Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Βράδυ Παρασκευής

Σήμερα αποφάσισα να κάνω δουλειές. Πάνω που πίστευα πως οι μέρες του multytasking είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, τσουπ! εμφανίστηκαν δριμύτερες. Και να μαι, πλυντήριο, και φαγητό, και άπλωμα και σφουγγάρισμα, και τηλεφωνο, όλα σε ένα. Εκεί που τακτοποιούσα, βρήκα το cd player μου, παροπλισμένο πλέον λόγω των mp3. Μέσα, βρήκα ένα σιντί, και αφηρημένη το έβγαλα και το ακούμπησα στην άκρη του γραφείου μου.
Μετά από ανέλπιδες προσπάθειες να πιάσω κάτι της προκοπής στο ραδιόφωνο, έβαλα να παίξει το σιντί. Από την πρώτη νότα , τα κατάλαβα όλα... Μνήμες και εικόνες ξεπετάχτηκαν ξαφνικά. Από κάτι μελαγχολικά απογεύματα.. από κάτι συναυλίες... από κάτι νύχτες που βασανίζαμε τους γείτονες τραγουδώντας ως το πρωί... Από έρωτες, από φιλίες, από απώλειες, από ταξίδια κάθε παρασκευή απόγευμα στην .... και κάθε Κυριακή βράδυ πάλι πίσω. Τότε, που ήξερα όλα τα δέντρα του δρόμου, που είχα τέσσερα ξαδέλφια και όχι τρία, που με περίμεναν οι κολλητές μου, που ακόμα και αν ήμουν μακριά, ένιωθα όλους τόσο κοντά μου. Τότε, που όλα ήταν πιο απλά και πιο εύκολα. Που πίστευα πως δεν έχω τίποτα να με κρατάει κάπου. Που τραγουδάγαμε στο δρόμο, που πηγαίναμε στα ταβερνάκια, που τρώγαμε μακαρονάδες.. Που πηγαίναμε στο φεστιβάλ της ΚΝΕ και βλέπαμε σχεδόν τσάμπα ένα κάρο τραγουδιστές. Που το σπίτι γέμιζε από κόσμο... Που στο πάρτυ είχα μαγειρέψει για 30 και την επόμενη έπλενα πιάτα επί ώρες. Που κουβαλάγαμε σκαμπώ και πάλι κάποιοι έπρεπε να κάτσουν στο πάτωμα... Που είδα το πρώτο ξημέρωμα στο μπαλκόνι μου, κουβεντιάζοντας...
Κάθε τραγούδι θυμίζει και κάτι. Δεν έχει σημασία τι. Αρκεί που το ξέρω εγώ.

Ήθελα να βγω από τη φοιτητική ζωή, να πάρω το πτυχίο μου, γιατί με έβλεπα για το τρελάδικο. Δε συνειδητοποίησα βέβαια για πότε συνέβη αυτό. Ήδη από το 4ο έτος μου, ένας ένας άρχισε να φεύγει. Άλλος για το σπίτι του, άλλος για μεταπτυχιακά, άλλος για δουλειά. Μακριά ή κοντά, δεν έχει σημασια. Το θέμα είναι πως δεν είναι πια το ίδιο. Και ίσως αυτή να είναι και η ομορφιά του, αλλά εμένα μου λείπουν εκείνα τα πρώτα χρόνια. Και θυμάμαι όλα αυτά που με θύμωσαν ή με έκαναν να κλάψω, και γελάω.
Το σήμερα είναι παράξενο. Δουλεύω επί επτά ώρες την εβδομάδα, και τα λεφτά που βγάζω δε φτάνουν ούτε για το νοίκι. Η κοινωνική μου ζωή έχει πεθάνει (ναι!!!! μέσος όρος εξόδων, μία το μήνα), και ακόμα και το να πάω στα μαγαζιά πχ για ψώνια είναι καταναγκαστικό έργο για μένα. Μόλις σχολάσω, θέλω μόνο να συρθώ ώς το σπίτι, να κάνω ένα μπάνιο και να ξεραθώ στον ύπνο. Έτσι και οι φίλες μου. Και οι μέρες περνάνε, ίδιες και απαράλλαχτες...
Δε θέλω να ζήσω μια ζωή που θα δουλεύω σαν το σκυλί για να μπορώ με το ζόρι να τα βγάζω πέρα. Να σκέφτομαι ακόμα και το να πάω σινεμά. Να είναι οι μέρες μου ίδιες, δουλειά και σπίτι. Θέλω να βλέπω κόσμο, να κάνω οικογένεια, να μπορώ να ζήσω με αξιοπρέπεια, από αυτά που βγάζω από τη δουλειά μου.
Από αλλού ξεκίνησα, και αλλού κατέληξα. Δεν ξέρω κατά πόσο φταίει η κούραση, ή το ότι νιώθω πως είναι όλοι μακριά μου, ή ακόμα η νοσταλγία. Ίσως να φταίει το ότι όλοι φεύγουν , πιο πολύ απ' όλα. Τηλέφωνο, msn, e-mail, web cam, τίποτα σαν την κουβέντα πρόσωπο με πρόσωπο. Κι ας λέγαμε βλακείες...
Πρέπει να τα ισορροπήσω όλα, και δεν ξέρω πως θα γίνει ή αν μπορώ. Το γραφείο είναι δύσκολο, και η κούραση είναι το τελευταίο απ όλα. Είναι η πίεση να μάθω, το άγχος μην κάνω λάθος, το ότι συνήθως λέω αυτό που σκέφτομαι (don't try this at the office!!!!!) και μπορεί να παρεξηγηθεί, το ότι ακούω πολλά αλλά δεν πρέπει να λέω τίποτα , το ότι θυμώνω και πρέπει να σκύβω το κεφάλι, το ότι η διαίσθησή μου τα χει παίξει και πολλά πολλά άλλα. Δουλειά - προσωπική ζωή = 1-0 . Τα θέλω μου καταχωνιάστηκαν προς το παρόν. Μέχρι να βρω τα λεφτά για να τα πραγματοποιήσω ή μέχρι να ανασυγκροτηθώ (meaning να μπορώ να πάρω τα πόδια μου μετά τη δουλειά και να κοινωνικοποιηθώ λίγο και πάλι) .
oh well, μόνο 18 μήνες έμειναν !!!..
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)