Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Βουλευτικές Εκλογές 2009 part IIΙ
Η ώρα πέρναγε, σχεδόν όλοι είχαν κατέβει από το λεωφορείο και εγώ κοιτούσα έντρομη την ώρα, μιας και μου είχαν πει πως θα έκανα μία ώρα περίπου να φτάσω και είχε ήδη περάσει μιάμιση. Προσπαθώντας να μην κοιτάζω το γκρεμό στα αριστερά, σηκώθηκα από τη θέση μου και κάθισα πρώτη θέση πίστα, πίσω ακριβώς από τον ζαλισμένο- από- τα- τσίπουρα- οδηγό- που- είχε- αρχίσει- να- ξεζαλίζεται για να ρωτήσω πότε επιτέλους θα πατήσω γη μετά από τόσες ώρες ταξίδι. Αφού έκανε έναν εξαιρετικό ελιγμό, αποφεύγοντας μια αγελάδα που μας κοίταζε με το βλέμμα του βοδιού θρονιασμένη στη δική μας πλευρά του δρόμου, μου είπε πως σε πέντε λεπτά φθάνουμε.
Ανακουφισμένη, πήρα τηλέφωνο στο Δήμο, μιας και μου είχαν πει πως θα είναι ανοιχτά ως τις 3 το μεσημέρι, για να τους πω να με περιμένουν. Αφού τους εξήγησα πως είμαι στο δρόμο, μου είπαν μεγαλόψυχα ότι , άντε, θα με περιμένουν! (3 παρά 10 η ώρα).
Μέσα στο λεωφορειάκι είχαμε απομείνει 4 άτομα. Οι δυο κυρίες κατέβηκαν στην αρχή του χωριού, ενώ ο οδηγός άφησε εμένα και τον άλλο επιβάτη που απεδείχθη δικαστικός αντιπρόσωπος έξω από το δημαρχείο.
Με τα πολλά, ζωστήκαμε τα παγκάζια και ανεβήκαμε στον 1ο όροφο, ευτυχισμένοι που επιτέλους μετά από τόσες ώρες πατήσαμε γη. Αφήσαμε τα στοιχεία μας, βοήθησα το συνάδελφο να στείλει τηλεγράφημα και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο...
Η φύση τριγύρω ήταν εκθαμβωτική. Τόσο πράσινο, είχα χρόνια να δω. Δέντρα, ως την κορυφή. Και μια ομίχλη που ταίριαζε γάντι στο όλο τοπίο...
Πηγαίνοντας στο δρόμο, τραβήξαμε την προσοχή κάποιων που καθόντουσαν σε μια ταβέρνα (ε, λογικό, 2 άγνωστες φάτσες, ο ένας με κουστούμι...). Αμέσως, ο ένας (που ήταν ο Δήμαρχος όπως αποδείχθηκε), πετάχτηκε έξω και προσφέρθηκε να μας κεράσει καφέ. Η αλήθεια είναι πως η τσίκνα μας είχε σπάσει τη μύτη.... (κάτι λουκάνικα... κάτι πανσέτες.... κάτι μπριζόλες....). Ο συνάδελφος τίμησε και με το παραπάνω το κρασάκι και, μετά το φαγοπότι και αφού ο Δήμαρχος μου βρήκε γραμματέα και με καθησύχασε (δε θα χεις πρόβλημα εκεί που θα πας, 90 ΝΔ και 40 ΠΑΣΟΚ θα βγάλεις) , ήρθε η ώρα να τσουλήσουμε προς το δωμάτιο....
[κάπου εδώ διαπιστώνω πως η όρεξη για αφήγηση με έχει εγκαταλείψει. Ανεβάζω την αναρτηση να μην αραχνιάσει και για να μην γίνει η Λάμψη αυτό το θέμα, θα το κάνω απντέιτ σιγά σιγά ...]
Ανακουφισμένη, πήρα τηλέφωνο στο Δήμο, μιας και μου είχαν πει πως θα είναι ανοιχτά ως τις 3 το μεσημέρι, για να τους πω να με περιμένουν. Αφού τους εξήγησα πως είμαι στο δρόμο, μου είπαν μεγαλόψυχα ότι , άντε, θα με περιμένουν! (3 παρά 10 η ώρα).
Μέσα στο λεωφορειάκι είχαμε απομείνει 4 άτομα. Οι δυο κυρίες κατέβηκαν στην αρχή του χωριού, ενώ ο οδηγός άφησε εμένα και τον άλλο επιβάτη που απεδείχθη δικαστικός αντιπρόσωπος έξω από το δημαρχείο.
Με τα πολλά, ζωστήκαμε τα παγκάζια και ανεβήκαμε στον 1ο όροφο, ευτυχισμένοι που επιτέλους μετά από τόσες ώρες πατήσαμε γη. Αφήσαμε τα στοιχεία μας, βοήθησα το συνάδελφο να στείλει τηλεγράφημα και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο...
Η φύση τριγύρω ήταν εκθαμβωτική. Τόσο πράσινο, είχα χρόνια να δω. Δέντρα, ως την κορυφή. Και μια ομίχλη που ταίριαζε γάντι στο όλο τοπίο...
Πηγαίνοντας στο δρόμο, τραβήξαμε την προσοχή κάποιων που καθόντουσαν σε μια ταβέρνα (ε, λογικό, 2 άγνωστες φάτσες, ο ένας με κουστούμι...). Αμέσως, ο ένας (που ήταν ο Δήμαρχος όπως αποδείχθηκε), πετάχτηκε έξω και προσφέρθηκε να μας κεράσει καφέ. Η αλήθεια είναι πως η τσίκνα μας είχε σπάσει τη μύτη.... (κάτι λουκάνικα... κάτι πανσέτες.... κάτι μπριζόλες....). Ο συνάδελφος τίμησε και με το παραπάνω το κρασάκι και, μετά το φαγοπότι και αφού ο Δήμαρχος μου βρήκε γραμματέα και με καθησύχασε (δε θα χεις πρόβλημα εκεί που θα πας, 90 ΝΔ και 40 ΠΑΣΟΚ θα βγάλεις) , ήρθε η ώρα να τσουλήσουμε προς το δωμάτιο....
[κάπου εδώ διαπιστώνω πως η όρεξη για αφήγηση με έχει εγκαταλείψει. Ανεβάζω την αναρτηση να μην αραχνιάσει και για να μην γίνει η Λάμψη αυτό το θέμα, θα το κάνω απντέιτ σιγά σιγά ...]
Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009
Βουλευτικές Εκλογές 2009 part II
Αφού επεσαν τα παραδοσιακά μπινελίκια στην τοπική διάλεκτο φυσικά, άρχισαν να σχηματίζονται πηγαδάκια. Οι κοντοχωριανοί αντάλασσαν νέα, μετά του απαραίτητου κολατσιού το οποίο συνίστατο σε ξηροκάρπια/ τοστ/ψωμοτύρι κλπ κλπ. Ξεκινάει λοιπόν η διαδρομή και το πίρι πίρι:
- Τη θ'μάσαι τη Βασίλου απ του Παυλόπουλου?
-ναι τ' θυμάμι τι?
-Πέθανε!!!!!!
-αιντε! πότ?
-προυχτές!
-ααααα...
- Κι ο Θ'νάσης πίθανε!
-πότ?
-Μια βδομάδ'α πριν.
-ουυυι και ήτουνα νέος
-80 χρ'νων δν είναι νέος!
-νέος ήτανε!
- Ξέρς πίθανε κι ου Κώστ'ς
- Είχε πρόβλ΄μα?
-πήγε νουσουκ'μείου, δε βρήκαν τίποτις, το μεσημέρι χαιρόταν, το βράδυ πίθανε!!!!
[ναι μιλάγανε για πεθαμένους όλη την ώρα !Πολύ ωραία κουβέντα σε συνδιασμό με τους γρκεμούς δεξιά κι αριστερά, τα κατσίκια που πετάγονταν μπροστά μας και τους ταύρους/αγελάδες/μοσχάρια που έπιαναν το μισό δρόμο που σε κάποια σημεία είχαν απλά χωρίσει στη μέση τη μια λωρίδα δρόμου... μπόνους τρακ: ο οδηγός ήταν μισομεθυσμένος από τα τσίπουρα!]
Αφού λοιπόν ξεμπερδέψαμε με το θανατικό, τα γεροντάκια έπιασαν τα σεξουαλικά. Άρχισαν λοιπόν οι γιαγιάδες να την λένε στα παπούδια:
-ει, άμα δεν έχει να κάτσεις κάτσ΄ιδώ, δίπλα μου. Δεν είνι η γυνάικα μ ιδώ να με γκρινιάξει. (πονηρό γέλιο).
-Ε Βασίλω, άμ κρυώνς να σε ζεστάνει ου Πέτρς!
-Εεεε τι να μ κάνει ου Πέτρς!
-Καλέ δε σ' λέου σεξουαλικά, σ λέου να σε ζεστάν΄απού μπρός και μετα στη πλάτη.
- Οι άντρς ούτι και να κάνετε, και να μη σας δουλεύ΄, στο πουλί το χετε το μυαλό σας!
-έχουμι και του μπλε χαπάκι
-Το γράφ΄ο ΟΥΓΑ?
- Εχς δοκιμάσει και ξέρς ε?
- Κι άμα μείνεις στον τόπο?
- Θα μαι χορτάτς κι ευτυχισμένους!
- Χαίντε να χουρίσεις τη γυναίκα να βρεις καμιά μικρή!
-(γυναικεία παρέμβαση)Μωρέ τι μας λες! Σιγά μην τ΄κάτσει! Αμα η άλλη έχει λεφτά θα πάει να βρει το τεκνό, όχι τα μούτρ΄σου!
Στο σημείο αυτό κάνουμε στάση για να κατέβουν μερικοί.
Εγώ όπως όλοι καταλαβαίνουμε έχω κάνει καινούριο συκωτι...
Αφού λοιπόν αραίωσε λίγο το πλήθος, ο όρθιος σύζυγος αποφάσισε να πάει να καθίσει. Ελα όμως που δε χώραγε να περάσει. Τη λύση τη βρήκαν οι της γαλαρίας που φώναξαν:
Πήδα την !πήδα την!
Αφού ο σύζυγος κάθισε, άρχισαν όλοι να ασχολούνται με τη σύζυγο. Αφού τη ρώτησαν αν δουλεύει (όχι, έχω το παιδί , δε μπορώ να πηγαίνω στα χωράφια κλπ) τη ρώτησαν για το παιδί:
Και το π'δι? πώς το 'χεις? Παχουλό? (ψόφησα στο γέλιο! λες και πρόκειται για το τί ρούχο θα του φορέσει!)
Αφού κατέβηκαν και μερικοί άλλοι, το ζεύγος θρονιάστηκε μπροστά. Αρχισε να λογομαχεί με τον οδηγό ενώ ένας μουστακαλής παππούς ξεκίνησε να τραγουδάει ένα τοπικό άσμα (είχε κι ωραία φωνή) κλείνοντάς μου το μάτι.....
to be continued
- Τη θ'μάσαι τη Βασίλου απ του Παυλόπουλου?
-ναι τ' θυμάμι τι?
-Πέθανε!!!!!!
-αιντε! πότ?
-προυχτές!
-ααααα...
- Κι ο Θ'νάσης πίθανε!
-πότ?
-Μια βδομάδ'α πριν.
-ουυυι και ήτουνα νέος
-80 χρ'νων δν είναι νέος!
-νέος ήτανε!
- Ξέρς πίθανε κι ου Κώστ'ς
- Είχε πρόβλ΄μα?
-πήγε νουσουκ'μείου, δε βρήκαν τίποτις, το μεσημέρι χαιρόταν, το βράδυ πίθανε!!!!
[ναι μιλάγανε για πεθαμένους όλη την ώρα !Πολύ ωραία κουβέντα σε συνδιασμό με τους γρκεμούς δεξιά κι αριστερά, τα κατσίκια που πετάγονταν μπροστά μας και τους ταύρους/αγελάδες/μοσχάρια που έπιαναν το μισό δρόμο που σε κάποια σημεία είχαν απλά χωρίσει στη μέση τη μια λωρίδα δρόμου... μπόνους τρακ: ο οδηγός ήταν μισομεθυσμένος από τα τσίπουρα!]
Αφού λοιπόν ξεμπερδέψαμε με το θανατικό, τα γεροντάκια έπιασαν τα σεξουαλικά. Άρχισαν λοιπόν οι γιαγιάδες να την λένε στα παπούδια:
-ει, άμα δεν έχει να κάτσεις κάτσ΄ιδώ, δίπλα μου. Δεν είνι η γυνάικα μ ιδώ να με γκρινιάξει. (πονηρό γέλιο).
-Ε Βασίλω, άμ κρυώνς να σε ζεστάνει ου Πέτρς!
-Εεεε τι να μ κάνει ου Πέτρς!
-Καλέ δε σ' λέου σεξουαλικά, σ λέου να σε ζεστάν΄απού μπρός και μετα στη πλάτη.
- Οι άντρς ούτι και να κάνετε, και να μη σας δουλεύ΄, στο πουλί το χετε το μυαλό σας!
-έχουμι και του μπλε χαπάκι
-Το γράφ΄ο ΟΥΓΑ?
- Εχς δοκιμάσει και ξέρς ε?
- Κι άμα μείνεις στον τόπο?
- Θα μαι χορτάτς κι ευτυχισμένους!
- Χαίντε να χουρίσεις τη γυναίκα να βρεις καμιά μικρή!
-(γυναικεία παρέμβαση)Μωρέ τι μας λες! Σιγά μην τ΄κάτσει! Αμα η άλλη έχει λεφτά θα πάει να βρει το τεκνό, όχι τα μούτρ΄σου!
Στο σημείο αυτό κάνουμε στάση για να κατέβουν μερικοί.
Εγώ όπως όλοι καταλαβαίνουμε έχω κάνει καινούριο συκωτι...
Αφού λοιπόν αραίωσε λίγο το πλήθος, ο όρθιος σύζυγος αποφάσισε να πάει να καθίσει. Ελα όμως που δε χώραγε να περάσει. Τη λύση τη βρήκαν οι της γαλαρίας που φώναξαν:
Πήδα την !πήδα την!
Αφού ο σύζυγος κάθισε, άρχισαν όλοι να ασχολούνται με τη σύζυγο. Αφού τη ρώτησαν αν δουλεύει (όχι, έχω το παιδί , δε μπορώ να πηγαίνω στα χωράφια κλπ) τη ρώτησαν για το παιδί:
Και το π'δι? πώς το 'χεις? Παχουλό? (ψόφησα στο γέλιο! λες και πρόκειται για το τί ρούχο θα του φορέσει!)
Αφού κατέβηκαν και μερικοί άλλοι, το ζεύγος θρονιάστηκε μπροστά. Αρχισε να λογομαχεί με τον οδηγό ενώ ένας μουστακαλής παππούς ξεκίνησε να τραγουδάει ένα τοπικό άσμα (είχε κι ωραία φωνή) κλείνοντάς μου το μάτι.....
to be continued
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009
Γ. Ρίτσος, ''Εαρινή Συμφωνία''
ΧVI, Ποιήματα 1930-1960, Αθήνα, εκδ. Κέδρος, 1972, σσ. 237-238.
XVI
Χαρά χαρά.
Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και στο τραγούδι.
Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.
Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.
'Ενα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
'Ενα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.
Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.
Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδι
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.
'Ενα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Βουλευτικές Εκλογές 2009 part I
Το παρόν δε θα είναι ένα ακόμα ποστ που αφορά την πολιτική στην Ελλάδα (άμεσα τουλάχιστο) ή τις πολιτικές μου απόψεις. Δε θα κάνω άλλες αναλύσεις επί αναλύσεων, τις έχουν κάνει ήδη άλλοι πριν από εμένα. Θα μοιραστώ μαζι σας όμως την εμπειρία μου ως δικαστικός αντιπρόσωπος .
Ευρυτανία δεν είχα πάει ποτέ, μόλις λοιπόν έμαθα πως διορίστηκα εκεί, ξεκίνησα να ψάχνω. Με μεγάλη ανακούφιση, είδα πως το μέρος που θα πήγαινα είχε ιστοσελίδα, οπότε μπορούσα να δω τι γίνεται με διαμονή κλπ.
Αλλά ας ξεκινήσω από την Πέμπτη. Αφού πήγα στην Εφορία να πληρωθώ (βρισίδι, ουρές, κακό), ταξίδεψα ως το κτελ Λιοσίων (που αγνοούσα την ύπαρξή του ως εξ' ολοκλήρου καταυλακιώτισσα), μιας και δε σήκωναν το ρημαδοτηλέφωνο. Εβγαλα το εισιτήριο για την απαράδεκτη ώρα 7 το πρωί και επέστρεψα στη δουλειά.
Δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο (σπασικλάκι level), διαβάζοντας μια ανακοίνωση ότι το τμήμα με τα τηλεγραφήματα ξεκίνησε να λειτουργεί, Πέμπτη βράδυ παίρνω στον ΟΤΕ να στείλω τηλεγράφημα ότι αναλαμβάνω καθήκοντα, όπως προβλέπει η διαδικασία (ουάου! έστειλα τηλεγράφημα!!!!). Όλα καλά, μέχρι που ο υπάλληλος με ρωτάει πώς γράφεται το Ευρυτανία..... και μετά το Πετράλωνα... Και μετά με ρωτάει αν είναι στην περιφέρεια Θεσσαλίας. Κάπου εκεί άρχισα να ανησυχώ!
Παρασκευή είχα άδεια από τη δουλειά. ντύθηκα επίσημα, ζαλώθηκα τη βαλίτσα και αξημέρωτα πήγα να βρω ταξί. Εφτασα στο κτελ και περίμενα να περάσει εκείνο το ρημαδοτέταρτο. Εδώ έχω να επισημάνω πως η ιδέα του Κτελ Ευρυτανίας για το "υπάρχει πολύς κόσμος να βάλουμε κι άλλο λεωφορείο" είναι να τα βάζει όλα μαζί (πχ 3 λεωφορεία στις 7 το πρωί, άλλα 3 στις 2 το μεσημέρι κλπ). Μέχρι να βρω σε ποιο μπαίνω , έβαλαν τη βαλίτσα μου σε λάθος λεωφορείο. Την ανέκτησα όμως και περήφανη βρήκα τη θέση μου!
Μετά από δύο ώρες ταξίδι κάναμε στάση σε ένα βενζινάδικο/τυροπιτάδικο στις Θερμοπύλες. Μέρος του δρόμου είχα κάνει και παλιότερα, αλλά δεν θυμόμουν τίποτα από το τοπίο. Μετά από τα μπαμπακοχώραφα με ξάφνιασε ευχάριστα η θάλασσα. Τα φιόρδ, το ήρεμο γαλάζιο, το νερό που έφτανε σχεδόν ως τις ρίζες της ελιάς κάτω από το δρόμο... Και φυσικά, ο ήλιος που είχε ανατείλει!
Προχωρώντας στο δρόμο το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Φτάσαμε Λαμία και στο σημείο αυτό ακούω έναν παππού να λέει:
" Θέλω να πω κάτι δυο λεπτά, αφήστε με να μιλήσω, κάντε λίγο ησυχία!"
Και ξεκινάει: ¨όλοι μας πάμε για να ψηφίσουμε την Κυριακή. Όλοι όμως είμαστε απογοητευμένοι. Οι μεν βγαίνουν ψεύτες, οι δε κλέφτες. Μόνο ένας είναι αυτός που μας προσέχει. Αυτός που μας αγαπάει. [εγω ως τότε πόνταρα σε Καραντζαφέρη] Αυτός που δε θέλει τίποτα από εμάς για αντάλλαγμα [όλες οι μάρκες στο Θεό- τί κερδίζω?], μόνο να προσευχόμαστε. Είναι ο Ιησούς Χριστός αυτός που μας αγαπάει όσο κανένας άλλος και μας φροντίζει. Γι αυτό και εμείς πρέπει να πέσουμε στα γονατα, να πούμε ότι είμαστε ααμρτωλοί και να προσευχηθούμε ειλικρινά για να λάβουμε συγχώρεση".
Μετά το σοκ που έπαθε το μισό λεωφορείο, η διαδρομή συνεχίστηκε. Περάσαμε από τον Τυμφρηστό, ένα χωριό πάνω στο βουνό, που είναι όλο στροφές. Σοβαρολογώ, 10 λεπτά κάναμε να το περάσουμε! Ψάχναμε για δραμαμίνες!Από μακριά φαίνεται σαν πίστα για φιδάκι!Αυτό που από το 99 σε πάει πίσω στο 1!
Με τα πολλά, φτάσαμε Καρπενήσι. 5 ώρες στο λεωφορείο, ήταν ανακούφιση η μια ώρα σχεδόν που μου έμενε μέχρι να έρθει το μικρό λεωφορείο που θα με πήγαινε στην έδρα του δήμου Κτημενίων, δλδή στο χωριό της Αγίας Τριάδας όπου και είχα κλείσει για διαμονή (http://www.dimos-ktimenion.gr/4_left_menu/map_dimos_general.htm).
Ερχεται λοιπόν το μίνι λεωφορείο και αφού βάζω τη βαλίτσα μου πίσω προσπαθώ να μη με ποδοπατήσουν οι ορδές των ντόπιων που προσπαθούν ταυτόχρονα όλοι μαζί (!!!) να μπουνε μέσα (με τις βαλίτσες και τα μπαγκάζια παραμάσχαλα). Αφού σέρνομαι στη μεριά με τις μονές θέσεις, κάθομαι (φυσικά όχι στο νούμερο που έλεγε το εισιτήριό μου) και περιμένω να δω τί θα γίνει.
ανασαίνω ανακουφισμένη καθώς παρατηρώ ότι μένουν μερικές θέσεις κενές. Απέναντί μου κάθεται μια μητέρα 2 παιδιών με έναν παππού και κρατάνε τα μικρά αγκαλιά. Ο παππούς το αγοράκι, το οποίο χάζευε στο παράθυρο και η μαμά το κοριτσάκι, του οποίου είχε χώσει τη μούρη σε ένα polybag καθ όλη τη διάρκεια της διαδρομής γιατί θα ζαλιζόταν. Αφού δεν πνίγηκε το μικρό πάλι καλά! Ξεκινάει λοιπόν το λεωφορείο και, ζέστη γαρ, ακούω την εν λόγω μαμά να φωνάζει στον οδηγό:
εεεεεε Νίκο! Άνοιξ τουν αέρα!θ' σκάσουμι σ΄λέω σαν τα ζα!
Μόλις δε άνοιξε ο οδηγός το κλιματιστικό, ανακοινώνει σε όλους:
Επιτέλους! άντε ανοίξτ' του να βγει οξυγόνου!
Ξαφνικά, ενώ δεν είχαμε βγει ακόμα από το Καρπενήσι, το λεωφορείο σταματάει απότομα. Μια κυρία είχε ξεχάσει να πάρει ψωμί!!!!! (καταστροφή!) Αφού γυρνάει ξέπνοη και θριαμβεύτρια με τη σακούλα στο πούλμαν, φθάνουμε εκεί που ήταν το παλιό κτελ και μπουκάρουν 3-4 ακόμα. στο τέλος έμεινε μια θέση για ένα ζευγάρι (που δεν ήταν μινιόν , το αντίθετο), οπότε η σύζυγος θεώρησε έξυπνο να μην κάτσει (ο σύζυγος δε μπορούσε να περάσει να κάτσει) και επίσης να κρατάει στο χέρι το σακίδιο της πλάτης.
to be continued....
Ευρυτανία δεν είχα πάει ποτέ, μόλις λοιπόν έμαθα πως διορίστηκα εκεί, ξεκίνησα να ψάχνω. Με μεγάλη ανακούφιση, είδα πως το μέρος που θα πήγαινα είχε ιστοσελίδα, οπότε μπορούσα να δω τι γίνεται με διαμονή κλπ.
Αλλά ας ξεκινήσω από την Πέμπτη. Αφού πήγα στην Εφορία να πληρωθώ (βρισίδι, ουρές, κακό), ταξίδεψα ως το κτελ Λιοσίων (που αγνοούσα την ύπαρξή του ως εξ' ολοκλήρου καταυλακιώτισσα), μιας και δε σήκωναν το ρημαδοτηλέφωνο. Εβγαλα το εισιτήριο για την απαράδεκτη ώρα 7 το πρωί και επέστρεψα στη δουλειά.
Δείχνοντας υπερβάλλοντα ζήλο (σπασικλάκι level), διαβάζοντας μια ανακοίνωση ότι το τμήμα με τα τηλεγραφήματα ξεκίνησε να λειτουργεί, Πέμπτη βράδυ παίρνω στον ΟΤΕ να στείλω τηλεγράφημα ότι αναλαμβάνω καθήκοντα, όπως προβλέπει η διαδικασία (ουάου! έστειλα τηλεγράφημα!!!!). Όλα καλά, μέχρι που ο υπάλληλος με ρωτάει πώς γράφεται το Ευρυτανία..... και μετά το Πετράλωνα... Και μετά με ρωτάει αν είναι στην περιφέρεια Θεσσαλίας. Κάπου εκεί άρχισα να ανησυχώ!
Παρασκευή είχα άδεια από τη δουλειά. ντύθηκα επίσημα, ζαλώθηκα τη βαλίτσα και αξημέρωτα πήγα να βρω ταξί. Εφτασα στο κτελ και περίμενα να περάσει εκείνο το ρημαδοτέταρτο. Εδώ έχω να επισημάνω πως η ιδέα του Κτελ Ευρυτανίας για το "υπάρχει πολύς κόσμος να βάλουμε κι άλλο λεωφορείο" είναι να τα βάζει όλα μαζί (πχ 3 λεωφορεία στις 7 το πρωί, άλλα 3 στις 2 το μεσημέρι κλπ). Μέχρι να βρω σε ποιο μπαίνω , έβαλαν τη βαλίτσα μου σε λάθος λεωφορείο. Την ανέκτησα όμως και περήφανη βρήκα τη θέση μου!
Μετά από δύο ώρες ταξίδι κάναμε στάση σε ένα βενζινάδικο/τυροπιτάδικο στις Θερμοπύλες. Μέρος του δρόμου είχα κάνει και παλιότερα, αλλά δεν θυμόμουν τίποτα από το τοπίο. Μετά από τα μπαμπακοχώραφα με ξάφνιασε ευχάριστα η θάλασσα. Τα φιόρδ, το ήρεμο γαλάζιο, το νερό που έφτανε σχεδόν ως τις ρίζες της ελιάς κάτω από το δρόμο... Και φυσικά, ο ήλιος που είχε ανατείλει!
Προχωρώντας στο δρόμο το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Φτάσαμε Λαμία και στο σημείο αυτό ακούω έναν παππού να λέει:
" Θέλω να πω κάτι δυο λεπτά, αφήστε με να μιλήσω, κάντε λίγο ησυχία!"
Και ξεκινάει: ¨όλοι μας πάμε για να ψηφίσουμε την Κυριακή. Όλοι όμως είμαστε απογοητευμένοι. Οι μεν βγαίνουν ψεύτες, οι δε κλέφτες. Μόνο ένας είναι αυτός που μας προσέχει. Αυτός που μας αγαπάει. [εγω ως τότε πόνταρα σε Καραντζαφέρη] Αυτός που δε θέλει τίποτα από εμάς για αντάλλαγμα [όλες οι μάρκες στο Θεό- τί κερδίζω?], μόνο να προσευχόμαστε. Είναι ο Ιησούς Χριστός αυτός που μας αγαπάει όσο κανένας άλλος και μας φροντίζει. Γι αυτό και εμείς πρέπει να πέσουμε στα γονατα, να πούμε ότι είμαστε ααμρτωλοί και να προσευχηθούμε ειλικρινά για να λάβουμε συγχώρεση".
Μετά το σοκ που έπαθε το μισό λεωφορείο, η διαδρομή συνεχίστηκε. Περάσαμε από τον Τυμφρηστό, ένα χωριό πάνω στο βουνό, που είναι όλο στροφές. Σοβαρολογώ, 10 λεπτά κάναμε να το περάσουμε! Ψάχναμε για δραμαμίνες!Από μακριά φαίνεται σαν πίστα για φιδάκι!Αυτό που από το 99 σε πάει πίσω στο 1!
Με τα πολλά, φτάσαμε Καρπενήσι. 5 ώρες στο λεωφορείο, ήταν ανακούφιση η μια ώρα σχεδόν που μου έμενε μέχρι να έρθει το μικρό λεωφορείο που θα με πήγαινε στην έδρα του δήμου Κτημενίων, δλδή στο χωριό της Αγίας Τριάδας όπου και είχα κλείσει για διαμονή (http://www.dimos-ktimenion.gr/4_left_menu/map_dimos_general.htm).
Ερχεται λοιπόν το μίνι λεωφορείο και αφού βάζω τη βαλίτσα μου πίσω προσπαθώ να μη με ποδοπατήσουν οι ορδές των ντόπιων που προσπαθούν ταυτόχρονα όλοι μαζί (!!!) να μπουνε μέσα (με τις βαλίτσες και τα μπαγκάζια παραμάσχαλα). Αφού σέρνομαι στη μεριά με τις μονές θέσεις, κάθομαι (φυσικά όχι στο νούμερο που έλεγε το εισιτήριό μου) και περιμένω να δω τί θα γίνει.
ανασαίνω ανακουφισμένη καθώς παρατηρώ ότι μένουν μερικές θέσεις κενές. Απέναντί μου κάθεται μια μητέρα 2 παιδιών με έναν παππού και κρατάνε τα μικρά αγκαλιά. Ο παππούς το αγοράκι, το οποίο χάζευε στο παράθυρο και η μαμά το κοριτσάκι, του οποίου είχε χώσει τη μούρη σε ένα polybag καθ όλη τη διάρκεια της διαδρομής γιατί θα ζαλιζόταν. Αφού δεν πνίγηκε το μικρό πάλι καλά! Ξεκινάει λοιπόν το λεωφορείο και, ζέστη γαρ, ακούω την εν λόγω μαμά να φωνάζει στον οδηγό:
εεεεεε Νίκο! Άνοιξ τουν αέρα!θ' σκάσουμι σ΄λέω σαν τα ζα!
Μόλις δε άνοιξε ο οδηγός το κλιματιστικό, ανακοινώνει σε όλους:
Επιτέλους! άντε ανοίξτ' του να βγει οξυγόνου!
Ξαφνικά, ενώ δεν είχαμε βγει ακόμα από το Καρπενήσι, το λεωφορείο σταματάει απότομα. Μια κυρία είχε ξεχάσει να πάρει ψωμί!!!!! (καταστροφή!) Αφού γυρνάει ξέπνοη και θριαμβεύτρια με τη σακούλα στο πούλμαν, φθάνουμε εκεί που ήταν το παλιό κτελ και μπουκάρουν 3-4 ακόμα. στο τέλος έμεινε μια θέση για ένα ζευγάρι (που δεν ήταν μινιόν , το αντίθετο), οπότε η σύζυγος θεώρησε έξυπνο να μην κάτσει (ο σύζυγος δε μπορούσε να περάσει να κάτσει) και επίσης να κρατάει στο χέρι το σακίδιο της πλάτης.
to be continued....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)