Ax! το σπιτάκι μου....

Προσοχή! Ακολουθεί σεντόνι

Μετά από 8 χρόνια και 4 μήνες ήρθε η ώρα να μετακομίσω κι εγώ... Οκ, είναι για καλύτερα, δε λέω, αλλά μέσα στη γενική χαρά έχω μια θλίψη.

Είναι σαν τις τελευταίες μέρες να μένω συνέχεια μέσα για να το απολαύσω όσο περισσότερο μπορώ. Έλεγα πως θα το φωτογραφίσω πριν πάρω τα πράγματα, ιδέα- αποτέλεσμα του ρομαντισμού μου και της επιθυμίας μου να θυμάμαι. Γιατί, είμαι σταθερός άνθρωπος. Αποφασίζω τι θέλω και πάει και τελείωσε.

Θυμάμαι, όταν πέρασα Αθήνα, τον πρώτο μήνα τον έβγαλα σε ένα συγγενικό σπίτι και κοιμόμουν στον χτιστό καναπέ εκεί (έκανα μέση :Ρ). Όλα μου τα υπάρχοντα τότε ήταν ένα κόκκινο σακ βουαγιάζ (με ρούχα που πλέον δε μου χωράνε :Ρ) και το ραδιόφωνό μου.

Δυο σπίτια είδαμε όλα κι όλα, και καταλήξαμε σε αυτό. Δε θέλαμε μεσίτες και είχαμε ακούσει τα τέρατα για τα σπίτια, οπότε αυτό, όπως και η σπιτονοικοκυρά μας κέρδισαν γρήγορα.

Το πρώτο βράδυ έμεινα μόνη μου, πράγμα που εντυπωσίασε και παραξένεψε τους δικούς μου. Ακόμα θυμάμαι που είχα στήσει το ράντζο. Ήμουν μια και είχα δυάρι, το οποίο ήταν τόσο άδειο χωρίς έπιπλα- έκανε αντίλαλο. Και σιγά σιγά, επιστράτευσα όλες τις καλλιτεχνικές μου δυνάμεις και αυτοσχεδίασα: Το πρώτο μου τραπεζάκι που κράτησα πολύ καιρό? ένα χαρτόκουτο τυλιγμένο με καφέ χαρτόνι και γκοφρέ (ήταν πιο ωραίο απ' ότι ακούγεται:Ρ).

Σιγά σιγά ήρθε γραφείο, κρεβάτι, δανεικές πολυθρόνες... και το σπιτάκι έπαιρνε σχήμα και χρώμα. Κουβάλησα και το τραπέζι στην κουζίνα (μόνο σε σανίδες θα το βγάλουν από εκεί, ουτε κι εγώ ξέρω πως το πέρασα από εκείνη τη γωνία...) και άνοιξαν απεριόριστες δυνατότητες διακόσμησης! Ήμουν σαν τον Μικρό Πρίγκηπα. Ανακάλυπτα τον πλανήτη μου και έψαχνα το τριαντάφυλλο, την αλεπού και το προβατάκι μου...

Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που ξύπναγα όταν η δίπλα ξεκλείδωνε την πόρτα της (τόσο δυνατά, ακόμα ξυπνάω...)και εξερευνούσα τους θορύβους της γειτονιάς. Ο γελαστός φαρμακοποιός και η γειτόνισσα -ψιλικατζού πάντα εκεί, κι εγώ μέσα κι έξω.

Τα πρώτα πιάτα, τα πρώτα ποτήρια, οι πρώτες κατσαρόλες. Το νοικοκυριό μου. Τόσο φθηνό και τόσο πολύτιμο ταυτόχρονα. Τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα με τις φίλες μου που δεν ήταν εδώ και με τους νέους φίλους και φίλες αργότερα.

Τα πάρτυ, τις μαζώξεις, τα σκιρτήματα. Τότε που ο Ν. πήγε να με στριμώξει για να με φιλήσει (ενώ εγώ κόντευα να καβαλήσω τον πάγκο της κουζίνας) κι εγώ αν παρέβλεπε το άγριο βλέμμα και πλησίαζε που ήμουν έτοιμη να του ΄φέρω το μπρίκι στο κεφάλι.
Οι νύχτες που γύρναγα και έβαζα μελωδία, γιατί ήξερα πως και ο Σείριος άκουγε και μας έφερνε κοντά όλο αυτό, παρά την απόσταση.
Οι φορές που τραγουδάγαμε με κιθάρες ως το πρωί και όχι μόνο δε μας φέρνανε την αστυνομία αλλά οι γείτονες μας έλεγαν και μπράβο! όταν δε έκανα πάρτυ, μου δάνειζαν και εξτρα καθίσματα!
Το διάβασμα ως αργά και σε οποιοδήποτε μέρος... εδώ έμαθα να διαβάζω στο κρεβάτι (ενώ πριν με την καμία) και με μουσική. Αργά τη νύχτα ή ακόμα και ξημερώματα.
Κάποια πρωινά που μη έχοντας κοιμηθεί καθόλου έβλεπα τον ήλιο να ξεπροβάλλει...
Τη θάλασσα που απροσδόκητα αντίκρυζα κάποιες φορές από το μπαλκόνι και το ηλιοβασίλεμα που έσκαγε στο κενό που άφηναν οι πολυκατοικίες...
Τις χαρές μου, τις απογοητεύσεις, τα γέλια και τα κλάμματα, τα όνειρα και τους εφιάλτες της φοιτητικής μου ζωής, τους καυγάδες και τις συμφιλιώσεις...
Τις πρώτες αγκαλιές και επιθυμίες.
Το θυροτηλέφωνο που έχει πρόβλημα και δεν ακούνε κάτω (με αποτέλεσμα πάμπολλα ευτράπελα), το αργό ασανσέρ (αν είσαι κλειστοφοβικός τρέμε...)
Τις απογοητεύσεις των φίλων μου, πόσα χαρτομάντηλα σε αυτόν τον καναπέ πια... και μετά μπιρίμπα μέχρι τελικής πτώσεως!
Τα ευτράπελα, τις ατάκες, τα ζευγαρώματα, τα μαγειρέματα (κυριολεκτικά), τους φίλους που φιλοξένησα.
Έχω τόσα κι άλλα τόσα να θυμάμαι...


Τα είχε τα χρονάκια του βέβαια το σπιτάκι και έβγαζε ένα κάρο κουσούρια. Έχω μείνει χωρίς ρεύμα, έχω πλημμυρίσει και έχω πάθει ένα κάρο άλλες περιπέτειες που ίσως και να έχω αναφέρει κατά καιρούς.

Τώρα, που τα μικροπράγματα έχουν φύγει και έχουν μείνει μόνο τα έπιπλα και αυτά άδεια, μου φαίνεται παράξενο. Όπως παράξενο μου φαίνεται ότι σε δέκα μέρες θα είναι σαν να μην έζησα ποτέ εδώ (εκτός αν δε μπορέσουν να σβήσουν εκείνη τη χαρακιά στο πάτωμα :ΡΡΡ).

Αποφάσισα λοιπόν να το αποχαιρετίσω όπως του πρέπει: μαζί με όλους τους φίλους μου :)