Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Ax! το σπιτάκι μου....

Προσοχή! Ακολουθεί σεντόνι

Μετά από 8 χρόνια και 4 μήνες ήρθε η ώρα να μετακομίσω κι εγώ... Οκ, είναι για καλύτερα, δε λέω, αλλά μέσα στη γενική χαρά έχω μια θλίψη.

Είναι σαν τις τελευταίες μέρες να μένω συνέχεια μέσα για να το απολαύσω όσο περισσότερο μπορώ. Έλεγα πως θα το φωτογραφίσω πριν πάρω τα πράγματα, ιδέα- αποτέλεσμα του ρομαντισμού μου και της επιθυμίας μου να θυμάμαι. Γιατί, είμαι σταθερός άνθρωπος. Αποφασίζω τι θέλω και πάει και τελείωσε.

Θυμάμαι, όταν πέρασα Αθήνα, τον πρώτο μήνα τον έβγαλα σε ένα συγγενικό σπίτι και κοιμόμουν στον χτιστό καναπέ εκεί (έκανα μέση :Ρ). Όλα μου τα υπάρχοντα τότε ήταν ένα κόκκινο σακ βουαγιάζ (με ρούχα που πλέον δε μου χωράνε :Ρ) και το ραδιόφωνό μου.

Δυο σπίτια είδαμε όλα κι όλα, και καταλήξαμε σε αυτό. Δε θέλαμε μεσίτες και είχαμε ακούσει τα τέρατα για τα σπίτια, οπότε αυτό, όπως και η σπιτονοικοκυρά μας κέρδισαν γρήγορα.

Το πρώτο βράδυ έμεινα μόνη μου, πράγμα που εντυπωσίασε και παραξένεψε τους δικούς μου. Ακόμα θυμάμαι που είχα στήσει το ράντζο. Ήμουν μια και είχα δυάρι, το οποίο ήταν τόσο άδειο χωρίς έπιπλα- έκανε αντίλαλο. Και σιγά σιγά, επιστράτευσα όλες τις καλλιτεχνικές μου δυνάμεις και αυτοσχεδίασα: Το πρώτο μου τραπεζάκι που κράτησα πολύ καιρό? ένα χαρτόκουτο τυλιγμένο με καφέ χαρτόνι και γκοφρέ (ήταν πιο ωραίο απ' ότι ακούγεται:Ρ).

Σιγά σιγά ήρθε γραφείο, κρεβάτι, δανεικές πολυθρόνες... και το σπιτάκι έπαιρνε σχήμα και χρώμα. Κουβάλησα και το τραπέζι στην κουζίνα (μόνο σε σανίδες θα το βγάλουν από εκεί, ουτε κι εγώ ξέρω πως το πέρασα από εκείνη τη γωνία...) και άνοιξαν απεριόριστες δυνατότητες διακόσμησης! Ήμουν σαν τον Μικρό Πρίγκηπα. Ανακάλυπτα τον πλανήτη μου και έψαχνα το τριαντάφυλλο, την αλεπού και το προβατάκι μου...

Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που ξύπναγα όταν η δίπλα ξεκλείδωνε την πόρτα της (τόσο δυνατά, ακόμα ξυπνάω...)και εξερευνούσα τους θορύβους της γειτονιάς. Ο γελαστός φαρμακοποιός και η γειτόνισσα -ψιλικατζού πάντα εκεί, κι εγώ μέσα κι έξω.

Τα πρώτα πιάτα, τα πρώτα ποτήρια, οι πρώτες κατσαρόλες. Το νοικοκυριό μου. Τόσο φθηνό και τόσο πολύτιμο ταυτόχρονα. Τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα με τις φίλες μου που δεν ήταν εδώ και με τους νέους φίλους και φίλες αργότερα.

Τα πάρτυ, τις μαζώξεις, τα σκιρτήματα. Τότε που ο Ν. πήγε να με στριμώξει για να με φιλήσει (ενώ εγώ κόντευα να καβαλήσω τον πάγκο της κουζίνας) κι εγώ αν παρέβλεπε το άγριο βλέμμα και πλησίαζε που ήμουν έτοιμη να του ΄φέρω το μπρίκι στο κεφάλι.
Οι νύχτες που γύρναγα και έβαζα μελωδία, γιατί ήξερα πως και ο Σείριος άκουγε και μας έφερνε κοντά όλο αυτό, παρά την απόσταση.
Οι φορές που τραγουδάγαμε με κιθάρες ως το πρωί και όχι μόνο δε μας φέρνανε την αστυνομία αλλά οι γείτονες μας έλεγαν και μπράβο! όταν δε έκανα πάρτυ, μου δάνειζαν και εξτρα καθίσματα!
Το διάβασμα ως αργά και σε οποιοδήποτε μέρος... εδώ έμαθα να διαβάζω στο κρεβάτι (ενώ πριν με την καμία) και με μουσική. Αργά τη νύχτα ή ακόμα και ξημερώματα.
Κάποια πρωινά που μη έχοντας κοιμηθεί καθόλου έβλεπα τον ήλιο να ξεπροβάλλει...
Τη θάλασσα που απροσδόκητα αντίκρυζα κάποιες φορές από το μπαλκόνι και το ηλιοβασίλεμα που έσκαγε στο κενό που άφηναν οι πολυκατοικίες...
Τις χαρές μου, τις απογοητεύσεις, τα γέλια και τα κλάμματα, τα όνειρα και τους εφιάλτες της φοιτητικής μου ζωής, τους καυγάδες και τις συμφιλιώσεις...
Τις πρώτες αγκαλιές και επιθυμίες.
Το θυροτηλέφωνο που έχει πρόβλημα και δεν ακούνε κάτω (με αποτέλεσμα πάμπολλα ευτράπελα), το αργό ασανσέρ (αν είσαι κλειστοφοβικός τρέμε...)
Τις απογοητεύσεις των φίλων μου, πόσα χαρτομάντηλα σε αυτόν τον καναπέ πια... και μετά μπιρίμπα μέχρι τελικής πτώσεως!
Τα ευτράπελα, τις ατάκες, τα ζευγαρώματα, τα μαγειρέματα (κυριολεκτικά), τους φίλους που φιλοξένησα.
Έχω τόσα κι άλλα τόσα να θυμάμαι...


Τα είχε τα χρονάκια του βέβαια το σπιτάκι και έβγαζε ένα κάρο κουσούρια. Έχω μείνει χωρίς ρεύμα, έχω πλημμυρίσει και έχω πάθει ένα κάρο άλλες περιπέτειες που ίσως και να έχω αναφέρει κατά καιρούς.

Τώρα, που τα μικροπράγματα έχουν φύγει και έχουν μείνει μόνο τα έπιπλα και αυτά άδεια, μου φαίνεται παράξενο. Όπως παράξενο μου φαίνεται ότι σε δέκα μέρες θα είναι σαν να μην έζησα ποτέ εδώ (εκτός αν δε μπορέσουν να σβήσουν εκείνη τη χαρακιά στο πάτωμα :ΡΡΡ).

Αποφάσισα λοιπόν να το αποχαιρετίσω όπως του πρέπει: μαζί με όλους τους φίλους μου :)

11 σχόλια:

Mousikoulis είπε...

Ναι είναι λυπηρό να φεύγεις απο ένα μέρος! Και πρόσφατα έφυγε κι εμας μια φίλη μας και μαζεύαμε τα πράγματα της λύναμε τα έπιπλα και τα λοιπά και πολύ στεναχώρια!

Όμως όπως και να έχει προχωράμε μπροστά! Οπότε καλή επιτυχία στο επόμενο βήμα!

sunnefoula είπε...

@ Mousikoulis

Ευχαριστώ! Σημασία έχει ότι είναι για καλύτερα, οπότε.... :)

Καλώς μας ήρθες!

Marouli είπε...

Ενα κομματι σου θα μεινει εκει.. Αυτα ειναι που δεν μπορω καλα δεν εχω μετακομισει και ποτε χαχα! Να γεμισει και το καινουριο σπιτακι με τοσα και με αλλα τοσαααααα!!

Μαρουλοφιλακια και μια μεγααααλη αγκαλια!

next_day είπε...

δεν έχει σημασία που φεύγεις... εσύ θα είσαι εκεί...
είναι τόσο γλυκιά η ανάρτηση σου και είμαι σίγουρη ότι πάντα θα υπάρχουν κομμάτια σου δίπλα στην χαρακιά στο πάτωμα!
Σε φιλώ γλυκά!

Μικρός Χείμαρρος είπε...

Μου θυμίζει λίγο τις μέρες πριν μετακομίσω κι εγώ. Δεν ήταν ευγενικό, το ξέρω, αλλά είχα πάρει ένα μαρκαδόρο και γέμισα τους τοίχους του δωματίου μου με τα σημάδια μου.
Είχα γράψει θυμάμαι με μεγάλα γράμματα κάπου:
"Be ware! MIKROS XEIMARROS is watching you". Χαχαχα.
Κι άφησα σημάδια (που δε φαίνονται, απλώς για να μείνουν) στα παντζούρια, στο περιθώριο της πόρτας, κάτω από τα παράθυρα..
Τα γράφω και γελάω, γιατί θυμάμαι τα μούτρα της μαμάς μου όταν μπήκε μέσα μαζί με τους ανθρώπους της φορτωτικής και ήταν κάπως έτσι: 0.0
Φυσικά, εντάξει, το σπίτι δικό μας είναι και δε σκοπεύαμε να το ενοικιάσουμε ή να το πουλήσουμε πριν από ριζική ανακαίνιση.

Όπως και να χει


Καλή αρχή στο καινούριο σου σπιτάκι :)

Seirios είπε...

Άει στο καλό συγκινήθηκα!
Έχω περάσει πολλές όμορφες στιγμές στο σπιτικό σου, που ένα σχόλιο δεν είναι αρκετό...ίσως επανέλθω!

Κοίτα να περάσεις όμορφα στο νέο σπιτικό σου και στο πάρτυ ακόμη καλύτερα! Η αγάπη μου να σε συνοδεύει καλή Συννεφούλα...Συννεφούλα των παιδικών μου χρόνων...Συννεφούλα της ψυχής μου!

Φιλώ σε

iliokamenos είπε...

είναι δύσκολο να αποχαιρετάς κάτι το οποίο ήταν μόνο δικό σου..το έχουμε περάσει όλοι λίγο πολύ..

πάντως βρήκες την καλύτερη λύση, ένα πάρτυ είναι πάντα ότι πρέπει για τέτοιες περιπτώσεις..

καλά να περάσεις..

sunnefoula είπε...

@Marouli
και με βιβλία θα γεμίσει! χιχιχι

@next day
αν σου πω ότι δεν ξέρω πώς νιώθω?

@Μικρέ Χείμαρρε
δεν κακή η ιδέα σου, αλλά η ιδιοκτήτρια είναι σε δύσκολη ηλικία και δε λέει :Ρ

@Σείριε
ακόμα σε περιμένω να επανέλθεις :ΡΡ

@Iliokamenos
Επεράσαμε όμορφαααα... κλπ :)

Σας ευχαριστώ όλους :)

Ανώνυμος είπε...

Κλείνει ένας κύκλος!!!
Ωρα για πάρτυ!!!

Θα θυμασαι πολλα απο αυτο το σπιτάκι!

Και θα ειναι απο τις καλυτερες στιγμες νοσταλγίας!!!

Ευχομαι τα καλυτερα για τη συνεχεια!!!

φιλια πολλα

Και λοιπόν;E allora? είπε...

πόσο λάτρεψα αυτό το ποστ σου :))))

sunnefoula είπε...

@ Coula
Πάρτυ έγινε, κύκλος έκλεισε :) ευχαριστώ για τις ευχές!

@ Kai loipon
Πάντα με τον καλό το λόγο :)