με πολλή αγάπη!!!
Αν και πλέον δε διαβάζω αυτά τα μαθήματα,
ούτε έχω αντιγράψει για να περάσω μάθημα,
αν εξαιρέσουμε κανα ψουψου μια δυο φορές...
Είναι αγαπημένο κομμάτι. Το γκαρίζαμε στις
κιθαροβραδιές τα πρώτα ή τα τελευταία
φοιτητικά μας χρόνια.
Ακόμα τα προφορικά είναι το μαρτύριο :)
Θα τελειώσει αύριο όμως και...
13 days to go till summer!
enjoy!!!
edit: άλλο ένα!!!
υ.γ. : Μα αφού έβαλα το μικρότερο μέγεθος βίντεο!!γιατί δε χωράει?? μπουχ σνιφ κλαψ σνιαρφ ?
Τρίτη 30 Ιουνίου 2009
Κυριακή 28 Ιουνίου 2009
Koulouvaxata
Έχουμε και λέμε....:
Ζευγαράκια που "στολίζονται" στις 3 τη νύχτα κάτω από το μπαλκόνι μου, φοιτητές που παίζουν τάβλι ακούραστα ως τις πρωϊνές ώρες, ένα σιντι χατζηδάκι να παίζει ασταμάτητα και τέρμα εδώ και 2 μέρες (basta!), τα πιτσιρικια από κάτω να στριγγλίζουν, τζιτζίκια επιτέλους,η πόστα με τα διαβασμένα να μεγαλώνει και με τα αδιάβαστα να μικραίνει, η διάθεση για διάβασμα να είναι άφαντη -όποιος τη βρει να μου τη φέρει πίσω πλιζ-...
Φίλοι στο φέισμπουκ που μπαίνουν σε γκρουπ του στυλ sex in the sea (beach klp), άλλος να στέλνει εικονικά αντιβίωση σε έναν άλλο (Αν πας φαρμακείο πάρε κάτι???), άλλος να ενημερώνει ανά λεπτό το στάτους του από κινητό (τώρα είμαι εκεί, τώρα πήγα παραπέρα, τώρα ρεύτηκα.... αμα περνάς τόσο υπέροχα, κάτσε κι απόλαυσέ το!!!), οι μονάδες στο κινητό, τα χαρτιά της ανακύκλωσης, ο ήχος του δρόμου...
Όλα μπερδεμένα,άσχετα. ή μήπως όχι?
(Παρενέργειες διαβάσματος!!!)
Ζευγαράκια που "στολίζονται" στις 3 τη νύχτα κάτω από το μπαλκόνι μου, φοιτητές που παίζουν τάβλι ακούραστα ως τις πρωϊνές ώρες, ένα σιντι χατζηδάκι να παίζει ασταμάτητα και τέρμα εδώ και 2 μέρες (basta!), τα πιτσιρικια από κάτω να στριγγλίζουν, τζιτζίκια επιτέλους,η πόστα με τα διαβασμένα να μεγαλώνει και με τα αδιάβαστα να μικραίνει, η διάθεση για διάβασμα να είναι άφαντη -όποιος τη βρει να μου τη φέρει πίσω πλιζ-...
Φίλοι στο φέισμπουκ που μπαίνουν σε γκρουπ του στυλ sex in the sea (beach klp), άλλος να στέλνει εικονικά αντιβίωση σε έναν άλλο (Αν πας φαρμακείο πάρε κάτι???), άλλος να ενημερώνει ανά λεπτό το στάτους του από κινητό (τώρα είμαι εκεί, τώρα πήγα παραπέρα, τώρα ρεύτηκα.... αμα περνάς τόσο υπέροχα, κάτσε κι απόλαυσέ το!!!), οι μονάδες στο κινητό, τα χαρτιά της ανακύκλωσης, ο ήχος του δρόμου...
Όλα μπερδεμένα,άσχετα. ή μήπως όχι?
(Παρενέργειες διαβάσματος!!!)
Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009
Καλοκαίρι...
Καλοκαίρι.... Τσαγκαροδευτέρα και απρόοπτα και γέλια και γουρλωμένα μάτια, μα πόση τρέλα μπορεί να αντέξει κάποιος σε ένα δίωρο?
Καλοκαίρι... ανοιχτές οι πόρτες, η κουρτίνα αγκαλιάζει τη μέντα απλώνοντας μια γλυκειά μυρωδιά στο δωμάτιο. Η τέντα κατεβασμένη και ο ήλιος να παίζει με τα ανοίγματα από τα κάγκελα. Βιβλία παντού. Σημειώσεις, τετράδια, φωτοτυπίες, να πού πήγε ο χρόνος μου. Προσπαθώ να διαβάζω, όμως πάντα κάτι με αποσπά.
Όταν ήμουν μικρή, είχα διαβάσει ένα ποίημα. Ήταν για ένα παιδάκι που διάβαζε για το σχολείο και έξω είχε μια υπέροχη μέρα, καλή ώρα σαν τώρα, και το φώναζαν όλα έξω να παίξει. Αλλά το παιδάκι, σαν καλό (!) παιδί, πρώτα τελείωσε τα μαθήματά του και μετά βγήκε και ευχαριστήθηκε την όμορφη μέρα. Τέλος καλό όλα καλά δηλαδή.
Λοιπόν, αυτό σε μένα έπιανε μέχρι κάποια ηλικία. Τέλειωνα το διάβασμα και αφοσιωνόμουν στο παιχνίδι. Πλέον όμως, πεταμένα λεφτά! Αν τελειώσω το διάβασμα, θα έχω να πλύνω τα πιάτα ή να βάλω πλυντήριο.
Καλοκαίρι... Πέρσυ μετά από 6 χρόνια δεν είχα διάβασμα. Και μου φαινόταν παράξενο. Ίσως τελικά να μ αρέσει έτσι το καλοκαίρι μου, ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι να διαβάζω χαζεύοντας τον ήλιο.
Ξαφνικά, ακούγεται μουσική. Τραγούδι. Καντάδα! "Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε, κάποιο μινόρε της αυγής..."
Χαμογελάω. Είδατε? είμαστε γειτονιά ακόμα. Όλα είναι καλύτερα. Γιατί όχι άλλωστε? Τις επιλογές μου στηρίζω .
Επιστρέφω λοιπόν να διαβάσω, αυτά που ξέρω, αυτά που δε θυμάμαι και αυτά που μου αρέσουν. Μπας και προλάβω τελικά να βγω έξω να παίξω ! ;)
Καλοκαίρι... ανοιχτές οι πόρτες, η κουρτίνα αγκαλιάζει τη μέντα απλώνοντας μια γλυκειά μυρωδιά στο δωμάτιο. Η τέντα κατεβασμένη και ο ήλιος να παίζει με τα ανοίγματα από τα κάγκελα. Βιβλία παντού. Σημειώσεις, τετράδια, φωτοτυπίες, να πού πήγε ο χρόνος μου. Προσπαθώ να διαβάζω, όμως πάντα κάτι με αποσπά.
Όταν ήμουν μικρή, είχα διαβάσει ένα ποίημα. Ήταν για ένα παιδάκι που διάβαζε για το σχολείο και έξω είχε μια υπέροχη μέρα, καλή ώρα σαν τώρα, και το φώναζαν όλα έξω να παίξει. Αλλά το παιδάκι, σαν καλό (!) παιδί, πρώτα τελείωσε τα μαθήματά του και μετά βγήκε και ευχαριστήθηκε την όμορφη μέρα. Τέλος καλό όλα καλά δηλαδή.
Λοιπόν, αυτό σε μένα έπιανε μέχρι κάποια ηλικία. Τέλειωνα το διάβασμα και αφοσιωνόμουν στο παιχνίδι. Πλέον όμως, πεταμένα λεφτά! Αν τελειώσω το διάβασμα, θα έχω να πλύνω τα πιάτα ή να βάλω πλυντήριο.
Καλοκαίρι... Πέρσυ μετά από 6 χρόνια δεν είχα διάβασμα. Και μου φαινόταν παράξενο. Ίσως τελικά να μ αρέσει έτσι το καλοκαίρι μου, ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεβάτι να διαβάζω χαζεύοντας τον ήλιο.
Ξαφνικά, ακούγεται μουσική. Τραγούδι. Καντάδα! "Ξύπνα μικρό μου κι άκουσε, κάποιο μινόρε της αυγής..."
Χαμογελάω. Είδατε? είμαστε γειτονιά ακόμα. Όλα είναι καλύτερα. Γιατί όχι άλλωστε? Τις επιλογές μου στηρίζω .
Επιστρέφω λοιπόν να διαβάσω, αυτά που ξέρω, αυτά που δε θυμάμαι και αυτά που μου αρέσουν. Μπας και προλάβω τελικά να βγω έξω να παίξω ! ;)
Ο ΓΙΩΡΓOΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΝΕΕΣ ΕΚΔOΣΕΙΣ
Ο ΓΙΩΡΓOΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΝΕΕΣ ΕΚΔOΣΕΙΣ
«Η κρίση του αισθήματος είναι πιο σοβαρή από την κρίση του πορτοφολιού»
Του Παύλου Ηλ. Αγιαννίδη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009
«Το έργο του Μάνου Χατζιδάκι δίνει, έτσι κι αλλιώς, τη μάχη του με τον χρόνο και θα αποδείξει την αξία του», λέει ο Γιώργος Χατζιδάκις- Θεοφανόπουλος για τον πατέρα του. «Μέχρι τώρα αυτή τη μάχη την έχει κερδίσει»
«Δεν είναι ότι ζούμε αυτή την παρακμή, είναι ότι δεν θέλουμε να βγούμε απ΄ αυτήν» λέει ο γιος του αξέχαστου Μάνου Χατζιδάκι, Γιώργος, που ετοιμάζει σειρά εκδόσεων
«Είναι θλιβερό αυτό που συμβαίνει στην υπόθεση τραγούδι». Έτσι αρχίζει η κουβέντα μας για τη μουσική και το τραγούδι τού σήμερα με τον Γιώργο Χατζιδάκι- Θεοφανόπουλο στο διαμέρισμα της οδού Ρηγίλλης- το μόνο που απέκτησε ο πατέρας του με τα χρήματα από το Όσκαρ για τα «Παιδιά του Πειραιά».
«Δεν είναι ότι ζούμε αυτή την παρακμή», συνεχίζει, «είναι ότι δεν θέλουμε να βγούμε απ΄ αυτήν. Κι αυτό είναι πιο σοβαρό. Έχει άμεση σχέση με το αίσθημα και είναι μια διαρκής κρίση. Η κρίση του αισθήματος είναι πιο σοβαρή από την κρίση του πορτοφολιού. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που ονομάσαμε τις συναυλίες της φετινής περιόδου με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι (και ερμηνευτή τον Μάριο Φραγκούλη) “Η εποχή της αγάπης”. Γιατί αυτό είναι το πιο ασφαλές λιμάνι και περιέχει και τρυφερότητα κι αλήθεια».
Γιατί οι αυθεντικές ενορχηστρώσεις του Μάνου για τους κύκλους τραγουδιών του θα ακουστούν ξανά στις συναυλίες του Μάριου Φραγκούλη; Πώς φτάσαμε εκεί;
Τον είχα δει το 1988 στο Λονδίνο στο μιούζικαλ «Μiserables». Πριν από δέκα χρόνια μού είχε εκδηλώσει την αγάπη του στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι και φέτος ήρθε αποφασισμένος να τραγουδήσει μόνο Χατζιδάκι, σαν να έλεγε «θέλω να αποδείξω την αγάπη μου για κείνον». Και η πρόθεσή του ήταν να υπηρετήσει το γεγονός και όχι αντίστροφα- που είναι και η σωστή σχέση. Η φωνή οφείλει να υπηρετεί το τραγούδι που εκφέρει...
Κάτι που εξαφανίζεται πια...
Συνήθως η τάση είναι το τραγούδι να υπηρετεί τις φωνές. Είναι λάθος δομικό. Επ΄ ουδενί, από την άλλη πλευρά, δεν είναι αυτές οι συναυλίες αφιέρωμα στον Μάνο. Υπάρχει μια διαστροφή στις μέρες μας. Όλοι έχουν την τάση να κάνουν αφιερώματα. Όταν φτιάχνουμε μια βραδιά ποίησης για να ακούσουμε Καβάφη, ο ποιητής είναι που μας τιμά με την ουσία του, όχι εμείς τον Καβάφη. Όταν εμμένουμε λοιπόν στα αφιερώματα δεν μας ενδιαφέρει η ουσία του γεγονότος. Είναι δε τα αφιερώματα σαν μνημόσυνα. Κάτι λυπηρό. Όμως οι άνθρωποι δεν θέλουμε να λυπόμαστε αλλά να χαιρόμαστε.
Οι συναυλίες θα έχουν τις ενορχηστρώσεις του, τον «ήχο» του Μάνου. Τι είναι τελικά αυτός ο ήχος του;
Είναι το αίσθημα που έχουμε όταν ακούμε τα τραγούδια του. Αυτό έχει μια πλευρά που εξηγείται και συλλογικά και ατομικά και μιαν άλλη που έχει σχέση με το ανεξήγητο κι αυτό είναι που δημιουργεί τη διαχρονικότητά του. Το τραγούδι του είναι και γι΄ αυτούς που το έχουν ανάγκη και γι΄ αυτούς που δεν το έχουν...
Πιστεύεις πως το έχουμε ανάγκη;
Ναι. Γιατί είναι τραγούδι που μας αποκαλύπτει. Που μας γεννάει ερωτηματικά και μας βάζει στη διαδικασία των προσωπικών απαντήσεων.
Το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» είναι μαζί με τα τραγούδια του Τσιτσάνη έργα δημιουργών που μας άφησαν κι όμως πουλάνε διαρκώς και πάρα πολύ.
Ο χρόνος είναι αυτός που καταδεικνύει τη διάσταση ενός καλλιτέχνη. Όπως έλεγε και ο Μάνος, αν το τραγούδι είναι ιδιοφυές θα το ακούνε πάντα και θα το έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, αν είναι μέτριο θα το ξεχάσουν και πολύ σωστά. Και αυτό έχει σχέση, όπως όλα, με το ταλέντο. Φαίνεται ότι συμβαίνει μια μουσική χημεία. Το «Χαμόγελο» και τα τραγούδια του μεταφέρουν όλα εκείνα τα στοιχεία ώστε ο κόσμος όταν τα ακούει να συγκινείται.
Τι μας λείπει από τον Μάνο πέρα από τη φυσική παρουσία του;
Τίποτε. Μόνον η φυσική παρουσία του. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις δεν είναι τίποτε άλλο παρά το έργο του. Είναι μια διαρκής απώλεια αυτή για τους ανθρώπους που τον γνώρισαν. Όσο ζούσε όμως, ελάχιστοι τον γνώρισαν. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μέσα από το έργο του. Από την ώρα λοιπόν που υπάρχει το έργο του, υπάρχει και ο ίδιος.
ΙΝFΟ
«Μάνος Χατζιδάκις, Η εποχή της αγάπης», με τον Μάριο Φραγκούλη και το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις, στις 24 και 25 Ιουνίου, στις 21.30, στο Θέατρο Λυκαβηττού. Εισιτήρια: 35 ευρώ. Προπώληση: Ταμεία Φεστιβάλ Αθηνών (Στοά Πεσμαζόγλου, τηλ. 210-3318.891), στα σινεμά, τηλεφωνικές κρατήσεις τηλ. 801-
1009.191, 801-1160.000.
«Το ψεύτικο, το φτηνό είναι πιο εύκολο»
Τι θα έλεγε, πιστεύεις, ο Μάνος Χατζιδάκις για τη σημερινή κατάσταση;
Νομίζω ό,τι και για τη χτεσινή. Η μόδα αλλάζει. Τα προβλήματα είναι ίδια. Θα ήταν και σήμερα αντίθετος με το φτηνό, με το ψεύτικο αίσθημα και θα τον συγκινούσε, όπως πάντα, το αληθινό και αυθεντικό, επώνυμο ή ανώνυμο.
Έχει μείνει τίποτα αληθινό;
Έχει μείνει αλλά, όπως πάντα, πρέπει κανείς να το ψάξει. Υπάρχουν και σήμερα ταλαντούχοι, απλώς έχει αποκτήσει μεγάλη δύναμη το δεύτερο, το φτηνό που είναι πιο εύκολο, γι΄ αυτό και οι άνθρωποι το προσεγγίζουν πιο άμεσα. Όμως ακόμη κι η ψεύτικη πλευρά αναζητά την αλήθεια της. Σε όσες βρώμικες θάλασσες και να κολυμπήσουμε, πάντα θα ονειρευόμαστε ένα καθαρό νερό. Το ίδιο συμβαίνει και στο αίσθημα, τον έρωτα, τις σχέσεις. Δεν θέλουμε να συνυπάρχουμε με ψέματα ακόμη κι όταν ζούμε μέσα σ΄ αυτά. Άρα, η αλήθεια μας δεν έχει να φοβηθεί μέσα στον χρόνο. Έχει απλώς να συγκρουστεί με το ψεύτικο αίσθημά μας.
Η CΙΑ, ο Τσε κι η Παξινού
Ο Γιώργος Χατζιδάκις ετοιμάζει και νέες εκδόσεις μουσικού- και όχι μόνον- υλικού του Μάνου.
Πρώτα θα κυκλοφορήσουν ανέκδοτες κινηματογραφικές του μουσικές, για το «Faccia di spia» του 1975, ένα δραματοποιημένο ιταλικό ντοκιμαντέρ για τη δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών, ιδιαιτέρως της CΙΑ («έκανα τη μουσική γι΄ αυτό το ντοκιμαντέρ για τον Τσε, τον οποίο θεωρώ απολύτως ποιητικό πρόσωπο», έλεγε- εξ ου και η «Μπαλάντα του Τσε» στο soundtrack, ένα τραγούδι δίχως λόγια) και για το αμερικανικό «Μartlet΄s Τale», του 1970, γυρισμένο στην Ιταλία και το Μαρόκο, με την Κατίνα Παξινού («από εκεί προέρχεται η “Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων”»). Θα ακολουθήσουν κείμενα από τα ανέκδοτα ημερολόγιά του (από το 1945) και η έκδοση των κολάζ που έφτιαχνε εδώ και στην Αμερική «με πράγματα που του προκαλούσαν εντύπωση από εφημερίδες και περιοδικά».
«Σχεδόν τελείωσαν οι επανεκδόσεις, με remastering, των έργων του από την ΕΜΙ και τη Lyra, ενώ φέτος θα λήξει οριστικά και η υπόθεση του αρχείου του, το οποίο είναι ίσως το μεγαλύτερο άγχος μου σε σχέση με το έργο του», λέει ο Γιώργος Χατζιδάκις.
Πρόκειται για χειρόγραφες παρτιτούρες, φωτογραφίες, σημειώσεις, ηχητικά αρχεία, τα πιάνα του, «όλη του τη ζωή».
«Πρέπει να τα ολοκληρώσω όλα αυτά και μετά για λίγο να εξαφανιστώ πια», προσθέτει.
«Η κρίση του αισθήματος είναι πιο σοβαρή από την κρίση του πορτοφολιού»
Του Παύλου Ηλ. Αγιαννίδη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009
«Το έργο του Μάνου Χατζιδάκι δίνει, έτσι κι αλλιώς, τη μάχη του με τον χρόνο και θα αποδείξει την αξία του», λέει ο Γιώργος Χατζιδάκις- Θεοφανόπουλος για τον πατέρα του. «Μέχρι τώρα αυτή τη μάχη την έχει κερδίσει»
«Δεν είναι ότι ζούμε αυτή την παρακμή, είναι ότι δεν θέλουμε να βγούμε απ΄ αυτήν» λέει ο γιος του αξέχαστου Μάνου Χατζιδάκι, Γιώργος, που ετοιμάζει σειρά εκδόσεων
«Είναι θλιβερό αυτό που συμβαίνει στην υπόθεση τραγούδι». Έτσι αρχίζει η κουβέντα μας για τη μουσική και το τραγούδι τού σήμερα με τον Γιώργο Χατζιδάκι- Θεοφανόπουλο στο διαμέρισμα της οδού Ρηγίλλης- το μόνο που απέκτησε ο πατέρας του με τα χρήματα από το Όσκαρ για τα «Παιδιά του Πειραιά».
«Δεν είναι ότι ζούμε αυτή την παρακμή», συνεχίζει, «είναι ότι δεν θέλουμε να βγούμε απ΄ αυτήν. Κι αυτό είναι πιο σοβαρό. Έχει άμεση σχέση με το αίσθημα και είναι μια διαρκής κρίση. Η κρίση του αισθήματος είναι πιο σοβαρή από την κρίση του πορτοφολιού. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που ονομάσαμε τις συναυλίες της φετινής περιόδου με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι (και ερμηνευτή τον Μάριο Φραγκούλη) “Η εποχή της αγάπης”. Γιατί αυτό είναι το πιο ασφαλές λιμάνι και περιέχει και τρυφερότητα κι αλήθεια».
Γιατί οι αυθεντικές ενορχηστρώσεις του Μάνου για τους κύκλους τραγουδιών του θα ακουστούν ξανά στις συναυλίες του Μάριου Φραγκούλη; Πώς φτάσαμε εκεί;
Τον είχα δει το 1988 στο Λονδίνο στο μιούζικαλ «Μiserables». Πριν από δέκα χρόνια μού είχε εκδηλώσει την αγάπη του στο έργο του Μάνου Χατζιδάκι και φέτος ήρθε αποφασισμένος να τραγουδήσει μόνο Χατζιδάκι, σαν να έλεγε «θέλω να αποδείξω την αγάπη μου για κείνον». Και η πρόθεσή του ήταν να υπηρετήσει το γεγονός και όχι αντίστροφα- που είναι και η σωστή σχέση. Η φωνή οφείλει να υπηρετεί το τραγούδι που εκφέρει...
Κάτι που εξαφανίζεται πια...
Συνήθως η τάση είναι το τραγούδι να υπηρετεί τις φωνές. Είναι λάθος δομικό. Επ΄ ουδενί, από την άλλη πλευρά, δεν είναι αυτές οι συναυλίες αφιέρωμα στον Μάνο. Υπάρχει μια διαστροφή στις μέρες μας. Όλοι έχουν την τάση να κάνουν αφιερώματα. Όταν φτιάχνουμε μια βραδιά ποίησης για να ακούσουμε Καβάφη, ο ποιητής είναι που μας τιμά με την ουσία του, όχι εμείς τον Καβάφη. Όταν εμμένουμε λοιπόν στα αφιερώματα δεν μας ενδιαφέρει η ουσία του γεγονότος. Είναι δε τα αφιερώματα σαν μνημόσυνα. Κάτι λυπηρό. Όμως οι άνθρωποι δεν θέλουμε να λυπόμαστε αλλά να χαιρόμαστε.
Οι συναυλίες θα έχουν τις ενορχηστρώσεις του, τον «ήχο» του Μάνου. Τι είναι τελικά αυτός ο ήχος του;
Είναι το αίσθημα που έχουμε όταν ακούμε τα τραγούδια του. Αυτό έχει μια πλευρά που εξηγείται και συλλογικά και ατομικά και μιαν άλλη που έχει σχέση με το ανεξήγητο κι αυτό είναι που δημιουργεί τη διαχρονικότητά του. Το τραγούδι του είναι και γι΄ αυτούς που το έχουν ανάγκη και γι΄ αυτούς που δεν το έχουν...
Πιστεύεις πως το έχουμε ανάγκη;
Ναι. Γιατί είναι τραγούδι που μας αποκαλύπτει. Που μας γεννάει ερωτηματικά και μας βάζει στη διαδικασία των προσωπικών απαντήσεων.
Το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» είναι μαζί με τα τραγούδια του Τσιτσάνη έργα δημιουργών που μας άφησαν κι όμως πουλάνε διαρκώς και πάρα πολύ.
Ο χρόνος είναι αυτός που καταδεικνύει τη διάσταση ενός καλλιτέχνη. Όπως έλεγε και ο Μάνος, αν το τραγούδι είναι ιδιοφυές θα το ακούνε πάντα και θα το έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, αν είναι μέτριο θα το ξεχάσουν και πολύ σωστά. Και αυτό έχει σχέση, όπως όλα, με το ταλέντο. Φαίνεται ότι συμβαίνει μια μουσική χημεία. Το «Χαμόγελο» και τα τραγούδια του μεταφέρουν όλα εκείνα τα στοιχεία ώστε ο κόσμος όταν τα ακούει να συγκινείται.
Τι μας λείπει από τον Μάνο πέρα από τη φυσική παρουσία του;
Τίποτε. Μόνον η φυσική παρουσία του. Ο ίδιος ο Χατζιδάκις δεν είναι τίποτε άλλο παρά το έργο του. Είναι μια διαρκής απώλεια αυτή για τους ανθρώπους που τον γνώρισαν. Όσο ζούσε όμως, ελάχιστοι τον γνώρισαν. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν μέσα από το έργο του. Από την ώρα λοιπόν που υπάρχει το έργο του, υπάρχει και ο ίδιος.
ΙΝFΟ
«Μάνος Χατζιδάκις, Η εποχή της αγάπης», με τον Μάριο Φραγκούλη και το Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις, στις 24 και 25 Ιουνίου, στις 21.30, στο Θέατρο Λυκαβηττού. Εισιτήρια: 35 ευρώ. Προπώληση: Ταμεία Φεστιβάλ Αθηνών (Στοά Πεσμαζόγλου, τηλ. 210-3318.891), στα σινεμά, τηλεφωνικές κρατήσεις τηλ. 801-
1009.191, 801-1160.000.
«Το ψεύτικο, το φτηνό είναι πιο εύκολο»
Τι θα έλεγε, πιστεύεις, ο Μάνος Χατζιδάκις για τη σημερινή κατάσταση;
Νομίζω ό,τι και για τη χτεσινή. Η μόδα αλλάζει. Τα προβλήματα είναι ίδια. Θα ήταν και σήμερα αντίθετος με το φτηνό, με το ψεύτικο αίσθημα και θα τον συγκινούσε, όπως πάντα, το αληθινό και αυθεντικό, επώνυμο ή ανώνυμο.
Έχει μείνει τίποτα αληθινό;
Έχει μείνει αλλά, όπως πάντα, πρέπει κανείς να το ψάξει. Υπάρχουν και σήμερα ταλαντούχοι, απλώς έχει αποκτήσει μεγάλη δύναμη το δεύτερο, το φτηνό που είναι πιο εύκολο, γι΄ αυτό και οι άνθρωποι το προσεγγίζουν πιο άμεσα. Όμως ακόμη κι η ψεύτικη πλευρά αναζητά την αλήθεια της. Σε όσες βρώμικες θάλασσες και να κολυμπήσουμε, πάντα θα ονειρευόμαστε ένα καθαρό νερό. Το ίδιο συμβαίνει και στο αίσθημα, τον έρωτα, τις σχέσεις. Δεν θέλουμε να συνυπάρχουμε με ψέματα ακόμη κι όταν ζούμε μέσα σ΄ αυτά. Άρα, η αλήθεια μας δεν έχει να φοβηθεί μέσα στον χρόνο. Έχει απλώς να συγκρουστεί με το ψεύτικο αίσθημά μας.
Η CΙΑ, ο Τσε κι η Παξινού
Ο Γιώργος Χατζιδάκις ετοιμάζει και νέες εκδόσεις μουσικού- και όχι μόνον- υλικού του Μάνου.
Πρώτα θα κυκλοφορήσουν ανέκδοτες κινηματογραφικές του μουσικές, για το «Faccia di spia» του 1975, ένα δραματοποιημένο ιταλικό ντοκιμαντέρ για τη δραστηριότητα των μυστικών υπηρεσιών, ιδιαιτέρως της CΙΑ («έκανα τη μουσική γι΄ αυτό το ντοκιμαντέρ για τον Τσε, τον οποίο θεωρώ απολύτως ποιητικό πρόσωπο», έλεγε- εξ ου και η «Μπαλάντα του Τσε» στο soundtrack, ένα τραγούδι δίχως λόγια) και για το αμερικανικό «Μartlet΄s Τale», του 1970, γυρισμένο στην Ιταλία και το Μαρόκο, με την Κατίνα Παξινού («από εκεί προέρχεται η “Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων”»). Θα ακολουθήσουν κείμενα από τα ανέκδοτα ημερολόγιά του (από το 1945) και η έκδοση των κολάζ που έφτιαχνε εδώ και στην Αμερική «με πράγματα που του προκαλούσαν εντύπωση από εφημερίδες και περιοδικά».
«Σχεδόν τελείωσαν οι επανεκδόσεις, με remastering, των έργων του από την ΕΜΙ και τη Lyra, ενώ φέτος θα λήξει οριστικά και η υπόθεση του αρχείου του, το οποίο είναι ίσως το μεγαλύτερο άγχος μου σε σχέση με το έργο του», λέει ο Γιώργος Χατζιδάκις.
Πρόκειται για χειρόγραφες παρτιτούρες, φωτογραφίες, σημειώσεις, ηχητικά αρχεία, τα πιάνα του, «όλη του τη ζωή».
«Πρέπει να τα ολοκληρώσω όλα αυτά και μετά για λίγο να εξαφανιστώ πια», προσθέτει.
Ό,τι σταυρώνεις, το προσκυνάς...
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, το ξέρω. Διαβάζω, τι άλλο να πω?
Σήμερα (ξαν)άκουσα αυτό το τραγούδι. Και μου κόλλησε. Απολαύστε το!
Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη
Τ' όνομά σου μου'φερνε το σφύριγμα του αγέρα
τ'όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή
Ετοιμάσου μου'λεγε η καρδιά , μα κάθε μέρα
στην υγειά σου μ'έπινε η βροχή
Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις
τρυφερά σε γύρευα κι εγώ
Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις
το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.
Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.
Τ'άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ'τη μνήμη
πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμοί
Κάποιος άλλος φόραγε και μ'εκανε συντρίμμι
τ'άρωμά σου κι έφυγα χλωμή.
Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις
τρυφερά σε γύρευα κι εγώ
Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις
το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.
Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.
Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς".
Σήμερα (ξαν)άκουσα αυτό το τραγούδι. Και μου κόλλησε. Απολαύστε το!
Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη
Τ' όνομά σου μου'φερνε το σφύριγμα του αγέρα
τ'όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή
Ετοιμάσου μου'λεγε η καρδιά , μα κάθε μέρα
στην υγειά σου μ'έπινε η βροχή
Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις
τρυφερά σε γύρευα κι εγώ
Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις
το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.
Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.
Τ'άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ'τη μνήμη
πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμοί
Κάποιος άλλος φόραγε και μ'εκανε συντρίμμι
τ'άρωμά σου κι έφυγα χλωμή.
Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις
τρυφερά σε γύρευα κι εγώ
Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις
το πρωί, τ'αγκάθι σου είναι εδώ.
Μα αν δεν σε βρω , να μην ξεχνάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς.
Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς
ότι σταυρώνεις το προσκυνάς".
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
Χορός με τη σκιά μου
Βράδυ Δευτέρας. Μια κουραστική μέρα με δουλειά και μάθημα, έλαβε τέλος. Για μια ακόμα φορά γύρισα σπίτι πτώμα, προσπαθώντας να με πιέσω να ξεμπερδεύω με τις εκκρεμότητες. Όχι με τις εκκρεμότητες της ζωής μου, αυτές είναι μια μεγάλη ιστορία. Με άλλα, πιο απλά, πιο καθημερινά πράγματα. Με την ανακύκλωση ας πούμε. Με τις σημειώσεις που που περιμένουν να τις βάλω σε μια σειρά. Με τα πιάτα που ξέμειναν άπλυτα στο νεροχύτη. Ανάβω το θερμοσίφωνο, πρέπει να προσέχω , λένε, γιατί δεν έχει αντιηλεκτροπληξιακό και μπορεί να μου δημιουργήσει προβλήματα (κι άλλα?).
Περιμένοντας το νερό να ζεστάνει, τριγυρνάω αμήχανα στο σπίτι. Ποτίζω τα λουλούδια στο μπαλκόνι, ο κάκτος είναι έτοιμος να ανθίσει και πάλι, απόδειξη ότι τον φροντίζω καλά και καταβρέχοντας τα φυτά η νύχτα μου ξαφνικά μυρίζει μέντα και λεβάντα. Κοιτάζω ψηλά, δε βλέπω τίποτα και νοσταλγώ το πατρικό μου, τόσος ουρανός, τόση άπλα στο μάτι και στο βάθος θάλασσα που όταν νυχτώνει ανακατεύεται το μπλε της με το μαύρο του ουρανού και καμιά φορά μπερδεύομαι, περνάω τα γρι γρι με τα αστέρια και τη θάλασσα με τον ουρανό. Μα δε με πειράζει, γιατί η νύχτα μου μυρίζει μέντα , και λεβάντα, και θέλω να κάνω όλη τη ζωή μου να μυρίζει μέντα, και λεβάντα, και δεν απελπίζομαι που δεν είμαι καλή στα σχέδια και στα προγράμματα γιατί έτσι η ζωή έχει ενδιαφέρον.
Το νερό μάλλον είναι έτοιμο, πρέπει να πλυθώ, πρέπει να στεγνώσω τα μαλλιά για να μην κρυώσω, πρέπει να βρω τι θα φορέσω αύριο, πρέπει να ξυπνήσω για τη δουλειά, πρέπει να τελειώσω την εργασία, πρέπει ...
Στ' αλήθεια, δε με πειράζει και πολύ που τραβάω ζόρια. Τα πρέπει στη ζωή μου είναι απόρροια των θέλω μου και της τεμπελιάς μου.Με τον εαυτό μου θυμώνω μόνο, γιατί ξέρω πως μπορώ και καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Σε πολλά. Μα είπαμε , απόψε δεν πειράζει, γιατί όλα μυρίζουν μέντα και λεβάντα.
Μπαίνω στο σπίτι, προσπερνάω τον υπολογιστή και το youtube, ψάχνω στη δισκοθήκη μου. Είναι εκεί.... Παίρνω με λαχτάρα το σιντί και το βάζω στο στερεο να παίξει. Οι νότες του Μάνου με πλημυρίζουν. Χωρίς λόγια, μουσική μόνο, εικόνες, με λόγια αυτά που θέλω εγώ. Μόνο ό,τι θέλω εγώ. Αυτά που έγιναν , έγιναν, κι αυτά που θα 'ρθουν, καλώς να έρθουν. Μεγαλώνω, μα χαμογελάω. Έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ, ένα τηλεφώνημα δρόμο. Και αν ζορίζομαι, και αν θυμώνω, και αν ..., στο παιχνίδι είναι και αυτά.
Εξάλλου, αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα...
Περιμένοντας το νερό να ζεστάνει, τριγυρνάω αμήχανα στο σπίτι. Ποτίζω τα λουλούδια στο μπαλκόνι, ο κάκτος είναι έτοιμος να ανθίσει και πάλι, απόδειξη ότι τον φροντίζω καλά και καταβρέχοντας τα φυτά η νύχτα μου ξαφνικά μυρίζει μέντα και λεβάντα. Κοιτάζω ψηλά, δε βλέπω τίποτα και νοσταλγώ το πατρικό μου, τόσος ουρανός, τόση άπλα στο μάτι και στο βάθος θάλασσα που όταν νυχτώνει ανακατεύεται το μπλε της με το μαύρο του ουρανού και καμιά φορά μπερδεύομαι, περνάω τα γρι γρι με τα αστέρια και τη θάλασσα με τον ουρανό. Μα δε με πειράζει, γιατί η νύχτα μου μυρίζει μέντα , και λεβάντα, και θέλω να κάνω όλη τη ζωή μου να μυρίζει μέντα, και λεβάντα, και δεν απελπίζομαι που δεν είμαι καλή στα σχέδια και στα προγράμματα γιατί έτσι η ζωή έχει ενδιαφέρον.
Το νερό μάλλον είναι έτοιμο, πρέπει να πλυθώ, πρέπει να στεγνώσω τα μαλλιά για να μην κρυώσω, πρέπει να βρω τι θα φορέσω αύριο, πρέπει να ξυπνήσω για τη δουλειά, πρέπει να τελειώσω την εργασία, πρέπει ...
Στ' αλήθεια, δε με πειράζει και πολύ που τραβάω ζόρια. Τα πρέπει στη ζωή μου είναι απόρροια των θέλω μου και της τεμπελιάς μου.Με τον εαυτό μου θυμώνω μόνο, γιατί ξέρω πως μπορώ και καλύτερα. Πολύ καλύτερα. Σε πολλά. Μα είπαμε , απόψε δεν πειράζει, γιατί όλα μυρίζουν μέντα και λεβάντα.
Μπαίνω στο σπίτι, προσπερνάω τον υπολογιστή και το youtube, ψάχνω στη δισκοθήκη μου. Είναι εκεί.... Παίρνω με λαχτάρα το σιντί και το βάζω στο στερεο να παίξει. Οι νότες του Μάνου με πλημυρίζουν. Χωρίς λόγια, μουσική μόνο, εικόνες, με λόγια αυτά που θέλω εγώ. Μόνο ό,τι θέλω εγώ. Αυτά που έγιναν , έγιναν, κι αυτά που θα 'ρθουν, καλώς να έρθουν. Μεγαλώνω, μα χαμογελάω. Έχω ανθρώπους που με αγαπούν και τους αγαπώ, ένα τηλεφώνημα δρόμο. Και αν ζορίζομαι, και αν θυμώνω, και αν ..., στο παιχνίδι είναι και αυτά.
Εξάλλου, αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα...
Σάββατο 13 Ιουνίου 2009
Απορίες
Παλιές, καινούριες, εφηβικές ή ώριμες, υπαρκτές ή ανύπαρκτες, δικές μου ή άλλων:
- Γιατί πρέπει να αποφασίζουμε τί θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας από τα 15 μας?
- Γιατί η απόλαυση των κόπων μας παρατείνεται πάντα στο μέλλον? (από το ΄λύκειο στο πανεπιστήμιο και από το πανεπιστήμιο στη μετά πτυχίο εποχή και από τη μετά πτυχίο εποχή ... στη σύνταξη)?
- Γιατί δε μπορούμε να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη?
- Πώς ξέρουμε αν μας θέλουν γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό που πιστεύουν ότι μπορούμε να γίνουμε?
- Γιατί υπάρχουν τόσες ωραίες γυναίκες μόνες και τόσοι άντρες που επίσης ψάχνουν και είναι μόνοι?
- Γιατί φοράμε μάσκες και παίζουμε παιχνίδια?
- όταν ένα και ένα κάνει δύο σε μια σχέση δεν υπάρχει πρόβλημα?
- Στον έρωτα όλα επιτρέπονται?
- Αν κάτι πάει να χαθεί, το σώζεις, το αφήνεις ή περιμένεις απλά το τέλος?
- Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι πάντα μουρτζούφληδες και στριμένοι?
- Η νοσταλγία είναι σημάδι ότι το τώρα δεν σε ικανοποιεί?
Απορία ξαδέρφου μου ετών 5:
- Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι φοβούνται τόσο πολύ την ατομική βόμβα. Αφού σκοτώνει μόνο ένα άτομο τη φορά!!!!
Απορία Λέκτορα:
Γιατί μερικοί στο μεταπτυχιακό έχετε άδεια δικηγόρου και μερικοί όχι? (εχμ... γιατί τελειώσαμε διαφορετικές χρονιές ίσως??? )
και.... Διάλογος γραμματέα (με σπασμένα νεύρα) και διευθυντή( σημ.: ο διευθυντής είναι κοντούλης):
Δ: πάλι καπνίζεις ε? καλάαααα... τώρα να δεις, από 1η Ιουλίου θα πάρω τα μέτρα μου!!!
Γ: ε, δεν είναι δύσκολο, 1,50, 1,60 το πολύ....
Εσείς? Απορίες?
- Γιατί πρέπει να αποφασίζουμε τί θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας από τα 15 μας?
- Γιατί η απόλαυση των κόπων μας παρατείνεται πάντα στο μέλλον? (από το ΄λύκειο στο πανεπιστήμιο και από το πανεπιστήμιο στη μετά πτυχίο εποχή και από τη μετά πτυχίο εποχή ... στη σύνταξη)?
- Γιατί δε μπορούμε να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη?
- Πώς ξέρουμε αν μας θέλουν γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό που πιστεύουν ότι μπορούμε να γίνουμε?
- Γιατί υπάρχουν τόσες ωραίες γυναίκες μόνες και τόσοι άντρες που επίσης ψάχνουν και είναι μόνοι?
- Γιατί φοράμε μάσκες και παίζουμε παιχνίδια?
- όταν ένα και ένα κάνει δύο σε μια σχέση δεν υπάρχει πρόβλημα?
- Στον έρωτα όλα επιτρέπονται?
- Αν κάτι πάει να χαθεί, το σώζεις, το αφήνεις ή περιμένεις απλά το τέλος?
- Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι πάντα μουρτζούφληδες και στριμένοι?
- Η νοσταλγία είναι σημάδι ότι το τώρα δεν σε ικανοποιεί?
Απορία ξαδέρφου μου ετών 5:
- Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι φοβούνται τόσο πολύ την ατομική βόμβα. Αφού σκοτώνει μόνο ένα άτομο τη φορά!!!!
Απορία Λέκτορα:
Γιατί μερικοί στο μεταπτυχιακό έχετε άδεια δικηγόρου και μερικοί όχι? (εχμ... γιατί τελειώσαμε διαφορετικές χρονιές ίσως??? )
και.... Διάλογος γραμματέα (με σπασμένα νεύρα) και διευθυντή( σημ.: ο διευθυντής είναι κοντούλης):
Δ: πάλι καπνίζεις ε? καλάαααα... τώρα να δεις, από 1η Ιουλίου θα πάρω τα μέτρα μου!!!
Γ: ε, δεν είναι δύσκολο, 1,50, 1,60 το πολύ....
Εσείς? Απορίες?
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009
Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009
Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου!
Δηλαδή η γιαγιά είναι δυο φορές πεθερά;
Σήμερα το πρωί δεν κατάλαβα πως ξύπνησα. Μπορεί να φταίει το ανοιχτό παντζούρι και ο θόρυβος, σίγουρα όχι η ζέστη, μιας και απολάμβανα τον ύπνο μου πάνω στα απαλά σεντόνια, μπορεί το άγχος να ξυπνήσω στην ώρα μου μετά από μια βδομάδα που με ξύπναγαν άλλοι το πρωί. Το θέμα είναι ότι ξύπνησα, χωρίς να συνειδητοποιήσω το πως. Θυμάμαι πως το βράδυ είχα βάλει ξυπνητήρι, αλλά το πρωί που κοίταξα το κινητό, αφού έριξα νερό στη μούρη μου να ανοίξει λίγα χιλιοστά παραπάνω το μάτι, ήταν κλειστό. Μυστήρια πράγματα.
Το θέμα είναι ότι ξύπνησα και πριν την ώρα μου μες στο κέφι, ντήθυκα γρήγορα (αχ αυτό το μαύρο φόρεμα... θα κάνω άγαλμα στα μοναστηρακιώτικα μαγαζιά) οπότε πήγα με το πάσο στη στάση μιας και ο καιρός δεν προσφέρεται για περπάτημα.
Εφοδιάστηκα με έναν πελώριο φρέντο (αμέ αμέ μάθαμε κι από αυτά και όχι, δεν είχαμε και στο χωριό μου, αλλά κάπως πρέπει κι εμείς να ξυπνήσουμε και μιας και το τζόκινγκ αποκλείεται, το ρίχνουμε στον καφέ. Να τον δοκιμάσετε με σιρόπι φουντούκι!!)
Φτάνω λοιπόν σεινάμενη κουνάμενη στο γραφείο και βλέπω μια γιαγιά μαυροντυμένη (κοτσωνάτη όμως, μη φανταστείτε), να ψάχνεται. Προσφέρομαι να την βοηθήσω μιας και εδώ που την έστειλαν χωρίς όνομα δε θα έβρισκε άκρη. Μου λέει τι θέλει, πάμε στον έναν όροφο, τίποτα, πάμε στον άλλο, πάλι τίποτα. Βρίσκουμε το τηλέφωνο εκείνου που την παρέπεμψε σε εμάς και πάμε στο γραφείο μου να καλέσουμε. Αφού λοιπόν μαθαίνω την ιστορία, λέμε για το παράλογο του να μη δεχτούν το συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο και μου έχει δώσει 135 φορές την ευχή της, ξεκινάνε οι ερωτήσεις:
-Πόσο χρονών είσαι κοπέλα μου;
-25
-ααααα! Και τελείωσες νομική ε;
-ναι (άκουσε κάπου και για το μεταπτυχιακό όταν με ρώτησε μια δικηγόρος)
- Πω πω και είσαι και ψηλή, ωραία κοπέλα!
- ευχαριστώ !
- Από Αθήνα είσαι;
- όχι, είμαι από .... και ....
- Ααααα, εκεί είναι όλοι καλοί άνθρωποι!!!
- Τι να σας πω, άλλα έχω ακούσει εγώ, ειδικά για την ...
- όχι, όχι, καλοί είναι. Ε, αυτό για το αυλάκι λένε, τι άλλο;
Το θέμα είναι ότι ξύπνησα και πριν την ώρα μου μες στο κέφι, ντήθυκα γρήγορα (αχ αυτό το μαύρο φόρεμα... θα κάνω άγαλμα στα μοναστηρακιώτικα μαγαζιά) οπότε πήγα με το πάσο στη στάση μιας και ο καιρός δεν προσφέρεται για περπάτημα.
Εφοδιάστηκα με έναν πελώριο φρέντο (αμέ αμέ μάθαμε κι από αυτά και όχι, δεν είχαμε και στο χωριό μου, αλλά κάπως πρέπει κι εμείς να ξυπνήσουμε και μιας και το τζόκινγκ αποκλείεται, το ρίχνουμε στον καφέ. Να τον δοκιμάσετε με σιρόπι φουντούκι!!)
Φτάνω λοιπόν σεινάμενη κουνάμενη στο γραφείο και βλέπω μια γιαγιά μαυροντυμένη (κοτσωνάτη όμως, μη φανταστείτε), να ψάχνεται. Προσφέρομαι να την βοηθήσω μιας και εδώ που την έστειλαν χωρίς όνομα δε θα έβρισκε άκρη. Μου λέει τι θέλει, πάμε στον έναν όροφο, τίποτα, πάμε στον άλλο, πάλι τίποτα. Βρίσκουμε το τηλέφωνο εκείνου που την παρέπεμψε σε εμάς και πάμε στο γραφείο μου να καλέσουμε. Αφού λοιπόν μαθαίνω την ιστορία, λέμε για το παράλογο του να μη δεχτούν το συμβολαιογραφικό πληρεξούσιο και μου έχει δώσει 135 φορές την ευχή της, ξεκινάνε οι ερωτήσεις:
-Πόσο χρονών είσαι κοπέλα μου;
-25
-ααααα! Και τελείωσες νομική ε;
-ναι (άκουσε κάπου και για το μεταπτυχιακό όταν με ρώτησε μια δικηγόρος)
- Πω πω και είσαι και ψηλή, ωραία κοπέλα!
- ευχαριστώ !
- Από Αθήνα είσαι;
- όχι, είμαι από .... και ....
- Ααααα, εκεί είναι όλοι καλοί άνθρωποι!!!
- Τι να σας πω, άλλα έχω ακούσει εγώ, ειδικά για την ...
- όχι, όχι, καλοί είναι. Ε, αυτό για το αυλάκι λένε, τι άλλο;
Και πόσο χρονών είσαι;
- 24
- Ξέρεις έχω έναν εγγονό! είναι 25 χρονών και έχει τελειώσει Πάντειο, οικονομικά. Δουλεύει κι αυτός, σε μια ηλεκτρονική εφημερίδα, από παλιά, γιατί ξέρει πληροφορική. Μακάρι να βρει μια κοπέλα σαν κι εσένα (εδώ ξερογλύφεται)...
- ... (σιωπή)
- Είναι και αθλητικός, κάνει μπάσκετ σε ομάδα και προπονείται συστηματικά!! Και ψηλόοοοοος! Κι εσύ είσαι ψηλή. Μακάρι να βρει μια σαν κι εσένα, και όχι καμιά κοντή (Θεοπούλα νούμερο δύο).
- (χαμόγελο- σιωπή)
Μπαίνουμε στο ασανσέρ, να ανέβουμε στο γραφείο μου να πάρουμε στο κατάστημα.
- Αχ κοπέλα μου, την ευχή μου να έχεις, πώς θα έβρισκα άκρη αλλιώς;
- Ε, όλο και κάποιος θα σας έλεγε που να απευθυνθείτε!
- Τι καλό κορίτσι που είσαι!
- Ε, εντάξει έτσι κι αλλιώς δεν έχω δουλειά τώρα (είπα το βούρλο)
Πάμε λοιπόν στο γραφείο μου, παίρνουμε τηλέφωνο, μας δίνουν ένα άλλο και μας λένε να καλέσουμε σε μισή ώρα. Της προτείνω να πάει μια βόλτα και να ξαναέρθει και το πάρτυ αρχίζει:
- αχχχχχ κοπέλα μου την ευχή μου να χεις!!!!!!. Ξέρεις, ο εγγονός μου είναι μοναχοπαίδι, τον έχω μεγαλώσει σχεδόν εγώ. Εχει και μια αδερφή 14 χρόνια μικρότερη (!!!!!!). Εσύ έχεις αδέλφια;
- όχι, είμαι μοναχοπαίδι.
- Και η κόρη μου είναι μοναχοπαίδι. Αλλά και ο εγγονός μου, προκομέεεεεεενο παιδί. Δε χρειάζεται να δουλέψει, οι γονείς του είναι δημοσιογράφοι, βγάζουν εφημερίδα, μεγάαααλη περιουσία. Και όχι μόνο από τους γονείς, και από εμένα, και την άλλη του γιαγιά. Και εγώ τους έλεγα (κλαψιάρικος τόνος) ¨αφού δεν έχει ανάγκη να δουλέψει το παιδί, αχ γιατί το στέλνετε;¨ Και οι γονείς του μου είπαν ότι πρέπει να μάθει να βγάζει το ψωμί του, τώρα δουλεύει για να μαζέψει χρήματα για το στρατό. Κι εσύ βλέπω εργατική είσαι. Αχ! μακάρι να βρει καμιά καλή κοπέλα σαν κι εσένα, δε θέλω να μπλέξει με καμία που δε θα μου αρέσει...
- ε, αν τα βρίσκουν μεταξύ τους, λένε σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός....
Στο σημείο αυτό να πω ότι άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως το ζω αυτό ή απλά το σιρόπι φουντούκι στο φρέντο σε συνδιασμό με τον καύσωνα με έκανε να έχω παραισθήσεις. Και συνεχίζουμε:
- Να, μια καλή κοπέλα ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ θέλω να βρει ο εγγονός μου!
- (σιωπή, κοίταγμα κάτω)
- λοιπόν, θα περάσω σε μισή ώρα, γράψε μου μόνο το γραφείο σου να μη μπερδευτώ. Αχ, την ευχή μου να χεις! Μακάρι να βρει μια κοπέλα σαν κι εσένα ο εγγονός μου!!! θα μου δώσεις ένα τηλέφωνο;
(σκληρός παίκτης η γιαγιά!)
- εεεεεε ξέρετε είμαι...... ( πιασμένη; χαρούμενη; νυσταγμένη; αρραβωνιασμένη; γιατί δε νομίζω το δεσμευμένη να της ήταν εμπόδιο, είχε πάρει φόρα!!!!)
- μια εδώ και μια εκεί , ε κοπέλα μου;
- Ναι, μια Αθήνα, μια ....
- καλά, σε ευχαριστώ πολύ, θα έρθω σε λίγο πάλι
- στο καλό!
Καλά τα γέλια που έκανα στο μεταξύ... Μια συνάδελφος πρότεινε να ζητήσω φωτογραφία και με κορόιδευε πως κλωτσάω την τύχη μου.Εγώ πείραζα μια άλλη και της έλεγα ότι όποιος πάει στην ώρα του στο γραφείο, έχει και τα τυχερά του!
Πάνω που πέτυχα την υπεύθυνη του καταστήματος και μίλησα μαζί της σκάει η γιαγιά. Μιλήσανε, μιλήσαμε και μου είπε πού να απευθυνθώ. Μιας και είχα μπει στο χωρό, και τη λυπήθηκα τη γιαγιά μες στη ζέστη, ειπα να ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησα, αλλά να κόψω δρόμο. Πριν ξεκινήσουμε για το άλλο γραφείο, ακολουθεί ο εξής διάλογος
-Πω πω, τι θα έκανα αν δεν υπήρχες εσύ να με βοηθήσεις;
-Μην ανησυχείτε , οι άνθρωποι είναι εξυπηρετικοί, κάποιος θα σας βοηθούσε.
- όχι, αν δεν ήσουνα εσύ , δε θα έβρισκα άκρη! σε ευχαριστώ πολύ, την ευχή μου να χεις!
- Μην το συζητάτε, εξάλλου έτσι βοηθάνε και τη γιαγιά μου όταν χρειάζεται κάτι
- Πω πω, τι τυχεροί που είναι οι γονείς σου! Να σε χαίρονται και να σε καμαρώνουν!
- (ου, ναι οι γονείς μου νιώθουν πολύ τυχεροί ειδικά όταν ξεσπάω τα νεύρα μου πάνω τους!)
- αλλά και αυτός που θα σε πάρει.... Τέεεετοια κοπέεεεελα.... Αχ... Μοιάζεις με την κόρη μου... τα μαλλάκια σου... (και συνέχιζε, ενώ εγώ μούγκα) να μου δώσεις ένα τηλέφωνο... (εγώ την πάπια)
-ααααα! να ο υπεύθυνος του πρωτοκόλλου! Πάμε να δούμε πού χρεώθηκε η επιστολή για να βρούμε τον αρμόδιο!
Πάμε, βρίσκουμε, και εκμεταλλεύομαι τη στιγμή (άδραξα κι εγώ τη μέρα!!!!) για να τη χαιρετήσω, προφασιζόμενη πολλή δουλειά και να γυρίσω στο γραφείο μου. Ξεγλύστρησα από την αγκαλιά, και την κοπάνησα όσο ακόμα προλάβαινα, γιατί η προσοχή της είχε αποσπαστεί. Καλή η νύφη, καλά όμως και τα χρήματα που ήθελε να εισπράξει.
Δεν ξέρω αν ξαναήρθε στο γραφείο μου γιατί έλειπα, πάντως μόλις λύθηκε το θέμα της έμαθα πως έγινε μπουχός για να εισπράξει, μιας και ήθελε να πάει εξοχή.
Μήπως έπρεπε να ζητήσω φωτογραφία και Ε9 του επίδοξου γαμπρού;; Μπουχαχαχα!!! Πατέρα με χάνεις!!! Φίλοι και συγγενείς τρέξτε να ραφτείτε!!!!!!!
Και είναι μόλις 10 το πρωί....
- ... (σιωπή)
- Είναι και αθλητικός, κάνει μπάσκετ σε ομάδα και προπονείται συστηματικά!! Και ψηλόοοοοος! Κι εσύ είσαι ψηλή. Μακάρι να βρει μια σαν κι εσένα, και όχι καμιά κοντή (Θεοπούλα νούμερο δύο).
- (χαμόγελο- σιωπή)
Μπαίνουμε στο ασανσέρ, να ανέβουμε στο γραφείο μου να πάρουμε στο κατάστημα.
- Αχ κοπέλα μου, την ευχή μου να έχεις, πώς θα έβρισκα άκρη αλλιώς;
- Ε, όλο και κάποιος θα σας έλεγε που να απευθυνθείτε!
- Τι καλό κορίτσι που είσαι!
- Ε, εντάξει έτσι κι αλλιώς δεν έχω δουλειά τώρα (είπα το βούρλο)
Πάμε λοιπόν στο γραφείο μου, παίρνουμε τηλέφωνο, μας δίνουν ένα άλλο και μας λένε να καλέσουμε σε μισή ώρα. Της προτείνω να πάει μια βόλτα και να ξαναέρθει και το πάρτυ αρχίζει:
- αχχχχχ κοπέλα μου την ευχή μου να χεις!!!!!!. Ξέρεις, ο εγγονός μου είναι μοναχοπαίδι, τον έχω μεγαλώσει σχεδόν εγώ. Εχει και μια αδερφή 14 χρόνια μικρότερη (!!!!!!). Εσύ έχεις αδέλφια;
- όχι, είμαι μοναχοπαίδι.
- Και η κόρη μου είναι μοναχοπαίδι. Αλλά και ο εγγονός μου, προκομέεεεεεενο παιδί. Δε χρειάζεται να δουλέψει, οι γονείς του είναι δημοσιογράφοι, βγάζουν εφημερίδα, μεγάαααλη περιουσία. Και όχι μόνο από τους γονείς, και από εμένα, και την άλλη του γιαγιά. Και εγώ τους έλεγα (κλαψιάρικος τόνος) ¨αφού δεν έχει ανάγκη να δουλέψει το παιδί, αχ γιατί το στέλνετε;¨ Και οι γονείς του μου είπαν ότι πρέπει να μάθει να βγάζει το ψωμί του, τώρα δουλεύει για να μαζέψει χρήματα για το στρατό. Κι εσύ βλέπω εργατική είσαι. Αχ! μακάρι να βρει καμιά καλή κοπέλα σαν κι εσένα, δε θέλω να μπλέξει με καμία που δε θα μου αρέσει...
- ε, αν τα βρίσκουν μεταξύ τους, λένε σαν θέλει η νύφη κι ο γαμπρός....
Στο σημείο αυτό να πω ότι άρχισα να αναρωτιέμαι αν όντως το ζω αυτό ή απλά το σιρόπι φουντούκι στο φρέντο σε συνδιασμό με τον καύσωνα με έκανε να έχω παραισθήσεις. Και συνεχίζουμε:
- Να, μια καλή κοπέλα ΣΑΝ ΚΙ ΕΣΕΝΑ θέλω να βρει ο εγγονός μου!
- (σιωπή, κοίταγμα κάτω)
- λοιπόν, θα περάσω σε μισή ώρα, γράψε μου μόνο το γραφείο σου να μη μπερδευτώ. Αχ, την ευχή μου να χεις! Μακάρι να βρει μια κοπέλα σαν κι εσένα ο εγγονός μου!!! θα μου δώσεις ένα τηλέφωνο;
(σκληρός παίκτης η γιαγιά!)
- εεεεεε ξέρετε είμαι...... ( πιασμένη; χαρούμενη; νυσταγμένη; αρραβωνιασμένη; γιατί δε νομίζω το δεσμευμένη να της ήταν εμπόδιο, είχε πάρει φόρα!!!!)
- μια εδώ και μια εκεί , ε κοπέλα μου;
- Ναι, μια Αθήνα, μια ....
- καλά, σε ευχαριστώ πολύ, θα έρθω σε λίγο πάλι
- στο καλό!
Καλά τα γέλια που έκανα στο μεταξύ... Μια συνάδελφος πρότεινε να ζητήσω φωτογραφία και με κορόιδευε πως κλωτσάω την τύχη μου.Εγώ πείραζα μια άλλη και της έλεγα ότι όποιος πάει στην ώρα του στο γραφείο, έχει και τα τυχερά του!
Πάνω που πέτυχα την υπεύθυνη του καταστήματος και μίλησα μαζί της σκάει η γιαγιά. Μιλήσανε, μιλήσαμε και μου είπε πού να απευθυνθώ. Μιας και είχα μπει στο χωρό, και τη λυπήθηκα τη γιαγιά μες στη ζέστη, ειπα να ολοκληρώσω αυτό που ξεκίνησα, αλλά να κόψω δρόμο. Πριν ξεκινήσουμε για το άλλο γραφείο, ακολουθεί ο εξής διάλογος
-Πω πω, τι θα έκανα αν δεν υπήρχες εσύ να με βοηθήσεις;
-Μην ανησυχείτε , οι άνθρωποι είναι εξυπηρετικοί, κάποιος θα σας βοηθούσε.
- όχι, αν δεν ήσουνα εσύ , δε θα έβρισκα άκρη! σε ευχαριστώ πολύ, την ευχή μου να χεις!
- Μην το συζητάτε, εξάλλου έτσι βοηθάνε και τη γιαγιά μου όταν χρειάζεται κάτι
- Πω πω, τι τυχεροί που είναι οι γονείς σου! Να σε χαίρονται και να σε καμαρώνουν!
- (ου, ναι οι γονείς μου νιώθουν πολύ τυχεροί ειδικά όταν ξεσπάω τα νεύρα μου πάνω τους!)
- αλλά και αυτός που θα σε πάρει.... Τέεεετοια κοπέεεεελα.... Αχ... Μοιάζεις με την κόρη μου... τα μαλλάκια σου... (και συνέχιζε, ενώ εγώ μούγκα) να μου δώσεις ένα τηλέφωνο... (εγώ την πάπια)
-ααααα! να ο υπεύθυνος του πρωτοκόλλου! Πάμε να δούμε πού χρεώθηκε η επιστολή για να βρούμε τον αρμόδιο!
Πάμε, βρίσκουμε, και εκμεταλλεύομαι τη στιγμή (άδραξα κι εγώ τη μέρα!!!!) για να τη χαιρετήσω, προφασιζόμενη πολλή δουλειά και να γυρίσω στο γραφείο μου. Ξεγλύστρησα από την αγκαλιά, και την κοπάνησα όσο ακόμα προλάβαινα, γιατί η προσοχή της είχε αποσπαστεί. Καλή η νύφη, καλά όμως και τα χρήματα που ήθελε να εισπράξει.
Δεν ξέρω αν ξαναήρθε στο γραφείο μου γιατί έλειπα, πάντως μόλις λύθηκε το θέμα της έμαθα πως έγινε μπουχός για να εισπράξει, μιας και ήθελε να πάει εξοχή.
Μήπως έπρεπε να ζητήσω φωτογραφία και Ε9 του επίδοξου γαμπρού;; Μπουχαχαχα!!! Πατέρα με χάνεις!!! Φίλοι και συγγενείς τρέξτε να ραφτείτε!!!!!!!
Και είναι μόλις 10 το πρωί....
Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009
Βαθιά ανάσα και... κατάδυση!!!!
Ξέρω, ξέρω, όλο γκρινιάζω. Κι αν πω πως δε φταίω εγώ, ψέμματα θα σας πω. Αλλά καθένας το δικό του ζόρι το βλέπει μεγαλύτερο από των άλλων! Δεν ξέρω που θα με βγάλει αυτός ο μονόλογος, ξεκίνησα να γράφω πιο πολύ για να γεφυρώσω το χρονικό κενό από την προηγούμενη ανάρτηση. Είπα να βάλω καμιά φωτογραφιούλα από τις πρόσφατες εκδρομές (αμέ!!! Τολό- Ναύπλιο τη μια, Πάτρα- Διακοπτό- Καλάβρυτα την άλλη), αλλά αρνούμαι να μάθω το φωτοσοπ αυτή τη στιγμή για να τις μικρύνω.
Υπομονή κανα μήνα, και όλα θα γίνουν.
Έναν ολόκληρο μήνα θα με βάλω στον αυτόματο πιλότο. Δουλειά- σπίτι- διάβασμα και πάλι από την αρχή. Εξεταστική γαρ, και τα κεφάλια μέσα. Αξίζει? εγώ πιστεύω πως ναι. Παρόλα τα ξενύχτια και τις νύστες και το ζόρι, παρόλο που στο σχολείο διάβαζα λιγότερο. Γιατί το αγαπάω αυτό που κάνω κι ας μην ξέρω πού θα με βγάλει.
Αλλά τι να περιμένετε από κάποιον που πάει να αγοράσει Λένα Διβάνη ( Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω) και καταλήγει να αγοράσει βιβλίο με τίτλο "το τέλος του κοινωνικού κράτους" και να το διαβάζει και με ενδιαφέρον?
Από την άλλη, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η δουλειά μας μας μπολιάζει. Και το καθημερινό διάβασμα θα είναι πραγματικότητα. Το εργατικό δίκαιο είναι πολιτική, είναι ψυχολογία, είναι οικονομική επιστήμη, είναι εμπορικό δίκαιο... Με συναρπάζει να βλέπω το γιατί, το πως και το πότε των νόμων, σε συνάρτηση με τα παιχνίδια της πολιτικής. Διαστροφή? ίσως..
Τις τελευταίες μέρες με είχε πιάσει εμμονή με το πτυχίο. Τον πάπυρο δηλαδή. Γιατί όταν τελειώνουμε από τη σχολή, μας δίνουν ένα απλό χαρτί. Ενα χρόνο σχεδόν μετά, και αφού τους σκάσουμε10 ευρουλάκια, παίρνουμε τον πάπυρο. Λοιπόν, ούτε η τήβεννος, ούτε οι λόγοι, ούτε η τελετή με έκανε να νιώσω πτυχιούχος. Μόλις όμως πήρα στα χέρια μου αυτό το μπεζ ρολό με τα μαύρα γράμματα, εκεί, ναι, πέταξα από τη χαρά μου! (το ότι ήταν τυλιγμένο με λάστιχο, δεν το σχολιάζω. Μια κορδέλα βρε παιδιά, για όλες τις ωρες που περάσαμε στριμωγμένοι στη γραμματεία, δεν έχει???). Εχω λυσσάξει λοιπόν να του βρω κορνίζα! (και να κάνω πλάκα στη μητέρα μου ότι θα το βάλω σε μια χρυση σκαλιστή κορνίζα ... γέλια....).
Τελευταίο μάθημα σημερα για τον έναν καθηγητή (η συμπάθειά μου).. Αν πω ότι θα μου λείψει θα με πάρετε με τις ντομάτες?
Αυτά τα ασυνάρτητα γι απόψε!!!!
Υπομονή κανα μήνα, και όλα θα γίνουν.
Έναν ολόκληρο μήνα θα με βάλω στον αυτόματο πιλότο. Δουλειά- σπίτι- διάβασμα και πάλι από την αρχή. Εξεταστική γαρ, και τα κεφάλια μέσα. Αξίζει? εγώ πιστεύω πως ναι. Παρόλα τα ξενύχτια και τις νύστες και το ζόρι, παρόλο που στο σχολείο διάβαζα λιγότερο. Γιατί το αγαπάω αυτό που κάνω κι ας μην ξέρω πού θα με βγάλει.
Αλλά τι να περιμένετε από κάποιον που πάει να αγοράσει Λένα Διβάνη ( Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω) και καταλήγει να αγοράσει βιβλίο με τίτλο "το τέλος του κοινωνικού κράτους" και να το διαβάζει και με ενδιαφέρον?
Από την άλλη, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Η δουλειά μας μας μπολιάζει. Και το καθημερινό διάβασμα θα είναι πραγματικότητα. Το εργατικό δίκαιο είναι πολιτική, είναι ψυχολογία, είναι οικονομική επιστήμη, είναι εμπορικό δίκαιο... Με συναρπάζει να βλέπω το γιατί, το πως και το πότε των νόμων, σε συνάρτηση με τα παιχνίδια της πολιτικής. Διαστροφή? ίσως..
Τις τελευταίες μέρες με είχε πιάσει εμμονή με το πτυχίο. Τον πάπυρο δηλαδή. Γιατί όταν τελειώνουμε από τη σχολή, μας δίνουν ένα απλό χαρτί. Ενα χρόνο σχεδόν μετά, και αφού τους σκάσουμε10 ευρουλάκια, παίρνουμε τον πάπυρο. Λοιπόν, ούτε η τήβεννος, ούτε οι λόγοι, ούτε η τελετή με έκανε να νιώσω πτυχιούχος. Μόλις όμως πήρα στα χέρια μου αυτό το μπεζ ρολό με τα μαύρα γράμματα, εκεί, ναι, πέταξα από τη χαρά μου! (το ότι ήταν τυλιγμένο με λάστιχο, δεν το σχολιάζω. Μια κορδέλα βρε παιδιά, για όλες τις ωρες που περάσαμε στριμωγμένοι στη γραμματεία, δεν έχει???). Εχω λυσσάξει λοιπόν να του βρω κορνίζα! (και να κάνω πλάκα στη μητέρα μου ότι θα το βάλω σε μια χρυση σκαλιστή κορνίζα ... γέλια....).
Τελευταίο μάθημα σημερα για τον έναν καθηγητή (η συμπάθειά μου).. Αν πω ότι θα μου λείψει θα με πάρετε με τις ντομάτες?
Αυτά τα ασυνάρτητα γι απόψε!!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)