δυο χρόνια πριν

Δυο χρόνια πριν, τέτοια μέρα, πήρα πτυχίο (από ουσιαστικής άποψης, έμαθα δηλαδή ότι πέρασα το τελευταίο μάθημα).
Το μάθημα αυτό το φοβόμουν πολύ και λόγω αντικειμένου (δε μου πολυάρεσε και δεν ένιωθα σίγουρη ότι το κατέχω) και λόγω διαδικασίας: δυο διαδοχικές προφορικές εξετάσεις από δυο καθηγητές, επί αρκετές ώρες, χωρια η αναμονή και ο συνωστισμός.
Πήγα εκεί στις 2.30 το μεσημέρι και τέλειωσα στις 8 το βράδυ. Θυμάμαι έπαιζε τους τίτλους τέλους της Μαρίας της Άσχημης στο ψιλικατζίδικο που πήγα να πάρω νερό. Ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι πέρασα και πήγα στο σπίτι της κολλητής μου να τη βοηθήσω να πακετάρει μιας και την επόμενη μέρα έφευγε για Γερμανία. Και μετά ύπνο.
Κοίταξα μήπως δω καποια σχετική ανάρτηση και δε βρήκα. Τη μέρα που πήρα πτυχίο δε γιόρτασα, δε βγήκα έξω, δεν το έκανα μεγάλο θέμα, δεν το έγραψα.
Σκέφτηκα λοιπόν πως είναι μεγάλο γεγονός και του αξίζει ένα αναμνηστικό ποστ (ναι ναι ξέρω, εσείς δε φταίτε σε τίποτα να διαβάζετε ό,τι μου κατεβαίνει στην κεφάλα!)

Καλή μας άνοιξη :)

"ορκίζομαι!"

Και ναι! ήρθε η ώρα που περίμενα! Για 2η φορά στη ζωή μου ορκίστηκα, πτυχιούχος την πρώτη, δικηγόρος τώρα (αν και αναμένω ακόμα 2 ορκομωσίες μέχρι το τέλος του έτους,μεταπτυχιακά γαρ...)!

Αφού χοροπήδησα από τη χαρά μου, αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε στο γραφείο (πολύ γέλιο: σε κάθε στάδιο της διαδικασίας που προχωρούσα να οι αγκαλιές, να οι ευχές, φιλιούνται κι αγκαλιάζονται το κάναμε!), άρχισα να τρέχω για τη χαρτούρα.

Επιτέλους διάλεξα σφραγίδα και παρήγγειλα τις κάρτες μου! (μεγάλη χαζοχαρά για έναν άνθρωπο που πορώνεται με τη γραφική ύλη!!!)

Την Τρίτη θα τα θαυμάζω όλα από κοντά!
Ως τότε έχει γεια καημένε κόσμε...
Το ημερολόγιό μου γέμισε με δουλειές που πρέπει να γίνουν, η εργασία έχει μείνει πίσω και το μπόνους τρακ είναι η κοινωνιολογία του δικαίου όπου σκάω και κολυμπάω και πρέπει να απαντήσω στις ερωτήσεις βάσει ενός κειμένου που μας έδωσε η καθηγήτρια...

Να περνάτε όμορφα!

Καλή Σαρακοστή!

Χρόνια πολλά και καλή Σαρακοστή σε όλους! Μπήκαμε σε μια περίοδο ιδιαίτερα σημαντική για όσους πιστεύουν στο Χριστιανισμό,που βρίσκεται σε πολύ μεγάλη αντίθεση με το ξεφάντωμα της αποκριάς. Ο πατέρας μου μου έλεγε πως όταν ήταν παιδί, θυμάται ότι Καθαρά Δευτέρα δεν υπήρχε ίχνος κομφετί στους δρόμους της Πάτρας που να θυμίζει το ξεφάντωμα που έγινε την προηγούμενη μέρα (και νύχτα). Περίοδος περισυλλογής και εγκράτειας λοιπόν, αλλά αυτό που πιο πολύ μας "πονάει" είναι η νηστεία. Συνηθισμένοι να τρώμε τα πάντα, μας κακοφαίνεται (τουλάχιστο εμένα, που δε μπορώ χωρίς τυρί. Από την πρωτη μέρα αρχίζω να βλέπω παντού γύρω μου τυράκια να με κοροιδεύουν, νομίζω πως μου αρέσει πιο πολύ και από τη σοκολάτα !!!). Το θέμα όμως δεν είναι η αυτοσυγκράτηση μόνο στο φαγητό, αλλά και στις πράξεις μας. Και αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο....

Εν πάσει περιπτώσει, πάλι έφυγα από το θέμα!
Μετά από ένα τριήμερο που το πέρασα άρρωστη και διαβάζοντας (όσο γινόταν), σήμερα ένιωσα καλύτερα και αποφάσισα να μαγειρέψω κάτι νηστίσιμο που μου είχε λείψει πολύ. Αγαπημένο πιάτο, δικό μου, της οικογένειάς μου, του καλού μου και των φίλων μου.

Ορίστε λοιπόν η συνταγή (μαζί με το τελικό αποτέλεσμα!). Κοπιάστε να τσιμπήσετε!

Υλικά:

• 1 κονσέρβα καλαμάρι
  
• κρεμμύδι (όσο τραβάει η ψυχή σας, μην ανησυχείτε, δε θα μυρίζετε μετά!)
• ελαιόλαδο
• πελτέ ντομάτας ή, ακόμα καλύτερα, φρέσκια ντομάτα τριμένη
• μπαχάρι
• βάγια
• αλατι
• πιπέρι
• ό,τι εξτρα μπαχαρικό θέλετε. Σήμερα έβαλα λίγο μοσχοκάρυδο, άλλες φορές "πετάω" λίγη κανέλα,
• λίγο κρασί (λατρεύω το σαμιώτικο. Λευκό και γλυκό!)
  

ξεκινάμε λοιπόν πλένοντας το καλαμάρι και απαλάσσοντάς το από τα πτερύγια και τα κεφαλάκια αν δεν τα τρώμε. επίσης, βγάζουμε τη ραχοκοκκαλιά τραβώντας από την άκρη της (ένα διάφανο μακρύ πράγμα)



και κόβουμε τα καλαμάρια σε μικρά κομματάκια

.

Στη συνέχεια "περιλαβαίνουμε" τα κρεμμύδια μας! είπα να δοκιμάσω έναν τρίφτη που πήρα στο τζάμπο σε έναν παροξυσμό shopping therapy



Και ενθουσιάστηκα από το αποτέλεσμα!!!!



Στη συνέχεια έριξα λάδι σε αντικολλητικό τηγάνι (γίνεται και σε κανονικό, απλά καίγεται ή κολλάει δυσκολότερα στο αντικολλητικό). ίσα να καλύψω τον πάτο και άναψα το μάτι στο 2.



Στη συνέχεια έριξα μέσα στο ψιλικομμένο κρεμμύδι πιπέρι (όσο θέλουμε ανάλογα τα γούστα μας), το μπαχάρι και το μοσχοκάρυδο







καιιιιιιιιιιιιιι μπλουμ! στο τηγάνι που έχει κάψει το λάδι!



μόλις τα κρεμμυδάκια άρχισαν να μαραίνονται,



ρίχνουμε μέσα το καλαμάρι και τη βάγια (αχχχ χωριό... )




ανακατεύω για λίγο και σειρά παίρνει η ντομάτα!



ξανα μανά ανακάτεμα, λίγο αλάτι (ανάλογα το πως τα τρωμε τα φαγητά), λίγο νερό και χαμηλώνω τη φωτιά να βράσει- χυλώσει. Αν το θέλετε πιο λαδερό, προσθέτουμε και λίγο εξτρα ελαιόλαδο.




Σειρά τώρα έχει το κρασί - όχι, δε θα το ρίξω όλο αυτό! (πάλι κατά βούληση η ποσότητα!)




και το αφήνουμε σε χαμηλή φωτιά για λίγη ώρα ώστε να δέσει το ζουμί




και... βουαλά!- κρίμα που δε μπορώ να ανεβάσω και τη μυρωδιά!



Επειδή όλο και κάτι άλλο έχουμε να ετοιμάσουμε για το τραπέζι, λίγο πριν γίνει κλείνω το μάτι και το αφήνω πάνω του σκεπασμένο. έτσι διατηρείται ζεστό για αρκετή ώρα και δεν παραβράζει.

Τips:

• όταν έχουμε "κενό χρόνο" από τις ενδιάμεσες διαδικασίες, πλένουμε αυτά που χρησιμοποιήσαμε. έτσι, επαναφέρουμε την κουζίνα στην προτέρα κατάσταση (όπως λέμε εμείς οι νομικοί) και δε γεμίζουμε ένα κάρο άπλυτα το νεροχύτη. Επίσης ξεπλένονται πιο εύκολα και δε μυρίζουν από το καλαμάρι και το κρεμμύδι. (και για του λόγου το αληθές...)
  

• Μη φοβηθείτε να πειραματιστείτε με τα μπαχαρικά, του πάνε!
• συνοδέψτε το με πατάτες τηγανητές, ή- για πιο διαιτητικά- με ρύζι. Το μπασμάτι του πάει πολύ!
• Αν έχετε πονόλαιμο (άσχετο!) δοκιμάστε να πιείτε μια κουταλιά φρεσκοστυμένο λεμόνι. Κόβεται μαχαίρι! (το ότι δεν έχουμε γεύση βοηθάει σημαντικά στην κατάποση!)
• ρίχνουμε λιγότερη ή περισσότερη ντομάτα, ανάλογα τις βουτιές που θέλουμε να κάνουμε! (αν έχω ζυμωτό ψωμί, άφθονο ζουμί, χεχε!)
• όταν δεν έχω φρέσκια ντομάτα ρίχνω πελτέ με κρεμμύδι. δε μυρίζει έτσι κι αλλιώς και δένει ωραία με το υπόλοιπο κρεμμύδι.

Καλή όρεξη!

Για δε μ' αφήνετε ήσυχη?

Νεύρα, πολλά νεύρα και κούραση. Ο προσωπικός χρόνος είναι σχεδόν ανύπαρκτος, τα λογοτεχνικά με κοιτάνε παραπονιάρικα και ο ύπνος πάντα λείπει. Οι φίλοι μου είναι εξαφανισμένοι, καθένας με το δικό του πρόβλημα, μα κι εγώ δεν είμαι σε κατάσταση να τους βοηθήσω. Στη δουλειά φεύγω πάντα αργότερα, δεν έχω χρόνο ούτε για τουαλέτα και νιώθω τις εκκρεμότητες έτοιμες να με πλακώσουν. Βλέπω την αλλαγή που περίμενα όλο και πιο μακρινή και αυτό που μου αρέσει να με πιέζει.

Η φίλη μου η Σ. θα έλεγε πως φταίνε τα άστρα, κάτι δεν τετραγωνίζεται σωστά μάλλον. Η γιαγιά μου, ότι με δοκιμάζει ο Θεός. Η Κ, ότι είναι κάρμα γιατί πάτησα το γρασίδι οταν έτρεχα να προλάβω το λεωφορείο και ο Μ μπορεί να πιστεύει ότι έπιασε η ευχή/κατάρα του μιας και εφαγε πόρτα.

Και η άλλη στο διπλανό γραφείο ξύνεται.

Εγώ το ερμηνεύω λοιπόν ως εξής:
Ζω όλο αυτό το παράλογο γιατί οι γύρω ενώ έχουν μάτια δε βλέπουν να μοιράσουν τις δουλειές, γιατί κάποιοι που τους κάνουμε τη δουλειά δε σέβονται το χρόνο μας και γιατί άλλοι νομίζουν οτι είναι κάποιο είδος ανθρώπων ανώτερο από εμάς. Και γιατί έχω φιλότιμο και θέλω να βοηθήσω την κατάσταση. Και γιατι δε θέλω να τα παρατήσω.




.

Προς:

- μερικούς καθηγητές:
Χαλαρώστε και ηρεμήστε. Για να είμαστε εκεί μαζί σας, παρόλο που δουλεύουμε σα σκλάβοι και σε ΔΙΚΑ σας γραφεία (και άρα ξέρετε τί συμβαίνει έξω στην αγορά εργασίας) και για να σας ακούμε συνεχώς να μας προσβάλλετε, το θέλουμε. Το να μας κάνετε το μάθημα κόλαση δε βοηθά ούτε εσάς, ούτε την επιστήμη που υπηρετείτε. Ούτε όμως σας δίνει και κάποιο ιδιαίτερο προσόν. Για να μάθουμε μερικά πράγματα παραπάνω ήρθαμε, όχι για να καταταγούμε στις ειδικές δυνάμεις. Ελεος πια. Δε ζείτε στο δικό σας πλανήτη και εμείς δε μπορούμε να ζήσουμε κι άλλο στις πλάτες των δικών μας και να μη δουλεύουμε. Η ανελαστικότητα εξαντλείται μόνο στους φοιτητές και ποτέ στους διδάσκοντες. Αντί να χαίρεστε που υπάρχουν άτομα που μετά τη δουλειά έρχονται να σας ακούσουν για 4 ωρες, για ένα μεταπτυχιακό χωρίς αντίκρυσμα στη μάχιμη δικηγορία, δε χάνετε ευκαιρία να μας μειώσετε. Ντροπή.
(και ναι! το ότι περσι ξεκίνησαν 9 άτομα και το τελειώνουν μόνο δυο, δεν τους προβληματίζει!)

-συναδέλφους:
Το ότι δουλεύετε σε μεγαλοκαθηγητάδες ή σε μεγάλα γραφεία δε σας κάνει αυτομάτως κάτι. Ξεκαβαλήστε. όλοι χωμένοι στα σκ@τ@ είμαστε. Κι εσείς εκεί ο τελευταίος τροχός της αμάξης, άλλο που δεν το καταλαβαίνετε και παίζετε τους σπουδαίους. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι πιστεύετε πως το ότι δουλεύετε εκεί σας δικαιολογεί να απολαμβάνετε ορισμένα προνόμια σε σχέση με τους άλλους συμφοιτητές σας. Παρκάρετε το καλάμι μπας και καταλάβετε που παν τα τέσσερα. Ελεος πια.

(ουφ! )

.

ΓΙα σήμερα έχω μόνο παραπονάκια και αγανάκτηση. Και σας προειδοποιώ, για να μη μου πείτε πως σας έπιασα εξ απροόποτου.
Here 's the deal: πέρασα σε ένα μεταπτυχιακό. όχι από αυτά που έχουν μεγάλο αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας- έχουμε κι απ' αυτό αν και δεν έχει και πολλή σημασία πλέον. Πήγα εκεί γιατί μου αρέσει σαν θεματολογία και ήταν κάτι που πάντα ήθελα να κάνω. Εχουμε λοιπόν δυο μαθήματα που μας τα κάνουν 2 διαφορετικά γκρουπ ατόμων.

Το πρώτο γκρουπ είναι η χαρά του μεταπτυχιακού. Εϊμαστε όλοι χαλαροί και χαμογελαστοί, αν έχουμε κάποιο πρόβλημα το συζητάμε, ψάχνουν να μας βρουν λύσεις προσαρμοσμένες στις ανάγκες και τις δυνατότητές μας και δείχνουν κατανόηση.

Όταν έχουμε μάθημα με το δεύτερο γκρουπ, καθόμαστε όλοι στην άλλη άκρη του τραπεζιού (αν ήταν καράβι θα είχε μπατάρει) και μετράμε τα δευτερόλεπτα να τελειώσει. Η κάθε μας απουσία/ αργοπορία σχολιάζεται, κάπως επιλεκτικά όμως, η άγνοιά μας για τα πάντα παρ' όλα αυτά τονίζεται ανελλιπώς, Οταν τους είπαμε να μη μας βάλουν την εξέταση την ίδια μέρα με το άλλο μάθημα, ακούσαμε τα εξής:
εδώ δεν είμαστε σχολείο, είμαστε επιστήμονες/με μια μέρα παραπάνω δε θα μάθετε τίποτα/ δε φτάνει που το συζητήσαμε μαζί σας να δουμε αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα (ε????)/ θα εξετάσουμε όποτε μπορούμε εμείς και όχι εσείς, είναι μεταπτυχιακό εδώ -ναι ναι δε μπορώ τότε (ατάκα καθηγήτριας γιατί η υποχρεωτικότητα και όλες οι δεσμεύσεις είναι μόνο για τους φοιτητές)/άμα δε σας αρέσει να φύγετε/ αλλά βέβαια οι περισσότεροι έρχονται μόνο για το χαρτί/ που σας δώσαμε τόσο χρόνο και δεν έχετε μάθει τίποτα και που δε σας φτάνει ένας μήνας να διαβάσετε!

Κάπως έτσι πέρασε το απόγευμα λοιπόν. Και είναι κρίμα από δυο ανθρώπους να μισείς κάτι που σου αρέσει...

Αχ!αυτή η νέα γενιά....

Γυρνώντας σήμερα από τη δουλειά έκανα μια στάση στο (2ο)Παζάρι του βιβλίου. Φορτωμένη με ένα κάρο βιβλία (καλά τα πήρα, να δω πού θα τα βάλω!). Μαζί μου στο λεωφορείο μπήκαν 3 πιτσιρίκια (κάπου στα 13-14) που απ ότι κατάλαβα μένουν Περιστέρι. Μπαίνουμε μέσα λοιπόν και αρχίζουν τα μαργαριτάρια:

- τί μικρό λεωφορείο... είναι της μόδας τώρα!!!

(περνάμε έξω από την παλιά Βουλή ):
- να να να ! εδώ είναι τα Προπύλαια!!!!

Δεν αντέχω, τους λέω ότι είναι η παλιά Βουλή. Και με ρωτάνε:
- Και η νέα? πού είναι?
ευτυχώς, η ερώτηση ήταν σος και την απάντησε το ένα πιτσιρίκι. προχωράμε και περνάμε μπροστά από την Ακαδημία Αθηνών, για την οποία λέει περήφανα μια κοπελίτσα: Εδώ είναι η Βουλή ε?
Αφού τους εξηγώ πού πέφτει τί (Προπύλαια, Ακαδημία, Βιβλιοθήκη), με κοιτάει όλο θαυμασμό η μια και μου λέει:
- πώ πω.... πού τα ξέρετε όλα αυτά?????

(Hello!!!!!!!!)

Περνώντας από το πλάι του κτηρίου του Πανεπιστημίου ακούω επίσης το εξής:
-τώρα αυτό τί είναι? σχολείο ή σπίτι?
και έκλεισε με το φοβερό:

- Πάνω στο Λυκαβηττό τί έχει?

Και τώρα σας αφήνω πάω να αφήσω τα μαλλιά μου να ξαναφυτρώσουν....

(κρίμα πάντως που δε βρέθηκε κανείς τόσα χρόνια να τους πει τι είναι όλα αυτά...)