Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Τράβα κουπί

Κάθε πρωί με τραβάω για να σηκωθώ από το κρεβάτι....
Σέρνομαι για να ντυθώ, εγκαταλείποντας πρόσφατα με κόπο κερδισμένες καλές συνήθειες και αναβάλλοντάς τες "για αύριο".
Περπατώ μέχρι το σταθμό του Μετρό, κάθε πρωί στην ίδια θέση, προσπαθώντας να μη με πάρει ο ύπνος και ξυπνήσω στο τέρμα.
Καφές και κουλούρι στο χέρι, καλημέρες στο γραφείο.
Πιέζομαι, όχι μόνο λόγω ατέλειωτων ωρών δουλειάς, αλλά και συμπεριφορών που βλέπω.

Η μέρα περνάει όμως με γέλια, χάχανα και πλάκες. Ναι και με πίεση, αλλά και με γέλια.
Όπως έλεγα πρόσφατα, δε θεωρώ ότι επειδή κάποιος έχει δουλειά αυτή την εποχή πρέπει να δέχεται τα πάντα. Έχω φτάσει στο σημείο που έχω πατήσει παύση σε κάθε κοινωνική και ακαδημαϊκή δραστηριότητα, γιατί η δουλειά ρουφάει όλη μου την ενέργεια.

Η ώρα περνάει, τα μάτια τσούζουν από την οθόνη, το στομάχι μου διαμαρτύρεται. Εξω έχει σκοτεινιάσει και παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Κοιτάζομαι με τα βιβλία μου και αποσύρομαι για ύπνο.
Μια ακόμα μέρα, ίδια ή και λίγο διαφορετική με την προηγούμενη θα ξημερώσει...

Ναι, δεν την παλεύω! Αλλά οι μικρές και μεγάλες ευχάριστες στιγμές της καθημερινότητας με στηρίζουν. Και με βοηθάνε να πιστεύω ότι κάποια μέρα όλα θα γίνουν και πάλι φυσιολογικά!

Κι εσείς, υπεύθυνοι γι' αυτές τις στιγμές.... σας ευχαριστώ :)

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ. Παρ' όλα αυτά εντυπωσιάζομαι ακόμη που παρά την ανεργία βλέπω ακόμη ανθρώπους να παραιτούνται από τις δουλειές τους ακριβώς επειδή δεν δεν δέχονται τα πάντα.Ίσως εγώ είμαι πολύ φοβιτσιάρα τι να πω.

Unknown είπε...

"επειδή κάποιος έχει δουλειά αυτή την εποχή πρέπει να δέχεται τα πάντα".. πόσο μα πόσο συμφωνώ με αυτό που λές!!
Μου λένε είμαι τυχερή που έχω ακόμα δουλειά.. Ναι δεν διαφωνώ.. ΑΛΛΑ! υπάρχει πάντα ένα αλλά τεράστιο! Είμαι με την κοιλιά στο στόμα που λένε κι ανέχομαι συμπεριφορές που ταράζουν κι εμένα και την ζωούλα που μεγαλώνει μέσα μου...
Υπομένω όμως.. γιατί τέτοιες εποχές, είναι σημαντικό να έχεις δουλειά!

Κρατώ γερά το συμπέρασμα σου... Είναι αυτές οι μικρές και μεγάλες στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάμε!

Σε φιλώ γλυκά!

(η next_day είμαι απο την Διαμαντένια Προβλήτα.. Ελπίζω να με θυμάσαι.. Έχω νέα ζωή και νέο blogάκι.. θα χαρώ πολύ να έχω κι εκεί την συντροφιά σου!)

Φιλάκια συννεφούλα μου!

Αυτή ή Αυτός; Vo2 είπε...

Άχρηστη αλλά χρήσιμη πληροφορία μόνο για εσένα ..

"Αλλάζοντας έστω και λίγο τη διαδρομή που ακολουθείς καθημερινά, ταράζεις τον εγκέφαλό σου και βλέπει αλλιώς τα πράγματα, γεμίζεις ενέργεια".

Απλώς, να το ξέρεις. Να το κάνεις και να μας πεις αποτελέσματα.

Γειαααα!

sunnefoula είπε...

@ Ανώνυμη

Εξαρτάται τί είναι αυτό που δε δέχεσαι. Πχ, το να δουλεύεις απλήρωτες υπερωρίες κάποιες ώρες τη βδομάδα ναι, δεν είναι νόμιμο αλλά δεν είναι και λόγος παραίτησης.
Το να σου την πέφτει το αφεντικό;
Το να μη μπορείς να πάρεις ανάσα από τη δουλειά και να δουλεύεις 12ωρα;
Το να θες να κάνεις παιδί αλλά να ξέρεις ότι αν μπεις σε αυτή τη διαδικασία ή θα σε απολύσουν ή δε θα τη βγάλεις καθαρή;

Υπάρχουν παντού γραμμές και καθένας επιλέγει τα όριά του. Μερικοί έχουν και τη δύναμη να τα ξεπερνάνε, μερικοί δεν καταφέρνουν να τα αγγίξουν.

Λέω συνέχεια πως πρέπει να διαλέγουμε τις μάχες που δίνουμε, αλλά και πάλι η επιλογή είναι σχετική.
Πχ, γνωστός μου που δούλευε για τρία κατοστάρικα κόντεψε να πάει νοσοκομείο με υπερκόπωση. Αξίζει;

Ούτε λέω πως είμαστε υποχρεωμένοι να αγαπάμε τη δουλειά μας αν και αυτό την κάνει πιο εύκολη. Αλλά το να δουλεύει κάποιος χωρίς προοπτική και χωρίς αναγνώριση τελικά σε σημείο που να μην έχει δύναμη να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του, τί θα του προσφέρει? (ναι, φαγητό, στέγη κλπ, δε λέω... Πάντα όμως τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα!)

sunnefoula είπε...

@ martha

αυτό το αλλά δεν ξέρεις πόσο προβληματίζει και πονάει... όμως τουλάχιστο εσύ έχεις πιο όμορφα πράγματα να περιμένεις και πιο σημαντικά! :)
με το καλό!
φυσικά και σε θυμάμαι (όπως και την πρόσκληση για εκείνον τον καφέ, πάνω ή κάτω από το αυλάκι. Έχεις το mail μου ;) )

φιλιά!

sunnefoula είπε...

@ Αυτή ή Αυτός; Vo2

λοιποόν είμαι ένα βήμα μπροστά διότι αλλάζω διαδρομές και αναζωογονούμαι όντως! καθότι αναγκάζομαι να μην περπατάω μηχανικά, να χαζεύω και να μη σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια!

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ ότι πρέπει να βάζεις όρια και όχι δεν αναφέρομαι σε σεξουαλική παρενόχληση και μισθούς 300 ευρώ.
Αυτά που συναντώ εγώ είναι 12ωρα σχεδόν σε καθημερινή βάση, λεκτική βία και μισθό 500-600ευρώ τα οποία τα θεωρώ σοβαρούς λόγους παραίτησης αλλά εφόσον υπάρχει εναλλακτική πέρα από την ανεργία.

Σκορπινα είπε...

Όπως και να το κάνεις, το να έχεις δουλειά τη σήμερον ημέρα, καταλαβαίνεις ότι είναι υπερ ατού!
Ρώτα και εμάς τις άνεργες να σου πούμε!;)

Πάντως καλό θα είναι να μην αφήνεις τη δουλειά να σου τρώει τη ζωή.Ακόμα και αν δουλεύεις πολλές ώρες κάνε κάτι μετά. Πήγαινε μια βόλτα, δες κάποιο φίλο.Μη δείς κανένα και βγες σε μια πλατεία να παρακολουθείς τα περιστέρια. ΚΆΝΕ ΚΑΤΙ! Μεγάλη βλακεία να χάνονται οι μέρες ίδιες...;)

Μάκια

Marouli είπε...

Σε περιμένει βραβειάκι!! Τρέχα! :)

Μαρουλοφιλακια!

sunnefoula είπε...

@ Ανώνυμη

Δυστυχώς εδώ που φτάσαμε, σκάμε και κολυμπάμε...


@ Σκορπίνα
δε διαφωνώ, η κολλητή μου κοντεύει να τρελαθεί! Αλλά πλέον εμφανίζω όλο και μεγαλύτερη άρνηση κάθε πρωί που ξυπνάω!

@ Μαρουλάκι ευχαριστώ!
Θα ανταποκριθώ σύντομα (ελπίζω!!)

Λιακάδα ☼ είπε...

Αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε πρέπει να έχουμε διέξοδο... εκτόνωση... φίλους...
βαλβίδα ασφαλείας σε τούτη τη χύτρα που βράζει...

αλλιώς δεν την βγάζουμε καθαρή αλλά και γινόμαστε επικίνδυνοι για τους γύρω μας...

Καλή συνέχεια!