Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Κάπου στην Ασκληπιού

πέρασα εννέα από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Όχι πως τα άλλα δεν ήταν ή δε θα είναι καλά. Αλλά, να... είναι μια εποχή καθαρά διακριτή για εμένα και λόγω της σύμπτωσης της μετακόμισης (εγκατάστασης και αναχώρησης) με συγκεκριμένα σημεία της ζωής μου.
Ερχόμενη από επαρχία, με φιλοξένησε στην αρχή μια συγγενής και κάποια στιγμή τέλη Οκτώβρη ξεκίνησε η αναζήτηση. Μη φανταστείτε τίποτα τρελές καταδιώξεις, καρφωτοί πήγαμε. Είδαμε δυο σπίτια, ένα στην Ιπποκράτους που απορρίφθηκε, και αυτό στην Ασκληπιού.
Παλιά πολυκατοικία, με το που μπήκα στο διαμέρισμα με κέρδισε. Όμορφη διαρρύθμιση, ψηλά, με μπαλκόνι και φωτεινό. Τις καλές μέρες έβλεπα στο βάθος θάλασσα και τα καλοκαίρια ο ήλιος έδυε στο κενό που άφηναν οι απέναντι πολυκατοικίες.
Ήμουν έτοιμη να ζήσω :)
Θυμάμαι πολλά από τις πρώτες μέρες. Το σπαστό κρεβάτι, τη συναρμολόγηση του γραφείου, τα λιγοστά κατσαρολικά και πιάτα που μου είχαν φέρει οι γονείς μου. Το χαρτόκουτο που χρησιμοποιούσα για τραπέζι, το πώς ακουγόταν η φωνή μου στο μισοάδειο φρεσκοβαμμένο δυάρι που σιγά σιγά γέμιζε με πράγματα και γέλια και φωνές και απ' όλα.
Τα πάρτυ που κάναμε ακόμα τα συζητάμε. Με κρασί και κιθάρες. Η γειτονιά δεν πρέπει να ήταν πολύ ευχαριστημένη, γιατί μπορούσαμε να τραγουδάμε για ώρες, αν και ποτέ δε μας είχαν φέρει την αστυνομία. Μια φορά, ένα καλοκαίρι είδαμε δυο κοπέλες στο απέναντι μπαλκόνι που διάβαζαν και μερικοί από την παρέα αποφάσισαν να τους αφιερώσουν τραγούδια. Πολύ γέλιο! Αν σκεφτούμε ότι μεσολαβούσε ανάμεσά μας μια μικρή πλατειούλα και γκαρίζανε νυχτιάτικα.
Μια οικογένεια έναν Σεπτέμβρη αποφάσισε να αποκτήσει κόκορα (!), τον οποίο είχε στο μπαλκόνι και μου είχε σπάσει τα νεύρα. Κάθε εικοσάλεπτο κικιρίκου! Έφτασα να φαντασιώνομαι ότι τον μαγειρεύω με χυλοπίττες....
Και αν οι απέναντι ήταν μακριά, οι δίπλα ήταν πολύ κοντά. Όταν έβγαιναν στο μπαλκόνι και μιλούσαν, νόμιζες πως κάποιος είναι στο μπαλκόνι. Είχε πλάκα να ανταλλάσσουμε καλησπέρες όταν βγαίναμε στο μπαλκόνι για καφέ.


συνεχίζεται ...

6 σχόλια:

Σκορπινα είπε...

Αχ! Τι όμορφο! Τα νεανικά δυάρια είναι που χωράνε τις μεγαλύτερες μέρες και νύχτες!

Μη μου πεις ότι φεύγεις από το σπίτι! Θα στεναχωρηθώ!Δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα πάθω όταν φύγω από το δικό μου...

Αχ με έβαλες σε σκέψεις νυχτιάτικο...

Άντε φιλί και καληνύχτα!

MaNTaRiNi είπε...

αααχχχ πόσο μου λείπει το σπιτάκι μου στη Θεσσαλονίκη... :( :(
Πόσο σε καταλαβαίνω!

Seirios είπε...

Κάπου στην Ασκληπιού έχω κι εγώ αναμνήσεις... κάπου στην Ασκληπιού είχαμε σκαρώσει ένα "όνειρο" για τις ζωές μας!

Σε αγαπώ πολύ Συννεφούλα μου!
Χρόνια πολλά κ Χριστός Ανέστη

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Κάπου στην Ασκληπιού δίπλα στο δικό σχεδόν, ήρθα και εγώ πριν 5 χρόνια!

sunnefoula είπε...

@ Σκορπίνα
έχω φύγει εδώ και ένα χρόνο... αλλά ήταν ένας κύκλος που έκλεισε καλά!

@ Μανταρίνι
και κάπως έτσι μια νέα εποχή άρχισε!

@Σείριε
Κι αν δεν είναι πια στην Ασκληπιού, το όνειρο παραμένει!

@ Παύλο
δίπλα σχεδόν ή ακριβώς? να δεις που θα ήμασταν μεσοτοιχία!

Και λοιπόν;E allora? είπε...

που ειναι η συνέχεια κοπελιά;;;

:)))