Αυτές οι γιορτές...

Θα είναι διαφορετικές.

Καλά Χριστούγεννα εύχομαι, αν και είναι νωρίς ακόμα!
Και ευτυχισμένο το νέο έτος :)

Να χαμογελάτε!

Για τον παππού που δε γνώρισα,

με αφορμή μια κουβέντα που είχα σήμερα....

Για τις παρελάσεις, για τους θεσμούς, για τους επισήμους.
Σε μια χώρα που έχει χάσει την ταυτότητά της,
που προσπαθεί να αρπαχτεί κάθε φορά από ό,τι βρίσκει πρόχειρο:
Από τους αρχαίους, ή τους βυζαντινούς, από τους σοφούς ή τους επιστήμονες.
Και που για επιτεύγματα και πράξεις παλιές και άλλων ανθρώπων θεωρεί πως όλοι πρέπει να της χρωστάνε.
Σε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει από αξιακής και ηθικής άποψης πολύ πριν χρεοκοπήσει οικονομικά, που θα εμπιστευθεί πάλι αυτόν που θα του τάξει τα περισσότερα.

Που τα παιδιά δεν ξέρουν τί έγινε το 1940, παρά μόνο ότι δε θα έχουν σχολείο, που οι "φιλειρηνιστές" θέλουν να σταματήσουν οι παρελάσεις, που οι πωρωμένοι με το στρατό τις υποστηρίζουν με σθένος, και εμείς το βλέπουμε ευκαιρία να γλυτώσουμε μια μέρα από τη δουλειά.

Ο παππούς που δε γνώρισα, είχε πολεμήσει στην Αλβανία, όπως και πολλοί παππούδες των συνομηλίκων μου. Και γύρισε από εκεί με τα πόδια, στο χωριό του στη Σπάρτη. Κι αν αυτός ο άνθρωπος δε ζει, άλλοι ζουν. και είναι κρίμα να μετατρέπονται οι παρελάσεις σε τσίρκο. Υπάρχει ο χρόνος και το μέρος για όλα. Η παρέλαση δεν είναι ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος.

Μπορεί να μην αλλάξουμε ποτέ παππού...
Μα σ' ευχαριστώ.

:)

 Στίχοι / Μουσική / Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος
Σχέση ρουτίνας και πλήξης τρελής
 σχέση ταπείνωσης και προσμονής
πώς το αντέξαν μπαμπάς και μαμά
 και ο θείος ο Μίμης κι Βέμπω η θεά;

Σχέση του γάμου του συμβιβασμού
μα το ρεφραίν ανεβαίνει αλλού,
νύχτα στον κήπο στα τζάμια βροχή
σαν παλιά μελωδία στο αμπαζούρ
το θαλασσί.

 Μονάχος μιλάς μπουμπουκάκι
 να μπω λιγουλάκι κι εγώ
 τα δυο ποδαράκια μου πάγοι
 στα δυο τα ζεστά σου ας χωθούν,
που σβήσαν τα σώματα οι σπάγκοι
με τέτοιο Φλεβάρη καιρό.

 Σ' αγαπώ σε παντρεύομαι,
σ' αγαπώ σ' ονειρεύομαι,
σ' αγαπώ είμαι παιδάκι σου
μια φωτιά στο καθρεφτάκι σου.
Σ' αγαπώ μάτια, ξανθά μαλλιά,
 σ' αγαπώ χείλη ρόδινα, πορφυρά,
μεταξωτά παντού
του ουρανού και του προσώπου αυτού.

Σχέση διαψεύσεων,
σχέση πληγών,
λάτιν με πλάτη κι οι δυο οκλαδόν.
Ξάφνου ο στίχος αρπάζει φωτιά
 κατακόκκινα τζάμια κι ο ήλιος βουτιά.

 Στην Πατησίων μια δύση χρυσή
ήλιε αρχηγέ μου ρεφραίν μου εσύ,
απ' τον φεγγίτη του μπάνιου πηδάς
κι όλο κάλτσες, σλιπάκια
στα πλακάκια σκορπάς.

Τα βλέφαρα κλείσε ζουζούνι
και σκύψε τη γκλάβα σου εδώ
μην πάει στα μάτια σαπούνι
και πεις πως σε τύφλωσα εγώ,
 στην κάμαρα σου 'χω κουστούμι
κουκλί στο χορό να σε ιδώ.

Σ' αγαπώ σε παντρεύομαι,
σ' αγαπώ σ' ονειρεύομαι,
σ' αγαπώ είμαι παιδάκι σου
μια φωτιά στο καθρεφτάκι σου.
Σ' αγαπώ μάτια, ξανθά μαλλιά,
 σ' αγαπώ χείλη ρόδινα,
πορφυρά, μεταξωτά παντού
του ουρανού και του προσώπου αυτού.

Ακόμα μια φορα

μετράω τα πρώτα.
Ο πρώτος ζεστός καφές, βράδυ προσπαθώντας να μην κοιμηθώ όντας ξεθεωμένη από τη δουλειά.
Τα πρώτα μαύρα σύννεφα στον ουρανό, που με κάνουν να αναρωτιέμαι πότε θα έρθει η βροχή
το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα με κλειστή τη μπαλκονόπορτα γιατί έκανε κρύο
και το πρώτο πρωί που πήρα ζακέτα γιατί είχε ψύχρα.
Η πρώτη φορά εδώ και μήνες που μυρίζει βροχή και χορτάρι.

Το αγαπώ το φθινόπωρο....
Και τον ήλιο που δύει μέσα από το μακρόστενο παραθυράκι μου πλάι στο τζάκι.

Τράβα κουπί

Κάθε πρωί με τραβάω για να σηκωθώ από το κρεβάτι....
Σέρνομαι για να ντυθώ, εγκαταλείποντας πρόσφατα με κόπο κερδισμένες καλές συνήθειες και αναβάλλοντάς τες "για αύριο".
Περπατώ μέχρι το σταθμό του Μετρό, κάθε πρωί στην ίδια θέση, προσπαθώντας να μη με πάρει ο ύπνος και ξυπνήσω στο τέρμα.
Καφές και κουλούρι στο χέρι, καλημέρες στο γραφείο.
Πιέζομαι, όχι μόνο λόγω ατέλειωτων ωρών δουλειάς, αλλά και συμπεριφορών που βλέπω.

Η μέρα περνάει όμως με γέλια, χάχανα και πλάκες. Ναι και με πίεση, αλλά και με γέλια.
Όπως έλεγα πρόσφατα, δε θεωρώ ότι επειδή κάποιος έχει δουλειά αυτή την εποχή πρέπει να δέχεται τα πάντα. Έχω φτάσει στο σημείο που έχω πατήσει παύση σε κάθε κοινωνική και ακαδημαϊκή δραστηριότητα, γιατί η δουλειά ρουφάει όλη μου την ενέργεια.

Η ώρα περνάει, τα μάτια τσούζουν από την οθόνη, το στομάχι μου διαμαρτύρεται. Εξω έχει σκοτεινιάσει και παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Κοιτάζομαι με τα βιβλία μου και αποσύρομαι για ύπνο.
Μια ακόμα μέρα, ίδια ή και λίγο διαφορετική με την προηγούμενη θα ξημερώσει...

Ναι, δεν την παλεύω! Αλλά οι μικρές και μεγάλες ευχάριστες στιγμές της καθημερινότητας με στηρίζουν. Και με βοηθάνε να πιστεύω ότι κάποια μέρα όλα θα γίνουν και πάλι φυσιολογικά!

Κι εσείς, υπεύθυνοι γι' αυτές τις στιγμές.... σας ευχαριστώ :)

πέντε μέρες

Πέντε μέρες φέτος το καλοκαίρι μου. Άντε, να βάλω κι άλλες τρεις τέσσερις, ανάμεικτη χαρά και αλμύρα με διάβασμα τις νύχτες.
Πέντε μέρες, αύριο σαλπάρω. Για να γεμίσω μπαταρίες για τον χειμώνα που έρχεται.
Πέντε μέρες, ελπίζω χωρίς αλλες υποχρεώσεις και έννοιες. Με καλή παρέα και μόνο τα απαραίτητα.

Πήρα πολλά μαθήματα αυτό το χρόνο, προς το παρόν δε θέλω άλλα. Θέλω να κατεβάσω ρολά.

Μια παρέα που γελάει πολύ ονειρεύεται και πολύ. Κι αν τα όνειρα δε βγαίνουν, μαθαίνει να κάνει άλλα. Κι αν βγαίνουν διαφορετικά, πάλι τα αγκαλιάζει.
Κι αν δεν βρεθούν χρόνια μετά να παραθερίζουν σε ένα οικοπεδάκι με τροχόσπιτο και μπάρμπεκιου δίπλα σε εκείνη τη θάλασσα, θα είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τότε που έπλασαν εκείνο το όνειρο και θα γελάνε μαζί, κάπου αλλού. Γιατί δε μετράει το που, αλλά το με ποιόν τελικά.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού (έτσι όπως το πάει, με μπικίνι και το Δεκέμβρη!)

Παράκληση

Μη μου ευχηθείτε καλό μήνα. ΔΕΝ είναι καλός. Ούτε καλή εβδομάδα. Κι αυτή χάλια είναι. Και μαντεύω πώς θα είναι και η επόμενη.

Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω.


Η αβεβαιότητα, η πίεση, οι εκκρεμότητες, η προσαρμογή, οι προθεσμίες, οι στόχοι και άλλα πολλά μου έχουν σπάσει τα νεύρα.


Μη με πλησιάζετε, δαγκώνω.

Δεν ξέρω τί κάνουν τα άστρα, ο Δίας όμως σίγουρα @!*@^%~!(!




ΥΓ1: Δε θα κατέβω όπως προγραμμάτιζα (ξέρεις εσύ μικρή Παριζιάνα).
ΥΓ2: Σας διαβάζω στα πεταχτά, δε σχολιάζω (προς το παρόν), μόλις ηρεμήσουν τα νεύρα μου θα επανέλθω προσηκόντως!
ΥΓ3: Κάντε βουτιές και για εμένα!
ΥΓ4: Προσευχηθείτε να τη βγάλω καθαρή μέχρι τέλους του μήνα που θα φύγω σύντομες διακοπές...

Skaει ο τζίτζικας!

Καλοκαίρι στην Αθήνα, το δεύτερο στο νέο σπίτι. Δε μπορώ να πω, προσαρμόστηκα αμέσως στην αλλαγή (η οποία άλλωστε ήταν για καλό). Το καλό της υπόθεσης δε, εκτός των άλλων, είναι ότι παλεύεται η ζέστη καθόσον έρχεται ένα τέλειο αεράκι από το βουνό...
Το κακό της υπόθεσης είναι ότι προτιμώ να την αράζω στο μπαλκόνι παρά να κάθομαι να διαβάσω. Βγάζω την καρέκλα, το τραπεζάκι, το παγωμένο τσάι... και γιατί παρακαλώ να μη μιλήσω στο τηλέφωνο με τις φίλες μου αντί να πήζω στο διάβασμα? (ναι εντάξει, ξέρω, έχω προθεσμίες να προλάβω...).

Χτες βράδυ χάζευα τον ουρανό και είδα να πέφτει ένα αστέρι. Τόσο όμορφο....

Παράξενο καλοκαίρι. Πολλά αλλάζουν και ακόμα περισσότερα είναι αβέβαια. Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα, "δίχως να τον νοιάζει η δικιά μας μελαγχολία", όπως λέει και ο ποιητής.

Μου υποσχέθηκα πως αν όλα πάνε καλά, το επόμενο καλοκαίρι δε θα έχει διάβασμα (εξαιρουμένων των λογοτεχνικών). Θα τα καταφέρω άραγε?
Δεν ξέρω τί είναι αυτό που με σπρώχνει να έχω κάτι να διαβάσω διαρκώς. Νιώθω πως είναι αυτό που μου ταιριάζει και μου αρέσει. Αλλά έχει και πολύ ζόρι συνδιασμένο με τη δουλειά.

Η συναυλία του Μαχαιρίτσα καταπληκτική. Αλλά πολύ αργά βρε παιδί μου, έφυγα πριν τελειώσει :(

χμμμ τι άλλα?

νο διακοπές φέτος απ ότι φαίνεται. Δεν έχει έρθει ακόμα και η εφορία να ξέρω αν θα χρειαστεί να πουλήσω το κορμί μου :Ρ

Και τώρα που είπα κορμί.... σήμερα σύρθηκα στο βούρκο της κατάχρησης. Και σούπερ πρωινό. Και παστίτσιο. Και κρουασανάκι. Και τούρτα παγωτό. Και μετά σύρθηκα στο ποδήλατο να γλυτώσω από τις τύψεις...
Πρέπει να μου αναγνωρίσω πάντως ότι δείχνω μια αξιοθαύμαστη προσήλωση στο στόχο! Τα νεύρα μου όμως δεν τα βλέπω καλά! χαχα!

Έχω κάνει και ένα μπάνιο! (αλλά υπέροχο :) ) αν τερματίσω και καταφέρω να πιάσω τα 10, θα είναι θαύμα!

Τα νέα σας? :)

Επαγγελματικός προσανατολισμός

Εξαιρετικά αφιερωμένο στα παιδιά που αυτές τις μέρες συμπληρώνουν μηχανογραφικό...

Αν τέλειωσες γυμνάσιο και θες να μορφωθείς
πριν πάρεις μιαν απόφαση καλά να το σκεφτείς
κι αυτά που λένε γύρω σου να μην τ' ακούς ποτέ
μονάχος σου να ψάξεις να δεις τι γίνεται
καλές οι επιστήμες και τα διπλώματα
το θέμα όμως είναι τι γίνεται μετά
Λοιπόν που λες το πρόβλημα δεν είναι το να μπεις
είναι που σου την έχουνε στημένη μόλις βγεις
και όπως δεν υπάρχει και προγραμματισμός
αρχίζουνε τα κόλπα κι ο ανταγωνισμός
καλό είναι ένα δίπλωμα απ' ανώτατη σχολή
μα οι θέσεις είναι λίγες κι απόφοιτοι πολλοί

Γι' αυτό σου λέω σκέψου το και πρόσεξε πολύ
γιατί πριν από σένανε την πάθανε πολλοί
που πήραν το πτυχίο τους και με βαθμό καλό
κι αφού δουλειά δε βρήκαν το κάνανε ρολό
ρολό λοιπόν το κάναν κι όπως ήταν φυσικό
κι αφού το καμαρώσαν το βάλανε στο...

Όχι,

δε θα φάω σοκολάτα.
Όχι, δε θα φάω σοκολάτα.
Όχι, δε θα φάω σοκολάτα.
Όχι, δε θα φάω σοκολάτα.
Όχι, δε θα φάω σοκολάτα.
Όχι, δε θα φάω σοκολάτα.
Όχι, δε θα φάω σοκολάτα.
Όχι, δε θα φάω σοκολάτα.

....

σνιφ!

Δεν...

... την παλεύει ο κόσμος!
Τελεία και παύλα.
Δε λέω, χρήσιμο το φέισμπουκ (με διευκολύνει σε αρκετά πράγματα), αλλά μερικές φορές τα βλέπω όλα.

Περίπτωση 1 : περιγραφή έντονης νυχτερινής δραστηριότητας > " ουάου! πήγαμε βίσση και μετά χρύσπα και μετά Σάκη και μετά Τερζή απόψε".
Περίπτωση 2: > περιγραφή κάθε πιθανής δραστηριότητας > "ρεύτηκα!" , " έχω λόξυγγα" κλπ
Περίπτωση 3: βγαίνω για καφέ/ποτό/γουατέβερ και βάζω και το τζιπιές για να μη λένε ότι είμαι σπίτι μου και όχι στη γλυφάδα.
Περίπτωση 4: φωτογραφίες. Πολλές. Πάρα πολλές. Μέχρι και όταν βάζουν βενζίνη (διότι είναι μια αξιοσημείωτη ανθρώπινη δραστηριότητα εκεί που έχει πάει?).

Φιλ φρι να συμπληρώσετε. Ο κατάλογος δεν έχει τέλος!

Εχω αρχίσει και διαγράφω σιγά σιγά και διακριτικά.... ώστε να μείνουν μόνο οι απαραίτητοι.

Υγ1: ετοιμάσου για γραμματέας αν ολα πάνε καλά!
Υγ2: μπορεί να μην υπάρχει πλέον το φοιτητοσπιτάκι, αλλά μετά από ένα βράδυ στην ταράτσα με φεγγάρι προς βορρά, θα το ξεχάσεις...
Υγ3: εσύ στας γαλλίας μίλα μας και λίγο!
Υγ4: Ακούω μελωδία, 10-12 μόνο Μοσχολιού. Σκέφτομαι.. Ξυραφάκι ή ψαλίδι? ή να περιμένω το εκκαθαριστικό της εφορίας?

(μη με ακούτε! τρελά κέφια! :) ))))))

Γυρισμός

Παράξενη η βδομάδα που μας πέρασε. Δε μπορώ πλέον να μετρήσω πόσες φορές έχω προσπαθήσει να γράψω και κλείνω τη σελίδα απογοητευμένη. Δε θέλω άλλο να σχολιάσω. Κουράστηκα να διαφωνώ και να συζητάω.
Μυρίζω την απογοήτευση στον αέρα, νιώθω την αισιοδοξία να στερεύει... Και τότε, στρέφομαι στα μέσα μου. Σαλπίζω υποχώρηση και προσπαθώ να ανασυνταχθώ. "Πρέπει να διαλέγουμε τις μάχες που δίνουμε", μου ψιθυρίζω. Οι προσδοκίες, οι δικές μου και όλες όσες οι άλλοι έχουν για εμένα, με βαραίνουν.

Με ένα λογοτεχνικό ξεχνιέμαι, δε θέλω άλλες ειδήσεις, ούτε σοβαρές ταινίες ούτε ντιμπέιτ. Μια Τετάρτη το σκάω για καφέ με μια κοπέλα μετά τη δουλειά. Η Ακρόπολη μου κλείνει το μάτι. Αφήνω τη συντροφιά στο μετρό και περπατάω. Είναι όλα εκεί, ίδια κι απαράλλαχτα, όπως τα γνώρισα στις πρώτες μου βόλτες.
Περνάω  κάτω από το σπίτι του "Αντωνάκη". Το προηγούμενο βράδυ είχε την ταινία στην τηλεόραση. Καφέ Μελίνα, λίγο  πιο πέρα οι αέρηδες με περιμένουν. Το αεράκι με δροσίζει, μια μουσική πλανιέται στον αέρα, αυτή την πόλη την αγαπώ, κι ας με απογοητεύουν συχνά οι άνθρωποί της.
Σκέφτομαι, ακούω τα βήματά μου στο πλακόστρωτο. Χαμογελάω και με κοιτάνε παράξενα. Ξέρω. Είμαι ευτυχισμένη. Συμφιλιώθηκα με πολλά αυτή τη βδομάδα.

Η βδομάδα περνά σα νερό. Η Παρασκευή με βρίσκει πίσω, στο λιμάνι μου. Χαρούμενα πρόσωπα, φίλοι αδελφικοί, συγγενείς. Έξοδοι και βόλτες, συζητήσεις στις κούνιες. Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε μα οι δεσμοί μας δυναμώνουν.
Το πιστεύω αυτό που είπα. Μπορείς να καταλαβαίνεις κάποιον μόνο αν έχεις μάθει να τον ακούς. Είναι αυτό που έλεγε η αλεπού στο Μικρό Πρίγκηπα. Η εξημέρωση. Να δώσεις χρόνο. Και τελικά, να δώσεις και κάτι από τον εαυτό σου. Όχι γιατί περιμένεις να το πάρεις πίσω, αυτό ή κάτι αντίστοιχο. Απλά γιατί πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο και τον χρόνο.

Το βράδυ που γυρίζω όλοι κοιμούνται. Πάω να κλείσω τα παντζούρια και καταλήγω να χαζεύω τα αστέρια.

Νιώθω ασφαλής. Ξέρω πως μπορώ πάντα να γυρίζω εκεί, στο δωμάτιό μου.

Και θέλω η πόλη μου να γίνει και δική σου.

Κάπου στην Ασκληπιού

πέρασα εννέα από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Όχι πως τα άλλα δεν ήταν ή δε θα είναι καλά. Αλλά, να... είναι μια εποχή καθαρά διακριτή για εμένα και λόγω της σύμπτωσης της μετακόμισης (εγκατάστασης και αναχώρησης) με συγκεκριμένα σημεία της ζωής μου.
Ερχόμενη από επαρχία, με φιλοξένησε στην αρχή μια συγγενής και κάποια στιγμή τέλη Οκτώβρη ξεκίνησε η αναζήτηση. Μη φανταστείτε τίποτα τρελές καταδιώξεις, καρφωτοί πήγαμε. Είδαμε δυο σπίτια, ένα στην Ιπποκράτους που απορρίφθηκε, και αυτό στην Ασκληπιού.
Παλιά πολυκατοικία, με το που μπήκα στο διαμέρισμα με κέρδισε. Όμορφη διαρρύθμιση, ψηλά, με μπαλκόνι και φωτεινό. Τις καλές μέρες έβλεπα στο βάθος θάλασσα και τα καλοκαίρια ο ήλιος έδυε στο κενό που άφηναν οι απέναντι πολυκατοικίες.
Ήμουν έτοιμη να ζήσω :)
Θυμάμαι πολλά από τις πρώτες μέρες. Το σπαστό κρεβάτι, τη συναρμολόγηση του γραφείου, τα λιγοστά κατσαρολικά και πιάτα που μου είχαν φέρει οι γονείς μου. Το χαρτόκουτο που χρησιμοποιούσα για τραπέζι, το πώς ακουγόταν η φωνή μου στο μισοάδειο φρεσκοβαμμένο δυάρι που σιγά σιγά γέμιζε με πράγματα και γέλια και φωνές και απ' όλα.
Τα πάρτυ που κάναμε ακόμα τα συζητάμε. Με κρασί και κιθάρες. Η γειτονιά δεν πρέπει να ήταν πολύ ευχαριστημένη, γιατί μπορούσαμε να τραγουδάμε για ώρες, αν και ποτέ δε μας είχαν φέρει την αστυνομία. Μια φορά, ένα καλοκαίρι είδαμε δυο κοπέλες στο απέναντι μπαλκόνι που διάβαζαν και μερικοί από την παρέα αποφάσισαν να τους αφιερώσουν τραγούδια. Πολύ γέλιο! Αν σκεφτούμε ότι μεσολαβούσε ανάμεσά μας μια μικρή πλατειούλα και γκαρίζανε νυχτιάτικα.
Μια οικογένεια έναν Σεπτέμβρη αποφάσισε να αποκτήσει κόκορα (!), τον οποίο είχε στο μπαλκόνι και μου είχε σπάσει τα νεύρα. Κάθε εικοσάλεπτο κικιρίκου! Έφτασα να φαντασιώνομαι ότι τον μαγειρεύω με χυλοπίττες....
Και αν οι απέναντι ήταν μακριά, οι δίπλα ήταν πολύ κοντά. Όταν έβγαιναν στο μπαλκόνι και μιλούσαν, νόμιζες πως κάποιος είναι στο μπαλκόνι. Είχε πλάκα να ανταλλάσσουμε καλησπέρες όταν βγαίναμε στο μπαλκόνι για καφέ.


συνεχίζεται ...

Ψωμί και τυρί

Παράξενο το Πάσχα αυτό...
Ήταν από τις μέρες που δεν ξέρεις αν θα έπρεπε να υπάρχουν ή όχι.
Όλα στριμωγμένα και βιαστικά, με μια αβεβαιότητα σχετικά με την αναχώρησή μου να πλανάται στον αέρα που σε συνδυασμό με την συσσωρευμένη δουλειά από πολλές απόψεις με είχε ήδη κουράσει. Τελικά τα κατάφερα... αναχώρησα, έχοντας μαζί μου την έφηβη πλέον βαφτιστήρα μου. Λίγο οι τύψεις που αρκετά χρόνια δεν της είχα αφιερώσει πολύ από το χρόνο μου, λίγο τα παρακάλια της, με έπεισαν. Σας το δηλώνω. Δύσκολη δουλειά τα πιτσιρίκια! Είχα τα μάτια μου δεκατέσσερα, μόλις γύρναγα λίγο τη μάζευα από μάντρες και από κεραμίδια. Αυτό δεν είναι παιδί, καταδρομέας είναι!
Ακολούθησα τους γονείς και φέτος γιατί είναι οικογενειακές μέρες, γιατί του χρόνου θα είναι αλλιώς, μα πάνω απ' όλα για τη γιαγιά που είναι στο χωριό. Κι αν δε μύριζε ακριβώς όπως στα μικράτα μου, δεν ένιωθα να έχουν αλλάξει πολλά....
Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά!

Πάσχα στο χωριό, οι μεγάλοι με θεωρούν παιδί και οι μικροί μεγάλη. Καμιά φορά γίνεται και το ανάποδο, με τραβάνε τα μικρά να παίξουμε. Τα έβαλα στη σειρά και τα πέντε, πέρασε η ώρα. Μετά, βουρ στο πλύσιμο των πιάτων με τη μητέρα μου, πρώτη φορά που είχαμε τόσο κόσμο στο σπίτι, τηλέφωνα συνεχώς για ευχές, και η μέρα έφθανε στο τέλος της.
Όλα έδειχναν ένα συνηθισμένο Πάσχα. Χαλαρότητα, κάτι ξεχασμένες μουσικές στα ραδιόφωνα, μια υποψία τσίκνας στην ατμόσφαιρα. Μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο, όχι όμως για ευχές...

Από τη μεριά του πατέρα μου έχουμε συγγενείς σε ένα χωριό (πέντε σπίτια, χωριό δεν το λες...) λίγο έξω από την πόλη μας. Θυμάμαι, πηγαίναμε εκεί τα σαββατοκύριακα για να παίξω, τις πρωτομαγιές για το στεφάνι, για να μάθω να κάνω ποδήλατο, για να μαζέψουμε τις ελιές, να βάλουμε λαχανόκηπο... Μπροστά στο παλιό το σπίτι κάναμε σχέδια με τον παππού για το συντριβάνι που θα φτιάχναμε (!) τρώγαμε μούσμουλα από τη γειτόνισσα και μαζεύαμε πασχαλίτσες με τον κολλητό μου. Εκεί, στα πέντε σπίτια έμενε η "θειά", πανταχού παρούσα, γελαστή και φιλόξενη. Μου θύμιζε τη γιαγιά μου, την άλλη, του χωριού.
Εκεί πήγαινα για ό,τι χρειαζόμουν και όταν μεγάλωσα για να τρέχω στα χωράφια και να κυλιέμαι στα χορτάρια πήγαινα να της κάνω παρέα.
Δε θα ξεχάσω το ψωμί και το τυρί.... Κάθε φορά που είχα λιώσει στο τρέξιμο και στα παιχνίδια, είτε με φώναζε είτε πήγαινα να ξεκουραστώ. Εκείνη με ρώταγε: πεινάς παιδί μου; Φυσικά και πεινούσα! έμπαινε λοιπόν μέσα στο σπίτι και ερχόταν πίσω με μια φετάρα ζυμωτό ψωμί και μια φέτα τυρί. Το πιο νόστιμο ψωμί και τυρί που έχω φάει ποτέ μου!
Ακόμα και όταν πέρναγαν τα χρόνια και έπαψε να ζυμώνει, πάλι, το ψωμοτύρι αυτό ήταν πεντανόστιμο...
Ακόμα και όταν μεγαλώσαμε κι οι δυο κι εγώ δεν πήγαινα στο χωριό για παιχνίδι, κι εκείνη είχε πάθει αλτσχάιμερ και δε με θυμόταν, ακόμα και τότε πήγαινε μέσα και μου έφερνε ένα λουκούμι "για να πιω ένα ποτήρι νερό".

Τη βρήκαν πεσμένη κάτω, ανήμερα το Πάσχα, οι γείτονες που πήγαν να της δώσουν κόκκινα αβγά και κουλούρια. Και κάπως έτσι, μας άφησε...

Το ξέρω, θα μπορούσε να συμβεί οποτεδήποτε. Όμως, τουλάχιστο τις γιορτινές μέρες, ας μην αφήνουμε μόνους τους ανθρώπους μας...

Καλό ταξίδι...

Τί έχω μάθει ως τώρα

Με αφορμή ένα άρθρο που διάβασα, το οποίο λέει ότι κατά μέσο όρο εμείς οι γυναίκες κάνουμε 61 φορές δίαιτα μέχρι τα 45 μας (αυτό το πράγμα που ξεκινάμε κάθε δευτέρα, απογοητευόμαστε και συνεχίζουμε 5-6 δευτέρες μετά :Ρ , άρθρο εδώ ) και μάλιστα συνήθως χωρίς επιτυχία, είπα να μοιραστώ μερικά πράγματα που έμαθα στην πορεία μαζί σας (οκ, μη φανταστείτε ότι η δική μου προσπάθεια ήταν επιτυχημένη :ΡΡΡ)

- δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο: Είναι δύσκολο, γιατί αν τα επιπλέον κιλά δεν οφείλονται σε κάποιο ιατρικό πρόβλημα, μας δείχνουν ότι υπάρχει πρόβλημα με τη διατροφή/τον τρόπο ζωής μας ή/και με άγχος ή την ψυχολογία μας.
- Νομίζω πως αυτή καθεαυτή η διαδικασία της ισορροπημένης διατροφής δεν είναι τόσο δύσκολη κι ότι αυτό που δυσκολεύει είναι οι ήδη παγιωμένες συνήθειές μας.
πχ., προτιμώ να κοιμάμαι μισή ώρα παραπάνω το πρωί από το να σηκωθώ να φάω πρωινό (και πολλά πολλά άλλα:Ρ)
- Πολλά και μικρά γεύματα, σωστή και ισορροπημένη διατροφή... ισχύει! (κάποτε είχα πάει σε διαιτολόγο. Έσκαγα στο φαί. Έλεγα δε θέλω άλλο!!! Κι όμως έχανα. Βέβαια, τα παράτησα γιατί μένω μόνη μου και δεν ήμουν σε φάση να μαγειρεύω :Ρ)
- γυμναστική... ακόμα κι αν δε μας αρέσει, είναι σημαντική για πολλά πράγματα. Κι αν δε σας αρέσει να χτυπιέστε στο γυμναστήριο, υπάρχουν εναλλακτικές. Σκαλιά στο μετρό αντί για κυλιόμενες σκάλες (και στην πολυκατοικία σας αντί για ασανσέρ, όχι βεβαια όταν κουβαλάτε τα ψώνια του σούπερ μάρκετ:Ρ), το να κατεβείτε μια στάση πιο πριν με το λεωφορείο και να περπατήσετε, καφές στο χέρι και βόλτα με φίλους κλπ. Μέχρι και η φασίνα λένε ότι είναι καλή γυμναστική!
- Ποιές είναι οι συνθήκες που μας κάνουν να τρώμε? Είδατε, δεν κάνετε δίαιτα, κάνετε και ενδοσκόπηση! :ΡΡ Άγχος, θυμός, λύπη, κούραση, ακόμα και βαρεμάρα μπορεί να μας κάνουν να θέλουμε να φάμε κάτι (και μάλιστα όχι βραστή πατάτα :Ρ αλλά γλυκά και λιπαρά τρόφιμα). τρώμε γιατί όντως πεινάμε ή για άλλο λόγο?
- Μια ισορροπημένη διατροφή, την οποία είναι καλό να υιοθετήσουμε, δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε δίαιτα. Δε χρειάζεται να λιμοκτονησουμε! Μια επίσκεψη σε διαιτολόγο είναι καλή διότι θα μας δώσει την ακριβή εικόνα της κατάστασης και θα πάρουμε έναν μπούσουλα διατροφής. Για όσους δε θέλουν έλεγχο (απώλεια βάρους διά της ντροπής :Ρ), η μέθοδος αυτή δουλεύει. Σημειωτέον πριν κανα δυο χρόνια λειτουργούσε (και μάλλον λειτουργεί ακόμα ) στο Ιπποκράτειο τμήμα διαιτολογίας- διατροφής με 3 ευρώ το ραντεβού. Αρκεί και αυτό για τη μέθοδο απώλειας βάρους διά της ντροπής. Μου είχαν δώσει ένα πινακάκι με εναλλακτικές/προτεινόμενες διατροφικές επιλογές. Πολύ εύχρηστο! αρκεί...
- να προτιμάτε τα μαγειρεμένα φαγητά και κατά το μαγείρεμα να μη βάζετε πολύ λάδι.
- Το να στερούμαστε μικρές απολαύσεις δεν είναι απαραίτητο ότι θα μας βοηθήσει. Πχ το παγωτό. Δε μιλάω για καθημερινή κατανάλωση, αλλά μια με δυο μπάλες τη βδομάδα ( κατά προτίμηση "απλών" γεύσεων, δηλ. βανίλια, σοκολάτα, κλπ και όχι παρφέ) δε θα μας κάνουν κακό. Ίσα ίσα που με την απότομη στέρηση θα έρθει μια στιγμή που θα πέσουμε με τα μούτρα!
- Μήπως υπάρχουν συνήθειες που μας δίνουν πολλές θερμίδες χωρίς να το καταλαβαίνουμε? πχ μασουλάμε σοκολάτες μπροστά στον υπολογιστή, ή στη δουλειά ? (Η δουλειά... πονεμένο σημείο!!!κυκλοφορούν συνέχεια αλμυρά και γλυκά, συνήθως ανθυγιεινά σκατουλάκια. Εκεί, αντιστεκόμαστε!) . Πρόκειται για θερμίδες τις οποίες συχνα δεν τις υπολογίζουμε και μετά απορούμε γιατί πήραμε κανα δυο κιλάκια.
- Βοηθάει πολύ να πίνουμε αρκετό νερό και να κοιμόμαστε καλά (6-8 ώρες)
- Μήπως εκτός των άλλων μας παχαίνει η παρέα μας? Μέχρι τα 20 μου έπαιρνα κιλά στις εξεταστικές. Μετά, με "κατέστρεψε¨ η παρέα μου. Βάζω εισαγωγικά γιατί τα ήθελα κι εγώ, πάντα έχουμε το δικαίωμα να λέμε όχι ή να κάνουμε άλλες επιλογές. Η συνταγή της επιτυχίας ήταν πολύ φαγητό απέξω, ειδικά αργά το βράδυ, μερικές φορές ακολουθούμενο από γλυκό. Δε σας το συνιστώ!
- Δε χρειάζεται να ζυγιζόμαστε συνέχεια. Το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να θέλουμε να σπάσουμε τη ζυγαριά. Μια φορά τη βδομάδα (πχ κάθε σάββατο πρωί) είναι αρκετή. Ή και μια φορά στις 10 μέρες.
- Είναι καλό να σημειώνουμε την πρόοδό μας. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει, αφού ενδεχομένως να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τί συνέβη και μας αποχαιρέτισε :Ρ
- Ειναι λογικό κάποια στιγμή η ζυγαριά να "κολλήσει". Εδώ είναι κομβικό σημείο. Δεν τα παρατάμε!!!! επιμένουμε, και κάποια στιγμή θα ξεκολλήσει. Ακόμα και στο ίδιο βάρος να διατηρηθούμε, είναι θετικό.
- Η απώλεια πρέπει να είναι μικρή και σταδιακή, προκειμένου να την διατηρήσουμε (μαζί με τις αλλαγμένες διατροφικές μας συνήθειες :Ρ). Ανάλογα με το βάρος μας, μπορούμε να βάλουμε το στόχο που θέλουμε. Αν χάνουμε για παράδειγμα μισό κιλό τη βδομάδα, είναι 2 κιλά το μήνα, 24 κιλά το χρόνο. Όχι λίγα ε?
- Αν θέλουμε να χάσουμε πολλά κιλά, καλό είναι να βάλουμε ενδιάμεσους στόχους. Το να λέμε "θέλω να χάσω 10/15/20 κιλά" απλά θα μας αγχώνει.

Πρέπει να έχουμε υπομονή και επιμονή. Να μη βρίσκουμε πολυάριθμες δικαιολογίες κάθε φορά που τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλουμε :)
Φυσικά δε χρειάζεται να φτάσουμε στην άλλη άκρη! ο Δείκτης Μάζας Σώματος είναι ένα σχετικά ασφαλές κριτήριο για να προσδιορίσουμε το σωστό βάρος για εμάς.

Καλή μας επιτυχία (αν καταφέρατε και το διαβάσατε όλο χαχα!)

Οι ερωτήσεις της Κoueen

Έπρεπε να αρρωστήσω για να καταφέρω να βρω χρόνο να ποστάρω :Ρ
Η αγαπητή βασίλισσα με κάλεσε να απαντήσω σε 11 ερωτήσεις.
Ιδού:

1. Τι φοράς; Εντάξει, πλάκα κάνω! Ποιος ήρωας από ταινία/σειρά/θεατρικό έργο θα ήθελες να ήσουν;
- Η Ντάλια από το παρά πέντε

2. Με ποιο χρώμα θα περιέγραφες τη ζωή σου αυτή τη χρονική περίοδο;
- πρασινοκίτρινο (τώρα τί κατάλαβες? :Ρ)

3. Πού νομίζεις ότι θα μπορούσες να ζήσεις για πάντα;
- εκεί όπου θα είχα τους αγαπημένους μου ανθρώπους

4. Ποιος ήταν ο ήρωας των παιδικών σου χρόνων;
- ο μικρός ήρωας

5. Ποιο είναι το αγαπημένο σου ζώο;
- γάτα

6. Τι κάνεις για να κατευνάσεις το θυμό σου;
- παίζω πιάνο/βγαίνω για περπάτημα/ακούω μουσική

7. Τι μουσική ακούς;
- πολλά και διάφορα, αν βαριέμαι να ψάχνω βάζω μελωδια

8. Ποιο μάθημα σου άρεσε στο σχολείο;
- δεν είχα ξεχωρίσει κάποιο. Δε μου άρεσαν τα λατινικά στη γ λυκείου λόγω της καθηγήτριας.

9. Ποιο λάθος σου θα ήθελες να ξανακάνεις;
- μάλλον κανένα, γιατί τα λάθη που βγήκαν σε καλό τα μετράω για σωστά :Ρ

10. Ποιο όνειρό σου έκανες πραγματικότητα;
- διακοπές στο εξωτερικό και ταξίδια με τρένο

11. Ποιο είναι το αγαπημένο σου μπλόγκ και γιατί; (Προσοχή: μπλογκ OXI μπλόγκερ - για ευνόητους λόγος το δικό μου εξαιρείται)
- δεν ξεχωρίζω κάποιο... πλέον επισκέπτομαι μόνο όσα μου αρέσει να διαβάζω!


Επειδή έχετε παίξει όλοι, αν έχει ξεμείνει κάποιος και θέλει, βουαλά! Ιδού οι ερωτήσεις! (Σόρυ αλλά δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ άλλες.... πάω να πάρω αγκαλιά τα χαρτομάντηλα :Ρ)

ό,τι αρχίζει με γυμναστήριο τελειώνει με πόνο

ή μάλλον, ό,τι αρχίζει με αγυμνασία τελειώνει με πόνο!
Αφού έκανα ανομολόγητα πράγματα στη μπάλα συνέχισα με βαράκια και στρώματα αυτή τη βδομάδα... Κάθε φορά που ένιωθα να έρχεται ο σφάχτης έλεγα καλά να πάθεις που πλακώθηκες στα γλυκά και στις βλακείες (μην το δοκιμάσετε, δε βοηθάει!)
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι έστω και λίγο λίγο, σιγά σιγά συνηθίζω.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να χτυπιούνται στα γυμναστήρια και, όπως έχω ξαναπεί είμαι επιρρεπής στην τεμπελιά. Σήμερα πάντως, άκουγα τραγούδια κάνοντας διάδρομο και έσκασε το χειλάκι μου, δε μπορώ να πω.
θυμήθηκα πριν κάτι χρόνια, που πήγαινα διακοπές δυόμισι μήνες στο πατρικό σπίτι (αχχχ αυτές οι διακοπές...) και είχα αποφασίσει να πάω γυμναστήριο. Μου είχα βάλει πρόγραμμα, αμέ! πρωί γυμναστήριο, απόγευμα θαλασσινό μπάνιο. Δε θυμάμαι αν έχασα βάρος, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι για κάποιο διάστημα ήμουν πιασμένη παντού και πόναγα φρικτά οπότε στη θάλασσα έκανα το πτώμα χαχα.
επίσης, θυμάμαι το σοκ της γυμνάστριας όταν με είδε πάνω στο ποδήλατο να κάνω (κανονικότατα μεν) διαβάζοντας (δε). Η έκφρασή της, όλα τα λεφτά. Τί φταίω που με συνεπήρε το λογοτεχνικό??? ε???

Και το ξαναλέω. Με τη γυμναστική δεν το πολυέχω. Αλλά, τα λάθη πληρώνονται (συγκεκριμένα έχω μαζέψει λάθη 6-7 χρόνων :ΡΡΡ).

Γουελ, αρκετά περιαυτολόγησα και πάλι.
Από δευτέρα αναμένω την αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος. Πλέον, θα έχει παράθυρο στο γραφείο και θα μπορώ να φωτοσυνθέτω. Λυπάμαι που δε θα ακούω πλέον τα ματάκια (μην κάνετε συνειρμούς, καμία σχέση!) αλλά από την άλλη δε θα μου δημιουργεί πονοκέφαλο η συνεχής πάρλα.

Να περνάτε όμορφα! (σας είπα ότι ήρθε η άνοιξη???? :))))))

ΥΓ1: φυσαλίδα... τί μου θύμησες!
ΥΓ2: εσύ κοπελιά που μας παίρνεις μάτι από τα ξένα γράψε και τίποτα!
φιλιά!

Αδυνατίσματος Αγώνας Άγονος

Είπα να το κάνω βιβλίο πια, άει στο καλό. Από Δευτέρα δίαιτα, αλλά σήμερα είναι Τρίτη. Καθένας παχαίνει για τους δικούς του λόγους. Λένε ότι άμα βρεις τους λόγους, είσαι σε καλό δρόμο. Τους βρήκα, τί κερδίζω?
Ξέρω και γιατί θέλω και γιατί πρέπει να χάσω βάρος. Και ξέρω πως πλέον δεν έχει νόημα το από Δευτέρα γιατί είμαστε ήδη στο Σάββατο :Ρ

Και εκεί που τα είχα φορτώσει όλα τα της λίστας που έλεγα πιο πριν, τσουπ! τα ζαλώθηκα όλα μαζί.
Άμα με δείτε να παραμιλάω, δεν είναι τίποτα θα είναι οι παρενέργειες της πείνας (ενίοτε), της ανικανοποίητης λιγούρας (σίγουρα συχνά) και της υγιεινής διατροφής :Ρ

Σήμερα το λοιπόν, συνεπής προς το νέο πρόγραμμα (είπαμε πρέπει να σβήσουμε πράγματα από τη λίστα... αφήστε που δε βρίσκω ένα ρούχο της προκοπής. Είμαστε παχουλές, γεματούλες, έστω χοντρές, αλλά όχι και τυφλές! Μη μου βγάζεις ένα φόρεμα τίγκα στο τετραγωνάκια να με βλέπει ο κόσμος και να παθαίνει επιληψια, έλεος!)πήγα και γυμναστήριο (όλε!!) και μετά από μια ώρα πιλάτες δεν πονάω πουθενά (όλε! για τώρα μιλάω φυσικά γιατί όταν έκανα τις ασκήσεις τα ψιλοείδα όλα. Δεν ήξερα πως μπορώ να κρατήσω το πόδι ψηλά σε σχεδόν ορθή γωνία με τον κορμό και να το κάνω κύκλους στον αέρα βάζοντας τρικλοποδιά στα πετούμενα καθώς ήμουν ξαπλωμένη στο πλάι...).

Έχω λοιπόν να πω ότι το δημοτικό γυμναστήριο είναι σούπερ. Οκ, δεν έχει τα όργανα που πάνε και χτυπιούνται κωπηλατικά κλπ κλπ, έναν διαδρομάκο και ένα ποδήλατο έχει και τα ομαδικά προγράμματα. Και μπορεί η γυμνάστρια να μην είναι Ζαν (ακούς Coula?) αλλά είναι σούπερ! Οι ώρες δεν πολυβολεύουν , 8 το βράδυ κλείνει, αλλά θα κάνω αεροβική τρέχοντας να προλάβω μετά τη δουλειά χαχα!

Και τώρα σας αφήνω. Στα πλαίσια της λίστας πρέπει να πάρω αγκαλιά ένα πελώριο βιβλίο και να το διαβάσω. Το χειρότερο είναι ότι πρέπει και να το καταλάβω κι όλας.

ΥΓ: Καταγγέλλω τις ζυγαριές της ΙΚΕΑ. Δε φτάνει που βλέπεις τα κιλά σου, αγχώνεσαι κι όλας γιατί έχεις αργήσει!



Σας φιλώ! (τρελά κέφια σήμερα!!!)

Τα δεδομένα

Τα δεδομένα που λέτε, είναι γεγονότα πάνω στα οποία βασιζόμαστε και παίρνουμε αποφάσεις.
Για τη ζωή μας, για τους ανθρώπους γύρω μας, για την καριέρα μας και για εμάς τους ίδιους.
Τα δεδομένα μπορεί να είναι ευχάριστα ή δυσάρεστα, αναμενόμενα ή απρόοπτα, να μας καθησυχάζουν ή να μας δημιουργούν άγχος.

Τα δεδομένα ανά πάσα στιγμή μπορεί να αλλάξουν. Και τότε, φτου κι απ' την αρχή παίρνουμε χαρτί και μολύβι, προβληματιζόμενοι για τις αποφάσεις που πρόκειται να πάρουμε.

Τα δικά μας "δεδομένα", είναι από τα ελάχιστα στη ζωή μου που δε θα ήθελα να αλλάξουν(οκ, έχουμε όλοι περιθώρια μικροβελτιώσεων χεχε), χωρίς να σημαίνει πως μας έχω δεδομένους.
Ακόμα και το ότι εκνευρίζει ο ένας τον άλλον κάπου κάπου, ή διαφωνούμε έντονα (κατά μια άποψη) ή τσακωνόμαστε (κατά μια άλλη). Γιατί πάντα καταφέρνουμε να βρούμε την άκρη μας και την ισορροπία μας, γιατί μπορούμε και επικοινωνούμε. Και γιατί εκτός των άλλων πάντα στο τέλος της μέρας ό,τι και να έχει γίνει θέλουμε μια αγκαλιά και μια καληνύχτα.

Αυτά :Ρ

ΥΓ: Ξέρω, έχω πολλές εκκρεμότητες. Και λίστα :Ρ. Απλά ζορίζομαι από πολλές μεριές και απόψεις. Ήρθε όμως ο καιρός η λίστα να μικρύνει για όλους τους σωστούς - αυτή τη φορά- λόγους.

Καλώς μας ήρθες και πάλι τρελό καρναβάλι

Τις προάλλες ο ταξιτζής σφύριζε χαρούμενα το αποκριάτικο τραγούδι του τζάμπο, δεν ξέρω ακόμα αν με εκνευρίζει ή αν το απολαμβάνω όταν το ακούω. Ομολογώ πάντως ότι όταν το πρωτοάκουσα έσκασα χαμογελάκι...

Καρναβάλι λοιπόν. Μάσκες. Που μας κρύβουν. Δε φοβάμαι τους καρναβαλιστές, φοβάμαι όσους πορεύονται με μια μάσκα πάντα στο πρόσωπο και τα συναισθήματά τους. Γιατί εκεί δεν ξέρω τί να περιμένω και στο τέλος που πάντα έρχεται νιώθω απατημένη.

Ξεκίνησα να γράψω κάτι ανάλαφρο μα πάλι στα σοβαρά το γύρισα. Δε με εμπνέουν οι μέρες φαίνεται:Ρ

Στο σημείο αυτό θέλω να επισημάνω δυο πολύ καλές πρωτοβουλίες:

Η μια, τα καλάθια στα σούπερ μάρκετ με σκοπό τη συλλογή τροφίμων για οικογένειες που δεν έχουν ούτε τα βασικά. Είναι απλό, είναι εύκολο: αγοράζει (όποιος θέλει) τρόφιμα (μακράς διάρκειας κλπ) και πριν βγει από το σούπερ μάρκετ τα εναποθέτει στο ειδικό καλάθι. Όσοι είμαστε στην κατηγορία που ακόμα μπορούμε έστω και με ένα πακέτο ζάχαρη να βοηθήσουμε, ας το κάνουμε.

Η δεύτερη, το Αλληλέγγυον, που πλέον λειτουργεί κανονικά απ' όσο γνωρίζω. Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο: Ολοκληρώνονται τις επόμενες ημέρες, οι εργασίες προετοιμασίας του Ανταλλακτηρίου Αγροτικών και Ελληνικών προϊόντων «Αλληλέγγυον», έτσι ώστε να αρχίσει να υποδέχεται τα πρώτα αγροτικά/ελληνικά προϊόντα, τα οποία θα τα διαθέτει ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΕΡΔΟΣ στους καταναλωτές της Αθήνας.

Το «Αλληλέγγυον» βρίσκεται στην εύκολα προσβάσιμη - τόσο για τους κατοίκους της Αττικής όσο και για τους αγρότες της περιφέρειας - περιοχή του Κολωνού και συγκεκριμένα πίσω από τον Σταθμό Λαρίσης και στην διεύθυνση ...

Αγίας Σοφίας 50 και Διδυμοτείχου, με συνολικό εμβαδόν χώρου για την πώληση των προϊόντων, 200 τετραγωνικά μέτρα .

Καλούνται οι εθελοντές, οι αγρότες και οι καταναλωτές, να δηλώσουν συμμετοχή - ο καθένας φυσικά από την δική του πλευρά και τη δική του διάθεση και δυνατότητα - στον υπεύθυνο του Ανταλλακτηρίου κ. Γιάννη Γαλανόπουλο, στο τηλέφωνο 6975646728.

Να υπενθυμίσουμε πως ήδη έχει οργανωθεί η πρώτη ροή αγροτικών προϊόντων (όπως φασόλια, ρύζια, φακές, μακαρόνια, τσίπουρα, κρασιά, μέλια, αλεύρι κλπ) και τα οποία θα πωλούνται σε τιμές «χωραφιού», στους καταναλωτές, ενώ παράλληλα οργανώνεται δίκτυο τροφοδοσίας μόνο ελληνικών προϊόντων καθετοποιημένης παραγωγής (100% δηλαδή ελληνικά) αλλά και προϊόντων που δεν παράγονται στην Ελλάδα, αλλά θα εισαχθούν από ομοειδούς τύπου συνεταιριστικές-μη κερδοσκοπικές οργανώσεις του εξωτερικού.

Οι στόχοι του «Αλληλέγγυου» είναι: α) στις σκοτεινές εποχές που βιώνουμε και στις σκοτεινότερες που έρχονται, να μην πεινάσει κανείς, β) να φθάσουν τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα στον καταναλωτή σε τιμές «χωραφιού» γ) να υπάρξει μια δυναμική απάντηση στην άγρια κερδοσκοπία των πολυεθνικών και των σκουπιδιών που μας ταΐζουν, δ) να γνωρίσουν επιτέλους οι καταναλωτές των αστικών κέντρων τους απλούς καθημερινούς έλληνες αγρότες και τα προϊόντα τους και ε) να κοπεί ο δρόμος για τους «μαυραγορίτες» οι οποίοι «ακονίζουν τα μαχαίρια τους», για την περίπτωση που η Ελλάδα, εισέλθει στον εκβιασμό του διατροφικού εφιάλτη.

Οι πολίτες από την πλευρά τους, οι εθελοντές που έχουν ελεύθερο χρόνο και θέλουν να βοηθήσουν, οι αγρότες που θέλουν να φθάσουν στους καταναλωτές χωρίς μεσάζοντες και «νταβατζήδες» και οι καταναλωτές που επιθυμούν να προμηθευθούν καλά και ποιοτικά ελληνικά προϊόντα σε τιμές χωριού και χωραφιού, ας βάλουν και αυτοί το δικό τους λιθαράκι. Γιατί όπως έλεγε και ο μπαμπα-Γιάννης ο Μακρυγιάννης, «για να φκιάξωμεν χωρίον, πρέπει να φύγουμε από το εγώ και να πάμε στο εμείς».

Και η ώρα, «ήγγικεν».

ΠΗΓΗ: Ανταλλακτήριο αγροτικών και ελληνικών προϊόντων «Αλληλέγγυον» http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2011/11/blog-post_3346.html#ixzz1fDsCKaWr

ΥΓ: αν έγραφα έκθεση, θα είχα βγει εκτός θέματος!!!!

τα 10

προ αμνημονεύτων ποστ (του), με κάλεσε ο Σείριος να πω 10 πράγματα για εμένα που δεν τα ξέρετε.
Έχω την εντύπωση ότι παλιότερα είχα πει τα 7, αλλά ας είναι :Ρ

1. Το ότι δεν αφήνω σχόλια, δε σημαίνει ότι δε διαβάζω. Πολλές φορές δεν έχω κάτι να πω. Άλλες, δεν προλαβαίνω. Και τέλος, άλλες είμαι μέσα στη μουγγαμάρα ως προς τη διαδικτυακή μου παρουσία γιατί η πραγματικότητα με έχει ισοπεδώσει (καλή ώρα τώρα χαχα!)
2. Χαμογελάω και γελάω εύκολα. Πολλοί θεωρούν ότι δεν είμαι σοβαρή ή ότι είμαι χαζοχαρούμενη. Εγώ θεωρώ πως δεν είναι ανάγκη να κόβουμε μονίμως φλέβα.
3. σε συνέχεια του 2, πολύ συχνά σπάω την ένταση λέγοντας βλακείες. Αυτό φυσικά εντείνει την εντύπωση της χαζοχαρούμενης!
4. Μιλάω πολύυυυυυυυυ!
5. μερικές φορές επίσης μιλάω δυνατά ! Παρασύρομαι χαχα
6. Αν έχω ένα καλό βιβλίο, περπατάω, τρώω, κοιμάμαι και πηγαίνω στη δουλειά μαζί του
7. αγαπώ σοκολάτα!
8. μου αρέσει να μαγειρεύω, αλλά βαριέμαι να το κάνω μόνο για εμένα
9. Είμαι τεμπέλα. Λένε πως η αρχή είναι το ήμισι του παντός, έχω εντοπίσει το πρόβλημα, αλλά δυσκολεύομαι με τη λύση!
10. το πρωί δε θέλω να σηκωθώ, θέλω να χουζουρέψωωωωωωωωωω

Αυτά :Ρ

Καλή χρονιά κι ας άργησα!

Όσο μεγαλώνουμε και περνάει ο καιρός, διαπιστώνουμε ότι πράγματα που παλιότερα τα είχαμε δεδομένα δεν είναι. Υγεία, αγάπη, ένα πιάτο φαγητό, μια ζεστή γωνιά, δεδομένα για εμάς ενώ για άλλους όχι. Εύχομαι λοιπόν για τη νέα χρονιά όλοι μας να έχουμε όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα. Και μακάρι αυτή η χρονιά να μη μας κάνει πιο κυνικούς, αλλά πιο καλούς απέναντι στους γύρω μας.

Σκέψεις και νέα δεν έχω αυτή τη φορά. Με παρέσυρε κι εμένα το ρεύμα της εποχής, μέχρι που αναγκάστηκα να σταματήσω και να μείνω ξάπλα μερικές μέρες. Παρόλο που πόναγα (και αυτο ήταν κάτι το ενοχλητικό, δε λέω), είχα παρέα, φαγητό και φροντίδα. Και άπειρο χρόνο για ύπνο και εξωσχολικό/επαγγελματικό διάβασμα.

Ζήτω τα βιβλία!

The Fantastic Flying Books of Mr. Morris Lessmore from Moonbot Studios on Vimeo.