παλιές φωτογραφίες

Τελευταία νιώθω παράξενα. Πιστεύω πως κανείς δε με καταλαβαίνει! Όταν κάνω τον κόπο να μιλήσω γι αυτά που νιώθω ή γι΄ αυτά που με ενοχλούν, βλέπω πως συνήθως δεν βγαίνει τίποτα. Πάλι τσακώνομαι (μόνη μου) και πάλι τα ίδια. Και πάντα, πρέπει να ξέρω πού να σταματήσω για να μην γίνει κανα μεγάλο μπουμ.
Αποφάσισα να καταπνίξω την παρόρμηση που μου έλεγε να βγω έξω (ω ναι! ο μουχλιασμένος εαυτός μου ξεκουμπίστηκε) ώστε να μου μείνει κανα φράγκο να βγάλω τον υπόλοιπο μήνα, και να ασχοληθώ με κάτι πιο χρήσιμο. Ισως να μην το ξέρετε, αλλά είμαι πολύ μα πολύ ακατάστατη και τσαπατσούλα. Μπορεί να ξεκινήσω κάτι με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό και να το παρατήσω στη μέση (Επιπλέον διάβασμα για Ιταλικά, πιάνο, πινγκ πονγκ, χορός, μεγάλο παζλ και δε συμμαζεύεται!!), όπως ακριβώς έκανα και με τις παλιές φωτογραφίες. τις έβγαλα καλά καλά από τα άλμπουμ για να τις σκανάρω, και τώρα απλά περιφέρονται και μαζεύουν σκόνη!!!
Μιας και έχω λοιπόν το σκάνερ δίπλα, αποφάσισα να πιάσω δουλειά. Είδα όλη μου τη ζωή -κυριολεκτικά. Οι πρώτοι φίλοι, τα ξαδέλφια, οι συγγενείς, συμμαθητές. Φωτογραφίες που είμαι απαίσια και άλλε που είμαι πολύ ωραία, που κάνω γκριμάτσες ή χαμογελάω (ποτέ δεν μπορώ να χαμογελάσω στη φωτογραφία, νιώθω αμήχανα με όλο αυτό το στήσιμο), φάτσες ξαφνιασμένες (χεχε), εκδρομές, φωτογραφίες που είναι λες και κάνουμε γιόγκα για να φανεί στο πίσω μέρος αυτός που μας αρέσει, αγκαλιά ή ξάπλα, σκέτα τοπία, εγώ και το πιάνο, εγώ και ο κόσμος μου όλος.
Φίλοι που ήρθαν, που έμειναν και άλλοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Εμείς, στο ιταλικό εστιατόριο...Φίλοι που αν και είμαστε μακριά και δεν πολυμιλάμε, ξέρουμε πως ακόμα αγαπιόμαστε και για ό,τι χρειαστεί, θα είμαστε εκεί. Το πρώτο μας μπλουζ, χαμηλά τα φώτα, άνθρωποι που μας πρόδωσαν, άνθρωποι που μας πλήγωσαν. Στριμωγμένοι στο πούλμαν, φίλοι που σπούδασαν μακριά και χαθήκαμε, που τσουγκρίζουμε καμιά φορά στο δρόμο. Όλοι στη σειρά, πόζα για φωτογραφία, γενέθλια, φθινόπωρο, τσουγκράμε με λεμονάδα. Ζάκυνθος, στο σχολείο ακόμα,πολλές φωτογραφίες. Στα σκουπίδια. Δεν έχω λόγο να τις κρατάω μερικές. Είναι σαν να βρέθηκαν από λάθος στα χέρια μου. Με κάποιους είμαι απλά ξένη. Δεν έχω καμια σχέση, δεν ξέρω πού είναι και τι κάνουν, ποιος ο λόγος να φυλάω τις φωτογραφίες? Αφού ό,τι χρειάζεται να θυμάμαι, το θυμάμαι. Κι αυτούς τους θυμάμαι, αλλά μου είναι αδιάφοροι. Δε με πλήγωσαν, δεν τους πλήγωσα. όλα ήταν ήρεμα, η παρέα σταμάτησε να υπάρχει έτσι απλά, χωρίς εντάσεις.



Γιατί ανά τακτά χρονικά διαστήματα μου τυχαίνουν κουλοί "φίλοι"????