Μια νέα αρχή

Οι περισσότεροι από εμάς κάνουν τις αρχές τους την Πρωτοχρονιά. Με λίστες, υποσχέσεις, συζητήσεις. Από μικρή ήμουν ανάποδη. Την αρχή μου την κάνω Σεπτέμβρη, είτε έχω πάει διακοπές είτε όχι. Ισως και να είμαι ακόμα επηρρεασμένη από το σχολείο, δύσκολα φεύγουμε από τη συνήθεια, δε συμφωνείτε;

Και να που έτυχε να συμβεί η "επαγγελματική" μου αρχή (ελπίζω) το χειμώνα, δύο χρόνια μετά από τη μέρα που πήρα το πτυχίο μου! Την Τρίτη το βραδάκι θα έχω αφήσει πίσω μου ακόμα έναν μαραθώνιο εξετάσεων, τις εξετάσεις του δικηγορικού συλλόγου. Και όλοι λένε πως δεν είναι τίποτα, έτσι θα λέω κι εγώ σε μερικούς μήνες, μα όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέει! Η διαδικασία (γραπτά επί δυο μέρες για 5 3ωρα, προφορικά για 2 ωρες μπροστα σε άλλο κόσμο με 5 εξεταστές), καθώς και το φιλότιμο/ ντροπή (μην πω καμιά κοτσάνα), το μέγεθος της ύλης (διαβάζω το ένα, ξεχνάω το άλλο) και τσουπ! το άγχος που έσκασε ξαφνικά.

Μέσα σε όλα αυτά, προσπαθώ να μην σκέφτομαι το μετά. Σε κάθε περίπτωση, επειδή δε μπορώ να σκέφτομαι πάντα αυτά που θέλω, προσπαθώ να παρηγορηθώ(!) ότι από τα βασικά μου μένουν μόνο 2 εξεταστικές, μια εργασία (ζόρικη) και 2 πτυχιακές ως το καλοκαίρι...

Το ξέρω ότι στο επάγγελμά μου θα δίνω κάθε μέρα "εξετάσεις", ποιός άλλωστε δεν το υφίσταται αυτό και μάλιστα σε όλες τις σχέσεις; Αλλά θέλω να ξεμπερδεύω με όλο αυτό, να αρχίσουν να φεύγουν πράγματα από τη λίστα μου.

(και ναι! το σύνδρομο "μια μέρα ακόμα" είναι εδώ!!!!)