Γυρισμός

Παράξενη η βδομάδα που μας πέρασε. Δε μπορώ πλέον να μετρήσω πόσες φορές έχω προσπαθήσει να γράψω και κλείνω τη σελίδα απογοητευμένη. Δε θέλω άλλο να σχολιάσω. Κουράστηκα να διαφωνώ και να συζητάω.
Μυρίζω την απογοήτευση στον αέρα, νιώθω την αισιοδοξία να στερεύει... Και τότε, στρέφομαι στα μέσα μου. Σαλπίζω υποχώρηση και προσπαθώ να ανασυνταχθώ. "Πρέπει να διαλέγουμε τις μάχες που δίνουμε", μου ψιθυρίζω. Οι προσδοκίες, οι δικές μου και όλες όσες οι άλλοι έχουν για εμένα, με βαραίνουν.

Με ένα λογοτεχνικό ξεχνιέμαι, δε θέλω άλλες ειδήσεις, ούτε σοβαρές ταινίες ούτε ντιμπέιτ. Μια Τετάρτη το σκάω για καφέ με μια κοπέλα μετά τη δουλειά. Η Ακρόπολη μου κλείνει το μάτι. Αφήνω τη συντροφιά στο μετρό και περπατάω. Είναι όλα εκεί, ίδια κι απαράλλαχτα, όπως τα γνώρισα στις πρώτες μου βόλτες.
Περνάω  κάτω από το σπίτι του "Αντωνάκη". Το προηγούμενο βράδυ είχε την ταινία στην τηλεόραση. Καφέ Μελίνα, λίγο  πιο πέρα οι αέρηδες με περιμένουν. Το αεράκι με δροσίζει, μια μουσική πλανιέται στον αέρα, αυτή την πόλη την αγαπώ, κι ας με απογοητεύουν συχνά οι άνθρωποί της.
Σκέφτομαι, ακούω τα βήματά μου στο πλακόστρωτο. Χαμογελάω και με κοιτάνε παράξενα. Ξέρω. Είμαι ευτυχισμένη. Συμφιλιώθηκα με πολλά αυτή τη βδομάδα.

Η βδομάδα περνά σα νερό. Η Παρασκευή με βρίσκει πίσω, στο λιμάνι μου. Χαρούμενα πρόσωπα, φίλοι αδελφικοί, συγγενείς. Έξοδοι και βόλτες, συζητήσεις στις κούνιες. Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε μα οι δεσμοί μας δυναμώνουν.
Το πιστεύω αυτό που είπα. Μπορείς να καταλαβαίνεις κάποιον μόνο αν έχεις μάθει να τον ακούς. Είναι αυτό που έλεγε η αλεπού στο Μικρό Πρίγκηπα. Η εξημέρωση. Να δώσεις χρόνο. Και τελικά, να δώσεις και κάτι από τον εαυτό σου. Όχι γιατί περιμένεις να το πάρεις πίσω, αυτό ή κάτι αντίστοιχο. Απλά γιατί πιστεύεις ότι αξίζει τον κόπο και τον χρόνο.

Το βράδυ που γυρίζω όλοι κοιμούνται. Πάω να κλείσω τα παντζούρια και καταλήγω να χαζεύω τα αστέρια.

Νιώθω ασφαλής. Ξέρω πως μπορώ πάντα να γυρίζω εκεί, στο δωμάτιό μου.

Και θέλω η πόλη μου να γίνει και δική σου.