Τελευταίο βράδυ εδώ στοπ. Χωρίς ίντερνετ για μια βδομάδα, θα χαθώ, στοπ. με περιμένει το χάος και ξύπνημα πιο νωρίς το πρωί, στοπ. Γείτονες μόνο που δεν έβαλαν τα κλάμματα όταν είπα ότι φεύγω στοπ. Μάζεψα και έδωσα τηλέφωνα για να μη χαθούμε στοπ. Μου φαίνεται σαν ψέμματα στοπ. Μαζεύω συνέχεια και πάλι μένουν στοπ. Πάρτυ υπέροχο πάντως στοπ.
ώρα για ύπνο, εγερτήριο 7 παρά στοπ.
Καληνύχτα λοιπόν... Από αύριο στο ίδιο κρεβάτι, σε άλλο σπίτι.
Μετά από 8 χρόνια και 4 μήνες ήρθε η ώρα να μετακομίσω κι εγώ... Οκ, είναι για καλύτερα, δε λέω, αλλά μέσα στη γενική χαρά έχω μια θλίψη.
Είναι σαν τις τελευταίες μέρες να μένω συνέχεια μέσα για να το απολαύσω όσο περισσότερο μπορώ. Έλεγα πως θα το φωτογραφίσω πριν πάρω τα πράγματα, ιδέα- αποτέλεσμα του ρομαντισμού μου και της επιθυμίας μου να θυμάμαι. Γιατί, είμαι σταθερός άνθρωπος. Αποφασίζω τι θέλω και πάει και τελείωσε.
Θυμάμαι, όταν πέρασα Αθήνα, τον πρώτο μήνα τον έβγαλα σε ένα συγγενικό σπίτι και κοιμόμουν στον χτιστό καναπέ εκεί (έκανα μέση :Ρ). Όλα μου τα υπάρχοντα τότε ήταν ένα κόκκινο σακ βουαγιάζ (με ρούχα που πλέον δε μου χωράνε :Ρ) και το ραδιόφωνό μου.
Δυο σπίτια είδαμε όλα κι όλα, και καταλήξαμε σε αυτό. Δε θέλαμε μεσίτες και είχαμε ακούσει τα τέρατα για τα σπίτια, οπότε αυτό, όπως και η σπιτονοικοκυρά μας κέρδισαν γρήγορα.
Το πρώτο βράδυ έμεινα μόνη μου, πράγμα που εντυπωσίασε και παραξένεψε τους δικούς μου. Ακόμα θυμάμαι που είχα στήσει το ράντζο. Ήμουν μια και είχα δυάρι, το οποίο ήταν τόσο άδειο χωρίς έπιπλα- έκανε αντίλαλο. Και σιγά σιγά, επιστράτευσα όλες τις καλλιτεχνικές μου δυνάμεις και αυτοσχεδίασα: Το πρώτο μου τραπεζάκι που κράτησα πολύ καιρό? ένα χαρτόκουτο τυλιγμένο με καφέ χαρτόνι και γκοφρέ (ήταν πιο ωραίο απ' ότι ακούγεται:Ρ).
Σιγά σιγά ήρθε γραφείο, κρεβάτι, δανεικές πολυθρόνες... και το σπιτάκι έπαιρνε σχήμα και χρώμα. Κουβάλησα και το τραπέζι στην κουζίνα (μόνο σε σανίδες θα το βγάλουν από εκεί, ουτε κι εγώ ξέρω πως το πέρασα από εκείνη τη γωνία...) και άνοιξαν απεριόριστες δυνατότητες διακόσμησης! Ήμουν σαν τον Μικρό Πρίγκηπα. Ανακάλυπτα τον πλανήτη μου και έψαχνα το τριαντάφυλλο, την αλεπού και το προβατάκι μου...
Θυμάμαι τις πρώτες μέρες που ξύπναγα όταν η δίπλα ξεκλείδωνε την πόρτα της (τόσο δυνατά, ακόμα ξυπνάω...)και εξερευνούσα τους θορύβους της γειτονιάς. Ο γελαστός φαρμακοποιός και η γειτόνισσα -ψιλικατζού πάντα εκεί, κι εγώ μέσα κι έξω.
Τα πρώτα πιάτα, τα πρώτα ποτήρια, οι πρώτες κατσαρόλες. Το νοικοκυριό μου. Τόσο φθηνό και τόσο πολύτιμο ταυτόχρονα. Τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα με τις φίλες μου που δεν ήταν εδώ και με τους νέους φίλους και φίλες αργότερα.
Τα πάρτυ, τις μαζώξεις, τα σκιρτήματα. Τότε που ο Ν. πήγε να με στριμώξει για να με φιλήσει (ενώ εγώ κόντευα να καβαλήσω τον πάγκο της κουζίνας) κι εγώ αν παρέβλεπε το άγριο βλέμμα και πλησίαζε που ήμουν έτοιμη να του ΄φέρω το μπρίκι στο κεφάλι. Οι νύχτες που γύρναγα και έβαζα μελωδία, γιατί ήξερα πως και ο Σείριος άκουγε και μας έφερνε κοντά όλο αυτό, παρά την απόσταση. Οι φορές που τραγουδάγαμε με κιθάρες ως το πρωί και όχι μόνο δε μας φέρνανε την αστυνομία αλλά οι γείτονες μας έλεγαν και μπράβο! όταν δε έκανα πάρτυ, μου δάνειζαν και εξτρα καθίσματα! Το διάβασμα ως αργά και σε οποιοδήποτε μέρος... εδώ έμαθα να διαβάζω στο κρεβάτι (ενώ πριν με την καμία) και με μουσική. Αργά τη νύχτα ή ακόμα και ξημερώματα. Κάποια πρωινά που μη έχοντας κοιμηθεί καθόλου έβλεπα τον ήλιο να ξεπροβάλλει... Τη θάλασσα που απροσδόκητα αντίκρυζα κάποιες φορές από το μπαλκόνι και το ηλιοβασίλεμα που έσκαγε στο κενό που άφηναν οι πολυκατοικίες... Τις χαρές μου, τις απογοητεύσεις, τα γέλια και τα κλάμματα, τα όνειρα και τους εφιάλτες της φοιτητικής μου ζωής, τους καυγάδες και τις συμφιλιώσεις... Τις πρώτες αγκαλιές και επιθυμίες. Το θυροτηλέφωνο που έχει πρόβλημα και δεν ακούνε κάτω (με αποτέλεσμα πάμπολλα ευτράπελα), το αργό ασανσέρ (αν είσαι κλειστοφοβικός τρέμε...) Τις απογοητεύσεις των φίλων μου, πόσα χαρτομάντηλα σε αυτόν τον καναπέ πια... και μετά μπιρίμπα μέχρι τελικής πτώσεως! Τα ευτράπελα, τις ατάκες, τα ζευγαρώματα, τα μαγειρέματα (κυριολεκτικά), τους φίλους που φιλοξένησα. Έχω τόσα κι άλλα τόσα να θυμάμαι...
Τα είχε τα χρονάκια του βέβαια το σπιτάκι και έβγαζε ένα κάρο κουσούρια. Έχω μείνει χωρίς ρεύμα, έχω πλημμυρίσει και έχω πάθει ένα κάρο άλλες περιπέτειες που ίσως και να έχω αναφέρει κατά καιρούς.
Τώρα, που τα μικροπράγματα έχουν φύγει και έχουν μείνει μόνο τα έπιπλα και αυτά άδεια, μου φαίνεται παράξενο. Όπως παράξενο μου φαίνεται ότι σε δέκα μέρες θα είναι σαν να μην έζησα ποτέ εδώ (εκτός αν δε μπορέσουν να σβήσουν εκείνη τη χαρακιά στο πάτωμα :ΡΡΡ).
Αποφάσισα λοιπόν να το αποχαιρετίσω όπως του πρέπει: μαζί με όλους τους φίλους μου :)
Καλό μήνα είπαμε??? δεν είπαμε! Καλό μήνα λοιπόν, έστω και καθυστερημένα. Από την τελευταία φορά που μπήκα εδώ να γράψω συνέβησαν πολλά ως επί το πλείστον ευχάριστα. Και εξηγούμαι:
1. Πατρινό Καρναβάλι
Είχα να πάω πάνω από τρια χρόνια. Και ενώ το κόνσεπτ μουσική που σου τρυπάει τα αυτιά-πιτσιρίκια να πίνουν και να τσιρίζουν-γκρουπ χωρίς καμια πρωτοτυπία-τα κάνω όλα και συμφέρω και λοιπά φαινόμενα δε με συγκινούν, αντίθετα απολαμβάνω τα λοιπά, ήτοι: -το τελευταίο τριήμερο σχεδόν όλοι κυκλοφορούν με κάποιο καρναβαλικό "αξεσουάρ". Είναι από τις λίγες φορές που κάποιος σοβαρός στο δρόμο φαίνεται αστείος. - αν κάποιος σου πετάξει σερπαντίνες ή κονφετί στο δρόμο, η συνήθης αντίδραση είναι χαμόγελο και "και του χρόνου"! (επίσης δεν κινδυνεύεις να φας ξύλο όπως στην Πλάκα) - τα άρματα με ενθουσιάζουν κάθε φορά (ψιτ!εσυ! θέλω τις φωτογραφίες!) - μπορεί να συναντήσεις τον καθηγητή σου ντυμένο ζέβρα (ή ό,τι άλλο :Ρ) ή ακόμα και πάνω στο χορό να γνωρίσεις τον άντρα της ζωής σου (κάπως έτσι βρέθηκε παντρεμένη μια κολλητή μου) ή να κουτουλήσεις τον χωριανό σου από την κάτω ραχούλα χαχα - γίνονται ένα κάρο χοροί όπου τα παληκάρια (70+ ηλικίας) κάνουν παρατήρηση στην ορχήστρα γιατί δεν παίζει κανέναν κολλητό χορό να χορέψουν τη ντάμα τους, κατά προτίμηση τανγκό (!!!!) - στους ως άνω χορούς επίσης έχουμε την ευκαιρία να χορέψουμε όλους τους σύγχρονους χορους: σεικ, μπλουζ, γιάνγκα κλπ :ΡΡΡ - τρως τον άμπακο αλλά με τόσο χορό τελικά δεν παχαίνεις :ΡΡ - σοκολάτεςςςςςς.... πολλές σοκολάτες... φέτος πέταξαν ενάμισι τόνο (http://www.simerini.gr/?section=32&category=2198&newsid35=10727&newspage35=4) και φυσικά έπιασα κι εγώ χεχε... μου αρέσει να πιάνω αλλά μετά συνήθως τις μοιράζω. Πόσο να φάμε πια???
Τελικά, βγήκα 4 βράδια σερί. Ρεκόρ για μια σπιτόγατα σαν εμένα. μάλλον το είχα ανάγκη όμως... :)
2. τρεχάλα στη δουλειά Πάνω κάτω, πέρα δώθε.... αυτό δεν αλλάζει, αλλά λέμε πάλι καλά που έχουμε και από αυτό :Ρ Αν εξαιρέσουμε κάτι κουλές περιπτώσεις που με παιδεύουν, όλα καλά!
3.
εδώ και λίγο καιρό αλλού έχω τα πράγματα και αλλού τα έπιπλα. σύντομα θα αγκαλιαστούν και πάλι αγαπημένα :Ρ το μόνο αρνητικό είναι ότι θα χάνω 10 λεπτά ύπνου χαχαχα
4. αψού! - Γείτσες!!! Και ναι, ξαναψώνισα ίωση! βέβαια το βήχα τον έχω εδώ και ένα μήνα. Το αποτέλεσμα ήταν να παρατείνει τη διαμονή της η μητέρα μου εδώ και να με κυνηγάει με το αερόθερμο από πίσω (διότι ο γιατρός είπε ότι πρέπει να είμαι σε ζεστό περιβάλλον), συνοδεύοντας το κυνήγι από φράσεις όπως -ντύσου ζεστά- βάλε πιο χοντρές κάλτσες- πιες πορτοκαλάδα- μη βάζεις πιπέρι κλπ κλπ... Βαρέθηκα το μέσααααααα!!! δε μπορούσα να αρρωστήσω όταν χιόνιζε? τουλάχιστο θα το απολάμβανα....
