Συνάδελφοι

Η κοπέλα στη δουλειά χθες ήρθε ψιλοάρρωστη, με μύτη να τρέχει, μπουκωμένη, πονόλαιμο και είχε αρχίσει να ανεβάζει δέκατα. Δεν ήθελε να λείψει, γιατί ήθελε να ζητήσει μια μέρα άδεια για να πάει στην άλλη άκρη της ελλάδας να ψηφίσει (που σιγά, όλοι θα λείπουν εκείνη τη Δευτέρα και δικαστήρια δεν έχουμε..). Το είπα στις δικηγόρους και την έδιωξαν να πάει σπίτι της , μάλιστα της είπαν να επιστρέψει μόνο αν γίνει τελείως καλά, αφού αυτές τις μέρες με τις εκλογές όλα υπολειτουργούν.
Έτσι αφενός θα γίνει τελείως καλά, αφετέρου δε θα μας κολλήσει. Για τη δουλειά της είπα να μην ανησυχεί, είναι ευκαιρία να κάτσει να διαβάσει για κάτι εξετάσεις που θα δώσει, μιας και ντρέπεται και να ζητήσει άδεια. Κι εγώ έτσι θα ήθελα να με αντιμετωπίσουν σε ανάλογη περίπτωση άλλωστε.

Γεγονότα σαν κι αυτά όμως (το να έρθει δλδ στη δουλειά με πυρετό για να μη ζητήσει άδεια και πούμε πως μας εκμεταλλεύεται) με κάνουν να την πειράζω, μπας και ξυπνήσει και ξεψαρώσει. Διότι και ο Κύριος ημών είπε ζητήστε μου και θα λάβετε (συν Αθηνά και χείρα κίνει κλπ).
Μια μέρα λοιπόν που την είχα βάλει να κάνει κάτι δουλίτσες εγώ μην έχοντας τι να κάνω είπα να σερφάρω στα e-βιβλιοπωλεία. Σε κάποια φάση λοιπόν, μιλάγαμε για λογοτεχνία.

Α(ασκούμενη): και διαβάζεις πολλά βιβλία?
Ε(εγώ): ναι, με ξεκουράζει αυτό.
Α:τί διαβάζεις τώρα?
Ε: επιστημονική φαντασία. εσύ διαβάζεις κάτι?
Α:ναι μωρέ, ένα βιβλίο για μια αυτοκράτειρα του Βυζαντίου
[δεν μπαίνει σε λεπτομέρειες....έχει όμως "σπάσει ο διάολος το ποδάρι του" όπως λέμε στα μέρη μου, και σερφάροντας στην πρωτοπορία στην κατηγορία ιστορικό μυθιστόρημα πέφτω πάνω στο εξής:

Ακόλαστη Αυγούστα

Η αυτοκράτειρα Ζωή στο θρόνο του Βυζαντίου: Ιστορικό μυθιστόρημα

Επειδή η κοπέλα όμως είναι αυτό που λέμε της εκκλησίας, λέω αποκλείεται, αλλά ας την πειράξω λίγο και της λέω με σοβαρό ύφος:

Ε: Καλά από όλες τις αυτοκράτειρες την ακόλαστη Αυγούστα βρήκες να διαβάσεις???

Τι να σας λέω.. (άλλο να το βλέπετε!) κοκκίνησε ως τις ρίζες των μαλλιών της... άρχισε να τραυλίζει... να δικαιολογείται (μου το χάρισαν).... να ξανακοκκινίζει....
Πέτυχα διάνα!
(όχι που περίμενε πως θα πέρναγε έτσι!!!!!!)

"Μου 'ταξες ταξίδι να με πας"

μου τραγουδάει αδιάκοπα ο εαυτός μου τον τελευταίο χρόνο. Τη μια μελαγχολικά, την άλλη ειρωνικά, την άλλη επιθετικά. Τα χω παίξει τελείως! Βλέπω αεροπορικά εισιτήρια και μου γυρνάει το μάτι, ακούω κάποιον να κανονίζει ταξίδι και θέλω να του χιμήξω (γι' αυτό προσοχή τί λέτε μπροστά μου). Το γεγονός δε ότι με περιμένουν 2-3 δύσκολοι μήνες, δε με βοηθάει καθόλου (μα καθόλου!).
Πλέον νιώθω πως δεν προχωράω. Αναβάλλω τα πάντα, μέρα παρά μέρα. Το πρωί δε θέλω να σηκωθώ για να πάω στη δουλειά, είμαι ο χουζούρης αυτοπροσώπως.
Εφτιαξα γαλλικό και αμέσως η μυρωδιά με πήγε μίλια μακριά, στη βόρεια αγγλία. Που ξύπναγα το πρωί με τη μυρωδιά του καφέ, χαζεύοντας το σκίουρο να τρέχει στο φράχτη και το λαγό να χαζεύει στο παράθυρο.




Μου έκανε εντύπωση το πόσο οικεία ένιωθα ζώντας σε εκείνο το πελώριο bungalow του Πανεπιστημίου φιλοξενούμενη της ξαδέλφης μου με ανθρώπους που αλλιώς δε θα συναντούσα. Μπορεί να έμεινα εκεί μόνο 4- 5 μέρες, όμως ήταν σα στο σπίτι μου. Αφού ξύπναγα ετοίμαζα ταπεράκι για την εργαζόμενη ξαδέλφη και ο περίπατος ξεκινούσε:
έβγαινα στην αυλή και πέρναγα μέσα από τον πίσω κήπο, που από την πρώτη στιγμή μου θύμιζε τη Νάρνια


Για να δω μόλις τελειώσει το δρομάκι να δεσπόζει ο καθεδρικός ναός από μακριά (ανέβηκα πάνω πάνω... και ξέχασα να πάρω την φωτογραφική μου μηχανή μαζί!!!)



Πλησιάζοντας την Πόλη, περπατούσα μέσα στο δασος, που ο ήλιος δε μπορούσε να διαπεράσει το πυκνό φύλλωμα των δέντρων. Μόνη μου, κι όμως δε φοβόμουν, απλά απολάμβανα τη διαδρομή, για να βρεθώ ξαφνικά στο ποτάμι και στο Κάστρο.





Το τοπίο με έκανε να αναρωτιέμαι: Πού είναι ο Χάρυ Πότερ οεο??? Χάρυ Πότερ μπορεί να μην είδα, με αποζημίωσαν όμως οι κωπηλατικές ομάδες του πανεπιστημίου που βγήκαν βαρκάδα για την προπόνησή τους:)

Μέχρι το επόμενο ταξίδι, που κάτι μου λέει πως θα είναι συναρπαστικό, θα με πείσω να συμβιβαστώ με τις παλιές φωτογραφίες. Εξάλλου και στην Ευρυτανία που θα πάω για τις εκλογές, μίνι διακοπές δε θα κάνω??? (πείτε ναι! πείτε ναι!)

Εργασιακό update

Κατ΄ αρχήν να ακούσω ένα μεγάλο χειροκρότημα για την αφεντιά μου, που έβαλε επιτέλους ετικέτες σε αυτό το αχούρι (μετά από παρότρυνση μιας μαρινής φίλης, γιατί αν περιμένατε από εμένα...)!!!!!

Βάζοντας ετικέτες διαπίστωσα πως τα πιο γκρινιάρικα ποστ μου αφορούσαν τη δουλειά, οπότε, γιατί να σπάσω την παράδοση? Πάμε για μια ακόμα παραπονιάρικη ανάρτηση!!!!

Την Παρασκευή έζησα το εξής παράλογο: ο δικηγόρος σηκώνεται από το γραφείο του, ξεκλειδώνει την πόρτα, την ξανακλειδώνει, έρχεται στο γραφείο μου, μου δίνει 2 φύλλα χαρτί και μου λέει να τα βγάλω μια φορά, επιστρέφει στο γραφείο του , ξεκλειδώνει /κλειδώνει για να ξεκλειδώσει όταν του πάω τις φωτοτυπίες. Εν τω μεταξύ, αν τις είχε βγάλει μόνος του, θα έκανε το μισό χρόνο. How koulo is that????!!!!!!!!

Με έβαλε να ψάξω κάτι για προσωπική του δουλειά και ήθελε να αφήσω σύξυλες όλες τις δουλειές του γραφείου για να την τελειώσω. Φυσικά, μου το έδωσε τελευταία στιγμή και εκεί που έπρεπε να πάω να ρωτήσω, είχαν κλείσει. Είχε βέβαια την απαίτηση να πάω και να πω ψέμματα για να μπω στα γραφεία, κάτι που έκανα, αλλά αφού αρνήθηκαν να με εξυπηρετήσουν μιας και το ωράριό τους για το κοινό είχε τελειώσει, δε θα πιανόμουνα μαλλί με μαλλί για να τους κάνω να μου πουν, κάτι που τον ενόχλησε/στενοχώρησε.
Ψάχνοντας, του έλεγα και τη γνώμη μου (αφού με ρώτησε). Ειδικά για 2- 3 πράγματα, τα οποία τα θεωρώ πολύ βασικά, με ρώτησε επανειλημμένως αν είμαι σίγουρη. Κουρασμένη καθώς ήμουν, κόμπλαρα (βρε λες να θυμάμαι αρλούμπες????) και ανέτρεξα στα βιβλία, τα οποία με επιβεβαίωσαν.
Στο σημείο αυτό λοιπόν έπαθα ένα σοκ, γιατί, 15 χρόνια δικηγόρος δε θυμόταν αυτό το βασικό για το αντικείμενο πράγμα.
Την επόμενη, μου είπε να φύγω από το δικαστήριο, να συνεχίσω το ψάξιμο, πράγμα που έκανα. Ρώτησε και έναν άλλο, πολύ καλό στο αντικείμενο και όλοι του επιβεβαίωσαν αυτό που του είχα πει. Μου άρεσε πάρα πολύ που επιβεβαιώθηκα (ως συνήθως :Ρ ναι ναι ψώνιο), αλλά από την άλλη, όταν οι ανωτεροι ρωτάνε συνέχεια, μου κάνει κάπως.

Είχα ζητήσει τη δευτέρα να πάω να δω ένα δικαστηριο μιας και τέτοιες ευκαιρίες παρουσιάζονται σπάνια, ώστε κάποιες δουλειές να τις κάνω από Παρασκευή. Φυσικά το ξέχασαν και πού να εξηγώ πάλι...
Νιώθω κουρασμένη πλέον από αυτή την κατάσταση μιας και ό,τι κουλαμάρα ζητάνε καταλήγω να την κάνω εγώ, ενώ τα τεχνικά/διεκπεραιωτικά θέματα τρώνε τόσο πολύ χρόνο που δεν έχω ευκαιρία να ασχοληθώ με ουσιαστικά πράγματα.

Κοντα σε όλα αυτά, η καινούρια κοπέλα δε φαίνεται να ξεπερνάει το άγχος της. Είναι τόσο πολύ, που τη μπλοκάρει. Δε μπορεί να ιεραρχήσει προτεραιότητες και έχει πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ο δικηγόρος μου είπε να την προσέχω γιατί μια μέρα μπορεί να κάνει κάποιο λάθος που θα είναι πολύ σοβαρό. Δηλαδη δε μου φτάνει που έχω 300 πράγματα να κάνω, θα πρέπει να ελέγχω και τα άλλα 300 που θα κάνει εκείνη. Τέλεια. Και όλα αυτά γιατί ενώ ήξεραν πως το άλλο άτομο θα φύγει τον Ιούλιο, δεν έψαξαν έγκαιρα για αντικαταστάτη (κάτι που θα τους έδινε και πολλές επιλογές - εμένα μόνο τεστ δε με έβαλαν να γράψω), αλλά το άφησαν για τελευταία στιγμή. Και τώρα μια μου λένε να της δίνω πράγματα να κάνει για να συνηθίσει, μια να μην της δίνω, μια να την προσέχω. Οχι άλλο babysitting!!!!!

ΟΥΦ!!!

Τουλάχιστο η βαφτιστήρα ξετρελάθηκε με το δώρο...
.
.

Another working day..

Τρελή νονά το βάφτισε!!!

Όταν αναφέρομαι στη βαφτιστήρα μου, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Το μικρό όσο περνάει ο καιρός με καταπλήσσει όλο και περισσότερο. Παραθέτω μερικές ατάκες:

2,5 ετών, στην ερώτηση αν θα ήθελε ένα αδερφάκι, αφού συνοφρυώνεται, απαντάει: "όχι! θεωρώ πως τα παιχνίδια και οι φίλοι μου είναι αρκετά!"

3 ετών, αναφερόμενη σε μια γάτα- μαμά: εκεί μέσα (δείχνοντας την κοιλιά) έχει έμβρυα γάτας.

στα 4, που πήγε προνήπιο:
-Νονά, πότε θα με πας στο μουσείο να δούμε τα γλυπτά?????? (περηφάνεια εγώ...)
Στην επίσκεψη στο Πολυτεχνείο, 16 Νοέμβρη : Πού είναι η πόρτα? Θα έρθει και το τάνκερ? (!!!!!!)


Η μικρή λοιπόν, στα 9 τώρα, έχει αρχίσει να γίνεται δεσποινιδούλα. Δοκίμασε κάτι παλιά φορεματάκια μου, όλο ροζ και φουφούλες και ενθουσιάστηκε... Το πρόβλημα που έχω είναι ότι ΔΕ ΖΗΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!!!!
Την πήρα σήμερα τηλέφωνο να τη ρωτήσω τι θα ήθελε για τα γενέθλιά της. μετά από 5 φορές πήρα τις εξής απαντήσεις: τίποτα/δεν ξέρω/ό,τι θες/ό,τι θες/τίποτα. Τη ρώτησα για ένα βιβλίο που ξέρω πως το λιγούρευε (καλά, δεν σκιάζεται με τα βαμπίρια του twilight? anyway), και η απάντηση ήταν: άμα θέλεις...

Να φανταστείτε ότι επειδή ακριβώς δε μου ζήταγε πράγματα, τα χριστούγεννα αποφάσισα να της πάρω κάτι μέχρι 100 ευρώ. περάσαμε 4 ώρες στο κατάστημα όπου ήταν ευτυχισμένη μόνο με το να χαζεύει, και μόνο που δε γονάτισα κάτω να την παρακαλάω να της πάρω κάτι....

Μήπως δεν είναι φυσιολογικό παιδί???????
Εγώ ξέρω πως όσα παιχνίδια κλπ και να έχουν τα παιδάκια, ποτέ δεν τα πειράζει ένα παραπάνω!
Είναι σοβαρό γιατρέ μου?

Πάμε σαν άλλοτε....

Χθες βγήκα για καφέ. Όχι όμως για έναν συνηθισμένο καφέ! Η παρέα μου ήταν μια συμμαθήτρια από το δημοτικό, που facebook θέλοντος και χρόνου επιτρέποντος, καταφέραμε να βγούμε. Δεν ήταν ποτέ κολλητή μου, στο δημοτικό κατά έναν παράξενο τρόπο πάντως δεν είχαν δημιουργηθεί αντιπάθειες στο τμήμα μου, οπότε σε γενικές γραμμές κάναμε όλοι με όλους παρέα.
Η έξοδος είχε όλα τα τετριμμένα και αναμενόμενα στάδια: αναμονή, διερεύνηση, αναγνώριση, απόφαση για το που θα κάτσουμε (δε με πειράζει/ μα όχι εσύ πες/ μα δεν έχω πρόβλημα), briefing στο που βρισκόμαστε και τι κάνουμε και, τέλος, την περισσότερη ώρα ένα ασφαλές θέμα, δλδ τα παιδικά μας χρόνια στο δημοτικό. Που βρίσκονται όσοι βλέπουμε, που να βρίσκονται οι άλλοι, μήπως κανονίσουμε μια συνάντηση, κλπ.
Είχε βέβαια και την απροσδόκητη τροπή του σκαρφαλώματος (μα ένα χρόνο στην αθήνα και να μην έχει πάει ακρόπολη? :Ρ) και μιας συναυλίας στο μοναστηράκι. Τότε κατάλαβε γιατί μου αρέσει η Αθήνα ...

Ηταν από τις φορές που λέγαμε πως θα τα ξαναπούμε και το εννοούσαμε... Μήπως να κάνουμε τελικά εκείνο το reunion? αν και, 2 πρώην συμμαθήτριες θα λείπουν για honeymoon (πω πω πως το μιλάω το αγγλικό! Και γι αυτούς που ξέρουν : παντρεύτηκαν 2 από τα τρίδυμα!)

Δεν περιγράφω άλλο! Απο αλλού ξεκίνησα, αλλού βρέθηκα. Πάω να απολαύσω τις χειροποίητες (από την αφεντιά μου ) bath bombs!

Η μουσική ομορφαίνει τη ζωή μας,

μας κάνει να κλαίμε , να προβληματιζόμαστε, μας κρατάει συντροφιά... Και το πιο σημαντικό, μας κάνει να γελάμε!!!!!

Ιδού μερικά τερατουργήματα εεε στίχοι:

ΕΙΣΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΟΥΡΙ
ΜΕΣ' ΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ, ΠΑΓΟΥΡΙ

KΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΚΟΒΩ ΦΛΕΒΕΣ
ΞΕΝΥΧΤΑΩ ΜΕ ΦΡΑΠΕΔΕΣ
ΚΑΙ ΞΗΛΩΝΩ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ...

ΣΤΟ ΡΕΤΙΡΕ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ
ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ
ΘΑ 'ΧΟΥΜΕ 11 ΚΟΠΕΛΕΣ
ΘΑ 'ΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΟΜΠΡΕΛΕΣ

ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ
ΘΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΤΥ
OH YEEEEEEESSSSSSSSSSS

ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕΞ...
ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ
ΜΕ ΓΥΑΛΙΝΟ ΠΥΡΕΞ...

ΑΜΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΛΑΜΑΡΙ
ΤΙ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙΣ ΤΗ FERRARI;

ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΚΑΙΝΕ
ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΕΚΕΝΕ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΣΚΥΛΑΔΙΚΟΥ
Χριστίνα Γαλάνη
"Από κορμί είμαι η best
Κι από προσόντα είμαι first
Μ' αυτό στους άντρες κάνω test
Για να διαλέξω.
Μπες όπως όλοι στη γραμμή
Ασε τα μα, τα μου, τα μη
Πέρνα λοιπόν τη δοκιμή
Και ίσως σε επιλέξω"

Πέπη Τσεσμελή
"Σκανδαλίζομαι, μονάχη μου αγγίζομαι
με μια γραβάτα σου ερεθίζομαι"
"Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,
βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες"

Λάκης Σκουτάρης
"Είμαι ένας άνθρωπος τρελός,
σχιζοφρενής και μανιακός,
που μες την τρέλα μου ο φτωχός,
ψάχνω για να' βρω λίγο φως"
"Σκοτάδι, πισσοσκόταδο, μαύρο σκοτάδι πίσσα,
σκοτάδι είσαι σκοτεινό, σκοτοσκοτεινιασμένο,
σκοτάδι κατασκότεινο, και βράδυ βραδιασμένο."

Αντζελα Ρέμπη
>> "Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες,
>> θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες"

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1970 !!
Κώστας Καφάσης
"Το βράδυ θα έλθω να σε πάρω,
γι' αυτό μη φας, θα φάμε γλάρο. "

Νίκος Δουλάμης
"Έρωτά μου τοκογλύφε
γλύφε το κορμί μου γλύφε" """και τον είχα σε εκτίμηση""""""

Και τέλος μια συλλογή από τα καλύτερα των δύο Εθνικών Οδών και του
συνολικού επαρχιακού και αγροτικού Οδικού Δικτύου:

"Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο."
"Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ."
"Τα ματάκια σου με καιν γιατί είσαι μανεκέν. "
"Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος."
"Σε βρίσκω πολύ κύριο, αλλά περνάω κλιμακτήριο."
"Μωρό μου είσαι όργιο, σαν τον Αγιο Γεώργιο"
"Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα,
μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα."

Α-κολουθεί το καλύτερο!!!
(η ιστορία γενικά περιγράφει έναν απατημένο σύζυγο όπου στην αρχή απειλεί):

«θα φέρω τη βενζίνη
κι αναλαμβάνω την ευθύνη.»

και καταλήγει στο ρεφρέν που μας άφησε άφωνους.:
«την είχα άχτι, την είχα άχτι,
τώρα την έχω μόνο σε στάχτη,
μέσα στο τσίγκινο κουτί,
που φύλαγε τα μπικουτί..»


(από το stixoi.info)

enjoy!