Ατάκες και στιγμές

Πάνω που είπα να εξαφανιστώ θέλησα να γράψω... έτσι, γιατί ζω έναν σουρεαλισμό κάθε μέρα και κάποια στιγμή θα νομίζω πως απλά τα φαντάστηκα.

Σαν εγωϊστής σκορπιός, θα ξεκινήσω μ' εμένα.

όπως όλοι ξέρουμε, κάνω μεταπτυχιακό. Επειδή όταν ήταν να παρουσιάσω την πρώτη πρώτη εργασία, η οποία συνέπιπτε με πολλές και ποικίλες άλλες εξετάσεις ενώ εργαζόμουν παράλληλα και δεν είχα χρόνο να πάω στη βιβλιοθήκη που άνοιγε μόνο τα πρωινά, βρήκα στο διαδίκτυο μια συλλογή νόμων βυζαντινών αυτοκρατόρων για να με βοηθήσει το κείμενο. Βέβαια δεν ήταν η τελευταία κριτική έκδοση, όμως στις κριτικές εκδόσεις πλέον τα σχόλια είναι αυτά που υπάρχουν εξτρά, δεν άλλαζε σε κάτι το κείμενο.... Μέσα στην καλή διάθεση, τα μοίρασα ώστε να τα έχουν και οι συμφοιτητές μου. Αμέσως η μια καθηγήτρια με ρώτησε πού τα βρήκα και αφού της εξήγησα ότι δεν είχα χρόνο να πάω στη βιβλιοθήκη στραβομουτσούνιασε και μουρμούρισε κάτι για το ίντερνετ.

Σήμερα είχα πάει στην Εθνική Βιβλιοθήκη να βάλω τις τελευταίες πινελιές στην εργασία μου, οπότε και βρήκα ένα βιβλίο σχετικό με το θέμα μου, για την ποινή της μαστιγώσεως. Εκεί που μιλούσαμε στο μάθημα σχετικά με τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων (ξέρω, βαρετό), επισήμανα κάτι που μου έκανε εντύπωση: ότι δηλαδή προβλεπόταν η ποινή της μαστιγώσεως για όσους κληρικούς ασκούσαν αγωγή στα κοσμικά δικαστήρια (ήταν μεγάλος ο ανταγωνισμός κοσμικής και εκκλησιαστικής δικαιοσύνης στο Βυζάντιο). Αμέσως, η μια κοιτάζει την άλλη με απορία και λένε (κανονική ένταση φωνής, μπροστά μου και σε όλα τα παιδιά)
- ξέρεις κάτι τέτοιο?
- όχι!
- Πού να το βρήκε?
- Θα το γράφουν στο ίντερνετ (ύφος το ίντερνετ είναι κακό, γράφουν σκουπίδια, αυτή τα διαβάζει, το έχει ξανακάνει εξάλλου. Hello! I am right in front of you!)
Οπότε τους λέω : όχι, είναι βιβλίο. (κοιτάζουν με το ίδιο ύφος), Το βρήκα στην Εθνική Βιβλιοθήκη (σοκ, σοκ σοκ, προσπαθούν να το κρύψουν).
- Ποιός το έγραψε?
- Ο Χ, τους απαντάω (btw, ένας από τους θεμελιωτές της εγκληματολογίας )
- πφφφφ πήγε κι αυτός στο τέλος της ζωής του να γράψει κανα βιβλίο!!!

(έλεος????)

Επίσης ατάκες από τη λατρεμένη (!!!!!!!αρρρργκκκκκ) συμφοιτήτρια:

(σε καθηγήτρια): αχχχχχχχχχχχ! είστε τόσο καλή!!!!!!

(σε άλλη καθηγήτρια βλέποντας μια φωτοτυπία που μας μοίρασε για να κάνει εισήγηση. Το τονίζω: ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ!!!!): Πόσο μ' αρέσει η δουλειά σαααααςςςςς!!!!

(σε παρουσίαση εργασίας) : αυτό το λένε τάδε αλλά δεν το ξέρω, αυτό είναι έτσι αλλά δεν το έψαξα, αυτό γινόταν μάλλον έτσι αλλά δεν το είδα (κλπ )

(σε εισήγηση): Εμείς τώρα αν δεν τα πούμε όλα αυτά τα εισαγωγικά, θα πάρουμε κακό βαθμό?

(σε μάθημα, διαλέγουμε εργασίες ανά πεντάδες. Από ευγένεια περιμένουμε να μας πει ο καθηγητής και πετάγεται:) Να πω εγώ που ξέρω???? Εγώ θέλω αυτό! Α! Και είμαι ομάδα με τα παιδιά. Αν με θέλουν . (και γυρνώντας στους υπόλοιπους που είχαν μείνει): με θέλετε ακόμα στην ομάδα σας??? (ΜΑ ΑΦΟΥ ΤΟΥΣ ΠΗΡΕΣ ΗΔΗ ΤΟ ΘΕΜΑ!!!!!)

(σε μάθημα, μας εξηγεί καθηγητής την ηλεκτρονική υπογραφή. Αμέσως πετάγεται και λέει:) Ναι ναι το ξέρω! τις προάλλες ήρθε ένας κούριερ και για να μου δώσει το γράμμα έπρεπε να υπογράψω σε ένα κομπιουτεράκι!!!!

(σε μάθημα - ε ναι, δεν την παίρνουμε και στους καφέδες μας- και ενώ μας εξηγεί η καθηγήτρια ότι το τάδε είναι ένα χειρόγραφο που υπάρχει μόνο σε ένα αντίτυπο σε μια βιβλιοθήκη της Φλωρεντίας): Μα όχι! έχουμε κι εμείς εδώ αντίγραφο, δεν έχουμε????


Ρώτησε και κάτι άλλη σήμερα που δεν ενθυμούμαι (με τον πρόλογο: να ρωτήσω κάτι? μπορεί να είναι βλακεία). Έχει μερικά διαλείμματα αυτογνωσίας, δε λέω!

Last but not least, μια δική μου ατάκα/ σκηνικό:
Μετά το μάθημα πάμε να πούμε τον πόνο μας over chocolate. Βγαίνουμε έξω στο κέντρο, έχει γίνει πορεία, άδειοι οι δρόμοι, δεν ξέρουμε κατα πού να πάμε και αν είναι ανοιχτό το μετρό. Ξαφνικά στην αρχή του δρόμου βαδίζει μια διμοιρία των ματ. Από το απέναντι πεζοδρόμιο φωνάζω τραγουδιστά: Συγνώωωμηηηηηη!!!! Είναι ανοιχτό το μετρό? (και ξαφνικά γυρνάνε όλοι οι ματατζήδες στο μέρος μας!!!!!) Τουλάχιστο αφού ξεπέρασαν το σοκ, μου απάντησαν !

αυτά για τώρα... πάω να κάνω καφέ, έχω διάβασμααααα!!!

ανάμεικτα

Έχω καιρό να γράψω, όλο το σκέφτομαι αλλά ποτέ δεν το κάνω. Ίσως γιατί φοβάμαι ότι πάλι θα γκρινιάξω, ίσως γιατί στη δουλειά έχω πάντα κόσμο γύρω μου και δε θέλω να το πάρει κάποιος πρέφα, ίσως γιατί είμαι αγχωμένη που με πιέζει ο χρόνος.

Τίποτα συγκλονιστικό δε συνέβη αυτές τις μέρες. Δουλειά με το κιλό, διάβασμα, βιβλιοθήκες.
λατρεύω τη βιβλιοθήκη της Γαλλικής Σχολής στην Αθήνα. Πεντακάθαρα, ωραίο κτήριο, οργανωμένα όλα υπέροχα. Σε κάτι τέτοια μέρη νιώθω σα στο σπίτι μου. Μερικές φορές νομίζω ότι γεννήθηκα για να διαβάζω (αυτά που θέλω εγώ όμως :ΡΡΡ).

Το καλό είναι ότι ίσως λήξει το θέμα με τη δουλειά. Δευτέρα θα ξέρω, ελπίζω να πάρω τον πρώτο μου κανονικό μισθό :) (όχι τίποτε άλλο έχουμε και κρίση και πρέπει να κινηθεί η αγορά!!)

Πριν κάποιους μήνες είχαμε την ιδέα με τους γονείς μου να δούμε μήπως καταφέρναμε να παίρναμε σπίτι και είχαμε καταλήξει σε ένα. Είχα ενθουσιαστεί, είχα φανταστεί τη ζωή μου εκεί, όμως μας πρόλαβε άλλος. Δε με πείραξε... Τελικά αυτό που με εκνευρίζει είναι η αναμονή και όχι το αποτέλεσμα :Ρ

Σήμερα πάλι χάζευα νιώθοντας απελπισμένη πάνω από τις σημειώσεις και τα βιβλία. Ο καθηγητής μου είπε ότι όσοι επιλέγουν αυτό το μεταπτυχιακό είναι τρελοί. (Με την καλή έννοια άραγε?)

Σας παρακολουθώ όλους, άλλο αν δε σχολιάζω( αν δεν έχω χρόνο ή κάτι να πω...).
Αυτά προς το παρόν!

Nεύρα πολλά

γιατί τίποτα δεν πάει όπως θα έπρεπε
γιατί αξίζω καλύτερη αντιμετώπιση, και εγώ και οι συμφοιτητές μου
γιατί γουστάρουν να μας σπάνε τα νεύρα.

Συγχαρητήρια, το κατάφεραν!
Σύμφωνα με τη θεωρία τους (πράγματα που τα είπαν, δεν τα έβγαλα από το μυαλό μου)
η μοναδική μου δουλειά για τα 25 μου (και τα 32 και τα 28 κλπ των συμφοιτητών) είναι να παρακολουθώ το μεταπτυχιακό και να γράφω εργασίες - το πως θα ζήσω είναι αδιάφορο μπρος στην επιστήμη της ......- να διαβάζω μέσα στον ιούλιο και να μην κάνω διακοπές αλλά να μη με πειράζει που αύγουστο η εξειδικευμένη βιβλιοθήκη θα είναι κλειστή γιατί η υπάλληλος που ξύνεται όλο το χρόνο πρέπει να κάνει ενάμιση μήνα διακοπές ενώ εγώ όχι, να δώσω εργασία ιούνιο για να μη λιώσουν τον ιούλιο (που θα διαβάζω έτσι κι αλλιώς) και να εξεταστώ ΠΑΛΙ σε ύλη που έχω ΗΔΗ δώσει ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕΙ.

Α, και να βγάλω πτυχιακή σε ενάμισι μήνα, αλλά να έχουν τις ίδιες απαιτήσεις με την πτυχιακή που βγαίνει μετά από δουλειά ενός χρόνου γιατί στην επιστήμη δε μπορούμε να κάνουμε εκπτώσεις....


Καληνύχτα κοινωνική ζωή...


Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει
Η ζωή ότι κι αν φέρει
Τη μια του χειμώνα τη νύχτα
Την άλλη γλυκό καλοκαίρι

Η μαμά μου...

Η μαμά μου όταν γεννήθηκα με κράτησε τρυφερά και με φρόντισε.
Η μαμά μου όσο κουρασμένη και αν ήταν, με πήγαινε στην πλατεία και καθόταν με τις ώρες στο παγκάκι, για να παίζω.
Η μαμά μου έκανε τη νταντά για ένα κάρο άλλα παιδάκια σπίτι μας για να έχω παρέα.
Η μαμά μου δε με άφηνε στην τηλεόραση για να έχει χρόνο αλλά με έμαθε να αγαπώ τα βιβλία.
Η μαμά μου με έμαθε να έχω όρια και να μη δέχομαι να με προσβάλλουν.
Η μαμά μου είναι δίκαιη μαζί μου, δε φοβάται να μου ζητήσει συγγνώμη αν κάπου έχει κάνει λάθος.
Η μαμά μου δέχεται τις επιλογές μου και δε με πίεσε να γίνω αυτό που εκείνη μπορεί να ήθελε.
Η μαμά μου είχε ένα σπίτι γεμάτο από σκορπισμένα παιχνίδια, κουζινικά, μακαρόνια, ρύζια, πλαστελίνες και πηλό για να μπορώ να παίζω.
Η μαμά μου δεν είχε γραφείο, διόρθωνε τα γραπτά στο τραπέζι της κουζίνας για να έχω εγώ το δικό μου γραφείο.
Η μαμά μου σέβεται το χώρο μου, δεν ανοίγει τα συρτάρια μου, ούτε ψάχνει τα πράγματά μου.
Η μαμά μου ξενυχτούσε δίπλα μου, κάθε φορά που ήμουν άρρωστη ή δε μπορούσα να κοιμηθώ (ναι ναι είχαμε και μια τέτοια φάση).
Η μαμά μου με έμαθε να είμαι καταδεκτική και να μην κατακρίνω τους άλλους.
(...)
Η μαμά μου ήταν και είναι πάντα δίπλα μου. Αρκεί ένα τηλέφωνο και ξέρω πως θα έρθει εδώ αν τη χρειαστώ.
Η μαμά μου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος.

Χρόνια πολλά μαμά!!!

update: Η μαμά μου μου έφτιαξε και βρήκε τρόπο να μου στείλει το μαγιάτικο στεφάνι!!! (προσεχώς φωτό!)

(ε , οκ, έχουμε και τις κακές στιγμές μας... όπως όλοι! Με τα χρόνια όμως βελτιωνόμαστε όλο και πιο πολύ:) )

HTG

(Hight tech generation)

Είμαστε η γενιά της τεχνολογίας, το έχω εμπεδώσει. Και όσο περνάνε τα χρόνια τόσο δένουμε τη ζωή μας με αυτή. Πλέον και παιδιά στο δημοτικό έχουν κινητά. Ξέρουν να παίζουν στα δάχτυλα τα κομπιούτερ και ό,τι έχει σχέση με την τεχνολογία. Μας βοηθά και τη βοηθάμε να θεριέψει. Και μαζεύουμε γνώσεις και πτυχία τα οποία θα τα κορνιζάρουμε και θα τα καμαρώνουμε, αλλά κατά τα άλλα δε θα τα χρησιμοποιήσουμε.
Και στέλνουμε ένα μήνυμα στο κινητό, ένα μέιλ ή ένα Poke στο facebook στους φίλους μας ανάμεσα στο διάλειμμα από τη δουλειά για να μη μας ξεχάσουν, να μην ξεχαστούμε, να κρατήσουμε πόρτες ανοιχτές.
Και όλο και κλεινόμαστε μέσα, βλέποντας ταινίες γιατί πού να τρέχουμε έξω, είμαστε κουρασμένοι και κοστίζει.
Νέοι φίλοι? νέοι έρωτες? όλα διαδικτυακά και ανώδυνα. Λίγο msn, λίγο περισσότερο facebook, ο έρωτας όμως θα αντέξει στην καθημερινότητα?
Αλλάζουμε, αλλά οι αντιλήψεις παραμένουν ίδιες। Μας έχουν μάθει να ονειρευόμαστε παιδιά , οικογένεια με τον τέλειο άντρα (που δε νομίζω πως υπήρξε ποτέ!)। Σπίτι και διακοπές στα εξωτερικά ή στα κοσμικά νησιά। Και κοιτάμε τα 700 ευρώ που παίρνουμε κάθε μήνα και όλο αγχωνόμαστε μην και περάσει η ζωή και δεν κάνουμε αυτά που μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε। Κι αν δεν κάνουμε πάντα εκπτώσεις στα υλικά μας θέλω, γιατί πχ επιλέγουμε να ζήσουμε με τους γονείς μας ώστε να τα πληρώνουν όλα και βλέπουμε το μισθό σα χαρτζηλίκι που έστω και προσωρινά μας εξασφαλίζει μια καλύτερη διαβίωση, κάνουμε εκπτώσεις στα όνειρά μας.


Και όταν είμαστε οργισμένοι,όταν κάτι δεν πάει καλά, όταν φτάνουμε στα όριά μας, εκτονωνόμαστε με κλικ. Μπαίνουμε σε ένα γκρουπ στο φέισμπουκ, προσκαλούμε φίλους και γνωστούς και νιώθουμε ότι κάναμε το χρέος μας.

Just black

Σοκαρίστηκα. Θα μπορούσα να είμαι εγώ. Ή μια συμφοιτήτριά μου. Λίγα τετράγωνα πιο κάτω, γλυτώσαμε με μερικές σπασμένες τζαμαρίες.
Ο Θεός να τους αναπαύσει. Πάλι αυτοί που δε χρωστάνε την πληρώσανε.

πρωτομαγιά και ο Θεός βοηθός για τη συνέχεια...

Ευτυχώς που έχουμε τα τραγούδια... παράξενη πρωτομαγιά στ' αλήθεια. Πρώτη φορά την περνάω κλεισμένη στο σπίτι. Οι υποχρεώσεις πολλές και το μέλλον αβέβαιο. Επιτέλους, όλοι όσοι κοιτούσαν χαιρέκακα τους νέους και έλεγαν ότι δεν εκτιμάμε, δε σεβόμαστε, δεν ξέρουμε τί θα πει στέρηση, θα δικαιωθούν. Μα πώς δεν το είδαμε να έρχεται? Νομίζω πως το βλέπαμε, απλά πιστεύαμε πως δε θα συμβεί. Αμέλεια, κατά το ποινικό δίκαιο. Το θέμα είναι πως πληρώνουμε κατά ένα μεγάλο ποσοστό τις καταχρήσεις άλλων. Τους οποίους ψηφίσαμε, ξανά και ξανά. Ή απαξιώσαμε και αφήσαμε τους υπόλοιπους να τους ψηφίσουν ξανά και ξανά. Το κόψιμο των δώρων δε με αγγίζει, έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι στη θέση μου ούτε ασφάλιση έχουν από τον εργοδότη ούτε 14 μισθούς. Με τρομάζει όμως για πολλούς λόγους.
Και... βαθιά ανάσα και τα κεφάλια μέσα ως τα τέλη Ιουνίου. wish me luck γιατί δε με βλέπω καλά!

Καλό μήνα!