Νόμιζα πως θα συνηθίσω, αλλά όσο περνάει ο καιρός δυσκολεύομαι όλο και πιο πολύ με το πρωϊνό ξύπνημα. Είναι βάρβαρο!!!! Νοσταλγώ τις φοιτητικές μέρες, που έριχνα τον ύπνο του δικαίου (του συνταγματικού δικαίου 9-10 το πρωί, του αστικού δικαίου 10-11 και πολλές φορές και του οικογενειακού δικαίου 11-12).
Αποφάσισα να συνδιάσω δουλειά και μεταπτυχιακό, αλλά με βλέπω μέρα με τη μέρα να τα φτύνω. όλοι μου λένε τι τυχερή που είμαι που δουλεύω εκεί που δουλεύω, αλλά η ένταση είναι τόσο μεγάλη, που ακόμα και με το 7ωρο σέρνομαι μετά! Και να μπορούσα να ζήσω, να πήγαινε στο καλό. Πέρα από το νοίκι, δεν έχει περάσει μήνας που να μην έχουν τσοντάρει οι γονείς μου!
Ίσως θα ήταν καλύτερα να επένδυαν σε γη (σταθερή αξία, βλέπε βατοπαίδι) ή σε αμοιβαία ομόλογα αντί για τη μόρφωσή μου. Γιατί αν κάτσουμε και τα μετρήσουμε, από το δημοτικό ήδη (αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, φροντιστήρια, σπίτι αλλού για σπουδές, έξτρα βιβλία για τη σχολή κλπ), μαζεύεται ένα τεράστιο ποσό. Και όλα αυτά, για να παίρνω 440 ευρώ το μήνα!!!
Ναι, ξέρω, ξαναγκρινιάζω για τα χρήματα. Δεν είμαι μίζερη συνήθως, αλλά μου τη δίνει να έχω παιδευτεί τοοοοσο πολύ, να έχω (έχουμε ) περάσει τόσα, να κάνουμε όλη τη λάντζα δήθεν για να μάθουμε , επί 18 μήνες και στη συνέχεια να ξεκινάμε ως νέοι δικηγόροι με 800 ευρώ (μια από τις καλές εκδοχές).
Το χειρότερο δε είναι ότι πολύ συχνά τα αφεντικά σου βγάζουν όλα τα κόμπλεξ τους. Δεν μιλάω απαραίτητα για την περίπτωσή μου, αλλά και για διάφορα πράγματα που βλέπω καθημερινά.
Ξύπνησαν στραβά? Τους εκνεύρισε κάποιος? Ο ασκούμενος είναι ένας καλός σάκος του μποξ! άσε που γλυτώνουν τα χρήματα για τον ψυχαναλυτή.
Φοβούνται ότι ο αντίδικος θα τους ανακατέψει το φάκελο?? Βάζουν τον ασκούμενο να τον κρατάει αγκαλιά ως τις 12.
Θέλουν να πάρουν άδεια? εξαφανίζονται όλοι και αφήνουν τον ασκούμενο να κρατάει τα μπόσικα και να του τσιρίζουν υστερικά στο τηλέφωνο όλοι αυτοί που ψάχνουν τους δικηγόρους για κάποια δουλειά.
έχουν χάσει κάτι? όχι, δεν το είχαν εκείνοι, ο ασκούμενος το ανέλαβε.
και άλλα πολλά φυσικά...
Έτσι λοιπόν κάθε μέρα τεστάρουν τις αντοχές μας, γυμνάζουν ανελέητα το σώμα το πνεύμα και τα νεύρα μας. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά εν πάσει περιπτώσει,αξίζουμε κάτι καλύτερο από τον γενικό μέσο όρο.
και αφήνοντας πίσω το θυμωμένο και ενδεχομένως ασυνάρτητο ποστ, συνεχίζω..
Γύρισε ο τροχός (ναι, άσχετο!)
Ελπίζω μόνο σε χαμόγελα από δω και πέρα... :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου