Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Σήμερα....

Είχα τόση δουλειά που έκλεισα το τηλέφωνο σε έναν φίλο μου και δεν κατάφερα να τον ξανακαλέσω. Τώρα που έχω ώρα, είναι αργά γι' αυτόν.

Τόλμησα να πάω σε μια διάλεξη στα γαλλικά, όπου όλοι ήξεραν όλους και εγώ κανέναν (στενός οικογενειακός κύκλος λέμε!). Και πέρασα υπέροχα. Νομιζω πως όλο αυτό έδωσε έναν αέρα ευρώπης στο πανεπιστήμιο. Τελικά μερικές φορές δεν είναι ότι λείπουν πράγματα, αλλά ότι δεν τα παίρνουμε χαμπάρι!

(έντιτ: αγόρασα ένα σκασμό βιβλία!!! 11 τον αριθμό! ξετρύπωσα και ένα που πίστευαν πως είναι εξαντλημένο.... άμα ξέρεις να ψάχνεις...)

Πέτυχα έναν ταξιτζή, που επειδή δεν είχε να μου δώσει 10 λεπτά ρέστα, μου έδωσε 50 λεπτά... Και φυσικά δεν τα κράτησα. (δε θα σωθώ με 10 και είκοσι λεπτά αλλά μου τη δίνει να τα κρατάνε γιατί δεν έχουν ρέστα ή με το έτσι θέλω. Ενιωσα λοιπόν την ανάγκη να τον επιβραβεύσω με έναν καλό λόγο βασικά -και 10 λεπτά :Ρ).

Ενώ πέρασα από διάφορα στάδια σκέψης και πίεσης και αποφάσισα, δέχτηκα και αποδέχτηκα την απόκτηση ενός σπιτιού (βλέπε πρωτη κατοικία), τελικά λίγο πριν φτάσουμε στο συμβολαιογράφο, έμαθα πως η ιδιοκτήτρια έκανε πίσω γιατί δεν της βγήκε το όλο πλάνο που προϋπέθετε την πώληση του σπιτιού.

Πλας, στην ομιλία συνάντησα έναν παλιό γνώριμο, ο οποίος έδωσε unwanted infos, σχετικά με μια πρώην φίλη. Και ομολογώ πως μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω κι άλλα, αλλά ήταν ήδη σε ευθυμία οπότε μίλαγε με τον αυτόματο. Είχα που λέτε μια φίλη κάποτε, που ξαφνικά σταμάτησε να μου μιλάει δικαιολογούμενη με μισόλογα. Στο τέλος είπε τη δραματική φράση "Δε μπορώ να σου πω τί έγινε, σε ξέρω και δε θα το αντέξεις", αφού είχε προηγηθεί μια κρίση ζήλειας (εσύ περνάς αμέσως τα μαθήματα κι εγώ όχι κλπ κλπ).
Ελαβα λοιπόν τις εξής πληροφορίες: πήρε πτυχίο και ταλαιπωρήθηκε με κάποια μαθήματα, ενώ είχαν αλληλοφιλοξενηθεί κάποιες φορές (μαζι με την κοπελια του τύπου) και από τότε που τους γνώρισα, κάνουνε συχνή και πολλή παρέα.
Και θα μου πείτε, τί σε νοιάζει εσένα????
Δεν είναι ακριβώς ότι με νοιάζει. Στεναχωρήθηκα που έχασα μια φίλη, αλλά όπως εξελίχθηκε το πράγμα, καλύτερα που κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο πραγματικός της χαρακτήρας. Αυτό που με τρώει ως γνήσιο σκορπιό, είναι, τί της την έδωσε? οεο?
Είναι λοιπόν καθαρά επιστημονικοί λόγοι (περιέργειας δηλαδή) που επανέφεραν αυτή την ερώτηση στο μυαλό μου.
Γιατί κολλάω ώρες ώρες?

α, καλό Μήνα!

3 σχόλια:

next_day είπε...

αχχχ...δεν είναι κολλήματα...λύπη είναι..και το ένιωσα κι εγώ και σε καταλαβαίνω απόλυτα καλή μου...
καλό σου μήνα!!
Φιλί γλυκό!

Princess είπε...

Ελα ντε γιατι κολλας; (πιο πολυ θα κολλαγα που τελικα αφησα το φιλο με το τηλεφωνο κλεισμενο στα μουτρα του).
Καλο μηνα!!!

sunnefoula είπε...

@ next day: το έχω σκεφτεί πολύ.. δεν είναι λύπη , η λυπη πέρασε! Η περιέργεια όμως έμεινε!!!!

@princess για το τηλέφωνο δεν κόλλησα, στεναχωρήθηκα... Σήμερα διαπίστωσα ότι τις κοινωνικές μου σχέσεις βασικά δεν τις καταστρέφει το διάβασμα, αλλά η πολλή δουλειά! Και από τη μια είχα τον αγαπητό φίλο και από την άλλη τη μπαταρία που τέλειωνε και τα αφεντικά να με παίρνουν τηλέφωνο! (Αλλά ο καιρός γαρ εγγύς!!! )

Σας φιλώ (όπως λέει και το φιλαράκι)