Εσύ, τί κάνεις;

Κάποτε ήρθανε και πιάσαν τους Εβραίους.
Εσιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Ύστερα πιάσαν τους επαναστάτες,
δεν μίλησα διότι ήμουν φιλήσυχος πολίτης.
Ήρθαν μετά και πιάσαν τους Χριστιανούς.
Πάλι δεν μίλησα,ποιός νοιάζεται για Θρησκείες και άλλα τέτοια!
Στο τέλος ήρθαν και πήρανε κι εμένα.
Εσιώπησα,δεν φώναξα,έσκυψα το κεφάλι.
Δεν ζήτησα βοήθεια,γιατί τότε που ήταν να κραυγάσω,να διαμαρτυρηθώ,να παλέψω,συνέχιζα αδιάφορος τη σκυφτή ζωή μου...

ΜΑΡΤΙΝ ΝΙΜΕΛΕΡ

(για να θυμηθούμε παλιότερή μου ανάρτηση). Με αφορμή τις συγκεντρώσεις στις πλατείες σήμερα, που ευτυχώς εξελίσσονται ομαλά.

Πήγα κι εγώ εκεί, όχι τόσο από περιέργεια, όσο γιατί ένιωθα πως το χρωστούσα στον εαυτό μου. Σαν πολίτη και σαν επιστήμονα. Σιγά το πράγμα θα μου πεις. Κι όμως, το να μαζευτούμε και για τουλάχιστο 4 ώρες (που ήμουν εκεί) να μην πέσει ξύλο, είναι μια πρόοδος. Ίσως, αφού μάθουμε να διαμαρτυρόμαστε να μάθουμε και να συζητάμε.

Το ξέρω πως μπορεί και να μη βγει τίποτα πως ίσως όλα να είναι προκαθορισμένα. Δε θέλω να σκέφτομαι όμως ότι αδιαφόρησα. Ότι κάθησα στον καναπέ μου. Κι ας είχα κι άλλες δουλειές να κάνω, είναι πιο κουραστικό το να ζεις σε μια χώρα που δεν είναι δική σου, που μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι, από το να ξενυχτήσεις δυο ώρες.

Βέβαια υπάρχει και κάτι που με φοβίζει και με προβληματίζει. Όταν απορρίπτεις κάτι, πρέπει να βρεις εναλλακτική λύση. Να προτείνεις, να παλέψεις και να προσπαθήσεις. Κάτι τέτοιο δε διαφαίνεται στον ορίζοντα, οκ, ίσως είναι νωρίς ακόμα. Οι μνήμες όμως από το πολυτεχνείο και τη γενιά του που εξαργύρωσε τη συμμετοχή του στην προσπάθεια να αλλάξει τα πράγματα είναι ακόμα νωπές και η περιφρόνηση προς τα πολιτικά πρόσωπα είναι διάχυτη.
Ποιόν θα εμπιστευτούμε?

Λίγοι πρόχειροι προβληματισμοί, γιατί υπάρχουν πολλοί ακόμα αλλά είναι ώρα για μελέτη!
και μερικές ερασιτεχνικές φωτούλες από τη συγκέντρωση που είχε απ όλα: μανούλες με παιδάκια, ποδηλατάδες, παπούδες, γιαγιάδες, νέους, μεσήλικες... και φυσικά αστυνομία :Ρ