ΓΙα σήμερα έχω μόνο παραπονάκια και αγανάκτηση. Και σας προειδοποιώ, για να μη μου πείτε πως σας έπιασα εξ απροόποτου.
Here 's the deal: πέρασα σε ένα μεταπτυχιακό. όχι από αυτά που έχουν μεγάλο αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας- έχουμε κι απ' αυτό αν και δεν έχει και πολλή σημασία πλέον. Πήγα εκεί γιατί μου αρέσει σαν θεματολογία και ήταν κάτι που πάντα ήθελα να κάνω. Εχουμε λοιπόν δυο μαθήματα που μας τα κάνουν 2 διαφορετικά γκρουπ ατόμων.

Το πρώτο γκρουπ είναι η χαρά του μεταπτυχιακού. Εϊμαστε όλοι χαλαροί και χαμογελαστοί, αν έχουμε κάποιο πρόβλημα το συζητάμε, ψάχνουν να μας βρουν λύσεις προσαρμοσμένες στις ανάγκες και τις δυνατότητές μας και δείχνουν κατανόηση.

Όταν έχουμε μάθημα με το δεύτερο γκρουπ, καθόμαστε όλοι στην άλλη άκρη του τραπεζιού (αν ήταν καράβι θα είχε μπατάρει) και μετράμε τα δευτερόλεπτα να τελειώσει. Η κάθε μας απουσία/ αργοπορία σχολιάζεται, κάπως επιλεκτικά όμως, η άγνοιά μας για τα πάντα παρ' όλα αυτά τονίζεται ανελλιπώς, Οταν τους είπαμε να μη μας βάλουν την εξέταση την ίδια μέρα με το άλλο μάθημα, ακούσαμε τα εξής:
εδώ δεν είμαστε σχολείο, είμαστε επιστήμονες/με μια μέρα παραπάνω δε θα μάθετε τίποτα/ δε φτάνει που το συζητήσαμε μαζί σας να δουμε αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα (ε????)/ θα εξετάσουμε όποτε μπορούμε εμείς και όχι εσείς, είναι μεταπτυχιακό εδώ -ναι ναι δε μπορώ τότε (ατάκα καθηγήτριας γιατί η υποχρεωτικότητα και όλες οι δεσμεύσεις είναι μόνο για τους φοιτητές)/άμα δε σας αρέσει να φύγετε/ αλλά βέβαια οι περισσότεροι έρχονται μόνο για το χαρτί/ που σας δώσαμε τόσο χρόνο και δεν έχετε μάθει τίποτα και που δε σας φτάνει ένας μήνας να διαβάσετε!

Κάπως έτσι πέρασε το απόγευμα λοιπόν. Και είναι κρίμα από δυο ανθρώπους να μισείς κάτι που σου αρέσει...