Την Παρασκευή το πρωί, πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι ξύπνησα ακούγοντας γυναικεία ουρλιαχτά. Στην αρχή, μισοκοιμισμένη θεώρησα ότι θα ήταν κάποιο ζευγαράκι που τσακωνόταν (γιεπ, συμβαίνει εδώ μερικές φορές) ή οδηγοί που θα βρίζονταν (κι αυτό συμβαίνει συχνά). Κι όμως, τα λεπτά περνούσαν και τα ουρλιαχτά συνέχιζαν.
Σηκώθηκα με ένα σφίξιμο από το κρεβάτι και πήγα στο μπαλκόνι. Μάλιστα. Μια γυναίκα - που δε μπορούσα να δω- ούρλιαζε και είχε μαζευτεί κόσμος έξω από μια πολυκατοικία.
Μετά από κανα δεκάλεπτο τα ουρλιαχτά σταμάτησαν, ένα μπλε βανάκι με φιμέ τζάμια ήρθε και κάτι φορτωσε και ο κόσμος συνέχισε να συγκεντρώνεται εκεί.
Το βράδυ γυρνώντας σπίτι άκουσα από δυο γειτόνισσες γιαγιάδες (που όλα τα μαθαίνουν και έμεναν εκεί απέναντι) ότι μαχαίρωσαν και σκότωσαν έναν Γεωργιανό που έμενε εκεί.
Σκότωσαν... δίπλα από το σπίτι μου... σκέφτηκα με φρίκη ότι αν εκείνο το πρωί δεν είχα αποφασίσει να πάω πριν από τη δουλειά σε μια βιβλιοθήκη οπότε και κανόνισα να φύγω από το σπίτι αργότερα, θα πέρναγα από εκεί τη στιγμή του μαχαιρώματος. Υπέροχα.
Σκότωσαν έναν άνθρωπο. Δε μας ενδιαφέρει γιατί. Το αστυνομικό δελτίο δεν είπε τίποτα.
Ξεκίνησα μουδιασμένη για τη βιβλιοθήκη. Ο καιρός ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το μέσα μου: λιακάδα και ζέστη. Τέλειωσα από τη βιβλιοθήκη, πήρα έναν καφέ, ίσως τον τελευταίο παγωμένο καφέ για φέτος- μα που ακούστηκε Δεκέμβρη μήνα να έχουμε τέτοιες θερμοκρασίες?- και πήγα στη δουλεια. Παράξενη μέρα. Και κάθε φορά που σκεφτόμουν τα ουρλιαχτά ανατρίχιαζα.
-----
Με τούτα και με κείνα, είδα μια φίλη μετά τη δουλειά, αφού είχα χαθεί από προσώπου γης τελευταία και το κρύο μας έκανε την τιμή να μας χτυπήσει την πόρτα. Γύρισα σπίτι, παγωμένη μέσα και έξω.
Έπεσα με τα μούτρα στην εργασία για να μη σκέφτομαι. Τουλάχιστο έκανα κάτι δημιουργικό. Η επόμενη μέρα με βρήκε να χαζεύω τις νιφάδες που στροβιλίζονταν.
Θέλω να αλλάξουν πολλά. Δεν ξέρω πότε και πώς, ξέρω όμως ότι θα προσπαθήσω :)
αυτά τα ασυνάρτητα για τώρα!
Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010
Πόσοι Νοέμβρηδες...
Από παιδί θυμάμαι τη μέρα του Πολυτεχνείου να έχει ιδιαίτερη επιρροή πάνω μου. Θυμάμαι τον πατέρα μου που με έπαιρνε στην πορεία, είχε ζήσει από κοντά τα γεγονότα, θυμάμαι τους θεατρινισμούς στο σχολείο, θυμάμαι πως ήταν όμως από τα γεγονότα που με άγγιζαν πιο πολύ, ίσως γιατί ήταν πιο κοντινό και χειροπιαστό από τις υπόλοιπες γιορτές που οργάνωναν τα σχολεία. Επίσης θυμάμαι που πάντα είχαμε δυο πορείες , πάντα έπρεπε να είμαστε εμείς και οι άλλοι, στη χαρά , στη λύπη, στην απογοήτευση, στο θυμό και στην ευτυχία.
Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.
Θυμάμαι με φρίκη κάθε απόγευμα προς βράδυ της 17ης Νοέμβρη που από την τηλεόραση έβλεπα να καίγεται το πολυτεχνείο. Η βιβλιοθήκη, τα κτήρια. Νεαροί με κουκούλες να πετάνε μολότωφ. Και ένιωθα την καρδιά μου να σφίγγεται από αυτή τη μαυρίλα.
Θυμάμαι την πρώτη μου πορεία στην Αθήνα για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πείτε με γραφική, δε με νοιάζει. Οι γνωστοί μου πήγαν για καφέ στο Κολωνάκι κι εγώ πήγα στην πορεία. Απλά έκανα διαφορετική διαχείριση του χρόνου μου.
Θυμάμαι πριν από έξι χρόνια που πηγα στο πολυτεχνείο την τετράχρονη βαφτιστήρα μου, και με ρώταγε πού είναι η πόρτα και αν θα δούμε τάνκερ (οκ, είχε μια σύγχιση με το τανκ και το τάνκερ :Ρ) και πριν από ένα χρόνο που πήγα με τον πατέρα μου και είδαμε την έκθεση.
Μαζί με αυτή είδαμε και πολλά άλλα, άσχημα ή ευχάριστα.
Αυτό που έγινε τότε ήταν θαρραλέο. Αρκετά όμως το λεηλάτησαν και το καπηλεύτηκαν. Αρκετοί το εξαργύρωσαν με το παραπάνω. Δε λέω, όπου παρεμβάλλεται ο ανθρώπινος παράγοντας υπάρχει μεγάλο ποσοστό λάθους. Και κάθε χρόνο, λέμε τα ίδια. Κάθε χρόνο λέμε για τότε. Τσακωνόμαστε, φωνάζουμε.
Πάλι χωριστά. Πάλι κάποιοι είναι πίσω από τα κάγκελα και κάποιοι είναι στο δρόμο.
Λες και δεν ανησυχούμε όλοι
Λες και δεν φοβόμαστε όλοι
Λες και δεν είμαστε το ίδιο, δε βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
Η πόρτα έπεσε, μα εμείς δε σταματάμε να σηκώνουμε εμπόδια.
Ευχόμαστε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, να μην έχει ούτε αυτός.
Δεν ξέρω αν το Πολυτεχνείο πέθανε ή αν ζει. Ξέρω ότι πέρασε. Και ότι είναι καιρός να το αφήσουμε να ησυχάσει. Να το τιμήσουμε, μα να μη μείνουμε εκεί.
Είναι καιρός να διαλέξουμε το δικό μας αγώνα. Και αυτή τη φορά όλοι μαζί.
Στις δυσκολίες και τα στριμώγματα δε χωράει εγωϊσμός, πράσινο, μπλε, κόκκινο κλπ.
Πέρασαν και οι εκλογές και η αποχή έβγαλε πρώτο κόμμα.
Η "γενιά του πολυτεχνείου" έλαμψε και έσβησε, δίνοντας τόπο στη "γενιά των 700 -αν είσαι τυχερός- ευρώ".
Αντίο μεταπολίτευση...
(ΥΓ: επαναλαμβάνομαι επικίνδυνα... http://ssunnefoula.blogspot.com/2008/11/blog-post.html)
Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.
Θυμάμαι με φρίκη κάθε απόγευμα προς βράδυ της 17ης Νοέμβρη που από την τηλεόραση έβλεπα να καίγεται το πολυτεχνείο. Η βιβλιοθήκη, τα κτήρια. Νεαροί με κουκούλες να πετάνε μολότωφ. Και ένιωθα την καρδιά μου να σφίγγεται από αυτή τη μαυρίλα.
Θυμάμαι την πρώτη μου πορεία στην Αθήνα για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Πείτε με γραφική, δε με νοιάζει. Οι γνωστοί μου πήγαν για καφέ στο Κολωνάκι κι εγώ πήγα στην πορεία. Απλά έκανα διαφορετική διαχείριση του χρόνου μου.
Θυμάμαι πριν από έξι χρόνια που πηγα στο πολυτεχνείο την τετράχρονη βαφτιστήρα μου, και με ρώταγε πού είναι η πόρτα και αν θα δούμε τάνκερ (οκ, είχε μια σύγχιση με το τανκ και το τάνκερ :Ρ) και πριν από ένα χρόνο που πήγα με τον πατέρα μου και είδαμε την έκθεση.
Μαζί με αυτή είδαμε και πολλά άλλα, άσχημα ή ευχάριστα.
Αυτό που έγινε τότε ήταν θαρραλέο. Αρκετά όμως το λεηλάτησαν και το καπηλεύτηκαν. Αρκετοί το εξαργύρωσαν με το παραπάνω. Δε λέω, όπου παρεμβάλλεται ο ανθρώπινος παράγοντας υπάρχει μεγάλο ποσοστό λάθους. Και κάθε χρόνο, λέμε τα ίδια. Κάθε χρόνο λέμε για τότε. Τσακωνόμαστε, φωνάζουμε.
Πάλι χωριστά. Πάλι κάποιοι είναι πίσω από τα κάγκελα και κάποιοι είναι στο δρόμο.
Λες και δεν ανησυχούμε όλοι
Λες και δεν φοβόμαστε όλοι
Λες και δεν είμαστε το ίδιο, δε βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
Η πόρτα έπεσε, μα εμείς δε σταματάμε να σηκώνουμε εμπόδια.
Ευχόμαστε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, να μην έχει ούτε αυτός.
Δεν ξέρω αν το Πολυτεχνείο πέθανε ή αν ζει. Ξέρω ότι πέρασε. Και ότι είναι καιρός να το αφήσουμε να ησυχάσει. Να το τιμήσουμε, μα να μη μείνουμε εκεί.
Είναι καιρός να διαλέξουμε το δικό μας αγώνα. Και αυτή τη φορά όλοι μαζί.
Στις δυσκολίες και τα στριμώγματα δε χωράει εγωϊσμός, πράσινο, μπλε, κόκκινο κλπ.
Πέρασαν και οι εκλογές και η αποχή έβγαλε πρώτο κόμμα.
Η "γενιά του πολυτεχνείου" έλαμψε και έσβησε, δίνοντας τόπο στη "γενιά των 700 -αν είσαι τυχερός- ευρώ".
Αντίο μεταπολίτευση...
(ΥΓ: επαναλαμβάνομαι επικίνδυνα... http://ssunnefoula.blogspot.com/2008/11/blog-post.html)
Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
Στα γρηγορα!
Μην πάει ο νους σας στο πονηρό!!!
Στα γρήγορα τα νέα μου... γιατί δεν προλαβαίνω ούτε να φτύσω!
Η εργασία δεν έχει τελειώσει ακόμα, στη δουλειά ψάχνω που και που για κουλά θέματα, νομίζω πως η γενική μου τάση να δυσανασχετώ σε συνδιασμό με τις επίμονες ερωτήσεις γονέων και λοιπών γύρω μου σχετικά με το πότε που πως και γιατί δεν έχω τελειώσει την εργασία και άλλα πράγματα θα με κάνει να αρχίσω να τσιρίζω....
(νομίζω πως μόλις έγραψα μια πρόταση που δε βγάζει νόημα)
Οι λάμπες του σπιτιού καίγονται μια προς μια, μετράω τα λεφτά μου φασούλι το φασούλι και έμαθα τυχαία ότι διορίστηκα αναπληρώτρια δικαστική αντιπρόσωπος.
Στην πρώτη κυριακή δε με πήραν και, αν και πολλά τα λεφτά και είναι αμαρτία να τα σνομπάρουμε, το έπαιξα ψύχραιμη και κυρία και ανακουφίστηκα. Το σημερινό ήταν ανέλπιστο τελείως.
Αμέσως, το αποφάσισα, χοροπήδησα, τσίριξα από χαρά (ευτυχώς), σφιχταγκαλιάστηκα με λοιπές συναδέλφους, πήγα άσκοπα στην Ευελπίδων μιας και τα χαρτιά δεν ήταν έτοιμα, ξαναπήγα το βράδυ και έψαχνα φωτοτυπικό... μια ομορφιά!
Χρήματα θα δούμε μεταααα μιας και παρασκευή οι εφορίες στην Ελλάδα δεν πληρώνουν. Γενικά δεν πληρώνουν, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!
Από έξοδα και αποζημίωση υπολόγισα πως τελικά στην τσέπη μου θα μείνει ένα πενηντάρικο. Αλλά καλύτερα να αγχώνομαι/διαβάζω (φυσικά θα κουβαλήσω τη χαρτούρα εκεί που θα περιμένω μήπως με καλέσουν) στο καυσαέριο, καλύτερα στον καθαρό αέρα, ε?
Τα βιαστικά φιλιά μου!
(υγ1: ας θυμηθούμε τα περσινά:
http://ssunnefoula.blogspot.com/2009/10/2009-part-i.html
http://ssunnefoula.blogspot.com/2009/10/2009-part-ii.html
και http://ssunnefoula.blogspot.com/2009/10/2009-part-ii_10.html
υγ2:θα σας απαντήσω και στα προηγούμενα μόλις επιστρέψω!)
Στα γρήγορα τα νέα μου... γιατί δεν προλαβαίνω ούτε να φτύσω!
Η εργασία δεν έχει τελειώσει ακόμα, στη δουλειά ψάχνω που και που για κουλά θέματα, νομίζω πως η γενική μου τάση να δυσανασχετώ σε συνδιασμό με τις επίμονες ερωτήσεις γονέων και λοιπών γύρω μου σχετικά με το πότε που πως και γιατί δεν έχω τελειώσει την εργασία και άλλα πράγματα θα με κάνει να αρχίσω να τσιρίζω....
(νομίζω πως μόλις έγραψα μια πρόταση που δε βγάζει νόημα)
Οι λάμπες του σπιτιού καίγονται μια προς μια, μετράω τα λεφτά μου φασούλι το φασούλι και έμαθα τυχαία ότι διορίστηκα αναπληρώτρια δικαστική αντιπρόσωπος.
Στην πρώτη κυριακή δε με πήραν και, αν και πολλά τα λεφτά και είναι αμαρτία να τα σνομπάρουμε, το έπαιξα ψύχραιμη και κυρία και ανακουφίστηκα. Το σημερινό ήταν ανέλπιστο τελείως.
Αμέσως, το αποφάσισα, χοροπήδησα, τσίριξα από χαρά (ευτυχώς), σφιχταγκαλιάστηκα με λοιπές συναδέλφους, πήγα άσκοπα στην Ευελπίδων μιας και τα χαρτιά δεν ήταν έτοιμα, ξαναπήγα το βράδυ και έψαχνα φωτοτυπικό... μια ομορφιά!
Χρήματα θα δούμε μεταααα μιας και παρασκευή οι εφορίες στην Ελλάδα δεν πληρώνουν. Γενικά δεν πληρώνουν, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα!
Από έξοδα και αποζημίωση υπολόγισα πως τελικά στην τσέπη μου θα μείνει ένα πενηντάρικο. Αλλά καλύτερα να αγχώνομαι/διαβάζω (φυσικά θα κουβαλήσω τη χαρτούρα εκεί που θα περιμένω μήπως με καλέσουν) στο καυσαέριο, καλύτερα στον καθαρό αέρα, ε?
Τα βιαστικά φιλιά μου!
(υγ1: ας θυμηθούμε τα περσινά:
http://ssunnefoula.blogspot.com/2009/10/2009-part-i.html
http://ssunnefoula.blogspot.com/2009/10/2009-part-ii.html
και http://ssunnefoula.blogspot.com/2009/10/2009-part-ii_10.html
υγ2:θα σας απαντήσω και στα προηγούμενα μόλις επιστρέψω!)
Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010
PART 1>>>>
Τις τελευταίες μέρες όλο κάτι σκέφτομαι να γράψω κι όλο το αφήνω. Μέχρι που οι σκέψεις αναδιπλώνονται και ξαναχώνονται ύπουλα πάλι σε κάποιο κουτάκι, για να ξεπεταχτούν πάλι κάποια στιγμή.
Νιώθω μια γενική δυσφορία, μια κούραση, μια δυσθυμία. Δεν ξέρω αν είναι η δουλειά, ή η εργασία που πλέον έχει γίνει σήριαλ και τη νιώθω να με σφίγγει σα χταπόδι (γιεπ, αστείο θέαμα...), ή ότι θέλω απεγνωσμένα κάτι να αλλάξει.
Μπορεί απλά να θέλω να βγαίνω παραπάνω, να φεύγω από τη δουλειά και από εκείνο το σημείο και μετά να μη με απασχολεί κανένα πρέπει.
Μπορεί να θέλω αλλαγές και ίσως αυτό ακριβώς να είναι που με κάνει ανήσυχη.
όταν είμαι ανήσυχη καθαρίζω. Το Σάββατο έβγαλα όλες τις ντουλάπες για να τις τακτοποιήσω. Μετά ήμουνα πιασμένη παντού, και το ότι είχα τακτοποιημένες ντουλάπες δε με ανακούφιζε ιδιαίτερα.
Δε μου αρέσει που όταν πήραμε παράταση για την εργασία μας κοιτούσε ο καθηγητής σίγουρος ότι θα ξαναζητήσουμε. και δε μου αρέσει που είχε δίκιο. Κερασάκι? οι γονείς που με ρωτάνε αν τελειώνω. Το ξέρω κι εγώ πως το αμέλησα, αλλά δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο. Ο τεμπέλικος εαυτός μου συνήθως υπερτερεί :)
Τουλάχιστο το σύστημα άρχισε να τσουλάει!
PART 2:
θυμάστε την Γκαμπριέλλα από τη Ζήνα που μιλούσε Ελληνικά????
Βρήκαμε κι άλλους συμμαθητές της στο φροντιστήριο!
παρακολουθήστε με προσοχή!
Ποιό σας άρεσε πιό πολύ?
Τις τελευταίες μέρες όλο κάτι σκέφτομαι να γράψω κι όλο το αφήνω. Μέχρι που οι σκέψεις αναδιπλώνονται και ξαναχώνονται ύπουλα πάλι σε κάποιο κουτάκι, για να ξεπεταχτούν πάλι κάποια στιγμή.
Νιώθω μια γενική δυσφορία, μια κούραση, μια δυσθυμία. Δεν ξέρω αν είναι η δουλειά, ή η εργασία που πλέον έχει γίνει σήριαλ και τη νιώθω να με σφίγγει σα χταπόδι (γιεπ, αστείο θέαμα...), ή ότι θέλω απεγνωσμένα κάτι να αλλάξει.
Μπορεί απλά να θέλω να βγαίνω παραπάνω, να φεύγω από τη δουλειά και από εκείνο το σημείο και μετά να μη με απασχολεί κανένα πρέπει.
Μπορεί να θέλω αλλαγές και ίσως αυτό ακριβώς να είναι που με κάνει ανήσυχη.
όταν είμαι ανήσυχη καθαρίζω. Το Σάββατο έβγαλα όλες τις ντουλάπες για να τις τακτοποιήσω. Μετά ήμουνα πιασμένη παντού, και το ότι είχα τακτοποιημένες ντουλάπες δε με ανακούφιζε ιδιαίτερα.
Δε μου αρέσει που όταν πήραμε παράταση για την εργασία μας κοιτούσε ο καθηγητής σίγουρος ότι θα ξαναζητήσουμε. και δε μου αρέσει που είχε δίκιο. Κερασάκι? οι γονείς που με ρωτάνε αν τελειώνω. Το ξέρω κι εγώ πως το αμέλησα, αλλά δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο. Ο τεμπέλικος εαυτός μου συνήθως υπερτερεί :)
Τουλάχιστο το σύστημα άρχισε να τσουλάει!
PART 2:
θυμάστε την Γκαμπριέλλα από τη Ζήνα που μιλούσε Ελληνικά????
Βρήκαμε κι άλλους συμμαθητές της στο φροντιστήριο!
παρακολουθήστε με προσοχή!
Ποιό σας άρεσε πιό πολύ?
Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010
Κυριακάτικη βόλτα
Η Αθήνα από όταν ήμουνα μικρή μου ασκούσε μια παράξενη γοητεία. Όταν ήρθα για σπουδές, φανταζόμουν ότι μετά θα "ξεμείνω" εδώ, και τις Κυριακές θα πηγαίνω στο Θησείο για καφέ, θα διαβάζω εφημερίδα και μετά θα περπατάω τριγύρω από την Ακρόπολη.
Τα χρόνια πέρασαν, το διάβασμα με έφαγε, μερικές τέτοιες βόλτες έγιναν... Σήμερα ήταν μια από αυτές τις μέρες, που περιλάμβανε μόνο περίπατο όμως.
Στην καρδιά της Αθήνας, ξαφνικά... βρέθηκα μέσα στη φύση!!!!
Πήγα στον περιβάλλοντα χώρο της Ακρόπολης, στο Θέατρο του Διονύσου και στους γύρω χώρους. Απολαύστε:
το θέατρο:
ένα μικροσκοπικό εκκλησάκι
μια φωλιά για πουλιά
ο Παρθενώνας
το μνημείο του Φιλοπάππου
Στο βάθος αριστερά το Καλλιμάρμαρο και οι στύλοι του Ολυμπίου Διός
Και πάλι το θέατρο
τείχη
Ηρώδειο
Ασκληπιείο
Στο βάθος το κτήριο του Μακρυγιάννη και το Μουσείο της Ακρόπολης
Το "Θησείο" (Ηφαίστειο, για την ακρίβεια :) )
Τμήμα τείχους της Ακρόπολης. Τα ανόμοια κομμάτια είναι κομμάτια της Ακρόπολης που καταστράφηκε από τους Πέρσες. Τα τοποθέτησαν εκεί για να τα βλέπουν οι Αθηναίοι από την Αρχαία αγορά και να θυμούνται το κακό που προκαλεί η αδιαφορία για τα κοινά και η διχόνοια. Μάθημα που μέχρι σήμερα δεν το έχουμε μάθει...
Λυκαβηττός στο βάθος δεξιά και Τουρκοβούνια αριστερά
Πινακίδα στην είσοδο της Ακρόπολης (αρχαιοελληνικής αισθητικής, ελπίζω ο γλύπτης να μην έκανε ορθογραφικά και φτου κι απ την αρχή σκάλισμα χαχα)
Αστεροσκοπείο και Αγιά Μαρίνα στο βάθος, ο ήλιος δε βοηθούσε και πολύ!
Και από άλλη βόλτα, το Πανεπιστήμιο από ψηλά. Προσέξτε πώς καθρεφτίζεται το κτήριο στην απέναντι τζαμένια πολυκατοικία...
Ο ήλιος βάφει το πεζοδρόμιο...
Και μια τελευταία της βόλτας, για να μείνει η ανάμνηση:
Τα χρόνια πέρασαν, το διάβασμα με έφαγε, μερικές τέτοιες βόλτες έγιναν... Σήμερα ήταν μια από αυτές τις μέρες, που περιλάμβανε μόνο περίπατο όμως.
Στην καρδιά της Αθήνας, ξαφνικά... βρέθηκα μέσα στη φύση!!!!
Πήγα στον περιβάλλοντα χώρο της Ακρόπολης, στο Θέατρο του Διονύσου και στους γύρω χώρους. Απολαύστε:
το θέατρο:
ένα μικροσκοπικό εκκλησάκι
μια φωλιά για πουλιά
ο Παρθενώνας
το μνημείο του Φιλοπάππου
Στο βάθος αριστερά το Καλλιμάρμαρο και οι στύλοι του Ολυμπίου Διός
Και πάλι το θέατρο
τείχη
Ηρώδειο
Ασκληπιείο
Στο βάθος το κτήριο του Μακρυγιάννη και το Μουσείο της Ακρόπολης
Το "Θησείο" (Ηφαίστειο, για την ακρίβεια :) )
Τμήμα τείχους της Ακρόπολης. Τα ανόμοια κομμάτια είναι κομμάτια της Ακρόπολης που καταστράφηκε από τους Πέρσες. Τα τοποθέτησαν εκεί για να τα βλέπουν οι Αθηναίοι από την Αρχαία αγορά και να θυμούνται το κακό που προκαλεί η αδιαφορία για τα κοινά και η διχόνοια. Μάθημα που μέχρι σήμερα δεν το έχουμε μάθει...
Λυκαβηττός στο βάθος δεξιά και Τουρκοβούνια αριστερά
Πινακίδα στην είσοδο της Ακρόπολης (αρχαιοελληνικής αισθητικής, ελπίζω ο γλύπτης να μην έκανε ορθογραφικά και φτου κι απ την αρχή σκάλισμα χαχα)
Αστεροσκοπείο και Αγιά Μαρίνα στο βάθος, ο ήλιος δε βοηθούσε και πολύ!
Και από άλλη βόλτα, το Πανεπιστήμιο από ψηλά. Προσέξτε πώς καθρεφτίζεται το κτήριο στην απέναντι τζαμένια πολυκατοικία...
Ο ήλιος βάφει το πεζοδρόμιο...
Και μια τελευταία της βόλτας, για να μείνει η ανάμνηση:
Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010
Καυτά γενέθλια
Σημ: η ανάρτηση αυτή όπως είχα υποσχεθεί αφιερώνεται στο Γκρινιάρικο Μαρούλι .
Η μέρα που η συνάδελφος και φίλη μας είχε γενέθλια, έφτασε. Το δώρο αγοράστηκε, αλλά δε μας ήταν αρκετό. Θέλαμε να της τραγουδήσουμε κι όλας και να σβήσει κεράκια.
Μια κοπέλα ανέλαβε λοιπόν να πάρει κεράκια γενεθλίων κι εγώ δυο μάφιν (μήλο- κανέλα από στάρμπακς, να τα δοκιμάσετε είναι σούπερ), ώστε να πρωτοτυπήσουμε στο ντεκόρ μιας και όλοι σβήνουν κεράκια σε τούρτα. Φήμες που θέλουν εμένα την προσεχή εβδομάδα να σβήνω σπανακόπιττα, διαψεύδονται.
Πάω λοιπόν στο γραφείο μετά από εξωτερικές δουλειές, με τα μάφιν κρυμμένα και προσπαθούμε να δούμε πού και πώς θα φωνάξουμε την εορτάζουσα να μη μας καταλάβει. Συνεννοούμαι με μια συνάδελφο που τη φωνάζει στο γραφείο της, ώστε να την απασχολήσει με κάποια δήθεν δουλειά και πηγαίνω στο διπλανό γραφείο όπου αρχίζω να φυτεύω τα κεριά στα μάφιν (ευτυχώς που είχαμε ένα χάρτινο δισκάκι γι 2 καφέδες και μου κοψε να τα βάλω εκεί πάνω).
Φυσικά, επειδή όλοι εκεί στο φαί και στη διασκέδαση είμαστε Large, δε βάλαμε από ένα κερί σε κάθε μάφιν. Στριμώξαμε 23 (μη ρωτάτε πως!!). Ξεκινάμε να ανάβουμε, ώσπου διαπιστώνω ότι μέχρι να τα ανάψουμε όλα και να τη φωνάξουμε, τα μισά θα έχουν ήδη καει...
Στο μεταξύ , φωνάζουν την εορτάζουσα, μπαίνει στο γραφείο, έχω προλάβει να ανάψω τα 21 κεριά, αρχίζουμε τρεις κοπέλες να της τραγουδάμε γκαρίζοντας, η κοπέλα έχει ψιλοκοκκινήσει (αλλά το απολαμβάνει), εγώ κρατώ το χέρι μου τεντωμένο μπροστά της με τα μάφιν - πολυέλαιο, τελειώνει το τραγούδι καιιιιι
φουυυυυυυυυυυυυυ!!! κάνει η εορτάζουσα (μαζί και μια άλλη συνάδελφος και εδώ θα πω τον προβληματισμό μου: θεωρώ αγένεια να φυσάς τα κεριά του άλλου απρόσκλητος! αν ζητήσει βοήθεια οκ, αλλά γιατί να του πάρεις τη χαρά οεο???? )
Και ένα σύννεφο μαύρου καπνού έρχεται στη μούρη μου, σα χαλασμένη εξάτμιση ένα πράγμα. Αφού προσπαθώ να μη μου πέσει η αυτοσχέδια τούρτα/μάφιν/πολύφωτο και οι δυο κοπέλες έχουν ξαναφυσήξει με τα ίδια αποτελέσματα, βλέπω πως η ατμόσφαιρα του γραφείου (περί τα 20 τετραγωνικά) έχει γεμίσει καπνό.
Ρε συ, μήπως πήρες τα κεριά από μαγαζί με φάρσες? ρωτάω την υπεύθυνη φωτισμού.
όχι, από τον ΑΒ τα πήρα. Αλήθεια!!!!
Μπαίνω κι εγώ στο παιχνίδι του φυσήματος, ενώ η τέταρτη (υπεύθυνη φωτισμού) της παρέας έχει σωριαστεί σε ένα γραφείο και γελάει, με τα κεριά να μη σβήνουν με τίποτα. Είχαμε φτάσει στο σημείο να φυσάμε και οι τρεις ξέπνοες ώσπου απλά κάναμε τον ήχο φου! χωρίς αέρα να μπορεί να βγει από τα πνευμόνια μας και να βρισκόμαστε στα πρόθυρα της ζαλάδας, ενώ η άλλη είχε ξεραθεί πλέον στα γέλια.
Στο σημείο αυτό και ενώ έχει γίνει ντουμάνι το γραφείο και τα πνευμόνια μας διαμαρτύρονται, μου κόβει να πάω στο μπάνιο, όπου βάζω τα κεράκια ένα ένα κάτω από τη βρύση και τα σβήνω.
Στη συνέχεια, δακρυσμένες όλες από τα γέλια, πάμε στο γραφείο μου για να κόψουμε τα μάφιν, ενώ μυρίζει σε όλο τον όροφο καμένο και όλοι ψάχνονται. Δεν προλαβαίνουμε να σταυρώσουμε μπουκιά, όταν ανεβαίνει ο κατά τα άλλα νωχελικότατος θυρωρός φωνάζοντας " πού είναι η φωτιά??? Πού είναι?????" και σπέρνοντας τον πανικό, διότι τελικά οι ανιχνευτές καπνού λειτουργούσαν (το είχαμε απορία την προηγούμενη μέρα γιατί έχουμε έναν που καπνίζει σα φουγάρο και βγαίνουν καπνοί από την κλειστή του πόρτα χαχα) και βρήκαν εμάς να το δείξουν! Αφού του λέμε ότι ήταν μια ατυχής στιγμή και του δείχνουμε τα κεράκια και όλα τα άλλα όργανα του εγκλήματος, τσιμπάει ένα κομμάτι μάφιν και εξαφανίζεται. Στη συνέχεια, άλλοι δυο από τους πιο κάτω ορόφους σκάνε μύτη ρωτώντας το ίδιο, μιας και ο θυρωρός δεν έκανε τον κόπο να τους ενημερώσει. Άντε πάλι εξηγήσεις....
Μετά από κανά δεκάλεπτο, σκάει ο φρουρός του κεντρικού κτηρίου (μερικά τετράγωνα πιο κάτω από το δικό μας), με όλη την εξάρτυση (κουστούμι, ακουστικό, μικρόφωνο, τρανζίστορ) που ψάχνει (και αυτός) να βρει τη φωτιά, για να κατευθύνει τα πυροσβεστικά που είναι ήδη καθ' οδόν....
(και δώστου εξηγήσεις πάλι...)
Όταν όλα ηρέμησαν, πήγα να τακτοποιήσω τα υπόλοιπα κεριά που τα είχα βάλει προσωρινά σε ένα συρτάρι του γραφείου μου. Αφού ξαναρώτησα τη συνάδελφο μήπως τα πήρε σε μαγαζί με φάρσες και μου είπε και πάλι όχι, άρχισα να περιεργάζομαι το πακέτο.
Και μόλις το γυρνάω στο πίσω μέρος, βλέπω να γράφει με μαύρα μεγάλα κεφαλαία γράμματα:
ΣΒΗΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΜΕ ΝΕΡΟ
(οκ εκεί ακολούθησε τρίτος γύρος γέλιου... Αλλά σκεφτείτε!!! σβήσαμε 15 από δαύτα φυσώντας! τα πνευμόνια μας είναι σε άριστη κατάσταση! Ο ΑΒ και του πουλιού το γάλα όμως, μας έκαψε!!!!)
Μετά, όπως είναι φυσικό, όλος ο όροφος έδινε στην εορτάζουσα ευχές του τύπου : χρόνια καυτά, φωτισμένα γενέθλια, εύχομαι να ακολουθήσει καυτό πάρτυ κλπ κλπ....
Η μέρα που η συνάδελφος και φίλη μας είχε γενέθλια, έφτασε. Το δώρο αγοράστηκε, αλλά δε μας ήταν αρκετό. Θέλαμε να της τραγουδήσουμε κι όλας και να σβήσει κεράκια.
Μια κοπέλα ανέλαβε λοιπόν να πάρει κεράκια γενεθλίων κι εγώ δυο μάφιν (μήλο- κανέλα από στάρμπακς, να τα δοκιμάσετε είναι σούπερ), ώστε να πρωτοτυπήσουμε στο ντεκόρ μιας και όλοι σβήνουν κεράκια σε τούρτα. Φήμες που θέλουν εμένα την προσεχή εβδομάδα να σβήνω σπανακόπιττα, διαψεύδονται.
Πάω λοιπόν στο γραφείο μετά από εξωτερικές δουλειές, με τα μάφιν κρυμμένα και προσπαθούμε να δούμε πού και πώς θα φωνάξουμε την εορτάζουσα να μη μας καταλάβει. Συνεννοούμαι με μια συνάδελφο που τη φωνάζει στο γραφείο της, ώστε να την απασχολήσει με κάποια δήθεν δουλειά και πηγαίνω στο διπλανό γραφείο όπου αρχίζω να φυτεύω τα κεριά στα μάφιν (ευτυχώς που είχαμε ένα χάρτινο δισκάκι γι 2 καφέδες και μου κοψε να τα βάλω εκεί πάνω).
Φυσικά, επειδή όλοι εκεί στο φαί και στη διασκέδαση είμαστε Large, δε βάλαμε από ένα κερί σε κάθε μάφιν. Στριμώξαμε 23 (μη ρωτάτε πως!!). Ξεκινάμε να ανάβουμε, ώσπου διαπιστώνω ότι μέχρι να τα ανάψουμε όλα και να τη φωνάξουμε, τα μισά θα έχουν ήδη καει...
Στο μεταξύ , φωνάζουν την εορτάζουσα, μπαίνει στο γραφείο, έχω προλάβει να ανάψω τα 21 κεριά, αρχίζουμε τρεις κοπέλες να της τραγουδάμε γκαρίζοντας, η κοπέλα έχει ψιλοκοκκινήσει (αλλά το απολαμβάνει), εγώ κρατώ το χέρι μου τεντωμένο μπροστά της με τα μάφιν - πολυέλαιο, τελειώνει το τραγούδι καιιιιι
φουυυυυυυυυυυυυυ!!! κάνει η εορτάζουσα (μαζί και μια άλλη συνάδελφος και εδώ θα πω τον προβληματισμό μου: θεωρώ αγένεια να φυσάς τα κεριά του άλλου απρόσκλητος! αν ζητήσει βοήθεια οκ, αλλά γιατί να του πάρεις τη χαρά οεο???? )
Και ένα σύννεφο μαύρου καπνού έρχεται στη μούρη μου, σα χαλασμένη εξάτμιση ένα πράγμα. Αφού προσπαθώ να μη μου πέσει η αυτοσχέδια τούρτα/μάφιν/πολύφωτο και οι δυο κοπέλες έχουν ξαναφυσήξει με τα ίδια αποτελέσματα, βλέπω πως η ατμόσφαιρα του γραφείου (περί τα 20 τετραγωνικά) έχει γεμίσει καπνό.
Ρε συ, μήπως πήρες τα κεριά από μαγαζί με φάρσες? ρωτάω την υπεύθυνη φωτισμού.
όχι, από τον ΑΒ τα πήρα. Αλήθεια!!!!
Μπαίνω κι εγώ στο παιχνίδι του φυσήματος, ενώ η τέταρτη (υπεύθυνη φωτισμού) της παρέας έχει σωριαστεί σε ένα γραφείο και γελάει, με τα κεριά να μη σβήνουν με τίποτα. Είχαμε φτάσει στο σημείο να φυσάμε και οι τρεις ξέπνοες ώσπου απλά κάναμε τον ήχο φου! χωρίς αέρα να μπορεί να βγει από τα πνευμόνια μας και να βρισκόμαστε στα πρόθυρα της ζαλάδας, ενώ η άλλη είχε ξεραθεί πλέον στα γέλια.
Στο σημείο αυτό και ενώ έχει γίνει ντουμάνι το γραφείο και τα πνευμόνια μας διαμαρτύρονται, μου κόβει να πάω στο μπάνιο, όπου βάζω τα κεράκια ένα ένα κάτω από τη βρύση και τα σβήνω.
Στη συνέχεια, δακρυσμένες όλες από τα γέλια, πάμε στο γραφείο μου για να κόψουμε τα μάφιν, ενώ μυρίζει σε όλο τον όροφο καμένο και όλοι ψάχνονται. Δεν προλαβαίνουμε να σταυρώσουμε μπουκιά, όταν ανεβαίνει ο κατά τα άλλα νωχελικότατος θυρωρός φωνάζοντας " πού είναι η φωτιά??? Πού είναι?????" και σπέρνοντας τον πανικό, διότι τελικά οι ανιχνευτές καπνού λειτουργούσαν (το είχαμε απορία την προηγούμενη μέρα γιατί έχουμε έναν που καπνίζει σα φουγάρο και βγαίνουν καπνοί από την κλειστή του πόρτα χαχα) και βρήκαν εμάς να το δείξουν! Αφού του λέμε ότι ήταν μια ατυχής στιγμή και του δείχνουμε τα κεράκια και όλα τα άλλα όργανα του εγκλήματος, τσιμπάει ένα κομμάτι μάφιν και εξαφανίζεται. Στη συνέχεια, άλλοι δυο από τους πιο κάτω ορόφους σκάνε μύτη ρωτώντας το ίδιο, μιας και ο θυρωρός δεν έκανε τον κόπο να τους ενημερώσει. Άντε πάλι εξηγήσεις....
Μετά από κανά δεκάλεπτο, σκάει ο φρουρός του κεντρικού κτηρίου (μερικά τετράγωνα πιο κάτω από το δικό μας), με όλη την εξάρτυση (κουστούμι, ακουστικό, μικρόφωνο, τρανζίστορ) που ψάχνει (και αυτός) να βρει τη φωτιά, για να κατευθύνει τα πυροσβεστικά που είναι ήδη καθ' οδόν....
(και δώστου εξηγήσεις πάλι...)
Όταν όλα ηρέμησαν, πήγα να τακτοποιήσω τα υπόλοιπα κεριά που τα είχα βάλει προσωρινά σε ένα συρτάρι του γραφείου μου. Αφού ξαναρώτησα τη συνάδελφο μήπως τα πήρε σε μαγαζί με φάρσες και μου είπε και πάλι όχι, άρχισα να περιεργάζομαι το πακέτο.
Και μόλις το γυρνάω στο πίσω μέρος, βλέπω να γράφει με μαύρα μεγάλα κεφαλαία γράμματα:
ΣΒΗΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΜΕ ΝΕΡΟ
(οκ εκεί ακολούθησε τρίτος γύρος γέλιου... Αλλά σκεφτείτε!!! σβήσαμε 15 από δαύτα φυσώντας! τα πνευμόνια μας είναι σε άριστη κατάσταση! Ο ΑΒ και του πουλιού το γάλα όμως, μας έκαψε!!!!)
Μετά, όπως είναι φυσικό, όλος ο όροφος έδινε στην εορτάζουσα ευχές του τύπου : χρόνια καυτά, φωτισμένα γενέθλια, εύχομαι να ακολουθήσει καυτό πάρτυ κλπ κλπ....
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
finally!
Αυτή η βδομάδα ήταν
αγχωτική,
πιεστική,
καταπιεστική
απαράδεκτη
άυπνη
φριχτή
άχρηστη από άποψη προόδου σε αυτά που θεωρώ σημαντικά.
Και επιτέλους, πέρασε!!!!!
οοολε!!!
Σας φιλώ, καλή επόμενη εβδομάδα να έχουμε!!!!
(που, αν είναι τόσο καλή όσο χάλια ήταν η προηγούμενη.... θα είναι σούπερ!!!! more birthdays to come, more laughs, more dreams, όλα πολλά και καλά να είναι!!!)
.
αγχωτική,
πιεστική,
καταπιεστική
απαράδεκτη
άυπνη
φριχτή
άχρηστη από άποψη προόδου σε αυτά που θεωρώ σημαντικά.
Και επιτέλους, πέρασε!!!!!
οοολε!!!
Σας φιλώ, καλή επόμενη εβδομάδα να έχουμε!!!!
(που, αν είναι τόσο καλή όσο χάλια ήταν η προηγούμενη.... θα είναι σούπερ!!!! more birthdays to come, more laughs, more dreams, όλα πολλά και καλά να είναι!!!)
.
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Τί κάνουμε στα δύσκολα???
- κολυμπάααααμε!!!!
- δε γράφουμε σοβαρά ποστ (σόρυ, δε θέλω να προβληματιστώ κι άλλο, είναι και χαμηλά τα κάγκελα στο μπαλκόνι....)
- μαγειρεύουμε
-φτιάχνουμε μηλόπιττες (και προσπαθούμε να μην καταβροχθίσουμε όλο το ταψί)
- χαζεύουμε τηλεόραση για να καεί κι άλλο ο εγκέφαλος (αυτό φυσικά δε βοηθάει από άποψη χρόνου)
και....
- χαμογελάμε!!!
Σήμερα ήταν Δευτέρα, αλλά νόμιζα πως ήταν Τρίτη. Το ξέρω πως κάτι δεν (μου) πάει καλά, αλλά αυτό το κάτι μπορεί να περιμένει μέχρι να τελειώσω αυτή την εργασία????
- δε γράφουμε σοβαρά ποστ (σόρυ, δε θέλω να προβληματιστώ κι άλλο, είναι και χαμηλά τα κάγκελα στο μπαλκόνι....)
- μαγειρεύουμε
-φτιάχνουμε μηλόπιττες (και προσπαθούμε να μην καταβροχθίσουμε όλο το ταψί)
- χαζεύουμε τηλεόραση για να καεί κι άλλο ο εγκέφαλος (αυτό φυσικά δε βοηθάει από άποψη χρόνου)
και....
- χαμογελάμε!!!
Σήμερα ήταν Δευτέρα, αλλά νόμιζα πως ήταν Τρίτη. Το ξέρω πως κάτι δεν (μου) πάει καλά, αλλά αυτό το κάτι μπορεί να περιμένει μέχρι να τελειώσω αυτή την εργασία????
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010
οι 12 ερωτήσεις
Σαββατόβραδο, πάλι έμεινα μέσα, πάλι παλεύω με τα βιβλία (και περιστασιακά με τους φόβους και τις ανησυχίες μου). Μην τρομάζετε με τον τίτλο, δε θα σας βάλω να παίξετε. Θα σας μεταφέρω πραγματικό διάλογο μεταξύ εμού (Ε) και μιας γνωστής μου (Γ).
Σάββατο (καλή ώρα) βραδάκι και είμαστε με παρέα (4-5 άτομα) για καφέ. Συζητάμε αν θα πάμε για ποτό (μη σχολιάσεις εσύ, ξέρεις ποιος :Ρ), εγώ είμαι κομμάτια από όλη τη βδομάδα, έχω και να πάω και για φαγητό να συνοδεύσω δυο άλλες φίλες, δεν έχω και πολλή όρεξη. Εκτός των άλλων έχω να πάω εκκλησία με τους γονείς το πρωί (και άρα να ξυπνήσω πουρνό πουρνό) και επειδή βλέπω τις ώρες του ύπνου να μικραίνουν επικίνδυνα, είμαι επιφυλακτική για ποτό (έως αρνητική, διότι ο ύπνος είναι ιερό πράγμα!!)
Γ: ναι ναι, να πάμε για ποτό μετάααα!!!
Ε: δεν ξέρω, θέλω να δω τί ώρα θα ξεμπερδέψω και τι αντοχές θα έχω. Ήδη είμαι κομμάτια και έχω πρωϊνό ξύπνημα αύριο.
Γ: γιατίιιιι?????
Ε: θέλω να πάω εκκλησία.
Γ: είναι κάποια γιορτή?
Ε:όχι
Γ: έχεις μνημόσυνο?
Ε: όχι.
Γ: είναι κάποιος συγγενής σου ιερέας??
Ε: όχι
(και συνεχίζει....)
Γ: έχεις κάποια σχέση με το θεό????
s (φιλική συμμετοχή): ε, για να πηγαίνει εκκλησία....
(τώρα τί της απαντάς???)
Σάββατο (καλή ώρα) βραδάκι και είμαστε με παρέα (4-5 άτομα) για καφέ. Συζητάμε αν θα πάμε για ποτό (μη σχολιάσεις εσύ, ξέρεις ποιος :Ρ), εγώ είμαι κομμάτια από όλη τη βδομάδα, έχω και να πάω και για φαγητό να συνοδεύσω δυο άλλες φίλες, δεν έχω και πολλή όρεξη. Εκτός των άλλων έχω να πάω εκκλησία με τους γονείς το πρωί (και άρα να ξυπνήσω πουρνό πουρνό) και επειδή βλέπω τις ώρες του ύπνου να μικραίνουν επικίνδυνα, είμαι επιφυλακτική για ποτό (έως αρνητική, διότι ο ύπνος είναι ιερό πράγμα!!)
Γ: ναι ναι, να πάμε για ποτό μετάααα!!!
Ε: δεν ξέρω, θέλω να δω τί ώρα θα ξεμπερδέψω και τι αντοχές θα έχω. Ήδη είμαι κομμάτια και έχω πρωϊνό ξύπνημα αύριο.
Γ: γιατίιιιι?????
Ε: θέλω να πάω εκκλησία.
Γ: είναι κάποια γιορτή?
Ε:όχι
Γ: έχεις μνημόσυνο?
Ε: όχι.
Γ: είναι κάποιος συγγενής σου ιερέας??
Ε: όχι
(και συνεχίζει....)
Γ: έχεις κάποια σχέση με το θεό????
s (φιλική συμμετοχή): ε, για να πηγαίνει εκκλησία....
(τώρα τί της απαντάς???)
Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010
Τότε και τώρα
... Παρόμοιες προσφορές (δωρεές στις πόλεις από τους βασιλείς) σε πόλεις ήταν δυνατές μόνο μέσα στα πλαίσια μιας κοινωνίας που έδινε το δικαίωμα στους βασιλείς και σε ορισμένα μεμονωμένα άτομα να συσσωρεύουν τεράστιο πλούτο, ο οποίος δεν επενδυόταν σε επιχειρήσεις, πράγμα που θα αύξανε ίσως την παραγωγικότητα (και κατά συνέπεια θα συντελούσε σε μια γενικότερη βελτίωση της ποιότητας ζωής), αλλά χρησιμοποιούνταν για επιδεικτικές σπατάλες και για τοκογλυφία- και βέβαια, όσον αφορά στους μονάρχες, για τη χρηματοδότηση της άμυνας ή ενός επιθετικού πολέμου.
( Walbank, Ο Ελληνιστικός κόσμος, σελ. 231)
Update:
"... We, on our part, have greatly developed what we inherited from antiquity or indipendently created, but are we sure that our economic progress will last forever, that it will never be terminated by events brought about not by economy but by the development of our mentality and our emotions?"
Rostovtzeff Michael, The Hellenistic World and its Economic Development, The American Historical Review, Vol. 41, Jan. 1936, p. 252.
Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
Μη, δεν είμαι εδώ....
Το αποφάσισα. Πρέπει να ξεκινήσω. Ξεκινάω. τρία δύο ένα πάμε!
Γι αυτό και για λίγο μάλλον θα χαθώ από τη μπλογκόσφαιρα, όχι τελείως βέβαια, πάντα σας διαβάζω (απλά δεν έχω πάντα κάτι να πω και δε θέλω να γράφω μόνο για να γράψω :)). Θα σας διαβάζω διακριτικά, και αν δεν καταφέρνω να διαβάσω (αλλά και για να μη διαβάσω) αν μου έρθει, θα ποστάρω. Διότι η αποχή από το blogging εύκολα δηλώνεται, δύσκολα γίνεται πράξη (σαν να αρχίζεις να πίνεις τον καφέ σκέτο από γλυκό ένα πράγμα, απλά δε γίνεται!)
Στο μεταξύ, θα σας αφήσω (είπαμε, προσωρινά) με ένα διάσημο πλέον βίντεο που μου χάρισε πολλά λεπτά κοιλιακών και γέλιου (διαβάστε και τα σχόλια) για να ασχοληθώ με την ελληνιστική Αίγυπτο :Ρ
enjoy!
φιλιαααααα!
Γι αυτό και για λίγο μάλλον θα χαθώ από τη μπλογκόσφαιρα, όχι τελείως βέβαια, πάντα σας διαβάζω (απλά δεν έχω πάντα κάτι να πω και δε θέλω να γράφω μόνο για να γράψω :)). Θα σας διαβάζω διακριτικά, και αν δεν καταφέρνω να διαβάσω (αλλά και για να μη διαβάσω) αν μου έρθει, θα ποστάρω. Διότι η αποχή από το blogging εύκολα δηλώνεται, δύσκολα γίνεται πράξη (σαν να αρχίζεις να πίνεις τον καφέ σκέτο από γλυκό ένα πράγμα, απλά δε γίνεται!)
Στο μεταξύ, θα σας αφήσω (είπαμε, προσωρινά) με ένα διάσημο πλέον βίντεο που μου χάρισε πολλά λεπτά κοιλιακών και γέλιου (διαβάστε και τα σχόλια) για να ασχοληθώ με την ελληνιστική Αίγυπτο :Ρ
enjoy!
φιλιαααααα!
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010
so much for new beginnings :P
Που λέτε αγαπητοί μου αναγνώστες τις προάλλες πήρα απόφαση, πήρα θάρρος, πήρα φόρα και άρχισα να τρέχω. Πού να σκεφτώ ότι από την πολλή επιτάχυνση θα έτρωγα τα μούτρα μου!
Γιατί οι παλιές συνήθειες που είναι συνήθως και κακές είναι εδώ, μπαστακωμένες.
Χτες μου είπαν ότι παραδίδω εργασία αρχές Οκτώβρη (459 εγκεφαλικά γιατί δεν έχω γράψει τίποτα ενώ έχω διαβάσει ελάχιστα), οπότε από τον πανικό μου δε διάβασα. Σήμερα έμαθα ότι έχω περιθώριο μέχρι τέλη Οκτώβρη, οπότε από τη χαρά μου δε διάβασα (χοχοχοχο!).
Είπα πάντως να περάσω δημιουργικά το απόγευμα, πηγαίνοντας για παπούτσια. Είχα σταμπάρει ένα ωραίο ζεύγος και πάμφθηνο. Μπήκα στο μαγαζί και τότε αντήχησε η φωνή των γονιών μου :"δεν αγοράζουμε ποτέ παπούτσια που δεν είναι δερμάτινα!!!", οπότε τα άφησα και έφυγα. Στη συνέχεια το έριξα στα ρούχα, αλλά αποφάσισα πως έχω ήδη αρκετά, για να πέσω πάλι στα παπούτσια (οκ, ένα ζεύγος αθλητικά το χρειαζόμουν!) και να γυρίσω χώμα σπίτι.
Να κάνω μπάνιο, να σκουπίσω, να πλύνω τα πιάτα, να θυμηθώ να βγάλω τα σκουπίδια και την ανακύκλωση, να ετοιμάσω το σπίτι γιατί θα φιλοξενήσω κόσμο.
Να τακτοποιήσω λίγο τα βιβλία, αν και δεν υπάρχει άλλος χώρος.
Στη δουλειά είμαι σα ζόμπι, σκέφτομαι πως αργά ή γρήγορα θα μου περάσει η βαρεμάρα και η νωχελικότητα και απορώ πώς τα κατάφερα πέρσι, αλλά με τρομάζει η ιδέα ότι μπορεί να μην περάσει ποτέ. Πήρα λοιπόν βιταμινούλες (θα σας πω αν κάνουν δουλειά!!!).
Αυτά τα ασυνάρτητα για τώρα!
Σείριε καλή επιτυχία!
Γιατί οι παλιές συνήθειες που είναι συνήθως και κακές είναι εδώ, μπαστακωμένες.
Χτες μου είπαν ότι παραδίδω εργασία αρχές Οκτώβρη (459 εγκεφαλικά γιατί δεν έχω γράψει τίποτα ενώ έχω διαβάσει ελάχιστα), οπότε από τον πανικό μου δε διάβασα. Σήμερα έμαθα ότι έχω περιθώριο μέχρι τέλη Οκτώβρη, οπότε από τη χαρά μου δε διάβασα (χοχοχοχο!).
Είπα πάντως να περάσω δημιουργικά το απόγευμα, πηγαίνοντας για παπούτσια. Είχα σταμπάρει ένα ωραίο ζεύγος και πάμφθηνο. Μπήκα στο μαγαζί και τότε αντήχησε η φωνή των γονιών μου :"δεν αγοράζουμε ποτέ παπούτσια που δεν είναι δερμάτινα!!!", οπότε τα άφησα και έφυγα. Στη συνέχεια το έριξα στα ρούχα, αλλά αποφάσισα πως έχω ήδη αρκετά, για να πέσω πάλι στα παπούτσια (οκ, ένα ζεύγος αθλητικά το χρειαζόμουν!) και να γυρίσω χώμα σπίτι.
Να κάνω μπάνιο, να σκουπίσω, να πλύνω τα πιάτα, να θυμηθώ να βγάλω τα σκουπίδια και την ανακύκλωση, να ετοιμάσω το σπίτι γιατί θα φιλοξενήσω κόσμο.
Να τακτοποιήσω λίγο τα βιβλία, αν και δεν υπάρχει άλλος χώρος.
Στη δουλειά είμαι σα ζόμπι, σκέφτομαι πως αργά ή γρήγορα θα μου περάσει η βαρεμάρα και η νωχελικότητα και απορώ πώς τα κατάφερα πέρσι, αλλά με τρομάζει η ιδέα ότι μπορεί να μην περάσει ποτέ. Πήρα λοιπόν βιταμινούλες (θα σας πω αν κάνουν δουλειά!!!).
Αυτά τα ασυνάρτητα για τώρα!
Σείριε καλή επιτυχία!
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
Αυλαία και πάμε!
Πάνω στο γραφείο μου έχω δυο στοίβες με βιβλία, μια με αγγλικά άρθρα, δυο τηλέφωνα, ρολόι, μικροπράγματα, μια μολυβοθήκη, το ημερολόγιο και μια κούπα που δεν έχει πια καφέ μέσα.
Το έχω ξαναπει, ο Σεπτέμβρης είναι η δική μου πρωτοχρονιά. Και έχω στόχους που θέλω να πετυχω και διστάζω να βάλω μπρος. Κυρίως από τεμπελιά (είπαμε , ένα από τα μεγάλα μου ελαττώματα!).
Αποφάσισα λοιπόν μετά την τελευταία γουλιά του καφέ, να με μαλώσω. Να με βάλω στη θέση μου. Να μην αφήσω την τεμπελιά μου και τη βαρεμάρα να με καπελώσει. Να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου και να μην αναλώνομαι στα ίδια και στα ίδια (ξέρω εγώ!).
Καινούρια αρχή λοιπόν!
Κι ας θέλω διακοπές ενω καλά καλά δεν έφυγε το φθινόπωρο,
κι ας θέλω να χουζουρεύω ως το μεσημέρι
κι ας ξυπνάω το πρωί με δυσκολία,
και χίλια δυο ακόμα.
Τελευταία, το έχω γυρίσει στο ροκ εφ εμ αντί για μελωδία. δεν ξέρω γιατί (εκτός του ότι το σήμα του μελωδία μου έκανε νερά), ίσως επειδή παίζει τραγούδια που μου είναι πολύ οικεία από τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά βρε παιδί μου, οι φωνές μερικών ανθρώπων ΔΕΝ κάνουν για ραδιόφωνο!!! Τρομακτικές!!!!
.
Πάνω στο γραφείο μου έχω δυο στοίβες με βιβλία, μια με αγγλικά άρθρα, δυο τηλέφωνα, ρολόι, μικροπράγματα, μια μολυβοθήκη, το ημερολόγιο και μια κούπα που δεν έχει πια καφέ μέσα.
Το έχω ξαναπει, ο Σεπτέμβρης είναι η δική μου πρωτοχρονιά. Και έχω στόχους που θέλω να πετυχω και διστάζω να βάλω μπρος. Κυρίως από τεμπελιά (είπαμε , ένα από τα μεγάλα μου ελαττώματα!).
Αποφάσισα λοιπόν μετά την τελευταία γουλιά του καφέ, να με μαλώσω. Να με βάλω στη θέση μου. Να μην αφήσω την τεμπελιά μου και τη βαρεμάρα να με καπελώσει. Να εκμεταλλευτώ το χρόνο μου και να μην αναλώνομαι στα ίδια και στα ίδια (ξέρω εγώ!).
Καινούρια αρχή λοιπόν!
Κι ας θέλω διακοπές ενω καλά καλά δεν έφυγε το φθινόπωρο,
κι ας θέλω να χουζουρεύω ως το μεσημέρι
κι ας ξυπνάω το πρωί με δυσκολία,
και χίλια δυο ακόμα.
Τελευταία, το έχω γυρίσει στο ροκ εφ εμ αντί για μελωδία. δεν ξέρω γιατί (εκτός του ότι το σήμα του μελωδία μου έκανε νερά), ίσως επειδή παίζει τραγούδια που μου είναι πολύ οικεία από τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά βρε παιδί μου, οι φωνές μερικών ανθρώπων ΔΕΝ κάνουν για ραδιόφωνο!!! Τρομακτικές!!!!
.
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
Μάθημα χημείας
κλαπ κλαπ! μουσική παρακαλώ....
Και, αφού μπήκαμε στο κλίμα, η ανάγνωση ξεκινά:
Ένα μόριο υδρογόνου ένα άζωτο αγαπούσε
στο παράθυρο του πόνου στην καλή του τραγουδούσε:
"Ο πυρήνας μου για σένα ηλεκτρόνια τραβάει
κι έτσι τώρα απεγνωσμένα τα δικά σου αναζητάει.
Πρώτη μου φορά σε είδα σ' ένα μόριο αμμωνία,
μα δε μου 'δινες ελπίδα κι έτσι ζω στην αγωνία!
Μα αν δε με αγαπήσεις, οξυγόνο θα κρατήσω
κι αν μονάχο μου μ' αφήσεις, στο νερό θ' αυτοκτονήσω!"
Και, αφού μπήκαμε στο κλίμα, η ανάγνωση ξεκινά:
Ένα μόριο υδρογόνου ένα άζωτο αγαπούσε
στο παράθυρο του πόνου στην καλή του τραγουδούσε:
"Ο πυρήνας μου για σένα ηλεκτρόνια τραβάει
κι έτσι τώρα απεγνωσμένα τα δικά σου αναζητάει.
Πρώτη μου φορά σε είδα σ' ένα μόριο αμμωνία,
μα δε μου 'δινες ελπίδα κι έτσι ζω στην αγωνία!
Μα αν δε με αγαπήσεις, οξυγόνο θα κρατήσω
κι αν μονάχο μου μ' αφήσεις, στο νερό θ' αυτοκτονήσω!"
Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010
Τα παλιά τετράδια
Ψάχνοντας αφορμή να μη διαβάσω εεεε κάτι χαρτιά εννοώ, έπεσα πάνω σε κάτι παλιά τετράδια, που μικρή έγραφα στίχους, πράγματα που μου έκαναν εντύπωση κλπ.
Ιδού μερικά:
Κάποιος είναι πολυάσχολος!
Κάποιος έχει εξαφανιστεί...
Κάποιος δε στέλνει ούτε ένα μήνυμα!
Λυπάμαι πολύ. Είστε ο πιο.. αναίσθητος κρίκος!
(εποχή των νόκια, των σμς, του πιο αδύναμου κρίκου)
Το παρελθόν έχει πρεσβυωπία, το μέλλον έχει μυωπία και το παρόν είναι τυφλό!
(όπως και η δικαιοσύνη)
Η αληθινή αγάπη όχι μόνο σέβεται την ατομικότητα του άλλου, αλλά επιδιώκει να την καλλιεργήσει ριψοκινδυνεύοντας το χωρισμό ή ακόμα και την απώλεια.
(γιεπ... τότε που ήμασταν ιδεαλιστές :Ρ)
Πολλοί νομίζουν πως έχω δαγκώσει τη λαμαρίνα μαζί σου, άλλοι πάλι πως την έχω καταπιεί, τώρα είμαι στη διαδικασία της πέψης και σε λίγο θα σε έχω χεσμένο!
(άγρια νιάτα...)
Cutty Shark στα κρητικά: (πω πω τι βλακείες αντ- έγραφα!)
Μωρέ θωργιέ με και πε μου άνε πιστεύγεις στον έρωτα με τη μια? όι?? άνε κάνω ομπρός σου μια ανεκουλουρίδα τσε με κανανοίξεις πάλι, ήντα λες?
Ήθελα να σου στείλω κάτι απερίγραπτα όμορφο, καυτό, γλυκό, ερωτικό, δυναμικό, έξυπνο, αλλά δυστυχώς δε χωράω στην οθόνη σου. Τηλέφωνο είναι αυτό που έχεις?
(εποχή κινητών- παντόφλα)
Θα ήθελα να ήσουν στο δωμάτιό μου, να ήσουν τώρα στο κρεβάτι μου, κάτω από το πάπλωμα....
Να σου δείξω το καινούριο μου ρολόι που φωσφορίζει στο σκοτάδι!
(βασικά αυτό μπορώ να το στείλω στο φίλο μου αν με εκνευρίσει για να του τη σπάσω χοχοχο)
Καλημέρα! θέλετε να δηλώσετε συμμετοχή στη ΦΑΡΜΑ? έχουμε βρει τους παίκτες και ψαχνουμε τα ζώα!!!
(εποχή ριάλιτι)
Αυτά προς το παρόν! <εσάς, ποιό σας άρεσε? :)
Ιδού μερικά:
Κάποιος είναι πολυάσχολος!
Κάποιος έχει εξαφανιστεί...
Κάποιος δε στέλνει ούτε ένα μήνυμα!
Λυπάμαι πολύ. Είστε ο πιο.. αναίσθητος κρίκος!
(εποχή των νόκια, των σμς, του πιο αδύναμου κρίκου)
Το παρελθόν έχει πρεσβυωπία, το μέλλον έχει μυωπία και το παρόν είναι τυφλό!
(όπως και η δικαιοσύνη)
Η αληθινή αγάπη όχι μόνο σέβεται την ατομικότητα του άλλου, αλλά επιδιώκει να την καλλιεργήσει ριψοκινδυνεύοντας το χωρισμό ή ακόμα και την απώλεια.
(γιεπ... τότε που ήμασταν ιδεαλιστές :Ρ)
Πολλοί νομίζουν πως έχω δαγκώσει τη λαμαρίνα μαζί σου, άλλοι πάλι πως την έχω καταπιεί, τώρα είμαι στη διαδικασία της πέψης και σε λίγο θα σε έχω χεσμένο!
(άγρια νιάτα...)
Cutty Shark στα κρητικά: (πω πω τι βλακείες αντ- έγραφα!)
Μωρέ θωργιέ με και πε μου άνε πιστεύγεις στον έρωτα με τη μια? όι?? άνε κάνω ομπρός σου μια ανεκουλουρίδα τσε με κανανοίξεις πάλι, ήντα λες?
Ήθελα να σου στείλω κάτι απερίγραπτα όμορφο, καυτό, γλυκό, ερωτικό, δυναμικό, έξυπνο, αλλά δυστυχώς δε χωράω στην οθόνη σου. Τηλέφωνο είναι αυτό που έχεις?
(εποχή κινητών- παντόφλα)
Θα ήθελα να ήσουν στο δωμάτιό μου, να ήσουν τώρα στο κρεβάτι μου, κάτω από το πάπλωμα....
Να σου δείξω το καινούριο μου ρολόι που φωσφορίζει στο σκοτάδι!
(βασικά αυτό μπορώ να το στείλω στο φίλο μου αν με εκνευρίσει για να του τη σπάσω χοχοχο)
Καλημέρα! θέλετε να δηλώσετε συμμετοχή στη ΦΑΡΜΑ? έχουμε βρει τους παίκτες και ψαχνουμε τα ζώα!!!
(εποχή ριάλιτι)
Αυτά προς το παρόν! <εσάς, ποιό σας άρεσε? :)
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
Εκείνος κι εκείνη
Μεσημέρι, γυρνάω από τη δουλειά αποκαμωμένη και βιαστικά τρέχω να προλάβω το λεωφορείο. Ανεβαίνω βιαστικά και χώνομαι προς τα πίσω για να βρω θέση. Κάθομαι ανάποδα και έχω μπροστά μου στη γαλαρία ένα ζευγαράκι. Εκείνος (Ε),σορτσάκι, ψηλός αδύνατος και μελαχροινός κι εκείνη (ε)ξανθιά γαλανομάτα, με μια κοτσίδα στο πλάι, ο ένας 17 στα 18 και η άλλη πιο μικρή, μάλλον 16, συζητούν κι εγώ κρατώντας αγκαλιά την τσάντα μου προσπαθώ να μην τους κοιτάζω για λόγους διακριτικότητας.
Δε μπορώ όμως να μην τους ακούω... και να θυμάμαι..:
Ε: δεν ξέρω τί να κάνω... η μάνα μου μου λέει να παρατήσω το σχολείο, να βρω μια δουλειά. Μετά είναι κι ο στρατός.. Αλλιώς τα υπολόγιζα, δεν περίμενα πως θα έμενα στην τάξη.
ε: Μην αφήσεις το σχολείο, ο αδελφός μου το άφησε και δεν έδωσε ποτέ πανελλαδικές...
Ε:ναι, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Αν ο αδελφός μου πάει υδραυλικός, εγώ θα γίνω ηλεκτρολόγος. Θα κερδίζω πολλά, είδες τί αυτοκίνητο έχει ο Κ. για να το συντηρει, θα βγάζει πολλά!
ε: ναι, αλλά πρέπει να τελειώσεις το σχόλείο!!! ο αδελφός μου δεν έδωσε ποτέ πανελλαδικές...
Ε: καλά, θα δούμε τί θα κάνω. Κάτσε να πάω πρώτα στρατό. Πολλά αλλάζουν με το στρατό.
ε:ναι, και ο αδελφός μου γύρισε αλλιώτικος...
Ε: να δω πότε θα μου έρθει και το χαρτί να πάω. Και ως τότε βλέπουμε.
ε:ως τότε μπορεί να μην είμαστε καν μαζί!
Ε: ως τότε βλέπουμε...
ε: ναι αλλά μπορεί να μένουμε μαζί! Εγώ θέλω να φύγω από το σπίτι! Αλλά σκέφτομαι τη μαμά μου, μου σπάει τα νεύρα αλλά νιώθω τύψεις να την αφήσω γιατί, να, μου λέει, όταν ήσουν μωρό και κάτι τέτοια και τη λυπάμαι....
Ε: ναι αλλά δε θα σε χάλαγε να φύγεις
ε: δεν ξέρω, ίσως να πάω στον πατέρα μου ή να την απειλήσω ότι θα πάω. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το χαστούκι, έκαιγε το μάγουλό μου.
Ε: εμένα οι δικοί μου είναι μαζί, αλλά ο πατέρας μου δε δίνει δεκάρα για τη μάνα μου. Του μιλάει και τη γράφει κανονικά.
ε: ο πατέρας σου είναι στον κόσμο του- μην το πάρεις στραβά! Η μαμά σου δεν εκνευρίζεται?εγώ θα εκνευριζόμουν πολύ!
Ε: τί να σου πω! η μάνα μου δε λέει να το βουλώσει! δεν ξέρει πότε να σταματήσει!
ε: ουφφφφφφ
Ε: νυστάζεις?
ε: ναι, δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ!
Ε: γιατί?
ε: είδα εφιάλτες... δε θέλω να τους θυμάμαι! ορίστε, τώρα τους θυμήθηκα πάλι... Ξέρεις τί είδα? ότι συναντήθηκα στο δρόμο με τον Χ και με κυνηγούσε και εγώ δεν ήθελα και έτρεχα και έκλαιγα και φώναζα, σε έψαχνα αλλά δεν ήσουνα πουθενά....
Ε: τον πρώην σου? έτσι και τον πετύχω θα φάει πολύ ξύλο. Ακόμα τον σκέφτεσαι?
ε: όχι! αυτό το όνειρο σημαίνει μάλλον ότι σε έψαχνα και δε θέλω να σε χάσω! ενώ εσύ...
Ε: τί εγώ?
ε: όλο λόγια είσαι... όλο λες για παντα και ποτέ και όλο με πληγώνεις! Θέλω ι εγώ μια φορά να σε πληγωσω, να δεις πώς είναι!
Ε: μα σου λέω δεν έκανα τίποτε τότε με την Κ. Δε με πιστεύεις? Σου ορκίζομαι!
ε: και για άλλα μου ορκίστηκες. έχω μάθει να μην πιστεύω σε όρκους.
Ε: αφού σε αγαπάω βρε κουτό! Και για τον Χ μην ανησυχείς, θα σε παίρνω εγώ από το σχολείο κάθε μέρα!
ε: εντάξει! πάρε με αγκαλιά τώρα!
Και κάπου εκεί κατέβηκα να προλάβω τη στάση μου χαμογελώντας. Είχα ξεχάσει πόσο γρήγορα περνάς από τη χαρά στη λύπη, από την ευτυχία στην απόγνωση, από την αισιοδοξία στη μιζέρια και αντίστροφα. Να μιλάς, να προβληματίζεσαι, να κλαις, και στο τέλος να τα ξεχνάς όλα με μια αγκαλιά....
Δε μπορώ όμως να μην τους ακούω... και να θυμάμαι..:
Ε: δεν ξέρω τί να κάνω... η μάνα μου μου λέει να παρατήσω το σχολείο, να βρω μια δουλειά. Μετά είναι κι ο στρατός.. Αλλιώς τα υπολόγιζα, δεν περίμενα πως θα έμενα στην τάξη.
ε: Μην αφήσεις το σχολείο, ο αδελφός μου το άφησε και δεν έδωσε ποτέ πανελλαδικές...
Ε:ναι, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Αν ο αδελφός μου πάει υδραυλικός, εγώ θα γίνω ηλεκτρολόγος. Θα κερδίζω πολλά, είδες τί αυτοκίνητο έχει ο Κ. για να το συντηρει, θα βγάζει πολλά!
ε: ναι, αλλά πρέπει να τελειώσεις το σχόλείο!!! ο αδελφός μου δεν έδωσε ποτέ πανελλαδικές...
Ε: καλά, θα δούμε τί θα κάνω. Κάτσε να πάω πρώτα στρατό. Πολλά αλλάζουν με το στρατό.
ε:ναι, και ο αδελφός μου γύρισε αλλιώτικος...
Ε: να δω πότε θα μου έρθει και το χαρτί να πάω. Και ως τότε βλέπουμε.
ε:ως τότε μπορεί να μην είμαστε καν μαζί!
Ε: ως τότε βλέπουμε...
ε: ναι αλλά μπορεί να μένουμε μαζί! Εγώ θέλω να φύγω από το σπίτι! Αλλά σκέφτομαι τη μαμά μου, μου σπάει τα νεύρα αλλά νιώθω τύψεις να την αφήσω γιατί, να, μου λέει, όταν ήσουν μωρό και κάτι τέτοια και τη λυπάμαι....
Ε: ναι αλλά δε θα σε χάλαγε να φύγεις
ε: δεν ξέρω, ίσως να πάω στον πατέρα μου ή να την απειλήσω ότι θα πάω. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το χαστούκι, έκαιγε το μάγουλό μου.
Ε: εμένα οι δικοί μου είναι μαζί, αλλά ο πατέρας μου δε δίνει δεκάρα για τη μάνα μου. Του μιλάει και τη γράφει κανονικά.
ε: ο πατέρας σου είναι στον κόσμο του- μην το πάρεις στραβά! Η μαμά σου δεν εκνευρίζεται?εγώ θα εκνευριζόμουν πολύ!
Ε: τί να σου πω! η μάνα μου δε λέει να το βουλώσει! δεν ξέρει πότε να σταματήσει!
ε: ουφφφφφφ
Ε: νυστάζεις?
ε: ναι, δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ!
Ε: γιατί?
ε: είδα εφιάλτες... δε θέλω να τους θυμάμαι! ορίστε, τώρα τους θυμήθηκα πάλι... Ξέρεις τί είδα? ότι συναντήθηκα στο δρόμο με τον Χ και με κυνηγούσε και εγώ δεν ήθελα και έτρεχα και έκλαιγα και φώναζα, σε έψαχνα αλλά δεν ήσουνα πουθενά....
Ε: τον πρώην σου? έτσι και τον πετύχω θα φάει πολύ ξύλο. Ακόμα τον σκέφτεσαι?
ε: όχι! αυτό το όνειρο σημαίνει μάλλον ότι σε έψαχνα και δε θέλω να σε χάσω! ενώ εσύ...
Ε: τί εγώ?
ε: όλο λόγια είσαι... όλο λες για παντα και ποτέ και όλο με πληγώνεις! Θέλω ι εγώ μια φορά να σε πληγωσω, να δεις πώς είναι!
Ε: μα σου λέω δεν έκανα τίποτε τότε με την Κ. Δε με πιστεύεις? Σου ορκίζομαι!
ε: και για άλλα μου ορκίστηκες. έχω μάθει να μην πιστεύω σε όρκους.
Ε: αφού σε αγαπάω βρε κουτό! Και για τον Χ μην ανησυχείς, θα σε παίρνω εγώ από το σχολείο κάθε μέρα!
ε: εντάξει! πάρε με αγκαλιά τώρα!
Και κάπου εκεί κατέβηκα να προλάβω τη στάση μου χαμογελώντας. Είχα ξεχάσει πόσο γρήγορα περνάς από τη χαρά στη λύπη, από την ευτυχία στην απόγνωση, από την αισιοδοξία στη μιζέρια και αντίστροφα. Να μιλάς, να προβληματίζεσαι, να κλαις, και στο τέλος να τα ξεχνάς όλα με μια αγκαλιά....
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
for Coula
Μιας και επρο(σ)κλήθην και μπήκα στο χορό, θα χορέψω.
Παραθέτω τις ερωτήσεις της Cou-Coulas και τις δικές μου απαντήσεις.
Όστις θέλει παίζει, ερωτήσεις νέες δε θα κάνω αφενός γιατί αυτές είναι επαρκώς "στριμωχτικές", αφετέρου γιατί έχω κάψει εγκέφαλο (όχι, δε σας λέω τί διαβάζω!)
πάμε:
1. Όρισε το δικό σου τρίπτυχο της επιτυχίας μιας σχέσης.
αγάπη- εμπιστοσύνη- επικοινωνία (μπορώ να στριμώξω και τη χημεία? την οποία βέβαια λαμβάνω ως πρόκριμα άρα βρίσκεται πριν το τρίπτυχο...οκ! σταματώ!)
2. Ο άνθρωπος αλλάζει; Κι αν ναι προς ποια κατεύθυνση και από ποια ερεθίσματα;
Αλλάζει. όχι απαραίτητα προς το καλύτερο. Οτιδήποτε μπορεί να τον αλλάξει, αν αυτός το κρίνει αρκετά σοβαρό.
3. Το πάντα και το ποτέ: ποια είναι η κοσμοθεωρία σου για τις δυο έννοιες;
Το πάντα είναι ύπουλη λέξη που δημιουργεί βάρος και κούραση. ένα βήμα τη φορά.
Το ποτέ, ακόμα πιο ύπουλη. Συνήθως όταν λες ποτέ για κάτι, το λούζεσαι.
4. Τι συμβολίζουν για σένα οι λέξεις: ψυχή, έρωτας, φιλία, δύναμη, υπομονή, εγωισμός, φθορά, θάνατος, ζωή;
Ψυχή: Αυτό που μένει κάπου και κάπως όταν θα έχουμε φύγει. Σύντροφος παρ' όλα αυτά της καρδιάς και του μυαλού.
έρωτας: έντονο συναίσθημα που μας κάνει να θυμόμαστε πως είμαστε ζωντανοί. Και όποιος το παίζει υπεράνω, ή φοβάται, ή λέει ψέμματα.
(σημ: κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να κάνω ένα ποστ για τη σχέση έρωτα και ψυχής στην αρχαία ελλάδα)
φιλία: Μια μορφή συγγένειας κατά την οποία επιλέγουμε εμείς εκούσια τους ανθρώπους που θέλουμε δίπλα μας. Μια σχέση που μας κάνει καλύτερους και μας στηρίζει.
Δύναμη: κατάσταση που φανερώνει το χαρακτήρα μας.
Υπομονή: αρετή.
εγωϊσμός: μικρόψυχο και καταστροφικό συνήθως, παρ' όλα αυτά συχνό συναίσθημα
φθορά:η καθημερινή τριβή και η μιζέρια. Η φθορά του να μοιράζεσαι και να αναλώνεσαι και να το μετανιώνεις
θάνατος: βίαιη απώλεια. Το ξέρω.
ζωή: γεννηση, χαρά. Αλλά και το να ζεις πραγματικά, να απολαμβάνεις την κάθε μέρα, να χαμογελάς στο γείτονα και άλλα πολλά!
5. Η κοινωνία οδεύει προς το βούρκο! Ποια μία και μοναδική αξία πιστεύεις πως μπορεί να την σώσει και γιατί;
Το φιλότιμο! Αν θεωρείται αξία. Γιατί καθένας θα κάνει σωστά τη δουλειά του. Δε θα χρειάζονται ελεγκτές των ελεγκτών ω ελεγκτές και πάει λέγοντας...
6. Ναρκωτικά : Δώσε μου μια δραστική λύση για να μην πεθαίνουν νέοι άνθρωποι!
Σωστή παιδεία. Και μέλλον. Να ξέρεις ότι μπορείς να καταφέρεις κάτι με τη ζωή σου, να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Και στήριξη. Πραγματική.
7. Ποια πιστεύεις πως είναι η θέση σου μέσα στο σύμπαν; Ποιον σκοπό επιτελεί η παρουσία σου σε αυτό;
Δεν το έχω σκεφτεί, χμμμμμ
8. Για ποιον ένα και μοναδικό λόγο θα διέγραφες το blog σου;
Θα το διέγραφα αν έφτανα στο σημείο να αυτολογοκρίνομαι ή να προβληματίζομαι αν θα πρέπει να γράψω κάτι για το φόβο των αναγνωστών.
9. Γνωστοποίησε 3 άθλια ελαττώματα σου, 3 μέτρια ελαττώματα σου και 3 μικρά ελαττώματα σου!
Πάμε από τα πιο έντονα σε αυτά που εμφανίζονται σε μικρότερη ένταση και βαθμό:
τεμπέλα
λιχούδα
λαίμαργη
περίεργη
επίμονη
πλεονέκτρα
ζηλιάρα (το έβαλα στα μικρά γιατί μου περνάει πολύ γρήγορα :ΡΡ)
κτητική
σπάταλη
(επίσης φλύαρη και χαζοχαρούμενη και άτσαλη και... ωπ! πάλι βγήκα εκτός θέματος!)
10. Συμβούλεψε ένα νέο παιδί προτείνοντας 3 αρετές που θα πρέπει να αποκτήσει και 3 αντι-αρετές που θα πρέπει να αποφύγει για να μπορεί να λέγεται άνθρωπος.
κατανόηση
συμπόνοια
σταθερότητα στις αξίες του
υποκρισία
σκληρότητα
εγωκεντρισμό
Παραθέτω τις ερωτήσεις της Cou-Coulas και τις δικές μου απαντήσεις.
Όστις θέλει παίζει, ερωτήσεις νέες δε θα κάνω αφενός γιατί αυτές είναι επαρκώς "στριμωχτικές", αφετέρου γιατί έχω κάψει εγκέφαλο (όχι, δε σας λέω τί διαβάζω!)
πάμε:
1. Όρισε το δικό σου τρίπτυχο της επιτυχίας μιας σχέσης.
αγάπη- εμπιστοσύνη- επικοινωνία (μπορώ να στριμώξω και τη χημεία? την οποία βέβαια λαμβάνω ως πρόκριμα άρα βρίσκεται πριν το τρίπτυχο...οκ! σταματώ!)
2. Ο άνθρωπος αλλάζει; Κι αν ναι προς ποια κατεύθυνση και από ποια ερεθίσματα;
Αλλάζει. όχι απαραίτητα προς το καλύτερο. Οτιδήποτε μπορεί να τον αλλάξει, αν αυτός το κρίνει αρκετά σοβαρό.
3. Το πάντα και το ποτέ: ποια είναι η κοσμοθεωρία σου για τις δυο έννοιες;
Το πάντα είναι ύπουλη λέξη που δημιουργεί βάρος και κούραση. ένα βήμα τη φορά.
Το ποτέ, ακόμα πιο ύπουλη. Συνήθως όταν λες ποτέ για κάτι, το λούζεσαι.
4. Τι συμβολίζουν για σένα οι λέξεις: ψυχή, έρωτας, φιλία, δύναμη, υπομονή, εγωισμός, φθορά, θάνατος, ζωή;
Ψυχή: Αυτό που μένει κάπου και κάπως όταν θα έχουμε φύγει. Σύντροφος παρ' όλα αυτά της καρδιάς και του μυαλού.
έρωτας: έντονο συναίσθημα που μας κάνει να θυμόμαστε πως είμαστε ζωντανοί. Και όποιος το παίζει υπεράνω, ή φοβάται, ή λέει ψέμματα.
(σημ: κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να κάνω ένα ποστ για τη σχέση έρωτα και ψυχής στην αρχαία ελλάδα)
φιλία: Μια μορφή συγγένειας κατά την οποία επιλέγουμε εμείς εκούσια τους ανθρώπους που θέλουμε δίπλα μας. Μια σχέση που μας κάνει καλύτερους και μας στηρίζει.
Δύναμη: κατάσταση που φανερώνει το χαρακτήρα μας.
Υπομονή: αρετή.
εγωϊσμός: μικρόψυχο και καταστροφικό συνήθως, παρ' όλα αυτά συχνό συναίσθημα
φθορά:η καθημερινή τριβή και η μιζέρια. Η φθορά του να μοιράζεσαι και να αναλώνεσαι και να το μετανιώνεις
θάνατος: βίαιη απώλεια. Το ξέρω.
ζωή: γεννηση, χαρά. Αλλά και το να ζεις πραγματικά, να απολαμβάνεις την κάθε μέρα, να χαμογελάς στο γείτονα και άλλα πολλά!
5. Η κοινωνία οδεύει προς το βούρκο! Ποια μία και μοναδική αξία πιστεύεις πως μπορεί να την σώσει και γιατί;
Το φιλότιμο! Αν θεωρείται αξία. Γιατί καθένας θα κάνει σωστά τη δουλειά του. Δε θα χρειάζονται ελεγκτές των ελεγκτών ω ελεγκτές και πάει λέγοντας...
6. Ναρκωτικά : Δώσε μου μια δραστική λύση για να μην πεθαίνουν νέοι άνθρωποι!
Σωστή παιδεία. Και μέλλον. Να ξέρεις ότι μπορείς να καταφέρεις κάτι με τη ζωή σου, να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Και στήριξη. Πραγματική.
7. Ποια πιστεύεις πως είναι η θέση σου μέσα στο σύμπαν; Ποιον σκοπό επιτελεί η παρουσία σου σε αυτό;
Δεν το έχω σκεφτεί, χμμμμμ
8. Για ποιον ένα και μοναδικό λόγο θα διέγραφες το blog σου;
Θα το διέγραφα αν έφτανα στο σημείο να αυτολογοκρίνομαι ή να προβληματίζομαι αν θα πρέπει να γράψω κάτι για το φόβο των αναγνωστών.
9. Γνωστοποίησε 3 άθλια ελαττώματα σου, 3 μέτρια ελαττώματα σου και 3 μικρά ελαττώματα σου!
Πάμε από τα πιο έντονα σε αυτά που εμφανίζονται σε μικρότερη ένταση και βαθμό:
τεμπέλα
λιχούδα
λαίμαργη
περίεργη
επίμονη
πλεονέκτρα
ζηλιάρα (το έβαλα στα μικρά γιατί μου περνάει πολύ γρήγορα :ΡΡ)
κτητική
σπάταλη
(επίσης φλύαρη και χαζοχαρούμενη και άτσαλη και... ωπ! πάλι βγήκα εκτός θέματος!)
10. Συμβούλεψε ένα νέο παιδί προτείνοντας 3 αρετές που θα πρέπει να αποκτήσει και 3 αντι-αρετές που θα πρέπει να αποφύγει για να μπορεί να λέγεται άνθρωπος.
κατανόηση
συμπόνοια
σταθερότητα στις αξίες του
υποκρισία
σκληρότητα
εγωκεντρισμό
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010
Κι εγώ! Κι εγώ παίζω!!!
Λοιπόοον... με κάλεσαν και εμένα αφενός η αγαπητή Και λοιπόν; Και συνεπώς; Και γι' αυτό αλλά και το φίλτατο μαρουλάκι .
Οι κανόνες έχουν ως εξής:
1.Ποιος σε προσκάλεσε;
2.10 πράγματα που αγαπάς
3.Να προσκαλέσεις 10 μπλόγκερς
Την πρώτη ερώτηση την απάντησα πριν καν ξεκινήσω το παιχνίδι... Πάμε στα δύσκολα τώρα και σε τυχαία σειρά:
1.Την οικογένειά μου, εξ αίματος και "εκ φιλίας"
2.Το διάβασμα, τα βιβλία
3. Το ηλιοβασίλεμα. Όσο χάλια και να είναι η μέρα, πάντα με παρηγορεί.
4. Τη θάλασσα, νιώθω μια παράξενη έλξη
5. Το φθινόπωρο, τη βροχή, τη μυρωδιά του χόρτου και το χώμα που νοτίζει
6. Τη μουσική, παντού και πάντοτε και για πάντα
7. Τη σοκολάτα και τη ζάχαρη (με πιάσατε!)
8. Τα απροσδόκητα χαμόγελα
9. Τους περιπάτους στην ΑΘήνα
10. Τα ταξίδια που ονειρεύομαι
πλας one: τις γάτες (και όχι, μην κάνετε συνειρμούς και σχόλια!!!)
Με τη σειρά μου καλώ να παίξουν τους :
Σείριο,
next_day
Σκορπίνα
efi
Μικρός Χείμαρρος
Νερένια
Χρονοστιβάδα (είσαι εδω????)
γνωστός άγνωστος
Iliokamenos
Maria (ας μην έχεις blog, υπάρχουν και τα σχόλια :Ρ)
Οι κανόνες έχουν ως εξής:
1.Ποιος σε προσκάλεσε;
2.10 πράγματα που αγαπάς
3.Να προσκαλέσεις 10 μπλόγκερς
Την πρώτη ερώτηση την απάντησα πριν καν ξεκινήσω το παιχνίδι... Πάμε στα δύσκολα τώρα και σε τυχαία σειρά:
1.Την οικογένειά μου, εξ αίματος και "εκ φιλίας"
2.Το διάβασμα, τα βιβλία
3. Το ηλιοβασίλεμα. Όσο χάλια και να είναι η μέρα, πάντα με παρηγορεί.
4. Τη θάλασσα, νιώθω μια παράξενη έλξη
5. Το φθινόπωρο, τη βροχή, τη μυρωδιά του χόρτου και το χώμα που νοτίζει
6. Τη μουσική, παντού και πάντοτε και για πάντα
7. Τη σοκολάτα και τη ζάχαρη (με πιάσατε!)
8. Τα απροσδόκητα χαμόγελα
9. Τους περιπάτους στην ΑΘήνα
10. Τα ταξίδια που ονειρεύομαι
πλας one: τις γάτες (και όχι, μην κάνετε συνειρμούς και σχόλια!!!)
Με τη σειρά μου καλώ να παίξουν τους :
Σείριο,
next_day
Σκορπίνα
efi
Μικρός Χείμαρρος
Νερένια
Χρονοστιβάδα (είσαι εδω????)
γνωστός άγνωστος
Iliokamenos
Maria (ας μην έχεις blog, υπάρχουν και τα σχόλια :Ρ)
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
Just a day at work
Την πρώτη, την έχει κρεμάσει ο Διευθυντής στη δουλειά...
Τη δεύτερη την είδα στο δρόμο και για να είμαι ειλικρινής δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα...
Την τρίτη την ανακάλυψα σε έναν όροφο και...
χωρίς σχόλιο...
ΤΟΣΟ ΝΕΡΟ!!!! :Ρ
Σάββατο 28 Αυγούστου 2010
H συννεφούλα ταξιδεύει - part I
Καθώς μας χαιρετάει το καλοκαίρι (ημερολογιακά και μόνο), σκέφτομαι πως φέτος ήταν καλύτερα από πέρσι (από τις περισσότερες τουλάχιστον απόψεις) και χαίρομαι. Πήγα διακοπές στη Σύρο (και χρωστάω φωτογραφίες κλπ σε μελλοντική ανάρτηση) την 1η βδομάδα που πήρα άδεια και κάποιες μέρες μετά πήγα για το γύρο της μισής πελοποννήσου, όπως κοροϊδευτικά μου έλεγε ένας φίλος.
Μιας και είμαι ανάποδος άνθρωπος λοιπόν, θα αρχίσω από εκεί.
Μέσα σε 8 μέρες άλλαξα 5 κρεβάτια και σίγουρα πολλές παραστάσεις.
Από Αθήνα βρέθηκα στη Σπάρτη και από εκεί, στο χωριό.
εκεί, γνώρισα επιτέλους τη γατούλα της γιαγιάς που όλοι τη φωνάζουν μαρουλι/μαρουλάκι, δεν ξέρω γιατί.
Πάντα στο χωριό είχαμε γάτες, ποτέ άλλοτε όμως δε θυμάμαι τους δικούς μου να πάνε γατί στον κτηνίατρο αν είχε αρρωστήσει, ούτε να το ταίζουν γατοτροφή. Να που συνέβη!
Το μαρουλάκι μας λοιπόν, λατρεύει να το τεντώνει η μαμά μου (να το πιάνει δηλαδή από τις "μασχάλες" στα μπροστινά πόδια και να το σηκώνει ψηλά) και κάθε φορά που τη βλέπει παίρνει θέση.
Πριν λίγο καιρό έγινε μανούλα. Πολύχρωμο το μαρουλάκι, υπερρεαλιστικό θα έλεγα, πιο "απλά" τα γατάκια της. ιδού:
Τα δυο ασπρόμαυρα τα ονόμασε μια μικρούλα "δεξιοκαρδούλα" και "αριστεροκαρδούλα" (θα δειτε παρακάτω το γιατί!
Είναι πανέμορφα, παιχνιδιάρικα, ζωηρά και σκανταλιάρικα! ακόμα προσπαθούν να θηλάσουν από τη μαμά τους, οπότε και τους κόβει ανάποδες, αλλά έχουν και καλές στιγμές. Τις προάλλες το ένα σηκώθηκε στα πίσω πόδια του, αγκάλιασε το λαιμό της μαμάς του με τα μπροστινά και άρχισε να την πλένει. (ναι ναι αγαπώ τις γάτες!)
Ιδού μερικές φωτό με τα γατιά με το στομάχι τούμπανο μετά το φαι (στην αριστερη φαίνεται και η καρδούλα... η μια την έχει δεξιά και η άλλη αριστερά. και όχι, δεν τις έβαψα με μαρκαδόρο :ΡΡ):
και δυο κοντινά πλάνα:
αυτά προς το παρόν!
συνεχίζεται! (χωρίς άλλες γάτες :Ρ)
Μιας και είμαι ανάποδος άνθρωπος λοιπόν, θα αρχίσω από εκεί.
Μέσα σε 8 μέρες άλλαξα 5 κρεβάτια και σίγουρα πολλές παραστάσεις.
Από Αθήνα βρέθηκα στη Σπάρτη και από εκεί, στο χωριό.
εκεί, γνώρισα επιτέλους τη γατούλα της γιαγιάς που όλοι τη φωνάζουν μαρουλι/μαρουλάκι, δεν ξέρω γιατί.
Πάντα στο χωριό είχαμε γάτες, ποτέ άλλοτε όμως δε θυμάμαι τους δικούς μου να πάνε γατί στον κτηνίατρο αν είχε αρρωστήσει, ούτε να το ταίζουν γατοτροφή. Να που συνέβη!
Το μαρουλάκι μας λοιπόν, λατρεύει να το τεντώνει η μαμά μου (να το πιάνει δηλαδή από τις "μασχάλες" στα μπροστινά πόδια και να το σηκώνει ψηλά) και κάθε φορά που τη βλέπει παίρνει θέση.
Πριν λίγο καιρό έγινε μανούλα. Πολύχρωμο το μαρουλάκι, υπερρεαλιστικό θα έλεγα, πιο "απλά" τα γατάκια της. ιδού:
Τα δυο ασπρόμαυρα τα ονόμασε μια μικρούλα "δεξιοκαρδούλα" και "αριστεροκαρδούλα" (θα δειτε παρακάτω το γιατί!
Είναι πανέμορφα, παιχνιδιάρικα, ζωηρά και σκανταλιάρικα! ακόμα προσπαθούν να θηλάσουν από τη μαμά τους, οπότε και τους κόβει ανάποδες, αλλά έχουν και καλές στιγμές. Τις προάλλες το ένα σηκώθηκε στα πίσω πόδια του, αγκάλιασε το λαιμό της μαμάς του με τα μπροστινά και άρχισε να την πλένει. (ναι ναι αγαπώ τις γάτες!)
Ιδού μερικές φωτό με τα γατιά με το στομάχι τούμπανο μετά το φαι (στην αριστερη φαίνεται και η καρδούλα... η μια την έχει δεξιά και η άλλη αριστερά. και όχι, δεν τις έβαψα με μαρκαδόρο :ΡΡ):
και δυο κοντινά πλάνα:
αυτά προς το παρόν!
συνεχίζεται! (χωρίς άλλες γάτες :Ρ)
Κυριακή 22 Αυγούστου 2010
Διακοπές τέλος!
Το επαναλαμβάνω συνεχώς στον εαυτό μου. Πάνε τα μαθητικά καλοκαίρια που γύρναγα από το χωριό μόλις μια μέρα πριν αρχίσουν τα σχολεία. Ή έστω τα φοιτητικά που αρχές Σεπτέμβρη μπορεί να είχα κάποιο μάθημα να δώσω.
Μέρος της ενήλικης ζωής μου η δουλειά, που καθόλου δε μου ελειψε, κι ας έφυγα σε δυο δόσεις. Μια βδομάδα και τα ξέγραψα όλα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κουρασμένη ήμουν, μέχρι σήμερα.
Από το μεσημέρι στο σπίτι και όλο χαζεύω στον υπολογιστή, για να βρεθώ πάλι στις δυο τη νύχτα να κάνω μπάνιο και να βάζω πλυντήριο ώστε να είμαι έτοιμη για τη δουλειά το πρωί, σαν να προσπαθώ μάταια να παρατείνω τις ώρες της απραξίας και τις μέρες της ηρεμίας που τις βλέπω να απομακρύνονται.
Για μια ακόμα φορά περιμένω την 1η του Σεπτέμβρη, βάζω στόχους που πιστεύω πως θα τους πετύχω και πρόγραμμα που σχεδόν ποτέ δεν το τηρώ.
Ο ήλιος μόλις που έχει αφήσει τα σημάδια του πάνω μου, μα την εικόνα της θάλασσας δεν τη βγάζω από το μυαλό μου. Κάτι έχει που με τραβάει απροσδιόριστα, με μαγνητίζει και με χαλαρώνει.
Σας διαβάζω αλλά δεν σχολιάζω, μιας και δεν έχω πάντα κάτι να πω. Ή απλά, δεν έχω όρεξη. Πολλές φορές στάθηκα μπροστά στην οθόνη να γράψω μα γρήγορα έκλεισα το παράθυρο. Το γράψιμο δε θέλει βιάση, πρέπει να μιλάμε όταν έχουμε κάτι να πούμε.
Σας έχω πολλά φυλαγμένα όμως. Σύντομα... :)
υγ: πήγα στο γάμο μιας συμμαθήτριάς μου από το δημοτικό (οικογενειακοί μας φίλοι εδώ και χρόνια). Στο τραπέζι μου ημουν εγώ, οι γονείς μου και 2 άλλα ζευγάρια. Κάθε φορά που πήγαιναν να πιουν τα ζεύγη άρχιζαν: στην υγεία μας, καλή ζωή στα παιδιά και στης κόρης σας (στον έναν ) -παύση- και στη δική σας κόρη (στον πατέρα/μητέρα μου) - παύση ---- και στου γιου σας κλπ κλπ προσέχοντας να μην ξεχάσουν κάποιον. Μιλάμε αλυσιδωτές αντιδράσεις!!!!
Και καλά, το είπες μια φορά, το είπες δυο, φτάαανει!!!
υγ2: στην ερώτηση ενός από το τραπέζι γιατί δεν πήγα στο πέταγμα της ανθοδέσμης τους είπα ότι είναι δύσκολοι καιροί για να βάλω τους γονείς μου σε έξοδα! χοχοχοχοχο! (εεε μααα!!!)
Μέρος της ενήλικης ζωής μου η δουλειά, που καθόλου δε μου ελειψε, κι ας έφυγα σε δυο δόσεις. Μια βδομάδα και τα ξέγραψα όλα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κουρασμένη ήμουν, μέχρι σήμερα.
Από το μεσημέρι στο σπίτι και όλο χαζεύω στον υπολογιστή, για να βρεθώ πάλι στις δυο τη νύχτα να κάνω μπάνιο και να βάζω πλυντήριο ώστε να είμαι έτοιμη για τη δουλειά το πρωί, σαν να προσπαθώ μάταια να παρατείνω τις ώρες της απραξίας και τις μέρες της ηρεμίας που τις βλέπω να απομακρύνονται.
Για μια ακόμα φορά περιμένω την 1η του Σεπτέμβρη, βάζω στόχους που πιστεύω πως θα τους πετύχω και πρόγραμμα που σχεδόν ποτέ δεν το τηρώ.
Ο ήλιος μόλις που έχει αφήσει τα σημάδια του πάνω μου, μα την εικόνα της θάλασσας δεν τη βγάζω από το μυαλό μου. Κάτι έχει που με τραβάει απροσδιόριστα, με μαγνητίζει και με χαλαρώνει.
Σας διαβάζω αλλά δεν σχολιάζω, μιας και δεν έχω πάντα κάτι να πω. Ή απλά, δεν έχω όρεξη. Πολλές φορές στάθηκα μπροστά στην οθόνη να γράψω μα γρήγορα έκλεισα το παράθυρο. Το γράψιμο δε θέλει βιάση, πρέπει να μιλάμε όταν έχουμε κάτι να πούμε.
Σας έχω πολλά φυλαγμένα όμως. Σύντομα... :)
υγ: πήγα στο γάμο μιας συμμαθήτριάς μου από το δημοτικό (οικογενειακοί μας φίλοι εδώ και χρόνια). Στο τραπέζι μου ημουν εγώ, οι γονείς μου και 2 άλλα ζευγάρια. Κάθε φορά που πήγαιναν να πιουν τα ζεύγη άρχιζαν: στην υγεία μας, καλή ζωή στα παιδιά και στης κόρης σας (στον έναν ) -παύση- και στη δική σας κόρη (στον πατέρα/μητέρα μου) - παύση ---- και στου γιου σας κλπ κλπ προσέχοντας να μην ξεχάσουν κάποιον. Μιλάμε αλυσιδωτές αντιδράσεις!!!!
Και καλά, το είπες μια φορά, το είπες δυο, φτάαανει!!!
υγ2: στην ερώτηση ενός από το τραπέζι γιατί δεν πήγα στο πέταγμα της ανθοδέσμης τους είπα ότι είναι δύσκολοι καιροί για να βάλω τους γονείς μου σε έξοδα! χοχοχοχοχο! (εεε μααα!!!)
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
Το πλοίο θα σαλπάρει
για λιμάνια ξένααααααααααααααα!!!!!!!
Καιρός κι εγώ να ξεκουραστώ λίγο!
Να περνατε όμορφα!
Θα επανέλθω με γεμάτες μπαταρίες και με πολλές φωτογραφίες!!
(σίγουρα όμως τις περιπέτειες της Coulas δε θα τις ζήσω! Πάω για ήρεμα πράγματα!)
Σας φιλώ!!!
Καιρός κι εγώ να ξεκουραστώ λίγο!
Να περνατε όμορφα!
Θα επανέλθω με γεμάτες μπαταρίες και με πολλές φωτογραφίες!!
(σίγουρα όμως τις περιπέτειες της Coulas δε θα τις ζήσω! Πάω για ήρεμα πράγματα!)
Σας φιλώ!!!
Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010
Αν έχεις τύχη διάβαινε
Θα περιαυτολογήσω, αλλά ξαφνικά σκέφτηκα πως είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος.
Πέρα από τα αγάπη/υγεία/ευτυχία κλπ, θα αναφερθώ σε πιο πεζά περιστατικά της σημερινής ημέρας:
Πετάγομαι στη δουλειά για να πάρω κάποια χαρτιά και πέφτω τη στιγμή που κόβουν την τούρτα τριπλής σοκολάτας (οπότε και ένα κομμάτι παίρνει το όνομά μου). Φεύγοντας βρίσκω το ασανσέρ στον όροφό μου (σπάνιο), κατεβαίνω κάτω και βλέπω 3 να περιμένουν ταξί και τίποτα να μη σταματάει. μόλις όμως φτάνω στο δρόμο, εξαφανίζονται (πάνε στην πιάτσα, σε άλλο δρόμο, δεν ξέρω) και με το που σηκώνω το χέρι μου σταματάει ταξί με κλιματισμό (είδος προς εξαφάνιση). Ο δρόμος ως εκ θαύματος δεν έχει πλέον μποτιλιάρισμα, φτάνω στην ώρα μου στη συνάντηση με τον καθηγητή, μαθαίνω ότι πήρα πολύ καλό βαθμό, πάμε για καφέ όπου μας κάνουν έκπτωση 20% (!!!!!!) δίνω το μάθημα και περνάω με καλό βαθμό μετά από μια μέρα διάβασμα (μόνο), η δουλειά που περιμένω αύριο φαίνεται ότι θα γίνει, πάω να βρω τους φίλους μου για καφέ και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω λεφτά και εκεί που έχω αποφασίσει ότι δε θα πάρω τίποτα πετάγεται ένας συμφοιτητής που είχα συνδράμει και "απαιτεί" να με κεράσει γιατί είχα σώσει την ομάδα τους από μια κρίση στο μάθημα.
Περιμένω να βρεθώ με μια φίλη μου αλλά κατά βάθος βαριέμαι γιατί είμαι πτώμα και θέλω να φτιάξω το σπίτι και τελικά το βραδυνό ραντεβού ακυρώνεται. Το λεωφορείο δε που περνάει κάθε μισάωρο, ήρθε 2 λεπτά αφού πήγα στη στάση.
Μήπως έπρεπε να παίξω λαχείο σήμερα?
Περιαυτολογία τέλος!
Σας φιλώ,
Η ηλιόλουστη συννεφούλα που θυμήθηκε πώς είναι να νιώθεις τυχερή :)
Πέρα από τα αγάπη/υγεία/ευτυχία κλπ, θα αναφερθώ σε πιο πεζά περιστατικά της σημερινής ημέρας:
Πετάγομαι στη δουλειά για να πάρω κάποια χαρτιά και πέφτω τη στιγμή που κόβουν την τούρτα τριπλής σοκολάτας (οπότε και ένα κομμάτι παίρνει το όνομά μου). Φεύγοντας βρίσκω το ασανσέρ στον όροφό μου (σπάνιο), κατεβαίνω κάτω και βλέπω 3 να περιμένουν ταξί και τίποτα να μη σταματάει. μόλις όμως φτάνω στο δρόμο, εξαφανίζονται (πάνε στην πιάτσα, σε άλλο δρόμο, δεν ξέρω) και με το που σηκώνω το χέρι μου σταματάει ταξί με κλιματισμό (είδος προς εξαφάνιση). Ο δρόμος ως εκ θαύματος δεν έχει πλέον μποτιλιάρισμα, φτάνω στην ώρα μου στη συνάντηση με τον καθηγητή, μαθαίνω ότι πήρα πολύ καλό βαθμό, πάμε για καφέ όπου μας κάνουν έκπτωση 20% (!!!!!!) δίνω το μάθημα και περνάω με καλό βαθμό μετά από μια μέρα διάβασμα (μόνο), η δουλειά που περιμένω αύριο φαίνεται ότι θα γίνει, πάω να βρω τους φίλους μου για καφέ και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω λεφτά και εκεί που έχω αποφασίσει ότι δε θα πάρω τίποτα πετάγεται ένας συμφοιτητής που είχα συνδράμει και "απαιτεί" να με κεράσει γιατί είχα σώσει την ομάδα τους από μια κρίση στο μάθημα.
Περιμένω να βρεθώ με μια φίλη μου αλλά κατά βάθος βαριέμαι γιατί είμαι πτώμα και θέλω να φτιάξω το σπίτι και τελικά το βραδυνό ραντεβού ακυρώνεται. Το λεωφορείο δε που περνάει κάθε μισάωρο, ήρθε 2 λεπτά αφού πήγα στη στάση.
Μήπως έπρεπε να παίξω λαχείο σήμερα?
Περιαυτολογία τέλος!
Σας φιλώ,
Η ηλιόλουστη συννεφούλα που θυμήθηκε πώς είναι να νιώθεις τυχερή :)
Νύστα
Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου και να με πείσω πως με ενδιαφέρουν αυτά που διαβάζω. Το αστείο είναι ότι όντως με ενδιαφέρουν (διαδίκτυο και ιστολόγια είναι δυο πράγματα που χρησιμοποιώ κατά κόρον), αλλά είμαι τόσο κουρασμένη που νιώθω σαν άλιεν. Κι όμως ξέρω ότι όλο αυτό θα μου λείψει, μιας και η αίσθηση που μου άφησαν όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι ζω για να διαβάζω και να μαθαίνω και μου φαίνεται τόοοοσο φυσιολογικό να μην επαναπαύομαι σε αυτά που ήδη ξέρω. Ίσως πάλι να προσπαθώ να συνεχίσω να νιώθω φοιτήτρια, αλλά είναι μια εκδοχή που δεν υποστηρίζω για πολλούς λόγους (πχ πιο "φοιτήτρια" θα ένιωθα χωρίς το μεταπτυχιακό- κάθε απόγευμα για καφέ και βόλτα).
Μάλλον είναι το τελευταίο βράδυ που ξενυχτάω για να διαβάσω επειδή θα δώσω εξετάσεις και όλο αναβάλλω αυτή την επανάληψη. Μπορεί κι όλας να είναι οι τελευταίες εξετάσεις στο πανεπιστήμιο (αν εξαιρέσουμε εξέταση εργασίας, εκτός κι αν πάω για τρίτο μεταπτυχιακό και συνεχίσω να σας γκρινιάζω)! Μπορεί να αναπολώ όλα αυτά που έχω αφήσει στην άκρη καιρό τώρα, κυρίως μικρές δικές μου απολαύσεις (όχι τη σοκολάτα πάντως χαχα) και τα βλέπω να μου κλείνουν πονηρά το μάτι, αλλά ξέρω πως τα θέλω και τα παθαίνω! Αφήστε που η υποχρεωτική κοινωνικοποίηση σε μέρες που δεν την πάλευα μου έκανε καλό. (ναι! με το ζόρι έξω!!!)
Το μεταπτυχιακό πάντως δεν έχει τελειώσει ακόμα (μένει η υπέροχη εργασία!!!), οπότε ο απολογισμός θα αργήσει λίγο. Κάτι μου λέει πως θα έρθει το φθινόπωρο.
Σιγά σιγά, δε βιάζομαι. Γιατί για ακόμα μια φορά έμαθα πως όποιος βιάζεται, σκοντάφτει.
Τελευταίο μάθημα λοιπόν... Άγχος καθόλου, μάλλον μπούχτισμα, αν μου πει σου βάζω 5 και δε σε εξετάζω το παίρνω και φεύγω , ΠΦΣ (παγκόσμια φοιτητική σταθερά )γαρ, αλλά σιγά μη μου το πει... (ξέρω, ξέρω, είμαι υπερβολική :Ρ )
Κατά τ' άλλα δεν ξεχνώ πως εξετάσεις δίνουμε όλοι μας καθημερινά. Στη δουλειά, στις σχέσεις, στις φιλίες. Σας εύχομαι να μη μείνετε ποτέ μετεξεταστέοι :)
Το καλοκαίρι θα ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί
Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή
Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό
Να σε κοιτάξει ο ήλιος, να σε κοιτάξει ο ήλιος
Μάλλον είναι το τελευταίο βράδυ που ξενυχτάω για να διαβάσω επειδή θα δώσω εξετάσεις και όλο αναβάλλω αυτή την επανάληψη. Μπορεί κι όλας να είναι οι τελευταίες εξετάσεις στο πανεπιστήμιο (αν εξαιρέσουμε εξέταση εργασίας, εκτός κι αν πάω για τρίτο μεταπτυχιακό και συνεχίσω να σας γκρινιάζω)! Μπορεί να αναπολώ όλα αυτά που έχω αφήσει στην άκρη καιρό τώρα, κυρίως μικρές δικές μου απολαύσεις (όχι τη σοκολάτα πάντως χαχα) και τα βλέπω να μου κλείνουν πονηρά το μάτι, αλλά ξέρω πως τα θέλω και τα παθαίνω! Αφήστε που η υποχρεωτική κοινωνικοποίηση σε μέρες που δεν την πάλευα μου έκανε καλό. (ναι! με το ζόρι έξω!!!)
Το μεταπτυχιακό πάντως δεν έχει τελειώσει ακόμα (μένει η υπέροχη εργασία!!!), οπότε ο απολογισμός θα αργήσει λίγο. Κάτι μου λέει πως θα έρθει το φθινόπωρο.
Σιγά σιγά, δε βιάζομαι. Γιατί για ακόμα μια φορά έμαθα πως όποιος βιάζεται, σκοντάφτει.
Τελευταίο μάθημα λοιπόν... Άγχος καθόλου, μάλλον μπούχτισμα, αν μου πει σου βάζω 5 και δε σε εξετάζω το παίρνω και φεύγω , ΠΦΣ (παγκόσμια φοιτητική σταθερά )γαρ, αλλά σιγά μη μου το πει... (ξέρω, ξέρω, είμαι υπερβολική :Ρ )
Κατά τ' άλλα δεν ξεχνώ πως εξετάσεις δίνουμε όλοι μας καθημερινά. Στη δουλειά, στις σχέσεις, στις φιλίες. Σας εύχομαι να μη μείνετε ποτέ μετεξεταστέοι :)
Το καλοκαίρι θα ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί
Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή
Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό
Να σε κοιτάξει ο ήλιος, να σε κοιτάξει ο ήλιος
Κυριακή 18 Ιουλίου 2010
Υποσχετικό
Εγώ, η υπογράφουσα, Συννεφούλα, υπόσχομαι και δηλώνω αμετακλήτως, έχοντας επίγνωση της δήλωσής μου, ότι άμα τη αφίξει μου εις την πάτριαν πόλιν μου, δε θα είμαι μουντρούχα και υπναρού, αλλά αντιθέτως θα κουβαλήσω εις τη βαλίτσα φουστάνι, τακούνια, είδη make up (κλπ) και θα είμαι δεκτική σε κάθε προτεινόμενη έξοδο, διατηρώντας επιφύλαξη μόνον για τα μπουζούκια.
Το παρόν συντάχθηκε έπειτα από την εκδήλωση δυσπιστιας της Μ. απέναντι στη δήλωσή μου ότι αναμένω εξόδους για το μεθεπόμενο σαββατοκύριακο.
Αυτά!
(ξέρω, με έχει βαρέσει η ... ζέστη -ευγενικά-)
Το παρόν συντάχθηκε έπειτα από την εκδήλωση δυσπιστιας της Μ. απέναντι στη δήλωσή μου ότι αναμένω εξόδους για το μεθεπόμενο σαββατοκύριακο.
Αυτά!
(ξέρω, με έχει βαρέσει η ... ζέστη -ευγενικά-)
Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
VVV
= Veni, Vidi, Vici.
Σήμερα, μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Πέρασα το μάθημα και μάλιστα με καλό βαθμό (αλλά μου ψιλοέσπασαν τα νεύρα, ρε γμτ σε αυτή τη χώρα τα γλυφτρόνια πάνε πάντα μπροστά) και κατέληξα σε θέμα εργασίας.
Μερσί για τις ευχές!
ενα μάθημα έμεινε τώρα. Πώς διαβάζουν μετά από τόση Ιστορία για την Τεχνολογία?
Ας είναι. Κι αυτό το ταξίδι τελειώνει :)
Σας φιλώ!
Σήμερα, μ' ένα σμπάρο δυο τριγώνια. Πέρασα το μάθημα και μάλιστα με καλό βαθμό (αλλά μου ψιλοέσπασαν τα νεύρα, ρε γμτ σε αυτή τη χώρα τα γλυφτρόνια πάνε πάντα μπροστά) και κατέληξα σε θέμα εργασίας.
Μερσί για τις ευχές!
ενα μάθημα έμεινε τώρα. Πώς διαβάζουν μετά από τόση Ιστορία για την Τεχνολογία?
Ας είναι. Κι αυτό το ταξίδι τελειώνει :)
Σας φιλώ!
Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010
Άρνηση
Λίγες ώρες πριν δώσω το πρώτο (και προτελευταίο και πιο δύσκολο και πιο κρίσιμο και πιο στριμμένο κλπ κλπ) μάθημα, βιώνω μια πλήρη άρνηση να διαβάσω και να πλησιάσω οτιδήποτε έντυπο. Ιδίως δε σημειώσεις και βιβλία.
Από την άλλη έχω μια απάθεια, βρίσκομαι σε μια νιρβάνα που με εκνευρίζει. Δυο είναι οι πιθανές ερμηνείες: ή μπούχτισα, ή το υποσυνείδητό μου (μουχαχαχα) θεωρεί πως θα τα πάω καλά.
όπως και να χει, αυτή η απάθεια με ανησυχεί.
Eyes on the prize , αύριο τέτοια ώρα θα πίνω καφεδάκι (και θα σκέφτομαι την επόμενη εργασία και το μάθημα :ΡΡΡ).
όπως και να 'χει, αν όλα πάνε καλά θα φύγει ένα μεγάλο βάρος. Μα κι αυτοί τάμα έχουν κάνει? Πέρσι έδινα πάλι την ίδια ημερομηνία
Έφτασε η ώρα λοιπόν! Σταυρώστε με, φτύστε με μη με ματιάσετε, ευχηθείτε μου καλή επιτυχία και όλα καλά!
Κι εγώ, όταν ξεμπερδέψω, θα μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις γνώσεις μου στο Βυζαντινό δίκαιο και στη Βυζαντινή ιστορία (Μαρία σταμάτα να χασμουριέσαι! είναι ενδιαφέρον σου λέω! :ΡΡ)
Από την άλλη έχω μια απάθεια, βρίσκομαι σε μια νιρβάνα που με εκνευρίζει. Δυο είναι οι πιθανές ερμηνείες: ή μπούχτισα, ή το υποσυνείδητό μου (μουχαχαχα) θεωρεί πως θα τα πάω καλά.
όπως και να χει, αυτή η απάθεια με ανησυχεί.
Eyes on the prize , αύριο τέτοια ώρα θα πίνω καφεδάκι (και θα σκέφτομαι την επόμενη εργασία και το μάθημα :ΡΡΡ).
όπως και να 'χει, αν όλα πάνε καλά θα φύγει ένα μεγάλο βάρος. Μα κι αυτοί τάμα έχουν κάνει? Πέρσι έδινα πάλι την ίδια ημερομηνία
Έφτασε η ώρα λοιπόν! Σταυρώστε με, φτύστε με μη με ματιάσετε, ευχηθείτε μου καλή επιτυχία και όλα καλά!
Κι εγώ, όταν ξεμπερδέψω, θα μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις γνώσεις μου στο Βυζαντινό δίκαιο και στη Βυζαντινή ιστορία (Μαρία σταμάτα να χασμουριέσαι! είναι ενδιαφέρον σου λέω! :ΡΡ)
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Σάββατο, 10 Ιουλίου
Ανοιχτό βιβλίο
ανοιχτές σημειώσεις
ανοιχτή κασετίνα
ανοιχτός υπολογιστής
ανοιχτή μπαλκονόπορτα.
Σελίδες 300 και διάθεση μηδέν.
Το αεράκι φέρνει τους ήχους μιας μελόντικας
και ενός πιάνου.
Προσπαθούν να παίξουν Μπαχ,
το κομμάτι που μάθαινα κι εγώ πριν χρόνια
στο δημοτικό ακόμα.
Που και που τα αυτοκίνητα κορνάρουν
οι οδηγοί πάντα βιάζονται.
Οι αλλοδαποί στη δίπλα πολυκατοικία σταμάτησαν
τις φωνές και τα έθνικ τραγούδια στη διαπασών.
Δύο άνθρωποι τσακώνονται,
δεν καταλαβαίνω τί λένε, ξένη γλώσσα βλέπετε
μα από την ένταση καταλαβαίνω ότι είναι θυμωμένοι.
Ο άντρας φεύγει, η γυναίκα κάθεται στο παγκάκι κλαίγοντας και μουρμουρίζει.
Ένα πουλί κελαηδάει, θυμάμαι ένα παιδικό ποίημα
με τίτλο "πειρασμός"
και ένα παιδί που διαβάζει και θέλει να βγει έξω να παίξει
(μα αφού πρόκειται για διδακτικό ποίημα, το παιδί πρώτα διαβάζει
και μετά απολαμβάνει το παιχνίδι).
Με μένα τελικά όλα στο διάβασμα καταλήγουν.
Όχι πως δε μου αρέσει....
Είναι που ξέρω ότι ο κόπος μου δεν εκτιμάται.
Μα έννοια σας, και αν όλα πάνε καλά
Σε 3 μέρες τέτοια ώρα δε θα σας έχω ανάγκη
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
Και θα διαβάζω ό,τι θέλω και όχι ό,τι εσείς θέλετε επειδή το έχετε κάνει άρθρο ή βιβλίο.
Και.... (απομακρύνετε ξυραφάκια!!!!) είπα να βάλω τραγουδάκι. Και μπαίνω στο σωλήνα μου και λέω ας δω τι μου προτείνει... Βουαλά!
Και βουαλά τα στιχάκια
Ελλάδα Ελλάδα
Στίχοι: Γκάτσος Νίκος
Μουσική: Μούτσης Δήμος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Πού πήγαν οι ώρες, πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν τα χρόνια,
φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια,
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα,
σε λίγο νυχτώνει, στους άχαρους δρόμους θ' ανάψουνε τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα.
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, πού πήγες Ελένη,
κρυφές αμαρτίες της άχαρης μέρας, το φως δεν ξεπλένει,
μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες,
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια, σαν βδέλλες,
για ένα τριάρι, για λίγη βενζίνα για μιά φασολάδα.
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
Πού πήγες αγάπη, παράδεισε πρώτε, πού πήγες ελπίδα,
περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες, μεγάλους αντάρτες,
να σπάζουν τις πύλες, να ρίχνουν τα τείχη, ν' αλλάζουνε τις στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η χώρα λιακάδα.
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
24/7 σαλπάρω.....
σας φιλώ!
ανοιχτές σημειώσεις
ανοιχτή κασετίνα
ανοιχτός υπολογιστής
ανοιχτή μπαλκονόπορτα.
Σελίδες 300 και διάθεση μηδέν.
Το αεράκι φέρνει τους ήχους μιας μελόντικας
και ενός πιάνου.
Προσπαθούν να παίξουν Μπαχ,
το κομμάτι που μάθαινα κι εγώ πριν χρόνια
στο δημοτικό ακόμα.
Που και που τα αυτοκίνητα κορνάρουν
οι οδηγοί πάντα βιάζονται.
Οι αλλοδαποί στη δίπλα πολυκατοικία σταμάτησαν
τις φωνές και τα έθνικ τραγούδια στη διαπασών.
Δύο άνθρωποι τσακώνονται,
δεν καταλαβαίνω τί λένε, ξένη γλώσσα βλέπετε
μα από την ένταση καταλαβαίνω ότι είναι θυμωμένοι.
Ο άντρας φεύγει, η γυναίκα κάθεται στο παγκάκι κλαίγοντας και μουρμουρίζει.
Ένα πουλί κελαηδάει, θυμάμαι ένα παιδικό ποίημα
με τίτλο "πειρασμός"
και ένα παιδί που διαβάζει και θέλει να βγει έξω να παίξει
(μα αφού πρόκειται για διδακτικό ποίημα, το παιδί πρώτα διαβάζει
και μετά απολαμβάνει το παιχνίδι).
Με μένα τελικά όλα στο διάβασμα καταλήγουν.
Όχι πως δε μου αρέσει....
Είναι που ξέρω ότι ο κόπος μου δεν εκτιμάται.
Μα έννοια σας, και αν όλα πάνε καλά
Σε 3 μέρες τέτοια ώρα δε θα σας έχω ανάγκη
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ!
Και θα διαβάζω ό,τι θέλω και όχι ό,τι εσείς θέλετε επειδή το έχετε κάνει άρθρο ή βιβλίο.
Και.... (απομακρύνετε ξυραφάκια!!!!) είπα να βάλω τραγουδάκι. Και μπαίνω στο σωλήνα μου και λέω ας δω τι μου προτείνει... Βουαλά!
Και βουαλά τα στιχάκια
Ελλάδα Ελλάδα
Στίχοι: Γκάτσος Νίκος
Μουσική: Μούτσης Δήμος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Πού πήγαν οι ώρες, πού πήγαν οι μέρες, πού πήγαν τα χρόνια,
φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια,
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα,
σε λίγο νυχτώνει, στους άχαρους δρόμους θ' ανάψουνε τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα.
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, πού πήγες Ελένη,
κρυφές αμαρτίες της άχαρης μέρας, το φως δεν ξεπλένει,
μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες,
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια, σαν βδέλλες,
για ένα τριάρι, για λίγη βενζίνα για μιά φασολάδα.
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
Πού πήγες αγάπη, παράδεισε πρώτε, πού πήγες ελπίδα,
περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες, μεγάλους αντάρτες,
να σπάζουν τις πύλες, να ρίχνουν τα τείχη, ν' αλλάζουνε τις στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η χώρα λιακάδα.
Πώς τα 'κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
24/7 σαλπάρω.....
σας φιλώ!
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Εσύ, τί κάνεις?
Κάποτε ήρθανε και πιάσαν τους Εβραίους.
Εσιώπασα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Ύστερα πιάσαν τους επαναστάτες,
δεν μίλησα διότι ήμουν φιλήσυχος πολίτης.
Ήρθαν μετά και πιάσαν τους Χριστιανούς.
Πάλι δεν μίλησα,ποιός νοιάζεται για Θρησκείες και άλλα τέτοια!
Στο τέλος ήρθαν και πήρανε κι εμένα.
Εσιώπασα,δεν φώναξα,έσκυψα το κεφάλι.
Δεν ζήτησα βοήθεια,γιάτι τότε που ήταν να κραβγάσω,να διαμαρτυρηθώ,να παλέψω,συνέχιζα αδιάφορος τη σκυφτή ζωή μου...
ΜΑΡΤΙΝ ΝΙΜΕΛΕΡ
Το θέμα δεν είναι τί κάνουν οι άλλοι. Το θέμα είναι τί κάνουμε εμείς.-
Εσιώπασα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Ύστερα πιάσαν τους επαναστάτες,
δεν μίλησα διότι ήμουν φιλήσυχος πολίτης.
Ήρθαν μετά και πιάσαν τους Χριστιανούς.
Πάλι δεν μίλησα,ποιός νοιάζεται για Θρησκείες και άλλα τέτοια!
Στο τέλος ήρθαν και πήρανε κι εμένα.
Εσιώπασα,δεν φώναξα,έσκυψα το κεφάλι.
Δεν ζήτησα βοήθεια,γιάτι τότε που ήταν να κραβγάσω,να διαμαρτυρηθώ,να παλέψω,συνέχιζα αδιάφορος τη σκυφτή ζωή μου...
ΜΑΡΤΙΝ ΝΙΜΕΛΕΡ
Το θέμα δεν είναι τί κάνουν οι άλλοι. Το θέμα είναι τί κάνουμε εμείς.-
Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010
Μνημόνιο, συναίνεση και Σύνταγμα
«Και τα κοινωνικά δικαιώματα λοιπόν; Τι έγιναν τα συντάγματα, τι έγιναν οι συνταγματολόγοι, τι έγιναν οι θεματοφύλακες της νέας κοινωνικής και αλληλέγγυας νομιμότητας του ευρωπαϊκού μεταπολέμου; Πως αφέθηκε το αόρατο χέρι του Adam Smith να ξεσκίσει συντάγματα, εγγυήσεις, χάρτες και κοινωνικά συμβόλαια σαν να ήταν άχρηστα κουρελόχαρτα; Γιατί τα κατοχυρωμένα κοινωνικά δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη καταπατούνται αδίστακτα στο όνομα μιας εξουσιαστικής νέας παγκόσμιας τάξης που βρίσκεται έξω από κάθε κοινωνικό ή κρατικό έλεγχο; Και πως, όταν κάποτε αναστραφεί ο ρους των πραγμάτων, θα μπορέσουν οι καταφρονεμένοι να πεισθούν, να διεκδικήσουν, να ανακτήσουν και να αρκεσθούν σε καταστατικές «συνταγματικές εγγυήσεις», όταν οι εγγυήσεις αυτές δεν αξίζουν περισσότερο από το χαρτί στο οποίο είναι γραμμένες; Στην πραγματικότητα, το διακύβευμα είναι πολύ σοβαρότερο από ό,τι φαίνεται. Με τις νέες παγκόσμιες ισορροπίες δυνάμεων που διαγράφονται, δεν κινδυνεύει μόνο η λειτουργία της κοινωνίας, αλλά και η αξιοπιστία των οποιωνδήποτε καταστατικών της αρχών, η αξιοπιστία της δημοκρατίας» (Κωνσταντίνος Τσουκαλάς,«Το Βήμα της Κυριακής», 23.1.1994, σ. Β11).
Βαριά φιλοσοφία, το ξέρω. Παλιό, και ακόμα επίκαιρο. Κάθε μέρα και καινούριο ραβασάκι, κόντρα σε κάθε λογική. Κόβε- κόβε και δε θα μείνει τίποτα. Πάγωμα και κόψιμο μισθών χωρίς πάγωμα τιμών. Τα καλά του 1985. Τα λάθη της ιστορίας να επαναλαμβάνονται. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση? κι εμείς τί θα κάνουμε γι' αυτό?
Αλλά ξέχασα, με συγχωρείτε. Οι ζητιάνοι δεν μπορούν να έχουν απαιτήσεις.-
(βλ. και εδώ)
Βαριά φιλοσοφία, το ξέρω. Παλιό, και ακόμα επίκαιρο. Κάθε μέρα και καινούριο ραβασάκι, κόντρα σε κάθε λογική. Κόβε- κόβε και δε θα μείνει τίποτα. Πάγωμα και κόψιμο μισθών χωρίς πάγωμα τιμών. Τα καλά του 1985. Τα λάθη της ιστορίας να επαναλαμβάνονται. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση? κι εμείς τί θα κάνουμε γι' αυτό?
Αλλά ξέχασα, με συγχωρείτε. Οι ζητιάνοι δεν μπορούν να έχουν απαιτήσεις.-
(βλ. και εδώ)
Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010
Untitled
Πλήρωσα μόνη μου το νοίκι αυτό το μήνα.
Εξασφάλισα χρήματα για τις διακοπές μου,
μου πήρα ένα notebook και μελάνια με δικά μου χρήματα,
κρατάω από το μηνιάτικο για τις εισφορές μου.
Είμαι ασφαλισμένη,
νέα επαγγελματίας,
πρέπει να θυμάμαι να βάζω στην άκρη για τις εισφορές μου,
να είμαι υπεύθυνη,
να δουλεύω σε προθεσμίες.
Να ανησυχώ για το μέλλον.
Μεγάλωσα....
Εξασφάλισα χρήματα για τις διακοπές μου,
μου πήρα ένα notebook και μελάνια με δικά μου χρήματα,
κρατάω από το μηνιάτικο για τις εισφορές μου.
Είμαι ασφαλισμένη,
νέα επαγγελματίας,
πρέπει να θυμάμαι να βάζω στην άκρη για τις εισφορές μου,
να είμαι υπεύθυνη,
να δουλεύω σε προθεσμίες.
Να ανησυχώ για το μέλλον.
Μεγάλωσα....
Κυριακή 27 Ιουνίου 2010
πιγκουίνοι και αθλήτριες
Μετά από παράκληση της φίλης μου Και λοιπόν? , αλλά και επειδή δεν έχω καθόλου όρεξη να διαβάσω, αποφάσισα να ανεβάσω ακόμα δυο δημιουργήματά μου που η ημερομηνία δημιουργίας τους χάνεται στο βάθος των χρόνων (κάπου στο 2003 αν θυμάμαι καλά).
Πριν την αποκάλυψη, 2 διευκρινήσεις: ο πιγκουίνος είναι απότοκο παιδικής εμμονής. 'Εβλεπα πολύ pingu όταν ήμουν μικρή. Μάλιστα με πλαστελίνες έφτιαχνα όλο το σετ (ιγκλού, κλπ κλπ).
Η αθλήτρια δεν έχει ένα χέρι, έσπασε όταν την κράτησε η βαφτιστήρα μου. Κάπου το έχω φυλάξει, δεν έχω αξιωθεί ακόμα να κάνω την επέμβαση :Ρ την έβγαλα από διάφορες γωνίες. Δεν είναι κάτι το φανταστικό, αλλά δε μπορούσα να τη δουλέψω περισσότερο γιατί φοβόμουν ότι θα στερεοποιηθεί ο πηλός!
Πριν την αποκάλυψη, 2 διευκρινήσεις: ο πιγκουίνος είναι απότοκο παιδικής εμμονής. 'Εβλεπα πολύ pingu όταν ήμουν μικρή. Μάλιστα με πλαστελίνες έφτιαχνα όλο το σετ (ιγκλού, κλπ κλπ).
Η αθλήτρια δεν έχει ένα χέρι, έσπασε όταν την κράτησε η βαφτιστήρα μου. Κάπου το έχω φυλάξει, δεν έχω αξιωθεί ακόμα να κάνω την επέμβαση :Ρ την έβγαλα από διάφορες γωνίες. Δεν είναι κάτι το φανταστικό, αλλά δε μπορούσα να τη δουλέψω περισσότερο γιατί φοβόμουν ότι θα στερεοποιηθεί ο πηλός!
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010
πρες παπιέ
Οι καλοί μου φίλοι γνωρίζουν ότι όταν αγχώνομαι διοχετεύω την ενέργειά μου σε δημιουργικά πράγματα. Πότε ζωγραφίζω, πότε κάνω διάφορες κατασκευές και πότε μαγειρεύω. Κάποιους μήνες πριν λοιπόν, βρήκα δυο πακετάκια πηλό που είχαν ξεμείνει και μέσα στα νεύρα μου τα άνοιξα. Δεν ήξερα τί να κάνω, κατέληξα να φτιάξω πρες παπιέ να δώσω από ένα σε κάθε κοπέλα στο γραφείο (ναι ναι είμαστε μια χαρούμενη παρέα!)
και ιδού τα αποτελέσματα:
και ιδού τα αποτελέσματα:
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Με το ρόγχο του air condition, μεσημέρι...
Καλοκαίρι και πάλι! Οι εποχές κάνουν κύκλους και ανακατεύονται, σημάδι πως όλα προχωράνε και αλλάζουν. Πάλι έχασα τις μέρες. Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, δεν έχει σημασία. Το ρολόι μου που το φοράω με το ζόρι μιας και είναι δώρο, μου βάζει όρια. Στον ύπνο, στο χάζεμα, στον καφέ. Με κρατάει πεισματικά δεμένη με τις ημερομηνίες που από καιρό τις έχω χάσει. 15, 16, 17, περνάει ο καιρός. 18, 19, να θυμηθώ να ευχηθώ στον πατέρα μου. 20, 21, πάλι στη δουλειά, άραγε έδωσαν την εργασία μου από τη γραμματεία; 22, 23, ο καιρός περνάει, πότε θα προλάβω;
Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να ξαπλώνω μπρούμυτα στο κρεβάτι για να διαβάσω. Χαζεύω και λίγο έξω την πρασινάδα στο μπαλκόνι, ακούω τα παιδάκια που τσιρίζουν εεεεε παίζουν ήθελα να πω, δυσανασχετώ με τα τζιτζίκια (και μετά σου λένε πως τίποτα δε ζει στην Αθήνα!) μετά την 5η συνεχόμενη ώρα που τα ακούω και ξεπιάνομαι από το διάβασμα στο γραφείο.
Το ίδιο έκανα και σήμερα. Ζέστη με ένα διακριτικό αεράκι (δεν άνοιξα κλιματιστικό για να μην καλομαθαίνω μιας και στη δουλειά κινδυνεύω από θερμοπληξία), μάζεψα βιβλία και σημειωματάρια και τσουπ! στο κρεβάτι. Θυμήθηκα ότι και πέρσι τέτοια εποχή ήμουν μια από τα ίδια (αλλά ευτυχώς δεν έπιασα το θέμα- τζιζ πόσα καλοκαίρια έχω περάσει χωρίς να έχω διάβασμα) και σκέφτηκα με τρόμο πως ίσως και να μου λείπουν αυτές οι στιγμές στα επόμενα καλοκαίρια (εχμ... όχι όλο το πακέτο!! μερικές μόνο!).
Ξύπνησα κουλουριασμένη από τον ήχο του msn στον υπολογιστή. Προφανώς προτίμησα να αποκοιμηθώ από το να συνεχίσω να διαβάζω. Αυτή η ζέστη με έχει διαλύσει. Πώς θα τους πω ότι θέλω να λείψω 5 μέρες για την εξεταστική?Δίνω 3 μαθήματα τρομάρα τους!
Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να ξαπλώνω μπρούμυτα στο κρεβάτι για να διαβάσω. Χαζεύω και λίγο έξω την πρασινάδα στο μπαλκόνι, ακούω τα παιδάκια που τσιρίζουν εεεεε παίζουν ήθελα να πω, δυσανασχετώ με τα τζιτζίκια (και μετά σου λένε πως τίποτα δε ζει στην Αθήνα!) μετά την 5η συνεχόμενη ώρα που τα ακούω και ξεπιάνομαι από το διάβασμα στο γραφείο.
Το ίδιο έκανα και σήμερα. Ζέστη με ένα διακριτικό αεράκι (δεν άνοιξα κλιματιστικό για να μην καλομαθαίνω μιας και στη δουλειά κινδυνεύω από θερμοπληξία), μάζεψα βιβλία και σημειωματάρια και τσουπ! στο κρεβάτι. Θυμήθηκα ότι και πέρσι τέτοια εποχή ήμουν μια από τα ίδια (αλλά ευτυχώς δεν έπιασα το θέμα- τζιζ πόσα καλοκαίρια έχω περάσει χωρίς να έχω διάβασμα) και σκέφτηκα με τρόμο πως ίσως και να μου λείπουν αυτές οι στιγμές στα επόμενα καλοκαίρια (εχμ... όχι όλο το πακέτο!! μερικές μόνο!).
Ξύπνησα κουλουριασμένη από τον ήχο του msn στον υπολογιστή. Προφανώς προτίμησα να αποκοιμηθώ από το να συνεχίσω να διαβάζω. Αυτή η ζέστη με έχει διαλύσει. Πώς θα τους πω ότι θέλω να λείψω 5 μέρες για την εξεταστική?Δίνω 3 μαθήματα τρομάρα τους!
ΥΓ1: πάρτε το άσμα του τίτλου:
ΥΓ2: Stranglers & Billy Idol σούπερ! Λίγο δυνατά η ένταση για τα γέρικα αυτιά μου όμως!
απολαύστε:
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)