Κάπου στην Ασκληπιού

πέρασα εννέα από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Όχι πως τα άλλα δεν ήταν ή δε θα είναι καλά. Αλλά, να... είναι μια εποχή καθαρά διακριτή για εμένα και λόγω της σύμπτωσης της μετακόμισης (εγκατάστασης και αναχώρησης) με συγκεκριμένα σημεία της ζωής μου.
Ερχόμενη από επαρχία, με φιλοξένησε στην αρχή μια συγγενής και κάποια στιγμή τέλη Οκτώβρη ξεκίνησε η αναζήτηση. Μη φανταστείτε τίποτα τρελές καταδιώξεις, καρφωτοί πήγαμε. Είδαμε δυο σπίτια, ένα στην Ιπποκράτους που απορρίφθηκε, και αυτό στην Ασκληπιού.
Παλιά πολυκατοικία, με το που μπήκα στο διαμέρισμα με κέρδισε. Όμορφη διαρρύθμιση, ψηλά, με μπαλκόνι και φωτεινό. Τις καλές μέρες έβλεπα στο βάθος θάλασσα και τα καλοκαίρια ο ήλιος έδυε στο κενό που άφηναν οι απέναντι πολυκατοικίες.
Ήμουν έτοιμη να ζήσω :)
Θυμάμαι πολλά από τις πρώτες μέρες. Το σπαστό κρεβάτι, τη συναρμολόγηση του γραφείου, τα λιγοστά κατσαρολικά και πιάτα που μου είχαν φέρει οι γονείς μου. Το χαρτόκουτο που χρησιμοποιούσα για τραπέζι, το πώς ακουγόταν η φωνή μου στο μισοάδειο φρεσκοβαμμένο δυάρι που σιγά σιγά γέμιζε με πράγματα και γέλια και φωνές και απ' όλα.
Τα πάρτυ που κάναμε ακόμα τα συζητάμε. Με κρασί και κιθάρες. Η γειτονιά δεν πρέπει να ήταν πολύ ευχαριστημένη, γιατί μπορούσαμε να τραγουδάμε για ώρες, αν και ποτέ δε μας είχαν φέρει την αστυνομία. Μια φορά, ένα καλοκαίρι είδαμε δυο κοπέλες στο απέναντι μπαλκόνι που διάβαζαν και μερικοί από την παρέα αποφάσισαν να τους αφιερώσουν τραγούδια. Πολύ γέλιο! Αν σκεφτούμε ότι μεσολαβούσε ανάμεσά μας μια μικρή πλατειούλα και γκαρίζανε νυχτιάτικα.
Μια οικογένεια έναν Σεπτέμβρη αποφάσισε να αποκτήσει κόκορα (!), τον οποίο είχε στο μπαλκόνι και μου είχε σπάσει τα νεύρα. Κάθε εικοσάλεπτο κικιρίκου! Έφτασα να φαντασιώνομαι ότι τον μαγειρεύω με χυλοπίττες....
Και αν οι απέναντι ήταν μακριά, οι δίπλα ήταν πολύ κοντά. Όταν έβγαιναν στο μπαλκόνι και μιλούσαν, νόμιζες πως κάποιος είναι στο μπαλκόνι. Είχε πλάκα να ανταλλάσσουμε καλησπέρες όταν βγαίναμε στο μπαλκόνι για καφέ.


συνεχίζεται ...