σκόρπια κι ανάκατα

*Απόψε είπα πως θα διαβάσω ώστε να τελειώσω με κάτι εκκρεμότητες. Δε θέλω όμως. Δε θέλω!
Ονειρεύομαι ξάπλες και βόλτες στη φωτισμένη -όσο είναι φέτος τελοσπάντων- πόλη, καφέδες με θέα Ακρόπολη, βράδια με φίλους δίπλα στο τζάκι.
Ότι η μόνη μου έννοια είναι να χαλαρώσω και να περάσω όμορφα.
Όμως μεγάλωσα, η δουλειά μου δε σηκώνει κοπάνες και οι βόλτες δε λένε να συμβούν αφού φεύγοντας από το γραφείο σέρνομαι.

* Περπατούσα τις προάλλες ακούγοντας μουσική, ενώ το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα τους έδινε μια παράξενη ασημένια και απόκοσμη εικόνα. Στο δρόμο για τη στάση άρχισα να χαζογελάω. Ήθελα να αρχίσω να χοροπηδάω μέσα στο δρόμο, I 'm dancing with myself, αρκέστηκα στα χαμόγελα όμως. Στιγμές ευτυχίας.

* Και να που το 2011 τελειώνει και έρχεται ένας χρόνος με ζόρια αλλά και με όνειρα. Τουλάχιστο αυτά δεν έχουν φπα και έκτακτες εισφορές.

* Έχουμε ξεχάσει ότι είναι καλό να βοηθάμε τους άλλους, και οι άλλοι έχουν ξεχάσει πώς είναι να τους βοηθάνε. Ειδικά όταν δεν κοστίζει τίποτα.

* Λέτε φέτος να μάθουμε ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι φώτα, δώρα, ψώνια, κουκουνάρια και σταφίδες στο ρύζι και γαλοπούλες, αλλά είναι πίστη, ελπίδα, αγάπη και ζεστασιά;

* Μεγάλες προσδοκίες για τα Χριστούγεννα φέτος... Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η (εν ευρεία εννοία) οικογένεια θα μαζευτεί γύρω από το τραπέζι. Θα λείπει ένας, που έφυγε νωρίς, γιατί κάθε οικογένεια έχει τον αγαπημένο απόντα της.

* Μερικές φορές οι απουσίες είναι πιο δυνατές από τις παρουσίες. Όσο ήμασταν μικροί, η απουσία τέτοιου είδους δε μας άγγιζε. Μέχρι που τη νιώσαμε πάνω μας. Τώρα σαν μεγαλώνουμε στη γειτονιά, στις συγγένειες, στις φιλίες, το απουσιολόγιο όλο και βαραινει από απουσίες.

* Κυρίως σκέφτομαι τους γονείς μου, που βλέπουν φίλους τους να φεύγουν και ναι, δε μπορώ να καταλάβω πως νιώθουν, αλλά τους έχω έννοια. Γονείς και αγαπημένα πρόσωπα. Και αυτό που τρέμω πιο πολύ κι από την απουσία, είναι τα ανείπωτα, ή οι τυχόν βαριές κουβέντες.Πώς θα τα πεις, ή πώς θα τα πάρεις πίσω; Μεγάλωσα πια και τις ζυγίζω, πνίγω το πείσμα μου και σκέφτομαι αλλιώς. Ξέρω πως δεν είμαι εντάξει σε αρκετές από τις υποχρεώσεις μου, θέλει κι άλλη προσπάθεια. Φταίω, γιατί πατάω όχι σε δυο αλλά σε πέντε βάρκες ταυτόχρονα (το πως γίνεται αυτό, άλλη ιστορία).

* Δεν είμαι λυπημένη! Απλά σκέφτομαι. Γραπτά!
Και ονειρεύομαι ήρεμα, χαρούμενα και γελαστά από καρδιάς Χριστούγεννα.
Κι αν γκρινιάζω που και που, ε, όλοι έχουμε δικαίωμα στη γκρίνια.

Σας φιλώ!

Είναι που ονειρεύομαι πως φεύγω για ταξίδια,
αμέσως μόλις επιστρέψω από το προηγούμενο
και αδειάσω τη βαλίτσα μου.

Είναι που τίποτα δε φτάνει, οι ώρες της ημέρας,
τα χρήματα, το διάβασμα, πάντα στο μέτρημα βγαίνει μείον.

Είναι που όταν δε θέλουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα
απλά το αφήνουμε να μας ακολουθεί
και βλέπουμε τον καιρό να περνάει
διερωτώμενοι αν πραγματικά θέλουμε να το λύσουμε
γιατί επιτέλους θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Είναι όμως και πολλά άλλα, που μας κάνουν να χαμογελάμε.
Εμείς και ο κόσμος (μας).

Υπόσχεση

Δεν είχα σκοπό να γράψω απόψε, αλλά όλο και γυρόφερνα τον υπολογιστή μου, προσπαθώντας να αποφύγω να τελειώσω κάτι δουλειές και περιμένοντας να ζεστάνει το νερό για να κάνω μπάνιο.
Σας έχω πει ότι είμαι αναβλητική; Μερικές φορές μάλιστα σε υπερβολικό βαθμό. Δεν ξέρω αν πηγάζει από τεμπελιά (ναι, είμαι και τεμπέλα και διάφορα άλλα :Ρ ...) ή από βαρεμάρα, πάντως τελευταία με πιάνω να μην κάνω ποτέ σήμερα αυτό που μπορώ να αναβάλλω για αύριο.
Θέλει μεγάλη δύναμη να αλλάξεις συνήθειες ή πράγματα του χαρακτήρα σου. Το να τα εντοπίσεις είναι ένα, το να τα αποδεχθείς είναι το επόμενο βήμα, αλλά το πιο δύσκολο είναι να τα καταπολεμήσεις.
Υποτίθεται ότι μεγαλώνοντας γινόμαστε καλύτεροι. Υποτίθεται, γιατί πόσες φορές ακόμα και αν εντοπίσουμε και αποδεχθούμε τα ελαττώματά μας τα μετριάζουμε ή τα νικάμε και δεν τα αφήνουμε να μας νικούν καθημερινά;
Μελλοντικέ μου εαυτέ, σου υπόσχομαι να προσπαθήσω. Πραγματικά και σκληρά. Ίσως να μη με πιστεύεις τώρα και λογικό, αφού συναγωνίζομαι τους πολιτικούς στα "θα", μα είμαι πρόθυμη να σε διαψεύσω.

S.

Απορία

Αν είναι να δουλεύω απλά για να έχω να πληρώνω τους φόρους,τα τέλη, τις εισφορές και δε συμμαζεύεται και να μην ανάβω καλοριφέρ το χειμώνα γιατί δε θα μου φτάνουν για τα κοινόχρηστα, γιατί να δουλεύω at all? οεο?

εβραβεύθην!

Κυριακή απόγευμα, με το ζεστό καφέ αγκαλιά,τελευταία και καταιδρωμένη, ήρθε η ώρα να ανταποκριθώ στο βραβείο που μου απένειμε η Coula.
Μιας και έχει παίξει όοολος ο κόσμος, προσπερνώ τα διαδικαστικά και σας αποκαλύπτω 7 πράγματα για τον εαυτό μου, καλώντας όποιον άλλο θέλει να αναλάβει τη σκυτάλη!
Πάμε λοιπόν, να γράψω τα μικρά και καθημερινά μου

1. πάντα ήθελα να έχω μια γάτα. Πλέον, ενώ θα μπορούσα, δεν παίρνω γιατί αφενός δε μου αρέσει να είναι κλεισμένη σε διαμέρισμα, αφετέρου θεωρώ πρόκληση τη στιγμή που τα βγάζω πέρα τσίμα τσίμα να δίνω χρήματα σε κτηνίατρους και γατοτροφές... (διότι αν το κάνεις, το κάνεις σωστά!)

2. Αγαπώ τη βροχή (αυτό μάλλον το μαντέψατε) και ξετρελαίνομαι με τη μυρωδιά των αναμμένων τζακιών στον αέρα.

3. μέχρι τα 21 μου δεν έπινα καθόλου καφέ

4. Είμαι βιβλιοφάγος, δε με αποσπά τίποτα αμα διαβάζω (αυτό δεν ισχύει τόσο για τα ακαδημαϊκά- σχολικά όμως :Ρ)

5. Δεν κοκκινίζω (εξωτερικά), κάτι που με έχει σώσει πολλές φορές

6. Λατρεύω το πρωινό χουζούρι!

7. Είμαι μεγάλο πειραχτήρι!

Καλό υπόλοιπο Κυριακής!

and life goes on

...με ταξίδια αναγκαία που όμως τα ευχαριστιέμαι, με χαρές και συζητήσεις και στριμώγματα και προβληματισμούς, με καλή παρέα γιατί σιγά σιγά όσοι δεν νοιάζονται να προσπαθήσουν εξαφανίζονται, με μοιρασμένα απογεύματα, με αλλαγή στις συνήθειες και με πολλές ελπίδες και σχέδια.
Η ρημαδοεργασία βέβαια δεν προχωράει. Πώς να προχωρήσει? σάμπως έχω όρεξη να γράψω με όλα αυτά που ακούω? Σταμάτησα να βλέπω ειδήσεις και ηρέμησα. Είναι μοιρολατρικό, αλλά την πορεία δε μπορώ εγώ να την αλλάξω, ας είναι καλά όλοι όσοι τζογάρουν πάνω στις πλάτες μας. Απλά δε θα τους αφήσω να τζογάρουν και πάνω στα νεύρα μου.

Ο καιρός αρχίζει να κρυώνει σιγά σιγά. Η καλοκαιρινή κουβέρτα το βράδυ είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αγαπημένο φθινόπωρο.

Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν (όπως πχ να μπω στο google reader και να αρχίσω να διαβάζω μεταξύ άλλων :Ρ). Αλλά για λίγο ακόμα, αφήστε με στον κόσμο μου. Εκεί που τις τελευταίες μέρες όλα λειτουργούν σωστά, η μάλλον, όπως θα ήθελα. Και μετά σας υπόσχομαι, πάλι θα τραβήξω κουπί.


ΥΓ: Ομορφούλη, σορυ! έπρεπε να με δεις να ισορροπώ στη σκάλα με δυο τόμους στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο! πρέπει να συντονιστούμε, ο Οκτώβρης θα έχει ταξίδι να εορτάσουμε το μεγάλωμά μου :Ρ θα είσαι εκει άραγε?
ΥΓ2: Ιταλιάνα φιλενάδα χρόνια πολλά και καλά :) τα περαιτέρω εν καιρώ :)
ΥΓ3: εσύ εκεί στο Παρίσι πού χάθηκες? δώσε σημεία ζωής! Σε σκέφτομαι :)

μόνο 2 πράγματα έχω να πω:





πηγή

βαρέλι δίχως πάτο

Οι σκόρπιες σκέψεις που για καιρό κρατούσα μέσα μου βγήκαν στην επιφάνεια σήμερα ξαφνικά. Θυμός, αγανάκτηση και απογοήτευση έκαναν το κεφάλι μου να γυρίζει.
Αν και έχω κλείσει την τηλεόραση και έχω φτάσει σε κατάσταση απάθειας, ακόμα και η βιαστική ματιά που ρίχνω στα εξώφυλλα των εφημερίδων με εξαγριώνει.

Όπως πολύ σωστά είπε ο Μαρκεζίνης, το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο πρόβλημα οικονομικό. Είναι και θεμελιακό πρόβλημα αξιών. Εγκλωβιζόμαστε έτσι σε ένα βαρέλι που δεν έχει πάτο, με μια κυβέρνηση που ο λαός ψήφισε πανηγυρικά, με παιχνίδια κερδοσκοπίας στις πλάτες μας. Το Κράτος έχει καταντήσει τρακαδόρος, ίσως θα ήταν πιο καλά να παίρνει κατευθείαν το μισθό μας και να μας δίνει ένα χαρτζιλίκι για τις τσίχλες μας μηνιαίως.
Οι διαχειριστές του δημοσίου χρήματος δεν ελέγχονται (δε θέλω να επεκταθώ σε ομόλογα- ασφαλιστικά ταμεία κλπ).
Ο λαός προτιμά να ψηφίσει αυτόν που θα του τάξει διορισμό, παρά τον ικανό.
Ο πολίτης τσουβαλιάζει όλους τους δημοσίους υπαλλήλους.
Ο ένας στρέφεται κατά του άλλου- αυτό δε θέλανε?
Κι εγώ σας λέω: μαγκιά κάποιων που έχουν κατακτήσεις (αν πάλεψαν γι' αυτές). Οι υπόλοιποι θα πρέπει να αγωνιστούν λοιπόν να τους φτάσουν. Ο κόσμος πρέπει να ανεβαίνει επίπεδο, όχι να κατεβαίνει. (αυτά για τις καλές εποχές, που μπορούσαν ακόμα να υπάρχουν κεκτημένα ).

Τί εμπιστοσύνη να δείξουμε?
Που έρχονται χαράτσια και φόροι χωρίς να έχει έρθει η επιστροφή φόρου (αν έρθει τελικά?)
Που το κράτος ξέρει μόνο να ζητάει και όχι να δίνει?
Ναι, να πληρώσω φόρους, για να γίνει ένα σχολείο. Και ας μην πάνε τα παιδιά μου. Ας πάνε τα παιδιά του γείτονα. Και για να κλείσει η λακούβα στο πεζοδρόμιο για να μην πέσει η γιαγιά παραπέρα. Όχι για να κακοδιαχειριστούν και να μοιραστούν απο δω κι από εκεί τα χρήματα.
Να πληρώσω, αλλά αν πληρώνω στην ώρα μου και είμαι συνεπής, μη με χαρακτηρίζεις κλέφτη και φοροφυγά επειδή έκανα το λάθος να είμαι ελεύθερος επαγγελματίας (και δώστου τέλος επιτηδεύματος και δώστου μείωση αφορολόγητου, αύξηση εισφορών, έκτακτη εισφορά επί των μεικτών εισοδημάτων).
Να πληρώσω (?) το χαράτσι για το ακίνητο, αλλά να ληφθεί υπόψιν αν είναι η πρώτη κατοικία και να το πληρώσει και η Εκκλησία της οποίας τους λειτουργούς μισθοδοτεί το κράτος. όμως, να ξέρω ότι δεν έχω άλλη τράκα να περιμένω. Και να μαζέψουν επιτέλους όλα αυτά τα οφελόμενα από εγχώριους και μη οφειλέτες (φπα που χρωστούν οι Γερμανοί είπατε? πού είναι? οεο?)
Και οι Βολευτές (όχι, δεν έφαγα το υ κατά λάθος), να βάλουν το χέρι στην τσέπη πιο βαθεία. Άλλωστε, δεν πολιτεύονται για τα χρήματα, ε? :Ρ

Και ο πρωθυπουργός καλύτερα να σταματήσει να μιλάει. Αφού δεν το χει. Απλά εκμεταλλεύεται τη δύσκολη κατάσταση που δε μας επιτρέπει ούτε ένα ζαρζαβατικό να χαραμίσουμε.

Λένε να μείνουμε στην Ελλάδα, να κάνουμε παιδιά γιατί σα λαός συρρικνωνόμαστε. Πώς? με ποιά προοπτική? Σε λίγο θα ζούμε δυο τρεις οικογένειες στο ίδιο σπίτι. Και η νέα μητέρα θα πρέπει στους 2. τρεις μήνες να επιστρέφει στη δουλειά της αν και δικαιούται εννέα από το νόμο, για να μην απολυθεί (για να μην πω στον ένα μήνα). Μέχρι να καταργηθεί και αυτός ο νόμος, γιατί το μέτρο αυτό κοστίζει.

Δεν παραβλέπω όμως και τη δική μας ευθύνη.
αφελείς, πιστεύουμε ό,τι μας πασάρουν,
και τώρα ανήμποροι να αντιδράσουμε.
Φταίμε κι εμείς, που μόνο να κατακρίνουμε ξέρουμε, αλλά ποιός από εμάς θα έβαζε υποψήφιος βουλευτής αφού όλο λέει ότι θα τα έκανε καλύτερα?
και πόσοι από εμάς θα τον ψήφιζαν?
Δεν το λένε τυχαία πολιτικό κόστος...
Φταίμε κι εμείς, που για να γίνει η δουλειά μας στην εφορία "δίνουμε και 10 ευρώ στον εφοριακό για να πιεί τον καφέ του",
που δεν κόβουμε αποδείξεις, που κρατάμε διπλά βιβλία, που δεν αποδίδουμε το φπα.
Που αυτόν που κρύβει ή που κάνει παρανπμίες τον θεωρούμε μάγκα, ενώ τον άλλο χαζό.
που ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΩΣΤΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ.
που πετάμε κάτω τα σκουπίδια μας,
που στη δουλειά κοιτάμε πώς θα λουφάρουμε,
που θέλουμε να ζήσουμε σαν κροίσοι με δανεικά λεφτά
και για πολλά πολλά άλλα.

Για τα των πολιτικών, ίσως και να μην μπορούμε να κάνουμε πολλά. Για τα δικά μας, τί κάνουμε?

Είμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση και αντί να κάνουμε όλοι μαζί κουπί, κάνουμε ο καθένας όπου να ναι, και όλα αυτά γιατί δεν έχουμε καλό καπετάνιο.

δεν την ξανακοίταξα την ανάρτηση, ίσως δεν τα έγραψα όλα, ίσως έγραψα κι άλλα, μάλλον πρέπει να αρχίσω γιόγκα γιατί να νεύρα μου δεν είναι καλά πάντως.

Παλιές συνήθειες...

Ειναι πάνω από μήνας που το έχω στο σπίτι μου. Στέκεται εκεί, χωρίς παράπονα που έχει να χορδιστεί κάτι χρόνια, που κάπου κάπου το χτυπάει ο ήλιος αν και δεν πρέπει, που είναι παρατημένο και έχει ξεπέσει σε έπιπλο.

Σήμερα, αν και κουρασμένη, ένιωθα να με τραβάει. Έκλεισα τις πόρτες για να μην ακούγομαι, το χαμήλωσα με το πεντάλ (αν και δεν είναι τόσο ευχάριστος ο ήχος), πέταξα γρήγορα γρήγορα την τσόχα και άρχισα να ψάχνω με μανία τις παρτιτούρες.

Δίστασα, μα μόλις άκουσα το γνώριμο τρίξιμο του σκαμπώ και ακούμπησα το χέρι μου στα πλήκτρα, όλοι οι άλλοι θόρυβοι έπαψαν να υπάρχουν για μένα.

Τι κι αν δεν παίζω άψογα, ή δεν παίζω πλέον κλασσικά κομμάτια που κάνουν παρέα το ένα στο άλλο σε κάτι ξεχασμένα χαρτόκουτα?

Το ευχαριστήθηκα. Ξεχάστηκα. Το απόλαυσα.
Και σίγουρα θα το κανακάνω! :)

all over again

Πολλά και διάφορα έγιναν τον τελευταίο καιρό. Έφυγα, γύρισα, ξαναμαναέφυγα, ξαναγύρισα, έκανα πάνω από 5.000 χιλιόμετρα μέσα σε 15 ημέρες (και τα μισά μόνο ήταν με αεροπλάνο :Ρ, δε μετράω δε τα ναυτικά μίλια:Ρ), πέρασα όμορφα, πέρασα βαρετά, δυσανασχέτησα που γύρισα στη δουλειά, βγήκα έξω με φίλους αδελφικούς και γελάσαμε μέχρι δακρύων (αυτά, αυτά, τα απροσδόκητα, τα αφτιασίδωτα και τα αυθόρμητα πόσο μου αρέσουν...), τσακώθηκα και φίλιωσα, ξενοκοιμήθηκα...

Παράπονο δεν έχω. Το ιστολόγιο ίσως να έχει που το παράτησα, αλλά δεν είχα όρεξη να γράψω και δεν ήθελα να γράψω βλακείες.

έχει νυχτώσει, ακούω μουσική και (φυσικά!!!) καθαρίζω... λίγα λίγα κάθε μέρα με αποτέλεσμα να με κοροιδεύουν ότι δεν κάνω και τίποτε άλλο.

Παράλληλα, παρατηρώ το νέο μου χώρο. Πρώτη πανσέληνος, πρώτο αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα, σκιές που δεν έχω ξαναδεί εδώ και χρώματα. Και σχέδια, πολλά σχέδια. Και όνειρα. Πολλά, πολύχρωμα όνειρα.

Και στόχοι. Για ακόμα μια φορά. Είτε τους σέρνω από παλιά, είτε είναι καινούριοι. Και νέες αρχές, νωρίτερα φέτος, ανυπομονώ, δεν περιμένω το Σεπτέμβρη.

Και διαπιστώσεις.

Πόσο σημαντικό είναι να νιώθεις χορτασμένος... ότι το κάθε πράγμα έχει κάνει τον κύκλο του... δε νοσταλγώ να πάω κι άλλες διακοπές, ούτε το φοιτητικό μου σπίτι. Για λίγη θαλασσίτσα βέβαια δε θα έλεγα όχι :)

και τώρα πάω να χορέψω βαλς με τη σφουγγαρίστρα!!!!

Να χαμογελάτε!

ΥΓ1: μεεεεδουυυυυσααααααα
ΥΓ2: Πότε ξανά θα μοιράσουμε τη μπύρα στα τρια?
ΥΓ3: όταν ζητάω βοήθεια σημαίνει ότι έχω εξετάσει ΟΛΕΣ τις εναλλακτικές και ΔΕ μπορώ για κάποιο λόγο να τις εφαρμόσω. Γι αυτό μη μου πετάς αυτά που έχω ήδη απορρίψει. Πες απλά ότι δε μπορείς.
ΥΓ4: κάτι που δε θυμάμαι πλέον :Ρ

αριβεντέρτσι

Μου τη δίνει που κάποια πράγματα επιβεβαιώνονται.
Μου τη δίνει το θράσος μερικών ανθρώπων.
Μου τη δίνει που οι 24 ώρες δεν είναι αρκετές,
που όλο τρέχω και τίποτα δε φαίνεται να έχω κάνει,
οι υπαινιγμοί και το ότι πάνε να βγουν από πάνω για να νιώσουν καλύτερα απλά και μόνο γιατί έχουν νεύρα για κάτι άλλο
και άλλα πολλά.

Ίσως να έχουν δίκιο και να μη λειτουργεί τίποτα σωστά σε αυτό τον τόπο
και όσοι πάνε να κάνουν κάτι να χτυπάνε σε τοίχο.
Μα σε αυτόν τον τόπο είναι όσα αγαπώ. Κι αν η ψυχή μου είναι ταξιδιάρα, απολαμβάνει το ταξίδι περισσότερο από τον προορισμό και πάντα λαχταρά να γυρίσει πίσω.

Κλειστό λόγω διακοπών, δεν ξέρω για πόσο.
Εαυτέ μου, σου έρχομαι!



Θέλω να τρέξω να πετάξω να χαθώ
όμως φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω
τον εαυτό μου να γελάσω προσπαθώ
μα κάπου μέσα μου βαθειά δεν θα τον πείσω.

Αυτά σκεφτότανε τα βράδια στη δουλειά
κι η γκρίζα αύρα της γινότανε πιο μαύρη
θλιμμένα ναι, καλά ευχαριστώ
μα άλλο πράγμα τη τρυπάει και τη χαλάει..

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ’ αράζει
δώσ’ μου για φιλοδώρημα τραγούδι με τη μπάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει.

Άσε με άνθρωπε να κάνω ότι αισθανομαι
βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε
πες μου μονάχα τι ποτό γεμίζει το ποτήρι σου
κι αν θέλεις περισσότερο εδώ δε σε κερνάνε.

Δεν τελειώνει η ζωή σε μία άρνηση
κι αν έχεις άντερα την άρνηση ακολούθα
τι σε πειράζει αν σε δείχνουνε στο σπίτι σου
γιατί εφόρεσες ανάποδα τα ρούχα.

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ’ αράζει
δώσ’ μου για φιλοδώρημα τραγούδι με τη μπάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει.

ναι, ήμουν κι εγώ στη συναυλία!

ΥΓ: τελευταία τα πράγματα δε μας τα λένε καλά, καθόλου καλά. Τα νεύρα κρόσια! Ευχαριστώ λοιπόν τον μπαμπά μου που ανέλαβε το σημερινό ζόρι. Καλή η ανεξαρτησία και η δυναμικότητα, αλλά μερικές φορές έχεις απλά ανάγκη τον μπαμπά σου και μια αγκαλιά. Και ένα παγωτό σοκολάτα ή δυο μπλούζες :ΡΡΡ (όχι που δε θα το μπαχάλευα κι αυτό!)

Είναι αστείο.
Εκεί που η μουρτζουφλιά έχει θρονιαστεί για τα καλά γιατί νιώθω πως τίποτα δεν πάει όπως θα έπρεπε....

φυσάει αεράκι και με χτυπάει η μυρωδιά από το πελώριο μπουκέτο τριαντάφυλλα, δώρο μιας αγαπημένης θείας.

Και έρχομαι στα συγκαλά μου :Ρ

Πάλι θα καθαρίζω και θα πλένω πιάτα μες στη νύχτα. Συνηθισμένα πράγματα! :)

No comments

κρίση, με πιάνει κρίση...

και ναι, ήρθε η ώρα πέρα από τη γκρίνια να πω δυο πράγματα για την κρίση, τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα.
Οικονομολόγος δεν είμαι, πολύ δεν έχω διαβάσει και θα ήταν ψέμματα να πω ότι εμένα προσωπικά με έχει αγγίξει ιδιαίτερα η κρίση μιας και όσα έπαιρνα πριν παίρνω και τώρα και οι αλλαγές που έχουν γίνει στη ζωή μου έχουν να κάνουν με δικές μου αποφάσεις.
Όμως, δεν παύω να ανησυχώ για το εάν θα συνεχίσω να έχω δουλειά, αλλά και για όλα όσα ακούγονται κατά καιρούς, όπως και για τους διπλανούς μου ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους έχουν γονατίσει από τις δυσκολίες, τις οποίες δεν είναι της παρούσης να αναλύσω.

ΟΜΩΣ

Ακούω όλο μέτρα, πλήρωσε αυτό, δώσε εκείνο, φέρε το άλλο (την επόμενη φορολογική χρονιά η ζωή μου λοιπόν αναμένεται να αλλάξει :Ρ) και ξαφνικά νιώθω ηλίθια που ζήτησα απόδειξη και δεν ψώνισα στη ζούλα για να γλυτώσω 15 ευρώ.
Η όλη η κατάσταση μου θυμίζει το εξής σκηνικό, που έχω συναντήσει στη δουλειά μου:
Για τα άτομα που εργάζονται σε ανθυγιεινούς χώρους, προβλέπεται ειδικό επίδομα και μια έξτρα άδεια. Οι εργαζόμενοι λοιπόν σε τέτοιους χώρους, άρχισαν να διαμαρτύρονται και να ζητούν παραπάνω επίδομα. Δεν τους ένοιαζε να βελτιώσουν τις συνθήκες δουλειάς τους και να μην κινδυνεύουν από καρκίνους, κλπ, αλλά να πάρουν παραπάνω χρήματα.
Έτσι και η κυβέρνηση. Δεν τη νοιάζουν οι συνέπειες (γιατί, αν ο άλλος δεν έχει καλά καλά να καλύψει τις βασικές του ανάγκες και δε μιλάω για διακοπές στη βαλτική αλλά καθημερινά πράγματα, πώς θα βγει έξω ή θα ψωνίσει για να ορθοποδήσει και η αγορά?), ούτε να κάνει ουσιαστικές κινήσεις για την αναστροφή της κατάστασης και την πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά να αρπάξει ό,τι προλάβει. Αν η κρίση ήταν ευκαιρία για αλλαγή, τη χάσαμε προ πολλού.

Προτείνω από δω και στο εξής στην εφορία όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες να δηλώνουν ότι έχουν εταιρία. Με συνέταιρο το Δημόσιο.
(μα 500 ευρώ φέσι κάθε χρόνο απλά και μόνο επειδή είσαι ελεύθερος επαγγελματίας?

Πάμε στο επάγγελμα που ξέρω. Δικηγόρος, χωρίς γραφείο από μπαμπά/μαμά/θείο κλπ. Αν είναι τυχερός θα παίρνει 800 με 900 ευρώ το μήνα (ίσως και μαύρα) και θα δουλεύει περίπου 9 με 10 ώρες. Δηλαδή 900 επί 12= 10.800€. συν το μέρισμα του Συλλόγου που μάλλον θα καταργηθεί , φτάνει τα 11.400 (συνήθως δώρα και τέτοιες βλακείες δεν παίζουν. Και ναι, οι περισσότεροι νέοι δικηγόροι είναι υπάλληλοι και καφετζήδες μαζί). Θέλει 1.600 το χρόνο για τα ταμεία (ενώ αρκετά ιατρικά τα βάζει από την τσέπη του), 120 για την ανανέωση της ταυτότητάς του στο σύλλογο και πλέον 500 επειδή είναι ελεύθερος επαγγελματίας. Μένουν 9.180, δηλαδή 765€ το μήνα (ή 665 αν παίρνει 800). Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί μένουμε με τους γονείς μας :ΡΡ Να σημειώσω πως πολύ συχνά οι γραμματείς στα γραφεία που συνήθως δουλεύουν και λιγότερα, παίρνουν παραπάνω. Τσάμπα φάγαμε τα χρόνια μας στα θρανία :Ρ

Γκρίνιαξα και σήμερα. Αμ πως!

Μικρά κι ανάκατα

Απόψε δε θα γκρινιάξω. Δε με νοιάζει που ήταν χτες Δευτέρα και νόμιζα πως ήταν Τρίτη, ούτε που νιώθω πως αυτό το καλοκαίρι θα περάσει σαν αέρας.

Με ρώτησες αν είμαι καλά και σου απάντησα πως ναι, είμαι. Ίσως με το δικό μου τρόπο, κατάφερα πάντως να ισορροπήσω. Τις επιτυχίες μου τις χάρηκα και τις αποτυχίες μου τις δέχτηκα προσωρινά γιατί ξέρω πως απλά δεν προσπάθησα αρκετά (όσο εκνευριστική και αν είναι αυτή η παραδοχή για μένα).

Το πρόβλημα είναι ότι όταν το κέφι ή η ευτυχία σου εξαρτάται έστω και εν μέρει και από άλλους, υπάρχουν φορές που χαλάει. Αυτό μάλλον όμως είναι απλά μια παράπλευρη απώλεια. Φυσικά και δεν υπάρχει πλέον σε αυτή την ηλικία άγνοια κινδύνου όσον αφορά στους ανθρώπους. Το σημαντικό είναι το ξεκαθάρισμα, πόσο θα τους αφήσεις να πλησιάσουν και να σε επηρεάσουν. Και το ξεκαθάρισμα αυτό δεν πετυχαίνει πάντα, αλλοίμονο!

Πραγματικά, για κάθε άνθρωπο που με πλήγωσε γνώρισα κάποιον άλλο, υπέροχο. Αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τζόγος. Κερδίζεις και χάνεις. Άλλοτε είσαι τυχερός και άλλοτε όχι (λαμβάνοντας υπόψιν και το γεγονός ότι δεν ταιριάζουν όλοι με όλους). Σίγουρα είναι στο χέρι σου το αν θα μπεις στο καζίνο, όπως και το πόσο θα μείνεις εκεί (εκτός αν έχεις πρόβλημα με το τζόγο :Ρ). Και μπορεί εκεί που τα πόνταρες όλα να χάσεις κι εκεί που έβαλες ελάχιστα να πετύχεις τζακ ποτ.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά τα ασυνάρτητα. Μάλλον για να σταματήσουν να τριγυρίζουν στο μυαλό μου, πέρα- δωθε με ζάλισαν!

Λοιπόν, είμαι καλά.
Φίλοι, τσεκ
καλή διάθεση, τσεκ
άδεια, τσεκ
βιβλία, τσεκ
λοιπα, τσεκ.

Αλλά και κάτι να μην πάει καλά, ισορροπία τσεκ!


αν δεν είχα και το πρωϊνό ξύπνημα....

(και αν καταλάβατε τίποτα, γράψτε μου :Ρ)

Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα

και φαίνεται πως ο ποιητής έχει δίκιο. Στη ζωή δεν υπάρχουν μόνο μεγάλες στιγμές και μεγάλες αποφάσεις, τα μικροπράγματα είναι αυτά που την ομορφαίνουν και που δένουν τους ανθρώπους ίσως πιο πολύ.
Ένας καφές, μια αγκαλιά, πειράγματα, χάζεμα στο μπαλκόνι ή στην τηλεόραση,το μοίρασμα του κρεβατιού, ένα ποτήρι κρασί, ένα επιτραπέζιο, μερικές φορές τα πιο απλά είναι ή γίνονται και τα πιο δύσκολα αλλά και τα πιο πολύτιμα.
Είναι πάντως αυτά που κάνουν πιο έντονη την απουσία τους στην καθημερινότητα.
Ο ποιητής τα λέει άψογα:

Πάρε με αγκαλιά, τέρμα η δουλειά
Πάμε βόλτα απόψε μέχρι το ξημέρωμα
Γλύκανε η βραδιά, βρες τα κλειδιά
Έχει Woody Allen σήμερα αφιέρωμα
Πόσο σ’ αγαπώ, πήρα ρεπό
Πες και στα παιδιά αν θέλουν αύριο να ‘ρθουνε
Πάμε

Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα
Ζει στα ασήμαντα και στα απλά
Δωσ’ μου και άλλα τέτοια εσύ ασήμαντα
Για να ζήσω εγώ σημαντικά

Γύρισες νωρίς, αχ να χαρείς
Τρίψε μου τη πλάτη λίγο πριν ξαπλώσουμε
Τέλειωσε ο καφές, μου ΄λειψες χθες
Έλα το τραπέζι μια στιγμή να στρώσουμε
Δωσ’ μου ένα φιλί, δες το σκυλί
Τι χαρές που κάνει πάντα σαν φιλιόμαστε
Φως μου

Η αγάπη ζει στα μικροπράγματα
Ζει στα ασήμαντα και στα απλά
Δωσ’ μου και άλλα τέτοια εσύ ασήμαντα
Για να ζήσω εγώ σημαντικά




Ξέρετε το νόμο του Μέρφυ? Με ακολουθούσε όλη την προηγούμενη βδομάδα και βλέπω πως έχουν μείνει κατάλοιπα :Ρ Πέρα από αυτό, υπάρχει και το φαινόμενο της χιονοστιβάδας που συνήθως διεγείρεται από το φαινόμενο του νόμου του Μέρφυ. Όταν κάτι πάει στραβά, συνήθως ακολουθεί και κάτι άλλο και ξαφνικά βρίσκεσαι να ψάχνεσαι για τα πάντα. Όσα έκανες και όσα δεν έκανες, για τις επιλογές σου και τις αποφάσεις σου και γενικά τίποτα δε μένει όρθιο. Πρόβλημα!

...δεν είναι ο κόσμος ιδανικός,
για το ταξίδι είναι δανεικός
για να 'χει όνειρα να κάνει ο ενικός....

...Πές μου πώς να πετάξεις με δανεικά φτερά...

...βοήθα καλέ μου με φαγωθούμε μεταξύ μας....

... όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά:
δεύτερη ζωή δεν έχει...

Μερικοί από τους στίχους που μου περνούν από το μυαλό τις τελευταίες μέρες. Δεν ξέρω τι λένε τα άστρα :ΡΡΡ αλλά η βδομάδα που μόλις πέρασε ήταν φτου κακά (αν εξαιρέσουμε το σημερινό γεύμα). Εμπρός λοιπόν καλή μου εσωτερική (και εξωτερική) ηρεμία! εμφανίσου!!!!

Καλό μήνα να έχουμε!
και.. χρόνια πολλά στις εορτάζουσες (ξέρεις εσύ ;) )

Εσύ, τί κάνεις;

Κάποτε ήρθανε και πιάσαν τους Εβραίους.
Εσιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Ύστερα πιάσαν τους επαναστάτες,
δεν μίλησα διότι ήμουν φιλήσυχος πολίτης.
Ήρθαν μετά και πιάσαν τους Χριστιανούς.
Πάλι δεν μίλησα,ποιός νοιάζεται για Θρησκείες και άλλα τέτοια!
Στο τέλος ήρθαν και πήρανε κι εμένα.
Εσιώπησα,δεν φώναξα,έσκυψα το κεφάλι.
Δεν ζήτησα βοήθεια,γιατί τότε που ήταν να κραυγάσω,να διαμαρτυρηθώ,να παλέψω,συνέχιζα αδιάφορος τη σκυφτή ζωή μου...

ΜΑΡΤΙΝ ΝΙΜΕΛΕΡ

(για να θυμηθούμε παλιότερή μου ανάρτηση). Με αφορμή τις συγκεντρώσεις στις πλατείες σήμερα, που ευτυχώς εξελίσσονται ομαλά.

Πήγα κι εγώ εκεί, όχι τόσο από περιέργεια, όσο γιατί ένιωθα πως το χρωστούσα στον εαυτό μου. Σαν πολίτη και σαν επιστήμονα. Σιγά το πράγμα θα μου πεις. Κι όμως, το να μαζευτούμε και για τουλάχιστο 4 ώρες (που ήμουν εκεί) να μην πέσει ξύλο, είναι μια πρόοδος. Ίσως, αφού μάθουμε να διαμαρτυρόμαστε να μάθουμε και να συζητάμε.

Το ξέρω πως μπορεί και να μη βγει τίποτα πως ίσως όλα να είναι προκαθορισμένα. Δε θέλω να σκέφτομαι όμως ότι αδιαφόρησα. Ότι κάθησα στον καναπέ μου. Κι ας είχα κι άλλες δουλειές να κάνω, είναι πιο κουραστικό το να ζεις σε μια χώρα που δεν είναι δική σου, που μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι, από το να ξενυχτήσεις δυο ώρες.

Βέβαια υπάρχει και κάτι που με φοβίζει και με προβληματίζει. Όταν απορρίπτεις κάτι, πρέπει να βρεις εναλλακτική λύση. Να προτείνεις, να παλέψεις και να προσπαθήσεις. Κάτι τέτοιο δε διαφαίνεται στον ορίζοντα, οκ, ίσως είναι νωρίς ακόμα. Οι μνήμες όμως από το πολυτεχνείο και τη γενιά του που εξαργύρωσε τη συμμετοχή του στην προσπάθεια να αλλάξει τα πράγματα είναι ακόμα νωπές και η περιφρόνηση προς τα πολιτικά πρόσωπα είναι διάχυτη.
Ποιόν θα εμπιστευτούμε?

Λίγοι πρόχειροι προβληματισμοί, γιατί υπάρχουν πολλοί ακόμα αλλά είναι ώρα για μελέτη!
και μερικές ερασιτεχνικές φωτούλες από τη συγκέντρωση που είχε απ όλα: μανούλες με παιδάκια, ποδηλατάδες, παπούδες, γιαγιάδες, νέους, μεσήλικες... και φυσικά αστυνομία :Ρ

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ

κι αυτό το καλοκαίρι
που έρχεται σιγά σιγά

κι ας άργησε.

Από αύριο πάλι τα κεφάλια μέσα
παίρνουμε φόρα για να βγάλουμε δυο, τρεις δύσκολες εργασιακά εβδομάδες.
Και μετά, ανάσα.
(και πάλι βουτιά, αλλά δεν είναι του παρόντος)

Τριγυρνώ εδώ γύρω, σας διαβάζω, δε γράφω, ίσως γιατί δε θέλω να γράψω για πράγματα που δε θέλω να τα παραδεχτώ στον εαυτό μου. Θα έρθει όμως και αυτή η στιγμή!

Προς το παρόν, χαμογελάτε!

νο τίτλος

Σήμερα ήταν μια κουλή μέρα. Δεν είχε τη χτεσινή χαζοχαρά που βγήκα έξω και με χτύπησε κατακούτελα η άνοιξη, αλλά τη συνηθισμένη νύστα.
Πάω κι εγώ να βγω έξω από το σπίτι, παντού νερά. Έκανα πιρουέτες για να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο ενώ ταυτόχρονα παρακαλούσα να μη φάω καμια τούμπα, δεν είχανε προλάβει και να στεγνώσουνε τα ρούχα, κλάφτα Χαράλαμπε.
Πήρα λοιπόν το μετρό, προσπάθησα να περάσω αξιοπρεπώς την ώρα μου χωρίς να κοιμηθώ, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να αλληθωρίζω ελαφρά προσπαθώντας να μείνω ξύπνια ώσπου βγήκα από το λαγούμι και με χτύπησε ο γεμάτος καυσαέριο αέρας.
Πήρα μηχανικά το διαφημιστικό του κωτσόβολου και το χαρτί για το μεγκάλο φανταστικό μέντιουμ μαρούφ (κάποτε κάναμε συλλογή από τέτοια χαρτάκια, τώρα τα πασάρω σε έναν συνάδελφο), μια μέρα θα σας σκανάρω κάποιο να δειτε κι εσείς τί χάνετε και συνέχισα το περπάτημα για τη δουλειά.
όπου σήμερα ήταν η μέρα που θα διάβαζα και θα δούλευα πολύ πολύ. Γι' αυτό και είχα φορτωθεί με χαρτιά σαν το γάιδαρο. Αν μου πλησίαζες σπίρτο, θα άναβα ακαριαία.
φυσικά δεν έκανα ΤΙ- ΠΟ- ΤΑ, γιατί όλο μου το χρόνο τον έφαγα σε διάφορες εξωτερικές δουλειές.
Πήγα λοιπόν που λέτε για μια δουλειά στο αστυνομικό τμήμα. Περπάτησα κάτω από τον καυτό ήλιο (μαζί με τα 10 κιλά χαρτιά και την καπαρντίνα, διότι αν δεν πας με καπαρντίνα ποιός θα σε πάρει στα σοβαρά?), είχα και μερικές άλλες γκαντεμιές, φτάνω στο τμήμα περιχαρής, όοοοχι μου λένε, έχουμε ένα πτώμα , περάστε αργότερα.
Ωραία μας την έφερε το πτώμα... πάααλι πίσω. Και το μεσημέρι πάλι εκεί. Και πάλι το πτώμα μπροστά μου(καλά όχι κυριολεκτικά). Νεύρα κρόσσια!
Μετά αποφάσισα σαν καλή νονά να πάω στα τζάμπο διότι κατά δήλωση της βαφτιστήρας μου μόνο εκεί έχει μεγάλα τρελομπαλάκια (όποιος δεν ξέρει τι είναι , κόβεται!). Τελικά πήρα 6 κρεμάστρες, ένα σετ από 3 κουτιά, κλάμερ μικρά και μεγάλα που θα με βγάλουν για τα επόμενα 3 χρόνια (γιατί κάθε τόσο περνάω από εκεί και κυρίως για κλάμερ:Ρ) ε και ένα τρελομπαλάκι στη μικρή χαχα!
Και τώρα σας χαιρετώ, πάω να διαπιστώσω αν ήταν όλα όσα έβαλα για πλύσιμο κατάλληλα για το πλυντήριο πιάτων ή θα χρειαστώ νέα προικιά :Ρ

υγ1: ήταν κάτι σήμερα? είδα μπούγια από γιαγιάδες (99% σενιαρισμένες , 1% με ρόμπα- ρόλλει στα μαλλιά και παντόφλες, προς στιγμήν νόμισα πως το είχε σκάσει από το σπίτι) να κουβαλάνε ποτήρια με αγιασμό.

υγ2: δε θέλω χαζές ερωτήσεις!Φυσικά και θα ξανακουβαλήσω μαζί μου τα 10 κιλά χαρτούρα!

υγ3: ταξίδι και αυτό και το επόμενο σκ? τρέμω από χαρά και από φρίκη!

υγ4: βαριά η καλογερική...

υγ5: τώρα κατάλαβα γιατί οι ταξιτζήδες είναι στον κόσμο τους. Έχουν κάψει ΟΛΑ τα εγκεφαλικά τους κύτταρα μιλώντας ασταμάτητα στο κινητό. Ευτυχώς που σου κάνουν την τιμή να ακούσουν που θες να πας...

Νοικοκυρέματα και απορίες

Το προηγούμενο σαββατοκύριακο έλειπα και συνεπώς (όπως λέει και η αγαπητή μπλόγκερ εξ Ιταλίας) δεν έπιασα ξεσκονόπανα και σφουγγαρίστρες. Μέσα στη βδομάδα με την καθημερινή δουλειά πάλι, ήταν ένα εγχείρημα που δεν ήθελα να ξεκινήσω. Ήμουν κουρασμένη και η ιδέα δε μου άρεσε καθόλου!
Παρασκευή απόγευμα, κήρυξα την επίσημη έναρξη της καθαριότητας. Είχα όμως μερικά θεματάκια όπως: τραπέζωμα φίλων με αποτέλεσμα ένα βουνό άπλυτα, επίσκεψη σκόνης/γύρης/χνουδιού από λεύκες στα μπαλκόνια (που ακόμα περιφέρονται νωχελικά και εκνευρίζομαι, πώς θα απλώσω τα ρούχα? οεο?) και το χειρότερο, ηλεκτρολόγος για να τοποθετήσει στο γυψοσανιδένιο ταβάνι σποτάκια. Για να γίνει αυτό έκανε τρύπες, με αποτέλεσμα να γίνει όλη η κουζίνα κάτασπρη...

Και τώρα ακολουθούν ανάκατα απορίες, τιπς και λοιπά σχετικά:

Τα τζάμια γυαλίζουν τέλεια με άζαξ και εφημερίδα αντί για πανί. κάτι έχω ακούσει και για ξύδι, θα ερευνήσω προσεχώς μιας και έχω πολλές επιφάνειες για δοκιμή :Ρ

Αποσμητικό χώρου: σε ένα μπουκαλάκι για σπρέι βότκα και λίγες σταγόνες από το αιθέριο έλαιο της αρεσκείας σας. Εναλλακτικά, το σύστημα νερό- αιθ. έλαιο και από κάτω κεράκι ρεσώ. επίσης μπορούμε να "αλείψουμε" τη λάμπα με λίγο αιθέριο έλαιο, όταν ζεσταθεί θα αρχίσει να ελευθερώνει τη μυρωδιά (δεν ξέρω πόσο ασφαλές είναι όμως).

Αγαπημένα και πολύτιμα αξεσουάρ: τα πανάκια σουίφερ και τα πανάκια με μικροΐνες από τον ΑΒ. αγαπώ λέμεεεεεε!!!!

Μισητό αντικείμενο: σφουγγαρίστρα. Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Με μικροίνες, με λουρίδες, με κάτι σα χοντρά σκοινάκια, με παρκετέζα, με μια άλλη που τη στριφογυρνάς να τη στίψεις. Δε μου κάθεται καμία. Πρώτον, ποτέ δε στίβονται αρκετά καλά (btw έσπασα τον κουβά πριν λίγο στο στίψιμο :Ρ) και δεύτερον αφήνουν κάτι γραμμούλες κάτω στο πάτωμα (χμ χμ αυτή με τις μικροΐνες όχι και τόσο πολύ απ ότι βλέπω από μακριά, θα πάρω και το μεγενθυντικό και θα σας πω). Κανένα τιπ για εύκολο σφουγγάρισμα? αφού δε με πάει λέμε...

Τελικά, η πιο πετυχημένη αγορά είναι τα πανάκια από το ΑΒ. χρησιμοποιούνται παντού (τζάμια, κεραμική κουζίνα, μπάνιο, πάτωμα, για να μαζέψω νερά, κλπ) και έχουν ωραία χρώματα (άσχετο), οπότε αφενός δεν χρειαζόμαστε πλέον ειδικά πανάκια για κάθε δουλειά και αφετέρου μπορούμε να τα ταξινομήσουμε χρωματικά (κόκκινα κουζίνα, μπλε για τζάμια, κλπ).


Και φυσικά επειδή δε μπορεί να περάσει βδομάδα χωρίς να πάθω κάτι, έχω να πω ότι σήμερα τρυπήθηκα με ένα πηρούνι.
Σας συνιστώ να προσέχετε όταν τακτοποιείτε τα άπλυτα στο πλυντήριο πιάτων και να κινείστε ήρεμα :Ρ

Γυρίιιισατεεεεεε???

Εγώ ναι. Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά σε όλους. Ελπίζω να περάσατε όμορφα. Εγώ ακόμα δεν έχω αποφασίσει πώς πέρασα (αλλά άμα με ρωτάνε λέω καλά για να μην επεκτείνομαι :Ρ)

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Ξεκίνησα από την άκρη του λεκανοπεδίου Μ. Πέμπτη πρωί πρωί, σέρνοντας τη βαλίτσα. Ηρωϊκή βαλίτσα. Την είχα πάρει ένα 20€ μιας και ήταν η τελευταία της παρέας έναν Γενάρη του .... πρωτοετής τότε στη σχολή και αφού είχα ξεπαστρέψει 2-3 σακ βουαγιάζ (δε νομίζω να μην έχετε ακουστά τη συνήθεια των πρωτοετών -μερικές φορές επιβιώνει και σε μεγαλύτερα έτη- να κουβαλάνε στις διακοπές όλα τα βιβλία όλων των μαθημάτων γιατί -και καλά- θα είναι επιμελής και θα διαβάσει όοολα αυτά τα βιβλία). Μέχρι και σήμερα (φτου φτου) με υπηρετεί πιστά ενώ χωράει αξιοσημείωτα μεγάλο όγκο αντικειμένων παρά το μικρό της μέγεθος.
Σκάλα ανέβηκα, σκάλα κατέβηκα κλπ κλπ γιατί ως γνωστόν όλα τα κουλά εμπόδια σου έρχονται όταν κουβαλάς πράγματα και έφτασα τελικά στη δουλειά κρατώντας βαλίτσα, τσάντα καφέ και κουλούρι υπό τα γεμάτα βλέμματα οίκτο των περαστικών :Ρ
Η μέρα κύλισε βασανιστικά αργά μέχρι που έφτασε η στιγμή να φύγω από το γραφείο. Μάζεψα βαλίτσα και λοιπά τζάτζαλα, βρήκα έναν μυστήριο ταξιτζή και έφτασα στα κτελ, όπου αστυνομικοί σε πανικό προσπαθούσαν να συντονίσουν τα αυτοκίνητα καταλήγοντας να χοροπηδάνε σαν να έχουν πάθει νευρική κρίση (ή είχαν πάθει , δεν παίρνω και όρκο).
Πιάνω την ακρούλα μου μιας και ήθελε κανα τριάρι τέταρτα το λεωφορείο να φύγει, οπότε και πέρασαν όλα τα νότος γκάλερις μπροστά μου: γυαλιά, αρώματα, μπιχλιμπίδια, ρολόγια και δε συμμαζεύεται. Να μη σχολιάσω δε τον κόσμο που περιφερόταν με τυρόπιτες και άλλα μυρωδάτα σφολιατοειδή και μη. Αν στην κούραση και την πείνα προσθέσουμε και το ότι ΔΕΝ ήθελα να πάω εκεί που πήγαινα, έχουμε μια πρώτη εικόνα.

Αλλά όοοοχι! φυσικά και θα υπήρχε και συνέχεια. Διότι, ο οδηγός μας δεν ήταν μόνο ραλίστας, ήταν και μέσα στο νταλκά και άκουγε ντέρτι εφ εμ στη διαπασών. Άρα, στα παραπάνω συναισθήματα προσθέτουμε και την απόγνωση.

Από εκεί και πέρα είχε λίγο φαί (πρωτότυπο!), πολύ ύπνο, δυο μίνι εκδρομές, αρκετό χάζεμα, ανάκριση από αγνώστου ταυτότητας γιαγιά του χωριού, μερικούς καφέδες, μεγάλη προσπάθεια να καταπνίξω τη γκρίνια που μου έβγαινε και πολλή ταλαιπωρία στο γυρισμό.

Αγαπημένο μου κρεβάτι, here I come!

Πάντως, δεν έπαψα στιγμή να πιστεύω πως αν ήσουν εκεί κι εσύ, όλα θα ήταν και πιο όμορφα και πιο εύκολα...

Μπλα μπλα

είχα σκοπό να γράψω κάτι σοβαρό, αλλά τελευταία στιγμή τη γλυτώσατε. Βέβαια, θα υποστείτε το παραλήρημά μου, οπότε δεν ξέρω τί είναι καλύτερο!

Έχω νεύρα. Πολλά νεύρα. Κυρίως με τον εαυτό μου. Ίσως και χωρίς λόγο, δεν ξέρω.
Επίσης, έμαθα και κάτι νέο. Έχω αλλεργία. Η οποία στα συμπτώματα μοιάζει με ίωση, κάτι που εξηγεί τον πονόλαιμο και την ενόχληση στο αυτί, δεν εξηγεί όμως το γιατί σέρνομαι όοοολη μέρα.
Επειδή φοβόμουν ότι θα μείνω τέζα στις διακοπές (διακοπές... πφφφφφ.... 4 μέρες.. και μου το έλεγε η μάνα μου να γίνω δασκάλα, δεν την άκουγα, καλά να πάθω!) είπα να επισκεφτώ τον ωριλά (που θα με κάνει χρυσό χορηγό, τη βλέπω τη δουλειά) και εκεί που με εξετάζει και περιμένω να ακούσω κάτι καθησυχαστικό, τον ακούω να αναφωνεί:
- πώ πώ μια αλλεργίαααααααααααααααααααα!!!
δηλαδή?? ένας τόνος? ένα χιλιόμετρο? οεο???? κρατήθηκα να μη βάλω τα γέλια...
έχουμε και αλλεργία τώρα στα γεράματα. Για να δούμε τί άλλο μας περιμένει :Ρ

Πόσο μου λείπουν οι Μεγάλες Εβδομάδες των παιδικών μου χρόνων....

τοκ τοκ!

Έχουμε και λέμε: από σήμερα ουσιαστικά κυκλοφορώ και πάλι στις λεωφόρους του

Κυβερνοχώρου! Το πόσο χάρηκα όταν είδα το sms που με ενημέρωνε ότι
ενεργοποιήθηκε το ίντερνετ (μούφα τελικά το ρούτερ βέβαια, είχα και τα τεχνικά θεματάκια)... Δε λέω, καλή η απεξάρτηση, αλλά άρχισε να μου
λείπει. Και στη δουλειά, τίποτα. Όλα μπλοκαρισμένα! Ούτε ένα τόσο δα μέιλ
δε μπορούμε να δούμε!!!! Πάντως, αποφάσισα να μην ψάξω για νετ καφέ και να
αντέξω μέχρι να ενεργοποιηθεί η σύνδεση. Είχα δει έναν γείτονα (?) να στέκεται μερόνυχτα κάτω από το παλιό μου σπίτι (σκουφί, γάντια, σκαμπώ, λάπτοπ και wow) και δεν ήθελα να καταντήσω έτσι!
Και για του λόγου το αληθές:

Οι μέρες αυτές πέρασαν γρήγορα και παράξενα. Η μετάβαση ήρθε τελείως
φυσιολογικά, με πολλή κούραση μιας και προστέθηκε στην καθημερινότητά μου
μια ώρα σχεδόν παραπάνω στους δρόμους για μετακίνηση. Πλας ότι είμαι με μια σκούπα στο χέρι διότι οι μαύρες τρίχες των μαλλιών μου γράφουν εξαιρετικά στο λευκό πάτωμα...
Πολύ ραδιόφωνο ελλείψει του ίντερνετ (μα ούτε ένα ξεκλείδωτο δίκτυο δεν
υπάρχει πια;;;) πάνω από 14 ώρες ορθοστασία τα σαββατοκύριακα γιατί τα
πράγματα πρέπει να βρουν τη θέση τους και ατέλειωτες ώρες φασίνας.
Καθώς είμαι και η θηλυκή εκδοχή του χουζούρη, τα πρωινά πάω στη δουλειά σα
ζόμπι (ελπίζω πως δε θα συνεχιστεί αυτό) και προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς
μου.

Πολλές μούντζες. Πάρα πολλές! Νεύρα και άγχος, τρεξίματα χωρίς πάντα να
έχουν αποτέλεσμα και μέσα σε 4 μέρες δυο θεαματικότατες τούμπες, πάντα με
στυλ, η μια σε πολύ καλό σημείο (αμεεεε). Εγώ από αυτό κέρδισα 2 μελανιές
και ο κόσμος γύρω μου άφθονο γέλιο. Επίσης, το ψυγείο μου κάνει κάτι
θορύβους (κρότους και γουργουρητά σύμφωνα με τον κατασκευαστή, εγώ πιστεύω
πως θα φυτρώσει έλικες και θα φύγει πετώντας) κυρίως τις ώρες που έχω να
διαβάσω ή πάω για ύπνο) ενώ τα ηλεκτρικά είδη μπλοκάρουν ταυτόχρονα. Το πλυντήριο πιάτων θεώρησαν φυσιολογικό να το συνδέσουν χωρίς να το βάλουν στη μπρίζα (βάζοντας τα νεύρα μου εκεί) οπότε το απεντοιχίσαμε και φτου κι απ' την αρχή. Τσαντίλα ο ξυλουργοοοοςςςςς :Ρ.
Τουλάχιστο κατάφερα να συνδέσω το στερεοφωνικό στα σωστά βύσματα χωρίς να
το κάψω γιατί δεν είμαστε για έξοδα.
Και μιας και είπα έξοδα... έχω βρεθεί να πληρώνω λογαριασμούς και για τα
δυο σπίτια (παλιό και νέο) χαχαχα! Ευτυχώς η πρώην γειτόνισσα με ειδοποιεί
όταν μου έρχεται κάτι στην παλιά διεύθυνση. Αναμένω ομαλοποίηση, αλλά μέχρι
τότε οι έξοδοι κομμένοι!

Η νέα καθημερινότητα δεν είναι δύσκολη. Εγώ την κάνω ζόρικη μιας και αποφάσισα (ναι
πάλι, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα πιάσει!!!) να επωφεληθώ από την αλλαγή
αυτή και να αλλάξω παλιές συνήθειες. Προσπαθώ δηλαδή να διαψεύσω την
παροιμία πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι χαχαχα!

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω για την υπομονή, την αντοχή και την ανοχή
σας τους τελευταίους δυο τρεις μήνες που είχα ψιλοπαρατήσει το μπλογκ λόγω
κυρίως τεχνικών και άλλων δυσκολιών (μα να στέλνει τα σχόλια στα τζανκ???ευκαιρία για αλλαγή λοιπόν, ξέρει κανείς πώς βάζουμε τη λίστα με τα μπλογκς τα οποία εμφανίζονται με σειρά χρόνου ανάρτησης; διότι είμαι ολίγον άσχετη, μια ψιλολίστα είχα κάνει στην αρχή αλλά πλέον χρήζει επικαιροποίησης!! ).
Γιʼ αυτό λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες - αν έχει απομείνει κανένας σας να
περιφέρεται εδώ-, σας απονέμω το βραβείο με τίτλο ʽʽ κι όμως είμαι ακόμα
εδώ και ανέχομαι αυτή την τρελλή κι αλοπαρμένηʽʽ με μπόνους τρακ μια φωτό από τη νέα εγκατάσταση (έχουμε αδυναμία στα ηλιοβασιλέματα, τί να κάνουμε... χάλια λήψη αλλά πιάνετε το θέμα χαχα!)



Μουσική δεν έχει, ακούω το πλυντήριο πιάτων για να μπορέσω να του τραγουδήσω την πρόπλυση και την κύρια πλύση σα δώρο στα γενέθλιά του.
Φαί επίσης δεν έχει, αλλά όποιος έχει όρεξη για νηστίσιμη δημιουργία μπορεί να δοκιμάσει το ακόλουθο:
http://ssunnefoula.blogspot.com/2010/02/blog-post_16.html

Και τώρα τρέχω να διαβάσω τα αδιάβαστα μηνών (δις γουίλ τέικ σαμ τάιμ- αν κρασάρει ο google reader
ξέρετε ποιά θα φταίει), να απαντήσω τα αναπάντητα (πανταχόθεν :Ρ) και να ανοίξω το μέιλ μου με τα 897 εισερχόμενα (εκ των οποίων τα 895 θα είναι σπαμ χαχαχαχα)

Σας φιλώ!

Καληνύχτα λοιπόν...

Τελευταίο βράδυ εδώ στοπ. Χωρίς ίντερνετ για μια βδομάδα, θα χαθώ, στοπ. με περιμένει το χάος και ξύπνημα πιο νωρίς το πρωί, στοπ. Γείτονες μόνο που δεν έβαλαν τα κλάμματα όταν είπα ότι φεύγω στοπ. Μάζεψα και έδωσα τηλέφωνα για να μη χαθούμε στοπ. Μου φαίνεται σαν ψέμματα στοπ. Μαζεύω συνέχεια και πάλι μένουν στοπ. Πάρτυ υπέροχο πάντως στοπ.


ώρα για ύπνο, εγερτήριο 7 παρά στοπ.

Καληνύχτα λοιπόν... Από αύριο στο ίδιο κρεβάτι, σε άλλο σπίτι.

Στοπ.

Ax! το σπιτάκι μου....

Προσοχή! Ακολουθεί σεντόνι

Μετά από 8 χρόνια και 4 μήνες ήρθε η ώρα να μετακομίσω κι εγώ... Οκ, είναι για καλύτερα, δε λέω, αλλά μέσα στη γενική χαρά έχω μια θλίψη.

Είναι σαν τις τελευταίες μέρες να μένω συνέχεια μέσα για να το απολαύσω όσο περισσότερο μπορώ. Έλεγα πως θα το φωτογραφίσω πριν πάρω τα πράγματα, ιδέα- αποτέλεσμα του ρομαντισμού μου και της επιθυμίας μου να θυμάμαι. Γιατί, είμαι σταθερός άνθρωπος. Αποφασίζω τι θέλω και πάει και τελείωσε.

Θυμάμαι, όταν πέρασα Αθήνα, τον πρώτο μήνα τον έβγαλα σε ένα συγγενικό σπίτι και κοιμόμουν στον χτιστό καναπέ εκεί (έκανα μέση :Ρ). Όλα μου τα υπάρχοντα τότε ήταν ένα κόκκινο σακ βουαγιάζ (με ρούχα που πλέον δε μου χωράνε :Ρ) και το ραδιόφωνό μου.

Δυο σπίτια είδαμε όλα κι όλα, και καταλήξαμε σε αυτό. Δε θέλαμε μεσίτες και είχαμε ακούσει τα τέρατα για τα σπίτια, οπότε αυτό, όπως και η σπιτονοικοκυρά μας κέρδισαν γρήγορα.

Το πρώτο βράδυ έμεινα μόνη μου, πράγμα που εντυπωσίασε και παραξένεψε τους δικούς μου. Ακόμα θυμάμαι που είχα στήσει το ράντζο. Ήμουν μια και είχα δυάρι, το οποίο ήταν τόσο άδειο χωρίς έπιπλα- έκανε αντίλαλο. Και σιγά σιγά, επιστράτευσα όλες τις καλλιτεχνικές μου δυνάμεις και αυτοσχεδίασα: Το πρώτο μου τραπεζάκι που κράτησα πολύ καιρό? ένα χαρτόκουτο τυλιγμένο με καφέ χαρτόνι και γκοφρέ (ήταν πιο ωραίο απ' ότι ακούγεται:Ρ).

Σιγά σιγά ήρθε γραφείο, κρεβάτι, δανεικές πολυθρόνες... και το σπιτάκι έπαιρνε σχήμα και χρώμα. Κουβάλησα και το τραπέζι στην κουζίνα (μόνο σε σανίδες θα το βγάλουν από εκεί, ουτε κι εγώ ξέρω πως το πέρασα από εκείνη τη γωνία...) και άνοιξαν απεριόριστες δυνατότητες διακόσμησης! Ήμουν σαν τον Μικρό Πρίγκηπα. Ανακάλυπτα τον πλανήτη μου και έψαχνα το τριαντάφυλλο, την αλεπού και το προβατάκι μου...

Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που ξύπναγα όταν η δίπλα ξεκλείδωνε την πόρτα της (τόσο δυνατά, ακόμα ξυπνάω...)και εξερευνούσα τους θορύβους της γειτονιάς. Ο γελαστός φαρμακοποιός και η γειτόνισσα -ψιλικατζού πάντα εκεί, κι εγώ μέσα κι έξω.

Τα πρώτα πιάτα, τα πρώτα ποτήρια, οι πρώτες κατσαρόλες. Το νοικοκυριό μου. Τόσο φθηνό και τόσο πολύτιμο ταυτόχρονα. Τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα με τις φίλες μου που δεν ήταν εδώ και με τους νέους φίλους και φίλες αργότερα.

Τα πάρτυ, τις μαζώξεις, τα σκιρτήματα. Τότε που ο Ν. πήγε να με στριμώξει για να με φιλήσει (ενώ εγώ κόντευα να καβαλήσω τον πάγκο της κουζίνας) κι εγώ αν παρέβλεπε το άγριο βλέμμα και πλησίαζε που ήμουν έτοιμη να του ΄φέρω το μπρίκι στο κεφάλι.
Οι νύχτες που γύρναγα και έβαζα μελωδία, γιατί ήξερα πως και ο Σείριος άκουγε και μας έφερνε κοντά όλο αυτό, παρά την απόσταση.
Οι φορές που τραγουδάγαμε με κιθάρες ως το πρωί και όχι μόνο δε μας φέρνανε την αστυνομία αλλά οι γείτονες μας έλεγαν και μπράβο! όταν δε έκανα πάρτυ, μου δάνειζαν και εξτρα καθίσματα!
Το διάβασμα ως αργά και σε οποιοδήποτε μέρος... εδώ έμαθα να διαβάζω στο κρεβάτι (ενώ πριν με την καμία) και με μουσική. Αργά τη νύχτα ή ακόμα και ξημερώματα.
Κάποια πρωινά που μη έχοντας κοιμηθεί καθόλου έβλεπα τον ήλιο να ξεπροβάλλει...
Τη θάλασσα που απροσδόκητα αντίκρυζα κάποιες φορές από το μπαλκόνι και το ηλιοβασίλεμα που έσκαγε στο κενό που άφηναν οι πολυκατοικίες...
Τις χαρές μου, τις απογοητεύσεις, τα γέλια και τα κλάμματα, τα όνειρα και τους εφιάλτες της φοιτητικής μου ζωής, τους καυγάδες και τις συμφιλιώσεις...
Τις πρώτες αγκαλιές και επιθυμίες.
Το θυροτηλέφωνο που έχει πρόβλημα και δεν ακούνε κάτω (με αποτέλεσμα πάμπολλα ευτράπελα), το αργό ασανσέρ (αν είσαι κλειστοφοβικός τρέμε...)
Τις απογοητεύσεις των φίλων μου, πόσα χαρτομάντηλα σε αυτόν τον καναπέ πια... και μετά μπιρίμπα μέχρι τελικής πτώσεως!
Τα ευτράπελα, τις ατάκες, τα ζευγαρώματα, τα μαγειρέματα (κυριολεκτικά), τους φίλους που φιλοξένησα.
Έχω τόσα κι άλλα τόσα να θυμάμαι...


Τα είχε τα χρονάκια του βέβαια το σπιτάκι και έβγαζε ένα κάρο κουσούρια. Έχω μείνει χωρίς ρεύμα, έχω πλημμυρίσει και έχω πάθει ένα κάρο άλλες περιπέτειες που ίσως και να έχω αναφέρει κατά καιρούς.

Τώρα, που τα μικροπράγματα έχουν φύγει και έχουν μείνει μόνο τα έπιπλα και αυτά άδεια, μου φαίνεται παράξενο. Όπως παράξενο μου φαίνεται ότι σε δέκα μέρες θα είναι σαν να μην έζησα ποτέ εδώ (εκτός αν δε μπορέσουν να σβήσουν εκείνη τη χαρακιά στο πάτωμα :ΡΡΡ).

Αποφάσισα λοιπόν να το αποχαιρετίσω όπως του πρέπει: μαζί με όλους τους φίλους μου :)

Ανακεφαλαίωση

Καλό μήνα είπαμε??? δεν είπαμε! Καλό μήνα λοιπόν, έστω και καθυστερημένα.
Από την τελευταία φορά που μπήκα εδώ να γράψω συνέβησαν πολλά ως επί το πλείστον ευχάριστα. Και εξηγούμαι:

1. Πατρινό Καρναβάλι


Είχα να πάω πάνω από τρια χρόνια. Και ενώ το κόνσεπτ μουσική που σου τρυπάει τα αυτιά-πιτσιρίκια να πίνουν και να τσιρίζουν-γκρουπ χωρίς καμια πρωτοτυπία-τα κάνω όλα και συμφέρω και λοιπά φαινόμενα δε με συγκινούν, αντίθετα απολαμβάνω τα λοιπά, ήτοι:
-το τελευταίο τριήμερο σχεδόν όλοι κυκλοφορούν με κάποιο καρναβαλικό "αξεσουάρ". Είναι από τις λίγες φορές που κάποιος σοβαρός στο δρόμο φαίνεται αστείος.
- αν κάποιος σου πετάξει σερπαντίνες ή κονφετί στο δρόμο, η συνήθης αντίδραση είναι χαμόγελο και "και του χρόνου"! (επίσης δεν κινδυνεύεις να φας ξύλο όπως στην Πλάκα)
- τα άρματα με ενθουσιάζουν κάθε φορά (ψιτ!εσυ! θέλω τις φωτογραφίες!)
- μπορεί να συναντήσεις τον καθηγητή σου ντυμένο ζέβρα (ή ό,τι άλλο :Ρ) ή ακόμα και πάνω στο χορό να γνωρίσεις τον άντρα της ζωής σου (κάπως έτσι βρέθηκε παντρεμένη μια κολλητή μου) ή να κουτουλήσεις τον χωριανό σου από την κάτω ραχούλα χαχα
- γίνονται ένα κάρο χοροί όπου τα παληκάρια (70+ ηλικίας) κάνουν παρατήρηση στην ορχήστρα γιατί δεν παίζει κανέναν κολλητό χορό να χορέψουν τη ντάμα τους, κατά προτίμηση τανγκό (!!!!)
- στους ως άνω χορούς επίσης έχουμε την ευκαιρία να χορέψουμε όλους τους σύγχρονους χορους: σεικ, μπλουζ, γιάνγκα κλπ :ΡΡΡ
- τρως τον άμπακο αλλά με τόσο χορό τελικά δεν παχαίνεις :ΡΡ
- σοκολάτεςςςςςς.... πολλές σοκολάτες... φέτος πέταξαν ενάμισι τόνο (http://www.simerini.gr/?section=32&category=2198&newsid35=10727&newspage35=4) και φυσικά έπιασα κι εγώ χεχε... μου αρέσει να πιάνω αλλά μετά συνήθως τις μοιράζω. Πόσο να φάμε πια???

Τελικά, βγήκα 4 βράδια σερί. Ρεκόρ για μια σπιτόγατα σαν εμένα. μάλλον το είχα ανάγκη όμως... :)

2. τρεχάλα στη δουλειά
Πάνω κάτω, πέρα δώθε.... αυτό δεν αλλάζει, αλλά λέμε πάλι καλά που έχουμε και από αυτό :Ρ
Αν εξαιρέσουμε κάτι κουλές περιπτώσεις που με παιδεύουν, όλα καλά!

3.

εδώ και λίγο καιρό αλλού έχω τα πράγματα και αλλού τα έπιπλα. σύντομα θα αγκαλιαστούν και πάλι αγαπημένα :Ρ
το μόνο αρνητικό είναι ότι θα χάνω 10 λεπτά ύπνου χαχαχα

4. αψού! - Γείτσες!!!
Και ναι, ξαναψώνισα ίωση! βέβαια το βήχα τον έχω εδώ και ένα μήνα. Το αποτέλεσμα ήταν να παρατείνει τη διαμονή της η μητέρα μου εδώ και να με κυνηγάει με το αερόθερμο από πίσω (διότι ο γιατρός είπε ότι πρέπει να είμαι σε ζεστό περιβάλλον), συνοδεύοντας το κυνήγι από φράσεις όπως -ντύσου ζεστά- βάλε πιο χοντρές κάλτσες- πιες πορτοκαλάδα- μη βάζεις πιπέρι κλπ κλπ...
Βαρέθηκα το μέσααααααα!!! δε μπορούσα να αρρωστήσω όταν χιόνιζε? τουλάχιστο θα το απολάμβανα....

Καλησπέρα!!!!

Αυτές τις μέρες τρέχω και δε φτάνω... Σας διαβάζω αλλά σπάνια απαντώ ένεκα έλλειψης χρόνου. Πιστεύω ότι σε καμιά βδομάδα θα επανέλθω στους κανονικούς μου ρυθμούς.

Χορεύουμε τώρα!!!

Αφιερωμένο στην Coula

Πριν από κάποιες μέρες είχα υποσχεθεί στη φίλτατη Coula να της γράψω μια ιστορία για το τσιγάρο. Δυστυχώς το κρύωμα είχε άλλα σχέδια για μένα και έτσι την έβγαλα κρεβατωμένη αγκαλιά με το πάπλωμα. Όμως, έστω και αργά θα ήθελα να τηρήσω την υπόσχεσή μου και να μοιραστώ μαζί της και μαζί σας μια ιστορία πραγματική, που μου έκανε εντύπωση.

Ήταν που λέτε μια φορά ένας κύριος, με μεγάλη αδυναμία στα βιβλία, το κάπνισμα και τα θηλυκά. Παντρεμένος αλλά χωρίς παιδιά, περνούσε πολύ καιρό στις βιβλιοθήκες του κόσμου, πάντα όμως επέστρεφε σπίτι του. Εκεί, εκτός από τη γυναίκα του, τον περίμενε και ένα άλλο θηλυκό που του έτρεφε μεγάλη αδυναμία. Ή μάλλον, τα αισθήματα ήταν αμοιβαία: η γάτα του. Πανέμορφη, με γυαλιστερό τρίχωμα και άψογη διαίσθηση, συναγωνιζόταν επάξια την αγάπη του για τα βιβλία. Και όταν ερχόταν η ώρα να καθίσει στην πολυθρόνα για να ξεκουραστεί, η γάτα τον πλησίαζε με χάρη, σκαρφάλωνε πάνω του και ήταν σαν να τον αγκαλιάζει. περνούσε το ένα ποδαράκι της στη δεξιά μεριά του σβέρκου και το άλλο με το κεφάλι παρέα το ακούμπαγε στο στέρνο του.
Μόλις όμως αντιλαμβανόταν ότι πήγαινε να καπνίσει, ή μύριζε καπνό, η γάτα εξαφανιζόταν. Για να μη χάσει λοιπόν την παρέα της, έκοψε το κάπνισμα. Μαχαίρι. Τόσο απλά!

Σκεφτείτε... ούτε ο κίνδυνος της υγείας, ουτε η γκρίνια της γυναίκας του.... αλλά για την αγκαλιά μιας γάτας!

just thoughts once again

Η μέρα φαινόταν συνηθισμένη, σαν όλες τις άλλες. Τί εννοώ? Τρέξιμο και δουλειά το πρωί, κάποια δουλειά/υποχρέωση/βόλτα το απόγευμα, πίσω στο σπίτι κομμάτια, ξάπλα νωρίς αγκαλιά με το λογοτεχνικό.
Από τότε που παρέδωσα την εργασία σταμάτησα να βαριαστενάζω :Ρ, αν και ομολογώ πως με πιάνω ώρες ώρες να μου λείπει η ενασχόλησή μου με την ιστορία. Γι' αυτό υπάρχουν βέβαια και τα διδακτορικά (οκ, μη βαράτε...).
Περιμένοντας να παρουσιάσω, διαπίστωσα μια χαλαρότητα. Έβαλα λοιπόν την εργασία στο πίσω μέρος του μυαλού μου και άρχισα να περνάω αλλιώς τις μέρες μου, πιο χαλαρά. Ακόμα και το ότι γύριζα σπίτι κουρασμένη μετά τη δουλειά αλλά έκλεινα τις υποχρεώσεις έξω από την πόρτα μου, μου φαινόταν υπέροχο.
Ξανάρχισα να χαζευω στον υπολογιστή (μάλλον κακό :Ρ), να βγαίνω βόλτες (τέλειο), να βλέπω κόσμο, να βρίσκομαι αγκαλιά με ένα λογοτεχνικό, που ομολογουμένως μου είχε λείψει.
Και έτσι, περνούσαν οι μέρες μέσα στην αναμονή και στη -διανοητική- χαλαρότητα.

Μέχρι που σήμερα έμαθα ότι παρουσιάζω εντός εβδομάδας, από ανεπίσημη πηγή. Γιεπ, το κινητό μου θα είναι φορτισμένο και σε ετοιμότητα!
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση:
σήμερα, όπως προείπα, ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Τρέξιμο, δουλειά, κλπ.
ΟΜΩΣ....
Πήγα στο παζάρι του βιβλίου!!! (το οποιο το τιμώ και μάλιστα δεόντως κάθε χρόνο!)
Διότι δε μου φτάνει ο τόμος της φρουτοπίας που αγόρασα από το βιλιοπωλέιο (όχι, δεν είναι για δώρο, ούτε για τη βαφτιστήρα μου, υπάρχει πρόβλημα????), είπα να πάω και στο παζάρι.
Δυστυχώς δεν είχα χρήματα μαζί μου, οπότε αρκέστηκα σε 3 βιβλία για τα οποία έδωσα το εξωφρενικό ποσό των 13 € και στάμπαρα άλλα 354 που θα επιστρέψω να τα πάρω κατά προτίμηση με αρσενική συνοδεία για να τα κουβαλήσει.
Μετά, βρεγμένη (γιατί, για να ξέρετε, κάθε φορά που ΒΓΑΖΩ την ομπρέλλα μου από την τσάντα μετά από ώριμη σκέψη, τότε βρέχει) αλλά ευτυχισμένη γύρισα πίσω.

Κλείσιμο παρένθεσης.

Μαθαίνω λοιπόν για την εργασία, και ξαφνικά όλη μου η διάθεση αλλάζει.
Στο μεταξύ, κανονίζω τα της φιλοξενίας μιας πολύ πολύ πολύ πολύ (ελπίζω να έβαλα αρκετά πολύ γιατί θα το διαβάσει και άμα δεν είναι αρκετά ποιος την ακούει...)καλής μου φίλης. Η απόφαση έχει παρθεί από καιρό τώρα: διαβάζω, αλλά ως ένα σημείο. Δε θα τρέχω να προλάβω τη ζωή. Είναι σειρά της ζωής να λαχανιάσει τρέχοντας να με προλάβει!

ΚΑΙ θα ψωνίσω βιβλία (κλπ) ΚΑΙ έφερα σε πέρας μια υπόθεση και αναμένω χρήματα (μμ περισσότερα βιβλία) ΚΑΙ θα βγω βόλτα ΚΑΙ θα σκίσω στην εξέταση (ΚΑΙ πολλά άλλα, που δεν είναι του παρόντος!)

Σας φιλώ!

ΥΓ1:το ότι επέλεξα να ψάξω για μουσική στο youtube είναι επίσης ένδειξη καλής διάθεσης. σήμερα ακούμε magnetic fields. Βάλτε! τι??? θέλετε λινκ??? αααα μην τα θέλετε κι όλα έτοιμα!!!!
ΥΓ2:μόνο εγώ δυσκολεύομαι να ξυπνήσω τα πρωϊνα?
ΥΓ3:έχω μια υπερένταση τρελή. Χορεύω μόνη μου λέμε!
ΥΓ4:μη δοκιμάσετε νες και στη συνέχεια κρασί χωρίς να φάτε τίποτα. Τραγικά αποτελέσματα. (ευτυχώς δεν ήταν δική μου διαπίστωση)
ΥΓ5:Είναι σπάσιμο όταν εξαντλούνται τα βιβλία που ψάχνεις (άσχετο)
ΥΓ6:Ομορφούλη ανέβα επάνω πριν να είναι αργά!
ΥΓ7:Coula θα σου γράψω ιστορία!

Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος

Να 'μαι κι εγώ εδώ κι ας άργησα! Η αλήθεια είναι πως τελευταία έκανα ένα μεγαααααλο διάλειμμα από τη blogoγειτονιά, μιας και έτρεχα και δεν έφτανα. Στο γραφείο ήμασταν ανάμεσα σε κούτες λόγω μετακόμισης αγκαλιά με σκονισμένους φακέλους, ταινίες, χαρτοκόπτες και έπιπλα.
Το σπίτι δε με έβλεπε και πολύ αφού σχεδόν κάθε μέρα μετά τη δουλειά είχα υποχρεώσεις, ενώ ο Ιανουάριος αν και μπήκε καλά είναι μήνας πληρωμών και μου έχει κακοφανεί. Διότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν τα πληρώνουμε κάθε μήνα αλλά τον Ιανουάριο. Προσθέτουμε λογιστή, φπα, ενοίκιο και λογαριασμούς που έρχονται όοολα μαζί κλασσικά και μας πιάνει εγκεφαλικό :Ρ
Ξεφεύγω όμως από το θέμα!


Καλή χρονιά! Χρόνια πολλά με υγεία και ό,τι άλλο επιθυμεί ο καθένας μας. Και δύναμη, να πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας.

Πολλά είναι αυτά που σκεφτόμουν και ήθελα να γράψω, αλλά πάλι ας μην πιάσω την πάρλα.

Καλή εβδομάδα να έχουμε!