Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Περί flexicurity ο λόγος

Για όσους δεν το έχουν συναντήσει ήδη, η flexicurity είναι μια έννοια των τελευταίων χρόνων (δε θυμάμαι να την είχα ακούσει ως το 2006), σύνθετη, από το flexibility (ευελιξία) και το security (ασφάλεια). Αναφέρεται στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων , διατρέχει το εργατικό δικαιϊκό σύστημα και εμφανίζεται πολύ έντονα σε ορισμένα νομοθετήματα. Η ιδέα είναι η εμφάνιση νέων μορφών ή και όρων εργασίας που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες της επιχείρησης ( ευελιξία) σε συνδιασμό με τη διασφάλιση της εργασίας των ατόμων που την παρέχουν (ασφάλεια).
Είναι γνωστό το κόμπλεξ που έχουμε να λέμε πως όλα στο εξωτερικό τα κάνουν καλύτερα. Έτσι, κάποια πρωΐα, τσουπ! μας φύτεψαν τη flexicurity. Δυστυχώς ξέχασαν πως εδώ στο Ελλάντα η ευσυνειδησία και η κοινωνική πολιτική δεν είναι το δυνατό μας σημείο. έτσι, η ευελιξία έδωσε μια σπρωξιά στην ασφάλεια, και έμεινε να αλωνίζει.
Ως συνήθως λοιπόν, με τη λογική του " βόηθα με φτωχέ να μη φτωχύνω", οι έχοντες και κατέχοντες συμπιέζουν το εργατικό κόστος προς τα κάτω με διάφορους τρόπους χάριν ευελιξίας. Οικονομική κρίση, φωνάζουν. Ναι, οικονομική κρίση, αλλά και στην κρίση και στην ευμάρεια, ο εργαζόμενος ένα μισθουλάκο θα πάρει. Και αυτή είναι και η λογική της εξαρτημένης εργασίας. Ο εργαζόμενος δίνει την εργασία του και παίρνει το μισθό του, ο εργοδότης βάζει τα μέσα παραγωγής και παίρνει το επιχειρηματικό ρίσκο, αυτό ακριβώς που του δίνει το κέρδος. Σήμερα έχουμε το οξύμωρο, ο μισθωτός κατά κανόνα να μην επωφελείται από το κέρδος, αλλά να πληρώνει κατά κύριο λόγο τη ζημία.

Φωνάζουμε για την υπογεννητικότητα. Πώς να κάνει ο άλλος σπίτι, οικογένεια με 700 ευρώ το μήνα? Ναι, στο εξωτερικό κάνουν "τράπεζες χρόνου " ώστε να μην πληρώνονται υπερωρίες και τις έξτρα ώρες να τις παίρνουν ρεπό/άδειες κλπ. Εδώ, οι υπερωρίες είναι απαραίτητο συμπλήρωμα για να ζήσει κάποιος με αξιοπρέπεια και να συμπληρώσει το μισθό του. Γιατί τη δωρεάν παιδεία και τη δωρεάν υγεία την πληρώνουμε πολύ ακριβά.

( ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑ:
Αν κάποιος ξέρει φρικτότερη τρομοκρατία από το να προσπαθείς να ζήσεις με μερικές εκατοντάδες ευρώ το μήνα και να ακούς πως πρέπει να ελαστικοποιηθούν κι άλλο οι εργασιακές σχέσεις, να μας ενημερώσει.
Βέβαια, αυτή η τρομοκρατία είναι θεσμοθετημένη, και άρα νόμιμη, και άρα ηθική.
δικό μας το λάθος.
sorry.)

3 σχόλια:

JD είπε...

Στα ελληνικά μεταφράζεται ως:

"άλλη μια καλή ευκαιρία για μίζα!"
και είναι μια 5ετία τώρα που δουλεύει άψογα για εταιρίες δανεισμού προσωπικού και στελεχάρες με παχυλούς μισθούς! Κατά τα άλλα για τον εργαζόμενο είναι άλλη μια κατάσταση αμφιβολίας και ανασφάλειας με background πολλές και διάφορες συμβάσεις που μπορούν να σε κάνουν να ξεχάσεις για ποιόν ή σε ποιόν δουλεύεις!

Μπράβο για την ανάρτηση!Χαίρομαι που υπάρχει κόσμος που φιλτράρει αυτό που του πασάρουν!

Dreaming_World είπε...

Θα δώσω κι εγώ τα συγχαρητήριά μου για την ανάρτηση...
Ιδού όμως η απορία...
Ποια η πιθανή/προτεινόμενη λύση για την καταπολέμηση τέτοιων προβλημάτων.. ??

sunnefoula είπε...

Η λύση σίγουρα δεν είναι μια και δεν είναι απλή. Για αρχή θα έλεγα καλύτερο κοινωνικό κράτος και ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Δε θα είχα πρόβλημα πχ σαν εργαζόμενος να δουλεύω παραπάνω μερικές μέρες και λιγότερο άλλες, αν ήξερα ότι τις άλλες ΟΝΤΩΣ θα δουλεύω λιγότερο, και δε θα ήταν απλά ένα "κόλπο" για να με κάνουν να δουλεύω απλήρωτες υπερωρίες.ΚΑι αν ο μισθός μου μου εξασφάλιζε ένα ελάχιστο αξιοπρεπούς διαβίωσης, πιστεύω πως δε θα είχα πρόβλημα να σφίξω λίγο το ζωνάρι προκειμένου πχ να επιβιώσει και η επιχείρηση που μου δίνει δουλειά.
Το θέμα είναι πως σήμερα αφενός το ζωνάρι δε σφίγγει άλλο και αφετέρου συνήθως οι υπάλληλοι στερούνται και οι εργοδότες περνάνε ζάχαρη (κάτι άκουγα χτες στις ειδήσεις για τον Μυλωνά).
έτσι λοιπόν κάποιος που ζει και δουλεύει με αυτές τις συνθήκες και σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, λογικό μου φαίνεται να μη θέλει να προβεί σε (ακόμα περισσότερες) θυσίες.