόνοια- Πάντειος!!! )
Παράλληλα, και ενώ ήδη καθόμαστε 2 άτομα πίσω, προσπαθεί να πάρει κι άλλη κούρσα λέγοντας "πού να τους βάλω βέβαια, μάλλον δε χωράνε" , επιδιώκοντας να προσφερθούμε να σαντουιτσοποιηθούμε (ξεχνώντας πως γι' αυτή την επιλογή υπάρχει και το λεωφορείο)
Τ στην Ε2: Πάντειο ε? φοιτήτρια είσαι?
Ε2 :ναι
Τ σε Ε: Εσείς?? από ευελπίδων?? Κατηγορούμενοι?
Ε:ναι, το σκάσαμε.
κατάλαβε πως με εμάς δεν έχει μέλλον και επικεντρώνει στην κοπελίτσα:
Τ:από που είσαι? από εδώ?
Ε2:όχι, από Πύργο.
Τ: από Πύργο?? ωχχχχχχχ (αφήνει τιμόνι-πιάνει κεφάλι). Και τι ζώδιο είσαι?
Ε2: Τοξότης
Τ:Και από Πύργο και Τοξότης?? ΩΧΧΧΧΧ (αφήνει τιμόνι- πιάνει κεφάλι. αλλά κι εσύ βρε κοπελιά τι ανοίγεις κουβέντα?? αφού βλέπεις, είναι λιγούρι!)
Χτυπάει κινητό του- το σηκώνει (έχει το σύστημα που ακούγεται ο συνομιλητής από τα ηχεία του ραδιοφώνου) οπότε αναγκαστικά ακούμε όλοι -εγώ έχω πάρει εδώ και ώρα το ύφος είμαι χαζή/ζω στον κόσμο μου/δεν παρατηρώ τίποτα/βλέμμα απλανές
Βρίζει το συνομιλητή/φίλο/συνάδελφο του , ο οποίος τον περίμενε το προηγούμενο βράδυ, δεν βρέθηκαν και ανησύχησε, και αφού του τό κλεισε στα μούτρα , του έριξε ακόμα ένα γερό βρισίδι (για να πάρει άλλον μετά τηλέφωνο και να τον κλείσει ο άλλος).
Από τη συνομιλία ακούσαμε τα εξής:
Τον τσίμπησε αστυνομικός γιατί έτρεχε, είχε πάρει τριπλοκούρσα, τον είχε βρίσει, είχε κάνει κάποια παράβαση που δικαιολογούσε την αφαίρεση της αδείας του κλπ. (όσο πέρναγε η ώρα ανέβαινε στην εκτίμησή μας κοινώς).
Τ στην Ε2: πω πω έχει πολλή κίνηση. θα πάμε από Σταδίου. Τώρα πέρασα από τη Β Σοφίας, χάλια! οι αστυνομικοί στην πρεσβεία έχουν φρακάρει όλο το ρεύμα. Και η Ακαδημίας, μη νομίζεις, πριν πήγα έναν δικηγόρο, πήχτρα είναι. Από Σταδίου σίγουρα θα πάμε πιο γρήγορα. (τι κάνει ο άνθρωπος για να δικαιολογήσει τη βλακεία του...)
με τα πολλά ,μας αφήνει, και προσπαθεί να φάει και ένα 2ευρο από τα ρέστα!!!!!!!!
(τελευταία τους έχω πολύ άχτι τους ταξιτζήδες.. και όχι αδικαιολόγητα! πέρα από τις τριπλοκούρσες που δεν έχουν καν την ευγένεια να ρωτήσουν τον πελάτη, είναι αγενέστατοι, καπνίζουν σα φουγάρα, ακούνε ράδιο στη διαπασών, το καλοκαίρι δεν βάζουν πάντα κλιματισμό αν και έχουν, ακόμα και αν το ζητήσει κάποιος, δεν έχουν ταμπελάκια που λένε τις χρεώσεις -για αποδείξεις δεν το συζητάω-, κάποιοι πάνε να κλέψουν στα ρέστα, δεν έχουν να δώσουν ρέστα από 10ρικο,δεν κάνουν τον κόπο να δώσουν το 20λεπτο και ένας μια μέρα επέμενε πως η ελάχιστη ταρίφα είναι 3 ευρω!!!!)
.
Καλά, οι διαφημιστές δεν ξέρουν ότι ο δέκατος μήνας του χρόνου γράφεται Οκτώβριος και όχι Οκτώμβριος???? Στα διαφημιστικά του H&M στην Αιόλου, είχε κάθε αφίσα από ένα Μ να σε κάθε Οκτώβρη. Ελεος!!!
Επίσης σουρεάλ διαδρομή με ταξιτζή. Τ=ταξιτζής, Ε2 επιβάτης (μια κακόμοιρη κοπελίτσα), Ε (εμείς, δηλ εγώ και η δικηγόρος).
Ψιχαλίζει και παίρνουμε ταξί μπροστά από Ευελπίδων. Αφού στρογγυλοκαθόμαστε, πατάει γκάζι και απογειώνεται, για να φρενάρει απότομα 200 μέτρα παρακάτω (αφού κόβει όλη την κυκλοφορία, πατάει κόρνα, παραλίγο να προκαλέσει καραμπόλα και μοιράζει μούντζες), και παίρνει μια κοπέλα που θέλει να πάει στην Πάντειο (Ευελπίδων- Ομόνοια- Πάντειος!!! )
Παράλληλα, και ενώ ήδη καθόμαστε 2 άτομα πίσω, προσπαθεί να πάρει κι άλλη κούρσα λέγοντας "πού να τους βάλω βέβαια, μάλλον δε χωράνε" , επιδιώκοντας να προσφερθούμε να σαντουιτσοποιηθούμε (ξεχνώντας πως γι' αυτή την επιλογή υπάρχει και το λεωφορείο)
Τ στην Ε2: Πάντειο ε? φοιτήτρια είσαι?
Ε2 :ναι
Τ σε Ε: Εσείς?? από ευελπίδων?? Κατηγορούμενοι?
Ε:ναι, το σκάσαμε.
κατάλαβε πως με εμάς δεν έχει μέλλον και επικεντρώνει στην κοπελίτσα:
Τ:από που είσαι? από εδώ?
Ε2:όχι, από Πύργο.
Τ: από Πύργο?? ωχχχχχχχ (αφήνει τιμόνι-πιάνει κεφάλι). Και τι ζώδιο είσαι?
Ε2: Τοξότης
Τ:Και από Πύργο και Τοξότης?? ΩΧΧΧΧΧ (αφήνει τιμόνι- πιάνει κεφάλι. αλλά κι εσύ βρε κοπελιά τι ανοίγεις κουβέντα?? αφού βλέπεις, είναι λιγούρι!)
Χτυπάει κινητό του- το σηκώνει (έχει το σύστημα που ακούγεται ο συνομιλητής από τα ηχεία του ραδιοφώνου) οπότε αναγκαστικά ακούμε όλοι -εγώ έχω πάρει εδώ και ώρα το ύφος είμαι χαζή/ζω στον κόσμο μου/δεν παρατηρώ τίποτα/βλέμμα απλανές
Βρίζει το συνομιλητή/φίλο/συνάδελφο του , ο οποίος τον περίμενε το προηγούμενο βράδυ, δεν βρέθηκαν και ανησύχησε, και αφού του τό κλεισε στα μούτρα , του έριξε ακόμα ένα γερό βρισίδι (για να πάρει άλλον μετά τηλέφωνο και να τον κλείσει ο άλλος).
Από τη συνομιλία ακούσαμε τα εξής:
Τον τσίμπησε αστυνομικός γιατί έτρεχε, είχε πάρει τριπλοκούρσα, τον είχε βρίσει, είχε κάνει κάποια παράβαση που δικαιολογούσε την αφαίρεση της αδείας του κλπ. (όσο πέρναγε η ώρα ανέβαινε στην εκτίμησή μας κοινώς).
Τ στην Ε2: πω πω έχει πολλή κίνηση. θα πάμε από Σταδίου. Τώρα πέρασα από τη Β Σοφίας, χάλια! οι αστυνομικοί στην πρεσβεία έχουν φρακάρει όλο το ρεύμα. Και η Ακαδημίας, μη νομίζεις, πριν πήγα έναν δικηγόρο, πήχτρα είναι. Από Σταδίου σίγουρα θα πάμε πιο γρήγορα. (τι κάνει ο άνθρωπος για να δικαιολογήσει τη βλακεία του...)
με τα πολλά ,μας αφήνει, και προσπαθεί να φάει και ένα 2ευρο από τα ρέστα!!!!!!!!
(τελευταία τους έχω πολύ άχτι τους ταξιτζήδες.. και όχι αδικαιολόγητα! πέρα από τις τριπλοκούρσες που δεν έχουν καν την ευγένεια να ρωτήσουν τον πελάτη, είναι αγενέστατοι, καπνίζουν σα φουγάρα, ακούνε ράδιο στη διαπασών, το καλοκαίρι δεν βάζουν πάντα κλιματισμό αν και έχουν, ακόμα και αν το ζητήσει κάποιος, δεν έχουν ταμπελάκια που λένε τις χρεώσεις -για αποδείξεις δεν το συζητάω-, κάποιοι πάνε να κλέψουν στα ρέστα, δεν έχουν να δώσουν ρέστα από 10ρικο,δεν κάνουν τον κόπο να δώσουν το 20λεπτο και ένας μια μέρα επέμενε πως η ελάχιστη ταρίφα είναι 3 ευρω!!!!)
.
Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008
oooooooooole!!!
Όπως έλεγα μια φορά σε μια dear friend, η προσωπική της ζωή είναι το κάτι άλλο. Μάλιστα καλό θα ήταν να πουλήσει τα δικαιώματα για σειρά, που όλοι θα τη χαρακτηρίσουν επιστημονική φαντασία.
Σήμερα έχω να προσθέσω το εξής: με έναν χαρακτήρα με τη δική της προσωπική ζωή και τη δική μου επαγγελματική, θα πάμε ένα βήμα πιο πέρα!!! Αμέ!!!!!
Χτες δεν πήγα στη δουλειά, είχα άδεια για να διαβάσω, ας είναι καλά οι δικαστικοί υπάλληλοι που απεργούν, δια τι να το κρύψωμεν άλλωστε?
Ξύπνησα με το ζόρι το πρωί, πήρα τη σακούλα με το τοστ και το φρούτο που μου έβαλε στο χέρι η μάμά μου (ναι!!! ), τσάντα, κλειδιά, κινητό, καπαρντίνα, οκ, πήρα λεωφορείο, αγόρασα έναν κουλό καφέ από τα evergreen και έσκασα μύτη χαμογελαστή στο γραφείο. Βρήκα μερικά πραγματάκια να με περιμένουν χαρωπά (όπως θα έλεγε η Χριστίνα) πάνω στο γραφείο μου, τα έβαλα σε μια τάξη, και περίμενα πότε θα με φωνάξει ο δικηγόρος να πάω στο δικαστικό επιμελητή.
όλα αυτά ΠΑΠ (προ άφιξης Προϊσταμένης)
έρχεται. τοκ τοκ τοκ τοκ....
μετά -ΠΑΠ εποχή:
ο ήχος των τσόκαρων στο πολυκαιρισμένο μάρμαρο μας κάνει όλους να παγώνουμε. στέκεται στην πόρτα με το κουλούρι στο χέρι-, και μιλάει με μια γνωστή, που όοοχι δε θέλει να ενοχλήσει, και τι λες τώρα, να έρθω στο γραφείο μέσα, να σας απασχολώ και να αναστατώνω (α λλά που μιλάει αρκετά δυνατά ώστε να την ακούσει και ένας κουφός στα βόρεια προάστεια) και έρχεται και μπαστακώνεται μέσα- μαζί της.
Ευτυχώς, ο καφές από το κυλικείο φθάνει γρήγορα, για άλλη μια μέρα γλυτώσαμε την πιθανή αποτέφρωση από ξεχασμένο μάτι του καφέ.
Η φωνακλού κυρία φεύγει, μένει μόνη της. Κάνω πως δουλεύω πυρετωδώς, το οποίο κατά 90% ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Σηκώνει το τηλέφωνο, πατάει μανιωδώς τα πλήκτρα. "ναι, ναι γιώργο μου, άστα... το μαθες κι εσύ ε? Μα είναι φοβερό! Να βγει τέτοιο πρόβλημα με τα πλακάκια???" (κλπ κλπ).
Κλείνει τηλέφωνο. Τα μάτια μου παίζουν ελαφρά προσπαθώντας να αναγνωρίσω τις προθέσεις της. μου μιλάει.
Μπορείς να πας να μου πάρεις χαρτιά από μια δακτυλογράφο?
Τι να πω.. λέω ναι, και ότι πρέπει να πάω και για μια δουλειά δικηγόρου έξω, και ότι θα της τα φέρω στο γυρισμό (κανα μισάωρο υπόθεση δηλαδή).
Δε σε πειράζει να πας ΤΩΡΑ? (ύφος "θα πας τώρα!!!")
γιατί... με νοιάζεται! είναι ο προσωπικός μου γυμναστής! φροντίζει με κάθε καιρικές συνθήκες να κρατάει σε φόρμα το σώμα και τα νεύρα μου!
Πήγα, και γύρισα. Ρωτάει: Θα ξαναλείψεις? αν ναι πότε? έχεις κάποια δουλειά να κάνεις?
οοο..όχι...(δυστυχώς είμαστε στο ίδιο γραφείο και φαίνεται όταν δεν έχω δουλειά).
Θα μου δαχτυλογραφήσεις κάτι?
οκ... (ε δε μπορείς να πεις όχι.. δεν ήξερα περί τίνος επρόκειτο!)
επρόκειτο περί δικιάς της υπόθεσης, και αφού δε βρήκε κανένα άλλο κορόιδο και θύμα, ήρθε σε μένα...μαθημένη φυσικά από την προηγούμενη ασκούμενη που δε μίλαγε (μέχρι που πήγε να σκάσει).
Θα μου πείτε γιατί δυσανασχετείς? για το εξής: πρόκειται για μια πελώρια υπόθεση που περιλαμβάνει πάνω από 100 σελ δακτυλογράφησης. και εγώ δεν παίρνω 3 κι 60 για να είμαι η προσωπική γραμματέας και δακτυλογράφος της, φτάνει που έχω 5 δικηγόρους πάνω από το κεφάλι μου!
Ξεκινάω να γράφω, και μόλις προκύπτουν οι εξωτερικές δουλειές, φεύγω (αφού την έχω ειδοποιήσει). Γυρνώντας μαθαίνω πως με ψάχνει, και εγώ με τη σειρά μου ψάχνω τρόπο να γλυτώσω (όλοι εν τω μεταξύ να είναι έξαλλοι με το χώσιμό μου). Παίρνω τη δουλειά που έχω να κάνω στο γραφείο μου, βάζω στην άκρη τα χαρτιά της και ξεκινάω να διεκπεραιώνω τις υποθέσεις που μου έχουν ανατεθεί :Ρ
ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ!!!!!!
Π, περπατώντας προς το μέρος μου, με θιγμένο ύφος, βουτώντας (ναι!!!) τα χαρτιά της:
-αν δεν ήθελες να το κάνεις, μπορούσες να μου το πεις (ουυυυ ναι!!!!). Άλλη φορά να έχεις το θάρρος της γνώμης σου.
Εγώ, ψύχραιμη και χαμογελαστή:
Βεβαίως και έχω το θάρρος της γνώμης μου.τη στιγμή που με ρωτήσατε αν έχω δουλειά δεν είχα και δεν υπήρχε πρόβλημα να σας εξυπηρετήσω (γιατί εξυπηρέτηση κάνω, δε χρωστάω και χάρη!). Από τη στιγμή όμως που προέκυψαν θέματα του τμήματος,έπρεπε να τα φέρω εις πέρας κατά προτεραιότητα.(γιατί, δε με πληρώνεις εσύ, ούτε είμαι η δακτυλογράφος σου).
Βάζοντας λοιπόν αυτογκόλ, και συνεχώς θιγμένη (να φανταστείτε ως και φωτοτυπίες έβγαλε μόνη της!) και μην έχοντας άλλον να παρακαλέσει (πλεον) για να του φορτώσει τη δουλειά, έκανε την τσέπη της πέτρα και πήγε στη δακτυλογράφο... (βούτηξε τσάντα και χαρτιά και δεν έκανε καν τον κόπο να με κοιτάξει, και κάπως έτσι αντέδρασε μόλις γύρισε. Φυσικά το να αφήσει το κλειδί δεν το σκέφτηκε, γιατί συνήθως όταν κάτι δεν την αφορά, δεν υπάρχει).
Μέχρι τώρα, έχω ένα χαζό χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό μου. Σαν να κέρδισα το λαχείο ένα πράγμα. όχι γιατί ξεφορτώθηκα μια ζόρικη δουλειά που δεν ήταν καν αρμοδιότητα μου, αλλά γιατί, ίσως, λέω ίσως, να σκεφτεί καλύτερα την επόμενη φορά που θα πάει να χώσει κάποιον για τα δικά της.
(για την ιστορία, όλα τα πιθανά θύματα την απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι)
για γέλια ή για κλάματα? εσείς θα μου πείτε.
Εγώ πάντως, γέλασα.
και ήταν μια από τις λίγες φορές που δεν αναρωτηθηκα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με όλα αυτά που βλέπω.
Πίσω στο βιβλίο τώρα:)
Update: σήμερα μόνο μια τσάρκα και αυτή στο δρόμο μου.. και μετά προσφέρθηκε να πάει και κάτι δικά μου στη δακτυλογράφο (!!!!!!!!!!) αντί να τα πάω και να πάρω και τα δικά της. Ζούμε σε έναν παράξενο κόσμο!
Φυσικά, την επόμενη πήρε το αίμα της πίσω, αφού έμεινα μια ώρα παραπάνω στη δουλειά!
.
Σήμερα έχω να προσθέσω το εξής: με έναν χαρακτήρα με τη δική της προσωπική ζωή και τη δική μου επαγγελματική, θα πάμε ένα βήμα πιο πέρα!!! Αμέ!!!!!
Χτες δεν πήγα στη δουλειά, είχα άδεια για να διαβάσω, ας είναι καλά οι δικαστικοί υπάλληλοι που απεργούν, δια τι να το κρύψωμεν άλλωστε?
Ξύπνησα με το ζόρι το πρωί, πήρα τη σακούλα με το τοστ και το φρούτο που μου έβαλε στο χέρι η μάμά μου (ναι!!! ), τσάντα, κλειδιά, κινητό, καπαρντίνα, οκ, πήρα λεωφορείο, αγόρασα έναν κουλό καφέ από τα evergreen και έσκασα μύτη χαμογελαστή στο γραφείο. Βρήκα μερικά πραγματάκια να με περιμένουν χαρωπά (όπως θα έλεγε η Χριστίνα) πάνω στο γραφείο μου, τα έβαλα σε μια τάξη, και περίμενα πότε θα με φωνάξει ο δικηγόρος να πάω στο δικαστικό επιμελητή.
όλα αυτά ΠΑΠ (προ άφιξης Προϊσταμένης)
έρχεται. τοκ τοκ τοκ τοκ....
μετά -ΠΑΠ εποχή:
ο ήχος των τσόκαρων στο πολυκαιρισμένο μάρμαρο μας κάνει όλους να παγώνουμε. στέκεται στην πόρτα με το κουλούρι στο χέρι-, και μιλάει με μια γνωστή, που όοοχι δε θέλει να ενοχλήσει, και τι λες τώρα, να έρθω στο γραφείο μέσα, να σας απασχολώ και να αναστατώνω (α λλά που μιλάει αρκετά δυνατά ώστε να την ακούσει και ένας κουφός στα βόρεια προάστεια) και έρχεται και μπαστακώνεται μέσα- μαζί της.
Ευτυχώς, ο καφές από το κυλικείο φθάνει γρήγορα, για άλλη μια μέρα γλυτώσαμε την πιθανή αποτέφρωση από ξεχασμένο μάτι του καφέ.
Η φωνακλού κυρία φεύγει, μένει μόνη της. Κάνω πως δουλεύω πυρετωδώς, το οποίο κατά 90% ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Σηκώνει το τηλέφωνο, πατάει μανιωδώς τα πλήκτρα. "ναι, ναι γιώργο μου, άστα... το μαθες κι εσύ ε? Μα είναι φοβερό! Να βγει τέτοιο πρόβλημα με τα πλακάκια???" (κλπ κλπ).
Κλείνει τηλέφωνο. Τα μάτια μου παίζουν ελαφρά προσπαθώντας να αναγνωρίσω τις προθέσεις της. μου μιλάει.
Μπορείς να πας να μου πάρεις χαρτιά από μια δακτυλογράφο?
Τι να πω.. λέω ναι, και ότι πρέπει να πάω και για μια δουλειά δικηγόρου έξω, και ότι θα της τα φέρω στο γυρισμό (κανα μισάωρο υπόθεση δηλαδή).
Δε σε πειράζει να πας ΤΩΡΑ? (ύφος "θα πας τώρα!!!")
γιατί... με νοιάζεται! είναι ο προσωπικός μου γυμναστής! φροντίζει με κάθε καιρικές συνθήκες να κρατάει σε φόρμα το σώμα και τα νεύρα μου!
Πήγα, και γύρισα. Ρωτάει: Θα ξαναλείψεις? αν ναι πότε? έχεις κάποια δουλειά να κάνεις?
οοο..όχι...(δυστυχώς είμαστε στο ίδιο γραφείο και φαίνεται όταν δεν έχω δουλειά).
Θα μου δαχτυλογραφήσεις κάτι?
οκ... (ε δε μπορείς να πεις όχι.. δεν ήξερα περί τίνος επρόκειτο!)
επρόκειτο περί δικιάς της υπόθεσης, και αφού δε βρήκε κανένα άλλο κορόιδο και θύμα, ήρθε σε μένα...μαθημένη φυσικά από την προηγούμενη ασκούμενη που δε μίλαγε (μέχρι που πήγε να σκάσει).
Θα μου πείτε γιατί δυσανασχετείς? για το εξής: πρόκειται για μια πελώρια υπόθεση που περιλαμβάνει πάνω από 100 σελ δακτυλογράφησης. και εγώ δεν παίρνω 3 κι 60 για να είμαι η προσωπική γραμματέας και δακτυλογράφος της, φτάνει που έχω 5 δικηγόρους πάνω από το κεφάλι μου!
Ξεκινάω να γράφω, και μόλις προκύπτουν οι εξωτερικές δουλειές, φεύγω (αφού την έχω ειδοποιήσει). Γυρνώντας μαθαίνω πως με ψάχνει, και εγώ με τη σειρά μου ψάχνω τρόπο να γλυτώσω (όλοι εν τω μεταξύ να είναι έξαλλοι με το χώσιμό μου). Παίρνω τη δουλειά που έχω να κάνω στο γραφείο μου, βάζω στην άκρη τα χαρτιά της και ξεκινάω να διεκπεραιώνω τις υποθέσεις που μου έχουν ανατεθεί :Ρ
ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ!!!!!!
Π, περπατώντας προς το μέρος μου, με θιγμένο ύφος, βουτώντας (ναι!!!) τα χαρτιά της:
-αν δεν ήθελες να το κάνεις, μπορούσες να μου το πεις (ουυυυ ναι!!!!). Άλλη φορά να έχεις το θάρρος της γνώμης σου.
Εγώ, ψύχραιμη και χαμογελαστή:
Βεβαίως και έχω το θάρρος της γνώμης μου.τη στιγμή που με ρωτήσατε αν έχω δουλειά δεν είχα και δεν υπήρχε πρόβλημα να σας εξυπηρετήσω (γιατί εξυπηρέτηση κάνω, δε χρωστάω και χάρη!). Από τη στιγμή όμως που προέκυψαν θέματα του τμήματος,έπρεπε να τα φέρω εις πέρας κατά προτεραιότητα.(γιατί, δε με πληρώνεις εσύ, ούτε είμαι η δακτυλογράφος σου).
Βάζοντας λοιπόν αυτογκόλ, και συνεχώς θιγμένη (να φανταστείτε ως και φωτοτυπίες έβγαλε μόνη της!) και μην έχοντας άλλον να παρακαλέσει (πλεον) για να του φορτώσει τη δουλειά, έκανε την τσέπη της πέτρα και πήγε στη δακτυλογράφο... (βούτηξε τσάντα και χαρτιά και δεν έκανε καν τον κόπο να με κοιτάξει, και κάπως έτσι αντέδρασε μόλις γύρισε. Φυσικά το να αφήσει το κλειδί δεν το σκέφτηκε, γιατί συνήθως όταν κάτι δεν την αφορά, δεν υπάρχει).
Μέχρι τώρα, έχω ένα χαζό χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό μου. Σαν να κέρδισα το λαχείο ένα πράγμα. όχι γιατί ξεφορτώθηκα μια ζόρικη δουλειά που δεν ήταν καν αρμοδιότητα μου, αλλά γιατί, ίσως, λέω ίσως, να σκεφτεί καλύτερα την επόμενη φορά που θα πάει να χώσει κάποιον για τα δικά της.
(για την ιστορία, όλα τα πιθανά θύματα την απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι)
για γέλια ή για κλάματα? εσείς θα μου πείτε.
Εγώ πάντως, γέλασα.
και ήταν μια από τις λίγες φορές που δεν αναρωτηθηκα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με όλα αυτά που βλέπω.
Πίσω στο βιβλίο τώρα:)
Update: σήμερα μόνο μια τσάρκα και αυτή στο δρόμο μου.. και μετά προσφέρθηκε να πάει και κάτι δικά μου στη δακτυλογράφο (!!!!!!!!!!) αντί να τα πάω και να πάρω και τα δικά της. Ζούμε σε έναν παράξενο κόσμο!
Φυσικά, την επόμενη πήρε το αίμα της πίσω, αφού έμεινα μια ώρα παραπάνω στη δουλειά!
.
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008
super αφιέρωμα: Το Γουρλωτό Παιδί
μιας και τα νεύρα μας έχουν παίξει από το διάβασμα... ίσως τα καλύτερα 11 λεπτά των τελευταίων εβδομάδων μου!
Ήταν πρωί Σεπτέμβρη
κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα
στην ανθισμένη γη
Βλέπω την Ντόρα κλαίει
σπαρακτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά γιαουρτώθη
το γουρλωτό παιδί
Είχεν ανδρειά και θάρρος
κι αιώνια θα θρηνό
της συσκευές της siemens
το βλέμμα το χαζό...
Ανάθεμα την ώρα,
κατάρα τη στιγμή,
γιαουρτώσαν οι εχθροί μας
το γουρλωτό παιδί...
.
Ήταν πρωί Σεπτέμβρη
κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα
στην ανθισμένη γη
Βλέπω την Ντόρα κλαίει
σπαρακτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά γιαουρτώθη
το γουρλωτό παιδί
Είχεν ανδρειά και θάρρος
κι αιώνια θα θρηνό
της συσκευές της siemens
το βλέμμα το χαζό...
Ανάθεμα την ώρα,
κατάρα τη στιγμή,
γιαουρτώσαν οι εχθροί μας
το γουρλωτό παιδί...
.
Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008
Μια ακόμα μέρα στη δουλειά
Πρωι... έχει χτυπήσει το ξυπνητήρι και το έχω κλεισει να το βάλω 15 λεπτά αργότερα. Τα μάτια μου ανοίγουν πριν χτυπήσει, για να διαπιστώσω πως έπρεπε να είμαι στη δουλειά ένα τέταρτο νωρίτερα!!!!!
Πετάγομαι, ντύνομαι (ευτυχώς μένω κοντά στη δουλειά και κανείς δεν πάει τόσο νωρίς αυτές τις μέρες) και σε χρόνο ντε τε είμαι δουλειά. Λοιπόν... η δουλειά έχει ως εξής:
Τυπικά είμαι ασκούμενη σε συγκεκριμένο τμήμα, το οποίο έχει 4 δικηγόρους.
Ο ένας λείπει σε άδεια, αλλά ακόμα και τότε με παίρνει τηλέφωνο και με χώνει σε διάφορες άσχετες δουλειές (το μισώ το εμπορικό δίκαιο... τις μισώ τις εταιρίες!!!), σαν κλασσικός workoholic (έτσι γράφεται?). Δεν είναι κακός ίσα ίσα, εξηγεί τα πάντα, είναι υπερευγενικός, κλπ κλπ, απλά έχει μια διαφορετική αντίληψη για το χρόνο και τη δουλειά.
Η άλλη, εγκυμονούσα, όταν λείπει, το πολύ να μου ζητήσει να της διαβάσω τι έχει γράψει στην ατζέντα του γραφείου. ¨οταν όμως είναι εκεί, έχει την τάση να με φωνάζει 10 λεπτά πριν σχολάσω και να με κρατάει μισή ώρα. Κατά τ άλλα επίσης πολύ συνεργάσιμη και ευγενική κλπ.
Η άλλη είναι κυριολεκτικά ο φύλακας άγγελός μου. Ο αερόσακος, το αλεξίπτωτο, τεσπα, το πιάσατε το νόημα. Πέρασε κι αυτή τα χίλια μύρια, οπότε με νιώθει απόλυτα. Λατρεύω που όταν κάποιος πάει να με χώσει αυτή πάει να τα σπάσει όλα!
το Highlight του γραφείου: η προϊσταμένη. Το αποκορύφωμα του σταρχιδιστή (sic). Κύριο μέλημα είναι ό,τι την αφορά να είναι εντάξει. Παίζει το ρόλο του προωθητήρα εγγράφων *το έχω ξαναπεί ε?* και αυτού που φορτώνει ένα κάρο δουλειές στους άλλους. Που είναι ι κανή να χώσει και το διευθυντή (λέμε τώρα), που είναι κέρβερος με τις άδειες των άλλων αλλά δε θέλει να περνιέται η δική της άδεια, και που στέλνει τους άλλους για τις δουλειές της (επιπέδου ταχυδρομείου, τράπεζας, λογαριασμών, μοίρασμα βιογραφικού του κανακάρη της). Έχει βέβαια κάποιες εκλάμψεις (του στυλ δε σε χρειάζομαι άλλο, φύγε κλπ) αλλά το ισοζύγιο είναι αρνητικό. Το χειρότερο ήταν ότι είπε σε μια δικηγόρο για να τη δελεάσει να έρθει στο τμήμα μας ότι οταν έχω χρόνο μπορώ να την εξυπηρετώ σε συγκεκριμένα ζητήματα. και η δικηγόρος με είδε γραμματειακή υποστήριξη!! Και να οι δαχτυλογραφήσεις, να οι φωτοτυπίες κλπ.
Από τις οποίες φωτοτυπίες με διέκοψε, για να φωτοτυπήσει η ίδια κάτι τρισδιάστατα μπάνια!!!!!!!!! (οκ, χτίζεις σπίτι, το ξέρουμε από τα ατέλειωτα τηλέφωνα... )
και όσο σκέφτομαι ότι υπάρχει κόσμος που κάθεται όλη μέρα... αρρρρργκ!!!
Με κάθε θέση εργασίας, δώρο ένα σεμινάριο διαχείρισης θυμού.
.
Πετάγομαι, ντύνομαι (ευτυχώς μένω κοντά στη δουλειά και κανείς δεν πάει τόσο νωρίς αυτές τις μέρες) και σε χρόνο ντε τε είμαι δουλειά. Λοιπόν... η δουλειά έχει ως εξής:
Τυπικά είμαι ασκούμενη σε συγκεκριμένο τμήμα, το οποίο έχει 4 δικηγόρους.
Ο ένας λείπει σε άδεια, αλλά ακόμα και τότε με παίρνει τηλέφωνο και με χώνει σε διάφορες άσχετες δουλειές (το μισώ το εμπορικό δίκαιο... τις μισώ τις εταιρίες!!!), σαν κλασσικός workoholic (έτσι γράφεται?). Δεν είναι κακός ίσα ίσα, εξηγεί τα πάντα, είναι υπερευγενικός, κλπ κλπ, απλά έχει μια διαφορετική αντίληψη για το χρόνο και τη δουλειά.
Η άλλη, εγκυμονούσα, όταν λείπει, το πολύ να μου ζητήσει να της διαβάσω τι έχει γράψει στην ατζέντα του γραφείου. ¨οταν όμως είναι εκεί, έχει την τάση να με φωνάζει 10 λεπτά πριν σχολάσω και να με κρατάει μισή ώρα. Κατά τ άλλα επίσης πολύ συνεργάσιμη και ευγενική κλπ.
Η άλλη είναι κυριολεκτικά ο φύλακας άγγελός μου. Ο αερόσακος, το αλεξίπτωτο, τεσπα, το πιάσατε το νόημα. Πέρασε κι αυτή τα χίλια μύρια, οπότε με νιώθει απόλυτα. Λατρεύω που όταν κάποιος πάει να με χώσει αυτή πάει να τα σπάσει όλα!
το Highlight του γραφείου: η προϊσταμένη. Το αποκορύφωμα του σταρχιδιστή (sic). Κύριο μέλημα είναι ό,τι την αφορά να είναι εντάξει. Παίζει το ρόλο του προωθητήρα εγγράφων *το έχω ξαναπεί ε?* και αυτού που φορτώνει ένα κάρο δουλειές στους άλλους. Που είναι ι κανή να χώσει και το διευθυντή (λέμε τώρα), που είναι κέρβερος με τις άδειες των άλλων αλλά δε θέλει να περνιέται η δική της άδεια, και που στέλνει τους άλλους για τις δουλειές της (επιπέδου ταχυδρομείου, τράπεζας, λογαριασμών, μοίρασμα βιογραφικού του κανακάρη της). Έχει βέβαια κάποιες εκλάμψεις (του στυλ δε σε χρειάζομαι άλλο, φύγε κλπ) αλλά το ισοζύγιο είναι αρνητικό. Το χειρότερο ήταν ότι είπε σε μια δικηγόρο για να τη δελεάσει να έρθει στο τμήμα μας ότι οταν έχω χρόνο μπορώ να την εξυπηρετώ σε συγκεκριμένα ζητήματα. και η δικηγόρος με είδε γραμματειακή υποστήριξη!! Και να οι δαχτυλογραφήσεις, να οι φωτοτυπίες κλπ.
Από τις οποίες φωτοτυπίες με διέκοψε, για να φωτοτυπήσει η ίδια κάτι τρισδιάστατα μπάνια!!!!!!!!! (οκ, χτίζεις σπίτι, το ξέρουμε από τα ατέλειωτα τηλέφωνα... )
και όσο σκέφτομαι ότι υπάρχει κόσμος που κάθεται όλη μέρα... αρρρρργκ!!!
Με κάθε θέση εργασίας, δώρο ένα σεμινάριο διαχείρισης θυμού.
.
Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008
ΣΚ@Τ@!!!!!!!
Χθες (τυπικά μιας και άλλαξε η μέρα), ήταν η γιορτή μου. Πάνω λοιπόν που απολάμβανα τη μέρα (αεράκι δροσερό, όχι πολλές εξωτερικές δουλειές, μυρωδιά βροχής, αρχή φθινοπώρου καλησπέρα σας), κάποιος μου έριξε μια μούντζα (δεν εξηγείται αλλιώς). Πείτε το κάρμα, ατυχία, κατάρα, όπως και να χει, βασανίστηκα.
Αφού λεφτά δεν υπήρχαν και οι περισσότεροι φίλοι μου πλεον είναι μακριά, είπα να μην κάνω μάζωξη, ούτε να βγάλω κόσμο έξω. Και αφού η μοναδική επίσκεψη που είχα έλαβε τέλος και το φλερτ με το βιβλίο της σχολής ήταν τελείως ανεπιτυχές, είπα να παρακμάσω βλέποντας λίγο sex and the city και να την πέσω νωρίς νωρίς για ύπνο (μιλάμε 12 παρά!!!ω ναι!!!).
Ξάπλωσα λοιπόν ευτυχισμένη στο ωραίο μου κρεβατάκι, φορώντας τα φθινοπωρινά μου πυζαμάκια (κρατήστε για αργότερα ότι το παντελόνι σχεδόν σερνόταν κάτω, μακρύυυυ παντζάκι), μίλησα στο τηλέφωνο, διαπίστωσα πως είχα διαβάσει όλα τα λογοτεχνικά που υπήρχαν στο σπίτι και δεν είχα διάθεση να τα κάνω επανάληψη, γύρισα μπρούμυτα έτοιμη να παραδοθώ σε έναν ωραίο, 7ωρο ύπνο. Αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει...
Εκεί που έχω στριφογυρίσει για 15η φορά, ακούω ένα γδούπο, ή κάπως έτσι μου φάνηκε. Νόμισα πως έκανε σεισμό, άναψα το φως, το παρατήρησα (ακίνητο) και ξανάπεσα για ύπνο. Σε κάποια στιγμή, αργότερα, άρχισα να ακούω νερά.
Μπα, λέω, ποιός κάνει μπάνιο τέτοια ώρα???Πάλι άφησα ανοιχτό το παραθύρι του μπάνιου?Επειδή όμως τα νερά ακούγονταν φρικιαστικά πολύ, σηκώθηκα και πήγα προς το μπάνιο.... Μαντεύετε τη συνέχεια???
Βήμα 1ο: με το που βγαίνω στο διάδρομο, νιώθω νερό κάτω από τα πόδια μου. το παντελόνι αρχίζει να μουσκεύει.
Βήμα 2ο:κοιτάζω έντρομη νερό να πετιέται με δύναμη (και μιλάμε για τεράστιες ποσότητες νερού) από κάποιο απροσδιόριστο σημείο κάτω από το νιπτήρα. Το νερό έχει πλημμυρίσει το μπάνιο (πλυντήριο, σκουπιδοτενεκέ, καλάθι απορρυπαντικών, καλάθι απλύτων, έχει πιάσει διάδρομο και πάει ολοταχώς για υπνοδωμάτιο.
Βήμα 3ο:κάνω ό,τι κάθε κοπέλα θα έκανε. Παίρνω τηλέφωνο το έτερον ήμισι, που όμως κοιμάται (σα φυσιολογικός άνθρωπος), και μετά κάνω το 2ο λογικό πράγμα(που κάθε κοπέλα θα έκανε, αφού διαπιστώνω πως δεν υπάρχει βάνα που να κλεινει το νερό και δεν ξέρω που είναι το ρολόι), παίρνω τον πατέρα μου (μες στη νύχτα, ο οποίος είναι τουλάχιστο 3 ώρες μακριά από εδώ).
Βήμα 4ο: χτυπάω στη γειτόνισσα, που σπεύδει με το γιο της, νεγκλιζέ (τέτοια ώρα άλλωστε), εις βοήθειάν μου.παράλληλα τα νερά οδεύουν προς χωλ , πρίζες και πολύπριζα χωλ που είναι στο πάτωμα (τα οποία βάζω στο τραπεζάκι σε χρόνο ντε τε) και ακριβοπληρωμένες βιβλιοθήκες μου (πάλι καλά που δεν είχα τις παλιές, θα θρηνούσαμε και βιβλία). επίσης στον έξω διάδρομο (προς το διαμέρισμα της δίπλα) και το σαλόνι (ναι ναι και την κουζίνα).
Βήμα 5ο:αναλαμβάνει ο άντρας. Το παντελόνι μου έχει μουσκέψει ως το γόνατο, χάρη σε αυτή τη θαυμάσια ικανότητα του νερού να ανεβαίνει προς τα πάνω. πετάω σαν αφηνιασμένη πετσέτες, μπουρνούζια,χαλάκια, σφουγγαρόπανα για να σταματήσω τα νερά ενω μαζεύω πυρετωδώς με τη σφουγγαρίστρα και ψάχνω για υδραυλικό. Το 11880 και μια υπηρεσία 24ωρη, δε βοηθούν διόλου. τεμαχίζω το λάστιχο του μπαλκονιού για να οδηγήσουμε τα νερά απευθείας στη μπανιέρα. Πολύ μικρό. φέρνουν άλλο. πολύ μεγάλο.
Βήμα 6ο: έχουν όλα μουσκέψει όσο πάει, μαζί και τα νεύρα μου. είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα, ενώ η γειτόνισσα με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια προσπαθώντας να μη μου βάλει τις φωνές που δεν έχω κρατήσει λογαριασμο νερού. Τελικά βρίσκω έναν και παίρνει την ΕΥΔΑΠ (η όπως σκατα τη λένε) για να κλεισει το ρολόι του νερού μου. Εγώ μαζεύω ακόμα νερά από παντού, ενώ έχω ήδη γλιστρήσει 3-4 φορές και έχω κοπανήσει τον αγκώνα μου.
Βήμα 7ο:ρίχνω κατάρες στον υδραυλικό που δεν έχουν να μου στείλουν, τα νερά μέσα στη μπανιέρα, τη σφουγγαρίστρα μέσα στον κουβά και τα μισά βρεγμενα πάνω στην απλώστρα.
Σκέφτομαι τι θα είχε γίνει αν είχα βγει έξω να το γλεντήσω (ξέρω δλδ... πλημμυρισμένο όλο το σπίτι σε συνδιασμό με ηλεκτροπληξίες από τα πολύπριζα).
Και να μαι τώρα, πάει ο ύπνος, να περιμένω να ξημερώσει, με βρεγμένο σπίτι χωρίς νερό (να ναι καλά η ευδαπ , με έσωσε!!!), με έναν ελαφρά πρησμένο αγκώνα, χωρίς υδραυλικό, αγωνιώντας για το αν θα φουσκώσουν οι βιβλιοθήκες, χωρίς ούτε μια πετσέτα/πετσετάκι/κλπ στεγνά, να αναρωτιέμαι πόσα θα μου πάρει ο υδραυλικός (ναι οκ, είναι της ιδιοκτήτριας, αλλά ωσπου να μου τα βάλει, από μένα θα φύγουν), να μη μπορώ να το κουνησω ρούπι (για να πάρω μια συστατική που κανόνισα αύριο),περιμένοντας να τους ανακοινώσω στη δουλειά πως δε μπορώ να πάω (ανωτέρα βία...:Ρ)
ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!!!!!!
Αφού λεφτά δεν υπήρχαν και οι περισσότεροι φίλοι μου πλεον είναι μακριά, είπα να μην κάνω μάζωξη, ούτε να βγάλω κόσμο έξω. Και αφού η μοναδική επίσκεψη που είχα έλαβε τέλος και το φλερτ με το βιβλίο της σχολής ήταν τελείως ανεπιτυχές, είπα να παρακμάσω βλέποντας λίγο sex and the city και να την πέσω νωρίς νωρίς για ύπνο (μιλάμε 12 παρά!!!ω ναι!!!).
Ξάπλωσα λοιπόν ευτυχισμένη στο ωραίο μου κρεβατάκι, φορώντας τα φθινοπωρινά μου πυζαμάκια (κρατήστε για αργότερα ότι το παντελόνι σχεδόν σερνόταν κάτω, μακρύυυυ παντζάκι), μίλησα στο τηλέφωνο, διαπίστωσα πως είχα διαβάσει όλα τα λογοτεχνικά που υπήρχαν στο σπίτι και δεν είχα διάθεση να τα κάνω επανάληψη, γύρισα μπρούμυτα έτοιμη να παραδοθώ σε έναν ωραίο, 7ωρο ύπνο. Αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει...
Εκεί που έχω στριφογυρίσει για 15η φορά, ακούω ένα γδούπο, ή κάπως έτσι μου φάνηκε. Νόμισα πως έκανε σεισμό, άναψα το φως, το παρατήρησα (ακίνητο) και ξανάπεσα για ύπνο. Σε κάποια στιγμή, αργότερα, άρχισα να ακούω νερά.
Μπα, λέω, ποιός κάνει μπάνιο τέτοια ώρα???Πάλι άφησα ανοιχτό το παραθύρι του μπάνιου?Επειδή όμως τα νερά ακούγονταν φρικιαστικά πολύ, σηκώθηκα και πήγα προς το μπάνιο.... Μαντεύετε τη συνέχεια???
Βήμα 1ο: με το που βγαίνω στο διάδρομο, νιώθω νερό κάτω από τα πόδια μου. το παντελόνι αρχίζει να μουσκεύει.
Βήμα 2ο:κοιτάζω έντρομη νερό να πετιέται με δύναμη (και μιλάμε για τεράστιες ποσότητες νερού) από κάποιο απροσδιόριστο σημείο κάτω από το νιπτήρα. Το νερό έχει πλημμυρίσει το μπάνιο (πλυντήριο, σκουπιδοτενεκέ, καλάθι απορρυπαντικών, καλάθι απλύτων, έχει πιάσει διάδρομο και πάει ολοταχώς για υπνοδωμάτιο.
Βήμα 3ο:κάνω ό,τι κάθε κοπέλα θα έκανε. Παίρνω τηλέφωνο το έτερον ήμισι, που όμως κοιμάται (σα φυσιολογικός άνθρωπος), και μετά κάνω το 2ο λογικό πράγμα(που κάθε κοπέλα θα έκανε, αφού διαπιστώνω πως δεν υπάρχει βάνα που να κλεινει το νερό και δεν ξέρω που είναι το ρολόι), παίρνω τον πατέρα μου (μες στη νύχτα, ο οποίος είναι τουλάχιστο 3 ώρες μακριά από εδώ).
Βήμα 4ο: χτυπάω στη γειτόνισσα, που σπεύδει με το γιο της, νεγκλιζέ (τέτοια ώρα άλλωστε), εις βοήθειάν μου.παράλληλα τα νερά οδεύουν προς χωλ , πρίζες και πολύπριζα χωλ που είναι στο πάτωμα (τα οποία βάζω στο τραπεζάκι σε χρόνο ντε τε) και ακριβοπληρωμένες βιβλιοθήκες μου (πάλι καλά που δεν είχα τις παλιές, θα θρηνούσαμε και βιβλία). επίσης στον έξω διάδρομο (προς το διαμέρισμα της δίπλα) και το σαλόνι (ναι ναι και την κουζίνα).
Βήμα 5ο:αναλαμβάνει ο άντρας. Το παντελόνι μου έχει μουσκέψει ως το γόνατο, χάρη σε αυτή τη θαυμάσια ικανότητα του νερού να ανεβαίνει προς τα πάνω. πετάω σαν αφηνιασμένη πετσέτες, μπουρνούζια,χαλάκια, σφουγγαρόπανα για να σταματήσω τα νερά ενω μαζεύω πυρετωδώς με τη σφουγγαρίστρα και ψάχνω για υδραυλικό. Το 11880 και μια υπηρεσία 24ωρη, δε βοηθούν διόλου. τεμαχίζω το λάστιχο του μπαλκονιού για να οδηγήσουμε τα νερά απευθείας στη μπανιέρα. Πολύ μικρό. φέρνουν άλλο. πολύ μεγάλο.
Βήμα 6ο: έχουν όλα μουσκέψει όσο πάει, μαζί και τα νεύρα μου. είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα, ενώ η γειτόνισσα με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια προσπαθώντας να μη μου βάλει τις φωνές που δεν έχω κρατήσει λογαριασμο νερού. Τελικά βρίσκω έναν και παίρνει την ΕΥΔΑΠ (η όπως σκατα τη λένε) για να κλεισει το ρολόι του νερού μου. Εγώ μαζεύω ακόμα νερά από παντού, ενώ έχω ήδη γλιστρήσει 3-4 φορές και έχω κοπανήσει τον αγκώνα μου.
Βήμα 7ο:ρίχνω κατάρες στον υδραυλικό που δεν έχουν να μου στείλουν, τα νερά μέσα στη μπανιέρα, τη σφουγγαρίστρα μέσα στον κουβά και τα μισά βρεγμενα πάνω στην απλώστρα.
Σκέφτομαι τι θα είχε γίνει αν είχα βγει έξω να το γλεντήσω (ξέρω δλδ... πλημμυρισμένο όλο το σπίτι σε συνδιασμό με ηλεκτροπληξίες από τα πολύπριζα).
Και να μαι τώρα, πάει ο ύπνος, να περιμένω να ξημερώσει, με βρεγμένο σπίτι χωρίς νερό (να ναι καλά η ευδαπ , με έσωσε!!!), με έναν ελαφρά πρησμένο αγκώνα, χωρίς υδραυλικό, αγωνιώντας για το αν θα φουσκώσουν οι βιβλιοθήκες, χωρίς ούτε μια πετσέτα/πετσετάκι/κλπ στεγνά, να αναρωτιέμαι πόσα θα μου πάρει ο υδραυλικός (ναι οκ, είναι της ιδιοκτήτριας, αλλά ωσπου να μου τα βάλει, από μένα θα φύγουν), να μη μπορώ να το κουνησω ρούπι (για να πάρω μια συστατική που κανόνισα αύριο),περιμένοντας να τους ανακοινώσω στη δουλειά πως δε μπορώ να πάω (ανωτέρα βία...:Ρ)
ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!!!!!!
Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008
παλιές φωτογραφίες
Τελευταία νιώθω παράξενα. Πιστεύω πως κανείς δε με καταλαβαίνει! Όταν κάνω τον κόπο να μιλήσω γι αυτά που νιώθω ή γι΄ αυτά που με ενοχλούν, βλέπω πως συνήθως δεν βγαίνει τίποτα. Πάλι τσακώνομαι (μόνη μου) και πάλι τα ίδια. Και πάντα, πρέπει να ξέρω πού να σταματήσω για να μην γίνει κανα μεγάλο μπουμ.
Αποφάσισα να καταπνίξω την παρόρμηση που μου έλεγε να βγω έξω (ω ναι! ο μουχλιασμένος εαυτός μου ξεκουμπίστηκε) ώστε να μου μείνει κανα φράγκο να βγάλω τον υπόλοιπο μήνα, και να ασχοληθώ με κάτι πιο χρήσιμο. Ισως να μην το ξέρετε, αλλά είμαι πολύ μα πολύ ακατάστατη και τσαπατσούλα. Μπορεί να ξεκινήσω κάτι με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό και να το παρατήσω στη μέση (Επιπλέον διάβασμα για Ιταλικά, πιάνο, πινγκ πονγκ, χορός, μεγάλο παζλ και δε συμμαζεύεται!!), όπως ακριβώς έκανα και με τις παλιές φωτογραφίες. τις έβγαλα καλά καλά από τα άλμπουμ για να τις σκανάρω, και τώρα απλά περιφέρονται και μαζεύουν σκόνη!!!
Μιας και έχω λοιπόν το σκάνερ δίπλα, αποφάσισα να πιάσω δουλειά. Είδα όλη μου τη ζωή -κυριολεκτικά. Οι πρώτοι φίλοι, τα ξαδέλφια, οι συγγενείς, συμμαθητές. Φωτογραφίες που είμαι απαίσια και άλλε που είμαι πολύ ωραία, που κάνω γκριμάτσες ή χαμογελάω (ποτέ δεν μπορώ να χαμογελάσω στη φωτογραφία, νιώθω αμήχανα με όλο αυτό το στήσιμο), φάτσες ξαφνιασμένες (χεχε), εκδρομές, φωτογραφίες που είναι λες και κάνουμε γιόγκα για να φανεί στο πίσω μέρος αυτός που μας αρέσει, αγκαλιά ή ξάπλα, σκέτα τοπία, εγώ και το πιάνο, εγώ και ο κόσμος μου όλος.
Φίλοι που ήρθαν, που έμειναν και άλλοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Εμείς, στο ιταλικό εστιατόριο...Φίλοι που αν και είμαστε μακριά και δεν πολυμιλάμε, ξέρουμε πως ακόμα αγαπιόμαστε και για ό,τι χρειαστεί, θα είμαστε εκεί. Το πρώτο μας μπλουζ, χαμηλά τα φώτα, άνθρωποι που μας πρόδωσαν, άνθρωποι που μας πλήγωσαν. Στριμωγμένοι στο πούλμαν, φίλοι που σπούδασαν μακριά και χαθήκαμε, που τσουγκρίζουμε καμιά φορά στο δρόμο. Όλοι στη σειρά, πόζα για φωτογραφία, γενέθλια, φθινόπωρο, τσουγκράμε με λεμονάδα. Ζάκυνθος, στο σχολείο ακόμα,πολλές φωτογραφίες. Στα σκουπίδια. Δεν έχω λόγο να τις κρατάω μερικές. Είναι σαν να βρέθηκαν από λάθος στα χέρια μου. Με κάποιους είμαι απλά ξένη. Δεν έχω καμια σχέση, δεν ξέρω πού είναι και τι κάνουν, ποιος ο λόγος να φυλάω τις φωτογραφίες? Αφού ό,τι χρειάζεται να θυμάμαι, το θυμάμαι. Κι αυτούς τους θυμάμαι, αλλά μου είναι αδιάφοροι. Δε με πλήγωσαν, δεν τους πλήγωσα. όλα ήταν ήρεμα, η παρέα σταμάτησε να υπάρχει έτσι απλά, χωρίς εντάσεις.
Γιατί ανά τακτά χρονικά διαστήματα μου τυχαίνουν κουλοί "φίλοι"????
Αποφάσισα να καταπνίξω την παρόρμηση που μου έλεγε να βγω έξω (ω ναι! ο μουχλιασμένος εαυτός μου ξεκουμπίστηκε) ώστε να μου μείνει κανα φράγκο να βγάλω τον υπόλοιπο μήνα, και να ασχοληθώ με κάτι πιο χρήσιμο. Ισως να μην το ξέρετε, αλλά είμαι πολύ μα πολύ ακατάστατη και τσαπατσούλα. Μπορεί να ξεκινήσω κάτι με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό και να το παρατήσω στη μέση (Επιπλέον διάβασμα για Ιταλικά, πιάνο, πινγκ πονγκ, χορός, μεγάλο παζλ και δε συμμαζεύεται!!), όπως ακριβώς έκανα και με τις παλιές φωτογραφίες. τις έβγαλα καλά καλά από τα άλμπουμ για να τις σκανάρω, και τώρα απλά περιφέρονται και μαζεύουν σκόνη!!!
Μιας και έχω λοιπόν το σκάνερ δίπλα, αποφάσισα να πιάσω δουλειά. Είδα όλη μου τη ζωή -κυριολεκτικά. Οι πρώτοι φίλοι, τα ξαδέλφια, οι συγγενείς, συμμαθητές. Φωτογραφίες που είμαι απαίσια και άλλε που είμαι πολύ ωραία, που κάνω γκριμάτσες ή χαμογελάω (ποτέ δεν μπορώ να χαμογελάσω στη φωτογραφία, νιώθω αμήχανα με όλο αυτό το στήσιμο), φάτσες ξαφνιασμένες (χεχε), εκδρομές, φωτογραφίες που είναι λες και κάνουμε γιόγκα για να φανεί στο πίσω μέρος αυτός που μας αρέσει, αγκαλιά ή ξάπλα, σκέτα τοπία, εγώ και το πιάνο, εγώ και ο κόσμος μου όλος.
Φίλοι που ήρθαν, που έμειναν και άλλοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Εμείς, στο ιταλικό εστιατόριο...Φίλοι που αν και είμαστε μακριά και δεν πολυμιλάμε, ξέρουμε πως ακόμα αγαπιόμαστε και για ό,τι χρειαστεί, θα είμαστε εκεί. Το πρώτο μας μπλουζ, χαμηλά τα φώτα, άνθρωποι που μας πρόδωσαν, άνθρωποι που μας πλήγωσαν. Στριμωγμένοι στο πούλμαν, φίλοι που σπούδασαν μακριά και χαθήκαμε, που τσουγκρίζουμε καμιά φορά στο δρόμο. Όλοι στη σειρά, πόζα για φωτογραφία, γενέθλια, φθινόπωρο, τσουγκράμε με λεμονάδα. Ζάκυνθος, στο σχολείο ακόμα,πολλές φωτογραφίες. Στα σκουπίδια. Δεν έχω λόγο να τις κρατάω μερικές. Είναι σαν να βρέθηκαν από λάθος στα χέρια μου. Με κάποιους είμαι απλά ξένη. Δεν έχω καμια σχέση, δεν ξέρω πού είναι και τι κάνουν, ποιος ο λόγος να φυλάω τις φωτογραφίες? Αφού ό,τι χρειάζεται να θυμάμαι, το θυμάμαι. Κι αυτούς τους θυμάμαι, αλλά μου είναι αδιάφοροι. Δε με πλήγωσαν, δεν τους πλήγωσα. όλα ήταν ήρεμα, η παρέα σταμάτησε να υπάρχει έτσι απλά, χωρίς εντάσεις.
Γιατί ανά τακτά χρονικά διαστήματα μου τυχαίνουν κουλοί "φίλοι"????
"Δημοκρατία δε σημαίνει πως η πλειοψηφία έχει το δίκιο. Σημαίνει πως έχει το δικαίωμα να κυβερνάει. Δημοκρατία δε σημαίνει ότι η μειοψηφία έχει το άδικο. Σημαίνει πως, ενώ σέβεται την κυβερνητική πλειοψηφία, υψώνει δυνατά τη φωνή της κάθε φορά που νομίζει ότι η πλειοψηφία έχει άδικο. Όταν η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι έχει δίκιο και η μειοψηφία δεν αντιδράει, τότε η δημοκρατία βρίσκεται σε κίνδυνο."
Umberto Eco
Umberto Eco
Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008
breathless
I'm hunting shadows in the dark
And steaming jungles of the world,
Either to kill or to be killed,
By creatures never named or heard,
I'm lifting wishes to the stars,
The gleaming satellites of time,
Orbiting circles overhead
To futures when your love is mine,
But you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Your voice is echoing again
Through catacombs inside my mind,
And I've been dreaming of revenge,
To make you love me more than even you can try,
All words converge to where you are,
If I follow I will surely find
The horse is gone, the fire's still warm
You've moved on a hour before,
You like to keep me just one step behind,
You were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless,
Breathless,
Breathless,
Breathless,
[guitar solo]
Yeah, you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Restless when it's gone,
Breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless,
Breathless,
Breathless,
Breathless.
:)
And steaming jungles of the world,
Either to kill or to be killed,
By creatures never named or heard,
I'm lifting wishes to the stars,
The gleaming satellites of time,
Orbiting circles overhead
To futures when your love is mine,
But you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Your voice is echoing again
Through catacombs inside my mind,
And I've been dreaming of revenge,
To make you love me more than even you can try,
All words converge to where you are,
If I follow I will surely find
The horse is gone, the fire's still warm
You've moved on a hour before,
You like to keep me just one step behind,
You were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless,
Breathless,
Breathless,
Breathless,
[guitar solo]
Yeah, you were always pretty reckless with your love,
Come with the sun and getting restless when it's gone,
And when you go you leave me breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Restless when it's gone,
Breathless and alone,
You leave me breathless,
When you close the door it feels just like you took the air out of the room with you,
Breathless,
Breathless,
Breathless,
Breathless.
:)
Κυριακή 10 Αυγούστου 2008
Το πιο παράξενο κατοικίδιο
Ήμουν στις αρχές του δημοτικού, όταν μια μέρα λάβαμε με κούριερ ένα δέμα τυλιγμένο με ταινία. μόλις το ξετυλίξαμε, βρήκα μέσα εκατοντάδες μικρά μαύρα σκουληκάκια!!!! Σούφρωσα τη μούρη μου με έκπληξη/απορία/ίσως και λίγο αηδία, και ο πατέρας μου μου εξήγησε πως δεν είναι απλά σκουλήκια, αλλά μεταξοσκώληκες. Τους είχε στείλει ένας φίλος του από το Σουφλί, που ασχολιόταν με την εκτροφή τους.
Αμέσως τα βάλαμε σε ένα χαρτόκουτο και έτρεξα να μαδήσω τις μουριές της γειτονιάς, μιας και είναι η αποκλειστική τροφή τους. Τα έβλεπα να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα, πόντο πόντο. Να μασουλάνε ασταμάτητα τα φύλλα και να σουλατσάρουν πέρα δώθε. Να αλλάζουν δέρμα και σιγά σιγά από μικρά και καφέ/μαύρα να γίνονται μεγάλα και κάτασπρα. Το ξέρατε πως έχουν μόνο μια φλέβα? και πως η καρδιά τους βρίσκεται στην ουρά τους? Θυμάμαι τα βράδια, όταν σηκωνόμουν για νερό, τους άκουγα να μασουλάνε!
Για πολλούς είναι κάτι αηδιαστικό, δε διαφωνώ. Όμως για μένα, ήταν συναρπαστικό να τα βλέπω να μεγαλώνουν και να παράγουν μετάξι. Μάλιστα είχαμε καταφέρει να εκθρέψουμε 3 γενιές!Μόλις έβγαζαν φύλλα οι μουργιές, τσουπ!έσκαγαν τα αβγουλάκια!!!
Μακάρι να είχα και τώρα.. θα μαδούσα ευχαρίστως τις μουργιές της γειτονιάς μου!!!
Ονομασία, με την οποία είναι γνωστές οι κάμπιες ορισμένων λεπιδοφτέρων, κυρίως των οικογενειών βομβυκίδες και σατουρνίδες, των οποίων οι κάμπιες παράγουν το εμπορεύσιμο μετάξι.
Ειδικότερα μεταξοσκώληκας ονομάζεται το εξημερωμένο είδος Sericaria (Bombyx) mori, που περικλείει 300 περίπου είδη. Πρόκειται για πεταλούδες με χοντρό τριχωτό σώμα και μεγάλα λευκωπά φτερά. Τα ενήλικα άτομα έχουν μεγάλες κεραίες και ατροφική προβοσκίδα. Είναι ανίκανα να τραφούν και σχεδόν δεν πετούν. Το θηλυκό προσελκύει το αρσενικό με τη μυρωδιά που εκπέμπουν δύο αδένες στο πίσω μέρος της κοιλίας, αμέσως μετά τη σύζευξη γεννά ως 1000 αυγά (συνήθως 300-500) στρογγυλά, μικρής διαμέτρου και με σκληρό τοίχωμα, γνωστά ως σπόρος.
Η εκτροφή των μεταξοσκωλήκων
Η σηροτροφία χρησιμοποιεί ως «πρώτη ύλη» τα μορεόφυλλα και ως «εργάτες» τους μεταξοσκώληκες. Ο σηροτροφικής κύκλος, διάρκειας 40 περίπου ημερών, αρχίζει με την παραγωγή του μεταξόσπορου και κλείνει με την απόπνιξη της χρυσαλλίδας.
Εκκόλαψη
Η εκκόλαψη του σπόρου είναι το πρώτο στάδιο της εκτροφής του μεταξοσκώληκα και γίνεται στα μέσα Απριλίου - αρχές Μαϊου. Τα αβγά του μεταξοσκώληκα (μεταξόσποροι) είναι τοποθετημένα σε μικρά παραλληλεπίπεδα πλαίσια «τα κουτιά». Το κάθε ένα «κουτί» αποτελεί μονάδα μέτρησης στην σηροτροφία. Σήμερα το 1 «κουτί» ζυγίζει 12,5 γραμ. κι έχει 20.000 αυγά περίπου (μικρό κουτί). Τα αυγά του μεταξοσκώληκα (μεταξόσποροι), που το μέγεθός τους δεν ξεπερνάει το κεφάλι μιας καρφίτσας, εκκολάπτονται 12-15 ημέρες σε θερμοκρασία 20ο - 25ο Κελσίου.
Ηλικίες - Στάδια του μεταξοσκώληκα
Από τα αυγά, μετά την εκκόλαψη, βγαίνουν οι μεταξοσκώληκες. Το μέγεθός τους είναι 2-3 χιλιοστά και έχουν χρώμα μαυριδερό. Απλώνονται στα κρεβάτια που βρίσκονται μέσα στο σηροτροφείο σε τρεις σειρές, ένα πάνω στο άλλο και ταϊζονται έξι φορές το εικοσιτετράωρο με ψιλοκομμένα τρυφερά φύλλα μουριάς. Τα φύλλα κόβονται με ένα ειδικό μαχαίρι, την μπαλέτα, όπως το μαρούλι για να μπορεί να τα φάει ο μικρός μεταξοσκώληκας που βρίσκεται στην πρώτη ηλικία. Ο μεταξοσκώληκας δεν τρώει τα φύλλα αν δεν έχουν την κατάλληλη υγρασία. Ετσι για να διατηρείται η υγρασία των κομμένων φύλλων περισσότερο χρόνο, τα κρεβάτια σκεπάζονται με νάιλον. Ο μεταξοσκώληκας από τη στιγμή που θα εκκολαφθεί μέχρι την ώρα που θα πλέξει το κουκούλι περνά από πέντε κύρια στάδια που ονομάζονται «ηλικίες». Μόλις γεννηθεί ο μεταξοσκώληκας βρίσκεται στην πρώτη ηλικία. Τρώει συνεχώς και μεγαλώνει κάθε μέρα σημαντικά.
Οταν συμπληρωθούν 4 1/2 ημέρες περίπου, μετά την εκκόλαψη σταματά να τρώει. Σηκώνει λίγο το κεφάλι προς τα πάνω και στη θέση αυτή μένει ακίνητος επί 1-1 1/2 ημέρα περίπου (ανάλογα με την ηλικία). Το στάδιο αυτό ονομάζεται ύπνος. Ομως ο μεταξοσκώληκας δεν κοιμάται. Επειδή έχει μεγαλώσει αρκετά, το δέρμα του δεν τον χωρά. Ετσι με κάποιες διεργασίες που γίνονται δημιουργείται κάτω από το παλιό δέρμα ένα καινούργιο πιο ευρύχωρο. Συνολικά ο μεταξοσκώληκας περνά 5 ηλικίες και 4 ύπνους. Η καλή και αποδοτική εκτροφή εξαρτάται από τις ειδικές συνθήκες φωτισμού, αερισμού, θερμοκρασίας και υγρασίας στους χώρους εκτροφής. Ο φωτισμός πρέπει να μην είναι υπερβολικός, ενώ ο αερισμός πρέπει να είναι φυσικός. Οι μεταξοσκώληκες είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στους θορύβους και στις χημικές ουσίες που μπορούν να αποβούν μοιραίες για την ανάπτυξή τους. Ενας κύκλος 30 ημερών είναι το ανώτατο διάστημα μιας κανονικής εκτροφής.
Κλάδωμα
Μόλις ολοκληρωθεί η εκτροφή οι μεταξοσκώληκες ανεβαίνουν στα κλαδιά που έχουν τοποθετηθεί στα κρεβάτια τους για να πλέξουν το κουκούλι τους, τη μεταξωτή φωλιά τους. Ο μεταξοσκώληκας βγάζει από τους δύο μεταξογόνους αδένες του το μετάξι και με κατάλληλες κινήσεις του σώματός του πλέκει το κουκούλι. Το πλέξιμο γίνεται από έξω προς τα μέσα σχηματίζοντας οκτάρια κι εκεί κλείνεται σε 50 ώρες περίπου. Το κουκούλι αποτελείται από μια συνεχόμενη μεταξωτή ίνα με αρχή και τέλος. Το μέγεθος και το βάρος του κουκουλιού εξαρτάται από τη σωστή εκτροφή και το είδος του μεταξόσπορου.
Ξεκλάδωμα
Οταν περάσουν 7 με 8 ημέρες από το κλάδωμα αρχίζει το ξεκλάδωμα δηλ. το μάζεμα των κουκουλιών από τα κλαδιά. Σε 5-10 ημέρες μετά το κλάδωμα ο μεταξοσκώληκας μεταμορφώνεται μέσα στο κουκούλι σε χρυσαλίδα. Στη συνέχεια η χρυσαλίδα μεταμορφώνεται σε πεταλούδα η οποία βγάζοντας ένα όξινο υγρό από το στόμα ανοίγει μια μικρή τρύπα στο κουκούλι και βγαίνει έξω στην ελευθερία. Το χρώμα της πεταλούδας είναι άσπρο ενώ το πεπτικό της σύστημα είναι ατελές και δεν τρέφεται καθόλου. Οι πεταλούδες ζούνε 2-3 ημέρες και μοναδική τους αποστολή είναι το ζευγάρωμα και η ωοτοκία. Οι θηλυκές γεννούν 600-1000 αυγά. Μετά αρσενικές και θηλυκές πεθαίνουν. Ετσι ολοκληρώνεται ο βιολογικός κύκλος του μεταξοσκώληκα.
(από www.servitoros.gr)
Αμέσως τα βάλαμε σε ένα χαρτόκουτο και έτρεξα να μαδήσω τις μουριές της γειτονιάς, μιας και είναι η αποκλειστική τροφή τους. Τα έβλεπα να μεγαλώνουν μέρα με τη μέρα, πόντο πόντο. Να μασουλάνε ασταμάτητα τα φύλλα και να σουλατσάρουν πέρα δώθε. Να αλλάζουν δέρμα και σιγά σιγά από μικρά και καφέ/μαύρα να γίνονται μεγάλα και κάτασπρα. Το ξέρατε πως έχουν μόνο μια φλέβα? και πως η καρδιά τους βρίσκεται στην ουρά τους? Θυμάμαι τα βράδια, όταν σηκωνόμουν για νερό, τους άκουγα να μασουλάνε!
Για πολλούς είναι κάτι αηδιαστικό, δε διαφωνώ. Όμως για μένα, ήταν συναρπαστικό να τα βλέπω να μεγαλώνουν και να παράγουν μετάξι. Μάλιστα είχαμε καταφέρει να εκθρέψουμε 3 γενιές!Μόλις έβγαζαν φύλλα οι μουργιές, τσουπ!έσκαγαν τα αβγουλάκια!!!
Μακάρι να είχα και τώρα.. θα μαδούσα ευχαρίστως τις μουργιές της γειτονιάς μου!!!
Ονομασία, με την οποία είναι γνωστές οι κάμπιες ορισμένων λεπιδοφτέρων, κυρίως των οικογενειών βομβυκίδες και σατουρνίδες, των οποίων οι κάμπιες παράγουν το εμπορεύσιμο μετάξι.
Ειδικότερα μεταξοσκώληκας ονομάζεται το εξημερωμένο είδος Sericaria (Bombyx) mori, που περικλείει 300 περίπου είδη. Πρόκειται για πεταλούδες με χοντρό τριχωτό σώμα και μεγάλα λευκωπά φτερά. Τα ενήλικα άτομα έχουν μεγάλες κεραίες και ατροφική προβοσκίδα. Είναι ανίκανα να τραφούν και σχεδόν δεν πετούν. Το θηλυκό προσελκύει το αρσενικό με τη μυρωδιά που εκπέμπουν δύο αδένες στο πίσω μέρος της κοιλίας, αμέσως μετά τη σύζευξη γεννά ως 1000 αυγά (συνήθως 300-500) στρογγυλά, μικρής διαμέτρου και με σκληρό τοίχωμα, γνωστά ως σπόρος.
Η εκτροφή των μεταξοσκωλήκων
Η σηροτροφία χρησιμοποιεί ως «πρώτη ύλη» τα μορεόφυλλα και ως «εργάτες» τους μεταξοσκώληκες. Ο σηροτροφικής κύκλος, διάρκειας 40 περίπου ημερών, αρχίζει με την παραγωγή του μεταξόσπορου και κλείνει με την απόπνιξη της χρυσαλλίδας.
Εκκόλαψη
Η εκκόλαψη του σπόρου είναι το πρώτο στάδιο της εκτροφής του μεταξοσκώληκα και γίνεται στα μέσα Απριλίου - αρχές Μαϊου. Τα αβγά του μεταξοσκώληκα (μεταξόσποροι) είναι τοποθετημένα σε μικρά παραλληλεπίπεδα πλαίσια «τα κουτιά». Το κάθε ένα «κουτί» αποτελεί μονάδα μέτρησης στην σηροτροφία. Σήμερα το 1 «κουτί» ζυγίζει 12,5 γραμ. κι έχει 20.000 αυγά περίπου (μικρό κουτί). Τα αυγά του μεταξοσκώληκα (μεταξόσποροι), που το μέγεθός τους δεν ξεπερνάει το κεφάλι μιας καρφίτσας, εκκολάπτονται 12-15 ημέρες σε θερμοκρασία 20ο - 25ο Κελσίου.
Ηλικίες - Στάδια του μεταξοσκώληκα
Από τα αυγά, μετά την εκκόλαψη, βγαίνουν οι μεταξοσκώληκες. Το μέγεθός τους είναι 2-3 χιλιοστά και έχουν χρώμα μαυριδερό. Απλώνονται στα κρεβάτια που βρίσκονται μέσα στο σηροτροφείο σε τρεις σειρές, ένα πάνω στο άλλο και ταϊζονται έξι φορές το εικοσιτετράωρο με ψιλοκομμένα τρυφερά φύλλα μουριάς. Τα φύλλα κόβονται με ένα ειδικό μαχαίρι, την μπαλέτα, όπως το μαρούλι για να μπορεί να τα φάει ο μικρός μεταξοσκώληκας που βρίσκεται στην πρώτη ηλικία. Ο μεταξοσκώληκας δεν τρώει τα φύλλα αν δεν έχουν την κατάλληλη υγρασία. Ετσι για να διατηρείται η υγρασία των κομμένων φύλλων περισσότερο χρόνο, τα κρεβάτια σκεπάζονται με νάιλον. Ο μεταξοσκώληκας από τη στιγμή που θα εκκολαφθεί μέχρι την ώρα που θα πλέξει το κουκούλι περνά από πέντε κύρια στάδια που ονομάζονται «ηλικίες». Μόλις γεννηθεί ο μεταξοσκώληκας βρίσκεται στην πρώτη ηλικία. Τρώει συνεχώς και μεγαλώνει κάθε μέρα σημαντικά.
Οταν συμπληρωθούν 4 1/2 ημέρες περίπου, μετά την εκκόλαψη σταματά να τρώει. Σηκώνει λίγο το κεφάλι προς τα πάνω και στη θέση αυτή μένει ακίνητος επί 1-1 1/2 ημέρα περίπου (ανάλογα με την ηλικία). Το στάδιο αυτό ονομάζεται ύπνος. Ομως ο μεταξοσκώληκας δεν κοιμάται. Επειδή έχει μεγαλώσει αρκετά, το δέρμα του δεν τον χωρά. Ετσι με κάποιες διεργασίες που γίνονται δημιουργείται κάτω από το παλιό δέρμα ένα καινούργιο πιο ευρύχωρο. Συνολικά ο μεταξοσκώληκας περνά 5 ηλικίες και 4 ύπνους. Η καλή και αποδοτική εκτροφή εξαρτάται από τις ειδικές συνθήκες φωτισμού, αερισμού, θερμοκρασίας και υγρασίας στους χώρους εκτροφής. Ο φωτισμός πρέπει να μην είναι υπερβολικός, ενώ ο αερισμός πρέπει να είναι φυσικός. Οι μεταξοσκώληκες είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στους θορύβους και στις χημικές ουσίες που μπορούν να αποβούν μοιραίες για την ανάπτυξή τους. Ενας κύκλος 30 ημερών είναι το ανώτατο διάστημα μιας κανονικής εκτροφής.
Κλάδωμα
Μόλις ολοκληρωθεί η εκτροφή οι μεταξοσκώληκες ανεβαίνουν στα κλαδιά που έχουν τοποθετηθεί στα κρεβάτια τους για να πλέξουν το κουκούλι τους, τη μεταξωτή φωλιά τους. Ο μεταξοσκώληκας βγάζει από τους δύο μεταξογόνους αδένες του το μετάξι και με κατάλληλες κινήσεις του σώματός του πλέκει το κουκούλι. Το πλέξιμο γίνεται από έξω προς τα μέσα σχηματίζοντας οκτάρια κι εκεί κλείνεται σε 50 ώρες περίπου. Το κουκούλι αποτελείται από μια συνεχόμενη μεταξωτή ίνα με αρχή και τέλος. Το μέγεθος και το βάρος του κουκουλιού εξαρτάται από τη σωστή εκτροφή και το είδος του μεταξόσπορου.
Ξεκλάδωμα
Οταν περάσουν 7 με 8 ημέρες από το κλάδωμα αρχίζει το ξεκλάδωμα δηλ. το μάζεμα των κουκουλιών από τα κλαδιά. Σε 5-10 ημέρες μετά το κλάδωμα ο μεταξοσκώληκας μεταμορφώνεται μέσα στο κουκούλι σε χρυσαλίδα. Στη συνέχεια η χρυσαλίδα μεταμορφώνεται σε πεταλούδα η οποία βγάζοντας ένα όξινο υγρό από το στόμα ανοίγει μια μικρή τρύπα στο κουκούλι και βγαίνει έξω στην ελευθερία. Το χρώμα της πεταλούδας είναι άσπρο ενώ το πεπτικό της σύστημα είναι ατελές και δεν τρέφεται καθόλου. Οι πεταλούδες ζούνε 2-3 ημέρες και μοναδική τους αποστολή είναι το ζευγάρωμα και η ωοτοκία. Οι θηλυκές γεννούν 600-1000 αυγά. Μετά αρσενικές και θηλυκές πεθαίνουν. Ετσι ολοκληρώνεται ο βιολογικός κύκλος του μεταξοσκώληκα.
(από www.servitoros.gr)
Τρίτη 5 Αυγούστου 2008
Να μαστε πάλι εδώ (Ανδρέα?!)
Καλοκαιρινές διακοπές τέλος για μένα... πήρα την υποτυπώδη άδεια μου, έφυγα και γύρισα πάλι εδώ. Φτου κι απ την αρχή : δουλειά, σούπερ μάρκετ, μαγείρεμα, πλυντήριο, σιδέρωμα, σκούπισμα.. πίσω στην πεζή καθημερινότητα! Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως θα δω Athens by Aygust :Ρ για πρώτη φορά στα χρονικά. Α! και η δουλειά! ήηηηρεμα... χαλαρα... πώς το λένε.. λείπουν σχεδόν όλοι και είναι σούπερ! Εχω κάποια πράγματα να κάνω, αλλά είναι αλλιώς όταν τα κανονίζω μόνη μου και δεν έχω την προισταμένη μου να μου λέει κορίτσι μου θα μου βγάλεις μια φωτοτυπίαααα?? (όλα τα ωραία κρατάνε λίγο, δυστυχώς αύριο έρχεται πίσω..)
(επιτέλους χώσανε και την άλλη να κάνει καμιά δουλειά. νιαχ νιαχ νιαχ!!! Ετσι με απαλλάξανε και από τα δολοφονικά μου ένστικτα!!!)
(επιτέλους χώσανε και την άλλη να κάνει καμιά δουλειά. νιαχ νιαχ νιαχ!!! Ετσι με απαλλάξανε και από τα δολοφονικά μου ένστικτα!!!)
Κυριακή 6 Ιουλίου 2008
Κάνε κάτι και για σένα...
Λοιπόν, ο τίτλος είναι άκρως παραπλανητικός. Απλά είναι Κυριακή, δεν έχω κάνει κανένα μπάνιο στη θάλασσα, είμαι σπίτι μόνη μου ως συνήθως, λιώνω από τη ζέστη, δεν περιμένω κάτι συγκλονιστικό για σήμερα, και έχω να απλώσω δυο πλυντήρια. Είπα λοιπόν να θυμηθώ ωραία πράγματα που έχουν κάνει για μένα, μπας και ευθυμήσω λίγο. Εναλλακτικά θα μπορούσα να μπουγελώσω τα σπαστικά παιδάκια που κλαψουρίζουν κάτω στην πλατεία, αλλά δεν νομίζω πως ενδείκνυται, είναι οι μαμάδες τριγύρω!!
Ξεκινάμε λοιπόν, σε τυχαία σειρά:
- το ζωάκι που μου είχε φτιάξει ο Γ., κολλητός από το προνήπιο (ναι, εγώ είμαι ανάποδη, αντί να έχω κολλητή, είχα κολλητό όταν ήμουν μικρή..), το βλέπω που και που όταν σκαλίζω τα πράγματά μου και με κάνει να χαμογελάω :)
- η μπουγάτσα που με περίμενε τότε στη Θεσσαλονίκη, χάρη στην ξαδέρφη μου που , αν και ξενυχτισμένη, ξύπνησε νωρίτερα για να μου τη φέρει :)
- που μετά από ένα εξοντωτικό πάρτι, και ενώ όλοι την κοπάνησαν, ο Γ. έμεινε, και, παρά τις διαμαρτυρίες μου ζώστηκε μια ποδιά για να μου πλύνει τα πιάτα...
- που ένας άλλος Γ., μόλις μπήκα για μπάνιο, έτρεξε στην κουζίνα, και τη βρήκα να αστράφτει (πότε θα μου ξανάρθεις, αλήθεια??)
- οι αναπάντητες που είχα βάλει τη Μ. να μου κάνει τη νύχτα, ενώ διάβαζα, για να σιγουρευτώ ότι δε θα με πάρει ο ύπνος (αν θέλετε να πέσετε ξεροί, διαβάστε βιβλία νομικής. Εγγυημένο αποτέλεσμα!!!)
είναι κι άλλα, πολλά. Κοιτάζοντας πίσω, νιώθω πως οι επιλογές των ανθρώπων που έκανα (σε γενικές γραμμές πάντα, γιατί είχα και παταγώδεις αποτυχίες),ήταν πολύ καλές. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, που ακόμα κι αν είναι μακριά σου, ακόμα και αν δε μιλάτε, ξέρεις πως όλα είναι καλά και πως οποτεδήποτε χρειαστεί, θα είναι δίπλα σου. Η πάλι άνθρωποι, που είναι δίπλα σου, αλλά στην πραγματικότητα πολύ μακριά σου. Και οι τελευταίοι, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι
Ξεκινάμε λοιπόν, σε τυχαία σειρά:
- το ζωάκι που μου είχε φτιάξει ο Γ., κολλητός από το προνήπιο (ναι, εγώ είμαι ανάποδη, αντί να έχω κολλητή, είχα κολλητό όταν ήμουν μικρή..), το βλέπω που και που όταν σκαλίζω τα πράγματά μου και με κάνει να χαμογελάω :)
- η μπουγάτσα που με περίμενε τότε στη Θεσσαλονίκη, χάρη στην ξαδέρφη μου που , αν και ξενυχτισμένη, ξύπνησε νωρίτερα για να μου τη φέρει :)
- που μετά από ένα εξοντωτικό πάρτι, και ενώ όλοι την κοπάνησαν, ο Γ. έμεινε, και, παρά τις διαμαρτυρίες μου ζώστηκε μια ποδιά για να μου πλύνει τα πιάτα...
- που ένας άλλος Γ., μόλις μπήκα για μπάνιο, έτρεξε στην κουζίνα, και τη βρήκα να αστράφτει (πότε θα μου ξανάρθεις, αλήθεια??)
- οι αναπάντητες που είχα βάλει τη Μ. να μου κάνει τη νύχτα, ενώ διάβαζα, για να σιγουρευτώ ότι δε θα με πάρει ο ύπνος (αν θέλετε να πέσετε ξεροί, διαβάστε βιβλία νομικής. Εγγυημένο αποτέλεσμα!!!)
είναι κι άλλα, πολλά. Κοιτάζοντας πίσω, νιώθω πως οι επιλογές των ανθρώπων που έκανα (σε γενικές γραμμές πάντα, γιατί είχα και παταγώδεις αποτυχίες),ήταν πολύ καλές. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, που ακόμα κι αν είναι μακριά σου, ακόμα και αν δε μιλάτε, ξέρεις πως όλα είναι καλά και πως οποτεδήποτε χρειαστεί, θα είναι δίπλα σου. Η πάλι άνθρωποι, που είναι δίπλα σου, αλλά στην πραγματικότητα πολύ μακριά σου. Και οι τελευταίοι, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι
Κυριακή 29 Ιουνίου 2008
Πέντε & μια καλοκαιρινές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας…
1. Τα βράδια στο σπίτι στο χωριό, με εκείνη τη γλυκειά κούραση μετά τη θάλασσα, τη γάτα να ρουθουνίζει στην ποδιά μου και μια φέτα καρπούζι πιο δίπλα.
2. Οι χαρούμενες διακοπές. Ο προγραμματισμός για να τελειώσει το συντομότερο δυνατό το βιβλίο και να αφοσιωθώ στη λογοτεχνία και το παιχνίδι (δε θυμάμαι να έχω φτάσει ποτέ ως τη μέση).
3. Η θάλασσα, αργά το απόγευμα. Το ιώδιο, το αλάτι, και παραδίπλα οι φωλιές με τα χελωνάκια...
4. Το παγωτό μετά την εκκλησία της κυριακής, στην κεντρική πλατεία (κατά προτίμηση αυτό με το παιχνιδάκι.. μάλιστα όλη η οικογένεια ήταν υποχρεωμένη να παίρνει παγωτό με παιχνιδάκι για να το πάρω εγώ -πωπω ήμουν πολύ σκατόπαιδο τελικά!)
5. Τα πανηγύρια, αγίας Παρασκευής και της Παναγίας, που έμενα ξύπνια ως αργά τη νύχτα
6> Τα παιχνίδια έξω στο δρόμο, ή στις αυλές.Μέχρι να σκοτεινιάσει τόσο, που να φοβάμαι να πάω σπίτι και να πρέπει να έρθει η γιαγιά μου να με μαζέψει σπίτι!
Όλα μου τα καλοκαίρια είναι συνδεδεμένα με ένα χωριό στη Λακωνία. Ό,τι και να λέω, το αγαπάω. 22 καλοκαίρια πέρασα εκεί.. Δεν ήταν εύκολα, ήταν όμως όμορφα.. Παρέα και παιχνίδι, βόλτες και φύση, τι καλύτερο για ένα παιδί? αν και αν ρωτήσεις ένα 10χρονο σήμερα θα σου πει πως καλύτερα θα ήταν να ήταν σπίτι του παρέα με έναν υπολογιστή..
----------------------------------------------------------------------
Φέτος θα πάω διακοπές με μια φίλη.Τέρμα οι διακοπές στο χωριό προσωρινά. Ας αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση μέχρι να πάρω άδεια!!!
2. Οι χαρούμενες διακοπές. Ο προγραμματισμός για να τελειώσει το συντομότερο δυνατό το βιβλίο και να αφοσιωθώ στη λογοτεχνία και το παιχνίδι (δε θυμάμαι να έχω φτάσει ποτέ ως τη μέση).
3. Η θάλασσα, αργά το απόγευμα. Το ιώδιο, το αλάτι, και παραδίπλα οι φωλιές με τα χελωνάκια...
4. Το παγωτό μετά την εκκλησία της κυριακής, στην κεντρική πλατεία (κατά προτίμηση αυτό με το παιχνιδάκι.. μάλιστα όλη η οικογένεια ήταν υποχρεωμένη να παίρνει παγωτό με παιχνιδάκι για να το πάρω εγώ -πωπω ήμουν πολύ σκατόπαιδο τελικά!)
5. Τα πανηγύρια, αγίας Παρασκευής και της Παναγίας, που έμενα ξύπνια ως αργά τη νύχτα
6> Τα παιχνίδια έξω στο δρόμο, ή στις αυλές.Μέχρι να σκοτεινιάσει τόσο, που να φοβάμαι να πάω σπίτι και να πρέπει να έρθει η γιαγιά μου να με μαζέψει σπίτι!
Όλα μου τα καλοκαίρια είναι συνδεδεμένα με ένα χωριό στη Λακωνία. Ό,τι και να λέω, το αγαπάω. 22 καλοκαίρια πέρασα εκεί.. Δεν ήταν εύκολα, ήταν όμως όμορφα.. Παρέα και παιχνίδι, βόλτες και φύση, τι καλύτερο για ένα παιδί? αν και αν ρωτήσεις ένα 10χρονο σήμερα θα σου πει πως καλύτερα θα ήταν να ήταν σπίτι του παρέα με έναν υπολογιστή..
----------------------------------------------------------------------
Φέτος θα πάω διακοπές με μια φίλη.Τέρμα οι διακοπές στο χωριό προσωρινά. Ας αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση μέχρι να πάρω άδεια!!!
Σάββατο 14 Ιουνίου 2008
Quiz για δυνατούς λύτες
Αν, όταν σηκώσετε το τηλέφωνο ακούσετε κάποιον ανώτερο από εσάς να σας λέει με ηδυπαθή φωνή
"ποιό απ' όλα τα μωρά είσαι εσύ?"
και του απαντήσετε
"το μωρό της Ρόζμαρυ" (όπως μπήκα στον πειρασμό να κάνω),
τί θα γίνει??
"ποιό απ' όλα τα μωρά είσαι εσύ?"
και του απαντήσετε
"το μωρό της Ρόζμαρυ" (όπως μπήκα στον πειρασμό να κάνω),
τί θα γίνει??
Κυριακή 8 Ιουνίου 2008
Τόσα χρόνια ,μια ανάσα
Στίχοι: Λίνα Δημοπούλου
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Ανάβω ένα τσιγάρο
απ’ τα απαγορευμένα
πάντα το σκασιαρχείο
αγαπούσα πιο πολύ
ανάβω κι άλλο ένα τσιγάρο.
Στη δουλειά και στο σχολείο
στης αγάπης την αρένα
μια απόδραση ζητούσα
και μια άτακτη φυγή,
ώσπου φάνηκες εσύ!
Πήραν φόρα οι μελωδίες
και του έρωτα οι χημείες
και γεννήθηκαν τραγούδια
για ένα όμορφο παιδί
που ούτε το 'χα φανταστεί.
Είναι τώρα που μετράμε
κάπου δυο δεκαετίες
και κανένας πια δε θέλει
να το σκάσει από κει,
φτάνει δίπλα να είσαι εσύ.
Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω
τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές,σε μιαν ανάσα ...
Σε μιαν ανάσα, ότι έγινα σε σένα το χρωστάω
στο χρωστάω κι ο δειλός
δε το ξεστόμισα ποτέ.
Κι αν καμιά φορά με πιάνουν
κάτι ανόητες μανίες
και τα κάνω άνω κάτω
και τραβάω το σκοινί
του σκορπιού μου το κεντρί.
Βγάζω ,μάτια μου, ισόβια
σε κρυμμένες μου φοβίες
μη ξυπνήσω κάποια μέρα
κι έχεις εξαφανιστεί
μια ζωή χωρίς ζωή.
Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω
τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές, σε μιαν ανάσα...
Σε μιαν ανάσα, ότι έγινα σε σένα το χρωστάω
στο χρωστάω κι ο δειλός
δε το ξεστόμισα ποτέ. (δις)
Είναι ένα τραγούδι που άκουσα στη συναυλία του Μαχαιρίτσα. Το είχα ακούσει και στο ράδιο, αλλά πάντα κάτι έκανα και δεν πρόσεχα τους στίχους. Έτσι, συνειδητοποίησα πως το έγραψε για τη γυναίκα του. Για φαντάσου!ένα ευχαριστώ, που μαζί του το τραγουδούσαν χιλιάδες άνθρωποι... Ωραία τα συναισθήματα, αλλά πρέπει να συνοδεύονται και από λέξεις, κάπου κάπου...
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Ανάβω ένα τσιγάρο
απ’ τα απαγορευμένα
πάντα το σκασιαρχείο
αγαπούσα πιο πολύ
ανάβω κι άλλο ένα τσιγάρο.
Στη δουλειά και στο σχολείο
στης αγάπης την αρένα
μια απόδραση ζητούσα
και μια άτακτη φυγή,
ώσπου φάνηκες εσύ!
Πήραν φόρα οι μελωδίες
και του έρωτα οι χημείες
και γεννήθηκαν τραγούδια
για ένα όμορφο παιδί
που ούτε το 'χα φανταστεί.
Είναι τώρα που μετράμε
κάπου δυο δεκαετίες
και κανένας πια δε θέλει
να το σκάσει από κει,
φτάνει δίπλα να είσαι εσύ.
Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω
τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές,σε μιαν ανάσα ...
Σε μιαν ανάσα, ότι έγινα σε σένα το χρωστάω
στο χρωστάω κι ο δειλός
δε το ξεστόμισα ποτέ.
Κι αν καμιά φορά με πιάνουν
κάτι ανόητες μανίες
και τα κάνω άνω κάτω
και τραβάω το σκοινί
του σκορπιού μου το κεντρί.
Βγάζω ,μάτια μου, ισόβια
σε κρυμμένες μου φοβίες
μη ξυπνήσω κάποια μέρα
κι έχεις εξαφανιστεί
μια ζωή χωρίς ζωή.
Σε μιαν ανάσα
τόσα χρόνια τα χωράω
τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές, σε μιαν ανάσα...
Σε μιαν ανάσα, ότι έγινα σε σένα το χρωστάω
στο χρωστάω κι ο δειλός
δε το ξεστόμισα ποτέ. (δις)
Είναι ένα τραγούδι που άκουσα στη συναυλία του Μαχαιρίτσα. Το είχα ακούσει και στο ράδιο, αλλά πάντα κάτι έκανα και δεν πρόσεχα τους στίχους. Έτσι, συνειδητοποίησα πως το έγραψε για τη γυναίκα του. Για φαντάσου!ένα ευχαριστώ, που μαζί του το τραγουδούσαν χιλιάδες άνθρωποι... Ωραία τα συναισθήματα, αλλά πρέπει να συνοδεύονται και από λέξεις, κάπου κάπου...
Σάββατο 24 Μαΐου 2008
Παρασκευή 23 Μαΐου 2008
έλα να παίξουμε...
Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα..
(το σκάκι- Ανδρεάτος, στίχοι του Μ. Αναγνωστάκη)
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει
δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις
Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα..
(το σκάκι- Ανδρεάτος, στίχοι του Μ. Αναγνωστάκη)
Τρίτη 20 Μαΐου 2008
Zooγκλα!
Όσο περνούν οι μέρες, τόσο αναρωτιέμαι αν με έχουν ματιάσει. Όχι γιατί όταν πήγα να πάθω εξάρθρωση από το χασμουρητό το πρωί μου είπε η γραμματέας ότι είμαι ματιασμένη στα σίγουρα (το χασμουρητό ήταν από έλλειψη ύπνου. Βλέπω που λέτε στον ύπνο μου ότι με στέλνουν να κλείσω το φάκελο, και πέφτω σε μποτιλιάρισμα, δεν προλαβαίνω, και εκεί, ξυπνάω. Η αναρωτιέμαι τι μου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα - τίποτα καινούριο φαντάζομαι αφού η takanoolakaisimferei ασκούμενη, δηλ εγώ- έκανα τα πάντα την πρωτη εβδομάδα -και μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, ε!).
Εχω στο σπίτι μια παλιά πολυθρόνα κρεβάτι που τη μίσησα από την πρώτη στιγμή που την είδα. Αποφάσισα πως οι χαρακτήρες μας δεν ταιριάζουν, ούτε και η ταπετσαρία της με τα λοιπά έπιπλα, και δεν έχανα ευκαιρία να το τονίζω στους δικούς μου. Μόλις κατάφερα λοιπόν να το συζητήσω με την ιδιοκτήτρια και να την πείσω πως πλέον τα έχει φάει τα ψωμάκια της (ρωτήστε και τον ξάδερφό μου που μέσα στην άγρια νύχτα βρέθηκε να κοιμάται μισός πάνω της και μισός στο πάτωμα) , και ενώ είμαι έτοιμη να τη διαμελίσω, να την πετάξω από το μπαλκόνι, να την κάψω και να χορεύω πάνω στα αποκαϊδια, μαθαίνω πως πρέπει να την κρατήσω ακόμα ένα μήνα...
Πάω να βάλω πλυντήριο και ακούω τσιτσιρίσματα. Γιατί η δικιά μου η πρίζα αντί να δίνει ρεύμα προτιμά να καίει την μπαλαντέζα . αργκκκκ!!!
Τα πλακάκια που πέφτουν δεν τα σχολιάζω, εξάλλου φτου να μην τα ματιάσω, ό,τι ήταν να πέσει, έπεσε. έχω ένα ωραίο ντιζάιν από πλακάκια και τσιμέντο στο μπάνιο... Ευτυχώς θα φτιαχτούν , πριν μου πέσουν στο κεφαλι...
Αποφασίζω να χαρώ το μπαλκόνι μου.. Το πλένω καλά καλα, μιλάμε γυαλί το έκανα, φυτεύω πρασινάδες (ως και μέντα, αμέ!!!) Αφού λοιπόν κουβαλάω έξω την άρτα και τα γιάννενα (σεζλόνγκ, τραπεζάκι, χυμούλι, πουφ για τα πόδια και βιβλιαράκι ), πάω να ανοίξω το φως... που κάηκε!!!
Κάνω μπάνιο, και διαπιστώνω πως θέλω βάρκα να βγω από τα νερά!!!(και ναι, έχω κουρτίνα, απλά η μπανιέρα μου αιμορραγεί).
πάω να κλεισω τα ρολά να πάρω έναν υπνάκο, και μπαμ! Κόβεται ο ιμάντας... πλήρης συσκότιση στο δωμάτιο!!! Δεν καταλαβαίνω μέρα από νύχτα πλέον!!
Πάω στη δουλειά, κολλάει το ασανσέρ... 8 ορόφους ανάβαση..με 15 κιλά τσάντα! Τύφλα να έχει ο Κύρος!
και να πρέπει την ίδια ώρα να κάνω λίστες στο εξέλ, να τυπώνω, να φωτοτυπώ... και να έχω φύγει για να παραδώσω ένα γράμμα, όταν η δίπλα κάθεται απαθέστατη και καπνίζει!!!
Το καζανάκι που τρέχει, τη δίπλα που όταν ανοίγει την πόρτα νομίζεις πως ανοίγουν τη δική μου, τον υπολογιστή που πιστεύω ακράδαντα πως σε λίγο θα εκραγεί.. απλώς τα αφήνω ασχολίαστα!
όχι, πείτε μου, ποιός με μούτζωσε??????
Και μέσα σε όλα, να πρέπει να μαθαίνω με τέτοιους ρυθμούς που νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί. Τρέχω που τρέχω, τουλάχιστο δε χρειάζομαι γυμναστήριο. Βέβαια με τρία και εβδομήντα που παίρνουμε τι να κάνουμε?? έτσι, οι καλοί άνθρωποι φροντίζουν για εμάς. Κάνουμε βάρη ( κουβάλημα χαρτιών με το κιλό), ποδήλατο (τη ζωή μας), διάδρομο (περπάτημα να δουν τα μάτια σας), κατοστάρι (να προλάβουμε την προθεσμία), αεροβική (πάνω σκάλα, κάτω σκάλα) και σάουνα (ειδικά όταν δεν λειτουργεί το κλιματιστικό και μας χτυπάει ο ήλιος, αφού φυσικά το στόρι έχει χαλάσει και δεν κατεβαίνει). χώρια τα τεντώματα (των νεύρων).
είπα λοιπόν να συνδιάσω γυμναστική και δίαιτα να γίνω κορμάρα (:ΡΡΡΡΡΡ). και ως το μεσημέρι, όλα καλά. από εκεί και πέρα, λύσσαξα... ήμουν έτοιμη να φάω και τα πόμολα όπως έλεγε μια γνωστή μου.. Θα προσπεράσω βέβαια το σχόλιο που άκουσα του στυλ σε ξεπατώσαμε, αλλά θα γίνεις στυλάκι, όπως και το σχόλιο της άλλης μπα? νωρίς το θυμήθηκες να έρθεις για το φάκελο (Ναι, ξέρεις, δεν κωλοβαράω όλη μέρα.. τρέχω σαν το βέγγο και τώρα που ήρθα έπρεπε ήδη να έχω σχολάσει). Α στο καλό!
Πάω να διαβάσω την Ιστορία μου...
(νεύρα, νεύρα, νεύρα!!! και όποιος μου πει ξύδι, θα φάει μπουνιά...)
Εχω στο σπίτι μια παλιά πολυθρόνα κρεβάτι που τη μίσησα από την πρώτη στιγμή που την είδα. Αποφάσισα πως οι χαρακτήρες μας δεν ταιριάζουν, ούτε και η ταπετσαρία της με τα λοιπά έπιπλα, και δεν έχανα ευκαιρία να το τονίζω στους δικούς μου. Μόλις κατάφερα λοιπόν να το συζητήσω με την ιδιοκτήτρια και να την πείσω πως πλέον τα έχει φάει τα ψωμάκια της (ρωτήστε και τον ξάδερφό μου που μέσα στην άγρια νύχτα βρέθηκε να κοιμάται μισός πάνω της και μισός στο πάτωμα) , και ενώ είμαι έτοιμη να τη διαμελίσω, να την πετάξω από το μπαλκόνι, να την κάψω και να χορεύω πάνω στα αποκαϊδια, μαθαίνω πως πρέπει να την κρατήσω ακόμα ένα μήνα...
Πάω να βάλω πλυντήριο και ακούω τσιτσιρίσματα. Γιατί η δικιά μου η πρίζα αντί να δίνει ρεύμα προτιμά να καίει την μπαλαντέζα . αργκκκκ!!!
Τα πλακάκια που πέφτουν δεν τα σχολιάζω, εξάλλου φτου να μην τα ματιάσω, ό,τι ήταν να πέσει, έπεσε. έχω ένα ωραίο ντιζάιν από πλακάκια και τσιμέντο στο μπάνιο... Ευτυχώς θα φτιαχτούν , πριν μου πέσουν στο κεφαλι...
Αποφασίζω να χαρώ το μπαλκόνι μου.. Το πλένω καλά καλα, μιλάμε γυαλί το έκανα, φυτεύω πρασινάδες (ως και μέντα, αμέ!!!) Αφού λοιπόν κουβαλάω έξω την άρτα και τα γιάννενα (σεζλόνγκ, τραπεζάκι, χυμούλι, πουφ για τα πόδια και βιβλιαράκι ), πάω να ανοίξω το φως... που κάηκε!!!
Κάνω μπάνιο, και διαπιστώνω πως θέλω βάρκα να βγω από τα νερά!!!(και ναι, έχω κουρτίνα, απλά η μπανιέρα μου αιμορραγεί).
πάω να κλεισω τα ρολά να πάρω έναν υπνάκο, και μπαμ! Κόβεται ο ιμάντας... πλήρης συσκότιση στο δωμάτιο!!! Δεν καταλαβαίνω μέρα από νύχτα πλέον!!
Πάω στη δουλειά, κολλάει το ασανσέρ... 8 ορόφους ανάβαση..με 15 κιλά τσάντα! Τύφλα να έχει ο Κύρος!
και να πρέπει την ίδια ώρα να κάνω λίστες στο εξέλ, να τυπώνω, να φωτοτυπώ... και να έχω φύγει για να παραδώσω ένα γράμμα, όταν η δίπλα κάθεται απαθέστατη και καπνίζει!!!
Το καζανάκι που τρέχει, τη δίπλα που όταν ανοίγει την πόρτα νομίζεις πως ανοίγουν τη δική μου, τον υπολογιστή που πιστεύω ακράδαντα πως σε λίγο θα εκραγεί.. απλώς τα αφήνω ασχολίαστα!
όχι, πείτε μου, ποιός με μούτζωσε??????
Και μέσα σε όλα, να πρέπει να μαθαίνω με τέτοιους ρυθμούς που νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί. Τρέχω που τρέχω, τουλάχιστο δε χρειάζομαι γυμναστήριο. Βέβαια με τρία και εβδομήντα που παίρνουμε τι να κάνουμε?? έτσι, οι καλοί άνθρωποι φροντίζουν για εμάς. Κάνουμε βάρη ( κουβάλημα χαρτιών με το κιλό), ποδήλατο (τη ζωή μας), διάδρομο (περπάτημα να δουν τα μάτια σας), κατοστάρι (να προλάβουμε την προθεσμία), αεροβική (πάνω σκάλα, κάτω σκάλα) και σάουνα (ειδικά όταν δεν λειτουργεί το κλιματιστικό και μας χτυπάει ο ήλιος, αφού φυσικά το στόρι έχει χαλάσει και δεν κατεβαίνει). χώρια τα τεντώματα (των νεύρων).
είπα λοιπόν να συνδιάσω γυμναστική και δίαιτα να γίνω κορμάρα (:ΡΡΡΡΡΡ). και ως το μεσημέρι, όλα καλά. από εκεί και πέρα, λύσσαξα... ήμουν έτοιμη να φάω και τα πόμολα όπως έλεγε μια γνωστή μου.. Θα προσπεράσω βέβαια το σχόλιο που άκουσα του στυλ σε ξεπατώσαμε, αλλά θα γίνεις στυλάκι, όπως και το σχόλιο της άλλης μπα? νωρίς το θυμήθηκες να έρθεις για το φάκελο (Ναι, ξέρεις, δεν κωλοβαράω όλη μέρα.. τρέχω σαν το βέγγο και τώρα που ήρθα έπρεπε ήδη να έχω σχολάσει). Α στο καλό!
Πάω να διαβάσω την Ιστορία μου...
(νεύρα, νεύρα, νεύρα!!! και όποιος μου πει ξύδι, θα φάει μπουνιά...)
Τρίτη 13 Μαΐου 2008
Εγω και η εκμετάλλευση, εμείς και ο κόσμος
Να μαι και πάλι εδώ... Oh well, έτσι είμαι εγώ! Κάνω ημερολόγιο, το παρατάω... κάνω blog, το ξαναπαρατάω... Το γεγονός αυτό με έχει προβληματίσει αρκετά, πολλές φορές πιστεύω ότι το κάνω επειδή βαριέμαι. Άλλες, επειδή ζω τα πράγματα τόσο έντονα και το απολαμβάνω, που δεν έχω όρεξη ή δε νοιώθω πως χρειάζεται να "ενδυναμώσω" τα γεγονότα μέσω κάποιου γραπτού. Τίποτα από τα δύο δεν είναι τελείως σωστό, η βαρεμάρα παίζει μεγάλο ρόλο πάντως (όλοι έχουμε ελαττώματα, τί να κάνουμε!!!!!).
Εν πάσει περιπτώσει, και για όποιον ενδιαφέρεται(!) , ξεκίνησα δουλειά. Μπήκα κι εγώ στην "εκμετάλλευση"!!!!!! Μεταφορικά, ως επιχείρησης, αλλά και κυριολεκτικά, αφού συνήθως μπαίνω στον πειρασμό να βάλω αλλού τον τόνο στη λέξη δουλειά (μαντέψτε πού!!!) . Δεν πάει λίγος καιρός που ξεκίνησα, και ζω ιστορίες καθημερινής τρέλας, full mode!!!! Θα μοιραστώ λοιπόν εδώ μερικές από τις ιστοριούλες μου... μπορεί να είναι αληθινές, μπορεί και όχι... ποιός ξέρει άραγε? Να πω επίσης ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή γεγονότα είναι εντελώς τυχαία!!! (εεεε, να καλύψουμε τα νώτα μας ντε!!)
Επεισόδιο 1, σκηνή πρώτη:
Χώρος:πελώριο κτήριο στην Αθήνα
Χρόνος: νωρίς το πρωί
Πρόσωπο: νέα υπάλληλος
Η υπάλληλός μας φτάνει στην ώρα της στο γραφείο. Σχεδόν κανένας τριγύρω. Κάθεται σε μια γωνιά και περιμένει. μετά από ώρα, εμφανίζεται μια παλιότερη υπάλληλος, και την παίρνει στο γραφείο.
Μακρόστενο δωμάτιο, αρκετή χαρτούρα, και τρία γραφεία.
-ξέρεις, δεν έχουμε άλλο γραφείο. Θα καθόμαστε μαζί στο ίδιο γραφείο. (ουάου!!!άπλα!!!) .
Τουλάχιστο θα έχω κάποιον να μου πει που παν τα τέσσερα, αναστέναξε ανακουφισμένη η υπάλληλος. Αμ δε!!!!
-έχω πολλά να σου δείξω σήμερα, από αύριο και για μια εβδομάδα θα λείπω.
Η μικρή μας υπάλληλος κοίταξε γύρω με ένα βλέμμα γεμάτο απελπισία. Πόσο άσχημα μπορεί να είναι? σκέφτηκε...
ούτε καλά, ούτε άσχημα... αλλά βρε παιδί μου το να πηγαίνεις τόσα χαρτιά βόλτα είναι κομματάκι βαρύ. ίσα με 3 τηλεφωνικούς καταλόγους ο κάθε φάκελος!! και όταν είναι και 3 μαζί, ούτε ο σουγκλάκος δεν τους φέρνει βόλτα! Σε λίγο θα κυκλοφορούμε με το καροτσάκι της λαϊκής!!
Η πρώτη μέρα γενικά ήταν "σκάσε και κολύμπα". Κι εγώ κολύμπησα, και δηλώνω περήφανα πως δεν πνίγηκα. Μέσα σε μια μέρα, μου έδειξαν σχεδόν τα μισά από όσα θα πρέπει να κάνω στη δουλειά μου, και εγώ γράπωσα δυνατά την αυτοπεποίθησή μου (εδώ θα κάτσεις λέμε!!!δε θα κουνήσεις ρούπι!!!), γνώρισα τη Βούλα και την Τούλα, είδα παλιούς γνωστούς ( πωπω, κι εσύ εδώ? άααααντε!Πότε καλέ? χα!θα σε βλέπω συχνά!), έμαθα τα κόλπα ( τα όπλα μου είναι ένα συρραπτικό, οργάνωση και πολλά πολλά μα πάααρα πολλά λαστιχάκια), φύλαξα χαρτιά μη μας τα βουτήξουν (ήμαρτον!) και, ναι, έμαθα να χειρίζομαι άψογα το φωτοτυπικό.
Η δε Τρίτη και 13, πέρασε αναίμακτα.. για να δούμε και την Τετάρτη...
Εν πάσει περιπτώσει, και για όποιον ενδιαφέρεται(!) , ξεκίνησα δουλειά. Μπήκα κι εγώ στην "εκμετάλλευση"!!!!!! Μεταφορικά, ως επιχείρησης, αλλά και κυριολεκτικά, αφού συνήθως μπαίνω στον πειρασμό να βάλω αλλού τον τόνο στη λέξη δουλειά (μαντέψτε πού!!!) . Δεν πάει λίγος καιρός που ξεκίνησα, και ζω ιστορίες καθημερινής τρέλας, full mode!!!! Θα μοιραστώ λοιπόν εδώ μερικές από τις ιστοριούλες μου... μπορεί να είναι αληθινές, μπορεί και όχι... ποιός ξέρει άραγε? Να πω επίσης ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή γεγονότα είναι εντελώς τυχαία!!! (εεεε, να καλύψουμε τα νώτα μας ντε!!)
Επεισόδιο 1, σκηνή πρώτη:
Χώρος:πελώριο κτήριο στην Αθήνα
Χρόνος: νωρίς το πρωί
Πρόσωπο: νέα υπάλληλος
Η υπάλληλός μας φτάνει στην ώρα της στο γραφείο. Σχεδόν κανένας τριγύρω. Κάθεται σε μια γωνιά και περιμένει. μετά από ώρα, εμφανίζεται μια παλιότερη υπάλληλος, και την παίρνει στο γραφείο.
Μακρόστενο δωμάτιο, αρκετή χαρτούρα, και τρία γραφεία.
-ξέρεις, δεν έχουμε άλλο γραφείο. Θα καθόμαστε μαζί στο ίδιο γραφείο. (ουάου!!!άπλα!!!) .
Τουλάχιστο θα έχω κάποιον να μου πει που παν τα τέσσερα, αναστέναξε ανακουφισμένη η υπάλληλος. Αμ δε!!!!
-έχω πολλά να σου δείξω σήμερα, από αύριο και για μια εβδομάδα θα λείπω.
Η μικρή μας υπάλληλος κοίταξε γύρω με ένα βλέμμα γεμάτο απελπισία. Πόσο άσχημα μπορεί να είναι? σκέφτηκε...
ούτε καλά, ούτε άσχημα... αλλά βρε παιδί μου το να πηγαίνεις τόσα χαρτιά βόλτα είναι κομματάκι βαρύ. ίσα με 3 τηλεφωνικούς καταλόγους ο κάθε φάκελος!! και όταν είναι και 3 μαζί, ούτε ο σουγκλάκος δεν τους φέρνει βόλτα! Σε λίγο θα κυκλοφορούμε με το καροτσάκι της λαϊκής!!
Η πρώτη μέρα γενικά ήταν "σκάσε και κολύμπα". Κι εγώ κολύμπησα, και δηλώνω περήφανα πως δεν πνίγηκα. Μέσα σε μια μέρα, μου έδειξαν σχεδόν τα μισά από όσα θα πρέπει να κάνω στη δουλειά μου, και εγώ γράπωσα δυνατά την αυτοπεποίθησή μου (εδώ θα κάτσεις λέμε!!!δε θα κουνήσεις ρούπι!!!), γνώρισα τη Βούλα και την Τούλα, είδα παλιούς γνωστούς ( πωπω, κι εσύ εδώ? άααααντε!Πότε καλέ? χα!θα σε βλέπω συχνά!), έμαθα τα κόλπα ( τα όπλα μου είναι ένα συρραπτικό, οργάνωση και πολλά πολλά μα πάααρα πολλά λαστιχάκια), φύλαξα χαρτιά μη μας τα βουτήξουν (ήμαρτον!) και, ναι, έμαθα να χειρίζομαι άψογα το φωτοτυπικό.
Η δε Τρίτη και 13, πέρασε αναίμακτα.. για να δούμε και την Τετάρτη...
Τετάρτη 9 Απριλίου 2008
Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε...
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ'το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα'ταν πάλι ψέμα.
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει
Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα'ταν σαν κι εμένα.
Αν σ'αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ'αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν'ανέβεις.
Και σε λυπούνται που δεν το'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να'ναι σαν κι εμένα.
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ
Νατάσα Μποφίλιου - Εν λευκω
ακούστε τη στο http://www.myspace.com/natassabofiliou , αξίζει το χρόνο σας!
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ'το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα'ταν πάλι ψέμα.
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει
Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα'ταν σαν κι εμένα.
Αν σ'αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ'αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν'ανέβεις.
Και σε λυπούνται που δεν το'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να'ναι σαν κι εμένα.
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ
Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ
Νατάσα Μποφίλιου - Εν λευκω
ακούστε τη στο http://www.myspace.com/natassabofiliou , αξίζει το χρόνο σας!
just thoughts
Να μαι πάλι κι εγώ.. μετά από ταλαιπωρίες, διαβάσματα, διακοπές, ψάχνω πάλι να βρω τους ρυθμούς μου. Κι εγώ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, βγαίνω κάθε μέρα "εκεί έξω" και προσπαθώ να κολυμπήσω πάλι πίσω χωρίς να πνιγώ. Βλέπω διάφορα. Βλέπω αδιαφορία, μίσος, περιφρόνηση, ανταγωνισμό... ακόμα και ως προς τους αγνώστους μας! Και ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω, όμως δε θέλω να μιλήσω γι' αυτά. Θέλω να μιλήσω για τις εξαιρέσεις του κανόνα, που συναντάμε αναπάντεχα στη ζωή μας και που μας κάνουν να σκάσουμε ένα χαμόγελο και να σκεφτούμε πως ίσως κάτι σώθηκε, ίσως δεν είμαστε τόσο μίζεροι τελικά..
και θα ξεκινήσω με την ομάδα των ταξιτζήδων. Τους έχουν σούρει πολλά και όχι άδικα τις περισσότερες φορές. Και εκεί που πας να τους μισήσεις ολοκληρωτικά, τσουπ! έρχονται 2-3 υπέροχοι επαγγελματίες και άνθρωποι, και σου χαλάνε την εικόνα :Ρ
Θυμάμαι έψαχνα πολύ αργά το βράδυ ταξί,κουβαλούσα και έναν υπολογιστή 5-6 κιλά, δεν υπήρχε σχεδόν κανείς στο δρόμο, και ένα ταξί σταμάτησε τελικά να με πάρει. Μου είπε πως είχε ραντεβού και δε μπορούσε να με πάει σπίτι μου, αλλά δε μπορούσε να με αφήσει μόνη μέσα στη νύχτα εκεί. Μου βρήκε κάποιον συνάδελφό του να με πάει σπίτι, και δε δέχθηκε καθόλου χρήματα.
σκηνικό 2ο
Μπαίνω στο ταξί ,βράδυ πάλι, για να πάω σπίτι. Το ταξί πεντακάθαρο, ο οδηγός ευγενέστατος, καλοντυμένος, και το ράδιο να παίζει κλασική μουσική (και γενικά ήρεμη μουσική). Και φυσικά, ούτε ίχνος τσιγάρου (ναι ναι, οι έλληνες είμαστε θεριακλήδες, ρώτα όμως και αυτούς που δεν το αντέχουν το ρημάδι και λειτουργούν σαν ανιχνευτές καπνού!!!).
αυτά για την ώρα...
και θα ξεκινήσω με την ομάδα των ταξιτζήδων. Τους έχουν σούρει πολλά και όχι άδικα τις περισσότερες φορές. Και εκεί που πας να τους μισήσεις ολοκληρωτικά, τσουπ! έρχονται 2-3 υπέροχοι επαγγελματίες και άνθρωποι, και σου χαλάνε την εικόνα :Ρ
Θυμάμαι έψαχνα πολύ αργά το βράδυ ταξί,κουβαλούσα και έναν υπολογιστή 5-6 κιλά, δεν υπήρχε σχεδόν κανείς στο δρόμο, και ένα ταξί σταμάτησε τελικά να με πάρει. Μου είπε πως είχε ραντεβού και δε μπορούσε να με πάει σπίτι μου, αλλά δε μπορούσε να με αφήσει μόνη μέσα στη νύχτα εκεί. Μου βρήκε κάποιον συνάδελφό του να με πάει σπίτι, και δε δέχθηκε καθόλου χρήματα.
σκηνικό 2ο
Μπαίνω στο ταξί ,βράδυ πάλι, για να πάω σπίτι. Το ταξί πεντακάθαρο, ο οδηγός ευγενέστατος, καλοντυμένος, και το ράδιο να παίζει κλασική μουσική (και γενικά ήρεμη μουσική). Και φυσικά, ούτε ίχνος τσιγάρου (ναι ναι, οι έλληνες είμαστε θεριακλήδες, ρώτα όμως και αυτούς που δεν το αντέχουν το ρημάδι και λειτουργούν σαν ανιχνευτές καπνού!!!).
αυτά για την ώρα...
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008
Θα έρθει άσπρη μέρα και για μας...
Έξω χιονίζει. Από χθες το μεσημέρι δειλά δειλά, για να συνεχίσει πιο έντονα το βράδυ, και να συνεχίζει ως τώρα.
Όλα είναι πιο όμορφα καλυμμένα με χιόνι.Τόσο άσπρο μέσα στη βρώμικη πόλη! Και όλα είναι ήσυχα και γαλήνια (εμ βέβαια που να κυκλοφορήσουν τα μηχανάκια με τέτοιον καιρό). Κρατάω κουρτινες και παντζούρια ανοιχτά για να χαζεύω έξω τις νιφάδες. Τα φυτά μου έχουν γίνει άσπρα και λυγίζουν από το βάρος του χιονιού. Τα δέντρα στο δρόμο είναι πανέμορφα, και οι τέντες των απέναντι δεν είναι πια καφεπορτοκαλί (χεχε).
Προσπαθώ να διαβάσω, αλλά προτιμώ να χαζεύω έξω! Για χιονοπόλεμο κανείς?
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008
oh, baby baby it's a wild world...
Now that I've lost everything to you
You say you wanna start something new
And it's breakin' my heart you're leavin'
Baby, I'm grievin'
But if you wanna leave, take good care
I hope you have a lot of nice things to wear
But then a lot of nice things turn bad out there
[Chorus:]
Oh, baby, baby, it's a wild world
It's hard to get by just upon a smile
Oh, baby, baby, it's a wild world
I'll always remember you like a child, girl
You know I've seen a lot of what the world can do
And it's breakin' my heart in two
Because I never wanna see you a sad girl
Don't be a bad girl
But if you wanna leave, take good care
I hope you make a lot of nice friends out there
But just remember there's a lot of bad and beware
[Chorus]
Baby, I love you
But if you wanna leave, take good care
I hope you make a lot of nice friends out there
But just remember there's a lot of bad and beware
[Chorus]
You say you wanna start something new
And it's breakin' my heart you're leavin'
Baby, I'm grievin'
But if you wanna leave, take good care
I hope you have a lot of nice things to wear
But then a lot of nice things turn bad out there
[Chorus:]
Oh, baby, baby, it's a wild world
It's hard to get by just upon a smile
Oh, baby, baby, it's a wild world
I'll always remember you like a child, girl
You know I've seen a lot of what the world can do
And it's breakin' my heart in two
Because I never wanna see you a sad girl
Don't be a bad girl
But if you wanna leave, take good care
I hope you make a lot of nice friends out there
But just remember there's a lot of bad and beware
[Chorus]
Baby, I love you
But if you wanna leave, take good care
I hope you make a lot of nice friends out there
But just remember there's a lot of bad and beware
[Chorus]
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008
Maitena 2
Eπειδή η εξεταστική θέλει καλοπέραση, σας παραθέτω ένα κείμενο από τη Μαϊτένα , που, αν και μη επίκαιρο (παγετός έρχεται, όχι καύσωνας!), με έκανε να γελάσω πολύ...
έτοιμοι??? Φύγαμε!!!
έτοιμοι??? Φύγαμε!!!
ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΜΑΓΙΟ
1) Το Δοκιμαστήριο:
Είναι το αντίθετο της βιτρίνας ενός μαγαζιού.
όλα όσα σε ξετρελαίνουν όταν στέκεσαι απέξω,
σου κόβεται η όρεξη να τα αγοράσεις όταν βρεθείς
εκεί μέσα.
Είναι συνήθως μικρό, άβολο, αποπνικτικό,
δεν κλείνει καλά...
και πάνω απ' όλα τρομακτικά φωταγωγημένο!
Στην καλύτερη περίπτωση, την κακιά στιγμή
θα τη ζήσεις μέσα στην απομόνωση του 1 επί 1.
Όμως συχνά, θα πρέπει επιπλέον να περιφέρεις την ταπείνωσή σου ενώπιον τρίτων, προς αναζήτηση
ενός ολόσωμου καθρέφτη που βρίσκεται... έξω.
2) Το Μαγιό
Το να βρεις ένα μαγιό είναι πιο δύσκολο κι
από το να ερωτευτείς το σωστό άντρα.
Το μπικίνι είναι δυο κομμάτια...
που ποτέ δεν σου ρχονται καλά μαζί.
-Πάρτε το 2 σε 1.. για να βάζετε το
σουτιέν του ενός με το κιλοτάκι του άλλου!
Αυτά της μόδας θα έπρεπε να λέγονται της πλάκας,
γιατί πάντα δείχνουν πάνω σου σαν ένα άσχημο αστείο.
Αυτά με τα τριγωνούλια είναι για σώματα τέλεια.
Ποτέ για κορμιά τετραγωνούλια ή στρογγυλούλια
σαν το δικό σου.
Κι αν προτιμήσεις το ολόσωμο,
ε, άντε βρες το!!!
Το 60% είναι γεροντίστικα
το 30% έχουν κάτι φρικαλέα εμπριμέ
το 10% είναι πολύ ωραία...
και πουλιούνται στη Νέα Υόρκη!
Αλλά το χειρότερο...
είναι τα λάστιχα!!
Έχουν τη φοβερή συνήθεια να είναι
τόσο σφιχτά όσο πλαδαρή είσαι εσύ
... προκαλώντας το δυσάρεστο
"φαινόμενο του λουκάνικου".
3) Το Σώμα Σου
Όλα όσα τα ρούχα καλύπτουν με αγάπη,
το μαγιό αποκαλύπτει δίχως έλεος.
το ντεκολτέ βγάζει στη φόρα τις ραγάδες...
στην περίπτωση που έχεις στήθος.
(αν δεν έχεις, απλά σου πέφτει... χάλια).
Αν θες να καλύψεις κάποιο σημάδι στην κοιλιά, όπως σκωληκοειδίτιδας
ή καισαρικής, μπορείς πάντα να καταφύγεις σε μια
ψηλή κιλότα... που βεβαίως σου ισοπεδώνει τον πισινό!
(...Ή αυτό που έχεις εκεί που τελειώνει η πλάτη).
Οπότε τελικά μένουν εκτεθειμένες μόνο
δυο τρεις σαχλαμάρες που είναι αδύνατο να κρυφτούν.
(...Η χαλάρωση, τα ψωμάκια, οι κοκκαλιάρικες γάμπες,
η κοιλιά, τα πλαδαρά μπράτσα, η καμπούρα στην πλάτη)
Και φυσικά, ΑΥΤΗ, που τι καλύτερο από το μαγιό
για να αναδειχτεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια!
Η Κυτταρίτιδα!!!
1) Το Δοκιμαστήριο:
Είναι το αντίθετο της βιτρίνας ενός μαγαζιού.
όλα όσα σε ξετρελαίνουν όταν στέκεσαι απέξω,
σου κόβεται η όρεξη να τα αγοράσεις όταν βρεθείς
εκεί μέσα.
Είναι συνήθως μικρό, άβολο, αποπνικτικό,
δεν κλείνει καλά...
και πάνω απ' όλα τρομακτικά φωταγωγημένο!
Στην καλύτερη περίπτωση, την κακιά στιγμή
θα τη ζήσεις μέσα στην απομόνωση του 1 επί 1.
Όμως συχνά, θα πρέπει επιπλέον να περιφέρεις την ταπείνωσή σου ενώπιον τρίτων, προς αναζήτηση
ενός ολόσωμου καθρέφτη που βρίσκεται... έξω.
2) Το Μαγιό
Το να βρεις ένα μαγιό είναι πιο δύσκολο κι
από το να ερωτευτείς το σωστό άντρα.
Το μπικίνι είναι δυο κομμάτια...
που ποτέ δεν σου ρχονται καλά μαζί.
-Πάρτε το 2 σε 1.. για να βάζετε το
σουτιέν του ενός με το κιλοτάκι του άλλου!
Αυτά της μόδας θα έπρεπε να λέγονται της πλάκας,
γιατί πάντα δείχνουν πάνω σου σαν ένα άσχημο αστείο.
Αυτά με τα τριγωνούλια είναι για σώματα τέλεια.
Ποτέ για κορμιά τετραγωνούλια ή στρογγυλούλια
σαν το δικό σου.
Κι αν προτιμήσεις το ολόσωμο,
ε, άντε βρες το!!!
Το 60% είναι γεροντίστικα
το 30% έχουν κάτι φρικαλέα εμπριμέ
το 10% είναι πολύ ωραία...
και πουλιούνται στη Νέα Υόρκη!
Αλλά το χειρότερο...
είναι τα λάστιχα!!
Έχουν τη φοβερή συνήθεια να είναι
τόσο σφιχτά όσο πλαδαρή είσαι εσύ
... προκαλώντας το δυσάρεστο
"φαινόμενο του λουκάνικου".
3) Το Σώμα Σου
Όλα όσα τα ρούχα καλύπτουν με αγάπη,
το μαγιό αποκαλύπτει δίχως έλεος.
το ντεκολτέ βγάζει στη φόρα τις ραγάδες...
στην περίπτωση που έχεις στήθος.
(αν δεν έχεις, απλά σου πέφτει... χάλια).
Αν θες να καλύψεις κάποιο σημάδι στην κοιλιά, όπως σκωληκοειδίτιδας
ή καισαρικής, μπορείς πάντα να καταφύγεις σε μια
ψηλή κιλότα... που βεβαίως σου ισοπεδώνει τον πισινό!
(...Ή αυτό που έχεις εκεί που τελειώνει η πλάτη).
Οπότε τελικά μένουν εκτεθειμένες μόνο
δυο τρεις σαχλαμάρες που είναι αδύνατο να κρυφτούν.
(...Η χαλάρωση, τα ψωμάκια, οι κοκκαλιάρικες γάμπες,
η κοιλιά, τα πλαδαρά μπράτσα, η καμπούρα στην πλάτη)
Και φυσικά, ΑΥΤΗ, που τι καλύτερο από το μαγιό
για να αναδειχτεί σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια!
Η Κυτταρίτιδα!!!
Maitena- Γυναίκες Τρελαμένες
Πρωτοπρόσεξα τα αλμπουμάκια της Μαϊτένα πριν από κανα χρόνο, όταν έψαχνα μανιωδώς να αγοράσω κάτι, και διαπίστωσα ότι είχα ήδη όλα τα αλμπουμάκια της Μαφάλντα. Η Μαϊτένα είναι μια Αργεντινή σκιτσογράφος, και στην ελλάδα έχει φθάσει μια σειρά από κόμικ της, με τίτλο γυναίκες τρελαμένες.
Περιγράφει ό,τι ακριβώς λέει ο τίτλος: γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, από την καθημερινότητα, τα παιδιά, τους συζύγους, τους συντρόφους, τους γονείς και δε συμμαζεύεται. Άλλες φορές αισιόδοξη, άλλες απαισιόδοξη, κυνική, σαρκαστική, αστεία, όπως και να χει, περιγράφει άψογα τον ψυχισμό και της σκέψεις της γυναίκας. Διαβάζοντάς το, οι γυναίκες θα γελάσουν (πιστεύω ) και οι άνδρες ίσως κατανοήσουν κάποια πράγματα γι' αυτό το μυστήριο φύλο. Παραθέτω ένα στριπ που βρήκα στα αγγλικά
Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008
Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008
Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2008
Πήρα κόκκινα γυαλιά...
Χρόνια πριν, τρίτη ή τετάρτη δημοτικού πήγαινα απ όσο θυμάμαι, ανακάλυψα πως δεν έβλεπα καλά στον πίνακα. Στην αρχή δεν είπα τίποτα, απλά "ζάρωνα" τα μάτια μου, και το πρόβλημα λυνόταν προσωρινά. Έλα όμως που η δασκάλα έγραφε κατεβατά στον πίνακα!! Έτσι, βρέθηκα στο πρώτο θρανίο για να βλέπω καλύτερα ( σε εκείνο το υπόγειο χωρίς φυσικό φως που κάναμε μάθημα, βοήθησε αρκετά), μέχρι να ετοιμαστούν τα γυαλιά. Ήταν κάτι πελώρια ψιλοροζ γυαλιά (μες στη μόδα τότε χαχα), που έκαναν τη ζωή μου πιο εύκολη αφενός, γιατί μπορούσα να δω τηλεόραση και να διαβάσω άνετα, και πιο δύσκολη αφετέρου. Δοκιμάστε να κυκλοφορήσετε με γυαλιά στη βροχή, να βρεθείτε πάνω από αχνιστή κατσαρόλα ή να κλάψετε και θα με θυμηθείτε 
. Το χειρότερο όλων βέβαια ήταν (και ειναι) η εξάρτηση που σου προκαλούν. Κάθε πρωί, από τότε, η πρώτη κίνηση που θα κάνω μόλις ξυπνήσω, είναι να βάλω τα γυαλιά μου (εμγκαβούλιακας 
, ή τα κακαβούκιαλα όπως ένας αγαπητός φίλος τα αποκαλεί). Αφήστε δε στη θάλασσα (μια φορά είδα έναν καθηγητή μου μεγάλο σε ηλικία και διαστάσεις να φοράει ένα μίνιμαλ μαγιώ και από την ταραχή μου έπεσα στη θάλασσα με τα γυαλιά!!!!!)....Δε βλέπω την τύφλα μου! Αμ το άλλο? Να τα ψάχνω ενώ τα φοράω? (ναι, οκ, ΔΕΝ αναρωτήθηκα γιατί βλέπω καλά...)
Εν πάσει περιπτώσει, κάπως έτσι μεγάλωσα, μισώντας τα γυαλιά, αλλά κρατώντας τα γιατί ήταν απαραίτητα. Είμαι βλέπετε τσαπατσούλα για να βάλω φακούς, τους οποίους χρησιμοποιώ περιστασιακά. Αλλά όταν τους χρησιμοποιώ τυχαίνει να έχω μεγαλώσει και τα νύχια μου και διακινδυνεύω κανονικό ξεμάτιασμα (θα μου πείτε καλύτερα, δε θα χρειάζεσαι και γυαλιά, αλλά κάποιος μου είπε πως έχω ωραία μάτια και λέω να τα κρατήσω προς το παρόν
).
Κάποια στιγμή άκουσα και το ομώνυμο τραγούδι του Κραουνάκη, και αγάπησα τα γυαλιά μου, και σκεφτόμουν πως θα ήθελα ένα ζευγάρι κόκκινα γυαλιά... Και τότε "κάποιος" (τι ακριβώς ήταν θα σας γελάσω, κατά βάσιν κομπλεξικός, τσιγγούνης και ψώνιο), έκανε το εξής σχόλιο: "όσες φοράνε κόκκινα γυαλιά είναι π.....ς" . (και για τις ξανθές το ίδιο είπε δλδ, μάλλον ξέχασε πως είχε 2 ξανθές αδελφές!). Ε, μετά από αυτό,τα κόκκινα γυαλιά έγιναν η πρώτη μου προτεραιότητα. Για να του σπάσω τα νεύρα. Κρίμα που δεν πρόλαβε να με δει να τα φοράω
. Το χειρότερο όλων βέβαια ήταν (και ειναι) η εξάρτηση που σου προκαλούν. Κάθε πρωί, από τότε, η πρώτη κίνηση που θα κάνω μόλις ξυπνήσω, είναι να βάλω τα γυαλιά μου (εμγκαβούλιακας , ή τα κακαβούκιαλα όπως ένας αγαπητός φίλος τα αποκαλεί). Αφήστε δε στη θάλασσα (μια φορά είδα έναν καθηγητή μου μεγάλο σε ηλικία και διαστάσεις να φοράει ένα μίνιμαλ μαγιώ και από την ταραχή μου έπεσα στη θάλασσα με τα γυαλιά!!!!!)....Δε βλέπω την τύφλα μου! Αμ το άλλο? Να τα ψάχνω ενώ τα φοράω? (ναι, οκ, ΔΕΝ αναρωτήθηκα γιατί βλέπω καλά...)Εν πάσει περιπτώσει, κάπως έτσι μεγάλωσα, μισώντας τα γυαλιά, αλλά κρατώντας τα γιατί ήταν απαραίτητα. Είμαι βλέπετε τσαπατσούλα για να βάλω φακούς, τους οποίους χρησιμοποιώ περιστασιακά. Αλλά όταν τους χρησιμοποιώ τυχαίνει να έχω μεγαλώσει και τα νύχια μου και διακινδυνεύω κανονικό ξεμάτιασμα (θα μου πείτε καλύτερα, δε θα χρειάζεσαι και γυαλιά, αλλά κάποιος μου είπε πως έχω ωραία μάτια και λέω να τα κρατήσω προς το παρόν
).Κάποια στιγμή άκουσα και το ομώνυμο τραγούδι του Κραουνάκη, και αγάπησα τα γυαλιά μου, και σκεφτόμουν πως θα ήθελα ένα ζευγάρι κόκκινα γυαλιά... Και τότε "κάποιος" (τι ακριβώς ήταν θα σας γελάσω, κατά βάσιν κομπλεξικός, τσιγγούνης και ψώνιο), έκανε το εξής σχόλιο: "όσες φοράνε κόκκινα γυαλιά είναι π.....ς" . (και για τις ξανθές το ίδιο είπε δλδ, μάλλον ξέχασε πως είχε 2 ξανθές αδελφές!). Ε, μετά από αυτό,τα κόκκινα γυαλιά έγιναν η πρώτη μου προτεραιότητα. Για να του σπάσω τα νεύρα. Κρίμα που δεν πρόλαβε να με δει να τα φοράω
Σε όλους τους φίλους μου...
...Ύστερα σκέφτηκε: νόμιζα πως ήμουν πλούσιος, έχοντας ένα λουλούδι μοναδικό, και δεν είχα παρά ένα κοινό τριαντάφυλλο.
Και τότε εμφανίστηκε η αλεπού.{...}
"Έλα να παίξουμε" της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. "Είμαι πολύ λυπημένος..."
"Δε μπορώ να παίξω μαζί σου" του είπε η αλεπού."Δεν είμαι εξημερωμένη".
"Α, συγγνώμη!" έκανε ο μικρός πρίγκηπας.
Μα, αφού το σκέφτηκε, πρόσθεσε:
"Τί θα πει εξημερωμένη;" {...}
" Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό" είπε η αλεπού. "Θα πει να κάνεις δεσμούς..."
"Να κάνεις δεσμούς;"
"Ασφαλώς", είπε η αλεπού."Για μένα είσαι ως τώρα μονάχα ένα αγοράκι, ίδιο κι απαράλλαχτο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δε σ' έχω ανάγκη. Ούτε κι εσύ με έχεις ανάγκη.Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού, ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες αλεπούδες.Αν όμως με εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο..."
"Αρχίζω να καταλαβαίνω", είπε ο μικρός πρίγκηπας. "Υπάρχει κάποιο λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει..."
"Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, με κυνηγάνε οι άνθρωποι. Όλες οι κότες μοιάζουν και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Κάπως βαριέμαι λοιπόν. Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει. Θα αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων αλλιώτικο απ' όλους τους άλλους. Τα βήματα των άλλων με κάνουν και χώνομαι στη γη. Τα δικά σου θα με φωνάζουν έξω απ' τη γη, σαν να ναι μουσική! Ύστερα δες! Να, κάτω εκεί, βλέπεις εκείνα τα σπαρμένα χωράφια; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το σιτάρι δε μου χρειάζεται. Τα στάχυα στα χωράφια δε μου θυμίζουν τίποτα. Κρίμα ε!Εσύ όμως έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Έτσι, θα είναι υπέροχα όταν μ' εξημερώσεις! Το χρυσαφένιο στάρι θα μου θυμίζει εσένα. Και θ' αγαπάω τη βουή του ανέμου μες στα στάχυα."
"Δε μαθαίνεις παρά τα πράγματα που εξημερώνεις" είπε η αλεπού. " Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Όλα τα παίρνουν έτοιμα από τα μαγαζιά. Αφού όμως δεν υπάρχουν μαγαζιά να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν φίλους.Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με!"
"μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Η ουσία δε φαίνεται με τα μάτια. Ο καιρός που αφιέρωσες στο τριαντάφυλλό σου το κάνει τόσο σημαντικό"...
(Απόσπασμα από το βιβλίο Ο Μικρός Πρίγκηπας)
Έτσι είναι όλες οι σχέσεις, φιλικές, οικογενειακές, ερωτικές. Θέλουν χρόνο, και φροντίδα. Και ας μη δίνουν πάντα καρπούς... Οι άνθρωποι θα έρχονται και θα φεύγουν, μα θα είναι πάντα κάποιοι που θα μένουν δίπλα σου, ακόμα κι αν βρίσκονται πολύ μακριά.
Τα συναισθήματα μας τρομάζουν. Από τη στιγμή που παραδεχόμαστε πως αγαπάμε κάποιον, είμαστε ευάλωτοι. Το κέφι ή η ευτυχία μας εξαρτάται από το αν θα ανταποκριθεί στα συναισθήματά μας. Και, εκτός από την οικογένεια, που πολλές φορές νιώθει "υποχρεωμένη" να μας αγαπάει, οι φίλοι και οι εραστές είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια της συναισθηματικής ζωής μας.
Αφιερωμένο λοιπόν σε όλους όσους αγαπώ και με αγαπούν (ελπίζω), με την ευχή να μην ξεχάσουν ποτέ το μικρό πρίγκηπα που κρύβουν μέσα τους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)