μια συνηθισμένη μέρα :

Ξυπνητήρι. όχι, δε θέλω να ξυπνήσω. Άσε με 10 λεπτά ακόμα. Ξανά. ΠΡΕΠΕΙ να σηκωθώ. Ανοίγω μάτια , όσο μπορώ (τα παντζούρια πλέον δεν τα κλείνω), πιάνω κότσο τα μαλλιά, βάζω γυαλιά, πόδια στο πάτωμα, όρθια. Ανοίγω ράδιο, σέρνομαι στο μπάνιο, ρίχνω νερό στη μούρη μου, πλένω δόντια, πάλι πίσω, τσεκάρω την τσάντα (το μαρτύριο της γυναίκας που αποφασίζει να έχει πάνω από μια τσάντες), χώνομαι στα ρούχα και ψάχνω παπούτσια. Αυτά, πολύ άβολα. Τα άλλα, τα φόρεσα 3 μέρες συνεχόμενα και έκανα το γύρο της Αθήνας. τα παράλλα, πολύ επίπεδα. Καταλήγω τελικά στην πιο άκυρη (όπως θα αποδειχθεί στη διάρκεια της μέρας) επιλογή, και αναρωτιέμαι: τι καιρό θα κάνει? Κοιτάζω έξω, σκοτεινούτσικα είναι άρα, σκέφτομαι, ψύχρα. Φοράω καπαρντίνα, ζώνομαι την τσάντα και ξεκινάω...
Λεωφορείο, ή πόδια για τη δουλειά, ανάλογα το χουζούρεμα. Το θερμός με ρόφημα κατά βούλησιν και ένα κουλούρι από τον κουλουρά στη γωνία. Φτάνω γραφείο. Περιμένω το ασανσέρ και είμαι έτοιμη να χτυπήσω τη διπλανή μου που πατάει όλα τα κουμπιά (πάνω και κάτω) ενώ είμαστε στο ισόγειο και μετά αναρωτιέται γιατί ανοιγοκλείνουν οι πόρτες 2 φορές. Στριμωχνόμαστε όπως όπως, και μετά από 5 τουλάχιστο στάσεις (ευτυχώς όχι ΚΑΙ στον ημιόροφο), φτάνω πάνω. Σπρώξιμο πόρτας αν δεν έχω ελεύθερο χέρι, στον Γιάννη για να πω καλημέρα, και, τσουπ! γραφείο.
Επειδή συνήθως φθάνω πρώτη, ανάβω φώτα, ανοίγω παράθυρα κλπ.
και πάμε:άνοιγμα υπολογιστή, τσεκάρισμα αλληλογραφίας, πέρασμα αγωγών. Τηλέφωνο, πήγαινε αυτό το φάκελλο εκεί. Επιστροφή και πάλι τα ίδια.
Σήμερα έκλεινα φάκελο (για τους μη γνωρίζοντες οι φάκελλοι κλείνουν στις 12.00). 11.40, ήμουν ακόμα γραφείο. Χτυπάει το τηλέφωνο, στην άλλη γραμμή μια φίλη μου σε έξαλλη κατάσταση: Πες μου πως είσαι στα δικαστήριααααα!!!Είναι παρά τέταρτο! Κλείνω φάκελλο και έχω κολλήσει στα γραμμάτια (εδώ να σημειώσουμε πως με φώτισε ο Θεός και έκοψα αλλού το γραμμάτιό μου γιατί στην Ευελπίδων όχι μόνο τους τέλειωσε το μηχανογραφημένο χαρτί, αλλά και τα μπλοκάκια μετά από λίγο!)!!Τι να κάνω????
(εγώ: είναι παρά τέταρτο, κλείνω φάκελλο στις 12 και είμαι ακόμα στο γραφείο. οπότε χειρότερα αποκλείεται να είσαι. κόψε γραμμάτιο, πήγαινε, πάρε την αθώα- γλυκιά έκφραση και πες τους "ασκούμενη είμαι δεν ήξερα ,είχαν ουρά στα γραμμάτια κλπ.". Αν δεν πιάσει , δοκίμασε το " έχει πορείες στο κέντρο, κόλλησα στην κίνηση , σας παρακαλώωωωω", ή, ευγενικά, "συγγνώμη για την καθυστέρηση, σας παρακαλώ αφήστε με να τον κλείσω, σημειώστε στο φάκελο αν θέλετε ότι ήρθα 5 λεπτά αργότερα".
Την ίδια στιγμή, με φωνάζει η δικηγόρος να πάρω τα χαρτιά να ξεκινήσω για ευελπίδων. Εκτοξεύομαι λοιπόν, αλλά...
Το ασανσέρ σταματάει σε όλους τους ορόφους.. Η πιάτσα είναι άδεια από ταξί.. και όταν βρίσκω επιτέλους, έρχονται και άλλοι 2 και στριμώχνονται πίσω με το έτσι θέλω. Κολλήσαμε και στο μποτιλιάρισμα..
Φτάσαμε με το καλό, πλήρωσα, τσέκαρα τα ρέστα και άρχισα να τρέχω ανεμίζοντας την προσθήκη για να προλάβω το φάκελο... (πρόλαβα!)

Βγήκα λοιπόν στον πηγαιμό για την Ομόνοια... Στη στάση, κόσμος για 6 λεωφορεία!!!Ευτυχώς ήρθε πρώτα αυτό που δεν παίρνω. Λεφούσι ο κόσμος, ορμάει μέσα. Γιαγιάδες ξεχάσαν τα αρθριτικά, παπούδες τα κουτσά πόδια, όλοι μέσα, ένα σώμα (μια φωνή , όλο αχ, ωχ, αουτς). Να προσπαθεί ο οδηγός να κλείσει την πόρτα και να μην κλείνει!!Και πως να κλείσει, που μόνο από την πίσω πόρτα περίσσευαν 2 χέρια, 3 πόδια,2 τσάντες και ένας άνθρωπος ολόκληρος! Και φυσικά οι κλασικές ατάκες : πηγαίνετε λίγο πιο πέρα - μα δεν έχει χώρο- μα πως δεν έχει?-μα σας λέω δεν έχει- θέλω να πάω πίσω- ε περάστε να πάτε-που να περάσω που κάθεστε μες στη μέση?- κλπ.
Με τα πολλά φύγανε (και νομίζω χωρίς να μείνει κανα πόδι απέξω) και ήρθε το άλλο λεωφορείο. Ξέχασα την καλή μου ανατροφή και ελίχθηκα, ίσως και να έσπρωξα λιγουλααακι, και τσουπ!θρονιάστηκα πάνω σε ενα κενο πανω σε μια ρόδα του λεωφορείου. Ετσι δεν ένιωθα το στρίμωγμα, και μάλιστα διασκέδαζα με τις φιγούρες που έκανε ένας συνεπιβάτης συνάδελφος προσπαθώντας να κρατηθεί, γιατί ως γνωστόν και ο οδηγός του λεωφορείου κρύβει έναν σουμάχερ μέσα του (άσχετα που το λεωφορείο μπορεί να είναι τόοοοσο καινούριο που κοντεύει να μείνει στο δρόμο!). Αυτά δε τα απότομα φρεναρίσματα και ξεκινήματα, όταν το λεωφορείο δεν έιναι φίσκα, κάνει τα γεροντάκια να κολλάνε τη μια στο μπροστινό τζάμι, την άλλη στο πίσω, σαν τα μυγάκια.

Κατεβαίνω πανευτυχής και κυρίως αρτιμελής, και παίρνω το δρόμο για το γραφείο. Μόλις λοιπόν πιστεύω πως απέκτησα την ησυχία μου, τσουπ! αρχίζουμε πάλι!!
Θα πάτε αυτό εκεί? Θα τυπώσετε αυτό? Θα βρείτε εκείνο κι ετούτο?
Περιττό να πω ότι είμαι και η πρώτη φωτοτυπατζού. Αν δεν είχαμε ξεμείνει από χαρτί και δεν είχα να βουτάω από τον 5ο, θα ήταν ακόμα καλύτερα!
Κι εκεί που πήγαινα να σχολάσω..έπρεπε επειγόντως να πάω να πάρω έναν φάκελο! Γιατί δεν έχουμε φαξ, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, έναν κλητήρα,έστω ένα κούριερ να βολευτούμε, όοοοοχι!!!και το θέλουμε τώρα!!Γρήγορα!!!
Α, και αποφασίσαμε να χρησιμποιήσουμε μια νομολογία που χρησιμοποιούσαμε 3 χρόνια πριν. και ψααααααααξε ψααααξε, έφυγα κοντά μια ώρα αργότερα..

θα είμαι σύντομη στα υπόλοιπα: στρίμωγμα σαν τις σαρδέλες στο λεωφορείο, σπίτι, πυζάμες, πάλι άφησα απότιστα τα λουλούδια, φαγητο, ύπνος, ξύπνημα, χάζεμα στο πισι, ξαναχάζεμα, φαγητό, πισι και ύπνος.
καληνύχτα σας..