Νοικοκυρέματα και απορίες

Το προηγούμενο σαββατοκύριακο έλειπα και συνεπώς (όπως λέει και η αγαπητή μπλόγκερ εξ Ιταλίας) δεν έπιασα ξεσκονόπανα και σφουγγαρίστρες. Μέσα στη βδομάδα με την καθημερινή δουλειά πάλι, ήταν ένα εγχείρημα που δεν ήθελα να ξεκινήσω. Ήμουν κουρασμένη και η ιδέα δε μου άρεσε καθόλου!
Παρασκευή απόγευμα, κήρυξα την επίσημη έναρξη της καθαριότητας. Είχα όμως μερικά θεματάκια όπως: τραπέζωμα φίλων με αποτέλεσμα ένα βουνό άπλυτα, επίσκεψη σκόνης/γύρης/χνουδιού από λεύκες στα μπαλκόνια (που ακόμα περιφέρονται νωχελικά και εκνευρίζομαι, πώς θα απλώσω τα ρούχα? οεο?) και το χειρότερο, ηλεκτρολόγος για να τοποθετήσει στο γυψοσανιδένιο ταβάνι σποτάκια. Για να γίνει αυτό έκανε τρύπες, με αποτέλεσμα να γίνει όλη η κουζίνα κάτασπρη...

Και τώρα ακολουθούν ανάκατα απορίες, τιπς και λοιπά σχετικά:

Τα τζάμια γυαλίζουν τέλεια με άζαξ και εφημερίδα αντί για πανί. κάτι έχω ακούσει και για ξύδι, θα ερευνήσω προσεχώς μιας και έχω πολλές επιφάνειες για δοκιμή :Ρ

Αποσμητικό χώρου: σε ένα μπουκαλάκι για σπρέι βότκα και λίγες σταγόνες από το αιθέριο έλαιο της αρεσκείας σας. Εναλλακτικά, το σύστημα νερό- αιθ. έλαιο και από κάτω κεράκι ρεσώ. επίσης μπορούμε να "αλείψουμε" τη λάμπα με λίγο αιθέριο έλαιο, όταν ζεσταθεί θα αρχίσει να ελευθερώνει τη μυρωδιά (δεν ξέρω πόσο ασφαλές είναι όμως).

Αγαπημένα και πολύτιμα αξεσουάρ: τα πανάκια σουίφερ και τα πανάκια με μικροΐνες από τον ΑΒ. αγαπώ λέμεεεεεε!!!!

Μισητό αντικείμενο: σφουγγαρίστρα. Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Με μικροίνες, με λουρίδες, με κάτι σα χοντρά σκοινάκια, με παρκετέζα, με μια άλλη που τη στριφογυρνάς να τη στίψεις. Δε μου κάθεται καμία. Πρώτον, ποτέ δε στίβονται αρκετά καλά (btw έσπασα τον κουβά πριν λίγο στο στίψιμο :Ρ) και δεύτερον αφήνουν κάτι γραμμούλες κάτω στο πάτωμα (χμ χμ αυτή με τις μικροΐνες όχι και τόσο πολύ απ ότι βλέπω από μακριά, θα πάρω και το μεγενθυντικό και θα σας πω). Κανένα τιπ για εύκολο σφουγγάρισμα? αφού δε με πάει λέμε...

Τελικά, η πιο πετυχημένη αγορά είναι τα πανάκια από το ΑΒ. χρησιμοποιούνται παντού (τζάμια, κεραμική κουζίνα, μπάνιο, πάτωμα, για να μαζέψω νερά, κλπ) και έχουν ωραία χρώματα (άσχετο), οπότε αφενός δεν χρειαζόμαστε πλέον ειδικά πανάκια για κάθε δουλειά και αφετέρου μπορούμε να τα ταξινομήσουμε χρωματικά (κόκκινα κουζίνα, μπλε για τζάμια, κλπ).


Και φυσικά επειδή δε μπορεί να περάσει βδομάδα χωρίς να πάθω κάτι, έχω να πω ότι σήμερα τρυπήθηκα με ένα πηρούνι.
Σας συνιστώ να προσέχετε όταν τακτοποιείτε τα άπλυτα στο πλυντήριο πιάτων και να κινείστε ήρεμα :Ρ

Γυρίιιισατεεεεεε???

Εγώ ναι. Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλά σε όλους. Ελπίζω να περάσατε όμορφα. Εγώ ακόμα δεν έχω αποφασίσει πώς πέρασα (αλλά άμα με ρωτάνε λέω καλά για να μην επεκτείνομαι :Ρ)

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Ξεκίνησα από την άκρη του λεκανοπεδίου Μ. Πέμπτη πρωί πρωί, σέρνοντας τη βαλίτσα. Ηρωϊκή βαλίτσα. Την είχα πάρει ένα 20€ μιας και ήταν η τελευταία της παρέας έναν Γενάρη του .... πρωτοετής τότε στη σχολή και αφού είχα ξεπαστρέψει 2-3 σακ βουαγιάζ (δε νομίζω να μην έχετε ακουστά τη συνήθεια των πρωτοετών -μερικές φορές επιβιώνει και σε μεγαλύτερα έτη- να κουβαλάνε στις διακοπές όλα τα βιβλία όλων των μαθημάτων γιατί -και καλά- θα είναι επιμελής και θα διαβάσει όοολα αυτά τα βιβλία). Μέχρι και σήμερα (φτου φτου) με υπηρετεί πιστά ενώ χωράει αξιοσημείωτα μεγάλο όγκο αντικειμένων παρά το μικρό της μέγεθος.
Σκάλα ανέβηκα, σκάλα κατέβηκα κλπ κλπ γιατί ως γνωστόν όλα τα κουλά εμπόδια σου έρχονται όταν κουβαλάς πράγματα και έφτασα τελικά στη δουλειά κρατώντας βαλίτσα, τσάντα καφέ και κουλούρι υπό τα γεμάτα βλέμματα οίκτο των περαστικών :Ρ
Η μέρα κύλισε βασανιστικά αργά μέχρι που έφτασε η στιγμή να φύγω από το γραφείο. Μάζεψα βαλίτσα και λοιπά τζάτζαλα, βρήκα έναν μυστήριο ταξιτζή και έφτασα στα κτελ, όπου αστυνομικοί σε πανικό προσπαθούσαν να συντονίσουν τα αυτοκίνητα καταλήγοντας να χοροπηδάνε σαν να έχουν πάθει νευρική κρίση (ή είχαν πάθει , δεν παίρνω και όρκο).
Πιάνω την ακρούλα μου μιας και ήθελε κανα τριάρι τέταρτα το λεωφορείο να φύγει, οπότε και πέρασαν όλα τα νότος γκάλερις μπροστά μου: γυαλιά, αρώματα, μπιχλιμπίδια, ρολόγια και δε συμμαζεύεται. Να μη σχολιάσω δε τον κόσμο που περιφερόταν με τυρόπιτες και άλλα μυρωδάτα σφολιατοειδή και μη. Αν στην κούραση και την πείνα προσθέσουμε και το ότι ΔΕΝ ήθελα να πάω εκεί που πήγαινα, έχουμε μια πρώτη εικόνα.

Αλλά όοοοχι! φυσικά και θα υπήρχε και συνέχεια. Διότι, ο οδηγός μας δεν ήταν μόνο ραλίστας, ήταν και μέσα στο νταλκά και άκουγε ντέρτι εφ εμ στη διαπασών. Άρα, στα παραπάνω συναισθήματα προσθέτουμε και την απόγνωση.

Από εκεί και πέρα είχε λίγο φαί (πρωτότυπο!), πολύ ύπνο, δυο μίνι εκδρομές, αρκετό χάζεμα, ανάκριση από αγνώστου ταυτότητας γιαγιά του χωριού, μερικούς καφέδες, μεγάλη προσπάθεια να καταπνίξω τη γκρίνια που μου έβγαινε και πολλή ταλαιπωρία στο γυρισμό.

Αγαπημένο μου κρεβάτι, here I come!

Πάντως, δεν έπαψα στιγμή να πιστεύω πως αν ήσουν εκεί κι εσύ, όλα θα ήταν και πιο όμορφα και πιο εύκολα...

Μπλα μπλα

είχα σκοπό να γράψω κάτι σοβαρό, αλλά τελευταία στιγμή τη γλυτώσατε. Βέβαια, θα υποστείτε το παραλήρημά μου, οπότε δεν ξέρω τί είναι καλύτερο!

Έχω νεύρα. Πολλά νεύρα. Κυρίως με τον εαυτό μου. Ίσως και χωρίς λόγο, δεν ξέρω.
Επίσης, έμαθα και κάτι νέο. Έχω αλλεργία. Η οποία στα συμπτώματα μοιάζει με ίωση, κάτι που εξηγεί τον πονόλαιμο και την ενόχληση στο αυτί, δεν εξηγεί όμως το γιατί σέρνομαι όοοολη μέρα.
Επειδή φοβόμουν ότι θα μείνω τέζα στις διακοπές (διακοπές... πφφφφφ.... 4 μέρες.. και μου το έλεγε η μάνα μου να γίνω δασκάλα, δεν την άκουγα, καλά να πάθω!) είπα να επισκεφτώ τον ωριλά (που θα με κάνει χρυσό χορηγό, τη βλέπω τη δουλειά) και εκεί που με εξετάζει και περιμένω να ακούσω κάτι καθησυχαστικό, τον ακούω να αναφωνεί:
- πώ πώ μια αλλεργίαααααααααααααααααααα!!!
δηλαδή?? ένας τόνος? ένα χιλιόμετρο? οεο???? κρατήθηκα να μη βάλω τα γέλια...
έχουμε και αλλεργία τώρα στα γεράματα. Για να δούμε τί άλλο μας περιμένει :Ρ

Πόσο μου λείπουν οι Μεγάλες Εβδομάδες των παιδικών μου χρόνων....

τοκ τοκ!

Έχουμε και λέμε: από σήμερα ουσιαστικά κυκλοφορώ και πάλι στις λεωφόρους του

Κυβερνοχώρου! Το πόσο χάρηκα όταν είδα το sms που με ενημέρωνε ότι
ενεργοποιήθηκε το ίντερνετ (μούφα τελικά το ρούτερ βέβαια, είχα και τα τεχνικά θεματάκια)... Δε λέω, καλή η απεξάρτηση, αλλά άρχισε να μου
λείπει. Και στη δουλειά, τίποτα. Όλα μπλοκαρισμένα! Ούτε ένα τόσο δα μέιλ
δε μπορούμε να δούμε!!!! Πάντως, αποφάσισα να μην ψάξω για νετ καφέ και να
αντέξω μέχρι να ενεργοποιηθεί η σύνδεση. Είχα δει έναν γείτονα (?) να στέκεται μερόνυχτα κάτω από το παλιό μου σπίτι (σκουφί, γάντια, σκαμπώ, λάπτοπ και wow) και δεν ήθελα να καταντήσω έτσι!
Και για του λόγου το αληθές:

Οι μέρες αυτές πέρασαν γρήγορα και παράξενα. Η μετάβαση ήρθε τελείως
φυσιολογικά, με πολλή κούραση μιας και προστέθηκε στην καθημερινότητά μου
μια ώρα σχεδόν παραπάνω στους δρόμους για μετακίνηση. Πλας ότι είμαι με μια σκούπα στο χέρι διότι οι μαύρες τρίχες των μαλλιών μου γράφουν εξαιρετικά στο λευκό πάτωμα...
Πολύ ραδιόφωνο ελλείψει του ίντερνετ (μα ούτε ένα ξεκλείδωτο δίκτυο δεν
υπάρχει πια;;;) πάνω από 14 ώρες ορθοστασία τα σαββατοκύριακα γιατί τα
πράγματα πρέπει να βρουν τη θέση τους και ατέλειωτες ώρες φασίνας.
Καθώς είμαι και η θηλυκή εκδοχή του χουζούρη, τα πρωινά πάω στη δουλειά σα
ζόμπι (ελπίζω πως δε θα συνεχιστεί αυτό) και προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς
μου.

Πολλές μούντζες. Πάρα πολλές! Νεύρα και άγχος, τρεξίματα χωρίς πάντα να
έχουν αποτέλεσμα και μέσα σε 4 μέρες δυο θεαματικότατες τούμπες, πάντα με
στυλ, η μια σε πολύ καλό σημείο (αμεεεε). Εγώ από αυτό κέρδισα 2 μελανιές
και ο κόσμος γύρω μου άφθονο γέλιο. Επίσης, το ψυγείο μου κάνει κάτι
θορύβους (κρότους και γουργουρητά σύμφωνα με τον κατασκευαστή, εγώ πιστεύω
πως θα φυτρώσει έλικες και θα φύγει πετώντας) κυρίως τις ώρες που έχω να
διαβάσω ή πάω για ύπνο) ενώ τα ηλεκτρικά είδη μπλοκάρουν ταυτόχρονα. Το πλυντήριο πιάτων θεώρησαν φυσιολογικό να το συνδέσουν χωρίς να το βάλουν στη μπρίζα (βάζοντας τα νεύρα μου εκεί) οπότε το απεντοιχίσαμε και φτου κι απ' την αρχή. Τσαντίλα ο ξυλουργοοοοςςςςς :Ρ.
Τουλάχιστο κατάφερα να συνδέσω το στερεοφωνικό στα σωστά βύσματα χωρίς να
το κάψω γιατί δεν είμαστε για έξοδα.
Και μιας και είπα έξοδα... έχω βρεθεί να πληρώνω λογαριασμούς και για τα
δυο σπίτια (παλιό και νέο) χαχαχα! Ευτυχώς η πρώην γειτόνισσα με ειδοποιεί
όταν μου έρχεται κάτι στην παλιά διεύθυνση. Αναμένω ομαλοποίηση, αλλά μέχρι
τότε οι έξοδοι κομμένοι!

Η νέα καθημερινότητα δεν είναι δύσκολη. Εγώ την κάνω ζόρικη μιας και αποφάσισα (ναι
πάλι, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα πιάσει!!!) να επωφεληθώ από την αλλαγή
αυτή και να αλλάξω παλιές συνήθειες. Προσπαθώ δηλαδή να διαψεύσω την
παροιμία πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι χαχαχα!

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω για την υπομονή, την αντοχή και την ανοχή
σας τους τελευταίους δυο τρεις μήνες που είχα ψιλοπαρατήσει το μπλογκ λόγω
κυρίως τεχνικών και άλλων δυσκολιών (μα να στέλνει τα σχόλια στα τζανκ???ευκαιρία για αλλαγή λοιπόν, ξέρει κανείς πώς βάζουμε τη λίστα με τα μπλογκς τα οποία εμφανίζονται με σειρά χρόνου ανάρτησης; διότι είμαι ολίγον άσχετη, μια ψιλολίστα είχα κάνει στην αρχή αλλά πλέον χρήζει επικαιροποίησης!! ).
Γιʼ αυτό λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες - αν έχει απομείνει κανένας σας να
περιφέρεται εδώ-, σας απονέμω το βραβείο με τίτλο ʽʽ κι όμως είμαι ακόμα
εδώ και ανέχομαι αυτή την τρελλή κι αλοπαρμένηʽʽ με μπόνους τρακ μια φωτό από τη νέα εγκατάσταση (έχουμε αδυναμία στα ηλιοβασιλέματα, τί να κάνουμε... χάλια λήψη αλλά πιάνετε το θέμα χαχα!)



Μουσική δεν έχει, ακούω το πλυντήριο πιάτων για να μπορέσω να του τραγουδήσω την πρόπλυση και την κύρια πλύση σα δώρο στα γενέθλιά του.
Φαί επίσης δεν έχει, αλλά όποιος έχει όρεξη για νηστίσιμη δημιουργία μπορεί να δοκιμάσει το ακόλουθο:
http://ssunnefoula.blogspot.com/2010/02/blog-post_16.html

Και τώρα τρέχω να διαβάσω τα αδιάβαστα μηνών (δις γουίλ τέικ σαμ τάιμ- αν κρασάρει ο google reader
ξέρετε ποιά θα φταίει), να απαντήσω τα αναπάντητα (πανταχόθεν :Ρ) και να ανοίξω το μέιλ μου με τα 897 εισερχόμενα (εκ των οποίων τα 895 θα είναι σπαμ χαχαχαχα)

Σας φιλώ!