Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Εκείνος κι εκείνη

Μεσημέρι, γυρνάω από τη δουλειά αποκαμωμένη και βιαστικά τρέχω να προλάβω το λεωφορείο. Ανεβαίνω βιαστικά και χώνομαι προς τα πίσω για να βρω θέση. Κάθομαι ανάποδα και έχω μπροστά μου στη γαλαρία ένα ζευγαράκι. Εκείνος (Ε),σορτσάκι, ψηλός αδύνατος και μελαχροινός κι εκείνη (ε)ξανθιά γαλανομάτα, με μια κοτσίδα στο πλάι, ο ένας 17 στα 18 και η άλλη πιο μικρή, μάλλον 16, συζητούν κι εγώ κρατώντας αγκαλιά την τσάντα μου προσπαθώ να μην τους κοιτάζω για λόγους διακριτικότητας.
Δε μπορώ όμως να μην τους ακούω... και να θυμάμαι..:
Ε: δεν ξέρω τί να κάνω... η μάνα μου μου λέει να παρατήσω το σχολείο, να βρω μια δουλειά. Μετά είναι κι ο στρατός.. Αλλιώς τα υπολόγιζα, δεν περίμενα πως θα έμενα στην τάξη.
ε: Μην αφήσεις το σχολείο, ο αδελφός μου το άφησε και δεν έδωσε ποτέ πανελλαδικές...
Ε:ναι, αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Αν ο αδελφός μου πάει υδραυλικός, εγώ θα γίνω ηλεκτρολόγος. Θα κερδίζω πολλά, είδες τί αυτοκίνητο έχει ο Κ. για να το συντηρει, θα βγάζει πολλά!
ε: ναι, αλλά πρέπει να τελειώσεις το σχόλείο!!! ο αδελφός μου δεν έδωσε ποτέ πανελλαδικές...
Ε: καλά, θα δούμε τί θα κάνω. Κάτσε να πάω πρώτα στρατό. Πολλά αλλάζουν με το στρατό.
ε:ναι, και ο αδελφός μου γύρισε αλλιώτικος...
Ε: να δω πότε θα μου έρθει και το χαρτί να πάω. Και ως τότε βλέπουμε.
ε:ως τότε μπορεί να μην είμαστε καν μαζί!
Ε: ως τότε βλέπουμε...
ε: ναι αλλά μπορεί να μένουμε μαζί! Εγώ θέλω να φύγω από το σπίτι! Αλλά σκέφτομαι τη μαμά μου, μου σπάει τα νεύρα αλλά νιώθω τύψεις να την αφήσω γιατί, να, μου λέει, όταν ήσουν μωρό και κάτι τέτοια και τη λυπάμαι....
Ε: ναι αλλά δε θα σε χάλαγε να φύγεις
ε: δεν ξέρω, ίσως να πάω στον πατέρα μου ή να την απειλήσω ότι θα πάω. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το χαστούκι, έκαιγε το μάγουλό μου.
Ε: εμένα οι δικοί μου είναι μαζί, αλλά ο πατέρας μου δε δίνει δεκάρα για τη μάνα μου. Του μιλάει και τη γράφει κανονικά.
ε: ο πατέρας σου είναι στον κόσμο του- μην το πάρεις στραβά! Η μαμά σου δεν εκνευρίζεται?εγώ θα εκνευριζόμουν πολύ!
Ε: τί να σου πω! η μάνα μου δε λέει να το βουλώσει! δεν ξέρει πότε να σταματήσει!
ε: ουφφφφφφ
Ε: νυστάζεις?
ε: ναι, δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ!
Ε: γιατί?
ε: είδα εφιάλτες... δε θέλω να τους θυμάμαι! ορίστε, τώρα τους θυμήθηκα πάλι... Ξέρεις τί είδα? ότι συναντήθηκα στο δρόμο με τον Χ και με κυνηγούσε και εγώ δεν ήθελα και έτρεχα και έκλαιγα και φώναζα, σε έψαχνα αλλά δεν ήσουνα πουθενά....
Ε: τον πρώην σου? έτσι και τον πετύχω θα φάει πολύ ξύλο. Ακόμα τον σκέφτεσαι?
ε: όχι! αυτό το όνειρο σημαίνει μάλλον ότι σε έψαχνα και δε θέλω να σε χάσω! ενώ εσύ...
Ε: τί εγώ?
ε: όλο λόγια είσαι... όλο λες για παντα και ποτέ και όλο με πληγώνεις! Θέλω ι εγώ μια φορά να σε πληγωσω, να δεις πώς είναι!
Ε: μα σου λέω δεν έκανα τίποτε τότε με την Κ. Δε με πιστεύεις? Σου ορκίζομαι!
ε: και για άλλα μου ορκίστηκες. έχω μάθει να μην πιστεύω σε όρκους.
Ε: αφού σε αγαπάω βρε κουτό! Και για τον Χ μην ανησυχείς, θα σε παίρνω εγώ από το σχολείο κάθε μέρα!
ε: εντάξει! πάρε με αγκαλιά τώρα!

Και κάπου εκεί κατέβηκα να προλάβω τη στάση μου χαμογελώντας. Είχα ξεχάσει πόσο γρήγορα περνάς από τη χαρά στη λύπη, από την ευτυχία στην απόγνωση, από την αισιοδοξία στη μιζέρια και αντίστροφα. Να μιλάς, να προβληματίζεσαι, να κλαις, και στο τέλος να τα ξεχνάς όλα με μια αγκαλιά....

8 σχόλια:

φτου ξελευθερία είπε...

η αληθεια ειναι πως εκανες και μενα να χαμογελασω! πολυ ωραια αναρτηση και πολυ αληθινη!

καλη σου μερα xx

atithasopneuma είπε...

ki egw me th seira mou sou xarizw ena xamogelo (kai duo, mh sou pw...)

ta filia mou ek viennis

ps. yes im baaaack! :P

Manouli είπε...

Ε ρε και να ακούσω την δικιά μου στα 16 να λέει στον γκόμενο ότι θέλει να φύγει από το σπίτι!

Θα πεθάααααανω (αλλά μαμά Μήτση)!

sunnefoula είπε...

@ φτου ξελευθερία
περάσανε τα χρόνια... και όσο μεγαλώνουμε οι γύρω μας θα μας θυμίζουν όλο και περισσότερα!

@ Ατίθαση
χαίρομαι ιδιαιτέρως για την επιστροφή!

@ Μανούλι
πραγματικά σκεφτόμουν κι εγώ πως, αν μια μέρα έχω παιδιά, πώς θα τα προστατέψω? Και πώς θα ξέρω τα αισθήματά τους απέναντί μου? θα μένουν στο ίδιο σπίτι από ανάγκη ή από αγάπη? Θα καπνίζουν κρυφά στο γυμνάσιο, θα την κοπανάνε από το σχολείο για να πάνε βόλτα με το φίλο/φίλη τους και θα ανεβαίνουν σε μηχανάκια χωρίς δίπλωμα? (ναι ναι άκουσα κι άλλα :Ρ)
Πράγματα που μπορεί κι εμείς να κάναμε μικροί και να μας φαίνονταν λογικά...
Είναι δύσκολο να είσαι γονιός...

Ανώνυμος είπε...

Πραγματικά είναι απολαυση οι συζητησεις των νεων στο λεωφορειο!

Και η ψυχολογια επηρεαζεται απο χίλια πραγματα στο δευτερολεπτο!!!

Αχ, αχ, αχ

Σκορπινα είπε...

Αχ αυτή η αγκαλια...
Πόσα πολλά κάνει..

όσο για τα παιδιά να σου πω, εγώ απ'όταν κατάλαβα τον κόσμο είχα τάσεις φυγής. Όταν μεγάλωσα λίγο άρχισα να φέυγω...Τελικά κατέληξα να ηρεμίσω όταν έφυγα από το σπίτι μου και έμεινα μόνη μου...όπως και το κάνεις είναι άλλο πράγμα...

Δεν έχει να κάνει με τον αν αγαπάς η όχι τους γονείς. Φυσικά και τους αγαπάς, αλλά δεν χρειάζεται να μένεις μαζί τους για να το δείχνεις...

Αυτό πιστεύω...

Princess είπε...

Ειναι η ευλογημενη ηλικια που ολα ειναι ευκολα, γιατι ολος ο κοσμος σου ανηκει.... Και ολα ειναι πολυ δυσκολα γιατι ολος ο κοσμος εισαι εσυ.. Νασαικαλα, και γω χαμογελασα με τουτη την περιγραφη..

sunnefoula είπε...

dear Cou-Coula, πάνε αυτά,κάθε ηλικία έχει τα καλά της όμως! :)


@Σκορπίνα
Σχεδόν τα ίδια κι εγώ... άλλο όμως να αγαπάς τους γονείς σου και άλλο να μένεις απλά και μόνο από οίκτο ή να μην τους αντέχεις και να μη θες να τους βλέπεις...

@ Πριγκιπέσσα
Ακριβώς αυτό.... :)
Τί έγινε με τη χύτρα? πέρασε το τεστ?