Για τον παππού που δε γνώρισα,

με αφορμή μια κουβέντα που είχα σήμερα....

Για τις παρελάσεις, για τους θεσμούς, για τους επισήμους.
Σε μια χώρα που έχει χάσει την ταυτότητά της,
που προσπαθεί να αρπαχτεί κάθε φορά από ό,τι βρίσκει πρόχειρο:
Από τους αρχαίους, ή τους βυζαντινούς, από τους σοφούς ή τους επιστήμονες.
Και που για επιτεύγματα και πράξεις παλιές και άλλων ανθρώπων θεωρεί πως όλοι πρέπει να της χρωστάνε.
Σε μια χώρα που έχει χρεοκοπήσει από αξιακής και ηθικής άποψης πολύ πριν χρεοκοπήσει οικονομικά, που θα εμπιστευθεί πάλι αυτόν που θα του τάξει τα περισσότερα.

Που τα παιδιά δεν ξέρουν τί έγινε το 1940, παρά μόνο ότι δε θα έχουν σχολείο, που οι "φιλειρηνιστές" θέλουν να σταματήσουν οι παρελάσεις, που οι πωρωμένοι με το στρατό τις υποστηρίζουν με σθένος, και εμείς το βλέπουμε ευκαιρία να γλυτώσουμε μια μέρα από τη δουλειά.

Ο παππούς που δε γνώρισα, είχε πολεμήσει στην Αλβανία, όπως και πολλοί παππούδες των συνομηλίκων μου. Και γύρισε από εκεί με τα πόδια, στο χωριό του στη Σπάρτη. Κι αν αυτός ο άνθρωπος δε ζει, άλλοι ζουν. και είναι κρίμα να μετατρέπονται οι παρελάσεις σε τσίρκο. Υπάρχει ο χρόνος και το μέρος για όλα. Η παρέλαση δεν είναι ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος.

Μπορεί να μην αλλάξουμε ποτέ παππού...
Μα σ' ευχαριστώ.