Τράβα κουπί

Κάθε πρωί με τραβάω για να σηκωθώ από το κρεβάτι....
Σέρνομαι για να ντυθώ, εγκαταλείποντας πρόσφατα με κόπο κερδισμένες καλές συνήθειες και αναβάλλοντάς τες "για αύριο".
Περπατώ μέχρι το σταθμό του Μετρό, κάθε πρωί στην ίδια θέση, προσπαθώντας να μη με πάρει ο ύπνος και ξυπνήσω στο τέρμα.
Καφές και κουλούρι στο χέρι, καλημέρες στο γραφείο.
Πιέζομαι, όχι μόνο λόγω ατέλειωτων ωρών δουλειάς, αλλά και συμπεριφορών που βλέπω.

Η μέρα περνάει όμως με γέλια, χάχανα και πλάκες. Ναι και με πίεση, αλλά και με γέλια.
Όπως έλεγα πρόσφατα, δε θεωρώ ότι επειδή κάποιος έχει δουλειά αυτή την εποχή πρέπει να δέχεται τα πάντα. Έχω φτάσει στο σημείο που έχω πατήσει παύση σε κάθε κοινωνική και ακαδημαϊκή δραστηριότητα, γιατί η δουλειά ρουφάει όλη μου την ενέργεια.

Η ώρα περνάει, τα μάτια τσούζουν από την οθόνη, το στομάχι μου διαμαρτύρεται. Εξω έχει σκοτεινιάσει και παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Κοιτάζομαι με τα βιβλία μου και αποσύρομαι για ύπνο.
Μια ακόμα μέρα, ίδια ή και λίγο διαφορετική με την προηγούμενη θα ξημερώσει...

Ναι, δεν την παλεύω! Αλλά οι μικρές και μεγάλες ευχάριστες στιγμές της καθημερινότητας με στηρίζουν. Και με βοηθάνε να πιστεύω ότι κάποια μέρα όλα θα γίνουν και πάλι φυσιολογικά!

Κι εσείς, υπεύθυνοι γι' αυτές τις στιγμές.... σας ευχαριστώ :)