oooooooooole!!!

Όπως έλεγα μια φορά σε μια dear friend, η προσωπική της ζωή είναι το κάτι άλλο. Μάλιστα καλό θα ήταν να πουλήσει τα δικαιώματα για σειρά, που όλοι θα τη χαρακτηρίσουν επιστημονική φαντασία.
Σήμερα έχω να προσθέσω το εξής: με έναν χαρακτήρα με τη δική της προσωπική ζωή και τη δική μου επαγγελματική, θα πάμε ένα βήμα πιο πέρα!!! Αμέ!!!!!

Χτες δεν πήγα στη δουλειά, είχα άδεια για να διαβάσω, ας είναι καλά οι δικαστικοί υπάλληλοι που απεργούν, δια τι να το κρύψωμεν άλλωστε?
Ξύπνησα με το ζόρι το πρωί, πήρα τη σακούλα με το τοστ και το φρούτο που μου έβαλε στο χέρι η μάμά μου (ναι!!! ), τσάντα, κλειδιά, κινητό, καπαρντίνα, οκ, πήρα λεωφορείο, αγόρασα έναν κουλό καφέ από τα evergreen και έσκασα μύτη χαμογελαστή στο γραφείο. Βρήκα μερικά πραγματάκια να με περιμένουν χαρωπά (όπως θα έλεγε η Χριστίνα) πάνω στο γραφείο μου, τα έβαλα σε μια τάξη, και περίμενα πότε θα με φωνάξει ο δικηγόρος να πάω στο δικαστικό επιμελητή.

όλα αυτά ΠΑΠ (προ άφιξης Προϊσταμένης)

έρχεται. τοκ τοκ τοκ τοκ....

μετά -ΠΑΠ εποχή:
ο ήχος των τσόκαρων στο πολυκαιρισμένο μάρμαρο μας κάνει όλους να παγώνουμε. στέκεται στην πόρτα με το κουλούρι στο χέρι-, και μιλάει με μια γνωστή, που όοοχι δε θέλει να ενοχλήσει, και τι λες τώρα, να έρθω στο γραφείο μέσα, να σας απασχολώ και να αναστατώνω (α λλά που μιλάει αρκετά δυνατά ώστε να την ακούσει και ένας κουφός στα βόρεια προάστεια) και έρχεται και μπαστακώνεται μέσα- μαζί της.
Ευτυχώς, ο καφές από το κυλικείο φθάνει γρήγορα, για άλλη μια μέρα γλυτώσαμε την πιθανή αποτέφρωση από ξεχασμένο μάτι του καφέ.
Η φωνακλού κυρία φεύγει, μένει μόνη της. Κάνω πως δουλεύω πυρετωδώς, το οποίο κατά 90% ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Σηκώνει το τηλέφωνο, πατάει μανιωδώς τα πλήκτρα. "ναι, ναι γιώργο μου, άστα... το μαθες κι εσύ ε? Μα είναι φοβερό! Να βγει τέτοιο πρόβλημα με τα πλακάκια???" (κλπ κλπ).
Κλείνει τηλέφωνο. Τα μάτια μου παίζουν ελαφρά προσπαθώντας να αναγνωρίσω τις προθέσεις της. μου μιλάει.
Μπορείς να πας να μου πάρεις χαρτιά από μια δακτυλογράφο?
Τι να πω.. λέω ναι, και ότι πρέπει να πάω και για μια δουλειά δικηγόρου έξω, και ότι θα της τα φέρω στο γυρισμό (κανα μισάωρο υπόθεση δηλαδή).
Δε σε πειράζει να πας ΤΩΡΑ? (ύφος "θα πας τώρα!!!")


γιατί... με νοιάζεται! είναι ο προσωπικός μου γυμναστής! φροντίζει με κάθε καιρικές συνθήκες να κρατάει σε φόρμα το σώμα και τα νεύρα μου!


Πήγα, και γύρισα. Ρωτάει: Θα ξαναλείψεις? αν ναι πότε? έχεις κάποια δουλειά να κάνεις?
οοο..όχι...(δυστυχώς είμαστε στο ίδιο γραφείο και φαίνεται όταν δεν έχω δουλειά).
Θα μου δαχτυλογραφήσεις κάτι?
οκ... (ε δε μπορείς να πεις όχι.. δεν ήξερα περί τίνος επρόκειτο!)


επρόκειτο περί δικιάς της υπόθεσης, και αφού δε βρήκε κανένα άλλο κορόιδο και θύμα, ήρθε σε μένα...μαθημένη φυσικά από την προηγούμενη ασκούμενη που δε μίλαγε (μέχρι που πήγε να σκάσει).

Θα μου πείτε γιατί δυσανασχετείς? για το εξής: πρόκειται για μια πελώρια υπόθεση που περιλαμβάνει πάνω από 100 σελ δακτυλογράφησης. και εγώ δεν παίρνω 3 κι 60 για να είμαι η προσωπική γραμματέας και δακτυλογράφος της, φτάνει που έχω 5 δικηγόρους πάνω από το κεφάλι μου!

Ξεκινάω να γράφω, και μόλις προκύπτουν οι εξωτερικές δουλειές, φεύγω (αφού την έχω ειδοποιήσει). Γυρνώντας μαθαίνω πως με ψάχνει, και εγώ με τη σειρά μου ψάχνω τρόπο να γλυτώσω (όλοι εν τω μεταξύ να είναι έξαλλοι με το χώσιμό μου). Παίρνω τη δουλειά που έχω να κάνω στο γραφείο μου, βάζω στην άκρη τα χαρτιά της και ξεκινάω να διεκπεραιώνω τις υποθέσεις που μου έχουν ανατεθεί :Ρ


ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ!!!!!!

Π, περπατώντας προς το μέρος μου, με θιγμένο ύφος, βουτώντας (ναι!!!) τα χαρτιά της:
-αν δεν ήθελες να το κάνεις, μπορούσες να μου το πεις (ουυυυ ναι!!!!). Άλλη φορά να έχεις το θάρρος της γνώμης σου.
Εγώ, ψύχραιμη και χαμογελαστή:
Βεβαίως και έχω το θάρρος της γνώμης μου.τη στιγμή που με ρωτήσατε αν έχω δουλειά δεν είχα και δεν υπήρχε πρόβλημα να σας εξυπηρετήσω (γιατί εξυπηρέτηση κάνω, δε χρωστάω και χάρη!). Από τη στιγμή όμως που προέκυψαν θέματα του τμήματος,έπρεπε να τα φέρω εις πέρας κατά προτεραιότητα.(γιατί, δε με πληρώνεις εσύ, ούτε είμαι η δακτυλογράφος σου).

Βάζοντας λοιπόν αυτογκόλ, και συνεχώς θιγμένη (να φανταστείτε ως και φωτοτυπίες έβγαλε μόνη της!) και μην έχοντας άλλον να παρακαλέσει (πλεον) για να του φορτώσει τη δουλειά, έκανε την τσέπη της πέτρα και πήγε στη δακτυλογράφο... (βούτηξε τσάντα και χαρτιά και δεν έκανε καν τον κόπο να με κοιτάξει, και κάπως έτσι αντέδρασε μόλις γύρισε. Φυσικά το να αφήσει το κλειδί δεν το σκέφτηκε, γιατί συνήθως όταν κάτι δεν την αφορά, δεν υπάρχει).



Μέχρι τώρα, έχω ένα χαζό χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό μου. Σαν να κέρδισα το λαχείο ένα πράγμα. όχι γιατί ξεφορτώθηκα μια ζόρικη δουλειά που δεν ήταν καν αρμοδιότητα μου, αλλά γιατί, ίσως, λέω ίσως, να σκεφτεί καλύτερα την επόμενη φορά που θα πάει να χώσει κάποιον για τα δικά της.

(για την ιστορία, όλα τα πιθανά θύματα την απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι)

για γέλια ή για κλάματα? εσείς θα μου πείτε.
Εγώ πάντως, γέλασα.
και ήταν μια από τις λίγες φορές που δεν αναρωτηθηκα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με όλα αυτά που βλέπω.


Πίσω στο βιβλίο τώρα:)




Update: σήμερα μόνο μια τσάρκα και αυτή στο δρόμο μου.. και μετά προσφέρθηκε να πάει και κάτι δικά μου στη δακτυλογράφο (!!!!!!!!!!) αντί να τα πάω και να πάρω και τα δικά της. Ζούμε σε έναν παράξενο κόσμο!
Φυσικά, την επόμενη πήρε το αίμα της πίσω, αφού έμεινα μια ώρα παραπάνω στη δουλειά!




.

super αφιέρωμα: Το Γουρλωτό Παιδί

μιας και τα νεύρα μας έχουν παίξει από το διάβασμα... ίσως τα καλύτερα 11 λεπτά των τελευταίων εβδομάδων μου!






Ήταν πρωί Σεπτέμβρη
κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα
στην ανθισμένη γη

Βλέπω την Ντόρα κλαίει
σπαρακτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά γιαουρτώθη
το γουρλωτό παιδί

Είχεν ανδρειά και θάρρος
κι αιώνια θα θρηνό
της συσκευές της siemens
το βλέμμα το χαζό...

Ανάθεμα την ώρα,
κατάρα τη στιγμή,
γιαουρτώσαν οι εχθροί μας
το γουρλωτό παιδί...



.

Μια ακόμα μέρα στη δουλειά

Πρωι... έχει χτυπήσει το ξυπνητήρι και το έχω κλεισει να το βάλω 15 λεπτά αργότερα. Τα μάτια μου ανοίγουν πριν χτυπήσει, για να διαπιστώσω πως έπρεπε να είμαι στη δουλειά ένα τέταρτο νωρίτερα!!!!!
Πετάγομαι, ντύνομαι (ευτυχώς μένω κοντά στη δουλειά και κανείς δεν πάει τόσο νωρίς αυτές τις μέρες) και σε χρόνο ντε τε είμαι δουλειά. Λοιπόν... η δουλειά έχει ως εξής:
Τυπικά είμαι ασκούμενη σε συγκεκριμένο τμήμα, το οποίο έχει 4 δικηγόρους.
Ο ένας λείπει σε άδεια, αλλά ακόμα και τότε με παίρνει τηλέφωνο και με χώνει σε διάφορες άσχετες δουλειές (το μισώ το εμπορικό δίκαιο... τις μισώ τις εταιρίες!!!), σαν κλασσικός workoholic (έτσι γράφεται?). Δεν είναι κακός ίσα ίσα, εξηγεί τα πάντα, είναι υπερευγενικός, κλπ κλπ, απλά έχει μια διαφορετική αντίληψη για το χρόνο και τη δουλειά.
Η άλλη, εγκυμονούσα, όταν λείπει, το πολύ να μου ζητήσει να της διαβάσω τι έχει γράψει στην ατζέντα του γραφείου. ¨οταν όμως είναι εκεί, έχει την τάση να με φωνάζει 10 λεπτά πριν σχολάσω και να με κρατάει μισή ώρα. Κατά τ άλλα επίσης πολύ συνεργάσιμη και ευγενική κλπ.
Η άλλη είναι κυριολεκτικά ο φύλακας άγγελός μου. Ο αερόσακος, το αλεξίπτωτο, τεσπα, το πιάσατε το νόημα. Πέρασε κι αυτή τα χίλια μύρια, οπότε με νιώθει απόλυτα. Λατρεύω που όταν κάποιος πάει να με χώσει αυτή πάει να τα σπάσει όλα!
το Highlight του γραφείου: η προϊσταμένη. Το αποκορύφωμα του σταρχιδιστή (sic). Κύριο μέλημα είναι ό,τι την αφορά να είναι εντάξει. Παίζει το ρόλο του προωθητήρα εγγράφων *το έχω ξαναπεί ε?* και αυτού που φορτώνει ένα κάρο δουλειές στους άλλους. Που είναι ι κανή να χώσει και το διευθυντή (λέμε τώρα), που είναι κέρβερος με τις άδειες των άλλων αλλά δε θέλει να περνιέται η δική της άδεια, και που στέλνει τους άλλους για τις δουλειές της (επιπέδου ταχυδρομείου, τράπεζας, λογαριασμών, μοίρασμα βιογραφικού του κανακάρη της). Έχει βέβαια κάποιες εκλάμψεις (του στυλ δε σε χρειάζομαι άλλο, φύγε κλπ) αλλά το ισοζύγιο είναι αρνητικό. Το χειρότερο ήταν ότι είπε σε μια δικηγόρο για να τη δελεάσει να έρθει στο τμήμα μας ότι οταν έχω χρόνο μπορώ να την εξυπηρετώ σε συγκεκριμένα ζητήματα. και η δικηγόρος με είδε γραμματειακή υποστήριξη!! Και να οι δαχτυλογραφήσεις, να οι φωτοτυπίες κλπ.
Από τις οποίες φωτοτυπίες με διέκοψε, για να φωτοτυπήσει η ίδια κάτι τρισδιάστατα μπάνια!!!!!!!!! (οκ, χτίζεις σπίτι, το ξέρουμε από τα ατέλειωτα τηλέφωνα... )

και όσο σκέφτομαι ότι υπάρχει κόσμος που κάθεται όλη μέρα... αρρρρργκ!!!




Με κάθε θέση εργασίας, δώρο ένα σεμινάριο διαχείρισης θυμού.


.

ΣΚ@Τ@!!!!!!!

Χθες (τυπικά μιας και άλλαξε η μέρα), ήταν η γιορτή μου. Πάνω λοιπόν που απολάμβανα τη μέρα (αεράκι δροσερό, όχι πολλές εξωτερικές δουλειές, μυρωδιά βροχής, αρχή φθινοπώρου καλησπέρα σας), κάποιος μου έριξε μια μούντζα (δεν εξηγείται αλλιώς). Πείτε το κάρμα, ατυχία, κατάρα, όπως και να χει, βασανίστηκα.
Αφού λεφτά δεν υπήρχαν και οι περισσότεροι φίλοι μου πλεον είναι μακριά, είπα να μην κάνω μάζωξη, ούτε να βγάλω κόσμο έξω. Και αφού η μοναδική επίσκεψη που είχα έλαβε τέλος και το φλερτ με το βιβλίο της σχολής ήταν τελείως ανεπιτυχές, είπα να παρακμάσω βλέποντας λίγο sex and the city και να την πέσω νωρίς νωρίς για ύπνο (μιλάμε 12 παρά!!!ω ναι!!!).
Ξάπλωσα λοιπόν ευτυχισμένη στο ωραίο μου κρεβατάκι, φορώντας τα φθινοπωρινά μου πυζαμάκια (κρατήστε για αργότερα ότι το παντελόνι σχεδόν σερνόταν κάτω, μακρύυυυ παντζάκι), μίλησα στο τηλέφωνο, διαπίστωσα πως είχα διαβάσει όλα τα λογοτεχνικά που υπήρχαν στο σπίτι και δεν είχα διάθεση να τα κάνω επανάληψη, γύρισα μπρούμυτα έτοιμη να παραδοθώ σε έναν ωραίο, 7ωρο ύπνο. Αλλά όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει...
Εκεί που έχω στριφογυρίσει για 15η φορά, ακούω ένα γδούπο, ή κάπως έτσι μου φάνηκε. Νόμισα πως έκανε σεισμό, άναψα το φως, το παρατήρησα (ακίνητο) και ξανάπεσα για ύπνο. Σε κάποια στιγμή, αργότερα, άρχισα να ακούω νερά.
Μπα, λέω, ποιός κάνει μπάνιο τέτοια ώρα???Πάλι άφησα ανοιχτό το παραθύρι του μπάνιου?Επειδή όμως τα νερά ακούγονταν φρικιαστικά πολύ, σηκώθηκα και πήγα προς το μπάνιο.... Μαντεύετε τη συνέχεια???
Βήμα 1ο: με το που βγαίνω στο διάδρομο, νιώθω νερό κάτω από τα πόδια μου. το παντελόνι αρχίζει να μουσκεύει.
Βήμα 2ο:κοιτάζω έντρομη νερό να πετιέται με δύναμη (και μιλάμε για τεράστιες ποσότητες νερού) από κάποιο απροσδιόριστο σημείο κάτω από το νιπτήρα. Το νερό έχει πλημμυρίσει το μπάνιο (πλυντήριο, σκουπιδοτενεκέ, καλάθι απορρυπαντικών, καλάθι απλύτων, έχει πιάσει διάδρομο και πάει ολοταχώς για υπνοδωμάτιο.
Βήμα 3ο:κάνω ό,τι κάθε κοπέλα θα έκανε. Παίρνω τηλέφωνο το έτερον ήμισι, που όμως κοιμάται (σα φυσιολογικός άνθρωπος), και μετά κάνω το 2ο λογικό πράγμα(που κάθε κοπέλα θα έκανε, αφού διαπιστώνω πως δεν υπάρχει βάνα που να κλεινει το νερό και δεν ξέρω που είναι το ρολόι), παίρνω τον πατέρα μου (μες στη νύχτα, ο οποίος είναι τουλάχιστο 3 ώρες μακριά από εδώ).
Βήμα 4ο: χτυπάω στη γειτόνισσα, που σπεύδει με το γιο της, νεγκλιζέ (τέτοια ώρα άλλωστε), εις βοήθειάν μου.παράλληλα τα νερά οδεύουν προς χωλ , πρίζες και πολύπριζα χωλ που είναι στο πάτωμα (τα οποία βάζω στο τραπεζάκι σε χρόνο ντε τε) και ακριβοπληρωμένες βιβλιοθήκες μου (πάλι καλά που δεν είχα τις παλιές, θα θρηνούσαμε και βιβλία). επίσης στον έξω διάδρομο (προς το διαμέρισμα της δίπλα) και το σαλόνι (ναι ναι και την κουζίνα).
Βήμα 5ο:αναλαμβάνει ο άντρας. Το παντελόνι μου έχει μουσκέψει ως το γόνατο, χάρη σε αυτή τη θαυμάσια ικανότητα του νερού να ανεβαίνει προς τα πάνω. πετάω σαν αφηνιασμένη πετσέτες, μπουρνούζια,χαλάκια, σφουγγαρόπανα για να σταματήσω τα νερά ενω μαζεύω πυρετωδώς με τη σφουγγαρίστρα και ψάχνω για υδραυλικό. Το 11880 και μια υπηρεσία 24ωρη, δε βοηθούν διόλου. τεμαχίζω το λάστιχο του μπαλκονιού για να οδηγήσουμε τα νερά απευθείας στη μπανιέρα. Πολύ μικρό. φέρνουν άλλο. πολύ μεγάλο.
Βήμα 6ο: έχουν όλα μουσκέψει όσο πάει, μαζί και τα νεύρα μου. είμαι έτοιμη να βάλω τα κλάματα, ενώ η γειτόνισσα με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια προσπαθώντας να μη μου βάλει τις φωνές που δεν έχω κρατήσει λογαριασμο νερού. Τελικά βρίσκω έναν και παίρνει την ΕΥΔΑΠ (η όπως σκατα τη λένε) για να κλεισει το ρολόι του νερού μου. Εγώ μαζεύω ακόμα νερά από παντού, ενώ έχω ήδη γλιστρήσει 3-4 φορές και έχω κοπανήσει τον αγκώνα μου.
Βήμα 7ο:ρίχνω κατάρες στον υδραυλικό που δεν έχουν να μου στείλουν, τα νερά μέσα στη μπανιέρα, τη σφουγγαρίστρα μέσα στον κουβά και τα μισά βρεγμενα πάνω στην απλώστρα.
Σκέφτομαι τι θα είχε γίνει αν είχα βγει έξω να το γλεντήσω (ξέρω δλδ... πλημμυρισμένο όλο το σπίτι σε συνδιασμό με ηλεκτροπληξίες από τα πολύπριζα).

Και να μαι τώρα, πάει ο ύπνος, να περιμένω να ξημερώσει, με βρεγμένο σπίτι χωρίς νερό (να ναι καλά η ευδαπ , με έσωσε!!!), με έναν ελαφρά πρησμένο αγκώνα, χωρίς υδραυλικό, αγωνιώντας για το αν θα φουσκώσουν οι βιβλιοθήκες, χωρίς ούτε μια πετσέτα/πετσετάκι/κλπ στεγνά, να αναρωτιέμαι πόσα θα μου πάρει ο υδραυλικός (ναι οκ, είναι της ιδιοκτήτριας, αλλά ωσπου να μου τα βάλει, από μένα θα φύγουν), να μη μπορώ να το κουνησω ρούπι (για να πάρω μια συστατική που κανόνισα αύριο),περιμένοντας να τους ανακοινώσω στη δουλειά πως δε μπορώ να πάω (ανωτέρα βία...:Ρ)


ΘΕΛΩ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!!!!!!