Να μαι πάλι κι εγώ.. μετά από ταλαιπωρίες, διαβάσματα, διακοπές, ψάχνω πάλι να βρω τους ρυθμούς μου. Κι εγώ, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, βγαίνω κάθε μέρα "εκεί έξω" και προσπαθώ να κολυμπήσω πάλι πίσω χωρίς να πνιγώ. Βλέπω διάφορα. Βλέπω αδιαφορία, μίσος, περιφρόνηση, ανταγωνισμό... ακόμα και ως προς τους αγνώστους μας! Και ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω, όμως δε θέλω να μιλήσω γι' αυτά. Θέλω να μιλήσω για τις εξαιρέσεις του κανόνα, που συναντάμε αναπάντεχα στη ζωή μας και που μας κάνουν να σκάσουμε ένα χαμόγελο και να σκεφτούμε πως ίσως κάτι σώθηκε, ίσως δεν είμαστε τόσο μίζεροι τελικά..
και θα ξεκινήσω με την ομάδα των ταξιτζήδων. Τους έχουν σούρει πολλά και όχι άδικα τις περισσότερες φορές. Και εκεί που πας να τους μισήσεις ολοκληρωτικά, τσουπ! έρχονται 2-3 υπέροχοι επαγγελματίες και άνθρωποι, και σου χαλάνε την εικόνα :Ρ
Θυμάμαι έψαχνα πολύ αργά το βράδυ ταξί,κουβαλούσα και έναν υπολογιστή 5-6 κιλά, δεν υπήρχε σχεδόν κανείς στο δρόμο, και ένα ταξί σταμάτησε τελικά να με πάρει. Μου είπε πως είχε ραντεβού και δε μπορούσε να με πάει σπίτι μου, αλλά δε μπορούσε να με αφήσει μόνη μέσα στη νύχτα εκεί. Μου βρήκε κάποιον συνάδελφό του να με πάει σπίτι, και δε δέχθηκε καθόλου χρήματα.
σκηνικό 2ο
Μπαίνω στο ταξί ,βράδυ πάλι, για να πάω σπίτι. Το ταξί πεντακάθαρο, ο οδηγός ευγενέστατος, καλοντυμένος, και το ράδιο να παίζει κλασική μουσική (και γενικά ήρεμη μουσική). Και φυσικά, ούτε ίχνος τσιγάρου (ναι ναι, οι έλληνες είμαστε θεριακλήδες, ρώτα όμως και αυτούς που δεν το αντέχουν το ρημάδι και λειτουργούν σαν ανιχνευτές καπνού!!!).
αυτά για την ώρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου