summertime, and the living is (not) easy

Θα ήθελα να γράψω ένα ποστ που θα βρίζω. Την τύχη μου (πάνω απ' όλα , γιατί, όπως και να το κάνουμε, μερικά θέματα είναι αποκλειστικά θέματα τύχης), το πρόγραμμά μου, τις αναποδιές, τις αφραγκές, τα μπερδέματα, τις μοναξιές, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και πάει λέγοντας. Αλλά όχι... θα παραμείνω ήρεμη. (αααααααααααααααααααααααααααααααα).-

Αυτές λοιπόν τις μέρες με τη ζέστη, στο γραφείο κάνουμε σάουνα. Αμέ! Πρώτης τάξεως μάλιστα. ένας τοίχος όλο παράθυρο, μόνο ο μισός με στόρια και ο ήλιος να χτυπάει από την ανατολή του ως τις μια το μεσημέρι. Προσπαθούμε οι άμοιρες να κάνουμε ρεύμα (ναι καλά), αέρα με δικογραφίες, φωτοτυπίες, ό,τι βρούμε τελοσπάντων, αλλά μάταια. Τελικά μάλλον θα ανοίξουμε και το άλλο στόρι, θα βάλουμε μαγιώ και θα αράξουμε , να κάνουμε και χρώμα. Το δε κομμάτι του παραθύρου που δεν έχει κάλυψη, αφήνει το βλέμμα μας να πλανηθεί στον γείτονα απέναντι.... μέσης ηλικίας, εύσωμος, με μαύρο μαλλί κοτσίδα, μου θυμίζει τους τύπους που φοράνε χρυσές αλυσίδες και αφήνουν το μικρό νυχάκι να μεγαλώσει (ιχχχ). Τον βλέπουμε λοιπόν να περιφέρει το θεϊκό ημίγυμνο κορμί του (ζέστη γαρ) και να βγάζει το κλουβί με τον παπαγάλο στο μπαλκόνι ( αυτό είναι μια άλλη ιστορία, όπως και η ορχήστρα του δρόμου, αλλά άλλη φορά..).
Όλοι αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουν ανοίξει τα κλιματιστικά του κτηρίου. Κάθε μέρα κυκλοφορεί η φήμη ότι άνοιξαν, τρέχουμε όλοι εκστασιασμένοι να τα ανοίξουμε, αλλά τίποτα. Μισοαστεία μισοσοβαρά έχει αρχίσει να ακούγεται ότι αυτό συμβαίνει εξαιτίας του διευθυντή , που θέλει να κάνει οικονομία. Πείτε με τρελή, εγώ το πιστεύω.... (τεκμήρια άλλη φορά!).

Αλλά η καλή μέρα φάνηκε από το πρωί.. Τώρα που άρχισε να δροσίζει πάλι, αποφάσισα να θυσιάσω το πρωινό για να κοιμηθώ κανά μισάωρο παραπάνω. έβαλα λοιπόν το ξυπνητήρι, και ξαναέπεσα στο κρεβάτι, με το άγχος βέβαια να το ακούσω, γιατί είχα να προλάβω δικαστήριο το πρωί... Όταν λοιπόν βρέθηκα στο 5ο συννεφάκι ακριβώς, χτυπάει το σταθερό. Πετάγομαι πάνω, τσακίζομαι σε κάτι που ακόμα δεν έχω καταλάβει τι ήταν, ψάχνω το τηλέφωνο έντρομη, και σκέφτομαι ότι κοιμήθηκα και έχασα το δικαστήριο....
Σηκώνω το τηλέφωνο.... η φωνή του αφεντικού... ψάχνω ένα ρολόι (σκεφτόμενη τι θα μπορούσα να του πω...), και ψάχνω και ψάχνω - γιατί είμαι και στραβή!!!! ενώ ο δικηγόρος μου μιλάει και εγώ προσπαθώ να ακούγομαιι βαθυστόχαστη και πρωτίστως ξύπνια.
Μέχρι που βλέπω την ώρα. 8.06. ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!!! Ποιός παίρνει τον άλλον 8 το πρωί???? και στο σταθερό?????? αφού είχα ανοιχτό κινητό!!!!!! (η μόνη μου εξήγηση είναι πως αποθήκευσε το σταθερό μου γιατί τον είχα καλέσει κάποιες φορές που ήταν ανάγκη, ώστε να το αναγνωρίζει και να μπερδεύτηκε στο νούμερο).
Αλλά και πάλι.. αφού ήξερε πως 9 παρά θα είμαι στα δικαστήρια... και η δική του δουλειά γινόταν μετά τις 9.. Τί ήθελε να μου κόψει τη χολή πρωϊνιάτικα???
Δίδαγμα? Δεν παίρνουμε ποτέ στη δουλειά από το σταθερό του σπιτιού μας....

Καλοκαίρι στο μπαλκόνι

Το καλοκαίρι το καταλαβαίνω όχι μόνο από τη ζέστη ή τις μυρωδιές. Νιώθω τον ήλιο, που σιγά σιγά μετατοπίζεται καθώς βασιλεύει, για να έρθει να σταθεί ακριβώς στο κενό που αφήνουν οι απέναντι πολυκατοικίες, μερικές στιγμές πριν χαθεί πίσω από το βουνό, αφού περάσει πρώτα από το δάσος που σχηματίζουν οι κεραίες των τηλεοράσεων.


Κάθε φορά σκέφτομαι πως δεν κάθομαι στο μπαλκόνι αν και θα το ήθελα, αλλά όλο το αμελώ. Ίσως φέτος, η πρασινάδα να μου αλλάξει γνώμη τα ζεστά απογεύματα του καλοκαιριού. Γιατί στην πραγματικότητα, δεν έχω χρόνο να ρεμβάζω και δεν προβλέπεται να αποκτήσω μέσα στον επόμενο μήνα. Στο μπαλκόνι μου λοιπόν, έχω λογής λογής πράγματα: Κισσούς που έχουν φύλλα όλο το χρόνο, 2 κακτάκια, μια αλόη, λεβάντα, μια γιούκα που την κλαδεύω προσεκτικά μη μου βγάλει κανένα μάτι, βολβούς (νάρκισσοι), κρινάκια (αν ζουν ακόμα), χρυσάνθεμα (που νομίζω με έχουν εγκαταλείψει προ πολλού), μια γαρυφαλλιά που επιβίωσε εδώ και 3 χρόνια από εβδομάδες αποτισιάς *για την οποία είμαι πολύ υπερήφανη μιας και κάνει υπέροχα κόκκινα γαρύφαλλα, και τη φύτεψα εγώ κόβοντας ένα κλαδάκι από ένα μπουκέτο γαρύφαλλα που μου είχαν φέρει* και φυσικά.... πολλές μα πολλές μέντες!!!!Μέχρι πέρσυ είχα και 5-6 βασιλικούς (ζήτω το πέστο!!!!!), αλλά έκαναν πάρτυ οι κάμπιες και είπα να μην περνάω τον ελεύθερο χρόνο μου κυνηγώντας τες, και χαλάλι το πέστο.
Μη φανταστείτε καμία ζούγκλα, είναι όλα σε μπαλκόνι level, είναι αρκετά όμως να μου αλλάξουν τη διάθεση.
Σήμερα κατέβασα την τέντα. Έτσι, άρχισε επίσημα η θερινή περίοδος στο σπιτικό μου. Πόρτες ανοιχτές, τέντα κάτω, και ξαφνικά το σπίτι μεγαλώνει, γίνεται ένα με το μπαλκόνι και η πρασινάδα αγκαλιάζει το χώρο (αφήστε που με κρύβει κι από τους περίεργους γείτονες!!)

τοπ 3+1 στο μπαλκόνι ( τσάι με λεμόνι?!)
(τυχαία σειρά)

1. Το πρώτο πάρτυ σπίτι μου, εγώ Α΄ έτος, τέλη Ιουνίου, διακοπή εξεταστικής (τότε γινόταν στη Χαλκιδική μια σύνοδος Υπουργών Παιδείας). Όλοι οι τρελοί (με την καλή έννοια) σπίτι μου, μέχρι που βρεθήκαμε με 3 κιθάρες, 2 τουμπερλέκια, 1 βιολί κλπ. Καθισμένοι οι μισοί μέσα και οι μισοί στο μπαλκόνι, στα δανεισμένα σκαμπώ από τη διπλανή, να γκαρίζουμε από τις 9 τη νύχτα ως τις 6 το πρωί ασταμάτητα. Το ότι βγαίνανε στα μπαλκόνια και τους αφιερώναμε τραγούδια ή μας κάνανε παραγγελιές, ασχολίαστο.
2. Το πρώτο μου ξημέρωμα, εκεί. Όπως ξέρετε, δεν είμαι πάρτυ άνιμαλ. την πρώτη φορά που έμεινα ξύπνια σερί ως το πρωί, μετά το υπ. αριθμ. 1, ο ήλιος μας βρήκε παρέα με την ξαδέρφη μου (εκείνη με καφέ και τσιγάρο, εμένα με μια σοκολάτα), να τα λέμε. Μετά βέβαια ο ήλιος βρήκε την ξαδέρφη μου να πλένει πιάτα χιχιχιχιχι!
3. Εγώ με παρέα στο μπαλκόνι. Κρασί και μια αγκαλιά. Δεν ήθελα τίποτε άλλο... :)
4. Βράδυ, μετά από συναυλία Μαχαιρίτσα, Μητσιά κλπ στο Λυκαβηττό, όπου αφού ο Μητσιάς έχει τραγουδήσει το ερωτικό ενώ πίσω του σκίζουν οι αστραπές τον ουρανό, εγώ και η ξαδέρφη πιάνουμε τη μισή ανθοδέσμη του Μαχαιρίτσα (κάπου πρέπει να έχω κρατήσει ένα λουλουδάκι), και στη συνέχεια σπίτι και... μπαλκόνι. Απολαμβάνουμε την καλοκαιρινή μπόρα προστατευμένες κάτω από την τέντα και δε μιλάμε. Καταλαβαινόμαστε σιωπώντας...

Αγαπητό μου μπαλκόνι σου υπόσχομαι πως από τούδε και στο εξής δε θα σε χρησιμοποιώ μόνο για να απλώνω!!!
(τώρα που το σκέφτομαι, ωραίο διάβασμα έκανα στο μπαλκόνι παλιότερα. όσο δε σχολίαζε ο απέναντι τουλάχιστο!)
(Γιατί κάθομαι και γράφω βλακείες αντί να πάω να διαβάσω?)
(Γιατί να διαβάσω κοτζάμ Σαββατόβραδο?)
(Αφού δε θα βγω, γιατί να μη διαβάσω?)
(somebody stop me!)
(system failed)
:P


(Ιστορίες για μπαλκόνι άλλος κανείς?)

Νέο κύμα

Αυτές τις μέρες δεν έχω όρεξη για γράψιμο... οπότε, ποστάρω βιντεάκια. Απολαύστε τα!
Είναι μιας άλλης εποχής, μα ποιος δε θέλει ένα διάλειμμα από το σήμερα?







ps: seirie και Μαρία... Το χάσαμε το κορμί! Δεν πάμε καλά! Θέλω σκ εκτός Πόλης. Μέσα?

den exo logia....

music break 2- κομμάτια που αγαπώ να παίζω στο πιάνο

και το αγαπημένο της μητέρας μου:

music break

Δυστυχώς,ακόμα παλεύουμε για τα αυτονόητα σε αυτή τη χώρα.

Και επειδή είμαι σίγουρη ότι αυτή η ατάκα ταιριάζει σε πάαααρα πολλά στο Ελλαδιστάν, εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι:

Στη σχολή έχουμε ένα συμφοιτητή με κινητικά προβλήματα. Περπατάει, αλλά χρειάζεται μια μικρή βοήθεια/στήριξη από κάποιον. Είναι ένα κοινωνικότατο και αξιοπρεπέστατο άτομο, ευχάριστο στον περίγυρό του.
Καταφέρνει να κινείται με αξιοπρέπεια στα πεπαλαιωμένα κτήρια, χωρίς να παραπονιέται. Συνήθως οι αίθουσες που κάναμε μάθημα ως τώρα, αν εξαιρέσουμε μια άλφα απόσταση, δεν ειχαν ήταν "δυσπρόσιτες".
Πριν κάποια μαθήματα, το ένα μάθημα μας το έβαλαν στο καινούριο κτήριο της σχολής, πλήρως εξοπλισμένο για άτομα με ειδικές ανάγκες (ράμπες, ασανσέρ, κλπ κλπ). Και το δικό μας μάθημα γίνεται στη ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε ένα 8όροφο κτήριο αίθουσα που ΔΕΝ έχει ασανσερ. Δηλαδή το παιδί πρέπει να ανέβει ενάμιση όροφο για να φτάσει, να περάσει μέσα από κλειστές βαριές πόρτες πυρασφάλειας και στη συνέχεια να σκαρφαλώσει τα σκαλιά του αμφιθεάτρου. ΕΛΕΟΣ! Είπαμε, είναι δύσκολο να βρούμε αίθουσα... ας κάνουμε εκεί που κάναμε παλιά, κι ας είναι λίγο άβολα.

Και να πω εντάξει, δεν το σκέφτηκαν ή δεν το ήξεραν εκείνη τη στιγμή. Επειδή κατάλαβα το πόσο δυσκολεύεται ο συμφοιτητής να ανεβαίνει και πόσο δύσκολο του ήταν να ζητάει συνέχεια βοήθεια (άλλο αν -ευτυχώς- όλοι οι συμφοιτητές προσφέρονται) , βρήκα τον καθηγητή και του εξέθεσα το πρόβλημα ώστε να βρεθεί μια άλλη αίθουσα. Φυσικά η απάντηση ήταν "ναι ναι θα το κοιτάξουμε" και φυσικά δεν έκανε τίποτα. Στο επόμενο μάθημα, δυνατά πλέον, και άλλα παιδιά ζήτησαν να αλλάξουμε αίθουσα. Και πάλι αδιαφορία. Στο προηγούμενο μάθημα, το ίδιο το παιδί ξεκίνησε να το συζητάει με έναν από το διδακτικό προσωπικό, για να πάρει την απάντηση ότι δε γίνεται να αλλάξει η αίθουσα , και να ανεβαίνει με το ασανσέρ και να περνάει μέσα από το μεγάλο αμφοθέατρο ώστε να βγει στην άλλη μεριά του κτηρίου (μην το ψάχνετε, ο αρχιτέκτονας μάλλον είχε το λαβύρινθο στο μυαλό του όταν το έφτιαχνε...σημειωτέον η διαδρομή που του πρότεινε ήταν ένας τεράστιος κύκλος και πολύ περπάτημα, χώρια το ότι α) αν είχαν μάθημα μέσα θα πέρναγε μπροστα΄από τον καθηγητή και όλο το αμφιθέατρο και β) αν δεν είχαν θα έπρεπε να πάει κάποιος να ειδοποιήσει το θυρωρό να ξεκλειδώσει).

Πραγματικά, ούτε τα αυτονόητα....Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε σε αυτή τη θέση. λίγη ευαισθησία δε βλάπτει!