Βουλευτικές Εκλογές 2009 part I

Το παρόν δε θα είναι ένα ακόμα ποστ που αφορά την πολιτική στην Ελλάδα (άμεσα τουλάχιστο) ή τις πολιτικές μου απόψεις. Δε θα κάνω άλλες αναλύσεις επί αναλύσεων, τις έχουν κάνει ήδη άλλοι πριν από εμένα. Θα μοιραστώ μαζι σας όμως την εμπειρία μου ως δικαστικός αντιπρόσωπος .

Ευρυτανία δεν είχα πάει ποτέ, μόλις λοιπόν έμαθα πως διορίστηκα εκεί, ξεκίνησα να ψάχνω. Με μεγάλη ανακούφιση, είδα πως το μέρος που θα πήγαινα είχε ιστοσελίδα, οπότε μπορούσα να δω τι γίνεται με διαμονή κλπ.

Αλλά ας ξεκινήσω από την Πέμπτη. Αφού πήγα στην Εφορία να πληρωθώ (βρισίδι, ουρές, κακό), ταξίδεψα ως το κτελ Λιοσίων (που αγνοούσα την ύπαρξή του ως εξ' ολοκλήρου καταυλακιώτισσα), μιας και δε σήκωναν το ρημαδοτηλέφωνο. Εβγαλα το εισιτήριο για την απαράδεκτη ώρα 7 το πρωί και επέστρεψα στη δουλειά.
Δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο (σπασικλάκι level), διαβάζοντας μια ανακοίνωση ότι το τμήμα με τα τηλεγραφήματα ξεκίνησε να λειτουργεί, Πέμπτη βράδυ παίρνω στον ΟΤΕ να στείλω τηλεγράφημα ότι αναλαμβάνω καθήκοντα, όπως προβλέπει η διαδικασία (ουάου! έστειλα τηλεγράφημα!!!!). Όλα καλά, μέχρι που ο υπάλληλος με ρωτάει πώς γράφεται το Ευρυτανία..... και μετά το Πετράλωνα... Και μετά με ρωτάει αν είναι στην περιφέρεια Θεσσαλίας. Κάπου εκεί άρχισα να ανησυχώ!

Παρασκευή είχα άδεια από τη δουλειά. ντύθηκα επίσημα, ζαλώθηκα τη βαλίτσα και αξημέρωτα πήγα να βρω ταξί. Εφτασα στο κτελ και περίμενα να περάσει εκείνο το ρημαδοτέταρτο. Εδώ έχω να επισημάνω πως η ιδέα του Κτελ Ευρυτανίας για το "υπάρχει πολύς κόσμος να βάλουμε κι άλλο λεωφορείο" είναι να τα βάζει όλα μαζί (πχ 3 λεωφορεία στις 7 το πρωί, άλλα 3 στις 2 το μεσημέρι κλπ). Μέχρι να βρω σε ποιο μπαίνω , έβαλαν τη βαλίτσα μου σε λάθος λεωφορείο. Την ανέκτησα όμως και περήφανη βρήκα τη θέση μου!

Μετά από δύο ώρες ταξίδι κάναμε στάση σε ένα βενζινάδικο/τυροπιτάδικο στις Θερμοπύλες. Μέρος του δρόμου είχα κάνει και παλιότερα, αλλά δεν θυμόμουν τίποτα από το τοπίο. Μετά από τα μπαμπακοχώραφα με ξάφνιασε ευχάριστα η θάλασσα. Τα φιόρδ, το ήρεμο γαλάζιο, το νερό που έφτανε σχεδόν ως τις ρίζες της ελιάς κάτω από το δρόμο... Και φυσικά, ο ήλιος που είχε ανατείλει!

Προχωρώντας στο δρόμο το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Φτάσαμε Λαμία και στο σημείο αυτό ακούω έναν παππού να λέει:
" Θέλω να πω κάτι δυο λεπτά, αφήστε με να μιλήσω, κάντε λίγο ησυχία!"
Και ξεκινάει: ¨όλοι μας πάμε για να ψηφίσουμε την Κυριακή. Όλοι όμως είμαστε απογοητευμένοι. Οι μεν βγαίνουν ψεύτες, οι δε κλέφτες. Μόνο ένας είναι αυτός που μας προσέχει. Αυτός που μας αγαπάει. [εγω ως τότε πόνταρα σε Καραντζαφέρη] Αυτός που δε θέλει τίποτα από εμάς για αντάλλαγμα [όλες οι μάρκες στο Θεό- τί κερδίζω?], μόνο να προσευχόμαστε. Είναι ο Ιησούς Χριστός αυτός που μας αγαπάει όσο κανένας άλλος και μας φροντίζει. Γι αυτό και εμείς πρέπει να πέσουμε στα γονατα, να πούμε ότι είμαστε ααμρτωλοί και να προσευχηθούμε ειλικρινά για να λάβουμε συγχώρεση".
Μετά το σοκ που έπαθε το μισό λεωφορείο, η διαδρομή συνεχίστηκε. Περάσαμε από τον Τυμφρηστό, ένα χωριό πάνω στο βουνό, που είναι όλο στροφές. Σοβαρολογώ, 10 λεπτά κάναμε να το περάσουμε! Ψάχναμε για δραμαμίνες!Από μακριά φαίνεται σαν πίστα για φιδάκι!Αυτό που από το 99 σε πάει πίσω στο 1!

Με τα πολλά, φτάσαμε Καρπενήσι. 5 ώρες στο λεωφορείο, ήταν ανακούφιση η μια ώρα σχεδόν που μου έμενε μέχρι να έρθει το μικρό λεωφορείο που θα με πήγαινε στην έδρα του δήμου Κτημενίων, δλδή στο χωριό της Αγίας Τριάδας όπου και είχα κλείσει για διαμονή (http://www.dimos-ktimenion.gr/4_left_menu/map_dimos_general.htm).

Ερχεται λοιπόν το μίνι λεωφορείο και αφού βάζω τη βαλίτσα μου πίσω προσπαθώ να μη με ποδοπατήσουν οι ορδές των ντόπιων που προσπαθούν ταυτόχρονα όλοι μαζί (!!!) να μπουνε μέσα (με τις βαλίτσες και τα μπαγκάζια παραμάσχαλα). Αφού σέρνομαι στη μεριά με τις μονές θέσεις, κάθομαι (φυσικά όχι στο νούμερο που έλεγε το εισιτήριό μου) και περιμένω να δω τί θα γίνει.

ανασαίνω ανακουφισμένη καθώς παρατηρώ ότι μένουν μερικές θέσεις κενές. Απέναντί μου κάθεται μια μητέρα 2 παιδιών με έναν παππού και κρατάνε τα μικρά αγκαλιά. Ο παππούς το αγοράκι, το οποίο χάζευε στο παράθυρο και η μαμά το κοριτσάκι, του οποίου είχε χώσει τη μούρη σε ένα polybag καθ όλη τη διάρκεια της διαδρομής γιατί θα ζαλιζόταν. Αφού δεν πνίγηκε το μικρό πάλι καλά! Ξεκινάει λοιπόν το λεωφορείο και, ζέστη γαρ, ακούω την εν λόγω μαμά να φωνάζει στον οδηγό:
εεεεεε Νίκο! Άνοιξ τουν αέρα!θ' σκάσουμι σ΄λέω σαν τα ζα!
Μόλις δε άνοιξε ο οδηγός το κλιματιστικό, ανακοινώνει σε όλους:
Επιτέλους! άντε ανοίξτ' του να βγει οξυγόνου! (κοιτώντας απειλειτικά όποιον τολμούσε να μην το ανοίξει)

Ξαφνικά, ενώ δεν είχαμε βγει ακόμα από το Καρπενήσι, το λεωφορείο σταματάει απότομα. Μια κυρία είχε ξεχάσει να πάρει ψωμί!!!!! (καταστροφή!) Αφού γυρνάει ξέπνοη και θριαμβεύτρια με τη σακούλα στο πούλμαν, φθάνουμε εκεί που ήταν το παλιό κτελ και μπουκάρουν 3-4 ακόμα. στο τέλος έμεινε μια θέση για ένα ζευγάρι (που δεν ήταν μινιόν , το αντίθετο), οπότε η σύζυγος θεώρησε έξυπνο να μην κάτσει (ο σύζυγος δε μπορούσε να περάσει να κάτσει) και επίσης να κρατάει στο χέρι το σακίδιο της πλάτης.


to be continued....