Για δε μ' αφήνετε ήσυχη?

Νεύρα, πολλά νεύρα και κούραση. Ο προσωπικός χρόνος είναι σχεδόν ανύπαρκτος, τα λογοτεχνικά με κοιτάνε παραπονιάρικα και ο ύπνος πάντα λείπει. Οι φίλοι μου είναι εξαφανισμένοι, καθένας με το δικό του πρόβλημα, μα κι εγώ δεν είμαι σε κατάσταση να τους βοηθήσω. Στη δουλειά φεύγω πάντα αργότερα, δεν έχω χρόνο ούτε για τουαλέτα και νιώθω τις εκκρεμότητες έτοιμες να με πλακώσουν. Βλέπω την αλλαγή που περίμενα όλο και πιο μακρινή και αυτό που μου αρέσει να με πιέζει.

Η φίλη μου η Σ. θα έλεγε πως φταίνε τα άστρα, κάτι δεν τετραγωνίζεται σωστά μάλλον. Η γιαγιά μου, ότι με δοκιμάζει ο Θεός. Η Κ, ότι είναι κάρμα γιατί πάτησα το γρασίδι οταν έτρεχα να προλάβω το λεωφορείο και ο Μ μπορεί να πιστεύει ότι έπιασε η ευχή/κατάρα του μιας και εφαγε πόρτα.

Και η άλλη στο διπλανό γραφείο ξύνεται.

Εγώ το ερμηνεύω λοιπόν ως εξής:
Ζω όλο αυτό το παράλογο γιατί οι γύρω ενώ έχουν μάτια δε βλέπουν να μοιράσουν τις δουλειές, γιατί κάποιοι που τους κάνουμε τη δουλειά δε σέβονται το χρόνο μας και γιατί άλλοι νομίζουν οτι είναι κάποιο είδος ανθρώπων ανώτερο από εμάς. Και γιατί έχω φιλότιμο και θέλω να βοηθήσω την κατάσταση. Και γιατι δε θέλω να τα παρατήσω.




.