Καλοκαίρι...

Καλοκαίρι.... Τσαγκαροδευτέρα και απρόοπτα και γέλια και γουρλωμένα μάτια, μα πόση τρέλα μπορεί να αντέξει κάποιος σε ένα δίωρο?
Καλοκαίρι... ανοιχτές οι πόρτες, η κουρτίνα αγκαλιάζει τη μέντα απλώνοντας μια γλυκειά μυρωδιά στο δωμάτιο. Η τέντα κατεβασμένη και ο ήλιος να παίζει με τα ανοίγματα από τα κάγκελα. Βιβλία παντού. Σημειώσεις, τετράδια, φωτοτυπίες, να πού πήγε ο χρόνος μου. Προσπαθώ να διαβάζω, όμως πάντα κάτι με αποσπά.
Όταν ήμουν μικρή, είχα διαβάσει ένα ποίημα. Ήταν για ένα παιδάκι που διάβαζε για το σχολείο και έξω είχε μια υπέροχη μέρα, καλή ώρα σαν τώρα, και το φώναζαν όλα έξω να παίξει. Αλλά το παιδάκι, σαν καλό (!) παιδί, πρώτα τελείωσε τα μαθήματά του και μετά βγήκε και ευχαριστήθηκε την όμορφη μέρα. Τέλος καλό όλα καλά δηλαδή.
Λοιπόν, αυτό σε μένα έπιανε μέχρι κάποια ηλικία. Τέλειωνα το διάβασμα και αφοσιωνόμουν στο παιχνίδι. Πλέον όμως, πεταμένα λεφτά! Αν τελειώσω το διάβασμα, θα έχω να πλύνω τα πιάτα ή να βάλω πλυντήριο.
Καλοκαίρι... Πέρσυ μετά από 6 χρόνια δεν είχα διάβασμα. Και μου φαινόταν παράξενο. Ίσως τελικά να μ αρέσει έτσι το καλοκαίρι μου, ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι να διαβάζω χαζεύοντας τον ήλιο.
Ξαφνικά, ακούγεται μουσική. Τραγούδι. Καντάδα! "Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε, κάποιο μινόρε της αυγής..."
Χαμογελάω. Είδατε? είμαστε γειτονιά ακόμα. Όλα είναι καλύτερα. Γιατί όχι άλλωστε? Τις επιλογές μου στηρίζω .
Επιστρέφω λοιπόν να διαβάσω, αυτά που ξέρω, αυτά που δε θυμάμαι και αυτά που μου αρέσουν. Μπας και προλάβω τελικά να βγω έξω να παίξω ! ;)