Ατάκες και στιγμές

Πάνω που είπα να εξαφανιστώ θέλησα να γράψω... έτσι, γιατί ζω έναν σουρεαλισμό κάθε μέρα και κάποια στιγμή θα νομίζω πως απλά τα φαντάστηκα.

Σαν εγωϊστής σκορπιός, θα ξεκινήσω μ' εμένα.

όπως όλοι ξέρουμε, κάνω μεταπτυχιακό. Επειδή όταν ήταν να παρουσιάσω την πρώτη πρώτη εργασία, η οποία συνέπιπτε με πολλές και ποικίλες άλλες εξετάσεις ενώ εργαζόμουν παράλληλα και δεν είχα χρόνο να πάω στη βιβλιοθήκη που άνοιγε μόνο τα πρωινά, βρήκα στο διαδίκτυο μια συλλογή νόμων βυζαντινών αυτοκρατόρων για να με βοηθήσει το κείμενο. Βέβαια δεν ήταν η τελευταία κριτική έκδοση, όμως στις κριτικές εκδόσεις πλέον τα σχόλια είναι αυτά που υπάρχουν εξτρά, δεν άλλαζε σε κάτι το κείμενο.... Μέσα στην καλή διάθεση, τα μοίρασα ώστε να τα έχουν και οι συμφοιτητές μου. Αμέσως η μια καθηγήτρια με ρώτησε πού τα βρήκα και αφού της εξήγησα ότι δεν είχα χρόνο να πάω στη βιβλιοθήκη στραβομουτσούνιασε και μουρμούρισε κάτι για το ίντερνετ.

Σήμερα είχα πάει στην Εθνική Βιβλιοθήκη να βάλω τις τελευταίες πινελιές στην εργασία μου, οπότε και βρήκα ένα βιβλίο σχετικό με το θέμα μου, για την ποινή της μαστιγώσεως. Εκεί που μιλούσαμε στο μάθημα σχετικά με τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων (ξέρω, βαρετό), επισήμανα κάτι που μου έκανε εντύπωση: ότι δηλαδή προβλεπόταν η ποινή της μαστιγώσεως για όσους κληρικούς ασκούσαν αγωγή στα κοσμικά δικαστήρια (ήταν μεγάλος ο ανταγωνισμός κοσμικής και εκκλησιαστικής δικαιοσύνης στο Βυζάντιο). Αμέσως, η μια κοιτάζει την άλλη με απορία και λένε (κανονική ένταση φωνής, μπροστά μου και σε όλα τα παιδιά)
- ξέρεις κάτι τέτοιο?
- όχι!
- Πού να το βρήκε?
- Θα το γράφουν στο ίντερνετ (ύφος το ίντερνετ είναι κακό, γράφουν σκουπίδια, αυτή τα διαβάζει, το έχει ξανακάνει εξάλλου. Hello! I am right in front of you!)
Οπότε τους λέω : όχι, είναι βιβλίο. (κοιτάζουν με το ίδιο ύφος), Το βρήκα στην Εθνική Βιβλιοθήκη (σοκ, σοκ σοκ, προσπαθούν να το κρύψουν).
- Ποιός το έγραψε?
- Ο Χ, τους απαντάω (btw, ένας από τους θεμελιωτές της εγκληματολογίας )
- πφφφφ πήγε κι αυτός στο τέλος της ζωής του να γράψει κανα βιβλίο!!!

(έλεος????)

Επίσης ατάκες από τη λατρεμένη (!!!!!!!αρρρργκκκκκ) συμφοιτήτρια:

(σε καθηγήτρια): αχχχχχχχχχχχ! είστε τόσο καλή!!!!!!

(σε άλλη καθηγήτρια βλέποντας μια φωτοτυπία που μας μοίρασε για να κάνει εισήγηση. Το τονίζω: ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ!!!!): Πόσο μ' αρέσει η δουλειά σαααααςςςςς!!!!

(σε παρουσίαση εργασίας) : αυτό το λένε τάδε αλλά δεν το ξέρω, αυτό είναι έτσι αλλά δεν το έψαξα, αυτό γινόταν μάλλον έτσι αλλά δεν το είδα (κλπ )

(σε εισήγηση): Εμείς τώρα αν δεν τα πούμε όλα αυτά τα εισαγωγικά, θα πάρουμε κακό βαθμό?

(σε μάθημα, διαλέγουμε εργασίες ανά πεντάδες. Από ευγένεια περιμένουμε να μας πει ο καθηγητής και πετάγεται:) Να πω εγώ που ξέρω???? Εγώ θέλω αυτό! Α! Και είμαι ομάδα με τα παιδιά. Αν με θέλουν . (και γυρνώντας στους υπόλοιπους που είχαν μείνει): με θέλετε ακόμα στην ομάδα σας??? (ΜΑ ΑΦΟΥ ΤΟΥΣ ΠΗΡΕΣ ΗΔΗ ΤΟ ΘΕΜΑ!!!!!)

(σε μάθημα, μας εξηγεί καθηγητής την ηλεκτρονική υπογραφή. Αμέσως πετάγεται και λέει:) Ναι ναι το ξέρω! τις προάλλες ήρθε ένας κούριερ και για να μου δώσει το γράμμα έπρεπε να υπογράψω σε ένα κομπιουτεράκι!!!!

(σε μάθημα - ε ναι, δεν την παίρνουμε και στους καφέδες μας- και ενώ μας εξηγεί η καθηγήτρια ότι το τάδε είναι ένα χειρόγραφο που υπάρχει μόνο σε ένα αντίτυπο σε μια βιβλιοθήκη της Φλωρεντίας): Μα όχι! έχουμε κι εμείς εδώ αντίγραφο, δεν έχουμε????


Ρώτησε και κάτι άλλη σήμερα που δεν ενθυμούμαι (με τον πρόλογο: να ρωτήσω κάτι? μπορεί να είναι βλακεία). Έχει μερικά διαλείμματα αυτογνωσίας, δε λέω!

Last but not least, μια δική μου ατάκα/ σκηνικό:
Μετά το μάθημα πάμε να πούμε τον πόνο μας over chocolate. Βγαίνουμε έξω στο κέντρο, έχει γίνει πορεία, άδειοι οι δρόμοι, δεν ξέρουμε κατα πού να πάμε και αν είναι ανοιχτό το μετρό. Ξαφνικά στην αρχή του δρόμου βαδίζει μια διμοιρία των ματ. Από το απέναντι πεζοδρόμιο φωνάζω τραγουδιστά: Συγνώωωμηηηηηη!!!! Είναι ανοιχτό το μετρό? (και ξαφνικά γυρνάνε όλοι οι ματατζήδες στο μέρος μας!!!!!) Τουλάχιστο αφού ξεπέρασαν το σοκ, μου απάντησαν !

αυτά για τώρα... πάω να κάνω καφέ, έχω διάβασμααααα!!!