Tajabone

έλα να παίξουμε...

Έλα να παίξουμε...
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει από καιρό
πριν από μένα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...

Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!
Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω
Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω
που ξέρει μόνο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει

δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη
γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις

Έλα να παίξουμε...
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα..


(το σκάκι- Ανδρεάτος, στίχοι του Μ. Αναγνωστάκη)

Βράδυ Παρασκευής

Zooγκλα!

Όσο περνούν οι μέρες, τόσο αναρωτιέμαι αν με έχουν ματιάσει. Όχι γιατί όταν πήγα να πάθω εξάρθρωση από το χασμουρητό το πρωί μου είπε η γραμματέας ότι είμαι ματιασμένη στα σίγουρα (το χασμουρητό ήταν από έλλειψη ύπνου. Βλέπω που λέτε στον ύπνο μου ότι με στέλνουν να κλείσω το φάκελο, και πέφτω σε μποτιλιάρισμα, δεν προλαβαίνω, και εκεί, ξυπνάω. Η αναρωτιέμαι τι μου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα - τίποτα καινούριο φαντάζομαι αφού η takanoolakaisimferei ασκούμενη, δηλ εγώ- έκανα τα πάντα την πρωτη εβδομάδα -και μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, ε!).
Εχω στο σπίτι μια παλιά πολυθρόνα κρεβάτι που τη μίσησα από την πρώτη στιγμή που την είδα. Αποφάσισα πως οι χαρακτήρες μας δεν ταιριάζουν, ούτε και η ταπετσαρία της με τα λοιπά έπιπλα, και δεν έχανα ευκαιρία να το τονίζω στους δικούς μου. Μόλις κατάφερα λοιπόν να το συζητήσω με την ιδιοκτήτρια και να την πείσω πως πλέον τα έχει φάει τα ψωμάκια της (ρωτήστε και τον ξάδερφό μου που μέσα στην άγρια νύχτα βρέθηκε να κοιμάται μισός πάνω της και μισός στο πάτωμα) , και ενώ είμαι έτοιμη να τη διαμελίσω, να την πετάξω από το μπαλκόνι, να την κάψω και να χορεύω πάνω στα αποκαϊδια, μαθαίνω πως πρέπει να την κρατήσω ακόμα ένα μήνα...
Πάω να βάλω πλυντήριο και ακούω τσιτσιρίσματα. Γιατί η δικιά μου η πρίζα αντί να δίνει ρεύμα προτιμά να καίει την μπαλαντέζα . αργκκκκ!!!
Τα πλακάκια που πέφτουν δεν τα σχολιάζω, εξάλλου φτου να μην τα ματιάσω, ό,τι ήταν να πέσει, έπεσε. έχω ένα ωραίο ντιζάιν από πλακάκια και τσιμέντο στο μπάνιο... Ευτυχώς θα φτιαχτούν , πριν μου πέσουν στο κεφαλι...
Αποφασίζω να χαρώ το μπαλκόνι μου.. Το πλένω καλά καλα, μιλάμε γυαλί το έκανα, φυτεύω πρασινάδες (ως και μέντα, αμέ!!!) Αφού λοιπόν κουβαλάω έξω την άρτα και τα γιάννενα (σεζλόνγκ, τραπεζάκι, χυμούλι, πουφ για τα πόδια και βιβλιαράκι ), πάω να ανοίξω το φως... που κάηκε!!!
Κάνω μπάνιο, και διαπιστώνω πως θέλω βάρκα να βγω από τα νερά!!!(και ναι, έχω κουρτίνα, απλά η μπανιέρα μου αιμορραγεί).
πάω να κλεισω τα ρολά να πάρω έναν υπνάκο, και μπαμ! Κόβεται ο ιμάντας... πλήρης συσκότιση στο δωμάτιο!!! Δεν καταλαβαίνω μέρα από νύχτα πλέον!!
Πάω στη δουλειά, κολλάει το ασανσέρ... 8 ορόφους ανάβαση..με 15 κιλά τσάντα! Τύφλα να έχει ο Κύρος!
και να πρέπει την ίδια ώρα να κάνω λίστες στο εξέλ, να τυπώνω, να φωτοτυπώ... και να έχω φύγει για να παραδώσω ένα γράμμα, όταν η δίπλα κάθεται απαθέστατη και καπνίζει!!!
Το καζανάκι που τρέχει, τη δίπλα που όταν ανοίγει την πόρτα νομίζεις πως ανοίγουν τη δική μου, τον υπολογιστή που πιστεύω ακράδαντα πως σε λίγο θα εκραγεί.. απλώς τα αφήνω ασχολίαστα!


όχι, πείτε μου, ποιός με μούτζωσε??????

Και μέσα σε όλα, να πρέπει να μαθαίνω με τέτοιους ρυθμούς που νιώθω το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί. Τρέχω που τρέχω, τουλάχιστο δε χρειάζομαι γυμναστήριο. Βέβαια με τρία και εβδομήντα που παίρνουμε τι να κάνουμε?? έτσι, οι καλοί άνθρωποι φροντίζουν για εμάς. Κάνουμε βάρη ( κουβάλημα χαρτιών με το κιλό), ποδήλατο (τη ζωή μας), διάδρομο (περπάτημα να δουν τα μάτια σας), κατοστάρι (να προλάβουμε την προθεσμία), αεροβική (πάνω σκάλα, κάτω σκάλα) και σάουνα (ειδικά όταν δεν λειτουργεί το κλιματιστικό και μας χτυπάει ο ήλιος, αφού φυσικά το στόρι έχει χαλάσει και δεν κατεβαίνει). χώρια τα τεντώματα (των νεύρων).
είπα λοιπόν να συνδιάσω γυμναστική και δίαιτα να γίνω κορμάρα (:ΡΡΡΡΡΡ). και ως το μεσημέρι, όλα καλά. από εκεί και πέρα, λύσσαξα... ήμουν έτοιμη να φάω και τα πόμολα όπως έλεγε μια γνωστή μου.. Θα προσπεράσω βέβαια το σχόλιο που άκουσα του στυλ σε ξεπατώσαμε, αλλά θα γίνεις στυλάκι, όπως και το σχόλιο της άλλης μπα? νωρίς το θυμήθηκες να έρθεις για το φάκελο (Ναι, ξέρεις, δεν κωλοβαράω όλη μέρα.. τρέχω σαν το βέγγο και τώρα που ήρθα έπρεπε ήδη να έχω σχολάσει). Α στο καλό!

Πάω να διαβάσω την Ιστορία μου...

(νεύρα, νεύρα, νεύρα!!! και όποιος μου πει ξύδι, θα φάει μπουνιά...)

Εγω και η εκμετάλλευση, εμείς και ο κόσμος

Να μαι και πάλι εδώ... Oh well, έτσι είμαι εγώ! Κάνω ημερολόγιο, το παρατάω... κάνω blog, το ξαναπαρατάω... Το γεγονός αυτό με έχει προβληματίσει αρκετά, πολλές φορές πιστεύω ότι το κάνω επειδή βαριέμαι. Άλλες, επειδή ζω τα πράγματα τόσο έντονα και το απολαμβάνω, που δεν έχω όρεξη ή δε νοιώθω πως χρειάζεται να "ενδυναμώσω" τα γεγονότα μέσω κάποιου γραπτού. Τίποτα από τα δύο δεν είναι τελείως σωστό, η βαρεμάρα παίζει μεγάλο ρόλο πάντως (όλοι έχουμε ελαττώματα, τί να κάνουμε!!!!!).
Εν πάσει περιπτώσει, και για όποιον ενδιαφέρεται(!) , ξεκίνησα δουλειά. Μπήκα κι εγώ στην "εκμετάλλευση"!!!!!! Μεταφορικά, ως επιχείρησης, αλλά και κυριολεκτικά, αφού συνήθως μπαίνω στον πειρασμό να βάλω αλλού τον τόνο στη λέξη δουλειά (μαντέψτε πού!!!) . Δεν πάει λίγος καιρός που ξεκίνησα, και ζω ιστορίες καθημερινής τρέλας, full mode!!!! Θα μοιραστώ λοιπόν εδώ μερικές από τις ιστοριούλες μου... μπορεί να είναι αληθινές, μπορεί και όχι... ποιός ξέρει άραγε? Να πω επίσης ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή γεγονότα είναι εντελώς τυχαία!!! (εεεε, να καλύψουμε τα νώτα μας ντε!!)

Επεισόδιο 1, σκηνή πρώτη:

Χώρος:πελώριο κτήριο στην Αθήνα
Χρόνος: νωρίς το πρωί
Πρόσωπο: νέα υπάλληλος

Η υπάλληλός μας φτάνει στην ώρα της στο γραφείο. Σχεδόν κανένας τριγύρω. Κάθεται σε μια γωνιά και περιμένει. μετά από ώρα, εμφανίζεται μια παλιότερη υπάλληλος, και την παίρνει στο γραφείο.
Μακρόστενο δωμάτιο, αρκετή χαρτούρα, και τρία γραφεία.
-ξέρεις, δεν έχουμε άλλο γραφείο. Θα καθόμαστε μαζί στο ίδιο γραφείο. (ουάου!!!άπλα!!!) .
Τουλάχιστο θα έχω κάποιον να μου πει που παν τα τέσσερα, αναστέναξε ανακουφισμένη η υπάλληλος. Αμ δε!!!!
-έχω πολλά να σου δείξω σήμερα, από αύριο και για μια εβδομάδα θα λείπω.
Η μικρή μας υπάλληλος κοίταξε γύρω με ένα βλέμμα γεμάτο απελπισία. Πόσο άσχημα μπορεί να είναι? σκέφτηκε...

ούτε καλά, ούτε άσχημα... αλλά βρε παιδί μου το να πηγαίνεις τόσα χαρτιά βόλτα είναι κομματάκι βαρύ. ίσα με 3 τηλεφωνικούς καταλόγους ο κάθε φάκελος!! και όταν είναι και 3 μαζί, ούτε ο σουγκλάκος δεν τους φέρνει βόλτα! Σε λίγο θα κυκλοφορούμε με το καροτσάκι της λαϊκής!!
Η πρώτη μέρα γενικά ήταν "σκάσε και κολύμπα". Κι εγώ κολύμπησα, και δηλώνω περήφανα πως δεν πνίγηκα. Μέσα σε μια μέρα, μου έδειξαν σχεδόν τα μισά από όσα θα πρέπει να κάνω στη δουλειά μου, και εγώ γράπωσα δυνατά την αυτοπεποίθησή μου (εδώ θα κάτσεις λέμε!!!δε θα κουνήσεις ρούπι!!!), γνώρισα τη Βούλα και την Τούλα, είδα παλιούς γνωστούς ( πωπω, κι εσύ εδώ? άααααντε!Πότε καλέ? χα!θα σε βλέπω συχνά!), έμαθα τα κόλπα ( τα όπλα μου είναι ένα συρραπτικό, οργάνωση και πολλά πολλά μα πάααρα πολλά λαστιχάκια), φύλαξα χαρτιά μη μας τα βουτήξουν (ήμαρτον!) και, ναι, έμαθα να χειρίζομαι άψογα το φωτοτυπικό.

Η δε Τρίτη και 13, πέρασε αναίμακτα.. για να δούμε και την Τετάρτη...