oooooooooole!!!

Όπως έλεγα μια φορά σε μια dear friend, η προσωπική της ζωή είναι το κάτι άλλο. Μάλιστα καλό θα ήταν να πουλήσει τα δικαιώματα για σειρά, που όλοι θα τη χαρακτηρίσουν επιστημονική φαντασία.
Σήμερα έχω να προσθέσω το εξής: με έναν χαρακτήρα με τη δική της προσωπική ζωή και τη δική μου επαγγελματική, θα πάμε ένα βήμα πιο πέρα!!! Αμέ!!!!!

Χτες δεν πήγα στη δουλειά, είχα άδεια για να διαβάσω, ας είναι καλά οι δικαστικοί υπάλληλοι που απεργούν, δια τι να το κρύψωμεν άλλωστε?
Ξύπνησα με το ζόρι το πρωί, πήρα τη σακούλα με το τοστ και το φρούτο που μου έβαλε στο χέρι η μάμά μου (ναι!!! ), τσάντα, κλειδιά, κινητό, καπαρντίνα, οκ, πήρα λεωφορείο, αγόρασα έναν κουλό καφέ από τα evergreen και έσκασα μύτη χαμογελαστή στο γραφείο. Βρήκα μερικά πραγματάκια να με περιμένουν χαρωπά (όπως θα έλεγε η Χριστίνα) πάνω στο γραφείο μου, τα έβαλα σε μια τάξη, και περίμενα πότε θα με φωνάξει ο δικηγόρος να πάω στο δικαστικό επιμελητή.

όλα αυτά ΠΑΠ (προ άφιξης Προϊσταμένης)

έρχεται. τοκ τοκ τοκ τοκ....

μετά -ΠΑΠ εποχή:
ο ήχος των τσόκαρων στο πολυκαιρισμένο μάρμαρο μας κάνει όλους να παγώνουμε. στέκεται στην πόρτα με το κουλούρι στο χέρι-, και μιλάει με μια γνωστή, που όοοχι δε θέλει να ενοχλήσει, και τι λες τώρα, να έρθω στο γραφείο μέσα, να σας απασχολώ και να αναστατώνω (α λλά που μιλάει αρκετά δυνατά ώστε να την ακούσει και ένας κουφός στα βόρεια προάστεια) και έρχεται και μπαστακώνεται μέσα- μαζί της.
Ευτυχώς, ο καφές από το κυλικείο φθάνει γρήγορα, για άλλη μια μέρα γλυτώσαμε την πιθανή αποτέφρωση από ξεχασμένο μάτι του καφέ.
Η φωνακλού κυρία φεύγει, μένει μόνη της. Κάνω πως δουλεύω πυρετωδώς, το οποίο κατά 90% ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Σηκώνει το τηλέφωνο, πατάει μανιωδώς τα πλήκτρα. "ναι, ναι γιώργο μου, άστα... το μαθες κι εσύ ε? Μα είναι φοβερό! Να βγει τέτοιο πρόβλημα με τα πλακάκια???" (κλπ κλπ).
Κλείνει τηλέφωνο. Τα μάτια μου παίζουν ελαφρά προσπαθώντας να αναγνωρίσω τις προθέσεις της. μου μιλάει.
Μπορείς να πας να μου πάρεις χαρτιά από μια δακτυλογράφο?
Τι να πω.. λέω ναι, και ότι πρέπει να πάω και για μια δουλειά δικηγόρου έξω, και ότι θα της τα φέρω στο γυρισμό (κανα μισάωρο υπόθεση δηλαδή).
Δε σε πειράζει να πας ΤΩΡΑ? (ύφος "θα πας τώρα!!!")


γιατί... με νοιάζεται! είναι ο προσωπικός μου γυμναστής! φροντίζει με κάθε καιρικές συνθήκες να κρατάει σε φόρμα το σώμα και τα νεύρα μου!


Πήγα, και γύρισα. Ρωτάει: Θα ξαναλείψεις? αν ναι πότε? έχεις κάποια δουλειά να κάνεις?
οοο..όχι...(δυστυχώς είμαστε στο ίδιο γραφείο και φαίνεται όταν δεν έχω δουλειά).
Θα μου δαχτυλογραφήσεις κάτι?
οκ... (ε δε μπορείς να πεις όχι.. δεν ήξερα περί τίνος επρόκειτο!)


επρόκειτο περί δικιάς της υπόθεσης, και αφού δε βρήκε κανένα άλλο κορόιδο και θύμα, ήρθε σε μένα...μαθημένη φυσικά από την προηγούμενη ασκούμενη που δε μίλαγε (μέχρι που πήγε να σκάσει).

Θα μου πείτε γιατί δυσανασχετείς? για το εξής: πρόκειται για μια πελώρια υπόθεση που περιλαμβάνει πάνω από 100 σελ δακτυλογράφησης. και εγώ δεν παίρνω 3 κι 60 για να είμαι η προσωπική γραμματέας και δακτυλογράφος της, φτάνει που έχω 5 δικηγόρους πάνω από το κεφάλι μου!

Ξεκινάω να γράφω, και μόλις προκύπτουν οι εξωτερικές δουλειές, φεύγω (αφού την έχω ειδοποιήσει). Γυρνώντας μαθαίνω πως με ψάχνει, και εγώ με τη σειρά μου ψάχνω τρόπο να γλυτώσω (όλοι εν τω μεταξύ να είναι έξαλλοι με το χώσιμό μου). Παίρνω τη δουλειά που έχω να κάνω στο γραφείο μου, βάζω στην άκρη τα χαρτιά της και ξεκινάω να διεκπεραιώνω τις υποθέσεις που μου έχουν ανατεθεί :Ρ


ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ!!!!!!

Π, περπατώντας προς το μέρος μου, με θιγμένο ύφος, βουτώντας (ναι!!!) τα χαρτιά της:
-αν δεν ήθελες να το κάνεις, μπορούσες να μου το πεις (ουυυυ ναι!!!!). Άλλη φορά να έχεις το θάρρος της γνώμης σου.
Εγώ, ψύχραιμη και χαμογελαστή:
Βεβαίως και έχω το θάρρος της γνώμης μου.τη στιγμή που με ρωτήσατε αν έχω δουλειά δεν είχα και δεν υπήρχε πρόβλημα να σας εξυπηρετήσω (γιατί εξυπηρέτηση κάνω, δε χρωστάω και χάρη!). Από τη στιγμή όμως που προέκυψαν θέματα του τμήματος,έπρεπε να τα φέρω εις πέρας κατά προτεραιότητα.(γιατί, δε με πληρώνεις εσύ, ούτε είμαι η δακτυλογράφος σου).

Βάζοντας λοιπόν αυτογκόλ, και συνεχώς θιγμένη (να φανταστείτε ως και φωτοτυπίες έβγαλε μόνη της!) και μην έχοντας άλλον να παρακαλέσει (πλεον) για να του φορτώσει τη δουλειά, έκανε την τσέπη της πέτρα και πήγε στη δακτυλογράφο... (βούτηξε τσάντα και χαρτιά και δεν έκανε καν τον κόπο να με κοιτάξει, και κάπως έτσι αντέδρασε μόλις γύρισε. Φυσικά το να αφήσει το κλειδί δεν το σκέφτηκε, γιατί συνήθως όταν κάτι δεν την αφορά, δεν υπάρχει).



Μέχρι τώρα, έχω ένα χαζό χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό μου. Σαν να κέρδισα το λαχείο ένα πράγμα. όχι γιατί ξεφορτώθηκα μια ζόρικη δουλειά που δεν ήταν καν αρμοδιότητα μου, αλλά γιατί, ίσως, λέω ίσως, να σκεφτεί καλύτερα την επόμενη φορά που θα πάει να χώσει κάποιον για τα δικά της.

(για την ιστορία, όλα τα πιθανά θύματα την απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι)

για γέλια ή για κλάματα? εσείς θα μου πείτε.
Εγώ πάντως, γέλασα.
και ήταν μια από τις λίγες φορές που δεν αναρωτηθηκα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με όλα αυτά που βλέπω.


Πίσω στο βιβλίο τώρα:)




Update: σήμερα μόνο μια τσάρκα και αυτή στο δρόμο μου.. και μετά προσφέρθηκε να πάει και κάτι δικά μου στη δακτυλογράφο (!!!!!!!!!!) αντί να τα πάω και να πάρω και τα δικά της. Ζούμε σε έναν παράξενο κόσμο!
Φυσικά, την επόμενη πήρε το αίμα της πίσω, αφού έμεινα μια ώρα παραπάνω στη δουλειά!




.