Χθες (τυπικά μιας και άλλαξε η μέρα), ήταν η γιορτή μου. Πάνω λοιπόν που απολάμβανα τη μέρα (αεράκι δροσερό, όχι πολλές εξωτερικές δουλειές, μυρωδιά βροχής, αρχή φθινοπώρου καλησπέρα σας), κάποιος μου έριξε μια μούντζα (δεν εξηγείται αλλιώς). Πείτε το κάρμα, ατυχία, κατάρα, όπως και να χει, βασανίστηκα.
Αφού λεφτά δεν υπήρχαν και οι περισσότεροι φίλοι μου πλεον είναι μακριά, είπα να μην κάνω μάζωξη, ούτε να βγάλω κόσμο έξω. Και αφού η μοναδική επίσκεψη που είχα έλαβε τέλος και το φλερτ με το βιβλίο της σχολής ήταν τελείως ανεπιτυχές, είπα να παρακμάσω βλέποντας λίγο sex and the city και να την πέσω νωρίς νωρίς για ύπνο (μιλάμε 12 παρά!!!ω ναι!!!).
Ξάπλωσα λοιπόν ευτυχισμένη στο ωραίο μου κρεβατάκι, φορώντας τα φθινοπωρινά μου πυζαμάκια (κρατήστε για αργότερα ότι το παντελόνι σχεδόν σερνόταν κάτω, μακρύυυυ παντζάκι), μίλησα στο τηλέφωνο, διαπίστωσα πως είχα διαβάσει όλα τα λογοτεχνικά που υπήρχαν στο σπίτι και δεν είχα διάθεση να τα κάνω επανάληψη, γύρισα μπρούμυτα έτοιμη να παραδοθώ σε έναν ωραίο, 7ωρο ύπνο. Αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει...
Εκεί που έχω στριφογυρίσει για 15η φορά, ακούω ένα γδούπο, ή κάπως έτσι μου φάνηκε. Νόμισα πως έκανε σεισμό, άναψα το φως, το παρατήρησα (ακίνητο) και ξανάπεσα για ύπνο. Σε κάποια στιγμή, αργότερα, άρχισα να ακούω νερά.
Μπα, λέω, ποιός κάνει μπάνιο τέτοια ώρα???Πάλι άφησα ανοιχτό το παραθύρι του μπάνιου?Επειδή όμως τα νερά ακούγονταν φρικιαστικά πολύ, σηκώθηκα και πήγα προς το μπάνιο.... Μαντεύετε τη συνέχεια???
Βήμα 1ο: με το που βγαίνω στο διάδρομο, νιώθω νερό κάτω από τα πόδια μου. το παντελόνι αρχίζει να μουσκεύει.
Βήμα 2ο:κοιτάζω έντρομη νερό να πετιέται με δύναμη (και μιλάμε για τεράστιες ποσότητες νερού) από κάποιο απροσδιόριστο σημείο κάτω από το νιπτήρα. Το νερό έχει πλημμυρίσει το μπάνιο (πλυντήριο, σκουπιδοτενεκέ, καλάθι απορρυπαντικών, καλάθι απλύτων, έχει πιάσει διάδρομο και πάει ολοταχώς για υπνοδωμάτιο.
Βήμα 3ο:κάνω ό,τι κάθε κοπέλα θα έκανε. Παίρνω τηλέφωνο το έτερον ήμισι, που όμως κοιμάται (σα φυσιολογικός άνθρωπος), και μετά κάνω το 2ο λογικό πράγμα(που κάθε κοπέλα θα έκανε, αφού διαπιστώνω πως δεν υπάρχει βάνα που να κλεινει το νερό και δεν ξέρω που είναι το ρολόι), παίρνω τον πατέρα μου (μες στη νύχτα, ο οποίος είναι τουλάχιστο 3 ώρες μακριά από εδώ).
Βήμα 4ο: χτυπάω στη γειτόνισσα, που σπεύδει με το γιο της, νεγκλιζέ (τέτοια ώρα άλλωστε), εις βοήθειάν μου.παράλληλα τα νερά οδεύουν προς χωλ , πρίζες και πολύπριζα χωλ που είναι στο πάτωμα (τα οποία βάζω στο τραπεζάκι σε χρόνο ντε τε) και ακριβοπληρωμένες βιβλιοθήκες μου (πάλι καλά που δεν είχα τις παλιές, θα θρηνούσαμε και βιβλία). επίσης στον έξω διάδρομο (προς το διαμέρισμα της δίπλα) και το σαλόνι (ναι ναι και την κουζίνα).
Βήμα 5ο:αναλαμβάνει ο άντρας. Το παντελόνι μου έχει μουσκέψει ως το γόνατο, χάρη σε αυτή τη θαυμάσια ικανότητα του νερού να ανεβαίνει προς τα πάνω. πετάω σαν αφηνιασμένη πετσέτες, μπουρνούζια,χαλάκια, σφουγγαρόπανα για να σταματήσω τα νερά ενω μαζεύω πυρετωδώς με τη σφουγγαρίστρα και ψάχνω για υδραυλικό. Το 11880 και μια υπηρεσία 24ωρη, δε βοηθούν διόλου. τεμαχίζω το λάστιχο του μπαλκονιού για να οδηγήσουμε τα νερά απευθείας στη μπανιέρα. Πολύ μικρό. φέρνουν άλλο. πολύ μεγάλο.
Βήμα 6ο: έχουν όλα μουσκέψει όσο πάει, μαζί και τα νεύρα μου. είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα, ενώ η γειτόνισσα με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια προσπαθώντας να μη μου βάλει τις φωνές που δεν έχω κρατήσει λογαριασμο νερού. Τελικά βρίσκω έναν και παίρνει την ΕΥΔΑΠ (η όπως σκατα τη λένε) για να κλεισει το ρολόι του νερού μου. Εγώ μαζεύω ακόμα νερά από παντού, ενώ έχω ήδη γλιστρήσει 3-4 φορές και έχω κοπανήσει τον αγκώνα μου.
Βήμα 7ο:ρίχνω κατάρες στον υδραυλικό που δεν έχουν να μου στείλουν, τα νερά μέσα στη μπανιέρα, τη σφουγγαρίστρα μέσα στον κουβά και τα μισά βρεγμενα πάνω στην απλώστρα.
Σκέφτομαι τι θα είχε γίνει αν είχα βγει έξω να το γλεντήσω (ξέρω δλδ... πλημμυρισμένο όλο το σπίτι σε συνδιασμό με ηλεκτροπληξίες από τα πολύπριζα).
Και να μαι τώρα, πάει ο ύπνος, να περιμένω να ξημερώσει, με βρεγμένο σπίτι χωρίς νερό (να ναι καλά η ευδαπ , με έσωσε!!!), με έναν ελαφρά πρησμένο αγκώνα, χωρίς υδραυλικό, αγωνιώντας για το αν θα φουσκώσουν οι βιβλιοθήκες, χωρίς ούτε μια πετσέτα/πετσετάκι/κλπ στεγνά, να αναρωτιέμαι πόσα θα μου πάρει ο υδραυλικός (ναι οκ, είναι της ιδιοκτήτριας, αλλά ωσπου να μου τα βάλει, από μένα θα φύγουν), να μη μπορώ να το κουνησω ρούπι (για να πάρω μια συστατική που κανόνισα αύριο),περιμένοντας να τους ανακοινώσω στη δουλειά πως δε μπορώ να πάω (ανωτέρα βία...:Ρ)
ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου