Κι αν, να...

Το μελαχροινό το Νι
σκύβει, δίνει ένα φιλί
στην ολόλευκη του Άλφα τη γραμμή
Κι αγκαλιάστηκαν σφιχτά
κι είπανε για πάντα:
«ΝΑ αγαπιόμαστε, ΝΑ δίνουμε φιλιά»
ΝΑ λιαζόμαστε μαζί
ύστερα από βροχή
καθισμένοι σε ουράνια γραμμή
ΝΑ γελάμε δυΝΑτά
ΝΑ φοράμε τη χαρά
ΝΑ φωΝΑζουμε στον κόσμο:”ΝΑ!”

«Κι αν με δεις», λέει το Α
«σε αΝΑποδη σειρά
ΝΑ σου λέω κατά λάθος αν»
αν ραγίσει το γυαλί
αν αλλάξει η γραφή
αν σπάσει η ουράνια γραμμή…

Τότε ΝΑ με πάρεις αγκαλιά
και ΝΑ γράψεις καθαρά:
«ΝΑ η αγάπη μας, μωρό μου, ΝΑ!»

(από το δίσκο τραγουδάκια γάλακτος. Ερμηνεύει ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ)

Για μια στιγμή

7.30 το πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει εκνευριστικά. Το σώμα μου αρνείται να υπακούσει,αλλά με τα πολλά σηκώνεται. Το μυαλό έχει αρχίσει να λειτουργεί, αλλά όχι για καλό. Σκέφτομαι τις χτεσινοβραδυνές σκέψεις. Οτι θέλω να σταματήσω χθες -αν γινόταν- τη δουλειά. Ότι το πρωί δεν βρίσω το λόγο να ξυπνήσω για να πάω στο γραφείο. Ότι η φάση της άσκησης παρατράβηξε και τίποτα καινούριο δεν έχω να περιμένω πια. Ότι πιέζομαι αφόρητα με όλο αυτό το φόρτο εργασίας και κάνω δικές μου ευθύνες των άλλων ενώ δε θα έπρεπε. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να διαβάζω ως αργά και να πηγαίνω στη δουλειά μισοκοιμισμένη, να κοιμάμαι το μεσημέρι για να μπορώ να αποδώσω στο διάβασμα και πάλι από την αρχή. Δεν είναι όμως κάτι που το αντέχω. Και σε καμία περίπτωση δε θέλω να σταματήσω τις σπουδές μου.
8.20 και πλησιάζω στο γραφείο. Δεν έχω όρεξη ούτε μουσική να ακούσω. Αγοράζω καφέ παγωμένο, σαν τον καιρό ένα πράγμα. Ανεβαίνω στο γραφειο. Νέκρα όπως πάντα. Εγώ κι άλλος ένας. Ακριβώς όπως πάντα...
9.10 φεύγω από το γραφείο για μια εξωτερική δουλειά. Ψοφάω να πάω να αγοράσω και ένα βιβλίο, αλλά αποφασίζω ότι δεν πρέπει να παω χωρίς να ρωτήσω πρώτα (ναι, ξέρω, μην το πείτε...)
9.40 πίσω στο γραφείο. Αρχίζω την αρχειοθέτηση. Αρχειοθέτηση- τηλέφωνα- απορίες- επιστολές- λάντζα. (και ωραίο φαγητάκι μιας και το στομάχι είχε φτάσει στην πλάτη)
3.20 τακτοποιώ το γραφείο μου. Με το που κλείνω την πόρτα, ακούω το τηλέφωνο να χτυπάει. Δεν πάω να το σηκώσω, έχω σχολάσει εδώ και 5 λεπτά. Μερικές φορές όταν κάθομαι παραπάνω για κάποια δουλειά και χτυπάει, το σηκώνω. Και ακούω την απορημένη φωνή: μα δεν έφυγες ακόμα? Παρ' όλα αυτά, το τηλέφωνο πάντα χτυπάει μετά το σχόλασμα.
4.00 είμαι ακόμα στο δρόμο. Αποφάσισα να κατέβω ως το Μοναστηράκι και να πάρω από εκεί συγκοινωνία. Νιώθω τα πόδια μου να πονάνε, αλλά οι χθεσινές σκέψεις έχουν καταχωνιαστεί κάπου βαθιά και έχει εμφανιστεί η στωική- αγωνιστική συννεφούλα (το πως συνυπάρχουν αυτά, άλλο θέμα).

Η ώρα έχει πάει 5.00 και έχω φτάσει σπίτι. Ανυπομονώ να χωθω στις πυζάμες μου και να μην κάνω τίποτα. Φλερτάρω μεταξύ ταβανοθεραπείας και χαζέματος, ανακουφισμένη που το σημερινό μάθημα αναβλήθηκε. Τελικά χαζεύω για ώρες στον υπολογιστή.

20.00 και κοιτάζω τα βιβλία στο γραφείο μου. Εχω μια εργασία να προετοιμάσω και ειδικά μετά από αυτά που μας είπαν θέλω να την κάνω τέλεια. Πελαγωνω με τη βιβλιογραφία, αλλά μετά από λίγη ώρα συγκεντρώνομαι και καταφέρνω να φτιάξω το σχεδιάγραμμα για να συναντηθώ με τον καθηγητή να μου πει τη γνώμη του.
....
....
....
Και ξαφνικά... κάπου μεταξύ εννιά και εννιάμισι το βράδυ, ψάχνω μανιωδώς βιβλία. Ξεφυλλίζω με προσοχή και με σβελτάδα, νιώθω τη μυρωδιά των βιβλίων, σημειώνω σελίδες σε πόστ ιτ. Ανοίγω την Ιστορία του Ελληνικού έθνους (θενξ μαμά και μπαμπά...) για να ψάξω για το Βυζάντιο, τα βιβλία που μου είχε χαρίσει το μουσείο κυκλαδικής τέχνης (ή Μπενάκη? τα μπερδεύω...) για τους ολυμπιακούς αγώνες και παράλληλα ψάχνω να βρω άρθρα για την απορρύθμιση στις εργασιακές σχέσεις. Δουλεύω για τις τρεις εργασίες ταυτόχρονα. Νιώθω τις γραμμές να αποτυπώνονται στο μυαλό μου. το πληκτρολόγιο παίρνει φωτιά.

Για ένα μισάωρο, ίσως και λιγότερο, σήμερα κατάλαβα γιατί δεν τα παρατάω. Γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω. Γιατί δε με πειράζει και τόσο να περνάω εξεταστικές τελικά. Γιατί επιμένω παρόλο που δουλεύω να ασχολούμαι με δυο μεταπτυχιακά. Δυο χρόνια σχεδόν μετά το πτυχίο μου και έχοντας πίσω μου ένα χρόνο φουλ μαθημάτων και εργασιών, το είχα ξεχάσει, μέσα στην πίεση είχα χάσει αυτό το συναίσθημα. Επρεπε να ερθει αυτή η στιγμή, την Τρίτη, 8 Δεκέμβρη, 9 με 9.30 το βράδυ.

Το κυνήγι του βιβλίου. Της εικόνας. Οι βιβλιοθήκες. Η έρευνα. Ο χώρος. Οι γνώσεις. Το αποτέλεσμα.

Και τώρα, ας βάλουμε τις εργασίες σε μια σειρά... :)

C.I.F. (comme il faut)

Σήμερα ανοίγοντας το ψυγείο, έπεσε το μάτι μου σε κάτι κυδώνια. Αυτό μου έδωσε αφορμή για το σημερινό θέμα (έχω και κάτι περαυτολογίες, αλλά λόγω καλών επιπέδων αυτοπεποίθησης θα τις κρατήσω για άλλη ώρα:Ρ).

Kαι θα μου πείτε, τί σχέση έχει ένα κυδώνι με το cif? Και όμως, έχει!
Τις προάλλες είχα καλέσει μια φίλη και συνάδελφο στο σπίτι για φαγητό (και καφέ και διάβασμα. στα δυο πρώτα τα πήγαμε πολύ καλά, στο διάβασμα όχι και τόσο). Η κοπέλα λοιπόν, μου έφερε κουλουράκια από το φούρνο της γειτονιάς της. Την προηγούμενη φορά που ήρθε για φαγητό, έφερε μια σακούλα ρόδια και κυδώνια που της είχαν στείλει από το χωριό της.
Εχουμε λοιπόν αυτή τη συμπεριφορά από τη μια, που μου έκανε ευχάριστη εντύπωση

ΑΠό την άλλη, έχουμε ανθρώπους που έχουν περάσει άπειρες ώρες στο σπίτι μου (αλλά και μιας κολλητής μου), που πρότειναν πολύ εύκολα να μαγειρέψουμε κάτι για να φάμε, αλλά ποτέ δεν έκαναν μια πράξη ανταπόδοσης. Μάλιστα, πολύ περισσότερο στο σπίτι της φίλης μου, που το είχαν κάνει κέντρο διερχομένων. Θυμάμαι μια φορά, αξιώθηκε μια κοπέλα να φέρει ένα μαρτίνι για τα τσούξουνε, κατανάλωσαν το εν τρίτο εκεί και φεύγοντας πήρε το μπουκάλι πίσω!!!!

Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι φαγάς, είμαι παραπονιάρης όπως λέει και ο λαός. Δε με ενδιαφέρει το πράγμα, αλλά η χειρονομία. Να προσφερθεί ο άλλος, να μαζέψει ένα τασάκι, ένα πιάτο. (φυσικά και δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν ξέρω καλά, αλλά σε φίλους και "φίλους" που κάποτε έκοβαν εισιτήριο στο σπίτι μου!). Πείτε με υπερβολική, πείτε με παλιομοδίτισσα, εγώ ψέμματα δε θα σας πω. Μια ευγενική πράξη ή χειρονομία, μετράει για εμένα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά? ό,τι θυμάμαι χαίρομαι!

p.s.: όσοι φίλοι μου διαβάσετε αυτές τις γραμμές και τύχει να έρθετε σπίτι για καφέ, μην κουβαλήσετε τίποτα!!Είμαστε σε περίοδο λιτότητας!Το παρόν κείμενο είναι απλά μια φιλοσοφική αναζήτηση :Ρ

Σήμερα....

Είχα τόση δουλειά που έκλεισα το τηλέφωνο σε έναν φίλο μου και δεν κατάφερα να τον ξανακαλέσω. Τώρα που έχω ώρα, είναι αργά γι' αυτόν.

Τόλμησα να πάω σε μια διάλεξη στα γαλλικά, όπου όλοι ήξεραν όλους και εγώ κανέναν (στενός οικογενειακός κύκλος λέμε!). Και πέρασα υπέροχα. Νομιζω πως όλο αυτό έδωσε έναν αέρα ευρώπης στο πανεπιστήμιο. Τελικά μερικές φορές δεν είναι ότι λείπουν πράγματα, αλλά ότι δεν τα παίρνουμε χαμπάρι!

(έντιτ: αγόρασα ένα σκασμό βιβλία!!! 11 τον αριθμό! ξετρύπωσα και ένα που πίστευαν πως είναι εξαντλημένο.... άμα ξέρεις να ψάχνεις...)

Πέτυχα έναν ταξιτζή, που επειδή δεν είχε να μου δώσει 10 λεπτά ρέστα, μου έδωσε 50 λεπτά... Και φυσικά δεν τα κράτησα. (δε θα σωθώ με 10 και είκοσι λεπτά αλλά μου τη δίνει να τα κρατάνε γιατί δεν έχουν ρέστα ή με το έτσι θέλω. Ενιωσα λοιπόν την ανάγκη να τον επιβραβεύσω με έναν καλό λόγο βασικά -και 10 λεπτά :Ρ).

Ενώ πέρασα από διάφορα στάδια σκέψης και πίεσης και αποφάσισα, δέχτηκα και αποδέχτηκα την απόκτηση ενός σπιτιού (βλέπε πρωτη κατοικία), τελικά λίγο πριν φτάσουμε στο συμβολαιογράφο, έμαθα πως η ιδιοκτήτρια έκανε πίσω γιατί δεν της βγήκε το όλο πλάνο που προϋπέθετε την πώληση του σπιτιού.

Πλας, στην ομιλία συνάντησα έναν παλιό γνώριμο, ο οποίος έδωσε unwanted infos, σχετικά με μια πρώην φίλη. Και ομολογώ πως μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω κι άλλα, αλλά ήταν ήδη σε ευθυμία οπότε μίλαγε με τον αυτόματο. Είχα που λέτε μια φίλη κάποτε, που ξαφνικά σταμάτησε να μου μιλάει δικαιολογούμενη με μισόλογα. Στο τέλος είπε τη δραματική φράση "Δε μπορώ να σου πω τί έγινε, σε ξέρω και δε θα το αντέξεις", αφού είχε προηγηθεί μια κρίση ζήλειας (εσύ περνάς αμέσως τα μαθήματα κι εγώ όχι κλπ κλπ).
Ελαβα λοιπόν τις εξής πληροφορίες: πήρε πτυχίο και ταλαιπωρήθηκε με κάποια μαθήματα, ενώ είχαν αλληλοφιλοξενηθεί κάποιες φορές (μαζι με την κοπελια του τύπου) και από τότε που τους γνώρισα, κάνουνε συχνή και πολλή παρέα.
Και θα μου πείτε, τί σε νοιάζει εσένα????
Δεν είναι ακριβώς ότι με νοιάζει. Στεναχωρήθηκα που έχασα μια φίλη, αλλά όπως εξελίχθηκε το πράγμα, καλύτερα που κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο πραγματικός της χαρακτήρας. Αυτό που με τρώει ως γνήσιο σκορπιό, είναι, τί της την έδωσε? οεο?
Είναι λοιπόν καθαρά επιστημονικοί λόγοι (περιέργειας δηλαδή) που επανέφεραν αυτή την ερώτηση στο μυαλό μου.
Γιατί κολλάω ώρες ώρες?

α, καλό Μήνα!

ευχάριστο διάλειμμα

Καλή διασκέδαση!

Περπατώντας με το κεφάλι ψηλά στην πόλη

Μένοντας τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα, ένιωσα να με παρασύρει η βιασύνη των άλλων. Να περπατάω γρήγορα, να προλάβω το πράσινο στο φανάρι, να φτάσω έγκαιρα στη δουλειά μου. Όλοι μας το έχουμε ζήσει αυτό τουλάχιστο ως κάποια στιγμή της ζωής μας. Και όλοι βλέπουμε την ασχήμια που υπάρχει γύρω μας. Σκουπίδια, βρώμικα και σπασμένα πεζοδρόμια, καυσαέριο... Σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά, πολλές φορές μας περιμένουν ευχάριστες εκπλήξεις. Πανέμορφα κτήρια που ποτέ δεν έχουμε χρόνο να τα δούμε, αλλά όταν πάμε στο εξωτερικό τα καμαρώνουμε. Εσείς περπατάτε με το κεφάλι ψηλά?

Εμένα οι φίλοι μου είναι...

Υπέροχοι....

Ο Ομορφούλης, που δεν ξέρει πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι και υποτιμά τον χαρακτηρα και τον εαυτό του. Πάει στη μαμά πατρίδα από δευτέρα, πρώτη φορά μακριά από το σπίτι του. Μικρέ μου μη μασάς... Οταν είμαι μακριά, θα έχω πάντα χρόνο να σου μιλήσω. Και όταν θα έρχομαι, ξέρω: τσουρεκάκια γεμιστά!

Η διπλανή μου, που έφυγε από το σπίτι της στα ξένα πριν λίγες μέρες. Αργεί να κάνει κάτι, αλλά όταν το κάνει το κάνει καλά! Μπαμ και κάτω! Από την Πάτρα στο Παρίσι, είναι μεγάλο κατόρθωμα!

Η καινούρια φίλη από τη δουλειά, που της είπα να μου φέρει κάτι να φάω στις εξετάσεις που έδινα ( 3 3ωρα , αλλά δεν είναι του παρόντος) εννοώντας ένα σάντουιτς και μου μαγείρεψε ψητό στο φούρνο με πατάτες και έφερε... και σαλάτα!!!

(και μετά από αυτή την ενδεικτική απαρίθμηση, πάμε για ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα!!!)

Βουλευτικές Εκλογές 2009 part IIΙ

Η ώρα πέρναγε, σχεδόν όλοι είχαν κατέβει από το λεωφορείο και εγώ κοιτούσα έντρομη την ώρα, μιας και μου είχαν πει πως θα έκανα μία ώρα περίπου να φτάσω και είχε ήδη περάσει μιάμιση. Προσπαθώντας να μην κοιτάζω το γκρεμό στα αριστερά, σηκώθηκα από τη θέση μου και κάθισα πρώτη θέση πίστα, πίσω ακριβώς από τον ζαλισμένο- από- τα- τσίπουρα- οδηγό- που- είχε- αρχίσει- να- ξεζαλίζεται για να ρωτήσω πότε επιτέλους θα πατήσω γη μετά από τόσες ώρες ταξίδι. Αφού έκανε έναν εξαιρετικό ελιγμό, αποφεύγοντας μια αγελάδα που μας κοίταζε με το βλέμμα του βοδιού θρονιασμένη στη δική μας πλευρά του δρόμου, μου είπε πως σε πέντε λεπτά φθάνουμε.

Ανακουφισμένη, πήρα τηλέφωνο στο Δήμο, μιας και μου είχαν πει πως θα είναι ανοιχτά ως τις 3 το μεσημέρι, για να τους πω να με περιμένουν. Αφού τους εξήγησα πως είμαι στο δρόμο, μου είπαν μεγαλόψυχα ότι , άντε, θα με περιμένουν! (3 παρά 10 η ώρα).
Μέσα στο λεωφορειάκι είχαμε απομείνει 4 άτομα. Οι δυο κυρίες κατέβηκαν στην αρχή του χωριού, ενώ ο οδηγός άφησε εμένα και τον άλλο επιβάτη που απεδείχθη δικαστικός αντιπρόσωπος έξω από το δημαρχείο.

Με τα πολλά, ζωστήκαμε τα παγκάζια και ανεβήκαμε στον 1ο όροφο, ευτυχισμένοι που επιτέλους μετά από τόσες ώρες πατήσαμε γη. Αφήσαμε τα στοιχεία μας, βοήθησα το συνάδελφο να στείλει τηλεγράφημα και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο...


Η φύση τριγύρω ήταν εκθαμβωτική. Τόσο πράσινο, είχα χρόνια να δω. Δέντρα, ως την κορυφή. Και μια ομίχλη που ταίριαζε γάντι στο όλο τοπίο...




Πηγαίνοντας στο δρόμο, τραβήξαμε την προσοχή κάποιων που καθόντουσαν σε μια ταβέρνα (ε, λογικό, 2 άγνωστες φάτσες, ο ένας με κουστούμι...). Αμέσως, ο ένας (που ήταν ο Δήμαρχος όπως αποδείχθηκε), πετάχτηκε έξω και προσφέρθηκε να μας κεράσει καφέ. Η αλήθεια είναι πως η τσίκνα μας είχε σπάσει τη μύτη.... (κάτι λουκάνικα... κάτι πανσέτες.... κάτι μπριζόλες....). Ο συνάδελφος τίμησε και με το παραπάνω το κρασάκι και, μετά το φαγοπότι και αφού ο Δήμαρχος μου βρήκε γραμματέα και με καθησύχασε (δε θα χεις πρόβλημα εκεί που θα πας, 90 ΝΔ και 40 ΠΑΣΟΚ θα βγάλεις) , ήρθε η ώρα να τσουλήσουμε προς το δωμάτιο....

[κάπου εδώ διαπιστώνω πως η όρεξη για αφήγηση με έχει εγκαταλείψει. Ανεβάζω την αναρτηση να μην αραχνιάσει και για να μην γίνει η Λάμψη αυτό το θέμα, θα το κάνω απντέιτ σιγά σιγά ...]

Βουλευτικές Εκλογές 2009 part II

Αφού επεσαν τα παραδοσιακά μπινελίκια στην τοπική διάλεκτο φυσικά, άρχισαν να σχηματίζονται πηγαδάκια. Οι κοντοχωριανοί αντάλασσαν νέα, μετά του απαραίτητου κολατσιού το οποίο συνίστατο σε ξηροκάρπια/ τοστ/ψωμοτύρι κλπ κλπ. Ξεκινάει λοιπόν η διαδρομή και το πίρι πίρι:

- Τη θ'μάσαι τη Βασίλου απ του Παυλόπουλου?
-ναι τ' θυμάμι τι?
-Πέθανε!!!!!!
-αιντε! πότ?
-προυχτές!
-ααααα...

- Κι ο Θ'νάσης πίθανε!
-πότ?
-Μια βδομάδ'α πριν.
-ουυυι και ήτουνα νέος
-80 χρ'νων δν είναι νέος!
-νέος ήτανε!

- Ξέρς πίθανε κι ου Κώστ'ς
- Είχε πρόβλ΄μα?
-πήγε νουσουκ'μείου, δε βρήκαν τίποτις, το μεσημέρι χαιρόταν, το βράδυ πίθανε!!!!


[ναι μιλάγανε για πεθαμένους όλη την ώρα !Πολύ ωραία κουβέντα σε συνδιασμό με τους γρκεμούς δεξιά κι αριστερά, τα κατσίκια που πετάγονταν μπροστά μας και τους ταύρους/αγελάδες/μοσχάρια που έπιαναν το μισό δρόμο που σε κάποια σημεία είχαν απλά χωρίσει στη μέση τη μια λωρίδα δρόμου... μπόνους τρακ: ο οδηγός ήταν μισομεθυσμένος από τα τσίπουρα!]

Αφού λοιπόν ξεμπερδέψαμε με το θανατικό, τα γεροντάκια έπιασαν τα σεξουαλικά. Άρχισαν λοιπόν οι γιαγιάδες να την λένε στα παπούδια:

-ει, άμα δεν έχει να κάτσεις κάτσ΄ιδώ, δίπλα μου. Δεν είνι η γυνάικα μ ιδώ να με γκρινιάξει. (πονηρό γέλιο).

-Ε Βασίλω, άμ κρυώνς να σε ζεστάνει ου Πέτρς!
-Εεεε τι να μ κάνει ου Πέτρς!
-Καλέ δε σ' λέου σεξουαλικά, σ λέου να σε ζεστάν΄απού μπρός και μετα στη πλάτη.

- Οι άντρς ούτι και να κάνετε, και να μη σας δουλεύ΄, στο πουλί το χετε το μυαλό σας!
-έχουμι και του μπλε χαπάκι
-Το γράφ΄ο ΟΥΓΑ?
- Εχς δοκιμάσει και ξέρς ε?
- Κι άμα μείνεις στον τόπο?
- Θα μαι χορτάτς κι ευτυχισμένους!

- Χαίντε να χουρίσεις τη γυναίκα να βρεις καμιά μικρή!
-(γυναικεία παρέμβαση)Μωρέ τι μας λες! Σιγά μην τ΄κάτσει! Αμα η άλλη έχει λεφτά θα πάει να βρει το τεκνό, όχι τα μούτρ΄σου!

Στο σημείο αυτό κάνουμε στάση για να κατέβουν μερικοί.


Εγώ όπως όλοι καταλαβαίνουμε έχω κάνει καινούριο συκωτι...

Αφού λοιπόν αραίωσε λίγο το πλήθος, ο όρθιος σύζυγος αποφάσισε να πάει να καθίσει. Ελα όμως που δε χώραγε να περάσει. Τη λύση τη βρήκαν οι της γαλαρίας που φώναξαν:
Πήδα την !πήδα την!

Αφού ο σύζυγος κάθισε, άρχισαν όλοι να ασχολούνται με τη σύζυγο. Αφού τη ρώτησαν αν δουλεύει (όχι, έχω το παιδί , δε μπορώ να πηγαίνω στα χωράφια κλπ) τη ρώτησαν για το παιδί:
Και το π'δι? πώς το 'χεις? Παχουλό? (ψόφησα στο γέλιο! λες και πρόκειται για το τί ρούχο θα του φορέσει!)

Αφού κατέβηκαν και μερικοί άλλοι, το ζεύγος θρονιάστηκε μπροστά. Αρχισε να λογομαχεί με τον οδηγό ενώ ένας μουστακαλής παππούς ξεκίνησε να τραγουδάει ένα τοπικό άσμα (είχε κι ωραία φωνή) κλείνοντάς μου το μάτι.....


to be continued

Γ. Ρίτσος, ''Εαρινή Συμφωνία''

ΧVI, Ποιήματα 1930-1960, Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 1972, σσ. 237-238.

XVI

Χαρά χαρά.

Δε μας νοιάζει

τι θ' αφήσει το φιλί μας

μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε

το μέγα άσκοπο

που δε ζητά το σκοπό του.

Ο Θεός

πραγματοποιεί τον εαυτό του

στο φιλί μας.

Περήφανοι εκτελούμε

την εντολή του απείρου.

'Ενα μικρό παράθυρο

βλέπει τον κόσμο.

'Ενα σπουργίτι λέει

τον ουρανό.

Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας

εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε

μες στο γαλάζιο βράδι

την ανάσα της θάλασσας

καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου

που δε μπορεί να χωρέσει

την ευτυχία του.

'Ενα άστρο έπεσε.

Είδες;

Σιωπή.

Κλείσε τα μάτια.

Βουλευτικές Εκλογές 2009 part I

Το παρόν δε θα είναι ένα ακόμα ποστ που αφορά την πολιτική στην Ελλάδα (άμεσα τουλάχιστο) ή τις πολιτικές μου απόψεις. Δε θα κάνω άλλες αναλύσεις επί αναλύσεων, τις έχουν κάνει ήδη άλλοι πριν από εμένα. Θα μοιραστώ μαζι σας όμως την εμπειρία μου ως δικαστικός αντιπρόσωπος .

Ευρυτανία δεν είχα πάει ποτέ, μόλις λοιπόν έμαθα πως διορίστηκα εκεί, ξεκίνησα να ψάχνω. Με μεγάλη ανακούφιση, είδα πως το μέρος που θα πήγαινα είχε ιστοσελίδα, οπότε μπορούσα να δω τι γίνεται με διαμονή κλπ.

Αλλά ας ξεκινήσω από την Πέμπτη. Αφού πήγα στην Εφορία να πληρωθώ (βρισίδι, ουρές, κακό), ταξίδεψα ως το κτελ Λιοσίων (που αγνοούσα την ύπαρξή του ως εξ' ολοκλήρου καταυλακιώτισσα), μιας και δε σήκωναν το ρημαδοτηλέφωνο. Εβγαλα το εισιτήριο για την απαράδεκτη ώρα 7 το πρωί και επέστρεψα στη δουλειά.
Δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο (σπασικλάκι level), διαβάζοντας μια ανακοίνωση ότι το τμήμα με τα τηλεγραφήματα ξεκίνησε να λειτουργεί, Πέμπτη βράδυ παίρνω στον ΟΤΕ να στείλω τηλεγράφημα ότι αναλαμβάνω καθήκοντα, όπως προβλέπει η διαδικασία (ουάου! έστειλα τηλεγράφημα!!!!). Όλα καλά, μέχρι που ο υπάλληλος με ρωτάει πώς γράφεται το Ευρυτανία..... και μετά το Πετράλωνα... Και μετά με ρωτάει αν είναι στην περιφέρεια Θεσσαλίας. Κάπου εκεί άρχισα να ανησυχώ!

Παρασκευή είχα άδεια από τη δουλειά. ντύθηκα επίσημα, ζαλώθηκα τη βαλίτσα και αξημέρωτα πήγα να βρω ταξί. Εφτασα στο κτελ και περίμενα να περάσει εκείνο το ρημαδοτέταρτο. Εδώ έχω να επισημάνω πως η ιδέα του Κτελ Ευρυτανίας για το "υπάρχει πολύς κόσμος να βάλουμε κι άλλο λεωφορείο" είναι να τα βάζει όλα μαζί (πχ 3 λεωφορεία στις 7 το πρωί, άλλα 3 στις 2 το μεσημέρι κλπ). Μέχρι να βρω σε ποιο μπαίνω , έβαλαν τη βαλίτσα μου σε λάθος λεωφορείο. Την ανέκτησα όμως και περήφανη βρήκα τη θέση μου!

Μετά από δύο ώρες ταξίδι κάναμε στάση σε ένα βενζινάδικο/τυροπιτάδικο στις Θερμοπύλες. Μέρος του δρόμου είχα κάνει και παλιότερα, αλλά δεν θυμόμουν τίποτα από το τοπίο. Μετά από τα μπαμπακοχώραφα με ξάφνιασε ευχάριστα η θάλασσα. Τα φιόρδ, το ήρεμο γαλάζιο, το νερό που έφτανε σχεδόν ως τις ρίζες της ελιάς κάτω από το δρόμο... Και φυσικά, ο ήλιος που είχε ανατείλει!

Προχωρώντας στο δρόμο το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Φτάσαμε Λαμία και στο σημείο αυτό ακούω έναν παππού να λέει:
" Θέλω να πω κάτι δυο λεπτά, αφήστε με να μιλήσω, κάντε λίγο ησυχία!"
Και ξεκινάει: ¨όλοι μας πάμε για να ψηφίσουμε την Κυριακή. Όλοι όμως είμαστε απογοητευμένοι. Οι μεν βγαίνουν ψεύτες, οι δε κλέφτες. Μόνο ένας είναι αυτός που μας προσέχει. Αυτός που μας αγαπάει. [εγω ως τότε πόνταρα σε Καραντζαφέρη] Αυτός που δε θέλει τίποτα από εμάς για αντάλλαγμα [όλες οι μάρκες στο Θεό- τί κερδίζω?], μόνο να προσευχόμαστε. Είναι ο Ιησούς Χριστός αυτός που μας αγαπάει όσο κανένας άλλος και μας φροντίζει. Γι αυτό και εμείς πρέπει να πέσουμε στα γονατα, να πούμε ότι είμαστε ααμρτωλοί και να προσευχηθούμε ειλικρινά για να λάβουμε συγχώρεση".
Μετά το σοκ που έπαθε το μισό λεωφορείο, η διαδρομή συνεχίστηκε. Περάσαμε από τον Τυμφρηστό, ένα χωριό πάνω στο βουνό, που είναι όλο στροφές. Σοβαρολογώ, 10 λεπτά κάναμε να το περάσουμε! Ψάχναμε για δραμαμίνες!Από μακριά φαίνεται σαν πίστα για φιδάκι!Αυτό που από το 99 σε πάει πίσω στο 1!

Με τα πολλά, φτάσαμε Καρπενήσι. 5 ώρες στο λεωφορείο, ήταν ανακούφιση η μια ώρα σχεδόν που μου έμενε μέχρι να έρθει το μικρό λεωφορείο που θα με πήγαινε στην έδρα του δήμου Κτημενίων, δλδή στο χωριό της Αγίας Τριάδας όπου και είχα κλείσει για διαμονή (http://www.dimos-ktimenion.gr/4_left_menu/map_dimos_general.htm).

Ερχεται λοιπόν το μίνι λεωφορείο και αφού βάζω τη βαλίτσα μου πίσω προσπαθώ να μη με ποδοπατήσουν οι ορδές των ντόπιων που προσπαθούν ταυτόχρονα όλοι μαζί (!!!) να μπουνε μέσα (με τις βαλίτσες και τα μπαγκάζια παραμάσχαλα). Αφού σέρνομαι στη μεριά με τις μονές θέσεις, κάθομαι (φυσικά όχι στο νούμερο που έλεγε το εισιτήριό μου) και περιμένω να δω τί θα γίνει.

ανασαίνω ανακουφισμένη καθώς παρατηρώ ότι μένουν μερικές θέσεις κενές. Απέναντί μου κάθεται μια μητέρα 2 παιδιών με έναν παππού και κρατάνε τα μικρά αγκαλιά. Ο παππούς το αγοράκι, το οποίο χάζευε στο παράθυρο και η μαμά το κοριτσάκι, του οποίου είχε χώσει τη μούρη σε ένα polybag καθ όλη τη διάρκεια της διαδρομής γιατί θα ζαλιζόταν. Αφού δεν πνίγηκε το μικρό πάλι καλά! Ξεκινάει λοιπόν το λεωφορείο και, ζέστη γαρ, ακούω την εν λόγω μαμά να φωνάζει στον οδηγό:
εεεεεε Νίκο! Άνοιξ τουν αέρα!θ' σκάσουμι σ΄λέω σαν τα ζα!
Μόλις δε άνοιξε ο οδηγός το κλιματιστικό, ανακοινώνει σε όλους:
Επιτέλους! άντε ανοίξτ' του να βγει οξυγόνου! (κοιτώντας απειλειτικά όποιον τολμούσε να μην το ανοίξει)

Ξαφνικά, ενώ δεν είχαμε βγει ακόμα από το Καρπενήσι, το λεωφορείο σταματάει απότομα. Μια κυρία είχε ξεχάσει να πάρει ψωμί!!!!! (καταστροφή!) Αφού γυρνάει ξέπνοη και θριαμβεύτρια με τη σακούλα στο πούλμαν, φθάνουμε εκεί που ήταν το παλιό κτελ και μπουκάρουν 3-4 ακόμα. στο τέλος έμεινε μια θέση για ένα ζευγάρι (που δεν ήταν μινιόν , το αντίθετο), οπότε η σύζυγος θεώρησε έξυπνο να μην κάτσει (ο σύζυγος δε μπορούσε να περάσει να κάτσει) και επίσης να κρατάει στο χέρι το σακίδιο της πλάτης.


to be continued....

Συνάδελφοι

Η κοπέλα στη δουλειά χθες ήρθε ψιλοάρρωστη, με μύτη να τρέχει, μπουκωμένη, πονόλαιμο και είχε αρχίσει να ανεβάζει δέκατα. Δεν ήθελε να λείψει, γιατί ήθελε να ζητήσει μια μέρα άδεια για να πάει στην άλλη άκρη της ελλάδας να ψηφίσει (που σιγά, όλοι θα λείπουν εκείνη τη Δευτέρα και δικαστήρια δεν έχουμε..). Το είπα στις δικηγόρους και την έδιωξαν να πάει σπίτι της , μάλιστα της είπαν να επιστρέψει μόνο αν γίνει τελείως καλά, αφού αυτές τις μέρες με τις εκλογές όλα υπολειτουργούν.
Έτσι αφενός θα γίνει τελείως καλά, αφετέρου δε θα μας κολλήσει. Για τη δουλειά της είπα να μην ανησυχεί, είναι ευκαιρία να κάτσει να διαβάσει για κάτι εξετάσεις που θα δώσει, μιας και ντρέπεται και να ζητήσει άδεια. Κι εγώ έτσι θα ήθελα να με αντιμετωπίσουν σε ανάλογη περίπτωση άλλωστε.

Γεγονότα σαν κι αυτά όμως (το να έρθει δλδ στη δουλειά με πυρετό για να μη ζητήσει άδεια και πούμε πως μας εκμεταλλεύεται) με κάνουν να την πειράζω, μπας και ξυπνήσει και ξεψαρώσει. Διότι και ο Κύριος ημών είπε ζητήστε μου και θα λάβετε (συν Αθηνά και χείρα κίνει κλπ).
Μια μέρα λοιπόν που την είχα βάλει να κάνει κάτι δουλίτσες εγώ μην έχοντας τι να κάνω είπα να σερφάρω στα e-βιβλιοπωλεία. Σε κάποια φάση λοιπόν, μιλάγαμε για λογοτεχνία.

Α(ασκούμενη): και διαβάζεις πολλά βιβλία?
Ε(εγώ): ναι, με ξεκουράζει αυτό.
Α:τί διαβάζεις τώρα?
Ε: επιστημονική φαντασία. εσύ διαβάζεις κάτι?
Α:ναι μωρέ, ένα βιβλίο για μια αυτοκράτειρα του Βυζαντίου
[δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες....έχει όμως "σπάσει ο διάολος το ποδάρι του" όπως λέμε στα μέρη μου, και σερφάροντας στην πρωτοπορία στην κατηγορία ιστορικό μυθιστόρημα πέφτω πάνω στο εξής:

Ακόλαστη Αυγούστα

Η αυτοκράτειρα Ζωή στο θρόνο του Βυζαντίου: Ιστορικό μυθιστόρημα

Επειδή η κοπέλα όμως είναι αυτό που λέμε της εκκλησίας, λέω αποκλείεται, αλλά ας την πειράξω λίγο και της λέω με σοβαρό ύφος:

Ε: Καλά από όλες τις αυτοκράτειρες την ακόλαστη Αυγούστα βρήκες να διαβάσεις???

Τι να σας λέω.. (άλλο να το βλέπετε!) κοκκίνησε ως τις ρίζες των μαλλιών της... άρχισε να τραυλίζει... να δικαιολογείται (μου το χάρισαν).... να ξανακοκκινίζει....
Πέτυχα διάνα!
(όχι που περίμενε πως θα πέρναγε έτσι!!!!!!)

"Μου 'ταξες ταξίδι να με πας"

μου τραγουδάει αδιάκοπα ο εαυτός μου τον τελευταίο χρόνο. Τη μια μελαγχολικά, την άλλη ειρωνικά, την άλλη επιθετικά. Τα χω παίξει τελείως! Βλέπω αεροπορικά εισιτήρια και μου γυρνάει το μάτι, ακούω κάποιον να κανονίζει ταξίδι και θέλω να του χιμήξω (γι' αυτό προσοχή τί λέτε μπροστά μου). Το γεγονός δε ότι με περιμένουν 2-3 δύσκολοι μήνες, δε με βοηθάει καθόλου (μα καθόλου!).
Πλέον νιώθω πως δεν προχωράω. Αναβάλλω τα πάντα, μέρα παρά μέρα. Το πρωί δε θέλω να σηκωθώ για να πάω στη δουλειά, είμαι ο χουζούρης αυτοπροσώπως.
Εφτιαξα γαλλικό και αμέσως η μυρωδιά με πήγε μίλια μακριά, στη βόρεια αγγλία. Που ξύπναγα το πρωί με τη μυρωδιά του καφέ, χαζεύοντας το σκίουρο να τρέχει στο φράχτη και το λαγό να χαζεύει στο παράθυρο.




Μου έκανε εντύπωση το πόσο οικεία ένιωθα ζώντας σε εκείνο το πελώριο bungalow του Πανεπιστημίου φιλοξενούμενη της ξαδέλφης μου με ανθρώπους που αλλιώς δε θα συναντούσα. Μπορεί να έμεινα εκεί μόνο 4- 5 μέρες, όμως ήταν σα στο σπίτι μου. Αφού ξύπναγα ετοίμαζα ταπεράκι για την εργαζόμενη ξαδέλφη και ο περίπατος ξεκινούσε:
έβγαινα στην αυλή και πέρναγα μέσα από τον πίσω κήπο, που από την πρώτη στιγμή μου θύμιζε τη Νάρνια


Για να δω μόλις τελειώσει το δρομάκι να δεσπόζει ο καθεδρικός ναός από μακριά (ανέβηκα πάνω πάνω... και ξέχασα να πάρω την φωτογραφική μου μηχανή μαζί!!!)



Πλησιάζοντας την Πόλη, περπατούσα μέσα στο δασος, που ο ήλιος δε μπορούσε να διαπεράσει το πυκνό φύλλωμα των δέντρων. Μόνη μου, κι όμως δε φοβόμουν, απλά απολάμβανα τη διαδρομή, για να βρεθώ ξαφνικά στο ποτάμι και στο Κάστρο.





Το τοπίο με έκανε να αναρωτιέμαι: Πού είναι ο Χάρυ Πότερ οεο??? Χάρυ Πότερ μπορεί να μην είδα, με αποζημίωσαν όμως οι κωπηλατικές ομάδες του πανεπιστημίου που βγήκαν βαρκάδα για την προπόνησή τους:)

Μέχρι το επόμενο ταξίδι, που κάτι μου λέει πως θα είναι συναρπαστικό, θα με πείσω να συμβιβαστώ με τις παλιές φωτογραφίες. Εξάλλου και στην Ευρυτανία που θα πάω για τις εκλογές, μίνι διακοπές δε θα κάνω??? (πείτε ναι! πείτε ναι!)

Εργασιακό update

Κατ΄ αρχήν να ακούσω ένα μεγάλο χειροκρότημα για την αφεντιά μου, που έβαλε επιτέλους ετικέτες σε αυτό το αχούρι (μετά από παρότρυνση μιας μαρινής φίλης, γιατί αν περιμένατε από εμένα...)!!!!!

Βάζοντας ετικέτες διαπίστωσα πως τα πιο γκρινιάρικα ποστ μου αφορούσαν τη δουλειά, οπότε, γιατί να σπάσω την παράδοση? Πάμε για μια ακόμα παραπονιάρικη ανάρτηση!!!!

Την Παρασκευή έζησα το εξής παράλογο: ο δικηγόρος σηκώνεται από το γραφείο του, ξεκλειδώνει την πόρτα, την ξανακλειδώνει, έρχεται στο γραφείο μου, μου δίνει 2 φύλλα χαρτί και μου λέει να τα βγάλω μια φορά, επιστρέφει στο γραφείο του , ξεκλειδώνει /κλειδώνει για να ξεκλειδώσει όταν του πάω τις φωτοτυπίες. Εν τω μεταξύ, αν τις είχε βγάλει μόνος του, θα έκανε το μισό χρόνο. How koulo is that????!!!!!!!!

Με έβαλε να ψάξω κάτι για προσωπική του δουλειά και ήθελε να αφήσω σύξυλες όλες τις δουλειές του γραφείου για να την τελειώσω. Φυσικά, μου το έδωσε τελευταία στιγμή και εκεί που έπρεπε να πάω να ρωτήσω, είχαν κλείσει. Είχε βέβαια την απαίτηση να πάω και να πω ψέμματα για να μπω στα γραφεία, κάτι που έκανα, αλλά αφού αρνήθηκαν να με εξυπηρετήσουν μιας και το ωράριό τους για το κοινό είχε τελειώσει, δε θα πιανόμουνα μαλλί με μαλλί για να τους κάνω να μου πουν, κάτι που τον ενόχλησε/στενοχώρησε.
Ψάχνοντας, του έλεγα και τη γνώμη μου (αφού με ρώτησε). Ειδικά για 2- 3 πράγματα, τα οποία τα θεωρώ πολύ βασικά, με ρώτησε επανειλημμένως αν είμαι σίγουρη. Κουρασμένη καθώς ήμουν, κόμπλαρα (βρε λες να θυμάμαι αρλούμπες????) και ανέτρεξα στα βιβλία, τα οποία με επιβεβαίωσαν.
Στο σημείο αυτό λοιπόν έπαθα ένα σοκ, γιατί, 15 χρόνια δικηγόρος δε θυμόταν αυτό το βασικό για το αντικείμενο πράγμα.
Την επόμενη, μου είπε να φύγω από το δικαστήριο, να συνεχίσω το ψάξιμο, πράγμα που έκανα. Ρώτησε και έναν άλλο, πολύ καλό στο αντικείμενο και όλοι του επιβεβαίωσαν αυτό που του είχα πει. Μου άρεσε πάρα πολύ που επιβεβαιώθηκα (ως συνήθως :Ρ ναι ναι ψώνιο), αλλά από την άλλη, όταν οι ανωτεροι ρωτάνε συνέχεια, μου κάνει κάπως.

Είχα ζητήσει τη δευτέρα να πάω να δω ένα δικαστηριο μιας και τέτοιες ευκαιρίες παρουσιάζονται σπάνια, ώστε κάποιες δουλειές να τις κάνω από Παρασκευή. Φυσικά το ξέχασαν και πού να εξηγώ πάλι...
Νιώθω κουρασμένη πλέον από αυτή την κατάσταση μιας και ό,τι κουλαμάρα ζητάνε καταλήγω να την κάνω εγώ, ενώ τα τεχνικά/διεκπεραιωτικά θέματα τρώνε τόσο πολύ χρόνο που δεν έχω ευκαιρία να ασχοληθώ με ουσιαστικά πράγματα.

Κοντα σε όλα αυτά, η καινούρια κοπέλα δε φαίνεται να ξεπερνάει το άγχος της. Είναι τόσο πολύ, που τη μπλοκάρει. Δε μπορεί να ιεραρχήσει προτεραιότητες και έχει πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ο δικηγόρος μου είπε να την προσέχω γιατί μια μέρα μπορεί να κάνει κάποιο λάθος που θα είναι πολύ σοβαρό. Δηλαδη δε μου φτάνει που έχω 300 πράγματα να κάνω, θα πρέπει να ελέγχω και τα άλλα 300 που θα κάνει εκείνη. Τέλεια. Και όλα αυτά γιατί ενώ ήξεραν πως το άλλο άτομο θα φύγει τον Ιούλιο, δεν έψαξαν έγκαιρα για αντικαταστάτη (κάτι που θα τους έδινε και πολλές επιλογές - εμένα μόνο τεστ δε με έβαλαν να γράψω), αλλά το άφησαν για τελευταία στιγμή. Και τώρα μια μου λένε να της δίνω πράγματα να κάνει για να συνηθίσει, μια να μην της δίνω, μια να την προσέχω. Οχι άλλο babysitting!!!!!

ΟΥΦ!!!

Τουλάχιστο η βαφτιστήρα ξετρελάθηκε με το δώρο...
.
.

Another working day..

Τρελή νονά το βάφτισε!!!

Όταν αναφέρομαι στη βαφτιστήρα μου, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Το μικρό όσο περνάει ο καιρός με καταπλήσσει όλο και περισσότερο. Παραθέτω μερικές ατάκες:

2,5 ετών, στην ερώτηση αν θα ήθελε ένα αδερφάκι, αφού συνοφρυώνεται, απαντάει: "όχι! θεωρώ πως τα παιχνίδια και οι φίλοι μου είναι αρκετά!"

3 ετών, αναφερόμενη σε μια γάτα- μαμά: εκεί μέσα (δείχνοντας την κοιλιά) έχει έμβρυα γάτας.

στα 4, που πήγε προνήπιο:
-Νονά, πότε θα με πας στο μουσείο να δούμε τα γλυπτά?????? (περηφάνεια εγώ...)
Στην επίσκεψη στο Πολυτεχνείο, 16 Νοέμβρη : Πού είναι η πόρτα? Θα έρθει και το τάνκερ? (!!!!!!)


Η μικρή λοιπόν, στα 9 τώρα, έχει αρχίσει να γίνεται δεσποινιδούλα. Δοκίμασε κάτι παλιά φορεματάκια μου, όλο ροζ και φουφούλες και ενθουσιάστηκε... Το πρόβλημα που έχω είναι ότι ΔΕ ΖΗΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!!!!
Την πήρα σήμερα τηλέφωνο να τη ρωτήσω τι θα ήθελε για τα γενέθλιά της. μετά από 5 φορές πήρα τις εξής απαντήσεις: τίποτα/δεν ξέρω/ό,τι θες/ό,τι θες/τίποτα. Τη ρώτησα για ένα βιβλίο που ξέρω πως το λιγούρευε (καλά, δεν σκιάζεται με τα βαμπίρια του twilight? anyway), και η απάντηση ήταν: άμα θέλεις...

Να φανταστείτε ότι επειδή ακριβώς δε μου ζήταγε πράγματα, τα χριστούγεννα αποφάσισα να της πάρω κάτι μέχρι 100 ευρώ. περάσαμε 4 ώρες στο κατάστημα όπου ήταν ευτυχισμένη μόνο με το να χαζεύει, και μόνο που δε γονάτισα κάτω να την παρακαλάω να της πάρω κάτι....

Μήπως δεν είναι φυσιολογικό παιδί???????
Εγώ ξέρω πως όσα παιχνίδια κλπ και να έχουν τα παιδάκια, ποτέ δεν τα πειράζει ένα παραπάνω!
Είναι σοβαρό γιατρέ μου?

Πάμε σαν άλλοτε....

Χθες βγήκα για καφέ. Όχι όμως για έναν συνηθισμένο καφέ! Η παρέα μου ήταν μια συμμαθήτρια από το δημοτικό, που facebook θέλοντος και χρόνου επιτρέποντος, καταφέραμε να βγούμε. Δεν ήταν ποτέ κολλητή μου, στο δημοτικό κατά έναν παράξενο τρόπο πάντως δεν είχαν δημιουργηθεί αντιπάθειες στο τμήμα μου, οπότε σε γενικές γραμμές κάναμε όλοι με όλους παρέα.
Η έξοδος είχε όλα τα τετριμμένα και αναμενόμενα στάδια: αναμονή, διερεύνηση, αναγνώριση, απόφαση για το που θα κάτσουμε (δε με πειράζει/ μα όχι εσύ πες/ μα δεν έχω πρόβλημα), briefing στο που βρισκόμαστε και τι κάνουμε και, τέλος, την περισσότερη ώρα ένα ασφαλές θέμα, δλδ τα παιδικά μας χρόνια στο δημοτικό. Που βρίσκονται όσοι βλέπουμε, που να βρίσκονται οι άλλοι, μήπως κανονίσουμε μια συνάντηση, κλπ.
Είχε βέβαια και την απροσδόκητη τροπή του σκαρφαλώματος (μα ένα χρόνο στην αθήνα και να μην έχει πάει ακρόπολη? :Ρ) και μιας συναυλίας στο μοναστηράκι. Τότε κατάλαβε γιατί μου αρέσει η Αθήνα ...

Ηταν από τις φορές που λέγαμε πως θα τα ξαναπούμε και το εννοούσαμε... Μήπως να κάνουμε τελικά εκείνο το reunion? αν και, 2 πρώην συμμαθήτριες θα λείπουν για honeymoon (πω πω πως το μιλάω το αγγλικό! Και γι αυτούς που ξέρουν : παντρεύτηκαν 2 από τα τρίδυμα!)

Δεν περιγράφω άλλο! Απο αλλού ξεκίνησα, αλλού βρέθηκα. Πάω να απολαύσω τις χειροποίητες (από την αφεντιά μου ) bath bombs!

Η μουσική ομορφαίνει τη ζωή μας,

μας κάνει να κλαίμε , να προβληματιζόμαστε, μας κρατάει συντροφιά... Και το πιο σημαντικό, μας κάνει να γελάμε!!!!!

Ιδού μερικά τερατουργήματα εεε στίχοι:

ΕΙΣΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΟΥΡΙ
ΜΕΣ' ΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ, ΠΑΓΟΥΡΙ

KΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΚΟΒΩ ΦΛΕΒΕΣ
ΞΕΝΥΧΤΑΩ ΜΕ ΦΡΑΠΕΔΕΣ
ΚΑΙ ΞΗΛΩΝΩ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ...

ΣΤΟ ΡΕΤΙΡΕ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ
ΘΑ 'ΧΟΥΜΕ 11 ΚΟΠΕΛΕΣ
ΘΑ 'ΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΟΜΠΡΕΛΕΣ

ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ
ΘΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΤΥ
OH YEEEEEEESSSSSSSSSSS

ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕΞ...
ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ
ΜΕ ΓΥΑΛΙΝΟ ΠΥΡΕΞ...

ΑΜΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΛΑΜΑΡΙ
ΤΙ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙΣ ΤΗ FERRARI;

ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΚΑΙΝΕ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΕΚΕΝΕ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟΥ
Χριστίνα Γαλάνη
"Από κορμί είμαι η best
Κι από προσόντα είμαι first
Μ' αυτό στους άντρες κάνω test
Για να διαλέξω.
Μπες όπως όλοι στη γραμμή
Ασε τα μα, τα μου, τα μη
Πέρνα λοιπόν τη δοκιμή
Και ίσως σε επιλέξω"

Πέπη Τσεσμελή
"Σκανδαλίζομαι, μονάχη μου αγγίζομαι
με μια γραβάτα σου ερεθίζομαι"
"Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,
βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες"

Λάκης Σκουτάρης
"Είμαι ένας άνθρωπος τρελός,
σχιζοφρενής και μανιακός,
που μες την τρέλα μου ο φτωχός,
ψάχνω για να' βρω λίγο φως"
"Σκοτάδι, πισσοσκόταδο, μαύρο σκοτάδι πίσσα,
σκοτάδι είσαι σκοτεινό, σκοτοσκοτεινιασμένο,
σκοτάδι κατασκότεινο, και βράδυ βραδιασμένο."

Αντζελα Ρέμπη
>> "Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες,
>> θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες"

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1970 !!
Κώστας Καφάσης
"Το βράδυ θα έλθω να σε πάρω,
γι' αυτό μη φας, θα φάμε γλάρο. "

Νίκος Δουλάμης
"Έρωτά μου τοκογλύφε
γλύφε το κορμί μου γλύφε" """και τον είχα σε εκτίμηση""""""

Και τέλος μια συλλογή από τα καλύτερα των δύο Εθνικών Οδών και του
συνολικού επαρχιακού και αγροτικού Οδικού Δικτύου:

"Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο."
"Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ."
"Τα ματάκια σου με καιν γιατί είσαι μανεκέν. "
"Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος."
"Σε βρίσκω πολύ κύριο, αλλά περνάω κλιμακτήριο."
"Μωρό μου είσαι όργιο, σαν τον Αγιο Γεώργιο"
"Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα,
μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα."

Α-κολουθεί το καλύτερο!!!
(η ιστορία γενικά περιγράφει έναν απατημένο σύζυγο όπου στην αρχή απειλεί):

«θα φέρω τη βενζίνη
κι αναλαμβάνω την ευθύνη.»

και καταλήγει στο ρεφρέν που μας άφησε άφωνους.:
«την είχα άχτι, την είχα άχτι,
τώρα την έχω μόνο σε στάχτη,
μέσα στο τσίγκινο κουτί,
που φύλαγε τα μπικουτί..»


(από το stixoi.info)

enjoy!

Brownies here I come

Σήμερα ήταν μια γεμάτη μέρα. Χωρίς δικαστήρια (ευτυχώς, αν και πίσω/αύριο έχει η αχλάδα την ουρά...).
Στο γραφείο προσπαθώ να εκπαιδεύσω την καινούρια να μην κάνει ό,τι της λένε και να μην προσφέρεται για πράγματα που δεν την αφορούν (πχ κάτι προσωπικές φωτοτυπίες που ήθελα να βγάλω), μιας και το ξέρω το έργο. πρώτα είναι φωτοτυπίες, μετά οι καφέδες, τα τσιγάρα και οι λογαριασμοί, μετά το σούπερ μάρκετ κλπ κλπ .
Το απόγευμα και αφού είχε προηγηθεί μια άκρως ξελιγωτική κουβέντα στη δουλειά (και τσακίστηκα στο λεωφορείο), αποφάσισα να φτιάξω μπράουνις. Σαν καλή νοικοκυρά , πήγα σπύπερ μάρκετ. Προς στιγμήν πήγα να πάρω από το ράφι το μείγμα, αλλά όοοοοχι, ήθελα να τα κάνω όλα από την αρχή. Ψώνισα λοιπόν τα υλικά που μου έλειπαν και βουρ στο σπίτι. Η κουζίνα έγινε άνω κάτω. Ανακάτεμα, ψιλοκόψιμο, χτύπημα, λιώσιμο, καιρό είχα να απολαύσω τον χρόνο που πέρασα στην κουζίνα (συνήθως είμαι εκεί μόνο για να πλένω πιάτα).

Ιδού η συνταγή που χρησιμοποίησα ( http://www.sintagespareas.gr/sintages/zoumera-brownies.html) :

Συστατικά

• 200γρ σοκολάτα κουβερτούρα
• 200γρ Βιτάμ soft
• 3 αυγά
• 400γρ ζάχαρη
• 1 κουταλιά άρωμα βανίλιας
• 200γρ ψίχα από καβουρντισμένα φουντούκια
• 3 κουτ.σούπας μπράντι
• 180γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις

Οδηγίες

1. Βουτυρώνετε ένα ρηχό μακρόστενο ταψί (ενδεικτικά : 20x10εκ.) και το στρώνετε με λαδόχαρτο.
2. Χωρίζετε τα αυγά και έχετε σε ένα μεγάλο μπολ τους κρόκους ενώ χτυπάτε με το μίξερ σε ένα άλλο μπολ τα ασπράδια.
3. Λιώνετε τα 200γρ κουβερτούρας και το Βιτάμ και χτυπώντας το μίγμα το ρίχνετε μαζί με τη ζάχαρη και τη βανίλια στο μπολ με τους κρόκους.
4. Προσθέτετε τα φουντούκια,το μπράντι, το αλεύρι και ανακατεύετε στο μίξερ.
5. Αφού ανακατέψετε καλά, προσθέτετε και τα ασπράδια και ανακατεύετε με απαλές κινήσεις με μια κουτάλα.
6. Ρίχνετε το μίγμα στο ταψί και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 30-45 λεπτά.

Η πείρα μου (μετά το πείραμα ) έδειξε τα εξής:
-έχει μεγάλη σημασία το ταψί να είναι στις σωστές διαστάσεις
-οι ξηροί καρποί μου φάνηκαν πολλοί για το μείγμα αυτό
-πριν ρίξω μέσα το ασπράδι, το μείγμα μύριζε σα γλυκό σαλάμι (άσχετο... Κατίνααααα!!)
-αντί για μπράντυ έριξα λικέρ φουντούκι
-σε καμία περίπτωση μην τα αφήσετε πάνω απ όσο λέει. Το μάτι ξεγελάει! έβλεπα κάποια υγρά στο ταψί και θεωρούσα πως δεν ήταν έτοιμο, αλλά φευ! ξεροψήθηκε!!!! (γι αυτό και αύριο που θα το πάω γραφείο σκέφτομαι να γυρίσω το πάνω κάτω! μουχαχαχα! Και ναι! θα το πάω γραφείο! Δε θα αφήνω πειρασμούς στο σπίτι! ).
- κόλπο για να δείτε αν είναι έτοιμο, είναι να το τρυπήσετε με μια οδοντογλυφίδα. αν δεν αφήσει υπολείμματα, αμέσως έξω από το φούρνο!
-έβαλα μέσα και λίγη ψιλοκομμένη κουβερτούρα, το συνιστώ!!!
- τα περισσότερα φουντούκια τα θρυμμάτισα (μην τα ρωτάτε)
-για τους λιχούδηδες, θα πρότεινα την προσθήκη λίγης ζάχαρης (φαντάζομαι δε θα έχει θέμα άσχημης αντίδρασης με το μείγμα μιας και δε φουσκώνει), αφού μου φάνηκε κάπως άγλυκο.

Αυτά βασικά... Τώρα, δεν ξέρω αν αυτό ήταν μια παταγώδης αποτυχία που αποδεικνύει ότι δεν είμαι του ψησίματος (αν και με τα μηλοπηττάκια και τα κέικ μια χαρά τα κατάφερνα), ή αν το πείραμα παρασκευής ενός καινούριου γλυκού εστέφθη με επιτυχία, ώστε στη γιορτή μου να το φτιάξω τέλειο (όλα έχουν ένα σκοπό, είπαμε...).


Υγ1: καθώς περπατούσα στο κέντρο της πόλης, έγινα μάρτυρας του εξής περιστατικού: Κοπέλα καθιστή σε σκαλιά μιλάει στο κινητό, κύριος μεσήλικας περιποιημένος σέρνοντας καροτσάκι λαϊκής (από τα καλά με το ύφασμα) την πλησιάζει και κάτι της λέει (μετά που πλησίασε κι εμένα κατάλαβα πως της είπε αν θέλει να αγοράσει χαρτομάντηλα σε πολύ καλή τιμή) . Του απαντάει δεν ενδιαφέρομαι ,και ο κύριος αρχίζει να φωνάζει: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ δεν ενδιαφέρομαι! Ευχαριστώ! Ανατροφή δεν έχεις? Επαθα πλάκα...

Επίσης έπαθα πλάκα με το εξής περιστατικό... μετά από δική της παράκληση, δάνεισα σε μια καθηγήτριά μου (μόλις είχα πάρει πτυχίο) ένα βιβλίο ΜΟΥ της νομικής για να δώσει εξετάσεις η κόρη ΤΗΣ , η οποία είχε το βιβλίο αλλά ήθελε λέει να διαβάσει από το δικό μου γιατί ήταν καλά σημειωμένο. ενάμιση χρόνο μετά, και μετά από αρκετά τηλεφωνήματα, όπου μου είπε πως δεν το βρίσκει, και πέταξε δειλά την ατάκα ε.... το πολύ πολύ να σου αγοράσω ένα άλλο, και αφού της είπα ότι το χρειάζομαι για την άλλη σχολή (κουτί όμως...), και ούτε φωνή ούτε ακρόαση... Πέφτουμε σήμερα μούρη με μούρη. Μου είπε κλασσικά πάλι πως δεν το βρίσκει και εγώ της είπα πως το χρειάζομαι... μετά με ρώτησε αν με πειράζει να μην είναι σημειωμένο όπως το δικό μου και της είπα ότι θα προτιμούσα το δικο μου , αλλά μου χρειάζεται τόσο πολύ, που, οκ, και ένα άλλο θα ήταν εντάξει. Δε φτάνει που έκανε τη δουλειά της, δεν καταλαβαίνω γιατί το ζορίζει και ξεπέφτει τόοοσο πολύ καθηγήτρια πράμα. Ελεος πια! (ξέρω έχω αρχίσει να παραληρώ, αλλά έχω νεύρα!)

Υγ2: Είμαι στην οδό Ευριπίδου, γνωστή για τα υπέροχα μαγαζιά με τα μπαχαρικά και για πολλά άλλα , καλά και κακά. Πλησιάζει ένας ναρκομανής -κοπελιά να σε ρωτήσω κάτι? Προσπαθώ να απομακρυνθώ, μου λέει μη φεύγεις, γιατί φεύγεις?
Δε μπορώ να κάνω αλλιώς, την προηγούμενη φορά που κάποιος πήγε να με ρωτήσει κάτι (έχεις να μου δώσεις 1€?) και δεν απάντησα, με πήρε 4 τετράγωνα από πίσω και την προ προηγούμενη με απείλησε με μια σύριγγα.
Δε νιώθω άνετα να δίνω χρήματα στο δρόμο, προτιμώ να πάρω κάτι στον άλλον να φάει. Και τότε θυμήθηκα ένα ναρκομανή κάτω από τη δουλειά μου. Έκανε κι εκείνος τη γνωστή ερώτηση, γιατί δεν είχε λέει να φάει. στα 5 λεπτά που ήμουν εκεί, 3 περαστικοί προσφέρθηκαν να του πάρουν φαγητό, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Τον 3ο δε , τον έβρισε κι όλας....

Υγ3:Είδα μια ταινιούλα κινουμένων σχεδίων, το "up". Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, ειδικά αν τη δείτε με πιτσιρίκια.

Υγ4 : (και πιο σημαντικό).Υπομονή, κουράγιο και καλή τύχη σε όσους κινδύνεψαν ή κινδυνεύουν από τις φωτιές. Δεν έχω άλλα σχόλια να κάνω, γι' αυτό το θέμα οι λέξεις μου τέλειωσαν, όπως βλέπω τα δέντρα να πεθαίνουν ένα ένα. Δεν αντέχω άλλο να ρωτάω αν μας πλησιάζει η φωτία όπως το 2007 ή να κάνω λίστα φίλων και γνωστών για να δω αν είναι καλά. Και τι θα κερδίσετε να χτίσετε? αφού δε θα υπάρχει δάσος πια... ΒΛΑΚΕΣ..... .-

Νέο αίμα

ήρθε στη δουλειά. Μια κοπελίτσα που δεν έχει ορκιστεί καλά καλά, τώρα τον ιούλιο τελείωσε και αύριο θα πάει να τακτοποιήσει τα της ορκομωσίας. Φίλη μιας ασκούμενης στο διπλανό γραφείο , ευτυχώς που υπάρχουν οι φιλες φίλων και βρίσκουμε καναν άνθρωπο για εκμετάλλευση εεεεε για δουλειά εννοώ.
Πλέον είμαι και επίσημα η παλιά και έχω αναλάβει να την εκπαιδεύσω. Μοιάζουμε σε κάποια πράγματα , αλλά εμφανισιακά μου θυμίζει μια παιδική μου φίλη. Είναι πάντως υπερκινητική, υπεραγχωτική και υπερπρόθυμη.
Το τελευταίο λοιπόν μας φέρνει προ ενός διλήμματος.....
Ενώ της μαθαίνω τα κατατόπια και το know how, της λέω τα πάντα όλα. Όμως, ως παλιότερη, μπορώ να της αναθέτω βαρετές για εμένα δουλειές τις οποίες αποδέχεται πολύ πρόθυμα. Γενικά, ό,τι έμαθα εκεί τον τελευταίο χρόνο, όχι μόνο για τα του επαγγέλματος αλλά και το survival kit γραφείου έχει μεταλαμπαδευτεί. Καμιά φορά δε μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να την "χώσω" να κάνει κάτι που το έχω βαρεθεί , αφού πρώτα βέβαια το έχουμε κάνει μαζί και το έχει καταλάβει (εννοείται ότι ό,τι θέλει με παίρνει και με ρωτάει.. και είδα με την προηγούμενη ότι μη εφαρμόζοντας τη μέθοδο σκάσε και κολύμπα όπως έκαναν με εμένα, δεν ήταν και τόσο εύκολα τα πράγματα). Την οποία δουλειά τη φέρνει εις πέρας με μεγάλη χαρά...

Και αναρωτιέμαι... εγώ τη χώνω λιγουλάκι... Αυτή το θεωρεί προσφορά και ότι κάνει κάτι χρήσιμο....
Να νιώθω τύψεις γιατρέ μου?????

Τέλος (?) καλοκαιριού, καλησπέρα σας!

Ορίστε πράγματα! μια βδομάδα έλειψα (μην κοιτάτε που δε γράφω, βολτάρω!) και το google με ξέχασε! Ας είναι...
Τελικά δε μπορώ να καταλάβω, πάντα πίστευα πως όταν μπορούσα να ζω (δλδ να έχω κάτι πέρα από δουλειά/ διάβασμα) δε θα είχα όρεξη να γράψω. Από την άλλη, όταν τα πράγματα είναι υποτονικά, βαριέμαι, ή δεν έχω θέμα. Συνήθως πάντα έχω θέμα , όχι απαραίτητα όμως αποτυπώσιμο στο μπλογκ. Σχεδόν λυπάμαι το παλιό μου τετράδιο.Μπορεί να μην ξεκινούσε κοινότοπα, με το κλασικό "Αγαπητό μου Ημερολόγιο", αλλά νομίζω πως πολύ πιο θαρραλέα αποτύπωνα τους φόβους μου. Καμιά φορά το ξεφυλλίζω και νιώθω τόσο διαφορετική και τόσο ίδια όσο 8 χρόνια πριν. Παράξενο...
Σήμερα, πρώτη μέρα στη δουλειά. Ήρθε και η καινούρια ασκούμενη, η οποία με κοίταζε με δέος και μου μίλησε στον πληθυντικό!!!!!! (ουδέν σχόλιον!) Το καλό είναι πως έχει σκοπό να μάθει και είναι πρόθυμη. Βέβαια όταν μάθουν οι δικηγόροι πως έχει σκοπό να δώσει για μεταπτυχιακό (= ανάγκη ημερών άδειας) και πως εγώ λογικά σε κανα μήνα θα τους χαιρετήσω (=ανάγκη εύρεσης νέου κορόιδου, εεε ασκούμενου εννοώ).
Παρόλο που δεν έκανα σχεδόν τίποτα, γύρισα σπίτι πολύ κουρασμένη. Και επειδή είμαι ανάποδος άνθρωπος, μου τη δίνει λίγη ώρα πριν και κατεβάζω ΟΛΑ (τα πάντα όλα) τα ρούχα από τις ντουλάπες. Αυτό μένει, αυτό φεύγει, αυτό δε μου μπαίνει (μια μεγάαααλη κατηγορία, πιστέψτε με , και μέχρι να μου κάνει μπορεί να έχει έρθει η δευτέρα παρουσία), οπότε δε με πειράζει να αποσυμφορηθεί η ντουλάπα. Και εκεί που δεν υπάρχει εκατοστό (τετραγωνικό - μαλώνει ο μαθηματικός) ελεύθερο στο δωμάτιο, έτοιμη να αρχίσω να χωρίζω και να συμμαζεύω, αρχίζει το μυαλό :
Αυτό το φόραγα όταν γνώρισα τον Χ, αυτό όταν βγήκα με τον Ψ, αυτό στο τάδε πάρτυ και αυτό στο άλλο ταξίδι. Αυτό στη γιορτή μου , αυτό στην πρώτη μέρα στη δουλειά. Τώρα, γιατί έχω συνδιάσει outfits με άντρες, δεν ξέρω. Εχει κι αυτό την πλάκα του. Πάντως εμένα αυτή τη στιγμή αυτό που με ενδιαφέρει, είναι να ξαναχωρέσω στα αγαπημένα μου ρούχα. χοχοχο!

Επίσης...
Δεν καταλαβαίνω τι τους έχει πιάσει όλους με τα σχέδια τις λίστες και τις καινούριες αρχές από τον καινούριο χρόνο! Πάντα θεωρούσα πως ιδανική εποχή για μια καινούρια αρχή είναι ο Σεπτέμβρης. Εστω, η αρχή ή το τέλος της καλοκαιρινής άδειας. Αλλά και το τώρα, πάντα καλό είναι για να αλλάξουμε τα πράγματα :)

Case report

2 μέρες μόνο , όπως λέει και το άσμα!! 2 (δυο) μέρες! (αυτό για σένα jd)

Και οι (ημι)διακοπές μου ξεκινάνε!!!!!
Τέρμα το διάβασμα (τουλάχιστο για εξετάσεις και προθεσμίες, μιας και διάβασμα θα υπάρχει... να μη γράψω κι εγώ κανά δικόγραφο? τσάμπα κάνω τις χαμαλοδουλειές ένα χρόνο τώρα???? και φυσικά πολλά πολλά λογοτεχνικά!!! γι' αυτή τη διαστοφή όμως θα μιλήσω άλλη φορά!)

Δυο μέρες λοιπόν πριν το τελευταίο μάθημα, και ενώ δεν έχω διαβάσει ούτε το 1/3 αυτών που θα έπρεπε... έχουμε και λέμε

- χαζεύω στο μπαλκόνι
- χορεύω με αρλέτα. ή μάλλον χοροπηδάω έξαλλα καθώς σκουπίζω το σπίτι (βλ. στραγάλι, τάκης κλπ)
- πλένω πιάτα (ενώ άλλες φορές όταν πλησίαζε η μέρα της εξέτασης τα παρατούσα... οκ,όχι σε σημείο να πιάσω κατσαρίδες, αλλά.... )
- φτιάχνω παγωμένο τσάι (αν και αυτό δεν είναι πάντα καλό. έχω παρατηρήσει πως σε περιόδους εξετάσεων έχω φτιάξει κεριά, σαπούνια, μηλοπητάκια, σκίτσα με μολύβι και κάρβουνο, κορνίζες και δε συμμαζεύεται! αμα δε θέλει ο άνθρωπος να διαβάσει...)
- παίζω ένα παιχνίδι με μια φάρμα με ζώα (να λείπουν οι παροιμίες του στυλ όμοιος ομοίω αεί πελάζει)
- δεν έχω αυτό!
- παντελής έλλειψη άγχους


Μήπως μεγαλώνω τελικά??? (μπα, μάλλον γίνομαι αναίσθητη!)

Και μια ερώτηση:

Ποιός φυσιολογικός άνθρωπος βάζει το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ μάθημα του καλοκαιριού 6-9 το ΒΡΑΔΥ?????

έλεος δλδ!!!!!

Γεια σου κύριε μενεξέ !

Ψάχνοντας τις επερχόμενες συναυλίες (αντί να διαβάζω..) έπεσα πάνω σε αυτό το βίντεο, με πρώτο ένα τραγούδι στίχων Ελύτη, που μας είχαν μάθει στη Β δημοτικού.
όλα είναι ένα κι ένα, αλλά αυτό με πήγε πολύ μα πολύ πίσω...

(τελικά έχω κουλά παιδικά ακούσματα ε? Εκεί που τα άλλα παιδάκια άκουγαν στρουμφάκια κλπ , εγώ άκουγα σαββόπουλο, χατζιδάκι, νέο κύμα... και μιλάμε για πρώτες τάξεις δημοτικού!)

Yessssssssssssssssssss!!!!

(don't ask!)

4 days to go and.... (semi)holidays here I come!

Εργατικό Δίκαιο for dummies

με γρήγορα και εύκολα βήματα:

Θα χρειαστείτε:

Υποδομή
Πελάτη (ή έστω μια απορία εργατικής φύσεως για εξάσκηση)
ένα μπολ
ζυγαριά
Σπάτουλα (για το ανακάτεμα. εδώ παίζει ρόλο το σε ποιά μεριά βρίσκεται ο πελάτης)
νόμος

Για τη ζύμη:
ένα κιλό ναι , ένα κιλό όχι και ένα κιλό ίσως
(αντίστοιχα άσπρο, μαύρο, γκρι/ αμφιμερώς υποχρεωτικό/ ελεύθερο/ μονομερώς υποχρεωτικό, κλπ.. το πιάσατε το νόημα, έτσι?)
τρεις πρέζες " κατά περίπτωση",
μια ¨σε περίπτωση αμφιβολίας αποφασίζουμε υπέρ του εργαζόμενου" - προαιρετικά-

για το γαρνίρισμα:
κουλές λατινικές εκφράσεις
νομικά βιβλία
αποφάσεις δικαστηρίων (ελληνικών και, για πιο εκλεπτυσμένα γούστα ξένων).


Εκτέλεση:

Παίρνουμε το μπωλ, λαδώνουμε με το νόμο και το γεμίζουμε με αυτό που θέλει ο πελάτης. Ζυγίζουμε και βάζουμε ενδεχομένως λίγο και από αυτό που δε θέλει (όπως ανακατεύουμε τα αλεύρια ένα πράγμα για να βγει καλό το ψωμί), χωρίς όμως να φαίνεται (για να τηρήσουμε τα προσχήματα ντε!). Ανακατεύουμε μια πρώτη δόση ώστε το μείγμα να γίνει ομοιόμορφο. Το αφήνουμε να ξεκουραστεί για μισή ώρα και προσθέτουμε το ένα κιλό ναι ( ή αντίστοιχα το όχι ή το ίσως). Στη συνέχεια ζεσταίνουμε και προσθέτουμε τα "κατά περίπτωση" και " σε αυτή την περίπτωση", προσέχοντας να μη σβολιάσει. Εάν ο πελάτης είναι εργαζόμενος, βάζουμε και μια βάση "εν αμφιβολία υπέρ του εργαζομένου", πάντα με προσοχή να μη μας λασπώσει.
Το βάζουμε στο ψυγείο να παγώσει, και μετά από δύο ώρες, το περιχύνουμε με ad hoc, pacta sunt servanta, in concreto, ex nunc, ex tunc, contra stipulatorem και πάει λέγοντας, ανάλογα το χρώμα που θελουμε να δώσουμε. Πασπαλίζουμε τέλος με μπόλικες δικαστικές αποφάσεις και απόψεις θεωρητικών, ώστε να γίνει πιο εύπεπτο.

Κατανάλωση:
Καταναλώνεται ζεστό ή και κρύο. Το ιδανικό είναι να απαγγελθεί με σμιγμένα φρύδια, έντονες κινήσεις χεριών και επιβλητικό λόγο.

Καλή όρεξη!


(...)

Έστω ότι.....

(Βασισμένο σε αληθινή ιστορία)

Έστω, ότι αποφασίζετε να βγείτε έναν περίπατο στην πόλη σας. Ξεκινάτε λοιπόν και κατευθύνεστε προς το κέντρο. Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία, βλέπετε έναν άνθρωπο του οποίου η πλάτη εφάπτεται μιας κολώνας της ΔΕΗ και το σώμα του τραντάζεται.
Ηλεκτροπληξία!!!!! Δεν πρέπει να τον βοηθήσετε? Ξέρετε όμως πως δε μπορείτε να τον ακουμπήσετε γιατί θα πάτε και οι 2 στα θυμαράκια. Για καλή του τύχη, μόλις έχουν τελειώσει οι εκλογές, και δίπλα του βλέπετε σανίδες, υπολείμματα από κάποια εκλογική εξέδρα.
Τρέχετε λοιπόν ως καλοί άνθρωποι, βουτάτε τη σανίδα και με δύναμη προσπαθείτε να τον αποσπάσετε από την κολώνα- πηγή ηλεκτρισμού.

Μια χαρά ακούγονται όλα ως εδώ, και έτσι έπραξε ένας συντοπίτης μου. Μόνο που ο κακομοίρης ο άνθρωπος δεν είχε πάθει ηλεκτροπληξία. Τον έτρωγε η πλάτη και θεώρησε καλό να ξυστεί πάνω στην κολώνα. Τελικά, βρέθηκε με δυο σπασμένα παΐδια στο νοσοκομείο...


(JD νομίζω πως μετά από αυτό θα ανέβουν στα μάτια σου τα πάσης φύσεως μερεμέτια για την πλάτη που πουλάνε κινεζοπακιστανοί.)


Καλό μήνα να έχουμε ! Και προσοχή στις κολώνες!

Από εμένα για εσάς....

με πολλή αγάπη!!!

Αν και πλέον δε διαβάζω αυτά τα μαθήματα,
ούτε έχω αντιγράψει για να περάσω μάθημα,
αν εξαιρέσουμε κανα ψουψου μια δυο φορές...

Είναι αγαπημένο κομμάτι. Το γκαρίζαμε στις
κιθαροβραδιές τα πρώτα ή τα τελευταία
φοιτητικά μας χρόνια.

Ακόμα τα προφορικά είναι το μαρτύριο :)
Θα τελειώσει αύριο όμως και...
13 days to go till summer!

enjoy!!!



edit: άλλο ένα!!!




υ.γ. : Μα αφού έβαλα το μικρότερο μέγεθος βίντεο!!γιατί δε χωράει?? μπουχ σνιφ κλαψ σνιαρφ ?

Koulouvaxata

Έχουμε και λέμε....:
Ζευγαράκια που "στολίζονται" στις 3 τη νύχτα κάτω από το μπαλκόνι μου, φοιτητές που παίζουν τάβλι ακούραστα ως τις πρωϊνές ώρες, ένα σιντι χατζηδάκι να παίζει ασταμάτητα και τέρμα εδώ και 2 μέρες (basta!), τα πιτσιρικια από κάτω να στριγγλίζουν, τζιτζίκια επιτέλους,η πόστα με τα διαβασμένα να μεγαλώνει και με τα αδιάβαστα να μικραίνει, η διάθεση για διάβασμα να είναι άφαντη -όποιος τη βρει να μου τη φέρει πίσω πλιζ-...
Φίλοι στο φέισμπουκ που μπαίνουν σε γκρουπ του στυλ sex in the sea (beach klp), άλλος να στέλνει εικονικά αντιβίωση σε έναν άλλο (Αν πας φαρμακείο πάρε κάτι???), άλλος να ενημερώνει ανά λεπτό το στάτους του από κινητό (τώρα είμαι εκεί, τώρα πήγα παραπέρα, τώρα ρεύτηκα.... αμα περνάς τόσο υπέροχα, κάτσε κι απόλαυσέ το!!!), οι μονάδες στο κινητό, τα χαρτιά της ανακύκλωσης, ο ήχος του δρόμου...
Όλα μπερδεμένα,άσχετα. ή μήπως όχι?

(Παρενέργειες διαβάσματος!!!)

Καλοκαίρι...

Καλοκαίρι.... Τσαγκαροδευτέρα και απρόοπτα και γέλια και γουρλωμένα μάτια, μα πόση τρέλα μπορεί να αντέξει κάποιος σε ένα δίωρο?
Καλοκαίρι... ανοιχτές οι πόρτες, η κουρτίνα αγκαλιάζει τη μέντα απλώνοντας μια γλυκειά μυρωδιά στο δωμάτιο. Η τέντα κατεβασμένη και ο ήλιος να παίζει με τα ανοίγματα από τα κάγκελα. Βιβλία παντού. Σημειώσεις, τετράδια, φωτοτυπίες, να πού πήγε ο χρόνος μου. Προσπαθώ να διαβάζω, όμως πάντα κάτι με αποσπά.
Όταν ήμουν μικρή, είχα διαβάσει ένα ποίημα. Ήταν για ένα παιδάκι που διάβαζε για το σχολείο και έξω είχε μια υπέροχη μέρα, καλή ώρα σαν τώρα, και το φώναζαν όλα έξω να παίξει. Αλλά το παιδάκι, σαν καλό (!) παιδί, πρώτα τελείωσε τα μαθήματά του και μετά βγήκε και ευχαριστήθηκε την όμορφη μέρα. Τέλος καλό όλα καλά δηλαδή.
Λοιπόν, αυτό σε μένα έπιανε μέχρι κάποια ηλικία. Τέλειωνα το διάβασμα και αφοσιωνόμουν στο παιχνίδι. Πλέον όμως, πεταμένα λεφτά! Αν τελειώσω το διάβασμα, θα έχω να πλύνω τα πιάτα ή να βάλω πλυντήριο.
Καλοκαίρι... Πέρσυ μετά από 6 χρόνια δεν είχα διάβασμα. Και μου φαινόταν παράξενο. Ίσως τελικά να μ αρέσει έτσι το καλοκαίρι μου, ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι να διαβάζω χαζεύοντας τον ήλιο.
Ξαφνικά, ακούγεται μουσική. Τραγούδι. Καντάδα! "Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε, κάποιο μινόρε της αυγής..."
Χαμογελάω. Είδατε? είμαστε γειτονιά ακόμα. Όλα είναι καλύτερα. Γιατί όχι άλλωστε? Τις επιλογές μου στηρίζω .
Επιστρέφω λοιπόν να διαβάσω, αυτά που ξέρω, αυτά που δε θυμάμαι και αυτά που μου αρέσουν. Μπας και προλάβω τελικά να βγω έξω να παίξω ! ;)

Ο ΓΙΩΡΓOΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΝΕΕΣ ΕΚΔOΣΕΙΣ

Ο ΓΙΩΡΓOΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΝΕΕΣ ΕΚΔOΣΕΙΣ


«Η κρίση του αισθήματος είναι πιο σοβαρή από την κρίση του πορτοφολιού»


Του Παύλου Ηλ. Αγιαννίδη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009


«Το έργο του Μάνου Χατζιδάκι δίνει, έτσι κι αλλιώς, τη μάχη του με τον χρόνο και θα αποδείξει την αξία του», λέει ο Γιώργος Χατζιδάκις- Θεοφανόπουλος για τον πατέρα του. «Μέχρι τώρα αυτή τη μάχη την έχει κερδίσει»
«Δεν είναι ότι ζούμε αυτή την παρακμή, είναι ότι δεν θέλουμε να βγούμε απ΄ αυτήν» λέει ο γιος του αξέχαστου Μάνου Χατζιδάκι, Γιώργος, που ετοιμάζει σειρά εκδόσεων
«Είναι θλιβερό αυτό που συμβαίνει στην υπόθεση τραγούδι». Έτσι αρχίζει η κουβέντα μας για τη μουσική και το τραγούδι τού σήμερα με τον Γιώργο Χατζιδάκι- Θεοφανόπουλο στο διαμέρισμα της οδού Ρηγίλλης- το μόνο που απέκτησε ο πατέρας του με τα χρήματα από το Όσκαρ για τα «Παιδιά του Πειραιά».

«Δεν είναι ότι ζούμε αυτή την παρακμή», συνεχίζει, «είναι ότι δεν θέλουμε να βγούμε απ΄ αυτήν. Κι αυτό είναι πιο σοβαρό. Έχει άμεση σχέση με το αίσθημα και είναι μια διαρκής κρίση. Η κρίση του αισθήματος είναι πιο σοβαρή από την κρίση του πορτοφολιού. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που ονομάσαμε τις συναυλίες της φετινής περιόδου με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι (και ερμηνευτή τον Μάριο Φραγκούλη) “Η εποχή της αγάπης”. Γιατί αυτό είναι το πιο ασφαλές λιμάνι και περιέχει και τρυφερότητα κι αλήθεια».

Γιατί οι αυθεντικές ενορχηστρώσεις του Μάνου για τους κύκλους τραγουδιών του θα ακουστούν ξανά στις συναυλίες του Μάριου Φραγκούλη; Πώς φτάσαμε εκεί;

Τον είχα δει το 1988 στο Λονδίνο στο μιούζικαλ «Μiserables». Πριν από δέκα χρόνια μού είχε εκδηλώσει την αγάπη του στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι και φέτος ήρθε αποφασισμένος να τραγουδήσει μόνο Χατζιδάκι, σαν να έλεγε «θέλω να αποδείξω την αγάπη μου για κείνον». Και η πρόθεσή του ήταν να υπηρετήσει το γεγονός και όχι αντίστροφα- που είναι και η σωστή σχέση. Η φωνή οφείλει να υπηρετεί το τραγούδι που εκφέρει...

Κάτι που εξαφανίζεται πια...
Συνήθως η τάση είναι το τραγούδι να υπηρετεί τις φωνές. Είναι λάθος δομικό. Επ΄ ουδενί, από την άλλη πλευρά, δεν είναι αυτές οι συναυλίες αφιέρωμα στον Μάνο. Υπάρχει μια διαστροφή στις μέρες μας. Όλοι έχουν την τάση να κάνουν αφιερώματα. Όταν φτιάχνουμε μια βραδιά ποίησης για να ακούσουμε Καβάφη, ο ποιητής είναι που μας τιμά με την ουσία του, όχι εμείς τον Καβάφη. Όταν εμμένουμε λοιπόν στα αφιερώματα δεν μας ενδιαφέρει η ουσία του γεγονότος. Είναι δε τα αφιερώματα σαν μνημόσυνα. Κάτι λυπηρό. Όμως οι άνθρωποι δεν θέλουμε να λυπόμαστε αλλά να χαιρόμαστε.

Οι συναυλίες θα έχουν τις ενορχηστρώσεις του, τον «ήχο» του Μάνου. Τι είναι τελικά αυτός ο ήχος του;
Είναι το αίσθημα που έχουμε όταν ακούμε τα τραγούδια του. Αυτό έχει μια πλευρά που εξηγείται και συλλογικά και ατομικά και μιαν άλλη που έχει σχέση με το ανεξήγητο κι αυτό είναι που δημιουργεί τη διαχρονικότητά του. Το τραγούδι του είναι και γι΄ αυτούς που το έχουν ανάγκη και γι΄ αυτούς που δεν το έχουν...

Πιστεύεις πως το έχουμε ανάγκη;

Ναι. Γιατί είναι τραγούδι που μας αποκαλύπτει. Που μας γεννάει ερωτηματικά και μας βάζει στη διαδικασία των προσωπικών απαντήσεων.

Το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» είναι μαζί με τα τραγούδια του Τσιτσάνη έργα δημιουργών που μας άφησαν κι όμως πουλάνε διαρκώς και πάρα πολύ.

Ο χρόνος είναι αυτός που καταδεικνύει τη διάσταση ενός καλλιτέχνη. Όπως έλεγε και ο Μάνος, αν το τραγούδι είναι ιδιοφυές θα το ακούνε πάντα και θα το έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, αν είναι μέτριο θα το ξεχάσουν και πολύ σωστά. Και αυτό έχει σχέση, όπως όλα, με το ταλέντο. Φαίνεται ότι συμβαίνει μια μουσική χημεία. Το «Χαμόγελο» και τα τραγούδια του μεταφέρουν όλα εκείνα τα στοιχεία ώστε ο κόσμος όταν τα ακούει να συγκινείται.

Τι μας λείπει από τον Μάνο πέρα από τη φυσική παρουσία του;

Τίποτε. Μόνον η φυσική παρουσία του. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις δεν είναι τίποτε άλλο παρά το έργο του. Είναι μια διαρκής απώλεια αυτή για τους ανθρώπους που τον γνώρισαν. Όσο ζούσε όμως, ελάχιστοι τον γνώρισαν. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μέσα από το έργο του. Από την ώρα λοιπόν που υπάρχει το έργο του, υπάρχει και ο ίδιος.

ΙΝFΟ

«Μάνος Χατζιδάκις, Η εποχή της αγάπης», με τον Μάριο Φραγκούλη και το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις, στις 24 και 25 Ιουνίου, στις 21.30, στο Θέατρο Λυκαβηττού. Εισιτήρια: 35 ευρώ. Προπώληση: Ταμεία Φεστιβάλ Αθηνών (Στοά Πεσμαζόγλου, τηλ. 210-3318.891), στα σινεμά, τηλεφωνικές κρατήσεις τηλ. 801-
1009.191, 801-1160.000.


«Το ψεύτικο, το φτηνό είναι πιο εύκολο»

Τι θα έλεγε, πιστεύεις, ο Μάνος Χατζιδάκις για τη σημερινή κατάσταση;

Νομίζω ό,τι και για τη χτεσινή. Η μόδα αλλάζει. Τα προβλήματα είναι ίδια. Θα ήταν και σήμερα αντίθετος με το φτηνό, με το ψεύτικο αίσθημα και θα τον συγκινούσε, όπως πάντα, το αληθινό και αυθεντικό, επώνυμο ή ανώνυμο.

Έχει μείνει τίποτα αληθινό;
Έχει μείνει αλλά, όπως πάντα, πρέπει κανείς να το ψάξει. Υπάρχουν και σήμερα ταλαντούχοι, απλώς έχει αποκτήσει μεγάλη δύναμη το δεύτερο, το φτηνό που είναι πιο εύκολο, γι΄ αυτό και οι άνθρωποι το προσεγγίζουν πιο άμεσα. Όμως ακόμη κι η ψεύτικη πλευρά αναζητά την αλήθεια της. Σε όσες βρώμικες θάλασσες και να κολυμπήσουμε, πάντα θα ονειρευόμαστε ένα καθαρό νερό. Το ίδιο συμβαίνει και στο αίσθημα, τον έρωτα, τις σχέσεις. Δεν θέλουμε να συνυπάρχουμε με ψέματα ακόμη κι όταν ζούμε μέσα σ΄ αυτά. Άρα, η αλήθεια μας δεν έχει να φοβηθεί μέσα στον χρόνο. Έχει απλώς να συγκρουστεί με το ψεύτικο αίσθημά μας.


Η CΙΑ, ο Τσε κι η Παξινού

Ο Γιώργος Χατζιδάκις ετοιμάζει και νέες εκδόσεις μουσικού- και όχι μόνον- υλικού του Μάνου.

Πρώτα θα κυκλοφορήσουν ανέκδοτες κινηματογραφικές του μουσικές, για το «Faccia di spia» του 1975, ένα δραματοποιημένο ιταλικό ντοκιμαντέρ για τη δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών, ιδιαιτέρως της CΙΑ («έκανα τη μουσική γι΄ αυτό το ντοκιμαντέρ για τον Τσε, τον οποίο θεωρώ απολύτως ποιητικό πρόσωπο», έλεγε- εξ ου και η «Μπαλάντα του Τσε» στο soundtrack, ένα τραγούδι δίχως λόγια) και για το αμερικανικό «Μartlet΄s Τale», του 1970, γυρισμένο στην Ιταλία και το Μαρόκο, με την Κατίνα Παξινού («από εκεί προέρχεται η “Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων”»). Θα ακολουθήσουν κείμενα από τα ανέκδοτα ημερολόγιά του (από το 1945) και η έκδοση των κολάζ που έφτιαχνε εδώ και στην Αμερική «με πράγματα που του προκαλούσαν εντύπωση από εφημερίδες και περιοδικά».

«Σχεδόν τελείωσαν οι επανεκδόσεις, με remastering, των έργων του από την ΕΜΙ και τη Lyra, ενώ φέτος θα λήξει οριστικά και η υπόθεση του αρχείου του, το οποίο είναι ίσως το μεγαλύτερο άγχος μου σε σχέση με το έργο του», λέει ο Γιώργος Χατζιδάκις.

Πρόκειται για χειρόγραφες παρτιτούρες, φωτογραφίες, σημειώσεις, ηχητικά αρχεία, τα πιάνα του, «όλη του τη ζωή».

«Πρέπει να τα ολοκληρώσω όλα αυτά και μετά για λίγο να εξαφανιστώ πια», προσθέτει.

Ό,τι σταυρώνεις, το προσκυνάς...

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, το ξέρω. Διαβάζω, τι άλλο να πω?
Σήμερα (ξαν)άκουσα αυτό το τραγούδι. Και μου κόλλησε. Απολαύστε το!




Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη

Τ' όνομά σου μου'φερνε το σφύριγμα του αγέρα
τ'όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή

Ετοιμάσου μου'λεγε η καρδιά , μα κάθε μέρα
στην υγειά σου μ'έπινε η βροχή

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις
τρυφερά σε γύρευα κι εγώ
Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις
το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.

Τ'άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ'τη μνήμη
πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμοί
Κάποιος άλλος φόραγε και μ'εκανε συντρίμμι
τ'άρωμά σου κι έφυγα χλωμή.

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις
τρυφερά σε γύρευα κι εγώ
Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις
το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.

Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.
Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς".

Χορός με τη σκιά μου

Βράδυ Δευτέρας. Μια κουραστική μέρα με δουλειά και μάθημα, έλαβε τέλος. Για μια ακόμα φορά γύρισα σπίτι πτώμα, προσπαθώντας να με πιέσω να ξεμπερδεύω με τις εκκρεμότητες. Όχι με τις εκκρεμότητες της ζωής μου, αυτές είναι μια μεγάλη ιστορία. Με άλλα, πιο απλά, πιο καθημερινά πράγματα. Με την ανακύκλωση ας πούμε. Με τις σημειώσεις που που περιμένουν να τις βάλω σε μια σειρά. Με τα πιάτα που ξέμειναν άπλυτα στο νεροχύτη. Ανάβω το θερμοσίφωνο, πρέπει να προσέχω , λένε, γιατί δεν έχει αντιηλεκτροπληξιακό και μπορεί να μου δημιουργήσει προβλήματα (κι άλλα?).
Περιμένοντας το νερό να ζεστάνει, τριγυρνάω αμήχανα στο σπίτι. Ποτίζω τα λουλούδια στο μπαλκόνι, ο κάκτος είναι έτοιμος να ανθίσει και πάλι, απόδειξη ότι τον φροντίζω καλά και καταβρέχοντας τα φυτά η νύχτα μου ξαφνικά μυρίζει μέντα και λεβάντα. Κοιτάζω ψηλά, δε βλέπω τίποτα και νοσταλγώ το πατρικό μου, τόσος ουρανός, τόση άπλα στο μάτι και στο βάθος θάλασσα που όταν νυχτώνει ανακατεύεται το μπλε της με το μαύρο του ουρανού και καμιά φορά μπερδεύομαι, περνάω τα γρι γρι με τα αστέρια και τη θάλασσα με τον ουρανό. Μα δε με πειράζει, γιατί η νύχτα μου μυρίζει μέντα , και λεβάντα, και θέλω να κάνω όλη τη ζωή μου να μυρίζει μέντα, και λεβάντα, και δεν απελπίζομαι που δεν είμαι καλή στα σχέδια και στα προγράμματα γιατί έτσι η ζωή έχει ενδιαφέρον.
Το νερό μάλλον είναι έτοιμο, πρέπει να πλυθώ, πρέπει να στεγνώσω τα μαλλιά για να μην κρυώσω, πρέπει να βρω τι θα φορέσω αύριο, πρέπει να ξυπνήσω για τη δουλειά, πρέπει να τελειώσω την εργασία, πρέπει ...
Στ' αλήθεια, δε με πειράζει και πολύ που τραβάω ζόρια. Τα πρέπει στη ζωή μου είναι απόρροια των θέλω μου και της τεμπελιάς μου.Με τον εαυτό μου θυμώνω μόνο, γιατί ξέρω πως μπορώ και καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Σε πολλά. Μα είπαμε , απόψε δεν πειράζει, γιατί όλα μυρίζουν μέντα και λεβάντα.
Μπαίνω στο σπίτι, προσπερνάω τον υπολογιστή και το youtube, ψάχνω στη δισκοθήκη μου. Είναι εκεί.... Παίρνω με λαχτάρα το σιντί και το βάζω στο στερεο να παίξει. Οι νότες του Μάνου με πλημυρίζουν. Χωρίς λόγια, μουσική μόνο, εικόνες, με λόγια αυτά που θέλω εγώ. Μόνο ό,τι θέλω εγώ. Αυτά που έγιναν , έγιναν, κι αυτά που θα 'ρθουν, καλώς να έρθουν. Μεγαλώνω, μα χαμογελάω. Έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ, ένα τηλεφώνημα δρόμο. Και αν ζορίζομαι, και αν θυμώνω, και αν ..., στο παιχνίδι είναι και αυτά.
Εξάλλου, αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα...

Απορίες

Παλιές, καινούριες, εφηβικές ή ώριμες, υπαρκτές ή ανύπαρκτες, δικές μου ή άλλων:

- Γιατί πρέπει να αποφασίζουμε τί θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας από τα 15 μας?
- Γιατί η απόλαυση των κόπων μας παρατείνεται πάντα στο μέλλον? (από το ΄λύκειο στο πανεπιστήμιο και από το πανεπιστήμιο στη μετά πτυχίο εποχή και από τη μετά πτυχίο εποχή ... στη σύνταξη)?
- Γιατί δε μπορούμε να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη?
- Πώς ξέρουμε αν μας θέλουν γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό που πιστεύουν ότι μπορούμε να γίνουμε?
- Γιατί υπάρχουν τόσες ωραίες γυναίκες μόνες και τόσοι άντρες που επίσης ψάχνουν και είναι μόνοι?
- Γιατί φοράμε μάσκες και παίζουμε παιχνίδια?
- όταν ένα και ένα κάνει δύο σε μια σχέση δεν υπάρχει πρόβλημα?
- Στον έρωτα όλα επιτρέπονται?
- Αν κάτι πάει να χαθεί, το σώζεις, το αφήνεις ή περιμένεις απλά το τέλος?
- Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι πάντα μουρτζούφληδες και στριμένοι?
- Η νοσταλγία είναι σημάδι ότι το τώρα δεν σε ικανοποιεί?


Απορία ξαδέρφου μου ετών 5:
- Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι φοβούνται τόσο πολύ την ατομική βόμβα. Αφού σκοτώνει μόνο ένα άτομο τη φορά!!!!

Απορία Λέκτορα:
Γιατί μερικοί στο μεταπτυχιακό έχετε άδεια δικηγόρου και μερικοί όχι? (εχμ... γιατί τελειώσαμε διαφορετικές χρονιές ίσως??? )

και.... Διάλογος γραμματέα (με σπασμένα νεύρα) και διευθυντή( σημ.: ο διευθυντής είναι κοντούλης):
Δ: πάλι καπνίζεις ε? καλάαααα... τώρα να δεις, από 1η Ιουλίου θα πάρω τα μέτρα μου!!!
Γ: ε, δεν είναι δύσκολο, 1,50, 1,60 το πολύ....

Εσείς? Απορίες?

Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου!

Δηλαδή η γιαγιά είναι δυο φορές πεθερά;

Σήμερα το πρωί δεν κατάλαβα πως ξύπνησα. Μπορεί να φταίει το ανοιχτό παντζούρι και ο θόρυβος, σίγουρα όχι η ζέστη, μιας και απολάμβανα τον ύπνο μου πάνω στα απαλά σεντόνια, μπορεί το άγχος να ξυπνήσω στην ώρα μου μετά από μια βδομάδα που με ξύπναγαν άλλοι το πρωί. Το θέμα είναι ότι ξύπνησα, χωρίς να συνειδητοποιήσω το πως. Θυμάμαι πως το βράδυ είχα βάλει ξυπνητήρι, αλλά το πρωί που κοίταξα το κινητό, αφού έριξα νερό στη μούρη μου να ανοίξει λίγα χιλιοστά παραπάνω το μάτι, ήταν κλειστό. Μυστήρια πράγματα.
Το θέμα είναι ότι ξύπνησα και πριν την ώρα μου μες στο κέφι, ντήθυκα γρήγορα (αχ αυτό το μαύρο φόρεμα... θα κάνω άγαλμα στα μοναστηρακιώτικα μαγαζιά) οπότε πήγα με το πάσο στη στάση μιας και ο καιρός δεν προσφέρεται για περπάτημα.
Εφοδιάστηκα με έναν πελώριο φρέντο (αμέ αμέ μάθαμε κι από αυτά και όχι, δεν είχαμε και στο χωριό μου, αλλά κάπως πρέπει κι εμείς να ξυπνήσουμε και μιας και το τζόκινγκ αποκλείεται, το ρίχνουμε στον καφέ. Να τον δοκιμάσετε με σιρόπι φουντούκι!!)
Φτάνω λοιπόν σεινάμενη κουνάμενη στο γραφείο και βλέπω μια γιαγιά μαυροντυμένη (κοτσωνάτη όμως, μη φανταστείτε), να ψάχνεται. Προσφέρομαι να την βοηθήσω μιας και εδώ που την έστειλαν χωρίς όνομα δε θα έβρισκε άκρη. Μου λέει τι θέλει, πάμε στον έναν όροφο, τίποτα, πάμε στον άλλο, πάλι τίποτα. Βρίσκουμε το τηλέφωνο εκείνου που την παρέπεμψε σε εμάς και πάμε στο γραφείο μου να καλέσουμε. Αφού λοιπόν μαθαίνω την ιστορία, λέμε για το παράλογο του να μη δεχτούν το συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο και μου έχει δώσει 135 φορές την ευχή της, ξεκινάνε οι ερωτήσεις:

-Πόσο χρονών είσαι κοπέλα μου;
-25
-ααααα! Και τελείωσες νομική ε;
-ναι (άκουσε κάπου και για το μεταπτυχιακό όταν με ρώτησε μια δικηγόρος)
- Πω πω και είσαι και ψηλή, ωραία κοπέλα!
- ευχαριστώ !
- Από Αθήνα είσαι;
- όχι, είμαι από .... και ....
- Ααααα, εκεί είναι όλοι καλοί άνθρωποι!!!
- Τι να σας πω, άλλα έχω ακούσει εγώ, ειδικά για την ...
- όχι, όχι, καλοί είναι. Ε, αυτό για το αυλάκι λένε, τι άλλο;

Και πόσο χρονών είσαι;

- 24

- Ξέρεις έχω έναν εγγονό! είναι 25 χρονών και έχει τελειώσει Πάντειο, οικονομικά. Δουλεύει κι αυτός, σε μια ηλεκτρονική εφημερίδα, από παλιά, γιατί ξέρει πληροφορική. Μακάρι να βρει μια κοπέλα σαν κι εσένα (εδώ ξερογλύφεται)...
- ... (σιωπή)
- Είναι και αθλητικός, κάνει μπάσκετ σε ομάδα και προπονείται συστηματικά!! Και ψηλόοοοοος! Κι εσύ είσαι ψηλή. Μακάρι να βρει μια σαν κι εσένα, και όχι καμιά κοντή (Θεοπούλα νούμερο δύο).
- (χαμόγελο- σιωπή)
Μπαίνουμε στο ασανσέρ, να ανέβουμε στο γραφείο μου να πάρουμε στο κατάστημα.

- Αχ κοπέλα μου, την ευχή μου να έχεις, πώς θα έβρισκα άκρη αλλιώς;
- Ε, όλο και κάποιος θα σας έλεγε που να απευθυνθείτε!
- Τι καλό κορίτσι που είσαι!
- Ε, εντάξει έτσι κι αλλιώς δεν έχω δουλειά τώρα (είπα το βούρλο)

Πάμε λοιπόν στο γραφείο μου, παίρνουμε τηλέφωνο, μας δίνουν ένα άλλο και μας λένε να καλέσουμε σε μισή ώρα. Της προτείνω να πάει μια βόλτα και να ξαναέρθει και το πάρτυ αρχίζει:
- αχχχχχ κοπέλα μου την ευχή μου να χεις!!!!!!. Ξέρεις, ο εγγονός μου είναι μοναχοπαίδι, τον έχω μεγαλώσει σχεδόν εγώ. Εχει και μια αδερφή 14 χρόνια μικρότερη (!!!!!!). Εσύ έχεις αδέλφια;
- όχι, είμαι μοναχοπαίδι.
- Και η κόρη μου είναι μοναχοπαίδι. Αλλά και ο εγγονός μου, προκομέεεεεεενο παιδί. Δε χρειάζεται να δουλέψει, οι γονείς του είναι δημοσιογράφοι, βγάζουν εφημερίδα, μεγάαααλη περιουσία. Και όχι μόνο από τους γονείς, και από εμένα, και την άλλη του γιαγιά. Και εγώ τους έλεγα (κλαψιάρικος τόνος) ¨αφού δεν έχει ανάγκη να δουλέψει το παιδί, αχ γιατί το στέλνετε;¨ Και οι γονείς του μου είπαν ότι πρέπει να μάθει να βγάζει το ψωμί του, τώρα δουλεύει για να μαζέψει χρήματα για το στρατό. Κι εσύ βλέπω εργατική είσαι. Αχ! μακάρι να βρει καμιά καλή κοπέλα σαν κι εσένα, δε θέλω να μπλέξει με καμία που δε θα μου αρέσει...
- ε, αν τα βρίσκουν μεταξύ τους, λένε σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός....

Στο σημείο αυτό να πω ότι άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως το ζω αυτό ή απλά το σιρόπι φουντούκι στο φρέντο σε συνδιασμό με τον καύσωνα με έκανε να έχω παραισθήσεις. Και συνεχίζουμε:

- Να, μια καλή κοπέλα ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ θέλω να βρει ο εγγονός μου!
- (σιωπή, κοίταγμα κάτω)
- λοιπόν, θα περάσω σε μισή ώρα, γράψε μου μόνο το γραφείο σου να μη μπερδευτώ. Αχ, την ευχή μου να χεις! Μακάρι να βρει μια κοπέλα σαν κι εσένα ο εγγονός μου!!! θα μου δώσεις ένα τηλέφωνο;
(σκληρός παίκτης η γιαγιά!)
- εεεεεε ξέρετε είμαι...... ( πιασμένη; χαρούμενη; νυσταγμένη; αρραβωνιασμένη; γιατί δε νομίζω το δεσμευμένη να της ήταν εμπόδιο, είχε πάρει φόρα!!!!)
- μια εδώ και μια εκεί , ε κοπέλα μου;
- Ναι, μια Αθήνα, μια ....
- καλά, σε ευχαριστώ πολύ, θα έρθω σε λίγο πάλι
- στο καλό!

Καλά τα γέλια που έκανα στο μεταξύ... Μια συνάδελφος πρότεινε να ζητήσω φωτογραφία και με κορόιδευε πως κλωτσάω την τύχη μου.Εγώ πείραζα μια άλλη και της έλεγα ότι όποιος πάει στην ώρα του στο γραφείο, έχει και τα τυχερά του!

Πάνω που πέτυχα την υπεύθυνη του καταστήματος και μίλησα μαζί της σκάει η γιαγιά. Μιλήσανε, μιλήσαμε και μου είπε πού να απευθυνθώ. Μιας και είχα μπει στο χωρό, και τη λυπήθηκα τη γιαγιά μες στη ζέστη, ειπα να ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησα, αλλά να κόψω δρόμο. Πριν ξεκινήσουμε για το άλλο γραφείο, ακολουθεί ο εξής διάλογος
-Πω πω, τι θα έκανα αν δεν υπήρχες εσύ να με βοηθήσεις;
-Μην ανησυχείτε , οι άνθρωποι είναι εξυπηρετικοί, κάποιος θα σας βοηθούσε.
- όχι, αν δεν ήσουνα εσύ , δε θα έβρισκα άκρη! σε ευχαριστώ πολύ, την ευχή μου να χεις!
- Μην το συζητάτε, εξάλλου έτσι βοηθάνε και τη γιαγιά μου όταν χρειάζεται κάτι
- Πω πω, τι τυχεροί που είναι οι γονείς σου! Να σε χαίρονται και να σε καμαρώνουν!
- (ου, ναι οι γονείς μου νιώθουν πολύ τυχεροί ειδικά όταν ξεσπάω τα νεύρα μου πάνω τους!)
- αλλά και αυτός που θα σε πάρει.... Τέεεετοια κοπέεεεελα.... Αχ... Μοιάζεις με την κόρη μου... τα μαλλάκια σου... (και συνέχιζε, ενώ εγώ μούγκα) να μου δώσεις ένα τηλέφωνο... (εγώ την πάπια)
-ααααα! να ο υπεύθυνος του πρωτοκόλλου! Πάμε να δούμε πού χρεώθηκε η επιστολή για να βρούμε τον αρμόδιο!
Πάμε, βρίσκουμε, και εκμεταλλεύομαι τη στιγμή (άδραξα κι εγώ τη μέρα!!!!) για να τη χαιρετήσω, προφασιζόμενη πολλή δουλειά και να γυρίσω στο γραφείο μου. Ξεγλύστρησα από την αγκαλιά, και την κοπάνησα όσο ακόμα προλάβαινα, γιατί η προσοχή της είχε αποσπαστεί. Καλή η νύφη, καλά όμως και τα χρήματα που ήθελε να εισπράξει.

Δεν ξέρω αν ξαναήρθε στο γραφείο μου γιατί έλειπα, πάντως μόλις λύθηκε το θέμα της έμαθα πως έγινε μπουχός για να εισπράξει, μιας και ήθελε να πάει εξοχή.

Μήπως έπρεπε να ζητήσω φωτογραφία και Ε9 του επίδοξου γαμπρού;; Μπουχαχαχα!!! Πατέρα με χάνεις!!! Φίλοι και συγγενείς τρέξτε να ραφτείτε!!!!!!!

Και είναι μόλις 10 το πρωί....

Βαθιά ανάσα και... κατάδυση!!!!

Ξέρω, ξέρω, όλο γκρινιάζω. Κι αν πω πως δε φταίω εγώ, ψέμματα θα σας πω. Αλλά καθένας το δικό του ζόρι το βλέπει μεγαλύτερο από των άλλων! Δεν ξέρω που θα με βγάλει αυτός ο μονόλογος, ξεκίνησα να γράφω πιο πολύ για να γεφυρώσω το χρονικό κενό από την προηγούμενη ανάρτηση. Είπα να βάλω καμιά φωτογραφιούλα από τις πρόσφατες εκδρομές (αμέ!!! Τολό- Ναύπλιο τη μια, Πάτρα- Διακοπτό- Καλάβρυτα την άλλη), αλλά αρνούμαι να μάθω το φωτοσοπ αυτή τη στιγμή για να τις μικρύνω.
Υπομονή κανα μήνα, και όλα θα γίνουν.
Έναν ολόκληρο μήνα θα με βάλω στον αυτόματο πιλότο. Δουλειά- σπίτι- διάβασμα και πάλι από την αρχή. Εξεταστική γαρ, και τα κεφάλια μέσα. Αξίζει? εγώ πιστεύω πως ναι. Παρόλα τα ξενύχτια και τις νύστες και το ζόρι, παρόλο που στο σχολείο διάβαζα λιγότερο. Γιατί το αγαπάω αυτό που κάνω κι ας μην ξέρω πού θα με βγάλει.
Αλλά τι να περιμένετε από κάποιον που πάει να αγοράσει Λένα Διβάνη ( Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω) και καταλήγει να αγοράσει βιβλίο με τίτλο "το τέλος του κοινωνικού κράτους" και να το διαβάζει και με ενδιαφέρον?
Από την άλλη, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η δουλειά μας μας μπολιάζει. Και το καθημερινό διάβασμα θα είναι πραγματικότητα. Το εργατικό δίκαιο είναι πολιτική, είναι ψυχολογία, είναι οικονομική επιστήμη, είναι εμπορικό δίκαιο... Με συναρπάζει να βλέπω το γιατί, το πως και το πότε των νόμων, σε συνάρτηση με τα παιχνίδια της πολιτικής. Διαστροφή? ίσως..

Τις τελευταίες μέρες με είχε πιάσει εμμονή με το πτυχίο. Τον πάπυρο δηλαδή. Γιατί όταν τελειώνουμε από τη σχολή, μας δίνουν ένα απλό χαρτί. Ενα χρόνο σχεδόν μετά, και αφού τους σκάσουμε10 ευρουλάκια, παίρνουμε τον πάπυρο. Λοιπόν, ούτε η τήβεννος, ούτε οι λόγοι, ούτε η τελετή με έκανε να νιώσω πτυχιούχος. Μόλις όμως πήρα στα χέρια μου αυτό το μπεζ ρολό με τα μαύρα γράμματα, εκεί, ναι, πέταξα από τη χαρά μου! (το ότι ήταν τυλιγμένο με λάστιχο, δεν το σχολιάζω. Μια κορδέλα βρε παιδιά, για όλες τις ωρες που περάσαμε στριμωγμένοι στη γραμματεία, δεν έχει???). Εχω λυσσάξει λοιπόν να του βρω κορνίζα! (και να κάνω πλάκα στη μητέρα μου ότι θα το βάλω σε μια χρυση σκαλιστή κορνίζα ... γέλια....).

Τελευταίο μάθημα σημερα για τον έναν καθηγητή (η συμπάθειά μου).. Αν πω ότι θα μου λείψει θα με πάρετε με τις ντομάτες?

Αυτά τα ασυνάρτητα γι απόψε!!!!