Να μαι και πάλι εδώ... Oh well, έτσι είμαι εγώ! Κάνω ημερολόγιο, το παρατάω... κάνω blog, το ξαναπαρατάω... Το γεγονός αυτό με έχει προβληματίσει αρκετά, πολλές φορές πιστεύω ότι το κάνω επειδή βαριέμαι. Άλλες, επειδή ζω τα πράγματα τόσο έντονα και το απολαμβάνω, που δεν έχω όρεξη ή δε νοιώθω πως χρειάζεται να "ενδυναμώσω" τα γεγονότα μέσω κάποιου γραπτού. Τίποτα από τα δύο δεν είναι τελείως σωστό, η βαρεμάρα παίζει μεγάλο ρόλο πάντως (όλοι έχουμε ελαττώματα, τί να κάνουμε!!!!!).
Εν πάσει περιπτώσει, και για όποιον ενδιαφέρεται(!) , ξεκίνησα δουλειά. Μπήκα κι εγώ στην "εκμετάλλευση"!!!!!! Μεταφορικά, ως επιχείρησης, αλλά και κυριολεκτικά, αφού συνήθως μπαίνω στον πειρασμό να βάλω αλλού τον τόνο στη λέξη δουλειά (μαντέψτε πού!!!) . Δεν πάει λίγος καιρός που ξεκίνησα, και ζω ιστορίες καθημερινής τρέλας, full mode!!!! Θα μοιραστώ λοιπόν εδώ μερικές από τις ιστοριούλες μου... μπορεί να είναι αληθινές, μπορεί και όχι... ποιός ξέρει άραγε? Να πω επίσης ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή γεγονότα είναι εντελώς τυχαία!!! (εεεε, να καλύψουμε τα νώτα μας ντε!!)
Επεισόδιο 1, σκηνή πρώτη:
Χώρος:πελώριο κτήριο στην Αθήνα
Χρόνος: νωρίς το πρωί
Πρόσωπο: νέα υπάλληλος
Η υπάλληλός μας φτάνει στην ώρα της στο γραφείο. Σχεδόν κανένας τριγύρω. Κάθεται σε μια γωνιά και περιμένει. μετά από ώρα, εμφανίζεται μια παλιότερη υπάλληλος, και την παίρνει στο γραφείο.
Μακρόστενο δωμάτιο, αρκετή χαρτούρα, και τρία γραφεία.
-ξέρεις, δεν έχουμε άλλο γραφείο. Θα καθόμαστε μαζί στο ίδιο γραφείο. (ουάου!!!άπλα!!!) .
Τουλάχιστο θα έχω κάποιον να μου πει που παν τα τέσσερα, αναστέναξε ανακουφισμένη η υπάλληλος. Αμ δε!!!!
-έχω πολλά να σου δείξω σήμερα, από αύριο και για μια εβδομάδα θα λείπω.
Η μικρή μας υπάλληλος κοίταξε γύρω με ένα βλέμμα γεμάτο απελπισία. Πόσο άσχημα μπορεί να είναι? σκέφτηκε...
ούτε καλά, ούτε άσχημα... αλλά βρε παιδί μου το να πηγαίνεις τόσα χαρτιά βόλτα είναι κομματάκι βαρύ. ίσα με 3 τηλεφωνικούς καταλόγους ο κάθε φάκελος!! και όταν είναι και 3 μαζί, ούτε ο σουγκλάκος δεν τους φέρνει βόλτα! Σε λίγο θα κυκλοφορούμε με το καροτσάκι της λαϊκής!!
Η πρώτη μέρα γενικά ήταν "σκάσε και κολύμπα". Κι εγώ κολύμπησα, και δηλώνω περήφανα πως δεν πνίγηκα. Μέσα σε μια μέρα, μου έδειξαν σχεδόν τα μισά από όσα θα πρέπει να κάνω στη δουλειά μου, και εγώ γράπωσα δυνατά την αυτοπεποίθησή μου (εδώ θα κάτσεις λέμε!!!δε θα κουνήσεις ρούπι!!!), γνώρισα τη Βούλα και την Τούλα, είδα παλιούς γνωστούς ( πωπω, κι εσύ εδώ? άααααντε!Πότε καλέ? χα!θα σε βλέπω συχνά!), έμαθα τα κόλπα ( τα όπλα μου είναι ένα συρραπτικό, οργάνωση και πολλά πολλά μα πάααρα πολλά λαστιχάκια), φύλαξα χαρτιά μη μας τα βουτήξουν (ήμαρτον!) και, ναι, έμαθα να χειρίζομαι άψογα το φωτοτυπικό.
Η δε Τρίτη και 13, πέρασε αναίμακτα.. για να δούμε και την Τετάρτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου