Κι αν, να...

Το μελαχροινό το Νι
σκύβει, δίνει ένα φιλί
στην ολόλευκη του Άλφα τη γραμμή
Κι αγκαλιάστηκαν σφιχτά
κι είπανε για πάντα:
«ΝΑ αγαπιόμαστε, ΝΑ δίνουμε φιλιά»
ΝΑ λιαζόμαστε μαζί
ύστερα από βροχή
καθισμένοι σε ουράνια γραμμή
ΝΑ γελάμε δυΝΑτά
ΝΑ φοράμε τη χαρά
ΝΑ φωΝΑζουμε στον κόσμο:”ΝΑ!”

«Κι αν με δεις», λέει το Α
«σε αΝΑποδη σειρά
ΝΑ σου λέω κατά λάθος αν»
αν ραγίσει το γυαλί
αν αλλάξει η γραφή
αν σπάσει η ουράνια γραμμή…

Τότε ΝΑ με πάρεις αγκαλιά
και ΝΑ γράψεις καθαρά:
«ΝΑ η αγάπη μας, μωρό μου, ΝΑ!»

(από το δίσκο τραγουδάκια γάλακτος. Ερμηνεύει ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ)

Για μια στιγμή

7.30 το πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει εκνευριστικά. Το σώμα μου αρνείται να υπακούσει,αλλά με τα πολλά σηκώνεται. Το μυαλό έχει αρχίσει να λειτουργεί, αλλά όχι για καλό. Σκέφτομαι τις χτεσινοβραδυνές σκέψεις. Οτι θέλω να σταματήσω χθες -αν γινόταν- τη δουλειά. Ότι το πρωί δεν βρίσω το λόγο να ξυπνήσω για να πάω στο γραφείο. Ότι η φάση της άσκησης παρατράβηξε και τίποτα καινούριο δεν έχω να περιμένω πια. Ότι πιέζομαι αφόρητα με όλο αυτό το φόρτο εργασίας και κάνω δικές μου ευθύνες των άλλων ενώ δε θα έπρεπε. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να διαβάζω ως αργά και να πηγαίνω στη δουλειά μισοκοιμισμένη, να κοιμάμαι το μεσημέρι για να μπορώ να αποδώσω στο διάβασμα και πάλι από την αρχή. Δεν είναι όμως κάτι που το αντέχω. Και σε καμία περίπτωση δε θέλω να σταματήσω τις σπουδές μου.
8.20 και πλησιάζω στο γραφείο. Δεν έχω όρεξη ούτε μουσική να ακούσω. Αγοράζω καφέ παγωμένο, σαν τον καιρό ένα πράγμα. Ανεβαίνω στο γραφειο. Νέκρα όπως πάντα. Εγώ κι άλλος ένας. Ακριβώς όπως πάντα...
9.10 φεύγω από το γραφείο για μια εξωτερική δουλειά. Ψοφάω να πάω να αγοράσω και ένα βιβλίο, αλλά αποφασίζω ότι δεν πρέπει να παω χωρίς να ρωτήσω πρώτα (ναι, ξέρω, μην το πείτε...)
9.40 πίσω στο γραφείο. Αρχίζω την αρχειοθέτηση. Αρχειοθέτηση- τηλέφωνα- απορίες- επιστολές- λάντζα. (και ωραίο φαγητάκι μιας και το στομάχι είχε φτάσει στην πλάτη)
3.20 τακτοποιώ το γραφείο μου. Με το που κλείνω την πόρτα, ακούω το τηλέφωνο να χτυπάει. Δεν πάω να το σηκώσω, έχω σχολάσει εδώ και 5 λεπτά. Μερικές φορές όταν κάθομαι παραπάνω για κάποια δουλειά και χτυπάει, το σηκώνω. Και ακούω την απορημένη φωνή: μα δεν έφυγες ακόμα? Παρ' όλα αυτά, το τηλέφωνο πάντα χτυπάει μετά το σχόλασμα.
4.00 είμαι ακόμα στο δρόμο. Αποφάσισα να κατέβω ως το Μοναστηράκι και να πάρω από εκεί συγκοινωνία. Νιώθω τα πόδια μου να πονάνε, αλλά οι χθεσινές σκέψεις έχουν καταχωνιαστεί κάπου βαθιά και έχει εμφανιστεί η στωική- αγωνιστική συννεφούλα (το πως συνυπάρχουν αυτά, άλλο θέμα).

Η ώρα έχει πάει 5.00 και έχω φτάσει σπίτι. Ανυπομονώ να χωθω στις πυζάμες μου και να μην κάνω τίποτα. Φλερτάρω μεταξύ ταβανοθεραπείας και χαζέματος, ανακουφισμένη που το σημερινό μάθημα αναβλήθηκε. Τελικά χαζεύω για ώρες στον υπολογιστή.

20.00 και κοιτάζω τα βιβλία στο γραφείο μου. Εχω μια εργασία να προετοιμάσω και ειδικά μετά από αυτά που μας είπαν θέλω να την κάνω τέλεια. Πελαγωνω με τη βιβλιογραφία, αλλά μετά από λίγη ώρα συγκεντρώνομαι και καταφέρνω να φτιάξω το σχεδιάγραμμα για να συναντηθώ με τον καθηγητή να μου πει τη γνώμη του.
....
....
....
Και ξαφνικά... κάπου μεταξύ εννιά και εννιάμισι το βράδυ, ψάχνω μανιωδώς βιβλία. Ξεφυλλίζω με προσοχή και με σβελτάδα, νιώθω τη μυρωδιά των βιβλίων, σημειώνω σελίδες σε πόστ ιτ. Ανοίγω την Ιστορία του Ελληνικού έθνους (θενξ μαμά και μπαμπά...) για να ψάξω για το Βυζάντιο, τα βιβλία που μου είχε χαρίσει το μουσείο κυκλαδικής τέχνης (ή Μπενάκη? τα μπερδεύω...) για τους ολυμπιακούς αγώνες και παράλληλα ψάχνω να βρω άρθρα για την απορρύθμιση στις εργασιακές σχέσεις. Δουλεύω για τις τρεις εργασίες ταυτόχρονα. Νιώθω τις γραμμές να αποτυπώνονται στο μυαλό μου. το πληκτρολόγιο παίρνει φωτιά.

Για ένα μισάωρο, ίσως και λιγότερο, σήμερα κατάλαβα γιατί δεν τα παρατάω. Γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω. Γιατί δε με πειράζει και τόσο να περνάω εξεταστικές τελικά. Γιατί επιμένω παρόλο που δουλεύω να ασχολούμαι με δυο μεταπτυχιακά. Δυο χρόνια σχεδόν μετά το πτυχίο μου και έχοντας πίσω μου ένα χρόνο φουλ μαθημάτων και εργασιών, το είχα ξεχάσει, μέσα στην πίεση είχα χάσει αυτό το συναίσθημα. Επρεπε να ερθει αυτή η στιγμή, την Τρίτη, 8 Δεκέμβρη, 9 με 9.30 το βράδυ.

Το κυνήγι του βιβλίου. Της εικόνας. Οι βιβλιοθήκες. Η έρευνα. Ο χώρος. Οι γνώσεις. Το αποτέλεσμα.

Και τώρα, ας βάλουμε τις εργασίες σε μια σειρά... :)

C.I.F. (comme il faut)

Σήμερα ανοίγοντας το ψυγείο, έπεσε το μάτι μου σε κάτι κυδώνια. Αυτό μου έδωσε αφορμή για το σημερινό θέμα (έχω και κάτι περαυτολογίες, αλλά λόγω καλών επιπέδων αυτοπεποίθησης θα τις κρατήσω για άλλη ώρα:Ρ).

Kαι θα μου πείτε, τί σχέση έχει ένα κυδώνι με το cif? Και όμως, έχει!
Τις προάλλες είχα καλέσει μια φίλη και συνάδελφο στο σπίτι για φαγητό (και καφέ και διάβασμα. στα δυο πρώτα τα πήγαμε πολύ καλά, στο διάβασμα όχι και τόσο). Η κοπέλα λοιπόν, μου έφερε κουλουράκια από το φούρνο της γειτονιάς της. Την προηγούμενη φορά που ήρθε για φαγητό, έφερε μια σακούλα ρόδια και κυδώνια που της είχαν στείλει από το χωριό της.
Εχουμε λοιπόν αυτή τη συμπεριφορά από τη μια, που μου έκανε ευχάριστη εντύπωση

ΑΠό την άλλη, έχουμε ανθρώπους που έχουν περάσει άπειρες ώρες στο σπίτι μου (αλλά και μιας κολλητής μου), που πρότειναν πολύ εύκολα να μαγειρέψουμε κάτι για να φάμε, αλλά ποτέ δεν έκαναν μια πράξη ανταπόδοσης. Μάλιστα, πολύ περισσότερο στο σπίτι της φίλης μου, που το είχαν κάνει κέντρο διερχομένων. Θυμάμαι μια φορά, αξιώθηκε μια κοπέλα να φέρει ένα μαρτίνι για τα τσούξουνε, κατανάλωσαν το εν τρίτο εκεί και φεύγοντας πήρε το μπουκάλι πίσω!!!!

Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι φαγάς, είμαι παραπονιάρης όπως λέει και ο λαός. Δε με ενδιαφέρει το πράγμα, αλλά η χειρονομία. Να προσφερθεί ο άλλος, να μαζέψει ένα τασάκι, ένα πιάτο. (φυσικά και δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που δεν ξέρω καλά, αλλά σε φίλους και "φίλους" που κάποτε έκοβαν εισιτήριο στο σπίτι μου!). Πείτε με υπερβολική, πείτε με παλιομοδίτισσα, εγώ ψέμματα δε θα σας πω. Μια ευγενική πράξη ή χειρονομία, μετράει για εμένα.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά? ό,τι θυμάμαι χαίρομαι!

p.s.: όσοι φίλοι μου διαβάσετε αυτές τις γραμμές και τύχει να έρθετε σπίτι για καφέ, μην κουβαλήσετε τίποτα!!Είμαστε σε περίοδο λιτότητας!Το παρόν κείμενο είναι απλά μια φιλοσοφική αναζήτηση :Ρ

Σήμερα....

Είχα τόση δουλειά που έκλεισα το τηλέφωνο σε έναν φίλο μου και δεν κατάφερα να τον ξανακαλέσω. Τώρα που έχω ώρα, είναι αργά γι' αυτόν.

Τόλμησα να πάω σε μια διάλεξη στα γαλλικά, όπου όλοι ήξεραν όλους και εγώ κανέναν (στενός οικογενειακός κύκλος λέμε!). Και πέρασα υπέροχα. Νομιζω πως όλο αυτό έδωσε έναν αέρα ευρώπης στο πανεπιστήμιο. Τελικά μερικές φορές δεν είναι ότι λείπουν πράγματα, αλλά ότι δεν τα παίρνουμε χαμπάρι!

(έντιτ: αγόρασα ένα σκασμό βιβλία!!! 11 τον αριθμό! ξετρύπωσα και ένα που πίστευαν πως είναι εξαντλημένο.... άμα ξέρεις να ψάχνεις...)

Πέτυχα έναν ταξιτζή, που επειδή δεν είχε να μου δώσει 10 λεπτά ρέστα, μου έδωσε 50 λεπτά... Και φυσικά δεν τα κράτησα. (δε θα σωθώ με 10 και είκοσι λεπτά αλλά μου τη δίνει να τα κρατάνε γιατί δεν έχουν ρέστα ή με το έτσι θέλω. Ενιωσα λοιπόν την ανάγκη να τον επιβραβεύσω με έναν καλό λόγο βασικά -και 10 λεπτά :Ρ).

Ενώ πέρασα από διάφορα στάδια σκέψης και πίεσης και αποφάσισα, δέχτηκα και αποδέχτηκα την απόκτηση ενός σπιτιού (βλέπε πρωτη κατοικία), τελικά λίγο πριν φτάσουμε στο συμβολαιογράφο, έμαθα πως η ιδιοκτήτρια έκανε πίσω γιατί δεν της βγήκε το όλο πλάνο που προϋπέθετε την πώληση του σπιτιού.

Πλας, στην ομιλία συνάντησα έναν παλιό γνώριμο, ο οποίος έδωσε unwanted infos, σχετικά με μια πρώην φίλη. Και ομολογώ πως μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω κι άλλα, αλλά ήταν ήδη σε ευθυμία οπότε μίλαγε με τον αυτόματο. Είχα που λέτε μια φίλη κάποτε, που ξαφνικά σταμάτησε να μου μιλάει δικαιολογούμενη με μισόλογα. Στο τέλος είπε τη δραματική φράση "Δε μπορώ να σου πω τί έγινε, σε ξέρω και δε θα το αντέξεις", αφού είχε προηγηθεί μια κρίση ζήλειας (εσύ περνάς αμέσως τα μαθήματα κι εγώ όχι κλπ κλπ).
Ελαβα λοιπόν τις εξής πληροφορίες: πήρε πτυχίο και ταλαιπωρήθηκε με κάποια μαθήματα, ενώ είχαν αλληλοφιλοξενηθεί κάποιες φορές (μαζι με την κοπελια του τύπου) και από τότε που τους γνώρισα, κάνουνε συχνή και πολλή παρέα.
Και θα μου πείτε, τί σε νοιάζει εσένα????
Δεν είναι ακριβώς ότι με νοιάζει. Στεναχωρήθηκα που έχασα μια φίλη, αλλά όπως εξελίχθηκε το πράγμα, καλύτερα που κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο πραγματικός της χαρακτήρας. Αυτό που με τρώει ως γνήσιο σκορπιό, είναι, τί της την έδωσε? οεο?
Είναι λοιπόν καθαρά επιστημονικοί λόγοι (περιέργειας δηλαδή) που επανέφεραν αυτή την ερώτηση στο μυαλό μου.
Γιατί κολλάω ώρες ώρες?

α, καλό Μήνα!

ευχάριστο διάλειμμα

Καλή διασκέδαση!