Δυστυχώς,ακόμα παλεύουμε για τα αυτονόητα σε αυτή τη χώρα.

Και επειδή είμαι σίγουρη ότι αυτή η ατάκα ταιριάζει σε πάαααρα πολλά στο Ελλαδιστάν, εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι:

Στη σχολή έχουμε ένα συμφοιτητή με κινητικά προβλήματα. Περπατάει, αλλά χρειάζεται μια μικρή βοήθεια/στήριξη από κάποιον. Είναι ένα κοινωνικότατο και αξιοπρεπέστατο άτομο, ευχάριστο στον περίγυρό του.
Καταφέρνει να κινείται με αξιοπρέπεια στα πεπαλαιωμένα κτήρια, χωρίς να παραπονιέται. Συνήθως οι αίθουσες που κάναμε μάθημα ως τώρα, αν εξαιρέσουμε μια άλφα απόσταση, δεν ειχαν ήταν "δυσπρόσιτες".
Πριν κάποια μαθήματα, το ένα μάθημα μας το έβαλαν στο καινούριο κτήριο της σχολής, πλήρως εξοπλισμένο για άτομα με ειδικές ανάγκες (ράμπες, ασανσέρ, κλπ κλπ). Και το δικό μας μάθημα γίνεται στη ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε ένα 8όροφο κτήριο αίθουσα που ΔΕΝ έχει ασανσερ. Δηλαδή το παιδί πρέπει να ανέβει ενάμιση όροφο για να φτάσει, να περάσει μέσα από κλειστές βαριές πόρτες πυρασφάλειας και στη συνέχεια να σκαρφαλώσει τα σκαλιά του αμφιθεάτρου. ΕΛΕΟΣ! Είπαμε, είναι δύσκολο να βρούμε αίθουσα... ας κάνουμε εκεί που κάναμε παλιά, κι ας είναι λίγο άβολα.

Και να πω εντάξει, δεν το σκέφτηκαν ή δεν το ήξεραν εκείνη τη στιγμή. Επειδή κατάλαβα το πόσο δυσκολεύεται ο συμφοιτητής να ανεβαίνει και πόσο δύσκολο του ήταν να ζητάει συνέχεια βοήθεια (άλλο αν -ευτυχώς- όλοι οι συμφοιτητές προσφέρονται) , βρήκα τον καθηγητή και του εξέθεσα το πρόβλημα ώστε να βρεθεί μια άλλη αίθουσα. Φυσικά η απάντηση ήταν "ναι ναι θα το κοιτάξουμε" και φυσικά δεν έκανε τίποτα. Στο επόμενο μάθημα, δυνατά πλέον, και άλλα παιδιά ζήτησαν να αλλάξουμε αίθουσα. Και πάλι αδιαφορία. Στο προηγούμενο μάθημα, το ίδιο το παιδί ξεκίνησε να το συζητάει με έναν από το διδακτικό προσωπικό, για να πάρει την απάντηση ότι δε γίνεται να αλλάξει η αίθουσα , και να ανεβαίνει με το ασανσέρ και να περνάει μέσα από το μεγάλο αμφοθέατρο ώστε να βγει στην άλλη μεριά του κτηρίου (μην το ψάχνετε, ο αρχιτέκτονας μάλλον είχε το λαβύρινθο στο μυαλό του όταν το έφτιαχνε...σημειωτέον η διαδρομή που του πρότεινε ήταν ένας τεράστιος κύκλος και πολύ περπάτημα, χώρια το ότι α) αν είχαν μάθημα μέσα θα πέρναγε μπροστα΄από τον καθηγητή και όλο το αμφιθέατρο και β) αν δεν είχαν θα έπρεπε να πάει κάποιος να ειδοποιήσει το θυρωρό να ξεκλειδώσει).

Πραγματικά, ούτε τα αυτονόητα....Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε σε αυτή τη θέση. λίγη ευαισθησία δε βλάπτει!