ανάμεικτα

Έχω καιρό να γράψω, όλο το σκέφτομαι αλλά ποτέ δεν το κάνω. Ίσως γιατί φοβάμαι ότι πάλι θα γκρινιάξω, ίσως γιατί στη δουλειά έχω πάντα κόσμο γύρω μου και δε θέλω να το πάρει κάποιος πρέφα, ίσως γιατί είμαι αγχωμένη που με πιέζει ο χρόνος.

Τίποτα συγκλονιστικό δε συνέβη αυτές τις μέρες. Δουλειά με το κιλό, διάβασμα, βιβλιοθήκες.
λατρεύω τη βιβλιοθήκη της Γαλλικής Σχολής στην Αθήνα. Πεντακάθαρα, ωραίο κτήριο, οργανωμένα όλα υπέροχα. Σε κάτι τέτοια μέρη νιώθω σα στο σπίτι μου. Μερικές φορές νομίζω ότι γεννήθηκα για να διαβάζω (αυτά που θέλω εγώ όμως :ΡΡΡ).

Το καλό είναι ότι ίσως λήξει το θέμα με τη δουλειά. Δευτέρα θα ξέρω, ελπίζω να πάρω τον πρώτο μου κανονικό μισθό :) (όχι τίποτε άλλο έχουμε και κρίση και πρέπει να κινηθεί η αγορά!!)

Πριν κάποιους μήνες είχαμε την ιδέα με τους γονείς μου να δούμε μήπως καταφέρναμε να παίρναμε σπίτι και είχαμε καταλήξει σε ένα. Είχα ενθουσιαστεί, είχα φανταστεί τη ζωή μου εκεί, όμως μας πρόλαβε άλλος. Δε με πείραξε... Τελικά αυτό που με εκνευρίζει είναι η αναμονή και όχι το αποτέλεσμα :Ρ

Σήμερα πάλι χάζευα νιώθοντας απελπισμένη πάνω από τις σημειώσεις και τα βιβλία. Ο καθηγητής μου είπε ότι όσοι επιλέγουν αυτό το μεταπτυχιακό είναι τρελοί. (Με την καλή έννοια άραγε?)

Σας παρακολουθώ όλους, άλλο αν δε σχολιάζω( αν δεν έχω χρόνο ή κάτι να πω...).
Αυτά προς το παρόν!