Μετά από παράκληση της φίλης μου Και λοιπόν? , αλλά και επειδή δεν έχω καθόλου όρεξη να διαβάσω, αποφάσισα να ανεβάσω ακόμα δυο δημιουργήματά μου που η ημερομηνία δημιουργίας τους χάνεται στο βάθος των χρόνων (κάπου στο 2003 αν θυμάμαι καλά). Πριν την αποκάλυψη, 2 διευκρινήσεις: ο πιγκουίνος είναι απότοκο παιδικής εμμονής. 'Εβλεπα πολύ pingu όταν ήμουν μικρή. Μάλιστα με πλαστελίνες έφτιαχνα όλο το σετ (ιγκλού, κλπ κλπ). Η αθλήτρια δεν έχει ένα χέρι, έσπασε όταν την κράτησε η βαφτιστήρα μου. Κάπου το έχω φυλάξει, δεν έχω αξιωθεί ακόμα να κάνω την επέμβαση :Ρ την έβγαλα από διάφορες γωνίες. Δεν είναι κάτι το φανταστικό, αλλά δε μπορούσα να τη δουλέψω περισσότερο γιατί φοβόμουν ότι θα στερεοποιηθεί ο πηλός!
Οι καλοί μου φίλοι γνωρίζουν ότι όταν αγχώνομαι διοχετεύω την ενέργειά μου σε δημιουργικά πράγματα. Πότε ζωγραφίζω, πότε κάνω διάφορες κατασκευές και πότε μαγειρεύω. Κάποιους μήνες πριν λοιπόν, βρήκα δυο πακετάκια πηλό που είχαν ξεμείνει και μέσα στα νεύρα μου τα άνοιξα. Δεν ήξερα τί να κάνω, κατέληξα να φτιάξω πρες παπιέ να δώσω από ένα σε κάθε κοπέλα στο γραφείο (ναι ναι είμαστε μια χαρούμενη παρέα!) και ιδού τα αποτελέσματα:
Καλοκαίρι και πάλι! Οι εποχές κάνουν κύκλους και ανακατεύονται, σημάδι πως όλα προχωράνε και αλλάζουν. Πάλι έχασα τις μέρες. Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, δεν έχει σημασία. Το ρολόι μου που το φοράω με το ζόρι μιας και είναι δώρο, μου βάζει όρια. Στον ύπνο, στο χάζεμα, στον καφέ. Με κρατάει πεισματικά δεμένη με τις ημερομηνίες που από καιρό τις έχω χάσει. 15, 16, 17, περνάει ο καιρός. 18, 19, να θυμηθώ να ευχηθώ στον πατέρα μου. 20, 21, πάλι στη δουλειά, άραγε έδωσαν την εργασία μου από τη γραμματεία; 22, 23, ο καιρός περνάει, πότε θα προλάβω;
Μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες είναι να ξαπλώνω μπρούμυτα στο κρεβάτι για να διαβάσω. Χαζεύω και λίγο έξω την πρασινάδα στο μπαλκόνι, ακούω τα παιδάκια που τσιρίζουν εεεεε παίζουν ήθελα να πω, δυσανασχετώ με τα τζιτζίκια (και μετά σου λένε πως τίποτα δε ζει στην Αθήνα!) μετά την 5η συνεχόμενη ώρα που τα ακούω και ξεπιάνομαι από το διάβασμα στο γραφείο.
Το ίδιο έκανα και σήμερα. Ζέστη με ένα διακριτικό αεράκι (δεν άνοιξα κλιματιστικό για να μην καλομαθαίνω μιας και στη δουλειά κινδυνεύω από θερμοπληξία), μάζεψα βιβλία και σημειωματάρια και τσουπ! στο κρεβάτι. Θυμήθηκα ότι και πέρσι τέτοια εποχή ήμουν μια από τα ίδια (αλλά ευτυχώς δεν έπιασα το θέμα- τζιζ πόσα καλοκαίρια έχω περάσει χωρίς να έχω διάβασμα) και σκέφτηκα με τρόμο πως ίσως και να μου λείπουν αυτές οι στιγμές στα επόμενα καλοκαίρια (εχμ... όχι όλο το πακέτο!! μερικές μόνο!).
Ξύπνησα κουλουριασμένη από τον ήχο του msn στον υπολογιστή. Προφανώς προτίμησα να αποκοιμηθώ από το να συνεχίσω να διαβάζω. Αυτή η ζέστη με έχει διαλύσει. Πώς θα τους πω ότι θέλω να λείψω 5 μέρες για την εξεταστική?Δίνω 3 μαθήματα τρομάρα τους!
ΥΓ1: πάρτε το άσμα του τίτλου:
ΥΓ2: Stranglers & Billy Idol σούπερ! Λίγο δυνατά η ένταση για τα γέρικα αυτιά μου όμως! απολαύστε:
Καιρό τώρα έλεγα πως ήθελα να πάρω έναν πίνακα ανακοινώσεων για το γραφείο μου. Να κολλάω πάνω του τα κάθε λογής χαρτάκια που κατακλύζουν το γραφείο μου, κι ας ξέρω πως στο τέλος μόνο μπιχλιμπίδια και εικόνες θα καταλήξω να κρεμάω πάνω του, όπως ακριβώς έκανα και με τον πίνακα του σπιτιού μου. Παρ' όλα αυτά τον πήρα και τον κουβάλησα σπίτι. Αυτό ήταν η αρχή όλων των κακών!
Άρχισα να σκέφτομαι τί να τον κάνω ώστε να φαίνεται πιο χαρούμενος κλπ κλπ. Αποφάσισα λοιπόν να τον βάψω το αγαπημένο μου χρώμα (μπλεεεεεεεε) και σε δεύτερη φάση να του κολλήσω κουμπάκια (μη ρωτάτε γιατί!). Μετά επανήλθε η παλιά τρέλα με το μικρό πρίγκηπα... και κότσαρα και έναν πρίγκηπα και μια αλεπού... ( όχι τέμπερα μη ρουφήξει ο φελλός, όχι οτιδήποτε με νερό, όχι κηρομπογιές μη βγάζουν λάδι.... ξυλομπογιές!!!!)
Και τελικά εγώ τα χαρτάκια μου πού θα τα καρφιτσώνω?????
Να μαι και πάλι! Μετά από 2 παρουσιάσεις, άπειρα μαθήματα, δουλειά φουλ και δε συμμαζεύεται, είμαι ακόμα ζωντανή (και κοιμάμαι όρθια). Μόνο εμένα με έχει διαλύσει η ζέστη? όλο θέλω να κοιμάμαι.... το προηγούμενο σαββατοκύριακο τέτοια ώρα ήμουν στην εξωτική Μύκονο, όπου είδα τον τρισέγγονο του Πέτρου (του πελεκάνου), αγόρασα για πρώτη φορά ψεύτικο κόσμημα (μα ήταν ένα τέλειο λουλουδένιο δαχτυλίδι!), είδα τον Ψινάκη αλλά όχι το Γαλάτη, κολύμπησα στα σοκάκια της Μυκόνου και κάηκα από τον ήλιο την επόμενη στη Δήλο.... Μιλάμε για βροχή με το τουλούμι, αλλά ως παιδί του φθινοπώρου την απόλαυσα. Και για του λόγου το αληθές, σας έχω φωτογραφιούλες να απολαύσετε τοπία, να ζηλέψετε ίσως, να νοσταλγήσετε, να αναπολήσετε και γενικά να χαρούμε ομαδικώς χοχο!
Ξεκινάω από Μύκονο και καταλήγω Δήλο. Κλικ στην εικόνα να μεγαλώσει:)
(ναι ναι, με την ψηφιακή βγάζω ένα κάρο φωτούλες....)
