Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008

Εγώ και η μουσική

Από τότε που με θυμάμαι, τραγουδούσα ή/και άκουγα μουσική. Βέβαια, όσο ήμουν μωρό και δε μίλαγα, μου τραγουδούσαν(μετά τους εκδικήθηκα κι εγώ τραγουδώντας!!!). Πάντα στο bacground της ζωής μου υπήρχε μουσική, ίσως όχι κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι, μα πάντα μουσική.
Θυμάμαι στο σχολείο, που μας σήκωνε η δασκάλα στην ώρα της μουσικής να τραγουδήσουμε. ένα σαρδάμ, και πήγαιναν όλα περίπατο από τα γέλια. Θυμάμαι πως παρακάλαγα από μικρή τους γονείς μου να με αφήσουν να ξεκινήσω μαθήματα πιάνου, αλλά όλο το τραίναραν γιατί πίστευαν πως απλά είχα επηρεαστεί από συμμαθήτριές μου που έκαναν αρμόνιο. Τελικά, κατάφερα να τους πείσω πως το θέλω πραγματικά, και ξεκίνησα μαθήματα. Στην αρχή πήγαινα σε ωδείο, με ένα τσούρμο μικρότερα από μένα παιδάκια, που τα έφερναν οι γονείς τους και περίμεναν να τα πάρουν αμέσως μόλις τελειώσει το μάθημα για να προλάβουν το μπαλέτο, το μπάσκετ, το βόλλευ και ό,τι άλλο έκαναν. εγώ συνήθως έμενα για να διαβάσω, μιας και δεν είχα πιάνο στο σπίτι. Το ωδείο, ένα παλιό νεοκλασικό με δαιδαλώδη δομή, ήταν γεμάτο δωμάτια με πιάνα και άλλα μουσικά όργανα. Μεγάλη μου αγάπη, το μαύρο πιάνο με ουρά που έκανα μάθημα. Και η σύμπτωση: η πρώτη μου δασκάλα είχε το ίδιο όνομα με μένα και ήταν μαθήτρια της νονάς μου!
Όταν ήρθε πιάνο στο σπίτι, ένα παλιό μαύρο πιάνο με χαραγμένα πάνω του κυκλάμινα, το ερωτεύτηκα. Προκάλεσε πανικό στο σπίτι, μετακινήσαμε έπιπλα, και τελικά βρήκε τη θέση του. Ξεκίνησα και τα μαθήματα στο σπίτι. Τα πήγαινα πολύ καλά, κάτι που με έκανε να μη διαβάζω ιδιαίτερα (ναι είμαι λίγο τεμπελούλα), και τα βιβλία μου είχαν γεμίσει με σημειώσεις του τύπου "ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΩ 10 ΦΟΡΕΣ " για να συνεχιστει "ΘΑ ΒΑΖΩ ΓΡΑΜΜΟΥΛΕΣ' ή "ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΩ" κλπ. Το αστείο ήταν ότι μια νότα (το λα κάτω από το κεντρικό ντο) δε δούλευε, οπότε όταν έπρεπε να παίξω λα, έχανα τελείως τον ειρμό μου!Αυτό που μισούσα, ήταν το σαββατιάτικο ξύπνημα. είχα κάθε σάββατο μάθημα σολφέζ και αρμονίας στις 9.30 το πρωί... και κάπως τρωγόταν όταν ερχόταν σπίτι η δασκάλα. αλλά όταν έπρεπε να πάω εγώ 45 λεπτά δρόμο... κλάφτε τα!!!!!
Για να μην τα πολυλογώ, πέρασε ο καιρός, έφτασα λύκειο, στο δίλημμα που μου έθεσαν οι γονείς μου πιάνο ή υπολογιστής απάντησα χωρίς να το σκεφτώ πιάνο, το παλιό πιάνο έφυγε, και ένα πιο μικρό αλλά εξίσου υπέροχο πήρε τη θέση του. Δυστυχώς τα βιβλία των πανελλαδικών αντικατέστησαν σύντομα τα βιβλία του πιάνου...

Μουσική... το ραδιόφωνο παίζει ώρες ολόκληρες, ό,τι και να κάνω. Ξυπνάω? ανοίγω το ράδιο, και μετά πάω στο μπάνιο/ ανοίγω παντζούρια/ κάνω καφέ. Γυρνάω σπίτι? τσακ! ανοίγω το ράδιο.

Θυμάμαι στις εκδρομές (γυμνάσιο και λύκειο) που ακούγαμε κάποια τραγούδια και κοιτάζαμε πόσο θα σοκαριστούν οι καθηγητές. Στη χορωδία, που αν και μας έβγαινε το λαρύγγι να βγάλουμε 2 γιορτές περνάγαμε καλά. Στο λύκειο, που πηγαίναμε χορωδία κυρίως για να μην κάνουμε μάθημα.
Με την κολλητή μου, στο γυμνάσιο που ακούγαμε ώρα καταστροφής στο jeronymo groovy(δηλώνω αθώα, με παρέσυραν!!!), στο λεωφορείο που κάναμε το μικρόφωνο καραόκε,ακόμα και στο δρόμο.


Θυμάμαι
Τις πρώτες μου μέρες ως φοιτήτρια, που έμενα αλλού ως φιλοξενούμενη, που είχα 2-3 αλλαξιές ρούχα και το ραδιόφωνο.
Τα πρώτα ξενύχτια και την κιθάρα να τα συνοδεύει. Τα επόμενα ξενύχτια. Τον "κολλητσίδα" στην πνύκα και τους έκπληκτους τουρίστες στο Λυκαβηττό. Τους γείτονες που έβγαιναν στο μπαλκόνι να μας ακούσουν.
Το ατέλειωτο διάβασμα, παρέα με ένα κερί να καίει, και τα παλιά σιντι. Εμένα να κλαίω, και το ράδιο να παίζει.
Να θέλω να τσαντίσω τπυς γονείς μου και να βάζω δυνατή, άγρια μουσική.
Να είμαι ευτυχισμένη και να τραγουδάω
Να στέλνω τραγούδια εκεί που δε μπορώ να βρίσκομαι. Να γίνεται ένα τραγούδι αφορμή για μια δυνατή φιλία.
η να γίνεται αφορμή για να καταλάβεις πόσο διαφορετική είσαι από τον άλλον.

Συνήθιζα να ακούω Μελωδία. Μάλλον θα το κόψω πλέον.. Οκ, για να συντηρηθεί ένας σταθμός, πρέπει να βάζει διαφημίσεις. αλλά όταν μιλάει ο εκφωνητής και λέει "να μαστε πάλι εδώ, με τα υπέροχα χαλιά της τάδε ή, όσοι από εσάς θέλετε να ξεφύγετε η τάδε προσφέρει πακέτα διαμονής σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές", ότι και να πει μετά, χάνεται. Αν ήθελα να τα ακούσω αυτά, έβλεπα τηλεμάρκετινγκ. Δε θα άκουγα ραδιόφωνο.

4 σχόλια:

Seirios είπε...

Μουσική! Ό,τι και να πεις είναι το μοναδικό πράγμα που με συντροφεύει σταθερά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το jeronymo groovy στο συγχωρώ γιατί κι εγώ στο γυμνάσιο είχα τις μουσικές μου αποκλίσεις…

Σχετικά με το Μελωδία(του οποίου ακροατής είμαι από το 2000) έχω να δηλώσω ότι το κακό με τις διαφημίσεις έχει παραγίνει. Στο λέει ένας άνθρωπος που χαρές και λύπες τις έχει μοιραστεί με το σταθμό αυτό!

Συντονίσου στον Δίεση #. Με λύπη μου διαπιστώνω ότι όλο και περισσότερο ακούω αυτό το σταθμό εγκαταλείποντας τον Μελωδία. Βέβαια δεν μπορώ ακόμα να αλλάξω την πρωινή μου ενημέρωση από τον Μελωδία. Έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου…

sunnefoula είπε...

Hδη έχω συντονιστεί εκεί. Ξεκόλλησε ο κέρσορας των fm, εύκολα αυτή τη φορά. Και έψαξα να ακούσω κάτι που θα με συγκινήσει. Και άραξα εκεί, θα δούμε για πόσο:)

Ανώνυμος είπε...

τέλιο το βιντεάκι..! εγώ προσωπικά συγκινήθηκα..κι ας είναι κινούμενα σχέδια..Για ακόμα μια φορά καταλήγω..Δεν είναι η εικόνα, είναι η επένδυση..

Καλημέρα και καλή συνέχεια..¨)

sunnefoula είπε...

thanks votsala sto pani :)
Pragmatika me eixe siginisei (kai sinexizei) apo tin proti stigmi pou to akousa. Kai otan to eida animated, akoma pio poli.. O ixos ginetai poli dinatos otan ton sinodevei eikona i lekseis!

(wow!!!Brethike kapios na me diavasei!!! haha enthousiastika simera!)

kalws sas vrika:)