Γυρίιιισατεεεεεε???

Εγώ ναι. Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά σε όλους. Ελπίζω να περάσατε όμορφα. Εγώ ακόμα δεν έχω αποφασίσει πώς πέρασα (αλλά άμα με ρωτάνε λέω καλά για να μην επεκτείνομαι :Ρ)

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Ξεκίνησα από την άκρη του λεκανοπεδίου Μ. Πέμπτη πρωί πρωί, σέρνοντας τη βαλίτσα. Ηρωϊκή βαλίτσα. Την είχα πάρει ένα 20€ μιας και ήταν η τελευταία της παρέας έναν Γενάρη του .... πρωτοετής τότε στη σχολή και αφού είχα ξεπαστρέψει 2-3 σακ βουαγιάζ (δε νομίζω να μην έχετε ακουστά τη συνήθεια των πρωτοετών -μερικές φορές επιβιώνει και σε μεγαλύτερα έτη- να κουβαλάνε στις διακοπές όλα τα βιβλία όλων των μαθημάτων γιατί -και καλά- θα είναι επιμελής και θα διαβάσει όοολα αυτά τα βιβλία). Μέχρι και σήμερα (φτου φτου) με υπηρετεί πιστά ενώ χωράει αξιοσημείωτα μεγάλο όγκο αντικειμένων παρά το μικρό της μέγεθος.
Σκάλα ανέβηκα, σκάλα κατέβηκα κλπ κλπ γιατί ως γνωστόν όλα τα κουλά εμπόδια σου έρχονται όταν κουβαλάς πράγματα και έφτασα τελικά στη δουλειά κρατώντας βαλίτσα, τσάντα καφέ και κουλούρι υπό τα γεμάτα βλέμματα οίκτο των περαστικών :Ρ
Η μέρα κύλισε βασανιστικά αργά μέχρι που έφτασε η στιγμή να φύγω από το γραφείο. Μάζεψα βαλίτσα και λοιπά τζάτζαλα, βρήκα έναν μυστήριο ταξιτζή και έφτασα στα κτελ, όπου αστυνομικοί σε πανικό προσπαθούσαν να συντονίσουν τα αυτοκίνητα καταλήγοντας να χοροπηδάνε σαν να έχουν πάθει νευρική κρίση (ή είχαν πάθει , δεν παίρνω και όρκο).
Πιάνω την ακρούλα μου μιας και ήθελε κανα τριάρι τέταρτα το λεωφορείο να φύγει, οπότε και πέρασαν όλα τα νότος γκάλερις μπροστά μου: γυαλιά, αρώματα, μπιχλιμπίδια, ρολόγια και δε συμμαζεύεται. Να μη σχολιάσω δε τον κόσμο που περιφερόταν με τυρόπιτες και άλλα μυρωδάτα σφολιατοειδή και μη. Αν στην κούραση και την πείνα προσθέσουμε και το ότι ΔΕΝ ήθελα να πάω εκεί που πήγαινα, έχουμε μια πρώτη εικόνα.

Αλλά όοοοχι! φυσικά και θα υπήρχε και συνέχεια. Διότι, ο οδηγός μας δεν ήταν μόνο ραλίστας, ήταν και μέσα στο νταλκά και άκουγε ντέρτι εφ εμ στη διαπασών. Άρα, στα παραπάνω συναισθήματα προσθέτουμε και την απόγνωση.

Από εκεί και πέρα είχε λίγο φαί (πρωτότυπο!), πολύ ύπνο, δυο μίνι εκδρομές, αρκετό χάζεμα, ανάκριση από αγνώστου ταυτότητας γιαγιά του χωριού, μερικούς καφέδες, μεγάλη προσπάθεια να καταπνίξω τη γκρίνια που μου έβγαινε και πολλή ταλαιπωρία στο γυρισμό.

Αγαπημένο μου κρεβάτι, here I come!

Πάντως, δεν έπαψα στιγμή να πιστεύω πως αν ήσουν εκεί κι εσύ, όλα θα ήταν και πιο όμορφα και πιο εύκολα...