Ξέρω, ξέρω, όλο γκρινιάζω. Κι αν πω πως δε φταίω εγώ, ψέμματα θα σας πω. Αλλά καθένας το δικό του ζόρι το βλέπει μεγαλύτερο από των άλλων! Δεν ξέρω που θα με βγάλει αυτός ο μονόλογος, ξεκίνησα να γράφω πιο πολύ για να γεφυρώσω το χρονικό κενό από την προηγούμενη ανάρτηση. Είπα να βάλω καμιά φωτογραφιούλα από τις πρόσφατες εκδρομές (αμέ!!! Τολό- Ναύπλιο τη μια, Πάτρα- Διακοπτό- Καλάβρυτα την άλλη), αλλά αρνούμαι να μάθω το φωτοσοπ αυτή τη στιγμή για να τις μικρύνω.
Υπομονή κανα μήνα, και όλα θα γίνουν.
Έναν ολόκληρο μήνα θα με βάλω στον αυτόματο πιλότο. Δουλειά- σπίτι- διάβασμα και πάλι από την αρχή. Εξεταστική γαρ, και τα κεφάλια μέσα. Αξίζει? εγώ πιστεύω πως ναι. Παρόλα τα ξενύχτια και τις νύστες και το ζόρι, παρόλο που στο σχολείο διάβαζα λιγότερο. Γιατί το αγαπάω αυτό που κάνω κι ας μην ξέρω πού θα με βγάλει.
Αλλά τι να περιμένετε από κάποιον που πάει να αγοράσει Λένα Διβάνη ( Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω) και καταλήγει να αγοράσει βιβλίο με τίτλο "το τέλος του κοινωνικού κράτους" και να το διαβάζει και με ενδιαφέρον?
Από την άλλη, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η δουλειά μας μας μπολιάζει. Και το καθημερινό διάβασμα θα είναι πραγματικότητα. Το εργατικό δίκαιο είναι πολιτική, είναι ψυχολογία, είναι οικονομική επιστήμη, είναι εμπορικό δίκαιο... Με συναρπάζει να βλέπω το γιατί, το πως και το πότε των νόμων, σε συνάρτηση με τα παιχνίδια της πολιτικής. Διαστροφή? ίσως..
Τις τελευταίες μέρες με είχε πιάσει εμμονή με το πτυχίο. Τον πάπυρο δηλαδή. Γιατί όταν τελειώνουμε από τη σχολή, μας δίνουν ένα απλό χαρτί. Ενα χρόνο σχεδόν μετά, και αφού τους σκάσουμε10 ευρουλάκια, παίρνουμε τον πάπυρο. Λοιπόν, ούτε η τήβεννος, ούτε οι λόγοι, ούτε η τελετή με έκανε να νιώσω πτυχιούχος. Μόλις όμως πήρα στα χέρια μου αυτό το μπεζ ρολό με τα μαύρα γράμματα, εκεί, ναι, πέταξα από τη χαρά μου! (το ότι ήταν τυλιγμένο με λάστιχο, δεν το σχολιάζω. Μια κορδέλα βρε παιδιά, για όλες τις ωρες που περάσαμε στριμωγμένοι στη γραμματεία, δεν έχει???). Εχω λυσσάξει λοιπόν να του βρω κορνίζα! (και να κάνω πλάκα στη μητέρα μου ότι θα το βάλω σε μια χρυση σκαλιστή κορνίζα ... γέλια....).
Τελευταίο μάθημα σημερα για τον έναν καθηγητή (η συμπάθειά μου).. Αν πω ότι θα μου λείψει θα με πάρετε με τις ντομάτες?
Αυτά τα ασυνάρτητα γι απόψε!!!!
Υπομονή κανα μήνα, και όλα θα γίνουν.
Έναν ολόκληρο μήνα θα με βάλω στον αυτόματο πιλότο. Δουλειά- σπίτι- διάβασμα και πάλι από την αρχή. Εξεταστική γαρ, και τα κεφάλια μέσα. Αξίζει? εγώ πιστεύω πως ναι. Παρόλα τα ξενύχτια και τις νύστες και το ζόρι, παρόλο που στο σχολείο διάβαζα λιγότερο. Γιατί το αγαπάω αυτό που κάνω κι ας μην ξέρω πού θα με βγάλει.
Αλλά τι να περιμένετε από κάποιον που πάει να αγοράσει Λένα Διβάνη ( Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω) και καταλήγει να αγοράσει βιβλίο με τίτλο "το τέλος του κοινωνικού κράτους" και να το διαβάζει και με ενδιαφέρον?
Από την άλλη, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η δουλειά μας μας μπολιάζει. Και το καθημερινό διάβασμα θα είναι πραγματικότητα. Το εργατικό δίκαιο είναι πολιτική, είναι ψυχολογία, είναι οικονομική επιστήμη, είναι εμπορικό δίκαιο... Με συναρπάζει να βλέπω το γιατί, το πως και το πότε των νόμων, σε συνάρτηση με τα παιχνίδια της πολιτικής. Διαστροφή? ίσως..
Τις τελευταίες μέρες με είχε πιάσει εμμονή με το πτυχίο. Τον πάπυρο δηλαδή. Γιατί όταν τελειώνουμε από τη σχολή, μας δίνουν ένα απλό χαρτί. Ενα χρόνο σχεδόν μετά, και αφού τους σκάσουμε10 ευρουλάκια, παίρνουμε τον πάπυρο. Λοιπόν, ούτε η τήβεννος, ούτε οι λόγοι, ούτε η τελετή με έκανε να νιώσω πτυχιούχος. Μόλις όμως πήρα στα χέρια μου αυτό το μπεζ ρολό με τα μαύρα γράμματα, εκεί, ναι, πέταξα από τη χαρά μου! (το ότι ήταν τυλιγμένο με λάστιχο, δεν το σχολιάζω. Μια κορδέλα βρε παιδιά, για όλες τις ωρες που περάσαμε στριμωγμένοι στη γραμματεία, δεν έχει???). Εχω λυσσάξει λοιπόν να του βρω κορνίζα! (και να κάνω πλάκα στη μητέρα μου ότι θα το βάλω σε μια χρυση σκαλιστή κορνίζα ... γέλια....).
Τελευταίο μάθημα σημερα για τον έναν καθηγητή (η συμπάθειά μου).. Αν πω ότι θα μου λείψει θα με πάρετε με τις ντομάτες?
Αυτά τα ασυνάρτητα γι απόψε!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου