Παλιές συνήθειες...

Ειναι πάνω από μήνας που το έχω στο σπίτι μου. Στέκεται εκεί, χωρίς παράπονα που έχει να χορδιστεί κάτι χρόνια, που κάπου κάπου το χτυπάει ο ήλιος αν και δεν πρέπει, που είναι παρατημένο και έχει ξεπέσει σε έπιπλο.

Σήμερα, αν και κουρασμένη, ένιωθα να με τραβάει. Έκλεισα τις πόρτες για να μην ακούγομαι, το χαμήλωσα με το πεντάλ (αν και δεν είναι τόσο ευχάριστος ο ήχος), πέταξα γρήγορα γρήγορα την τσόχα και άρχισα να ψάχνω με μανία τις παρτιτούρες.

Δίστασα, μα μόλις άκουσα το γνώριμο τρίξιμο του σκαμπώ και ακούμπησα το χέρι μου στα πλήκτρα, όλοι οι άλλοι θόρυβοι έπαψαν να υπάρχουν για μένα.

Τι κι αν δεν παίζω άψογα, ή δεν παίζω πλέον κλασσικά κομμάτια που κάνουν παρέα το ένα στο άλλο σε κάτι ξεχασμένα χαρτόκουτα?

Το ευχαριστήθηκα. Ξεχάστηκα. Το απόλαυσα.
Και σίγουρα θα το κανακάνω! :)