"Μου 'ταξες ταξίδι να με πας"

μου τραγουδάει αδιάκοπα ο εαυτός μου τον τελευταίο χρόνο. Τη μια μελαγχολικά, την άλλη ειρωνικά, την άλλη επιθετικά. Τα χω παίξει τελείως! Βλέπω αεροπορικά εισιτήρια και μου γυρνάει το μάτι, ακούω κάποιον να κανονίζει ταξίδι και θέλω να του χιμήξω (γι' αυτό προσοχή τί λέτε μπροστά μου). Το γεγονός δε ότι με περιμένουν 2-3 δύσκολοι μήνες, δε με βοηθάει καθόλου (μα καθόλου!).
Πλέον νιώθω πως δεν προχωράω. Αναβάλλω τα πάντα, μέρα παρά μέρα. Το πρωί δε θέλω να σηκωθώ για να πάω στη δουλειά, είμαι ο χουζούρης αυτοπροσώπως.
Εφτιαξα γαλλικό και αμέσως η μυρωδιά με πήγε μίλια μακριά, στη βόρεια αγγλία. Που ξύπναγα το πρωί με τη μυρωδιά του καφέ, χαζεύοντας το σκίουρο να τρέχει στο φράχτη και το λαγό να χαζεύει στο παράθυρο.




Μου έκανε εντύπωση το πόσο οικεία ένιωθα ζώντας σε εκείνο το πελώριο bungalow του Πανεπιστημίου φιλοξενούμενη της ξαδέλφης μου με ανθρώπους που αλλιώς δε θα συναντούσα. Μπορεί να έμεινα εκεί μόνο 4- 5 μέρες, όμως ήταν σα στο σπίτι μου. Αφού ξύπναγα ετοίμαζα ταπεράκι για την εργαζόμενη ξαδέλφη και ο περίπατος ξεκινούσε:
έβγαινα στην αυλή και πέρναγα μέσα από τον πίσω κήπο, που από την πρώτη στιγμή μου θύμιζε τη Νάρνια


Για να δω μόλις τελειώσει το δρομάκι να δεσπόζει ο καθεδρικός ναός από μακριά (ανέβηκα πάνω πάνω... και ξέχασα να πάρω την φωτογραφική μου μηχανή μαζί!!!)



Πλησιάζοντας την Πόλη, περπατούσα μέσα στο δασος, που ο ήλιος δε μπορούσε να διαπεράσει το πυκνό φύλλωμα των δέντρων. Μόνη μου, κι όμως δε φοβόμουν, απλά απολάμβανα τη διαδρομή, για να βρεθώ ξαφνικά στο ποτάμι και στο Κάστρο.





Το τοπίο με έκανε να αναρωτιέμαι: Πού είναι ο Χάρυ Πότερ οεο??? Χάρυ Πότερ μπορεί να μην είδα, με αποζημίωσαν όμως οι κωπηλατικές ομάδες του πανεπιστημίου που βγήκαν βαρκάδα για την προπόνησή τους:)

Μέχρι το επόμενο ταξίδι, που κάτι μου λέει πως θα είναι συναρπαστικό, θα με πείσω να συμβιβαστώ με τις παλιές φωτογραφίες. Εξάλλου και στην Ευρυτανία που θα πάω για τις εκλογές, μίνι διακοπές δε θα κάνω??? (πείτε ναι! πείτε ναι!)